Spory problem z samoakceptacją

devonka93 · 2013-01-06, 15:45

Hej Wizażanki,
Z góry uprzedzam, jak ktoś ma słabe nerwy - niech lepiej nie czyta.

A tak do sedna.. Mam problem, dość sporych gabarytów, a dotyczący samoakceptacji. Od kiedy sięgam pamięcią, nie byłam osobą, którą otaczał krąg znajomych, nie byłam też osobą lubianą. Często naśmiewano się ze mnie w szkole, właściwie bez powodu - nie wyróżniałam się ani kontrowersyjnym wyglądem, ani unikalną osobowością, byłam raczej szarą myszką. Nie wiem w jakim stopniu, ale z pewnością zadziałało to na mój obraz siebie.
Aktualnie jestem studentką, studiuje zaocznie, nie pracuje, więc kontakt z ludźmi mam bardzo ograniczony. Do czego to doprowadziło?Ano do tego, że spędzam sporo czasu w internecie (nie licząc oczywiście setek godzin spędzonych nad książkami

). A w internecie, napływ zewsząd obrazów kobiety idealnej. Mimo, że jestem absolutnie hetero, lubię patrzeć na te zdjęcia i wyobrażać sobie, co by było, gdybym tak wyglądała.. No niestety, rzeczywistość jest nieco mniej kolorowa.
Jestem osobą z lekką nadwagą, średnim wzrostem, małymi piersiami i po prostu gigantycznymi, otłuszczonymi udskami, łącznie z łydkami. Nie podoba mi się to cholernie, myślę sobie ,,czemu nie mogę być proporcjonalna? skoro szerokie biodra, czemu nie duże piersi?". Ale matka natura tak mnie urządziła, że mam typową budowę ,,gruszki".
Jak już poznałyście szerzej mój przypadek, mogę wreszcie przejść do meritum sprawy.
Codziennie,obsesyjnie przeglądam się w lustrze. Nasycona obrazami pięknych kobiet, szukam u siebie niedoskonałości, nagle znajduje się ich taki ogrom, że mam po prostu ochotę usiąść i płakać.
Mam bardzo przystojnego i kochanego chłopaka (Bóg zapłać za to), lecz idąc koło niego ulicą, mam wrażenie, że oto idzie sobie Apollo i jakiś rzep majta się u jego stóp. Gdziekolwiek nie pójdziemy, oczy są zwrócone ku niemu, a ja gdzieś ginę. Znane wam jest chyba powiedzenie ,,Kobieta jest dodatkiem mężczyzny", czy jakoś tak.. A ja się czuję, jakby to on był bazą i dodatkiem w jednym. Inny przypadek, gdy idę sama ulicą, nie ma opcji, by ktoś się za mną obejrzał, gdy jestem w sklepie, nikt na mnie nie zawiesi oka. Przyznacie same, że takie spojrzenia bardzo łechtają naszą damską próżność.

Generalnie chodzi o to, że wszystko krzyczy ,,jesteś szpetna, gruba, schowaj się do szafy", albo ja mam schizy.
Postanowiłam sobie - dość! I moim postanowieniem noworocznym stała się niesamowita metamorfoza ciała oraz ducha. Codziennie dzielnie ćwiczę, pocę się za trzech, przestrzegam zasad zdrowego odżywiania się.. Można pomyśleć - bajka, dziewczyna zmądrzała. No tak.. Niby to dopiero tydzień,a czuję się, jakbym głodowała przez pół roku z dziećmi w Afryce. Jestem wiecznie głodna, mimo, że jem często, a raczej małe porcje, co za tym idzie, mam zły humor (musicie wiedzieć, że uwielbiam jeść i to był mój sposób na poprawienie sobie humoru), nie mam ochoty na ćwiczenia. Czuję, że wkrótce znów się złamię i powrócę do starych nawyków.
Teraz prośba do Was, jeżeli któraś z Was miała podobny problem, nie akceptowała siebie, a postanowienie o odchudzaniu było ciężkim orzechem do zgryzienia, niech się wypowie pod tym postem..
Jestem już naprawdę zrozpaczona, codziennie myślę o tym, jaka jestem beznadziejna, gruba, brzydka, nielubiana i truję mojemu chłopakowi życie.Wiem, że to błędne koło, ale jestem uparta jak osioł i może którejś z Was uda się zmienić moje postrzeganie siebie, przedstawiając być może swoją przemianę?
Czekam na odpowiedzi i pozdrawiam

devonka93 · 2013-01-07, 23:50

Podbijam, bo post późno dodany i gdzieś się zagubił.

czarna torebka · 2013-01-09, 19:19

nie myślałaś o znalezieniu jakiejś pracy? Bądź czymś, co by Cię zajęło, gdzie mogłabyś poznać ludzi i się na nich trochę "otworzyć"? Praca z ludźmi bardzo dużo daje, uwierz

Withers · 2013-01-09, 20:10

Piszesz o kompleksach. Wiem, że może to być trudne, ale postaraj się całkowicie odciąć od fałszywego obrazu kobiety idealnej, która swoją perfekcyjność zawdzięcza wyłącznie sztabowi specjalistów i magicznemu programowi do obróbki zdjęć. Nie musisz sobie zasłaniać oczu przechodząc koło jakiegoś plakatu albo oglądając reklamę, ale wyeliminuj chociaż oglądanie zdjęć w internecie, gazetach. Przestań się na tym skupiać, bo świat przedstawiony w ten sposób zbyt wiele wspólnego z rzeczywistością nie ma.
Co do diety. Mówisz, że ciągle jesteś głodna. Jesz mało ale często, jednak może akurat Tobie to nie służy? Jedz więcej, ale zdrowych rzeczy, warzyw, potraw na ich bazie. Pozwól sobie na owocowe koktajle, zdrowe przekąski. Będzie lepiej

Antarktyda · 2013-01-09, 23:12

Pierwsze dwa tygodnie są najtrudniejsze, chodzi o psychikę. Uwierz!
Miałam tak samo, wiele razy próbowałam coś tam z sobą zdziałać i zawsze, zaaawsze się poddawałam. Ostatnio zacisnęłam zęby i przez 1,5 miesiąca nie tknęłam słodyczy - od których byłam uzależniona, dzień bez czekolady lub trzech batonów był dla mnie dniem straconym. A i to czasem było mało

Najlepsze w tym wszystkim jest to, że jak przebrniesz przez pewien okres to potem nie musisz się jakoś wysilać - już masz nawyk zdrowszego jedzenia i wcale się na tym nie skupiasz. Naprawdę możesz. Nie poddawaj się, walcz, jest o co. Satysfakcja gwarantowana i nieporównywalna

2013-01-06, 15:45	#1
devonka93 Przyczajenie Zarejestrowany: 2013-01 Wiadomości: 2	Spory problem z samoakceptacją Hej Wizażanki, Z góry uprzedzam, jak ktoś ma słabe nerwy - niech lepiej nie czyta. A tak do sedna.. Mam problem, dość sporych gabarytów, a dotyczący samoakceptacji. Od kiedy sięgam pamięcią, nie byłam osobą, którą otaczał krąg znajomych, nie byłam też osobą lubianą. Często naśmiewano się ze mnie w szkole, właściwie bez powodu - nie wyróżniałam się ani kontrowersyjnym wyglądem, ani unikalną osobowością, byłam raczej szarą myszką. Nie wiem w jakim stopniu, ale z pewnością zadziałało to na mój obraz siebie. Aktualnie jestem studentką, studiuje zaocznie, nie pracuje, więc kontakt z ludźmi mam bardzo ograniczony. Do czego to doprowadziło?Ano do tego, że spędzam sporo czasu w internecie (nie licząc oczywiście setek godzin spędzonych nad książkami ). A w internecie, napływ zewsząd obrazów kobiety idealnej. Mimo, że jestem absolutnie hetero, lubię patrzeć na te zdjęcia i wyobrażać sobie, co by było, gdybym tak wyglądała.. No niestety, rzeczywistość jest nieco mniej kolorowa. Jestem osobą z lekką nadwagą, średnim wzrostem, małymi piersiami i po prostu gigantycznymi, otłuszczonymi udskami, łącznie z łydkami. Nie podoba mi się to cholernie, myślę sobie ,,czemu nie mogę być proporcjonalna? skoro szerokie biodra, czemu nie duże piersi?". Ale matka natura tak mnie urządziła, że mam typową budowę ,,gruszki". Jak już poznałyście szerzej mój przypadek, mogę wreszcie przejść do meritum sprawy. Codziennie,obsesyjnie przeglądam się w lustrze. Nasycona obrazami pięknych kobiet, szukam u siebie niedoskonałości, nagle znajduje się ich taki ogrom, że mam po prostu ochotę usiąść i płakać. Mam bardzo przystojnego i kochanego chłopaka (Bóg zapłać za to), lecz idąc koło niego ulicą, mam wrażenie, że oto idzie sobie Apollo i jakiś rzep majta się u jego stóp. Gdziekolwiek nie pójdziemy, oczy są zwrócone ku niemu, a ja gdzieś ginę. Znane wam jest chyba powiedzenie ,,Kobieta jest dodatkiem mężczyzny", czy jakoś tak.. A ja się czuję, jakby to on był bazą i dodatkiem w jednym. Inny przypadek, gdy idę sama ulicą, nie ma opcji, by ktoś się za mną obejrzał, gdy jestem w sklepie, nikt na mnie nie zawiesi oka. Przyznacie same, że takie spojrzenia bardzo łechtają naszą damską próżność. Generalnie chodzi o to, że wszystko krzyczy ,,jesteś szpetna, gruba, schowaj się do szafy", albo ja mam schizy. Postanowiłam sobie - dość! I moim postanowieniem noworocznym stała się niesamowita metamorfoza ciała oraz ducha. Codziennie dzielnie ćwiczę, pocę się za trzech, przestrzegam zasad zdrowego odżywiania się.. Można pomyśleć - bajka, dziewczyna zmądrzała. No tak.. Niby to dopiero tydzień,a czuję się, jakbym głodowała przez pół roku z dziećmi w Afryce. Jestem wiecznie głodna, mimo, że jem często, a raczej małe porcje, co za tym idzie, mam zły humor (musicie wiedzieć, że uwielbiam jeść i to był mój sposób na poprawienie sobie humoru), nie mam ochoty na ćwiczenia. Czuję, że wkrótce znów się złamię i powrócę do starych nawyków. Teraz prośba do Was, jeżeli któraś z Was miała podobny problem, nie akceptowała siebie, a postanowienie o odchudzaniu było ciężkim orzechem do zgryzienia, niech się wypowie pod tym postem.. Jestem już naprawdę zrozpaczona, codziennie myślę o tym, jaka jestem beznadziejna, gruba, brzydka, nielubiana i truję mojemu chłopakowi życie.Wiem, że to błędne koło, ale jestem uparta jak osioł i może którejś z Was uda się zmienić moje postrzeganie siebie, przedstawiając być może swoją przemianę? Czekam na odpowiedzi i pozdrawiam

2013-01-07, 23:50	#2
devonka93 Przyczajenie Zarejestrowany: 2013-01 Wiadomości: 2	Dot.: Spory problem z samoakceptacją Podbijam, bo post późno dodany i gdzieś się zagubił.

2013-01-09, 19:19	#3
czarna torebka Przyczajenie Zarejestrowany: 2012-12 Wiadomości: 15	Dot.: Spory problem z samoakceptacją nie myślałaś o znalezieniu jakiejś pracy? Bądź czymś, co by Cię zajęło, gdzie mogłabyś poznać ludzi i się na nich trochę "otworzyć"? Praca z ludźmi bardzo dużo daje, uwierz

2013-01-09, 20:10	#4
Withers Zakorzenienie Zarejestrowany: 2011-12 Wiadomości: 3 164	Dot.: Spory problem z samoakceptacją Piszesz o kompleksach. Wiem, że może to być trudne, ale postaraj się całkowicie odciąć od fałszywego obrazu kobiety idealnej, która swoją perfekcyjność zawdzięcza wyłącznie sztabowi specjalistów i magicznemu programowi do obróbki zdjęć. Nie musisz sobie zasłaniać oczu przechodząc koło jakiegoś plakatu albo oglądając reklamę, ale wyeliminuj chociaż oglądanie zdjęć w internecie, gazetach. Przestań się na tym skupiać, bo świat przedstawiony w ten sposób zbyt wiele wspólnego z rzeczywistością nie ma. Co do diety. Mówisz, że ciągle jesteś głodna. Jesz mało ale często, jednak może akurat Tobie to nie służy? Jedz więcej, ale zdrowych rzeczy, warzyw, potraw na ich bazie. Pozwól sobie na owocowe koktajle, zdrowe przekąski. Będzie lepiej __________________ Wining and dining, drinking and driving Excessive buying, overdose and dying

2013-01-09, 23:12	#5
Antarktyda Raczkowanie Zarejestrowany: 2007-04 Lokalizacja: mazowieckie Wiadomości: 446	Dot.: Spory problem z samoakceptacją Pierwsze dwa tygodnie są najtrudniejsze, chodzi o psychikę. Uwierz! Miałam tak samo, wiele razy próbowałam coś tam z sobą zdziałać i zawsze, zaaawsze się poddawałam. Ostatnio zacisnęłam zęby i przez 1,5 miesiąca nie tknęłam słodyczy - od których byłam uzależniona, dzień bez czekolady lub trzech batonów był dla mnie dniem straconym. A i to czasem było mało Najlepsze w tym wszystkim jest to, że jak przebrniesz przez pewien okres to potem nie musisz się jakoś wysilać - już masz nawyk zdrowszego jedzenia i wcale się na tym nie skupiasz. Naprawdę możesz. Nie poddawaj się, walcz, jest o co. Satysfakcja gwarantowana i nieporównywalna __________________ "Wolę być jego dziwką, niż Twoją żoną!" - Rose (Titanic) "

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)