Relacje z rodzicami.

[irkamirka]

Jakie są Wasze relacje z rodzicami? Zastanawiam się nad tym tematem od jakiegoś czasu, bo zauważyłam, że wiele moich koleżanek mieszka z nimi i nic poza tym. Ja mam dobry kontakt z mamą, z tatą niby też - ale wygląda to podobnie jak u moich znajomych, czyli widzę się z nim codziennie, a mimo to niewiele rozmawiamy, on niewiele o mnie wie. Głośny był też swego czasu temat "klapsów" - w dzieciństwie dostałam chyba ze dwa razy, nie wspominam tego jako traumę, za to pamiętam, że rodzice bywali dla mnie oschli, kiedy ich zawiodłam. I to już było bardzo przykre. W telewizyjnych serialach (wiem, że niewiele mają wspólnego z rzeczywistością) relacje między rodzicami a dzieckiem pokazywane są jako wzorowe, pełne miłości, poświęceń, bez skazy... A ja swoich staruszków kocham i cenię, a mimo to mam jakiś tam żal o pewne sytuacje z przeszłości. Też tak macie? Pytam o to, czy Waszym zdaniem relacje dziecka z rodzicami mogą być idealne.

[vergiss]

Nie znam przykładu takiej rodziny, gdzie relacje dzieci z rodzicami byłby takie jak w amerykańskich serialach. Nie wszystko rodzice nam mówią, my też ukrywamy przed nimi dużą część naszego życia. Myślę, że do takich idealnych relacji trzeba byłoby się wzajemnie zaprzyjaźnić, a nigdy nie będzie tak, że Twoja np. matka zrezygnuje z roli matki żeby całkowicie poświęcić się roli przyjaciółki.

[irkamirka]

Napisane przez vergiss

Nie znam przykładu takiej rodziny, gdzie relacje dzieci z rodzicami byłby takie jak w amerykańskich serialach. Nie wszystko rodzice nam mówią, my też ukrywamy przed nimi dużą część naszego życia. Myślę, że do takich idealnych relacji trzeba byłoby się wzajemnie zaprzyjaźnić, a nigdy nie będzie tak, że Twoja np. matka zrezygnuje z roli matki żeby całkowicie poświęcić się roli przyjaciółki.

Ale w Twojej rodzinie wygląda to tak, że jeden z rodziców jest Ci bliski, a drugi prawie obcy, przy czym z obojgiem mieszkasz pod jednym dachem? Jak rozmawiam o tym ze znajomymi i jak patrzę po sobie, to często tak jest.

[candy111]

Napisane przez irkamirka

Jakie są Wasze relacje z rodzicami? Zastanawiam się nad tym tematem od jakiegoś czasu, bo zauważyłam, że wiele moich koleżanek mieszka z nimi i nic poza tym. Ja mam dobry kontakt z mamą, z tatą niby też - ale wygląda to podobnie jak u moich znajomych, czyli widzę się z nim codziennie, a mimo to niewiele rozmawiamy, on niewiele o mnie wie. Głośny był też swego czasu temat "klapsów" - w dzieciństwie dostałam chyba ze dwa razy, nie wspominam tego jako traumę, za to pamiętam, że rodzice bywali dla mnie oschli, kiedy ich zawiodłam. I to już było bardzo przykre. W telewizyjnych serialach (wiem, że niewiele mają wspólnego z rzeczywistością) relacje między rodzicami a dzieckiem pokazywane są jako wzorowe, pełne miłości, poświęceń, bez skazy... A ja swoich staruszków kocham i cenię, a mimo to mam jakiś tam żal o pewne sytuacje z przeszłości. Też tak macie? Pytam o to, czy Waszym zdaniem relacje dziecka z rodzicami mogą być idealne.

U mnie relacje są jak w filmie czy serialu. Zawsze mogę powiedzieć rodzicom o wszystkim. Nigdy mi niczego nie odmówili. Na ich pomoc mogę liczyć i wiem to na 100%. Są najlepsi na świecie. Ale w swoim otoczeniu bardzo rzadko spotykam, a może nawet nie znam takich jak moi.

[201605300922]

Ja mam z rodzicami bardzo bliskie relacje, właściwie codziennie rozmawiamy, godzinę, półtorej - gdy jestem w domu, to na pewno dłużej. W sumie przed moim wyjazdem na studia plan dnia był taki, że wracałam do szkoły, zwykle krótko przed albo krótko po wracała też moja mama i gadałyśmy nawet ze dwie godziny, co nam tam się zdarzyło. Tata wie o mnie pewnie mniej, ale odkąd wyjechałam na studia, a studiuję to samo, co on skończył, to też staliśmy się bardziej bliscy. Nie znaczy to, że jest idealnie, bo np. moja mama faworyzuje mojego starszego brata, na którego złego słowa nie da powiedzieć, ponadto jest mocno uprzedzona do mojego TŻ. Tata z kolei lubuje się w takich typowych trollowatych żarcikach, które mnie doprowadzają do furii. Nigdy nie byłam przez nich ,,karana" (no chyba że brak wieczorynki - dwa razy przez całe dzieciństwo - można uznać za kary), nie dostałam też nigdy nawet klapsa, o innych formach przemocy nie wspominając. Byłam po prostu takim dzieckiem, którego nie trzeba było karać, bo dało się ze mną dość szybko dogadać. Relacje nie mogą być idealne, zawsze coś jest schrzanione (np. przez moich rodziców oboje z bratem mamy problem ze złością, tj. dążymy do tego, by się nie kłócić, nie unosić, schodzić sobie z drogi, a to niekoniecznie jest dobre). Jak tak się zastanawiam, to nie mam do rodziców specjalnego żalu o nic, poza takimi typowymi pierdołami. Wręcz jestem im pod wieloma względami wdzięczna, bo np. normalnie podchodzą do mojej seksualności, gdy miałam anatomiczne problemy ze współżyciem wiedziałam, że mogę z nimi o tym porozmawiać i bez wahania mi pomogli, a sama operacja do najtańszych nie należała. Nie jest tak, że rodzic musi zrezygnować niejako z roli rodzica, żeby wejść w rolę przyjaciela. To, że traktuję ich jak przyjaciół nie znaczy, że nie są dla mnie autorytetami czy że mniej ich szanuję. Nigdy też nie traktowali mnie ex catedra, czyli ,,nie bo nie" ,,zrobisz jak ja mówię", właściwie można powiedzieć, że od dość wczesnego wieku traktowali mnie jako osobę, a nie dziecko, którym trzeba zarządzać.

[tiniaczek]

Napisane przez irkamirka

Jakie są Wasze relacje z rodzicami? Zastanawiam się nad tym tematem od jakiegoś czasu, bo zauważyłam, że wiele moich koleżanek mieszka z nimi i nic poza tym. Ja mam dobry kontakt z mamą, z tatą niby też - ale wygląda to podobnie jak u moich znajomych, czyli widzę się z nim codziennie, a mimo to niewiele rozmawiamy, on niewiele o mnie wie. Głośny był też swego czasu temat "klapsów" - w dzieciństwie dostałam chyba ze dwa razy, nie wspominam tego jako traumę, za to pamiętam, że rodzice bywali dla mnie oschli, kiedy ich zawiodłam. I to już było bardzo przykre. W telewizyjnych serialach (wiem, że niewiele mają wspólnego z rzeczywistością) relacje między rodzicami a dzieckiem pokazywane są jako wzorowe, pełne miłości, poświęceń, bez skazy... A ja swoich staruszków kocham i cenię, a mimo to mam jakiś tam żal o pewne sytuacje z przeszłości. Też tak macie? Pytam o to, czy Waszym zdaniem relacje dziecka z rodzicami mogą być idealne.

Ja mam swietne relacje z rodzicami, nie mieszkam z nimi, ale codziennie rozmawiamy, piszemy smsy, maile. Plotkujemy, zwierzamy sie sobie, a jak jestem w domu to siedzimy, nie kazdy w innym pokoju, tylko razem spedzamy czas. Nawet na zakupy wtedy szlajamy sie razem Wkurzaja mnie, ja na pewno ich tez i klocimy sie, ale jestesmy rodzina, kochamy sie, wspieramy i szanujemy. Alem laurke wystawila

[Mija62]

Z moja mama teraz kontakt mam swietny. Ale mam troche zalu..mama zawsze byla oschla, lania nigdy nie dostalam, mama w podstawowce nigdy nie sprawdzala mi zeszytow, dzienniczkow itp nikt nigdy nie gonil mnnie do lekcji( a moja mama jest pedagogiem) a na koniec roku, czy po wywiadowce to zawsze byl szal i rozczarowanie z jej strony..wogule bylam strasznie chuda,mialam krzywe zeby i nosilam okulary i czulam , ze Ona chciala miec taka sliczna coreczke, a ja taka brzydka bylam.Ze jest mna poprostu rozczarowa.
Takze, wiem skad kompleksy sie biora juz od dziecinstwa.

Teraz sama jestem mama i staram sie nie powielac tych bledow i dawac mojemu dziecku duzo akceptacji i milosci.

[af6a7928a10f2efb7030debf852af0b1c87659cc]

ja mam świetne relacje z rodzicami, ba, nawet mój TŻ mam wrażenie ma lepsze relacje z moimi rodzicami niż swoimi zdarza się, że mój TŻ sam jedzie do moich rodziców, beze mnie
ogólnie spędzamy u nich sporo czasu, lubimy z nimi np. pograć w gry planszowe (właśnie przed chwilą wróciliśmy, siedzieliśmy od 18 do 1 w nocy ) czy napić się wina i pogadać
oczywiście, że nie mówię im o wszystkim, bo nie uważam, że np. miałabym do nich lecieć i skarżyć się, że pokłóciłam się z TŻtem czy coś w tym stylu; są rzeczy przeznaczone tylko dla uszu przyjaciół, inne rodziców, a jeszcze inne powinny zostać tylko między mną a moim narzeczonym
zawsze mogę na nich liczyć, oni na mnie zresztą też

[Paszczurek666]

Idealna relacja to może nie jest, ale zbliżona do ideału owszem. Jak spotkają się trzy osoby o dość silnych charakterach, to czasem latają talerze i drzwi trzaskają Żalu o nic nie mam, lubię swoich rodziców, lubię do nich przyjeżdżać i spędzać z nimi czas. Dzwonię codziennie, gadam o pierdołach, potrafimy czasem ponad godzinę tak telefonować.
O, mam żal do taty, że mnie nie oznaczył jako córkę na fb

[sugarfreeee]

Napisane przez candy111

U mnie relacje są jak w filmie czy serialu. Zawsze mogę powiedzieć rodzicom o wszystkim. Nigdy mi niczego nie odmówili. Na ich pomoc mogę liczyć i wiem to na 100%. Są najlepsi na świecie. Ale w swoim otoczeniu bardzo rzadko spotykam, a może nawet nie znam takich jak moi.

U mnie podobnie - jestem już usamodzielniona, mieszkam 20 km od nich, pracuję, mam męża, a codziennie ze sobą rozmawiamy przez telefon - wcześniej byłam na studiach, 200km od miejsca zamieszkania - nic się nie zmieniło. Szanuję ich, kocham, uważam za swoich przyjaciół i ich porady są dla mnie bardzo ważne.

[paula78]

Poprawne relacje.
Ani słodkopierdzące, ani oschłe.
Mieszkamy 120 km od siebie, rozmawiam z mamą 2-3 razy w tygodniu.

Ja na nich mogę liczyć, czy oni na mnie? Jeszcze przede mną te "wyzwania", bo chyba jednak wychodzi to, gdy rodzice są starszymi osobami.

[Neciaaa8]

W życiu nigdy nie będzie tak jak w serialu czy na filmach, i myślę że nie ma tak wzorowych rodzin jak pokazują w telewizji Każdy ma inny kontakt z rodzicami, ale wydaje mi się że to wszystko zależy od osobowości, charakteru, przeszłości itd. Jedni mają lepszy kontakt z mamą inni z tatą ^^ Ja osobiście znacznie lepiej dogaduję się z moją mamą

[Individualist]

Z mamą mam dobre kontakty, co prawda nie mówię jej wszystkiego jak kiedyś ale wiem że gdybym chciała pogadać, doradzić się to mogę na nią liczyć. Ojciec natomiast jest moim ojcem na papierku. Mieszkamy razem ale praktycznie nie rozmawiamy. Czasem lepiej nie rozmawiać niż się kłócić. Przywykłam do tego i jest to już takie można powiedzieć normalne.

Wysłane z mojego GT-I8190 przy użyciu Tapatalka

[maacieek]

Mogę śmiało powiedzieć że moje relacje z rodzicami są bardzo dobre bo uważam że nie ma idealnych wzorów.
Z mamą mogę porozmawiać na wszystkie tematy nie było praktycznie żadnego tematu tabu czy to seks, ciąża, miesiączki mimo że mnie to jakoś szczególnie nie dotyczy no o każdej godzinie dnia i nocy co by się nie działo mogę dzwonić, pisać na skypie siedzieć i się wypłakać/ wyżalić czy co tam potrzebuję z racji że siedzę dalko na studiach. Z tatą jako że od zawsze ma taką pracę że go często w domu nie ma jeździ więc nie mam tak że mógłbym o wszystkim porozmawiać oczywiście jak byłem mniejszy to jak tylko był w domu to starał się nadrobić "zaległości" zabierał na spacery, rowery, nad rzekę starał się przekazać pasje jednak nie porozmawiałbym na jakieś osobiste tematy raczej tym bardziej że jakoś on tak był zdania że od tego jest kobieta.

Jednak z tego co się rozmawiało ze znajomymi to mam bardzo fajnych rodziców że mogę porozmawiać o wszystkim, nie wstydzę się ich czy to że zawsze jak ktoś przyjjdzie do domu to mama zaraz zagada, niż tak jak u znajomego gdzie rodzice byli bardzo konserwatywni, surowi i tacy inni jak moi

[dand]

Ja mam naprawdę świetne relacje z rodzicami. Naprawdę mogę powiedzieć im WSZYSTKO, a szczególnie mamie. Trochę denerwuje mnie to, że jednak zawsze za bardzo się martwią -ogólnie to nie jest tak, że jak byłam młodsza czy teraz (mam 18 lat) to mi czegoś zabraniali, właściwie to na wszystko mi pozwalali, ale jak coś im nie odpowiada prawią mi wykłady i mi się odechciewa
Czasami też nie potrafią zrozumieć mojego punktu widzenia -ich argumenty są najlepsze i już. No a nie zawsze mają rację. Ale poza tym wiem, że mogę na nich liczyć, oni zresztą na mnie też.