Nadmiernie ambitny

[uwielbienie]

Hej,
Może ktoś z Was orientuje się jakie zajęcia pedagogiczne/psychologiczne można poprowadzić z dzieckiem nadmiernie ambitnym (które niekoniecznie jest na tyle zdolne, na ile by chciało) w wieku gimnazjalnym?
Albo macie jakieś odnośniki do stron/ książek gdzie mogę znaleźć jakieś przykłady?
Szperałam sporo w necie i nic konkretnego nie mogę znaleźć.

[201605300922]

Napisane przez uwielbienie

Hej,
Może ktoś z Was orientuje się jakie zajęcia pedagogiczne/psychologiczne można poprowadzić z dzieckiem nadmiernie ambitnym (które niekoniecznie jest na tyle zdolne, na ile by chciało) w wieku gimnazjalnym?
Albo macie jakieś odnośniki do stron/ książek gdzie mogę znaleźć jakieś przykłady?
Szperałam sporo w necie i nic konkretnego nie mogę znaleźć.

Nie słyszałam o zajęciach grupowych dla dzieci/nastolatków z takim problemem, a trochę siedzę w temacie PPP, przynajmniej w moim mieście takich zajęć się nie organizuje. Ja bym w takiej sytuacji myślała nad indywidualnymi spotkaniami z psychologiem, byleby sensownym.

Od siebie tylko dodam, że o ile dziecko się nie wpędza swoją nadmierną ambicją w stany nerwicowe/depresyjne, to nie wiem, czy trzeba się tak palić, żeby to zmienić. Osobiście znam osobę, która wyjściowo nie była bardzo zdolna, ale zarazem chorobliwie ambitna. Uczyła się chyba dwa, trzy razy więcej od reszty dobrych osób z klasy, była raczej w średniej klasowej, ale nigdy w czołówce. Przeżywała bardzo wszystkie niepowodzenia, ale napędzały ją do działania. I dla mnie jest przykładem, że przy wielkim uporze można nawet przy wyjściowych nieoszałamiających zdolnościach dojść do celu (w przypadku tej osoby były to bardzo dobre, prestiżowe studia, na które nie dostało się wiele bardziej uzdolnionych osób z mojej klasy).

[asia10933]

Raczej sama powinnaś rozmawiać z dzieckiem, jest juz w takim wieku że powinno zrozumieć.

[ama]

Napisane przez uwielbienie

Hej,
Może ktoś z Was orientuje się jakie zajęcia pedagogiczne/psychologiczne można poprowadzić z dzieckiem nadmiernie ambitnym (które niekoniecznie jest na tyle zdolne, na ile by chciało) w wieku gimnazjalnym?
Albo macie jakieś odnośniki do stron/ książek gdzie mogę znaleźć jakieś przykłady?
Szperałam sporo w necie i nic konkretnego nie mogę znaleźć.

A skąd wiesz, że nie jest na tyle zdolne na ile by chciało? Z oczu mu patrzy? Może zamiast wmawiać mu, że nie jest zdolne warto by porządnie dziecko zbadać, określić w jakim kierunku ma zdolności i w tym kierunku podążać? Moim zdaniem najlepsza jest tutaj indywidualna konsultacja psychologiczna + badanie (porządne!). Warto także z dzieckiem popracować nad technikami uczenia, bo może dziecko jest zdolne, ale nie potrafi się odpowiednio uczyć. Zakładanie, że dziecko jest mało zdolne to wielka krzywda dla niego. No, chyba, że ma już orzeczenie o zaburzeniach rozwojowych i jest upośledzone.

[201605300922]

Napisane przez ama

A skąd wiesz, że nie jest na tyle zdolne na ile by chciało? Z oczu mu patrzy? Może zamiast wmawiać mu, że nie jest zdolne warto by porządnie dziecko zbadać, określić w jakim kierunku ma zdolności i w tym kierunku podążać? Moim zdaniem najlepsza jest tutaj indywidualna konsultacja psychologiczna + badanie (porządne!). Warto także z dzieckiem popracować nad technikami uczenia, bo może dziecko jest zdolne, ale nie potrafi się odpowiednio uczyć. Zakładanie, że dziecko jest mało zdolne to wielka krzywda dla niego. No, chyba, że ma już orzeczenie o zaburzeniach rozwojowych i jest upośledzone.

Nie musi być upośledzone, żeby mieć problemy z osiąganiem wysokich wyników w nauce. Tak samo jak nie każda osoba, która jest łamagą na wfie jest niepełnosprawna fizycznie Ale jak ktoś ma nie za bogato w testach tzw. inteligencji, do tego ma jeszcze np. problemy z koncentracją, to mimo najlepszych chęci nie będzie w stanie mieć samych bardzo dobrych i celujących. Autorka nie sprecyzowała, w czym się ta nadmierna ambicja przejawia. Bo możemy sobie tak gdybać, inna jest sytuacja, gdy dziecko ma zapędy, by studiować w Cambridge i być laureatem olimpiady ogólnopolskiej i to mu nie wychodzi (a poza tym na np. dobre i bardzo dobre oceny, jednak nie jest w stanie wskoczyć na super wysoki poziom), a jeszcze inna gdy ledwo zdaje do kolejnej klasy a chciałoby mieć pasek na świadectwie.

[uwielbienie]

na zajęciach każdemu dała przykład dziecka z innym problemem i mamy zrobić analizę przypadku. ja dostałam gimnazjalistkę (3klasa). Jest dosyć zdolna z przedmiotów takich jak biologia, chemia, geografia, ale gorzej jej idzie np. z polskim, językami obcymi, historią- typowo humanistycznymi przedmiotami. Ona nie jest jakaś ograniczona, po prostu z tych innych przedmiotów nie jest tak dobra jak by chciała. A jej ambicja wyraża się w tym, że za wszelką cenę chce być dobra we wszystkim, najlepsza w klasie (ubolewa nad tym, że ciągle jest na 3 miejscu w klasie, a nie na 1). Myślę, że to też trochę presja rodziców, którzy ciągle porównują ją ze starszą siostrą. Obie dziewczyny zostały adoptowane, nie są siostrami. Ta starsza jest już po studiach. W każdym razie rodzice porównują ją z tą starszą, że tamta już tyle osiągnęła, bo studia, praca, itp.
Moja prowadząca zajęcia dała nam tylko taki opis i na podstawie tego mamy jej napisać jakie zajęcia terapeutyczne można z kimś takim poprowadzić. Żadnych wskazówek, nic.

[201605300922]

Napisane przez uwielbienie

na zajęciach każdemu dała przykład dziecka z innym problemem i mamy zrobić analizę przypadku. ja dostałam gimnazjalistkę (3klasa). Jest dosyć zdolna z przedmiotów takich jak biologia, chemia, geografia, ale gorzej jej idzie np. z polskim, językami obcymi, historią- typowo humanistycznymi przedmiotami. Ona nie jest jakaś ograniczona, po prostu z tych innych przedmiotów nie jest tak dobra jak by chciała. A jej ambicja wyraża się w tym, że za wszelką cenę chce być dobra we wszystkim, najlepsza w klasie (ubolewa nad tym, że ciągle jest na 3 miejscu w klasie, a nie na 1). Myślę, że to też trochę presja rodziców, którzy ciągle porównują ją ze starszą siostrą. Obie dziewczyny zostały adoptowane, nie są siostrami. Ta starsza jest już po studiach. W każdym razie rodzice porównują ją z tą starszą, że tamta już tyle osiągnęła, bo studia, praca, itp.
Moja prowadząca zajęcia dała nam tylko taki opis i na podstawie tego mamy jej napisać jakie zajęcia terapeutyczne można z kimś takim poprowadzić. Żadnych wskazówek, nic.

Gadałam z mamą (psychologiem dziecięcym), w tej sytuacji problemem nie jest nadmierna ambicja, tylko źle pojęta rywalizacyjność (cały czas porównywanie się z innymi osobami z klasy). Nie ma zajęć grupowych dla takich osób. Skoro problemem jest też presja rodziców, to tym bardziej powinny być indywidualne spotkania z psychologiem, w tym rozmowa z rodzicami. Z naciskiem, by przestali porównywać dziewczyny, zamiast zachęcać ją do bycia najlepszą - cieszyć się z jej sukcesów z tych przedmiotów, w których jest świetna. Mówiąc krótko, zamiast się krzywić, że na świadectwie z polskiego będzie ,,tylko" 4, to podkreślać radość, że z biologii jest 5.

[SubconsciousIllusion]

Szczerze powiedziawszy, warto takiemu dziecku pewne kwestie wytłumaczyć. Poza tym - czy jej metody nauki są odpowiednio dobre? Znam osoby, które zakuwały w liceum do wieczora, wstawały nad ranem, a i tak były przeciętne, a co najgorsze - przekonane o swojej "ponadprzeciętnośći". Myślę, że czasami warto powiedzieć komuś wprost, że jego predyspozycje nie obejmują konkretnych dziedzin. Jest to przykra prawda, jednak zazwyczaj tego typu dzieci po prostu nigdy czegoś takiego nie usłyszały. Najczęściej są to osoby, które mogą mieć oceny cząstkowe wyższe od zdolniejszych rówieśników, jednak słabiej wypadające na egzaminach końcowych (wtedy zazwyczaj mówią, że "to nie ich wina, że egzamin był trudny"). Można również pokazać jej odpowiednie metody zapamiętywania oraz zachęcić do innego podejścia w stosunku do instytucji, jaką jest szkoła. Wtedy warto przypomnieć, że uczy się dla siebie (chociaż to akurat chyba każdy rodzic powtarza) i zachęcić do zajmowania się tym, co sama uzna za interesujące (niekoniecznie muszą być to rzeczy objęte podstawą programową). Niestety w dużej mierze winny jest system - od samego początku słyszy się o tym, jak to trzeba mieć dobre oceny (nie "rozległą wiedzę", tylko "dobre oceny"), co prowadzi do tego że spora część uczniów (nawet tych zdolniejszych) uczy się wyłącznie dla instytucji, natomiast nie posiada szczególnych zainteresowań. Często wiedza przyswajana jest na ostatnią chwilę przed zapowiedzianą formą jej sprawdzania - czy o to naprawdę powinno chodzić?
Podsumowując, myślę, że w przypadku, który opisałaś powinno się:

• porozmawiać z dziewczyną o jej zainteresowaniach i zachęcić do ich pogłębiania
• porozmawiać o wartości ocen w realnym życiu oraz ich miarodajności (a raczej ich braku) w kontekście szkoły
• pomóc jej rozwinąć umiejętność zapamiętywania

Jeżeli faktycznie jest ambitna, ma szansę coś osiągnąć. Jeżeli nie - kto powiedział, że każdy musi ukończyć studia?

[835313362e9486e3c9442f08647b1f88dd16e422_65652de798c50]

Napisane przez Nadis

Gadałam z mamą (psychologiem dziecięcym), w tej sytuacji problemem nie jest nadmierna ambicja, tylko źle pojęta rywalizacyjność (cały czas porównywanie się z innymi osobami z klasy). Nie ma zajęć grupowych dla takich osób. Skoro problemem jest też presja rodziców, to tym bardziej powinny być indywidualne spotkania z psychologiem, w tym rozmowa z rodzicami. Z naciskiem, by przestali porównywać dziewczyny, zamiast zachęcać ją do bycia najlepszą - cieszyć się z jej sukcesów z tych przedmiotów, w których jest świetna. Mówiąc krótko, zamiast się krzywić, że na świadectwie z polskiego będzie ,,tylko" 4, to podkreślać radość, że z biologii jest 5.

Tak tak tak Rozmowa z rodzicami, że takie porównywnie jest złe i szkodzi dziecku+rozmowa z samą zainteresowaną, że bycie NAJLEPSZYM we wszystkim nie może określać jej jako człowieka i że skoro widzi, że jest dobra z tych przedmiotów, to powinna się na nich skupić i cieszyć się z sukcesów, które osiąga w tych przedmiotach. Bo w takim razie nie chodzi o nadmierną ambicję, o spełnienie oczekiwań rodziców i chęć ich aprobaty.

[201605300922]

[1=835313362e9486e3c9442f0 8647b1f88dd16e422_65652de 798c50;46741591]Tak tak tak Rozmowa z rodzicami, że takie porównywnie jest złe i szkodzi dziecku+rozmowa z samą zainteresowaną, że bycie NAJLEPSZYM we wszystkim nie może określać jej jako człowieka i że skoro widzi, że jest dobra z tych przedmiotów, to powinna się na nich skupić i cieszyć się z sukcesów, które osiąga w tych przedmiotach. Bo w takim razie nie chodzi o nadmierną ambicję, o spełnienie oczekiwań rodziców i chęć ich aprobaty.[/QUOTE]
W praktyce mojej mamy to zwykle wygląda tak:
[Rodzic] - No bo wie pani, ja jej mówię, że ta czwórka to dobra ocena, ale jakby się tak trochę bardziej postarała, to by miała pewnie 5.
[Psycholog] - To proszę sobie wyobrazić sytuację, że pani usmaży kotlety, a mąż powie ,,No, całkiem dobre te kotlety, ale wiesz, myślę, że jakbyś chciała to mogłabyś zrobić lepsze"
(kotara opada, zwykle wtedy rodzica nachodzi olśnienie; jest też męska wersja o kładzeniu kafelków )

+ poza tym, skoro dziewczyna ogarnięta, to pogadać z nią trochę o neurobiologii i wyjaśnić, że dość często jest tak, że pewne ośrodki (w jej przypadku np.myślenia matematycznego) rozwijają się lepiej od np. językowych. I że lepiej być uzdolnionym w jednej, konkretnej dziedzinie, niż próbować łapać wszystkie sroki za ogon, tutaj wspomnieć o znajomej, która była dobra ze wszystkiego, tak bardzo, że nie umiała dokonać wyboru i nie skończyła tak dobrze, jak mogło się zapowiadać.