Kompleksowy problem ze sobą - egoizm, skrajny perfekcjonizm i takie tam

[gath]

...

[Clemence]

Powiem szczerze,ze ja jestem przerazona tym postem okropnie..

Btylas u psychologa?!
Bo to wygląda FATALNIE!

[mary_poppins]

Brzmi to albo jak wynurzenia nastolatki z burzą hormonów (jakieś 3/4 twierdzi wówczas, że nie potrafi kochać, że jest popieprzona i jest wredną egoistką), albo kogoś z zaburzeniami emocjonalnymi. Jeśli masz więcej niż 16 lat, to radziłabym przejść się do psychologa i pogadać z nim o tym.

[banana84]

A mi to raczej wyglada na socjopatie. Poczytaj sobie o tym.

[201605161006]

Socjopatia.

[mary_poppins]

Napisane przez takasobie93

Socjopatia.

Napisane przez banana84

A mi to raczej wyglada na socjopatie. Poczytaj sobie o tym.

Nie rzucałabym swobodnie takimi diagnozami.

[lubieczekolade123]

również radziłabym iść do psychologa. Wygląda to na socjopatię ale nie jestem w stanie tego określić.. nie jestem fachowcem.
Idź do psychologa, opowiedz mu o wszystkim i może się czegoś dowiesz.

[_chocolate]

Z opisu rzeczywiście wygląda na osobowość socjo- albo psychopatyczną. Ile masz lat?

[Clemence]

Napisane przez mary_poppins

Brzmi to albo jak wynurzenia nastolatki z burzą hormonów (jakieś 3/4 twierdzi wówczas, że nie potrafi kochać, że jest popieprzona i jest wredną egoistką), albo kogoś z zaburzeniami emocjonalnymi. Jeśli masz więcej niż 16 lat, to radziłabym przejść się do psychologa i pogadać z nim o tym.

Tak ? ja o tym nie słyszałam Mary

Wiesz,zobacz jak tutaj dziewczyna "dojrzale" opisuje swoje uczucia i co myśli.
Mi to wygląda na coś innego..

[gath]

Dzięki za odpowiedzi
Lat mam 20.
Do psychologa chodziłam i mi nie pomógł, tzn. pomógł tyle, że nie jestem w totalnej rozsypce i teoretycznie nie mam ed, ale sama istota problemu (którą tutaj opisałam i stopniowo odkrywałam/odkrywam) ciągle jest, a nawet się pogłębia...

[ajah]

Napisane przez mary_poppins

Nie rzucałabym swobodnie takimi diagnozami.

Zgadzam się. Po takimopisie nie można postawić diagnozy...

[gath]

Co do tej socjopatii to niektóre rzeczy się nie zgadzają:
-potrafię funkcjonować w społeczeństwie (potrafię udawać miłą itp.), na uczelni jestem ceniona i jestem jedną z bardziej znanych osób, chociaż jeszcze w liceum byłam outsiderem...
-"kłamanie, kradzieże, bójki i inne konflikty z normami prawnymi"
niee... o dziwo raczej staram się nie kłamać, nie mówiąc już o tej reszcie wymienionej, dotychczas mi się nie zdarzyło.
-czasem jednak odczuwam jakieś ludzkie emocje... czasem



tak szczerze to jestem teraz przerażona że jestem jakaś nienormalna ;(

[mary_poppins]

Napisane przez Clemence

Tak ? ja o tym nie słyszałam Mary

Wiesz,zobacz jak tutaj dziewczyna "dojrzale" opisuje swoje uczucia i co myśli.
Mi to wygląda na coś innego..

Tak, nie tak dawno miałam 14-15 lat Ale autorka ma 20 - to zmienia postać rzeczy.

Mnie to nie wygląda z kolei na socjopatię. Dlaczego? Już widzę socjopatę, który w taki świadomy sposób opisuje swój problem. A raczej - już widzę socjopatę, który w ogóle uważa to za problem. Socjopata nie pójdzie do psychologa i nie powie "proszę mi pomóc, nie umiem współczuć".

Według mnie pierwszym krokiem powinna być wizyta u innego, najlepiej poleconego psychologa bądź nawet psychiatry. Nie wolno sobie samemu stawiać diagnoz.

[gath]

Mnie to nie wygląda z kolei na socjopatię. Dlaczego? Już widzę socjopatę, który w taki świadomy sposób opisuje swój problem. A raczej - już widzę socjopatę, który w ogóle uważa to za problem. Socjopata nie pójdzie do psychologa i nie powie "proszę mi pomóc, nie umiem współczuć".

I tak właśnie reagowała pani psycholog, do której chodziłam. Powiedziałam jej o tym (a naprawdę zajęło mi dużo czasu, przemyśleń, żeby to tego w ogóle dojść!! ), a ona zaczęła mnie "leczyć" z poczucia winy (dobre!)... Spowodowało to, że przestałam się przejmować ludźmi jeszcze bardziej tłumacząc się jej słowami

Jedyna osoba, która wie,że tak jest naprawdę to ten pierwszy opisany chłopak, z którym byłam trzy lata, no i moi rodzice, choć oni sami do siebie tego nie dopuszczają... Ten drugi mnie idealizuje na tym etapie, mimo, że już myślę udało mi się go zranić

[ajah]

Napisane przez gath

I tak właśnie reagowała pani psycholog, do której chodziłam. Powiedziałam jej o tym (a naprawdę zajęło mi dużo czasu, przemyśleń, żeby to tego w ogóle dojść!! ), a ona zaczęła mnie "leczyć" z poczucia winy (dobre!)... Spowodowało to, że przestałam się przejmować ludźmi jeszcze bardziej tłumacząc się jej słowami

Jedyna osoba, która wie,że tak jest naprawdę to ten pierwszy opisany chłopak, z którym byłam trzy lata, no i moi rodzice, choć oni sami do siebie tego nie dopuszczają... Ten drugi mnie idealizuje na tym etapie, mimo, że już myślę udało mi się go zranić

Poszukaj sprawdzonego specjalisty: psychloga/ psychiatry.
Sama się nie diagnozuj, moze to przynieść więcej szkody niż pozytku.




BTW a co z przezywaniem emocji? Reagujesz emocjonalnie, rozpoznajesz emocje?

[gath]

BTW a co z przezywaniem emocji? Reagujesz emocjonalnie, rozpoznajesz emocje?

Raczej reaguję emocjonalnie
Ogólnie bardzo mi się to zmienia, potrafię czuć szczęście (jest mi miło spędzać czas z chłopakiem, czuję że mu na mnie zależy=jest mi fajnie), a za chwilę potrafię się totalnie załamać bo sobie PRZYPOMNĘ że coś się kiedyś zdarzyło, albo padnie jakieś hasło na mój temat - wtedy koniec. ze skrajności w skrajność.
Czasami mam takie napady przykrości, że np. powinnam kochać rodziców, płaczę wtedy i obiecuję sobie że będę ogólnie lepsza i zmienię swój sposób myślenia, ale to trwa maksymalnie godzinę (raz jak mnie uderzyła pewna informacja trwało to chyba ze 3 dni).

[tyene]

Żaden psycholog. Dobry, sprawdzony (poszukaj na forum o tych sprawach, przejrzyj znanego lekarza etc) psychiatra. Może jesteś zdrowa i potrzebujesz innego przewodnictwa, może masz zaburzenia osobowości. Tak naprawdę w tej chwili wszystko może pasować, od borderline przez inne rzeczy. Nie, nie jesteś "zepsuta". Ludzie to nie przedmioty, nie są zepsuci. Są inni i radzą sobie z różnymi problemami.

[Clemence]

Napisane przez mary_poppins

Tak, nie tak dawno miałam 14-15 lat Ale autorka ma 20 - to zmienia postać rzeczy.

Mnie to nie wygląda z kolei na socjopatię. Dlaczego? Już widzę socjopatę, który w taki świadomy sposób opisuje swój problem. A raczej - już widzę socjopatę, który w ogóle uważa to za problem. Socjopata nie pójdzie do psychologa i nie powie "proszę mi pomóc, nie umiem współczuć".

Według mnie pierwszym krokiem powinna być wizyta u innego, najlepiej poleconego psychologa bądź nawet psychiatry. Nie wolno sobie samemu stawiać diagnoz.

No co Ty..,to jeszcze sie z tym nie spotkałam !:P:O

Poczytam o tym..

A do lekarza to idz!Zmień na innego ale idz! pilnie!

[natash88]

Napisane przez gath

Nie mam pojęcia od czego zacząć i nie mam pojęcia czego się spodziewam pisząc tutaj. Nie wiem, może po prostu mam jeszcze jakiś zalążek nadziei, że ktoś magicznym sposobem mi pomoże...

Nie potrafię kochać. Ale od początku.
Byłam przez 3 lata z chłopakiem, który jest bardzo dobry, był dla mnie bardzo opiekuńczy, kochający itp. Byłam od niego chorobliwie uzależniona, idealizowałam go. Byłam kobietą-bluszczem, chciałam mieć go tylko dla siebie.
Ale wiadomo, nikt nie jest idealny - on też nie. Jest ogólnie wspaniałym człowiekiem, ale nie rozumie mnie w 100% (bo to przecież niemożliwe!), co często rodziło różne konflikty, gdyż nieświadomie dowalał mi. On jest bardzo silny i pewny siebie, i chyba podświadomie uważa, że każdy reaguje na wszystko tak jak on. Mimo, że wieloktornie tłumaczyłam mu, jaka jestem popieprzona i jak bardzo się wszystkim przejmuję.
Jestem ogólnie przewrażliwiona na swoim punkcie, opinia innych jest dla mnie bardzo istotna, bycie z nim wywierało na mnie ogromną presję. Wiele jego słów odbierałam jako atak. Wydawało mi się, że wszystkie inne podobają mu się bardziej ode mnie, co wywoływało ataki histerii. Jestem niezdrową perfekcjonistką (miałam różne 'perfekcjonistyczne przygody' typu anoreksja, bycie najlepszym uczniem w szkole i takie tam). Miałam wrażenie, że ciągle porównuje mnie z innymi (wiem, że to, że ja się porównuję, to nie znaczy, że on to robi, ale irytowało mnie, że mnie ciągle nakręca, mówi o tych innych dziewczynach, o tym jak wyglądam...).
W końcu z nim zerwałam z tego wszystkiego (nie chciałam tego, oboje nie chcieliśmy, wiedziałam, że to bardzo zła decyzja...), w dodatku poznałam nową osobę, ale o tym później.
Jestem straszną egocentryczką i egoistką, nie mam za grosz empatii. Może się wydawać, że jeśli ktoś zdaje sobie z tego sprawę, to tak naprawdę nie jest, że gdybym faktycznie taka była to bym temu zaprzeczała. Ja się wypierałam i wypieram. Ciągle manipuluję ludźmi, ale tylko mówili mi, jaka to jestem wspaniała i że źle siebie oceniam.
Jestem egoistką, bo jeszcze nigdy w życiu nie chciałam dla nikogo dobrze. Zawsze tylko bałam się o siebie, chciałam najlepiej tylko dla siebie, żebym to ja miała najlepsze oceny, była najlepsza. Im większa przepaść pomiędzy mną, a innymi, tym lepiej, więc dlaczego niby mam pomagać innym? W życiu nie myślę 'pomogę mamie, zrobię coś, żeby komuś było lepiej'... nigdy tak nie pomyślałam. Zawsze tylko moje korzyści.

Jeszcze wyjaśniając to, o czym zaczęłam pisać to poznałam innego faceta. Spodobał mi się bo był dziwaczny (od zawsze kręcą mnie dziwacy), a po za tym jest we mnie strasznie zakochany (no, raczej zauroczony). Miał dużo problemów (trochę podobych do mnie, całkiem nieźle mnie rozumiał) i CO NAJWAŻNIEJSZE wydawało mi się, że czuję empatię, po raz pierwszy w życiu, właśnie to tego człowieka, rozumiałam jego ból i problemy. To było tak niesamowite uczucie, że pomyliłam je z jakąś namiastką miłości
Teraz wiem, że po prostu wtedy zobaczyłam, że komuś mogę się podobać i wogóle...

Ale nie kocham go, nikogo chyba zresztą. Żeby kochać, trzeba być dobrym człowiekiem i chcieć dobrze dla innych. Ja tylko ich ranię, potem sobie chwilę popłaczę i tyle...
Ten chłopak o którym pisałam na początku, dalej się o mnie stara i twierdzi, że chce mi pomóc. Jesteśmy (niby...) znowu razem. Obaj oni do mnie dzwonią codziennie, na zmianę, a ja nie wiem, czy się śmiać, czy płakać. Obaj znają sytuację, niczego przed nimi nie ukrywam. Jestem na tyle bezczelna, że nie chcę, żeby żaden z nich mnie teraz opuścił (wiem, że w końcu obaj to zrobią...).

Btw., byłam taka, jestem taka odkąd tylko pamiętam. Jak byłam mała, wszystkie zwierzątka mi umierały, bo nie opiekowałam się nimi. Zero empatii od zawsze. Jestem jakaś 'niesocjalizowana'. Nic mnie praktycznie nie rusza, tylko to, że mogę sobie nie poradzić, opinie innych na mój temat albo to, że nie jestem w czymś najlepsza. Nigdy też nie miałam przyjaciół (oprócz tych facetów)
Nie wiem jak to jest być dobrym, troszczyć się o kogoś.


Z jednej strony czuję się podle, a z drugiej... sama nie wiem. Czasem nienawidzę siebie... wróć. Czasem, to ja nie nienawidzę siebie xD.
Cze jestem ZEPSUTA?
Bardzo przepraszam za ten chaos w mojej wypowiedzi, mam nadzieję, że ktoś jest w stanie zrozumieć ten bełkot...

W życiu bym nie powiedziała, że to socjopatia. Odczuwasz duże cierpienie, wydaje mi się? Ty masz zamrożone emocje i kompensacje tego stanu (parcie na osiągnięcia, bycie naj)...Pytanie, dlaczego?

[Pani_Migotka]

Idź do psychologa bądź psychiatry. Nie bierz tego jako czegoś negatywnego. To może być normalna choroba. Mnóstwo ludzi się leczy z wielu chorób psychicznych. Nie ma się czego wstydzić. Opowiesz lekarzowi o swoich problemach a on postara się znaleźć rozwiązanie. Jednakże jedna uwaga, lepiej idź prywatnie

[milka8686]

Błagam, na Wizażu szukasz diagnozy <mdleje>. Idź do specjalisty.

a co jeśli rady właśnie Ci udziela czternastoletnia dziewczynka?

[201703061427]

Udaj się do psychiatry skoro psycholog Ci nie pomógł to głębszy problem, powodzenia

[poshh]

oh, czyli jednak widzisz, że to be i fuj, przeszkadzają Ci te cechy? czyli wydaje mi się że bardziej kreujesz się na taką, niż nią jesteś. osoby reprezentujące w/w cechy nie walczą z tym, nie widzą problemu a tym bardziej wizażowego wątku nie zakładają. true story, czuj dalej swoje indywiduum

[mpt]

Jesteś anorektyczką (to nie jest "przygoda", to się leczy długofalowo, bo dalej masz problem z nieakceptowaniem siebie), masz zaburzony obraz samej siebie, swojego ciała. Dołóż do tego neurotyczną nadwrażliwość i masz gotową odpowiedź: zgłoś się na profesjonalną terapię do kogoś, kto specjalizuje się w anoreksji.

[Sophie86]

Autorko, idź do specjalisty. Daj takiemu czas - ilu psychiatrów/terapeutów, tyle metod. Czasami trwa, zanim znajdziesz kogoś, kto Ci pomoże. Nie mówiąc o tym, że proces leczenia też zajmie trochę czasu - jest dużo rzeczy do przegadania/przepracowania.

A co zdolności kochania - myślę, że jesteś zdolna do odczuwania takich emocji, empatii. Nie tylko do jednej osoby. Potrzebujesz dać sobie pomóc. Masz za sobą duży bagaż doświadczeń, mechanizmy obronne - domyślam się, że pewnie, żeby Ci było łatwiej, musiałaś się na wiele rzeczy znieczulić. I stąd może ta gorzka i surowa autokrytyka.

Powodzenia - zawalcz o siebie, bo naprawdę warto