Boję się wyprowadzki

[201803111829]

Dziewczyny, mam taki problem..
W tamtym roku skończyłam liceum, jednak nie mogłam sobie pozwolić na studia, ze względu na brak pieniędzy. Poszłam do pracy, zarobiłam, miałam to przeznaczyć na studia, jednak poszło na aparat na zęby, i dokładałam się do rodzinnego budżetu, który niestety zostaje mocno uszczuplony przez moją siostrę - mama założyła jej aparat na zęby (tak jak mi - damona), na który wzięła pożyczkę, i teraz ją spłaca - 350 zł miesięcznie. Poza tym, moja siostra nie pracuje, ale studiuje zaocznie w Katowicach, co kosztuje 490 zł miesięcznie, plus jeszcze daje jej 400 zł na życie. Mi ciągle mama powtarza, że mam się dostać na studia dzienne i iść do akademika, bo nie będzie mi płacić za studia i mieszkanie, bo ją nie stać.
Więc gdybym się wyprowadziła do Katowic (bo tam chcę studiować) i rzeczywiście dostała się na dzienne i poszła do akademika, znalazła pracę, to może udałoby mi się "przeżyć"?
I tu jest ten problem, że ja zwyczajnie boję się wyprowadzić. Nie chcę zostawiać wszystkiego tutaj, moich dziadków, którzy są dla mnie wielkim wsparciem, mamy, nawet psa nie chcę tutaj zostawiać, najlepszej przyjaciółki. Całego życia tak naprawdę.
W Katowicach mam tylko chłopaka, a nie uśmiecha mi się spędzać z nim całego wolnego czasu, jestem też bardzo nieśmiała w nawiązywaniu znajomości. Jest to dla mnie zwyczajnie trudne.
Boję się, że nie dam sobie rady na studiach. Boję się, że będę musiała mieszkać z kilkoma osobami w pokoju (bo zwyczajnie mnie nie stać na jedynkę), i one mnie nie zniosą, bo chrapię i jestem bałaganiarą.
Boję się nagle być dorosła, rzucić wszystko i wyjechać.
Więc wymyśliłam, że jeszcze znajdę pracę w tym roku, będę konsekwentnie odkładać na studia, na wynajęcie mieszkania z przyjaciółką (ma ten sam problem co ja - brak pieniędzy), a nie należy nam się stypendium, i wyprowadzkę w przyszłym roku. Ale czy to nie jest uciekanie od dorosłości?

[kasztanka3]

Boisz się być dorosła, ale nie masz wyjścia, nie cofniesz się do dziecięcych czasów. Rodzina i chociażby wspomniany pies nie będą żyli wiecznie, a nowych przyjaciół poznasz w nowym miejscu, nie możesz wiecznie się trzymać maminej spódnicy.

[201604181004]

Napisane przez kasztaka

nie możesz wiecznie się trzymać maminej spódnicy.

A mamina spódnica to mi się zdaje krzywo skrojona biorąc pod uwagę to jak pomagają twojej siostrze, a jak tobie.
Ja bym zwijała manatki i pożegnała rodzinę. Nie martw się, przecież dasz sobie radę.

[kasztanka3]

Napisane przez drabineczka

A mamina spódnica to mi się zdaje krzywo skrojona biorąc pod uwagę to jak pomagają twojej siostrze, a jak tobie.
Ja bym zwijała manatki i pożegnała rodzinę. Nie martw się, przecież dasz sobie radę.

To swoją drogą.

[Donatella_Rosa]

Nie masz się czego bać Dziadków i rodziców prędzej czy później będziesz musiała zostawić, taka jest kolej rzeczy.
Poza tym mówisz tak jakbyś miała wyjechać na drugi koniec kraju i nigdy nie wrócić. Przecież są weekendy, święta, będziesz się z nimi spotykać. A jeśli chodzi o akademik, no to po pierwsze, nie łam się na wstępie, bo z tego co się orientuje (sama wybieram się od przyszłego roku do Kato) to pokoje w mieszkaniach nie są tak bardzo drogie. Można trafić na jedynkę w cenie porównywalnej do akademika. A nawet jeśli Ci się nie uda, to też się nie martw, bo może trafisz na współlokatorkę, która też chrapie i jest bałaganiarą? Albo taką która ma mega mocny sen? Głowa do góry

[201706121151]

Ten strach przed byciem dorosłą mija, radzenie sobie samej jest przerażające, ale wykonalne. Jednak ja na Twoim miejscu wolalabym się wyprowadzić z domu... bo nie uważasz, że to trochę dziwne, że Twoja mama daje siostrze pieniądze na studia (zaoczne!), bierze pożyczkę, by jej kupić aparat, a Ty musisz pracować, nie dostajesz żadnego wsparcia finansowego? Nie wiem jak jest u Ciebie w domu, ale uważam, że tak raczej być nie powinno.

[mell002]

Napisane przez drabineczka

A mamina spódnica to mi się zdaje krzywo skrojona biorąc pod uwagę to jak pomagają twojej siostrze, a jak tobie.
Ja bym zwijała manatki i pożegnała rodzinę. Nie martw się, przecież dasz sobie radę.

Też mi się to rzuciło w oczy. Nie rozumiem, jak można studiować zaocznie i nie pracować, umarłabym z nudów przez całe dnie w domu, nie mówiąc już o ciągnięciu od rodziców pieniędzy na studia.

Popatrz na to z innej perspektywy, dałaś sobie radę w nowym otoczeniu w pracy, więc czemu miałabyś nie poradzić sobie na studiach? Ja przyjechałam na swoje zupełnie nikogo nie znając, wiedząc tylko, gdzie jest aula i Stare Miasto. W Katowicach masz chłopaka, ktoś może Cię wesprzeć na początku. Pamiętam, jak się cieszyłam na studia, nowych znajomych, pakowałam walizki i liczyłam dni. Jeżeli masz trudną sytuację materialną, możesz liczyć na miejsce w akademiku i stypendium socjalne. Jakie studia planujesz?

[201803111829]

I tu jest kolejny problem, bo ja kompletnie nie wiem na co chcę iść. Nie wiem, matury wcale nie zdałam aż tak dobrze, więc może dostanę się na pedagogikę, bo chciałabym pracować z dziećmi, mimo że ich nie lubię (a raczej się ich boję, chcę to w sobie przezwyciężyć). A dokładniej na pedagogikę z resocjalizacją. Ale nie wiem, czy to dobry pomysł.

[Donatella_Rosa]

Czemu więc chcesz iść na pedagogikę, skoro nie lubisz i boisz się dzieci? Pomyśl o tym w ten sposób, czy chciałabyś, żeby w przyszłości nauczycielka czy pedagog Twojego dziecka za nim nie przepadła i się go bała? Przemyśl to

[201607111632]

Ja jestem w podobnej sytuacji, tylko że jeszcze bardziej skomplikowanej.
Albo zostać tutaj i studiować coś średnio mnie interesującego, ale nie martwić się że nie będzie co do gara włożyć, albo zostawić wszystkich łącznie z facetem i wyjechać gonić marzenia.

Jakbyś chciała pogadać, to pisz śmiało na PW

[softgrey]

A może zamiast iść na studia zrób jakąś ciekawą szkołę policealną i szukaj pracy, żeby jak najszybciej się usamodzielnić i przestać poniekąd utrzymywać dorosłą siostrę?
Jeżeli nie wiesz, co chciałabyś studiować, to studiowanie jest kiepskim pomysłem.

[mell002]

Nie idź na pedagogikę skoro nie jesteś pewna tych studiów, a tym bardziej jeżeli nie ciągnie Cię do dzieci, bo za pół roku/rok założysz wątek "źle wybrałam studia, co robić?". Jeśli taką możliwość, zatrudnij się jako pomoc w przedszkolu, zobaczysz, jak wygląda praca z dziećmi i czy Ci to odpowiada. Masz jeszcze czas, zastanów się, co chcesz robić.

[201607111632]

Napisane przez mell002

Nie idź na pedagogikę skoro nie jesteś pewna tych studiów, a tym bardziej jeżeli nie ciągnie Cię do dzieci, bo za pół roku/rok założysz wątek "źle wybrałam studia, co robić?". Jeśli taką możliwość, zatrudnij się jako pomoc w przedszkolu, zobaczysz, jak wygląda praca z dziećmi i czy Ci to odpowiada. Masz jeszcze czas, zastanów się, co chcesz robić.

święta prawda

[201604181004]

Zastanów się dobrze, ale ja myślę że skoro coś cię ciągnie, to warto spróbować.

[mpt]

Pedagogika resocjalizacyjna to nie jest dobry pomysł dla Ciebie. Wyjedź za granicę z tą przyjaciółką, która też nie ma pieniędzy. Załatwcie sobie legalny wyjazd przez agencję, za mniejszą kasę, ale z myślą, że jedziecie układać sobie życie.

[201803111829]

Chcę na to iść, żeby przestać się bać, toż to dzieci nie są żadnymi potworami i głowy mi nie odgryzą a jest mi źle z tym moim podejściem, więc chcę je zmienić. Poza tym raczej nie mam pomysłów na studia Może wy mi podpowiecie jakiś w miarę lekki przyjemny kierunek? Rozglądałam się, ale jakoś nic mi się nie rzuciło w oczy.

[201604181004]

Lekki kierunek, tzn określ swoje zainteresowania? Bo ja sama rozważałam resocjalizację nie wydaje mi się aż taki trudny biorąc pod uwagę filologię (tutaj na głowę spadły mi tony książek i pamięciówki)

[viva91]

Napisane przez _Tinkerbell

Dziewczyny, mam taki problem..
W tamtym roku skończyłam liceum, jednak nie mogłam sobie pozwolić na studia, ze względu na brak pieniędzy. Poszłam do pracy, zarobiłam, miałam to przeznaczyć na studia, jednak poszło na aparat na zęby, i dokładałam się do rodzinnego budżetu, który niestety zostaje mocno uszczuplony przez moją siostrę - mama założyła jej aparat na zęby (tak jak mi - damona), na który wzięła pożyczkę, i teraz ją spłaca - 350 zł miesięcznie. Poza tym, moja siostra nie pracuje, ale studiuje zaocznie w Katowicach, co kosztuje 490 zł miesięcznie, plus jeszcze daje jej 400 zł na życie. Mi ciągle mama powtarza, że mam się dostać na studia dzienne i iść do akademika, bo nie będzie mi płacić za studia i mieszkanie, bo ją nie stać.
Więc gdybym się wyprowadziła do Katowic (bo tam chcę studiować) i rzeczywiście dostała się na dzienne i poszła do akademika, znalazła pracę, to może udałoby mi się "przeżyć"?
I tu jest ten problem, że ja zwyczajnie boję się wyprowadzić. Nie chcę zostawiać wszystkiego tutaj, moich dziadków, którzy są dla mnie wielkim wsparciem, mamy, nawet psa nie chcę tutaj zostawiać, najlepszej przyjaciółki. Całego życia tak naprawdę.
W Katowicach mam tylko chłopaka, a nie uśmiecha mi się spędzać z nim całego wolnego czasu, jestem też bardzo nieśmiała w nawiązywaniu znajomości. Jest to dla mnie zwyczajnie trudne.
Boję się, że nie dam sobie rady na studiach. Boję się, że będę musiała mieszkać z kilkoma osobami w pokoju (bo zwyczajnie mnie nie stać na jedynkę), i one mnie nie zniosą, bo chrapię i jestem bałaganiarą.
Boję się nagle być dorosła, rzucić wszystko i wyjechać.
Więc wymyśliłam, że jeszcze znajdę pracę w tym roku, będę konsekwentnie odkładać na studia, na wynajęcie mieszkania z przyjaciółką (ma ten sam problem co ja - brak pieniędzy), a nie należy nam się stypendium, i wyprowadzkę w przyszłym roku. Ale czy to nie jest uciekanie od dorosłości?

Dokładnie tym jest. Może nawet nie od dorosłości, bo niekoniecznie w wyprowadzce z domu przejawia się dorosłość, ale uciekanie od tego, co nieuniknione. Myślisz, że za rok już dasz radę się wyprowadzić?

Był tu już tego typu wątek, dziewczyna miała podobne podejście, miała się wyprowadzić na studia, ale nie chciała, przeniosła się z dziennych na zaoczne i dojeżdżała z domu co drugi weekend. Stwierdziła, że jak skończy studia to już przecież będzie gotowa na wyprowadzkę z domu. A wcześniej, będąc w liceum myślała, że po szkole średniej będzie na nią gotowa... Więc to tylko odkładanie tego, co musi nastąpić.

Weź pod uwagę, że ucieczka od problemów nie jest rozwiązaniem problemów, bo one wrócą, ze zdwojoną siłą.

Jeśli tylko masz możliwość, to spróbuj już teraz. Za rok odwagi raczej Ci nie przybędzie. Nie jesteś jedyna, większość studentów zostawia swoje domy rodzinne i wszystko co zna, by stawić czoło nieznanemu To samo było ze mną - przeprowadzka z 3-tysięcznej miejscowości do ponad 600 tysięcznego miasta, w domu zostawiłam całe moje dotychczasowe życie. I żyję, mam się dobrze, nic mnie nie zjadło Owszem była tęsknota, często nawet, ale w końcu człowiek się przyzwyczaja, ja teraz mam dwa domy

[Donatella_Rosa]

Tym bardziej nie idź na tak kierunek, bo będziesz się tylko niepotrzebnie męczyć.
Może faktycznie pomyśl o jakiejś fajnej szkole policealnej? Mogłabyś się w weekendy uczyć, a w pozostałe dni pracować. Teraz jest tyle ciekawych kierunków szkół policealnych, że naprawdę jest w czym wybierać, a żyjemy w takich czasach, że "mgr." przed nazwiskiem wcale nie otwiera wielu drzwi.

[kasztanka3]

Napisane przez softgrey

A może zamiast iść na studia zrób jakąś ciekawą szkołę policealną i szukaj pracy, żeby jak najszybciej się usamodzielnić i przestać poniekąd utrzymywać dorosłą siostrę?
Jeżeli nie wiesz, co chciałabyś studiować, to studiowanie jest kiepskim pomysłem.

Dokładnie, szkoda marnować czas i pieniądze na studia, jeżeli się nie wie, co się chce studiować

[mpt]

Napisane przez _Tinkerbell

Chcę na to iść, żeby przestać się bać, toż to dzieci nie są żadnymi potworami i głowy mi nie odgryzą a jest mi źle z tym moim podejściem, więc chcę je zmienić. Poza tym raczej nie mam pomysłów na studia Może wy mi podpowiecie jakiś w miarę lekki przyjemny kierunek? Rozglądałam się, ale jakoś nic mi się nie rzuciło w oczy.

Na resocjalizacji? Powodzenia. Nawet w gimnazjum mogą Cię nieźle sponiewierać, jeśli zobaczą, że jesteś niepewna. Dzieci są potworami, które wykorzystają wszystkie Twoje słabości. Są też słodkie i kochane, ale nie wtedy, kiedy grupą trafią na miętką osobę
"Lekki przyjemny kierunek" sobie daruj, bo tylko zmarnujesz czas. Na studia idzie się dla wykształcenia, a nie po to, żeby się dobrze bawić. Pomyśl poważnie o swojej przyszłości, bo inaczej to szkoda czasu.

[viva91]

Napisane przez _Tinkerbell

Chcę na to iść, żeby przestać się bać, toż to dzieci nie są żadnymi potworami i głowy mi nie odgryzą a jest mi źle z tym moim podejściem, więc chcę je zmienić. Poza tym raczej nie mam pomysłów na studia Może wy mi podpowiecie jakiś w miarę lekki przyjemny kierunek? Rozglądałam się, ale jakoś nic mi się nie rzuciło w oczy.

Wiesz, dla pasjonata maszyn to mechanika i budowa maszyn będzie lekkim i przyjemnym kierunkiem, a coś czuję, że jednak byś na to iść nie chciała

Nie wiem czy to dobry pomysł z tą pedagogiką, myślę, że na tym kierunku potrzeba trochę pasji, a ty zamiast niej masz strach... A żeby przezwyciężyć strach do dzieci, nie trzeba od razu studiować dziedziny z nimi związanej. Dobrym pomysłem jest to zatrudnienie się jako pomoc w przedszkolu, przemyśl to

[Blaires]

Jak tak czytam czasem wątki na wizażu, to ręce opadają.

Za bardzo nie masz kasy, a chcesz wybrać się na studia pod kątem "lekkie i przyjemne", więc może praca z dziećmi, która być może "rozwiąże" Twoje problemy, bo dzieci nie lubisz. Na dodatek takie, po których praca nie leży na ulicy (wiem, po żadnych teraz nie leży, ale ludzie - pedagogika? SERIO?) Tak jak ktoś już wspomniał, na studia się idzie po wykształcenie, to nie jest przedłużenie liceum.

Weź się w garść. Nie musisz od razu "żegnać się" z dorosłością, drzeć pamiętnik z dzieciństwa czy co tam. Dorosłość to nie jest jakaś rwąca rzeka, do której skacze się z mostu "szczęśliwe dzieciństwo". Jedni dojrzewają szybciej, inni później, masz prawo czuć się niekomfortowo z myślą "zostawienia wszystkiego" - jakkolwiek dramatycznie to brzmi, bo nie wyprowadzasz się na koniec świata, jest telefon, internet, transport.

Skoro nie wiesz, na jakie studia chcesz iść, to porozglądaj się jeszcze, czy to jest jakiś przymus, że trzeba na studia się rzucać od razu po maturze? Szczególnie, jeśli Twoi rodzice nie mają/nie mogą Ci bardzo finansowo pomóc, to raczej skup się na tym, żeby się usamodzielnić, może właśnie jakaś szkoła policealna i praca w tygodniu? Nie idź na studia z braku laku, "bo na jakieś trzeba". dopiero to właśnie, pójście na bylej akie studia to jest odłożenie w czasie dorosłości, po takim kierunku i z takim podejściem masz ogromne szanse, żeby o 3 czy 5 lat przesunąć "dorosłe" problemy, czyli znowu brak kasy, wyprowadzki, dorosłe życie i samodzielność.

[viva91]

Napisane przez Blaires

Skoro nie wiesz, na jakie studia chcesz iść, to porozglądaj się jeszcze, czy to jest jakiś przymus, że trzeba na studia się rzucać od razu po maturze? Szczególnie, jeśli Twoi rodzice nie mają/nie mogą Ci bardzo finansowo pomóc, to raczej skup się na tym, żeby się usamodzielnić, może właśnie jakaś szkoła policealna i praca w tygodniu?

Autorka nie jest od razu po maturze i pracuje w tygodniu.

[sowaaaaa]

Napisane przez viva91

Dobrym pomysłem jest to zatrudnienie się jako pomoc w przedszkolu, przemyśl to

do pomocy w przedszkolu nie chcą przyjmowac nawet po studiach a co dopiero po liceum

[150f22149d232a15625e38a732d46b6c6e220cbb_63e043022f3b0]

Napisane przez sowaaaaa

do pomocy w przedszkolu nie chcą przyjmowac nawet po studiach a co dopiero po liceum

Serio? Mieszkam w dużym mieście, regularnie przeglądam ogłoszenia o pracę i widziałam trochę ofert do pomocy do przedszkola. I nie wymagali zbyt wiele. Oczywiście mówię o prywatnych przedszkolach, ale tam też są dzieci, na których można sprawdzać swoją chęć lub niechęć do nich.

[mell002]

Napisane przez sowaaaaa

do pomocy w przedszkolu nie chcą przyjmowac nawet po studiach a co dopiero po liceum

A rozglądałaś się, szukałaś takiej pracy? Ja wiem, że osoby bez wykształcenia pedagogicznego (i bez jakiegokolwiek wyższego) pracują jako pomoc w przedszkolu, więc chyba niesłusznie wyśmiałaś Vivę.

[viva91]

Napisane przez sowaaaaa

do pomocy w przedszkolu nie chcą przyjmowac nawet po studiach a co dopiero po liceum

Tak tak, śmiech to zdrowie

[dudipopka]

dziewczyny ale przedszkole to nie plac doświadczeń typu "spróbuje , to zobacze czy lubie dzieci" ,chciałybyście zeby waszymi dziećmi zajmowali sie ludzie z ulicy? wątpie

a ty droga autorko powinnaś zacząć myśleć o sobie ,skoro stać cię na utrzymanie siostry(tu bym odcieła pępowinę) stać cie będzie na utrzymanie siebie w wielkim mieście

[mell002]

Napisane przez dudipopka

dziewczyny ale przedszkole to nie plac doświadczeń typu "spróbuje , to zobacze czy lubie dzieci" ,chciałybyście zeby waszymi dziećmi zajmowali sie ludzie z ulicy? wątpie

Byłoby pięknie, gdyby w placówkach oświatowych pracowały wyłącznie osoby z powołaniem, ale, niestety, tak nie jest. Ona ma tam się przyjrzeć, nie nauczać. To jak, jakby zakazać stażystom wstępu do szpitala, bo jeszcze nie umieją leczyć.