Filozoficznie-co było powodem decyzji o posiadaniu dziecka?

[weselna01]

Rzucam temat i szykuję się na powszechne lincze , jakkolwiek chciałabym poznać zdanie innych, bo sama nie wiem... Instynkt instynktem, ale jakby dziecko spytało mnie po co się w ogóle urodziło (wiwat, wiwat nastolatki!) to nie umiałabym odpowiedzieć.

Nie bijcie, bo nie mam takiego zdania o rodzicach i nie wciągam Was do poniższego wora - to jest moje zdanie i moje uczucia -> dla mnie wydanie na świat dziecka byłoby aktem najwyższego egoizmu. Biedak urodzi się i ciągle będzie miał na głowie: najpierw oczekiwania rodziców (nawet podstawowe typu sprzątanie po sobie, ale jednak wymagania), potem szkoły, otoczenia, kraju, świata, potem mu każą się usamodzielniać, pracować, znosić trudy tego świata i to w imię... miłości, przez którą się tu znalazł. I instynktu, że "chce się mieć".

Nie wydaje się Wam, że świat jest na tyle fatalny ale do tego tak dobrze urządzony od strony opieki (jak się nie ma dzieci to można odłożyć na bardzo dobre ubezpieczenie), ma też tyle ludzi do towarzystwa, że rodzenie kolejnych nie służy niczemu innemu jak przedłużaniu gatunku? I to pod przymusem, bo nikt tych dzieciaków nie pyta, czy chcą czy nie chcą. Po prostu się pojawiają i jakie życie jest - takie dostają na klatę. I jedne sobie radzą a inne nie. Tych drugich mi szkoda.

[_Beata _]

po prostu się nam przydarzyło

[Convallariaa]

Egoizm dla mnie to koncentrowanie się tylko na osobie (jeśli autorko sama chciałaś publicznego linczu, to podyskutuję ), wydanie na świat dziecka to bardzo odpowiedzialna decyzja, bo od tego momentu nie ma tylko swoich potrzeb.
Nie posiadam dzieci, ale co bym odpowiedziała?
Jesteś na świecie, bo chciałabym, żebyś mógł/mogła tak jak ja mieć możliwość przeżycia dobrych i złych dni na świecie, abyś mogła /mógł czerpać z życia . Chciałam (tu trochę egoizmu można znaleźć) zostawić cząstkę siebie na świecie i wydać na świat wspaniałą osobę, która będzie mogła decydować o losach świata, gdy mnie już nie będzie.
Hmmm z takich popularniejszych odpowiedzi to: jesteś owocem miłości (ale to chyba każdy zna).

[Klarissa]

Jeśli chodzi o to, co bym odpowiedziała dziecku to po prostu, że bardzo chciałam aby się pojawiło w moim życiu Dla mnie życie bez dzieci było jakieś takie puste, czułam, że czegoś czy bardziej kogoś mi brakuje.

Zawsze chciałam mieć swoją rodzinę, a rodzina to dla mnie kobieta, mężczyzna i ich dzieci (oczywiście nie wykluczam z tego kręgu babć, cioć itd. ale chodzi o "swoją" rodzinę czyli założoną przez siebie), dlatego jak znalazłam odpowiedniego kandydata do tego celu i kandydat tak się złożyło, że zapatrywania miał podobne to postanowiliśmy pracować nad rozmnożeniem się, no i odnieśliśmy dwukrotnie sukces w tej dziedzinie

Poza tym dzieci mam takie śliczne, że tak sobie myślę, iż żal by było zmarnować takie świetne geny

[ulika12345]

to trzeba przeżyć, nie ma takich słów na świecie, które opisałyby rodzicielstwo. Być matką jest najtrudniejszą rzeczą na ziemi, ale owoce tej pracy są słodkie, soczyste, a jak dojrzewają, człowiek ma w sobie tyle dumy i wie, że ta ciężka charówa to najlepiej zainwestowany czas. Kiedy dziecko pyta "dlaczego", matka wie co odpowiedzieć, popłynie to z jej serca, przepełnionego miłością. To prawda żyjemy w parszywych czasach, ale może to dziecko i ta miłość, i mądrość płynąca z rodzicielstwa zmienią ten świat. Pozostaje tylko mieć nadzieję...

[weselna01]

Póki co widzę coś na zasadzie: "Chciałam", czyli spełnienie swoich pragnień?

[traicionera]

trudno, żeby dziecko było spełnieniem swoich pragnień, skoro przed poczeciem nie istnieje nawet a tak na serio, to wiedziałam/przeczuwalam, że mam w sobie dużo takiej matczynej właśnie miłości, która dobrze byłoby przekazać dziecku, a nie uszczęśliwiać nią na siłę męża/kota/koleżankę (niepotrzebne skreślić). i tak korzyść jest obopolna, bo córeczka miłość otrzymuje, a ja mam komu ją ofiarować. poza tym z natury jestem optymistką, więc nie uważam, że świat jest taki straszny, zły i w ogole beton. Mnie się żyje fajnie i całkiem zabawnie, taki sposób postrzegania przejmuje ode mnie córka, więc nie czuje, żebym ją unieszczesliwila, sprowadzając na ten świat.

[ewelajna25]

No chyba wlasnie o to chodzi, ze decyzje o dziecku podejmuje sie, gdy przyjdzie ta chwila, kobieta poczuje instynkt i bez wahania stwierdzi : jestem gotowa, chce miec dziecko! I tak, dziecko jest spelnieniem pragnien, ale w sensie innym niz np chce nowa fryzure, pragne nowej sukienki.

A jaki inny powod mislby byc wlasciwy? Wpadka, czy moze bezrefleksyjne, mechaniczne mŷslenie ze trzeba przedluzac ludzki gatunek?

I swoja droga, dobrze ze sa kobiety ktore NIE CHCA miec dziecka, bo lepiej zeby te przychodzily na swiat tam, gdzie je CHCA, gdzie ktos na nie czeka i bedzie w stanie obdarzyc miloscia. Co nie znaczy, ze dzieci z przypadku nie moga byc kochane mniej ;-)

[Klarissa]

Napisane przez weselna01

Póki co widzę coś na zasadzie: "Chciałam", czyli spełnienie swoich pragnień?

Chyba rozsądniejsze jest spełnianie swoich własnych pragnień w dziedzinie rodzicielstwa niż np. poddawanie się presji otocznia (np. urodziłam bo mąż chciał dziecko, albo mama chciała zostać babcią) bądź motywacja typu "bo kto się mną zajmie na starość" albo "bo to obowiązek względem społeczeństwa".

Ja po prostu chciałam mieć dzieci, nie zastanawiałam się nad tym po co konkretnie mi one są potrzebne, chciałam mieć rodzinę bo jak pisałam czułam, że mi czegoś w życiu brakuje, że wszystkie moje cele i dążenia, podejmowane wysiłki nie mają większego sensu jeśli nie będzie miał kto z nich korzystać w przyszłości.

Poza tym wewnętrzna potrzeba posiadania potomstwa jest po prostu naturalna, wszystko co żyje dąży do tego, żeby się rozmnażać i tworzyć kolejne pokolenia. Nawet się za specjalnie nie zastanawiałam czy ta potrzeba jest, czy nie jest egoistyczna, bo nawet jeśli, to co z tego? Ja nie ukrywam, że chciałam mieć rodzinę dla własnej satysfakcji bo przecież nie po to, żeby dajmy na to wspomóc system emerytalny tworząc nowych płatników składek aby bezdzietny sąsiad miał świadczenia. No nie przyświecały mi takie wzniosłe cele trudno

[Scio]

Wg Twojgo myślenia, to świat nigdy nie był dobrym miejscem dla dzieci

Ja podobnie jak Klarissa chciałam mieć rodzine, ech ze tak filozoficznie powiem, takie jest moje powołanie, nie marzyłam o butach, zbytkach, odkrywaniu nowych lądów, karierze, a właśnie o rodzinie, czy to było egoistyczne czy nie, nie wiem. Ale chyba tak, bo chciałam mieć dziecko dla siebie i męża, a nie by polski naród rósł w siłe

[ulika12345]

Napisane przez weselna01

Póki co widzę coś na zasadzie: "Chciałam", czyli spełnienie swoich pragnień?

w życiu trzeba być trochę egoistą, bo nie szanując siebie, nie nauczymy się szanować innych. We wszystkim trzeba znaleźć złoty środek i równowagę. Super, że się nad tym zastanawiasz i poszukujesz, kto szuka nie zbłądzi...

[senira666]

a ja może powiem trochę inaczej.
Dlaczego ?? bo czułam że jestem na to gotowa, bo chciałam ja, bo chciał mąż, bo owoc miłości itp...
dlaczego teraz ?? z prostego powodu - sytuacja finansowa nam na to pozwoliła. Oboje mamy pracę, stać nas na zapewnienie dziecku bytu, mamy "odpowiedni" do tego wiek i oboje mamy dużo chęci.
nie ukrywajmy że pieniądze nie odgrywają tutaj roli - niestety ale głównie to kasa decyduje o tym "kiedy" ma się dziecko.

[pola_m]

Bo wiedziałam, że będziemy fajnymi rodzicami I że nasze dzieci będą szczęśliwe

Czułam się gotowa, i akurat ja uważam, że świat jest piękny a nie fatalny. I że dobrze, żeby dzieci rodziły się w Europie, gdzie są oczekiwane, chciane i kochane, a nie w biednych krajach, narażone na choroby, zmuszane do pracy itp.

NA dniach oczekuję córeczki, starszy synek jest wspaniałym, szczęśliwym dzieciakiem. I kto wie, może któreś kiedyś ocali świat?

[teorema]

Napisane przez Klarissa

Ja po prostu chciałam mieć dzieci, nie zastanawiałam się nad tym po co konkretnie mi one są potrzebne, chciałam mieć rodzinę bo jak pisałam czułam, że mi czegoś w życiu brakuje, że wszystkie moje cele i dążenia, podejmowane wysiłki nie mają większego sensu jeśli nie będzie miał kto z nich korzystać w przyszłości.

Bardzo ładnie napisane.
Od siebie mogę jeszcze dodać, że świat jest dla mnie cudownym miejscem i chciałam, żeby "ktoś mój" mógł go zobaczyć: góry, morze, pojeździc konno, pożeglować, poopalac sie na słońcu... zwykle, cudowne rzeczy, których mogę nauczyć swoje dziecko. Podsunąć dobrą książkę, zabrać do teatru... Ale też na festiwal dobrej muzyki, koncerty. Pokazać dziecku świat tak, jak ja go widzę. Tak wychowali mnie rodzice i to chcę przekazac dalej.

Nie ma lekko oczywiście i codzienność może być przytłaczajaca, ale kiedy podsumowuje sie swoje zycie, nie mysli się o pracy ani zrealizowanych projektach, tylko wlaśnie o tych małych wielkich wyjazdach, poznanych rzeczach, wrażeniach, impresjach i chwilach, które daly wgląd w siebie samego.

Ale u mnie też głownym powodem była chęć nadania sensowności wszystkiemu, co się robi.

Kiedyś czytałam wywiad z Michałem Zebrowskim i stwierdził on coś takiego: "Kiedy patrzę na swoje dziecko podbiegające do mnie z otwartymi rączkami, zastanawiam się, po co człowiek żył wcześniej". Trafne.

[kamilast]

weselna01 ale jakiej innej odpowiedzi niż "bo chciałam" się spodziewasz. Przecież innej odpowiedzi nie ma, mogą być co najwyżej różne wersje: bo chciałam być najlepsza matką na świecie, albo bo chciałam żeby się miał kto mną na starość opiekować. Myślę że to chcenie jest w nas zaprogramowane bo inaczej szybko byśmy wyginęli jako gatunek.
A na pytanie czy życie jest warte tego żeby żyć a tym samym czy robimy naszym dzieciom przyszługę czy krzywdę to każdy musi sobie indywidualnie odpowiedzieć.
Tzn może być jeszcze odpowiedź "bo wpadłam" ale założyłam że nie o to pytasz

[santom]

na to pytanie nie ma odpowiedzi, dla mnie to tak naturalne, ze tego nie da sie wyjasnic, ani filozoficznie, ani w zaden inny sposob.

[Mala_Czarno_Biala]

Można odpowiedzieć przewrotnie: bo chciałam mieć kogoś do kochania (baby blues), bo boję się, że później nie będę mogła ze względu na wiek, bo na bezdzietnych patrzy się jak na egoistów, bo zaliczyłam wpadkę...

Czy to ważne dlaczego? Ważne z jakim skutkiem, a skutek jest taki, że mogę dać komuś siebie, swój czas, cierpliwość, mogę dać wiele więc czemu to tłamsić?

A Ty, autorko? Gdybyś zdecydowałabyś się na dziecko, to z jakich powodów?

[monita01]

Napisane przez weselna01

Rzucam temat i szykuję się na powszechne lincze , jakkolwiek chciałabym poznać zdanie innych, bo sama nie wiem... Instynkt instynktem, ale jakby dziecko spytało mnie po co się w ogóle urodziło (wiwat, wiwat nastolatki!) to nie umiałabym odpowiedzieć.

Nie bijcie, bo nie mam takiego zdania o rodzicach i nie wciągam Was do poniższego wora - to jest moje zdanie i moje uczucia -> dla mnie wydanie na świat dziecka byłoby aktem najwyższego egoizmu. Biedak urodzi się i ciągle będzie miał na głowie: najpierw oczekiwania rodziców (nawet podstawowe typu sprzątanie po sobie, ale jednak wymagania), potem szkoły, otoczenia, kraju, świata, potem mu każą się usamodzielniać, pracować, znosić trudy tego świata i to w imię... miłości, przez którą się tu znalazł. I instynktu, że "chce się mieć".

Nie wydaje się Wam, że świat jest na tyle fatalny ale do tego tak dobrze urządzony od strony opieki (jak się nie ma dzieci to można odłożyć na bardzo dobre ubezpieczenie), ma też tyle ludzi do towarzystwa, że rodzenie kolejnych nie służy niczemu innemu jak przedłużaniu gatunku? I to pod przymusem, bo nikt tych dzieciaków nie pyta, czy chcą czy nie chcą. Po prostu się pojawiają i jakie życie jest - takie dostają na klatę. I jedne sobie radzą a inne nie. Tych drugich mi szkoda.

Rozumiem, ze Twoje zycie wlasnie tak wyglada i jest pastwem udrek zwiazanych z oczekiwaniami ze strony spoleczenstwa, zalujesz, ze sie urodzilas i nie chcesz nikomu innemu zgotowac takiego losu. W porzadku, popieram. Sa jednak ludzie, ktorzy czuja sie szczesliwi i postrzegaja swiat jako piekny i wtedy chca sie nim (tym szczesciem, swiatem, zyciem) z kims podzielic. Nie wiem czy uszczesliwianie drugiej osoby, poswiecanie sie dla niej i oddawanie czastki siebie to egoizm. Pewnie, ze sa rodzice, ktorzy decyduja sie na dzieci z egoistycznych pobudek, typu : inni maja, to i ja "sobie zrobie", chce aby ktos sie mna zajal na starosc, itp.... ale wiele osob po prostu odczuwa taka potrzebe, aby dla kogos sie poswiecic, kims sie zajac, pokazac mu swiat i nauczyc wielu rzeczy. Nie widze w tym nic zlego. Ja nie zaluje, ze sie urodzilam: mam fajne wspomnienia z dziecinstwa, wczesnej mlodosci, teraz czuje sie kochana i szczesliwa... Mam nadzieje, ze moje dziecko tez tego zazna.

[taka_sobie_jedna]

po prostu, zwyczajnie "takie geny nie mogły się zmarnować"

[weselna01]

Napisane przez taka_sobie_jedna

po prostu, zwyczajnie "takie geny nie mogły się zmarnować"

monita - nie wdaję się w zaczepki. Nie oceniam niczyjego życia i punktu widzenia, nie piszę nikomu tekstów w stylu: "rozumiem, że twoje życie to pasmo bogactwa, sukcesów i wygody to możesz mieć takie zdanie nie inne" więc i uprzejmie proszę w miarę możliwości o podobną formę. Dziękuję.

Mała - lubię dzieci, mam dużą rodzinę, mam plany na dzieci, nie planuję starości w pojedynkę lub tylko z mężem u boku jakkolwiek nie mam w tym momencie żadnego powodu, jakim wyjaśniłabym dziecku po co się urodziło. Jeżeli rodzę je, by było, to nie chcę dla niego: wojen, biedy, walczenia o swoją pozycję, chorób, cierpień itp. a wszystko lub część z tego jest wpisane w funkcjonowanie świata. Nie wiem co mam powiedzieć dziecku, gdyby przyszło i powiedziało: "Życie jest do d... i go nie lubię. Na cholerę mnie tu sprowadzałaś?".
Wszystkie jakie przychodzą mi do głowy typu: bo lubię siebie i lubię twojego tatę więc chcieliśmy stworzyć fajny miks genów i z tego-fajnego człowieka ; bo lubimy dzieci i chcieliśmy jakieś wychować ; bo wychowywanie dziecka jest fajnym wyzwaniem -> brzmią, w moim odczuciu, jak spełnianie swoich kaprysów potencjalnie dużym kosztem (cierpienia, choroby, bieda) dziecka.
Uh.

[mamaszkrabka]

Napisane przez teorema

Kiedyś czytałam wywiad z Michałem Zebrowskim i stwierdził on coś takiego: "Kiedy patrzę na swoje dziecko podbiegające do mnie z otwartymi rączkami, zastanawiam się, po co człowiek żył wcześniej". Trafne.

Teo ten cytat oddaje to, co chciałam napisać.

Napisane przez weselna01

monita - nie wdaję się w zaczepki. Nie oceniam niczyjego życia i punktu widzenia, nie piszę nikomu tekstów w stylu: "rozumiem, że twoje życie to pasmo bogactwa, sukcesów i wygody to możesz mieć takie zdanie nie inne" więc i uprzejmie proszę w miarę możliwości o podobną formę. Dziękuję.

Mała - lubię dzieci, mam dużą rodzinę, mam plany na dzieci, nie planuję starości w pojedynkę lub tylko z mężem u boku jakkolwiek nie mam w tym momencie żadnego powodu, jakim wyjaśniłabym dziecku po co się urodziło. Jeżeli rodzę je, by było, to nie chcę dla niego: wojen, biedy, walczenia o swoją pozycję, chorób, cierpień itp. a wszystko lub część z tego jest wpisane w funkcjonowanie świata. Nie wiem co mam powiedzieć dziecku, gdyby przyszło i powiedziało: "Życie jest do d... i go nie lubię. Na cholerę mnie tu sprowadzałaś?".
Wszystkie jakie przychodzą mi do głowy typu: bo lubię siebie i lubię twojego tatę więc chcieliśmy stworzyć fajny miks genów i z tego-fajnego człowieka ; bo lubimy dzieci i chcieliśmy jakieś wychować ; bo wychowywanie dziecka jest fajnym wyzwaniem -> brzmią, w moim odczuciu, jak spełnianie swoich kaprysów potencjalnie dużym kosztem (cierpienia, choroby, bieda) dziecka.
Uh.

Czasem zastanawiam się jak moje dziecko poradzi sobie w życiu ale to kim będzie zależy głównie od nas - rodziców.To jaki będzie miało stosunek do świata - również. Nie przeżyłabym tego, gdyby mój syn przyszedł do mnie z pytaniem "Życie jest do d... i go nie lubię. Na cholerę mnie tu sprowadzałaś?". To byłaby moja osobista porażka życiowa jako matki. Bo to my kształtujemy jego osobowość i przez nasz pryzmat kształtuje się jego postrzeganie świata.

[weselna01]

Podoba mi się Twoja odpowiedź.
Tak w ogóle i też dlatego, że lubię takie odpowiedzi w sensie osobistych przemyśleń, bez ocen

[MamaKtosia]

Ja też z frakcji po prostu chciałam mieć dziecko. Najpierw jedno, potem drugie . Sądzę, że tu jednak biologia zadziałała bo żadne głębsze refleksje temu nie towarzyszyły.

W pełni zgadzam się z mamąszkrabka. Chcę żeby moje dzieci były szczęśliwe i staram się jako rodzic zrobić wszystko żeby tak było. W związku z tym słucham swojej intuicji, ale też staram się dokształcać bo to właśnie rodzice zwłaszcza w tych pierwszych latach rozwoju dziecka kształtują jego mózg i emocje. Więc nieradzące sobie życiowo i zwichrowane emocjonalnie dziecko będzie nasza porażką.

Jeżeli kiedyś dzieci spytają mnie o to samo o co pyta autorka wątku to odpowiem jak w pierwszy zdaniu. Natomiast ja sama nigdy nie czułam potrzeby zadawania tego typu pytań swoim rodzicom. Raczej czułam potrzebę wyrażenia wdzięczności za to, że mnie na świat powołali. Jest mi zupełnie obojętne z jakich pobudek.

[zuken]

A ja dlatego, że uważam, że podarowanie komuś życia i możliwości przeżycia go w cudowny, jego jedyny i niepowtarzalny sposób jest najpiękniejszym gestem na jaki możemy się zdobyć

Kocham życie głównie przez to, że jest takie nieprzewidywalne i sami piszemy swój własny scenariusz, jeśli moje dziecko ma spotkać tyle cudownych rzeczy co mnie i ma przeżyć taką cudowną przygodę jaką jest życie to nie chcę mu odbierać tej możliwości

To tak filozoficznie

A jeśli o mnie chodzi to po prostu tak jak każda matka, poczułam że jestem gotowa i że nie ma większego szczęścia jak dzieci, które jako jedyne na świecie kochają nas zawsze i mimo wszystko Po prostu zapragnęliśmy z Tż-tem mieć dziecko i teraz spełniają się nasze największe marzenia

[teorema]

Napisane przez mamaszkrabka

Teo ten cytat oddaje to, co chciałam napisać.



Czasem zastanawiam się jak moje dziecko poradzi sobie w życiu ale to kim będzie zależy głównie od nas - rodziców.To jaki będzie miało stosunek do świata - również. Nie przeżyłabym tego, gdyby mój syn przyszedł do mnie z pytaniem "Życie jest do d... i go nie lubię. Na cholerę mnie tu sprowadzałaś?". To byłaby moja osobista porażka życiowa jako matki. Bo to my kształtujemy jego osobowość i przez nasz pryzmat kształtuje się jego postrzeganie świata.

Zgadzam się z podkreślonym

Dziecko jest często jak lustro - powiela nasze podejście do życia.

Napisane przez zuken

A ja dlatego, że uważam, że podarowanie komuś życia i możliwości przeżycia go w cudowny, jego jedyny i niepowtarzalny sposób jest najpiękniejszym gestem na jaki możemy się zdobyć

Kocham życie głównie przez to, że jest takie nieprzewidywalne i sami piszemy swój własny scenariusz, jeśli moje dziecko ma spotkać tyle cudownych rzeczy co mnie i ma przeżyć taką cudowną przygodę jaką jest życie to nie chcę mu odbierać tej możliwości

W 100% się zgadzam

[misiula_88]

My zdecydowaliśmy się na dziecko, bo potrzebowaliśmy kogoś do kochania. To inna miłość niż do rodziców, do partnera, ale oczywiście decydując się na dziecko jeszcze tej świadomości nie mamy.

Nigdy nie zapomnę słów mojej promotorki (babka ok. 60 l), która bardzo często powtarzała, że nie chciała mieć dzieci, żeby nie musiały się męczyć na tym beznadziejnym świecie....

[skrywana_fantazja]

Nie mam jeszcze dzieci, ale najbardziej motywuje mnie do rodzicielstwa chęć dania komuś życia. Po prostu. Żeby ktoś mógł dzięki mnie żyć. Nie żebym ja fajnie żyła dzięki dziecku, tylko żeby dziecko żyło dzięki mnie. Życie jest największym prezentem dla dziecka.

[hekate87]

Napisane przez _Beata _

po prostu się nam przydarzyło

genialnie u mnie to samo ))