Nie umiem być sobą, ciągle gram

[justinah]

Od długiego czasu mam ogromny problem, z którym ciężko mi sobie poradzić. Mam nadzieję, że Wy mi coś doradzicie.
Podczas rozmowy z większością ludzi (wyjątkiem są tylko moi rodzice) strasznie się spinam. Nie, to nie chodzi o to że jestem bardzo nieśmiała, ja po prostu jestem nienaturalna, sztuczna, wymyślam tematy na siłę, żeby tylkonie zanudzić rozmówcy.
Przyczyną jest strach przed negatywną oceną, przed tym że wyjdę na nudziarę, na osobę "zamuloną". W gimnazjum miałam tak, że każdy miał do mnie pretensje, że jestem nieśmiała, cicha i pod ich naciskiem się zmieniłam i teraz w 2liceum nie jestem już tak nieśmiała, ale wciąż sztuczna.
Mój gust...moje zdanie. Nie posiadam. Kieruję się tym, co podoba się moim znajomym, ich opiniami. Staram się nad tym pracować, ale jest mi ciężko. Zazdroszcze ludziom, którzy są zawsze sobą, ich rodzina akceptuje to co robią, ludzie ich uwielbiają. Mam też szacunek do ludzi powszechnie uważanych za dziwnym, jednak oni nie boją się wyrażać siebie, robią to co lubią. Ale czemu mi tak to przeszkadza? Bo ja sama nie wiem kim jestem- czy nieśmiała, czy śmiała, nie wiem jak mam siebie polubić. Nie mam przyjaciół, nie umiem nawiązywać kontaktów z ludźmi, nawet z kuzynkami mam powierzchowne kontakty- tylko cześć, cześć na świętach i tyle. O miłośći mogę tylko marzyć, bo nawet gdybym byla jakimś cudem w związku, to napewno nie umiałabym być naturalna. Teraz udaję wygadaną, beztroską, "dowcipną" dziewczynę, ale ludzie chyba to widzą, i nie chcą kontynuować znajomości ze mną. Jakie rady na to? Zawsze będę się ze sobą męczyć? Jak przestać grać kogoś innego? Mam dopiero 18 lat.

[Jodelle]

Jakbym czytała o sobie. Nie potrafię Ci pomóc, ale chcę Ci tylko powiedzieć, że nie jesteś sama. Mi nieco pomógł pewien fantastyczny chłopak, który naprawdę starał się mnie otworzyć, po prostu chciał mnie poznać i ciągle próbował wydobyć tę cząstkę mnie na zewnątrz. Nie do końca mu się to udało, ale na pewno pomógł mi w pewnym stopniu. Ty też na pewno spotkasz kiedyś osobę, która zobaczy w Tobie prawdziwą Ciebie i będzie chciała Ci ją pokazać.

[suzeta]

Widać , że chcesz za wszelką cenę przypodobać się otoczeniu. Uważasz, że jeśli będziesz miła , wygadana, bez własnego zdania to każdy bedzie Cię lubił- z początku tak może być, ale wierz mi ludzie cenią sobie szczerość i naturalność i jeśli wyczują , że nie jesteś sobą tylko "pozerem" to mogą się od Ciebie odwrócić bo kłamstwo ma któtkie nogi. Udawanie kogoś innego jest również bardzo męczące i ciężkie. Dlatego wyjdz do ludzi z tymi swoimi wadami, zaletami, kompleksami i wszystkim innym co tam masz schowane pod maską i pokaż jaka jesteś NAPRAWDE.

[VanOlg]

Napisane przez justinah

Od długiego czasu mam ogromny problem, z którym ciężko mi sobie poradzić. Mam nadzieję, że Wy mi coś doradzicie.
Podczas rozmowy z większością ludzi (wyjątkiem są tylko moi rodzice) strasznie się spinam. Nie, to nie chodzi o to że jestem bardzo nieśmiała, ja po prostu jestem nienaturalna, sztuczna, wymyślam tematy na siłę, żeby tylkonie zanudzić rozmówcy.
Przyczyną jest strach przed negatywną oceną, przed tym że wyjdę na nudziarę, na osobę "zamuloną". W gimnazjum miałam tak, że każdy miał do mnie pretensje, że jestem nieśmiała, cicha i pod ich naciskiem się zmieniłam i teraz w 2liceum nie jestem już tak nieśmiała, ale wciąż sztuczna.
Mój gust...moje zdanie. Nie posiadam. Kieruję się tym, co podoba się moim znajomym, ich opiniami. Staram się nad tym pracować, ale jest mi ciężko. Zazdroszcze ludziom, którzy są zawsze sobą, ich rodzina akceptuje to co robią, ludzie ich uwielbiają. Mam też szacunek do ludzi powszechnie uważanych za dziwnym, jednak oni nie boją się wyrażać siebie, robią to co lubią. Ale czemu mi tak to przeszkadza? Bo ja sama nie wiem kim jestem- czy nieśmiała, czy śmiała, nie wiem jak mam siebie polubić. Nie mam przyjaciół, nie umiem nawiązywać kontaktów z ludźmi, nawet z kuzynkami mam powierzchowne kontakty- tylko cześć, cześć na świętach i tyle. O miłośći mogę tylko marzyć, bo nawet gdybym byla jakimś cudem w związku, to napewno nie umiałabym być naturalna. Teraz udaję wygadaną, beztroską, "dowcipną" dziewczynę, ale ludzie chyba to widzą, i nie chcą kontynuować znajomości ze mną. Jakie rady na to? Zawsze będę się ze sobą męczyć? Jak przestać grać kogoś innego? Mam dopiero 18 lat.

Szczerze? Nie cierpię takich ludzi. Oni właśnie mnie najbardziej zanudzają. Tacy, co właśnie nie mają swojego zdania, co są takimi przydupasami, takimi lizodupami, którzy przyjmują kształt naczynia, w jakie zostaną wlani. O takich ludziach mam wrażenie, że gotowi by byli zabić jedną osobę, byle tylko przypodobać się drugiej. Od takich uciekam jak najdalej. I chyba większość ludzi robi to samo. Jeżeli będziesz tylko próbowała zmienić swoje zachowanie, to nic Ci to nie da. Bo w Twojej głowie widocznie są argumenty, które stwierdzają, że warto się tak zachowywać. Z jakiegoś powodu uznajesz takie zachowanie za korzystniejsze dla siebie. Może np. wypowiedzenie swojego zdania jest jeszcze gorsze, bo jak ktoś popatrzy na Ciebie z dezaprobatą, bo się z Tobą nie zgadza, to czujesz się jeszcze gorzej? Spróbuj sama się zapytać o to.

[maadziaa33]

Ja uważam, że na takie zachowanie bardzo duży wpływ ma postawa ludzi, z którymi wchodzisz w różne relacje. Z jednymi rozmawia nam się bardzo dobrze mimo tego że słabo ich znamy, a z innymi jakoś tak nie bardzo, jedni będą próbowali dominować a innym będzie to obojętne... ciężko jest mi to ubrać w słowa, ale mam pod tym względem podobnie jak Ty ale staram się tym nie przejmować, jeden dzień jest lepszy drugi może trochę mniej ale wiem, że skoro ktoś chce się ze mną kolegować to znaczy że mu taka postawa nie przeszkadza, co wcale nie znaczy, że staram się innym przypodobać

[835313362e9486e3c9442f08647b1f88dd16e422_65652de798c50]

Spróbuj może zacząć pisac pamiętnik? Żeby poznać siebie bardziej, a nie tylko tak... powierzchownie?

[agam12]

Na pewno zacznij małymi krokami. Spróbuj być sobą w jakiś przypadkowych sytuacjach i próbuj robić to coraz częściej.
Piszesz, że zazdrościsz ludziom, którzy są zawsze sobą i inni ich uwielbiają. Wiedz, że nie każdy cie polubi, nie znam chyba żadnej osoby którą każdy by lubił. Nie dąż do ideału, a jak już to przyjmij siebie samą za ideał
Nie wiesz czy jesteś śmiała czy nieśmiała- na pewno przejmujesz się opinią innych, nie myśl o sobie jako o osobie nieśmiałej jeśli nie chcesz nią być, jeśli chcesz być sobą i chcesz żeby inni cię lubili to najpierw ty musisz polubić i zaakceptować siebie

[chwast]

Dziwne.
Nie moge zrozumieć jak można nie mieć swoich opinii itd. To na czym opiera się twój światopogląd? na opinii innych ludzi?
To może poczytaj, wbij się w jakies tematy? jak cię zainteresują to przecież od razu będziesz miała swoje zdanie na ten temat. Nie wiem no ktoś kto nie ma swojego zdania wg mnie nie może nie być nudny, ale z kolei nudne osoby to nie są jakies potwory, które należy omijać
Nie musisz być przebojowa, krejzi, szalona i w ogóle imprezki, drineczki, chłoptasie. Możesz być normalną, spokojną, nieśmiałą dziewczyną, z którą można po prostu porozmawiać na różne tematy.

[OliwierB]

Mysle, że problem nie jest w Tobie tzn. jest - brak samoakceptacji, ale większy jest po stronie Twojego towarzystwa - oni po prostu nie nadają na Twoich falach, stąd udawanie i zgadzanie się na wszystko, tylko żeby być popularną. Liceum się skończy, znajomi się zmienią to i może Twoje podejście się zmieni. Nie bój się odrzucenia, ludzie docenią Twoją szczerość.

[shenoor]

Za parę lat być może wszystko odwróci się do góry nogami. Pewność siebie bardzo często przychodzi z wiekiem i zmianą środowiska.