On i moja głowa

[jaktuwiedziec]

Temat jak masa innych tutaj niestety. No ale od początku. Jak można sie spodziewać, chodzi o faceta nazwijmy go x. Od kiedy się poznaliśmy nie chciałam związku przez pewne czynniki (nie związane z nim) ale się bardzo długo starał, chcąc nie chcąc w jakiś sposób się do niego przywiązałam, choć mi to bardzo ciężko przychodzi. Związek wiadomo czasami dobrze czasami źle, przez pełen rok oboje w skowronkach (tak myślałam) aż przed sylwestrem kilka dni, po prostu przez sms mnie zostawił (fantastyczny pełen szacunku sposób) okazało się, że sylwestra spędził z córką znajomych którzy przyjechali do jego rodziców. Po sylwestrze się odezwałam, że skoro nie chcę ze mną być to chociaż po roku związku mógłby mi wytłumaczyć czemu mnie zostawił. Skończyło się na spotkaniu w którym mi powiedział, że nie był pewny tego związku, że bał się, że ja go zostawię, więc najzwyczajniej w świecie wystraszył się i wolał odpuścić. Po długiej rozmowie stwierdziliśmy, że spróbujemy, oczywiście zapytałam czy coś z nią zaszło, ale twierdził, że nie. W nie długim czasie zamieszkaliśmy razem z jego inicjatywy, obawiałam się tego, ale to był dobry sposób na przekonanie się czy na prawdę mu zależy oraz czy nie ucieknie. Było lepiej niż kiedykolwiek, przez pół roku byłam pewna o ten związek, jednak coś mi nie dawało spokoju. Pewnego dnia jak siedziałam na fb natchneło mnie by sprawdzić czy z kimś pisał, ale nie pisał więc zajrzałam do archiwum usuniętych. Przeczytałam kilka wiadomości od kilku różnych kobiet. Okazało się, żę od zdradzał mnie przez 3 miesiące z inną kobietą, tą 'sylwestrową kobietą'. Poczekałam, aż wróci zapytałam po raz setny w naszym związku czy mnie zdradził kiedykolwiek, powiedział, że nie, więc pokazałam mu wszystkie wiadomości oraz ponownie zadałam pytanie no i dłuuugie milczenie. Zaczął tłumaczyć, że nie chciał tego zepsuć, że to był błąd kiedy jeszcze nie czuł się pewny w tym związku, że od kiedy mieszkamy razem, poczuł, że to jest to i nie chciał tego zniszczyć. Oczywiście wiele razy powtarzałam, że nie toleruje zdrady, ale wtedy się dobrze zastanowiłam, stwierdziłam, że dam mu czas by pokazał co w tym kierunku 'naprawiania' zrobi. Przez ponad 3 miesiące było wyjątkowo ciężko, ja próbowałam sobie udowodnić, że jestem w stanie to przełknąć, pytałam o najmniejsze szczegóły tej zdrady mając nadzieje, że to pomoże mi zrozumieć. Tak właśnie minęło prawie 3 lata mojego związku... Od dłuższego czasu jest dobrze, on się stara, nie daję mi powodu do zazdrości, ani obaw, widzę że próbuje to naprawić wszystko choć od tego 'incydentu' mineło prawie 1,5 roku, tylko szkopuł jest w tym, że ja chyba nie potrafię zdefiniować tego co teraz we mnie siedzi. Zależy mi na nim, chcę jego szczęścia, ale co jakiś czas po prostu uderza mnie ze zdwojoną siłą myśl... że pan x mnie zdradził i że mnie to cholernie boli, nachodzi mnie to od tak bez żadnego powodu. Jak myślę o zerwaniu cholernie mi smutno i źle tylko, że nie wiem, czy dlatego, że trzyma mnie przywiązanie i jakiś sentyment czy faktycznie go kocham. Nie jestem w stanie zdefiniować tego uczucia kiedy ta 'dawna' zdrada kopie mnie za każdym razem kiedy poczuje się szczęśliwa w związku. Więc po prostu mam pytanie, głównie do kobiet które kiedyś wybaczyły bądź próbowały wybaczyć, ile to zajęło? Jak się z tym czuły? Czy w ogóle się da wybaczyć? Oraz pytanie do kobiet w dłuższych związkach czy jak minie zauroczenie to dalej czujecie przyciąganie i szczęście, czy jest to takie hmm neutralne i tylko przyjemne. Przepraszam za dosyć obszerny temat, z nie wielką ilością szczegółów, w razie nie jasności mogę rozpisać. (Dla ciekawskich mamy po 22 lata)