Uczucia

[fannarel]

Wiem, że było wiele takich wątków(przeglądałam je), ale chciałam się tym z wami osobiście podzielić. Mam nadzieję, że was nie zanudzę na śmierć.


Mam pewien problem. Mam 20 lat. Jestem bardzo nieśmiała i nie potrafię okazywać uczuć, w ogóle. Nigdy nikomu o tym nie mówiłam, i zapewne „osobiście” nie powiem.
Odkąd pamiętam byłam nieśmiałą dziewczyną.
W moim życiu nigdy nie brakowało miłości, rodzice na każdym kroku mówili, że mnie kochają (a ja jak jeszcze byłam dzieckiem, odpowiadałam to samo). Dzieciństwo wspominam bardzo dobrze.
Wszystko zmieniło się, gdy byłam w 4-6 klasie podstawówki. Po prostu przestałam się przytulać, mówić rodzicom „kocham Cię”, czy całować ich do snu.
Jest to dla mnie bardzo uciążliwe, marzę o tym by się do kogoś przytulić, powiedzieć jak się czuję, ale nie potrafię. Nie przytulałam się od ładnych paru miesięcy czy nawet lat(nie licząc dwu-sekundowych uścisków rodziny znienacka, z których się od razu uwalniam).
Powiecie „to idź teraz, przytul mamę, czy tam kogoś”. Nie mogę. Gdy o tym pomyślę, to czuję taki wewnętrzny stop, nie mogę się poruszyć, się zmusić. To samo jest ze słowem „kocham Cię”, „tęskniłam”, itp. Nawet jak mnie mama pyta „czy mnie kochasz”, „czy tęskniłaś”, to nie mogę wydusić z siebie słowa. Zwykłe „mhm” powoduje, że w środku zaczynam się gotować.
Nigdy nie miałam przyjaciół, nikogo bliskiego. Nikomu się nigdy nie zwierzałam ze swoich smutków, ba nawet z chwil szczęścia. Źle się czuję z tym, jak ktoś widzi, że płaczę, i wie że jest mi źle.
Miałam możliwość poznać wielu ludzi, zawrzeć wiele znajomości.
Teraz jestem na studiach i mieszkam w akademiku, z inną dziewczyną w pokoju. Gdy nie mam zajęć, to mój dzień wygląda tak, że powiem jej z rana „cześć” i to koniec. Cały dzień się do nikogo nie odzywam(chyba, że ktoś do mnie zadzwoni czy coś).
Nie wiem jak mam to zmienić. To jest naprawdę bardzo uciążliwe. Iść z tym do jakiegoś psychologa czy coś?(tylko że to będzie wyglądało tak, że usiądę i nie będę nic mówić, na a poza tym to się boję :\).

[lanalee]

moja przyjaciolka jest podobna do ciebie ale zdazyla juz sie przyzwyczaic,ze ja zawsze na powitanie i pozegnanie sie przytulam wiem, tzn domyslam sie ze sprawia ci to trudnosci ale sprobuj na powitanie z bliska ci osoba sie przytulic, na pare sekund... To jest przyjemne wbrew pozorom ;D

[chwast]

Napisane przez fannarel

Wiem, że było wiele takich wątków(przeglądałam je), ale chciałam się tym z wami osobiście podzielić. Mam nadzieję, że was nie zanudzę na śmierć.


Mam pewien problem. Mam 20 lat. Jestem bardzo nieśmiała i nie potrafię okazywać uczuć, w ogóle. Nigdy nikomu o tym nie mówiłam, i zapewne „osobiście” nie powiem.
Odkąd pamiętam byłam nieśmiałą dziewczyną. Wychowywałam się w niezamożnej, 9 osobowej rodzinie(rodzice, 5 dzieci, babcia i dziadek).
W moim życiu nigdy nie brakowało miłości, rodzice na każdym kroku mówili, że mnie kochają (a ja jak jeszcze byłam dzieckiem, odpowiadałam to samo). Dzieciństwo wspominam bardzo dobrze.
Wszystko zmieniło się, gdy byłam w 4-6 klasie podstawówki. Po prostu przestałam się przytulać, mówić rodzicom „kocham Cię”, czy całować ich do snu.
Jest to dla mnie bardzo uciążliwe, marzę o tym by się do kogoś przytulić, powiedzieć jak się czuję, ale nie potrafię. Nie przytulałam się od ładnych paru miesięcy czy nawet lat(nie licząc dwu-sekundowych uścisków rodziny znienacka, z których się od razu uwalniam).
Powiecie „to idź teraz, przytul mamę, czy tam kogoś”. Nie mogę. Gdy o tym pomyślę, to czuję taki wewnętrzny stop, nie mogę się poruszyć, się zmusić. To samo jest ze słowem „kocham Cię”, „tęskniłam”, itp. Nawet jak mnie mama pyta „czy mnie kochasz”, „czy tęskniłaś”, to nie mogę wydusić z siebie słowa. Zwykłe „mhm” powoduje, że w środku zaczynam się gotować.
Nigdy nie miałam przyjaciół, nikogo bliskiego. Nikomu się nigdy nie zwierzałam ze swoich smutków, ba nawet z chwil szczęścia. Źle się czuję z tym, jak ktoś widzi, że płaczę, i wie że jest mi źle.
Miałam możliwość poznać wielu ludzi, zawrzeć wiele znajomości. Chodziłam na karate(moje marzenie, z którego, głupia, zrezygnowałam, i do tej pory nie wiem dlaczego), taniec ludowy, ale nie potrafiłam zrobić „pierwszego kroku”, a reszta jakoś nie kwapiła się by mnie poznać.
Teraz jestem na studiach i mieszkam w akademiku, z inną dziewczyną w pokoju. Gdy nie mam zajęć, to mój dzień wygląda tak, że powiem jej z rana „cześć” i to koniec. Cały dzień się do nikogo nie odzywam(chyba, że ktoś do mnie zadzwoni czy coś).
Nie wiem jak mam to zmienić. To jest naprawdę bardzo uciążliwe. Iść z tym do jakiegoś psychologa czy coś?(tylko że to będzie wyglądało tak, że usiądę i nie będę nic mówić, na a poza tym to się boję :\).

Psycholog by nie zaszkodził - nie dlatego, że coś z tobą nie tak. Mógłby po prostu pomóc ci się otwierać na takie rzeczy, powoli, stopniowo. U ciebie na pewno nie będzie to długotrwałe albo ciężkie bo miałaś w dzieciństwie takie rzeczy. Ja jestem osobą, która nigdy od rodziców nie słyszała takich słów, nigdy się nie tuliliśmy no w ogóle zero wszystkiego. Raz w życiu powiedziałam te dwa słowa ś.p babci i to dzień przed śmiercią. I to też było dla mnie ciężkie.
Ale w twoim przypadku... przeszkadza ci to i masz tam jakieś podstawy więc da się coś z tym zrobić szybko

[laisla]

A w tej 4-6 klasie coś złego się wydarzyło czy tak sama z siebie przestałaś chcieć kontaktu fizycznego?
Chciałabyś aby oni mimo tego obecnie próbowali mimo Twojego oporu czy wolisz aby się odsunęli bo to byłoby dla Ciebie krępujące? Jak chciałabyś spędzać czas chociażby z tą dziewczyną z pokoju, masz jakąś wizję jak byłoby dobrze dla Ciebie?

[fannarel]

Napisane przez laisla

A w tej 4-6 klasie coś złego się wydarzyło czy tak sama z siebie przestałaś chcieć kontaktu fizycznego?
Chciałabyś aby oni mimo tego obecnie próbowali mimo Twojego oporu czy wolisz aby się odsunęli bo to byłoby dla Ciebie krępujące? Jak chciałabyś spędzać czas chociażby z tą dziewczyną z pokoju, masz jakąś wizję jak byłoby dobrze dla Ciebie?

W podstawówce odsunęłam się od rodziców, bo zaczynałam wtedy dojrzewać itd. Coś się stało, ale w gimnazjum(i pewnie dlatego mi nie przeszło).
Nie chcę by rodzina na siłę próbowała coś ze mną zrobić, bo w moim wypadku to nic nie da, a jeszcze i sprawę pogorszy. Chciałabym sama z siebie chcieć się do kogoś przytulić, okazać uczucia itd. Jak teraz tak pisałam o tym, i pomyslałam sobie, że miałabym teraz pójść i przytulić mamę, to ogarnął mnie strach.
Odnośnie dziewczyny z pokoju, ona mnie czasami zagaduje, ale wtedy mam pustkę w głowie, nie wiem co mam mówić, odpowiadam tylko na jej pytania i nic więcej. Dopiero później myślę sobie: "a mogłam powiedzieć to i tamto". Chciałabym pogadać, poplotkować, pośmiać się.
Tylko, nie wiem, ogarnia mnie jakiś strach, i boję się cokolwiek powiedzieć. Jak pisałam wyżej, ogarnia mnie to dziwne uczucie, które nazywam "wewnętrzny stop", nie mogę się ruszyć, zaczynam się denerwować, słowa mi nawet przez myśl nie chcą przejść, a co dopiero przez gardło.
Oczywiście mam znajomych z grupy, z którymi normalnie rozmawiam, więc nie wiem czemu z koleżanką z pokoju mam taki problem.

[lanalee]

sprobuj sie przelamac. Zagadaj do niej np.wieczorem,jak minal dzien co robila. Nie musisz ciagnac rozmowy, zaczynaj od malych krokow

[kroliczek90]

Szczerze powiem , że Ty to chyba bardziej sie nakręciłaś z tym zachowaniem i to wdrożyłaś w życie . Bynajmniej wmawiasz sobie duzo własnie takich zachowań może trzeba byłoby siąść i pomyśleć nad sobą naszej psychice można naprawdę dużo wmówić i bedziemy sie tak zachowywac Może spróbuj sama zadziałać opisujesz , że chciałabyś tak i tak , a jednak robisz inaczej jaki masz hamulec wydaję mi się , że żaden . Bo opisujesz sytuacje jak sobie wyobrazasz i jak powinno być wiec trzeba po prostu sie ogarnąć Mówisz , że jestes na studiach wiec kolejny krok w życiu. Nie opisałaś też jaka sytuacja spotkala Cię w czasach gimnazjum i nie wiemy co to było może dlatego tez taka jestes , że cos Cie zabolało może nieszcześliwie sie zakochałaś nie możemy tez stwierdzić czy potrzebny jest lekarz Mi osobiście wydaje sie , że bardzo sie zdystansowałaś może jestes samolubem ? Lubisz siama i siama i może dlatego Może warto się w końcu otworzyć Chocby rodzice Cie wychowali i okazywali miłość