rządy dzieci

[adatoja]

Witam! Piszę własnie reportaż o możliwej, zbliżającej się pajdokracji. Konkretniej chodzi o to, że w dzisiajszych czasach dzieci mają coraz więcej do powiedzenia, a nawet rządzą rodzicami. Rodzice zaś pozwalają na zbyt wiele. I co z tych dzieciaków wyrośnie? W zwiazku z tym mam wielką prośbę, czy możecie mi napisac (krotko) co o tym sądzicie? to znaczy, co Waszym zdaniem jest powodem tego, że dzieciom coraz więcej wolno, że rodzice pobłażają i jakie mogą być tego konsekwencje? A może zupełnie się z tym nie zgadzacie?

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez adatoja

Witam! Piszę własnie reportaż o możliwej, zbliżającej się pajdokracji. Konkretniej chodzi o to, że w dzisiajszych czasach dzieci mają coraz więcej do powiedzenia, a nawet rządzą rodzicami. Rodzice zaś pozwalają na zbyt wiele. I co z tych dzieciaków wyrośnie? W zwiazku z tym mam wielką prośbę, czy możecie mi napisac (krotko) co o tym sądzicie? to znaczy, co Waszym zdaniem jest powodem tego, że dzieciom coraz więcej wolno, że rodzice pobłażają i jakie mogą być tego konsekwencje? A może zupełnie się z tym nie zgadzacie?

No dramat, dzieci mają coś do powiedzenia!... Przecież do 18-tki powinny znać swoje miejsce w szeregu i nie odzywać się, nie mieć możliwości wyboru ani swojego zdania!!! A jak im czasami rodzice na to pozwolą, to na pewno wyrosną z nich roszczeniowi egoiści.
A tak poważnie to zupełnie nie zgadzam się z tezą zawartą w poście, ale chyba nie mam aż tyle czasu, żeby to wyjaśniać, zważywszy na ton tej wypowiedzi.

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Ja się zgadzam o tyle, że znam dzieci, którym rodzice pozwalają na wszystko, którym kupują wszystko, dzieci rozpieszczone, roszczeniowe, odzywające się do siebie i do rodziców tak, że włos się jeży.
A skąd to? lenistwo rodziców, potrzeba świętego spokoju (jak kupi kolejnego laptopa to dziecko da spokój) i tak dalej. no i gonienie za kasą, albo - niestety - po prostu praca od rana do nocy za marne grosze, by przeżyć :/ wówczas nie ma czasu na wychowywanie, a tylko od biedy hodowanie.

[Ineczka33]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;46432575]No dramat, dzieci mają coś do powiedzenia!... Przecież do 18-tki powinny znać swoje miejsce w szeregu i nie odzywać się, nie mieć możliwości wyboru ani swojego zdania!!! A jak im czasami rodzice na to pozwolą, to na pewno wyrosną z nich roszczeniowi egoiści.
A tak poważnie to zupełnie nie zgadzam się z tezą zawartą w poście, ale chyba nie mam aż tyle czasu, żeby to wyjaśniać, zważywszy na ton tej wypowiedzi.[/QUOTE]
W pełni się zgadzam. Dzieci zawsze miały coś do powiedzenia, bo zawsze miały uczucia czy odczucia, o których chciały komunikować. Tylko kiedyś dziecko to nie był człowiek do rozmowy, jego argumenty nie były istotne. Takie podejście dziś reprezentuje wielu rodziców czy dziadków.


Trzeba rozgraniczyć - słuchanie dzieci, szanowanie ich uczuć i zdania, bez wykorzystywania pozycji rodzica jako ,,zawsze mającego rację" czy ich rządzenie w domu (jak napisała szajajba). To drugie to wynik złego wychowania lub jego braku.

Rozgranicz autorko - o czym chcesz rozmawiać.

[adatoja]

Bardzo dziękuję za wypowiedzi.

Doprecyzuję: idę w kierunku tego drugiego aspektu "rządzenia w domu" i gdziekolwiek indziej. W swojej pracy mam do czynienia z rodzicami i ich dziećmi i wielokrotnie obserwuję sytuacje, w której dziecko nic sobie nie robi z uwag i zakazów rodzica. A kiedy sama próbuję z dzieckiem rozmawiać, zaraz zjawia się rodzic i sytuacja wyglada mniej więcej tak:
- Proszę tego nie dotykać.
- Ale my tylko zrobimy sobie zdjęcie.
- Proszę nie robić zdjęć, to antyki.
- Ale ja szybko zrobię, nic się nie stanie, ona potrzebuje do szkoły.

Albo inna sytuacja:
- Proszę odejść od rekwizytu.
- Martusia jeszcze nigdy nie widziała kołowrotka z wrzecionem.
- Można patrzeć z daleka.
- Ale ona już pewnie nie będzie miała okazji dotknąć wrzeciona jak Śpiąca Królewna.

A jeśli uda mi sie rozmawiac tylko z dzieckiem, bez rodzicielskiego adwokata, często słyszę "mama mi pozwoliła" i moje prośby i zakazy nic nie znaczą.

To właśnie pociągnęło mnie do myślenia nad dzisiejszym wychowaniem...

[bernikula]

Napisane przez adatoja

Bardzo dziękuję za wypowiedzi.

Doprecyzuję: idę w kierunku tego drugiego aspektu "rządzenia w domu" i gdziekolwiek indziej. W swojej pracy mam do czynienia z rodzicami i ich dziećmi i wielokrotnie obserwuję sytuacje, w której dziecko nic sobie nie robi z uwag i zakazów rodzica. A kiedy sama próbuję z dzieckiem rozmawiać, zaraz zjawia się rodzic i sytuacja wyglada mniej więcej tak:
- Proszę tego nie dotykać.
- Ale my tylko zrobimy sobie zdjęcie.
- Proszę nie robić zdjęć, to antyki.
- Ale ja szybko zrobię, nic się nie stanie, ona potrzebuje do szkoły.

Albo inna sytuacja:
- Proszę odejść od rekwizytu.
- Martusia jeszcze nigdy nie widziała kołowrotka z wrzecionem.
- Można patrzeć z daleka.
- Ale ona już pewnie nie będzie miała okazji dotknąć wrzeciona jak Śpiąca Królewna.

A jeśli uda mi sie rozmawiac tylko z dzieckiem, bez rodzicielskiego adwokata, często słyszę "mama mi pozwoliła" i moje prośby i zakazy nic nie znaczą.

To właśnie pociągnęło mnie do myślenia nad dzisiejszym wychowaniem...

Czuć Twoją irytację i zdenerwowanie, może wynikające z nierozumienia dzieci. A masz swoje czy pytasz tylko z perspektywy pracy?

[Ineczka33]

Napisane przez adatoja

Bardzo dziękuję za wypowiedzi.

Doprecyzuję: idę w kierunku tego drugiego aspektu "rządzenia w domu" i gdziekolwiek indziej. W swojej pracy mam do czynienia z rodzicami i ich dziećmi i wielokrotnie obserwuję sytuacje, w której dziecko nic sobie nie robi z uwag i zakazów rodzica. A kiedy sama próbuję z dzieckiem rozmawiać, zaraz zjawia się rodzic i sytuacja wyglada mniej więcej tak:
- Proszę tego nie dotykać.
- Ale my tylko zrobimy sobie zdjęcie.
- Proszę nie robić zdjęć, to antyki.
- Ale ja szybko zrobię, nic się nie stanie, ona potrzebuje do szkoły.

Albo inna sytuacja:
- Proszę odejść od rekwizytu.
- Martusia jeszcze nigdy nie widziała kołowrotka z wrzecionem.
- Można patrzeć z daleka.
- Ale ona już pewnie nie będzie miała okazji dotknąć wrzeciona jak Śpiąca Królewna.

A jeśli uda mi sie rozmawiac tylko z dzieckiem, bez rodzicielskiego adwokata, często słyszę "mama mi pozwoliła" i moje prośby i zakazy nic nie znaczą.

To właśnie pociągnęło mnie do myślenia nad dzisiejszym wychowaniem...

Popatrz na przedstawione przez Ciebie sytuacje - To rodzice nie respektowali zasad obowiązujących w tym miejscu i powinni ponieść (przewidziane?) konsekwencje . Dziecko uczy się przez naśladowanie. Kogo? Rodzica. Potem kolegów. Jeśli widzi, że rodzic nie respektuje zasad przyjętych np w muzeum - jak można dziwić się ich dzieciom? Kto ma ich nauczyć norm społecznych? Jeśli nie wyniosą ich z domu, przed nimi długa i trudna droga edukacji Współczuję takim dzieciom

Choć z drugiej strony - byliśmy kiedyś w Zamku Królewskim na zajęciach przeznaczonych dla dzieci 3-6 lat i czuć było wyraźne nieprzygotowanie organizatorów do zajmowania się tą grupą wiekową. Dzieci były ruchliwe, ale to wynikało z zaciekawienia wszystkim co zobaczyły - dawne lalki, instrumenty muzyczne, nie roznosiły muzeum, ale były zainteresowane.
Panie, które stały na straży eksponatów, nerwowo strofowały rodziców, którzy w tłumie słuchającym opowieści, nawet niechcący dotknęli sznura, który chronił eksponat. Było tak nerwowo, że głównie to zapamiętałam z tej wycieczki

[adatoja]

Napisane przez bernikula

Czuć Twoją irytację i zdenerwowanie, może wynikające z nierozumienia dzieci. A masz swoje czy pytasz tylko z perspektywy pracy?

Nie mam swoich, pytam tylko z perspektywy pracy. Biorąc za przykład swoje dzieciństwo, nie wyobrażam sobie, żebym mogła powiedzieć do mamy "nie", kiedy zwracała mi uwagę na złe zachowanie. Rzeczywiście jestem zirytowana takimi sytuacjami jakie przedstawiłam wyżej, ale to nie tylko moja opinia. Dlatego właśnie postanowiłam napisać reportaż i szukam różnych zdań na ten temat.

---------- Dopisano o 12:57 ---------- Poprzedni post napisano o 12:54 ----------

Napisane przez Ineczka33

Popatrz na przedstawione przez Ciebie sytuacje - To rodzice nie respektowali zasad obowiązujących w tym miejscu i powinni ponieść (przewidziane?) konsekwencje . Dziecko uczy się przez naśladowanie. Kogo? Rodzica. Potem kolegów. Jeśli widzi, że rodzic nie respektuje zasad przyjętych np w muzeum - jak można dziwić się ich dzieciom? Kto ma ich nauczyć norm społecznych? Jeśli nie wyniosą ich z domu, przed nimi długa i trudna droga edukacji Współczuję takim dzieciom

Tak też myślałam, że to nie dzieci są winne, one przecież żyją tak jak nauczą ich rodzice i społeczeństwo. Wiec czy ta pobłażliwość dla dziecka wynika z tego, ze rodzic chce dla swojej pociechy jak najlepiej, nawet, jeżeli łąmie zasady i zachowuje się źle, wobec innych? Czy po prostu z egoizmu? Dlaczego Waszym zdaniem rodzice są teraz inni?

[dzinek]

Sa inni bo wczesniej mieli ogolnie nalozone nakazy wszyscy ludzie czy dorosli czy dzieci. Taka byla norma spoleczna.

Niestety to sie zmienilo, swiadomosc w tym wzgledzie sie zmienila.
Niestety nie poszlo to w parze ze zwiekszonym mysleniem na temat; jaki chce byc i jak chce wychowac swoje dziecko.
Po prostu wczesniej panswto ''myslalo'' za ludzi a teraz ludzie powolutku sie ucza jak myslec sami za siebie, z ronym skutkiem.

Nie chwale bylego systemu bo uwazam ze nie byl dobry, ale obecna sytuacja ociera sie o skrajny biegun. A tu jak wszedzie jest potrzebny balans, i uzywanie mozgu.

Nie wiem czy zrozumiale napisalam dla wiekszosci ale mysle ze autorka watku zrozumie o co mi chodzi

[Ineczka33]

Napisane przez adatoja

Biorąc za przykład swoje dzieciństwo, nie wyobrażam sobie, żebym mogła powiedzieć do mamy "nie", kiedy zwracała mi uwagę na złe zachowanie.

Nie mogłaś powiedzieć mamie NIE? Współczuję, bo NIE to ważny etap w rozwoju dziecka

Napisane przez adatoja

Dlaczego Waszym zdaniem rodzice są teraz inni?

Inni niż kto? To pytanie do tamtych rodziców. Ja nie znam odpowiedzi, bo moje dzieci mają ramy, w których funkcjonują, jeśli syn roznosił by muzeum, zagrażając antycznym wazom i nie miał by zamiaru przestać - po prostu byśmy przerwali zwiedzanie. Jak inaczej miała bym zareagować? Klapsem? Karą? Dziecko ma swój temperament i tego nie zmienię. Mogę narzucić ramy, w których powinien funkcjonować.

Dziecko nie składa się z samego ''zachowania". Jest cała masa powodów i przyczyn, dlaczego dzieci postępują tak a nie inaczej. ,,Zachowanie" to to co widać na zewnątrz, ale dla mnie liczą się też powody. Ale to temat rzeka.

Kiedy moja córka miała 5 lat i wstydziła się bardzo obcych, nawet naszych sąsiadów, nie zmuszałam jej by mówiła im ,,dzień dobry''. I miałam w nosie kindersztubę i opinię niektórych ludzi, którzy uważali, że 5 letnie dziecko MUSI mówić każdemu dzień dobry. Jedno mówi inne się wstydzi. I nie zawstydzałam jej dodatkowo przy ludziach zmuszając do dukania tego wymuszonego dzień dobry. Dziś ma 6 lat i jest coraz lepiej

Jestem przeciwna bezrefleksyjnemu wtłaczaniu dzieci w ramy powinności i nakazów, bo dziecko dziś ślepo posłuszne wobec nas, to jutro nastolatek bezwolny wobec presji rówieśników, a pojutrze dorosły, nie umiejący się przeciwstawić przemocy np. w małżeństwie…
Jestem za prawem dziecka do głośnego wypowiadania swojego zdania czy opinii, nawet jeśli będzie inna niż nasza, rodziców. To zaprocentuje w przyszłości.

Polecam ciekawy artykuł:
http://dziecisawazne.pl/problemowa-g...cznych-dzieci/

I twoje przykłady dotyczą ,,niegrzecznych" dorosłych a nie dzieci

[taszkin]

Napisane przez adatoja

To właśnie pociągnęło mnie do myślenia nad dzisiejszym wychowaniem...

Gdyby ta pani byla bez dziecka, ciekawe jak zareagowalaby na Twoja prosbe o nierobienie zdjecia. Podejrzewam, ze tak samo. Bo takie zasady wyniosla z domu, ale nie dzisiaj, tylko jak byla dzieckiem.
Ja ze swojego dziecinstwa tez pamietam kolegow i kolezanki, ktorzy "np. kradli kwiatki z klombow, wyzywali bezdomnych albo bili kota dla zabawy bo im mama pozwala". I to mnostwo.

Dzis duzo mowi sie o wychowaniu. Sa media. Zjawiska staja sie przejaskrawione, zwlaszcza te negatywne. Kiedys byly tylko opowiadania z ust do ust. Nie zauwazylam duzej roznicy miedzy moim dziecinstwem a dniem dzisiejszym na niekorzysc w tym wzgledzie, przynajmniej wsrod dzieci, z ktorymi mam stycznosc. Daje glowe, moze ja strace, ze oprocz dwojki dzieci, ktore opisalas byla czesc tych, na ktore nie zwrocilas uwagi.

[Klarissa]

Przede wszystkim pytanie o jakim wieku dzieci mówimy? Bo inaczej się zachowują maluchy a inaczej kilkulatki czy wczesne nastolatki. Trudno pohamować ciekawość roczniaka, 2 czy 3 latka, bo takie dziecko uczy się świata poprzez oglądanie, dotykanie, że tak powiem bardzo organoleptycznie nabywa wiedzę Kilkulatkowi wystarczy opowieść o czymś i tego działaniu, mniejsze dziecko chce to zobaczyć, dotknąć, sprawdzić jak działa.

Ogólnie odnosząc się do tematu roszczeniowa postawa dzieci wynika z tego, że rodzice mają dla nich mało czasu i ten brak czasu rekompensują przedmiotami. To sprawia, że dzieci nie umieją się bawić tylko ciągle oczekują zapewnienia nowych atrakcji. Brak atrakcji powoduje znudzenie a konsekwencją nudy u dziecka jest zawsze niepożądane zachowanie bo nic tak nie przykuwa uwagi jak bycie "niegrzecznym". Dziecko, któremu rodzic poświęca dużo czasu jest grzeczniejsze - to wynika z moich obserwacji osobistych

[bernikula]

[QUOTE=adatoja;46433501]Nie mam swoich, pytam tylko z perspektywy pracy. Biorąc za przykład swoje dzieciństwo, nie wyobrażam sobie, żebym mogła powiedzieć do mamy "nie", kiedy zwracała mi uwagę na złe zachowanie. Rzeczywiście jestem zirytowana takimi sytuacjami jakie przedstawiłam wyżej, ale to nie tylko moja opinia. Dlatego właśnie postanowiłam napisać reportaż i szukam różnych zdań na ten temat.

---------- Dopisano o 12:57 ---------- Poprzedni post napisano o 12:54 ----------

Tak też myślałam. Podobnie jak Ciebie irytują zachowania dzieci, tak też wielu z nas- rodziców mogą irytować Twoje wypowiedzi na ich temat. Bo wiesz, dzieci nie należy traktować przedmiotowo tylko podmiotowo- to są mali ludzie, którzy właśnie powinni umieć powiedzieć "nie". To kształtuje charakter. Brak asertywności w późniejszym życiu to jedna z najgorszych ludzkich cech. Oczywiście, że są granice w zezwalaniu dzieciom "na wszystko", ale dla nas rodziców ważne jest, by tym młodym ludziom pokazać świat i okazać dużo zrozumienia, bo ich ciekawość jest czasami tak przeogromna, że ciężko je przed czymś powstrzymać. Myślę, że żeby to zrozumieć trzeba mieć po prostu swoje dzieci.

[Glodomorek]

Napisane przez adatoja

Nie mam swoich, pytam tylko z perspektywy pracy. Biorąc za przykład swoje dzieciństwo, nie wyobrażam sobie, żebym mogła powiedzieć do mamy "nie", kiedy zwracała mi uwagę na złe zachowanie. Rzeczywiście jestem zirytowana takimi sytuacjami jakie przedstawiłam wyżej, ale to nie tylko moja opinia. Dlatego właśnie postanowiłam napisać reportaż i szukam różnych zdań na ten temat.

---------- Dopisano o 12:57 ---------- Poprzedni post napisano o 12:54 ----------



Tak też myślałam, że to nie dzieci są winne, one przecież żyją tak jak nauczą ich rodzice i społeczeństwo. Wiec czy ta pobłażliwość dla dziecka wynika z tego, ze rodzic chce dla swojej pociechy jak najlepiej, nawet, jeżeli łąmie zasady i zachowuje się źle, wobec innych? Czy po prostu z egoizmu? Dlaczego Waszym zdaniem rodzice są teraz inni?

Kiedyś tak wychowywano dzieci. W imię zasad "dzieci i ryby głosu nie mają" oraz "co wolno wojewodzie to nie tobie ...". Jak myślisz, jaki dorosły wyrośnie z takiego dziecka? Pewny siebie, kreatywny, odpowiedzialny - czy może raczej nieśmiały, zakompleksiony, bez własnego zdania? Czy nastolatek, któremu nie wolno mówić "nie" odmówi alkoholu czy narkotyków?

Zarówno ślepe posłuszeństwo wymagane od dzieci, jak i brak jakiejkolwiek dyscypliny (nie wiem czy to dobre słowo) jest zły. Dziecko musi wiedzieć, że są pewne rzeczy niedopuszczalne jak i pozwolić samemu ponieść konsekwencje pewnych wyborów. Pytasz o brak wychowania, za przykład dajesz niewychowanych rodziców-tych którzy jako dzieci nie mieli praw, to teraz rządzą tobą, bo im wolno.

---------- Dopisano o 13:48 ---------- Poprzedni post napisano o 13:47 ----------

Napisane przez adatoja

Bardzo dziękuję za wypowiedzi.

Doprecyzuję: idę w kierunku tego drugiego aspektu "rządzenia w domu" i gdziekolwiek indziej. W swojej pracy mam do czynienia z rodzicami i ich dziećmi i wielokrotnie obserwuję sytuacje, w której dziecko nic sobie nie robi z uwag i zakazów rodzica. A kiedy sama próbuję z dzieckiem rozmawiać, zaraz zjawia się rodzic i sytuacja wyglada mniej więcej tak:
- Proszę tego nie dotykać.
- Ale my tylko zrobimy sobie zdjęcie.
- Proszę nie robić zdjęć, to antyki.
- Ale ja szybko zrobię, nic się nie stanie, ona potrzebuje do szkoły.

Albo inna sytuacja:
- Proszę odejść od rekwizytu.
- Martusia jeszcze nigdy nie widziała kołowrotka z wrzecionem.
- Można patrzeć z daleka.
- Ale ona już pewnie nie będzie miała okazji dotknąć wrzeciona jak Śpiąca Królewna.

A jeśli uda mi sie rozmawiac tylko z dzieckiem, bez rodzicielskiego adwokata, często słyszę "mama mi pozwoliła" i moje prośby i zakazy nic nie znaczą.

To właśnie pociągnęło mnie do myślenia nad dzisiejszym wychowaniem...

Przecież tutaj nie dziecko rządzi tylko rodzic, który ma w nosie zasady. Nie piszesz nic o dziecku wrzeszczącym "mamo chcę".

[_vixen_]

Jak dziecko "wychowują" ciągle nowe (z reguły bzdetne) zabawki, gry komputerowe, telewizja to potem mamy tzw. niegrzeczne dzieci, które "rządzą" - czyli zwykle chcą po prostu na siebie zwrócić uwagę.

[wika82]

Napisane przez bernikula

Tak też myślałam. Podobnie jak Ciebie irytują zachowania dzieci, tak też wielu z nas- rodziców mogą irytować Twoje wypowiedzi na ich temat. Bo wiesz, dzieci nie należy traktować przedmiotowo tylko podmiotowo- to są mali ludzie, którzy właśnie powinni umieć powiedzieć "nie". To kształtuje charakter. Brak asertywności w późniejszym życiu to jedna z najgorszych ludzkich cech. Oczywiście, że są granice w zezwalaniu dzieciom "na wszystko", ale dla nas rodziców ważne jest, by tym młodym ludziom pokazać świat i okazać dużo zrozumienia, bo ich ciekawość jest czasami tak przeogromna, że ciężko je przed czymś powstrzymać. Myślę, że żeby to zrozumieć trzeba mieć po prostu swoje dzieci.

Brawo Bernikula!!
Podzielam w całej rozciągłości i dodam, że sama zostałam wychowana dokładnie w ten sposób.

[adatoja]

Bardzo dziękuję za wypowiedzi, wszystko co przeczytałam dało mi dużo do myślenia. Wybieram się teraz na rozmowę z psychologiem i socjologiem, zebrać informacje również z naukowego punktu widzenia.
Jeszcze raz bardzo dziękuję za dyskusję

[taszkin]

Napisane przez adatoja

Bardzo dziękuję za wypowiedzi, wszystko co przeczytałam dało mi dużo do myślenia. Wybieram się teraz na rozmowę z psychologiem i socjologiem, zebrać informacje również z naukowego punktu widzenia.
Jeszcze raz bardzo dziękuję za dyskusję

Fajnie, ze szukasz opinii i nie chcesz pisac jednostronnego reportazu opartego tylko na swoich obserwacjach Dzis rzadkosc. Chetnie przeczytam Twoje wnioski, jesli bedziesz chciala sie podzielic

[stokrotka_to_ja]

Napisane przez adatoja

Nie mam swoich, pytam tylko z perspektywy pracy. Biorąc za przykład swoje dzieciństwo, nie wyobrażam sobie, żebym mogła powiedzieć do mamy "nie"

Dlaczego? Nie wiem o jakimś kiedyś mówisz,ale ja mam 30 lat i spokojnie mogłam powiedzieć mamie 'nie'. Nie widzę w tym nic złego,dziecko to też człowiek.

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Adatoja już rozumiem, o co Ci chodzi. Jednak uważam tak, jak dziewczyny - w tym wypadku problem tkwi w rodzicach, nie w dzieciach.

Gdybym miała dziecko na etapie ciekawskiego, wciskającego wszędzie rączki, to zwyczajnie wzięłabym je w inne miejsce niż muzeum, gdzie wiem, że będzie dwie godziny chodzić i tylko oglądać, bez możliwości dotknięcia tego, co je interesuje. Dzieci tak poznają świat, a ograniczanie im tej możliwości zabija w nich tę chęć poznania, która później przeradza się w pasję.

A odnośnie dziecka, uważam, że trzeba traktować je jako równorzędnego partnera, a nie kogoś gorszego, bo mniejszego, bo nie rozumie. Dziecko okaże wiele wdzięczności, gdy będzie się je respektowało i szanowało jego zdanie.
Nie jest to żaden wymysł współczesności, pisał już o tym Janusz Korczak, bardzo mądry człowiek.