Planowanie ciąży w młodym wieku

[Ilse_]

Chciałabym się Was zapytać, co sądzicie o młodych matkach, które urodziły dzieci planowane? Był według Was wynik niedojrzałości czy raczej odpowiedzialnej i "trzeźwej" decyzji?

Nie powiem, że bezpośrednio mnie podobna sytuacja dotknęła. Mam 19 lat, jeśli wszystko będzie układało się tak, jak do tej pory, to za jakiś rok chcielibyśmy zacząć starać się o dziecko. Jesteśmy zaręczeni, planujemy ślub i wspólne życie. Aktualnie uczymy się i pracujemy, mamy gdzie mieszkać, mielibyśmy wsparcie rodziców - finansowe i przy dziecku... Co myślicie o takim rozwiązaniu?

[SekretnyWachlarz]

Ja jestem na nie. Uważam, że 19 latek czy nawet osoba młodsza to taka, która ledwo się wyrwała spod "władzy" rodziców. Warto byłoby najpierw się wyszaleć, wyszumieć, pozwiedzać, powyjeżdżać, po prostu "nicnierobić". Ponieważ potem kiedy założy się już rodzinę na takie rzeczy czasu nie będzie albo/i pieniędzy. Tak samo przed wyrwaniem się ze szponów rodziców też kasy lub możliwości nie było. Mam 24 lata i nie wyobrażam sobie abym w wieku 19 mogła ledwo skończyć szkołę i robić co rodzice chcą i zaraz sama się zamurować w domu z dzieckiem i mężem pod jedną pachą oraz garnkami i odkurzaczem pod drugą.

[vouvray]

Nie znam młodych matek, które planowały ciążę. Zawsze to była wpadka. Dla mnie decyzja o ciąży (w każdym wieku) powinna być poparta niezależnością finansową pary (a nie rodziców pary). Szczególnie ważna jest dla mnie niezależność finansowa kobiety, bo ja nigdy nie zdecydowałabym się na ciążę będąc bez dochodów (na utrzymaniu partnera).

Jeżeli czujesz, że jesteś gotowa na to emocjonalnie i finansowo to wszystko ok. Nie rozumiem tego parcia na dziecko w młodym wieku, bo uważam, że ten wiek to czas na poznawanie siebie i własny rozwój osobisty, zdobywanie doświadczeń, kontaktów. Dziecko, szczególnie maleńkie jednak wywraca życie do góry nogami i uważam, że lepiej poczekać trochę Ale to ja mam takie odczucia, każdy ma swój własny przepis na życie, Ty możesz czuć inaczej i jeżeli pragniesz dziecka i stać Cię na to, to czemu nie Powodzenia

---------- Dopisano o 14:32 ---------- Poprzedni post napisano o 14:30 ----------

Napisane przez Ilse_

Aktualnie uczymy się i pracujemy, mamy gdzie mieszkać, mielibyśmy wsparcie rodziców - finansowe i przy dziecku... Co myślicie o takim rozwiązaniu?

Pracujecie w dobrym zawodzie, na pełny etat? Czy rozdajecie ulotki? To istotna kwestia. Jakoś nie pomyślałam wcześniej, że nie znam żadnego 19latka z normalną, dobrą pracą. Może jesteście wyjątkami

[paulinika]

Jestem mloda mama. Moje dziecko za pare dni ma piate urodziny, ja mam 23 lata. Nie polecam, moje dziecko bylo z wpadki i mimo iz jest najwspanialsza istotka na calej ziemi to jednak bardzo bylo mi ciezko w tak mlodym wieku byc mama.

[Ilse_]

Napisane przez vouvray

Pracujecie w dobrym zawodzie, na pełny etat? Czy rozdajecie ulotki? To istotna kwestia. Jakoś nie pomyślałam wcześniej, że nie znam żadnego 19latka z normalną, dobrą pracą. Może jesteście wyjątkami

Mój chłopak pracuje na pełny etat w zawodzie, w którym się szkoli. Ja pracuję w biurze tłumaczeń, ale to nie jest praca etatowa, po studiach chciałabym zająć się czymś związanym z kierunkiem studiów na etat + robić tłumaczenia.

[kawa_zmlekiem]

Napisane przez Ilse_

Chciałabym się Was zapytać, co sądzicie o młodych matkach, które urodziły dzieci planowane? Był według Was wynik niedojrzałości czy raczej odpowiedzialnej i "trzeźwej" decyzji?

Nie powiem, że bezpośrednio mnie podobna sytuacja dotknęła. Mam 19 lat, jeśli wszystko będzie układało się tak, jak do tej pory, to za jakiś rok chcielibyśmy zacząć starać się o dziecko. Jesteśmy zaręczeni, planujemy ślub i wspólne życie. Aktualnie uczymy się i pracujemy, mamy gdzie mieszkać, mielibyśmy wsparcie rodziców - finansowe i przy dziecku... Co myślicie o takim rozwiązaniu?

Dziecko to tylko taka Twoja 'zachcianka', bo dzidziusie są słodkie? Nie znam nikogo, w zasadzie to jest niemożliwe, żeby w wieku 19 lat mieć już na tyle ustabilizowaną sytuację, żeby pozwolić sobie na dziecko. Żerowanie na rodzicach (btw, skąd pewność że pomogą? wiedzą o waszych planach? czy postawicie ich przed faktem dokonanym?) jest głupie i dziecinne.

[201609102148]

Napisane przez Ilse_

Chciałabym się Was zapytać, co sądzicie o młodych matkach, które urodziły dzieci planowane? Był według Was wynik niedojrzałości czy raczej odpowiedzialnej i "trzeźwej" decyzji?

Nie powiem, że bezpośrednio mnie podobna sytuacja dotknęła. Mam 19 lat, jeśli wszystko będzie układało się tak, jak do tej pory, to za jakiś rok chcielibyśmy zacząć starać się o dziecko. Jesteśmy zaręczeni, planujemy ślub i wspólne życie. Aktualnie uczymy się i pracujemy, mamy gdzie mieszkać, mielibyśmy wsparcie rodziców - finansowe i przy dziecku... Co myślicie o takim rozwiązaniu?

Nauka+praca+dziecko... Raczej będzie bardzo trudno pogodzić. O ile nie niemożliwe. Z czegoś będziesz musiała zrezygnować, to jest pewne.

Ja generalnie jestem z tych, co owszem, przyjmą od rodziców pomoc "na start" (kupno lodówki do mieszkania, dorzucenie się do samochodu itp), ale nie wyobrażam sobie zakładania rodziny bez zaplecza finansowego, tzn. stałej pracy, z której jestem w stanie się samodzielnie utrzymać. Razem z chłopakiem czekamy ze ślubem na moment, aż będziemy całkowicie samodzielni finansowo, o dzieciach przed takim stanem nie ma nawet mowy. Założenie rodziny to ostateczna deklaracja, że jest się dorosłym, odpowiedzialnym człowiekiem, rodzenie dzieci na koszt dziadków jest moim zdaniem strasznie gówniarskie.

[SOCKI]

Napisane przez Ilse_

Mój chłopak pracuje na pełny etat w zawodzie, w którym się szkoli. Ja pracuję w biurze tłumaczeń, ale to nie jest praca etatowa, po studiach chciałabym zająć się czymś związanym z kierunkiem studiów na etat + robić tłumaczenia.

A studia to kiedy planujesz zrobić?

[Chatul]

Napisane przez Ilse_

Chciałabym się Was zapytać, co sądzicie o młodych matkach, które urodziły dzieci planowane? Był według Was wynik niedojrzałości czy raczej odpowiedzialnej i "trzeźwej" decyzji?

Nie powiem, że bezpośrednio mnie podobna sytuacja dotknęła. Mam 19 lat, jeśli wszystko będzie układało się tak, jak do tej pory, to za jakiś rok chcielibyśmy zacząć starać się o dziecko. Jesteśmy zaręczeni, planujemy ślub i wspólne życie. Aktualnie uczymy się i pracujemy, mamy gdzie mieszkać, mielibyśmy wsparcie rodziców - finansowe i przy dziecku... Co myślicie o takim rozwiązaniu?

A macie stabilną sytuację finansową? Stać Was na dziecko?

[Ilse_]

Napisane przez kawa_zmlekiem

Dziecko to tylko taka Twoja 'zachcianka', bo dzidziusie są słodkie? Nie znam nikogo, w zasadzie to jest niemożliwe, żeby w wieku 19 lat mieć już na tyle ustabilizowaną sytuację, żeby pozwolić sobie na dziecko. Żerowanie na rodzicach (btw, skąd pewność że pomogą? wiedzą o waszych planach? czy postawicie ich przed faktem dokonanym?) jest głupie i dziecinne.

To nie zachcianka. Być może inaczej na to patrzę, od dwóch lat nie mieszkam z rodzicami, odkąd wyprowadziłam się na studia nie ciągnę od nich pieniędzy na czynsz i jedzenie, utrzymujemy się sami z chłopakiem. Mamy oszczędności pozwalające nam planować ślub, a jeśli chodzi o dziecko, to jest to plan odłożony o co najmniej rok - w tej chwili jest nam dobrze i stabilnie finansowo, ale po pierwsze: oszczędności w takim przypadku nie zaszkodzą, po drugie - wszystko się może zmienić i nie chcemy, żeby to była pochopna decyzja, a później "przyniesiemy" dziecko dziadkom do utrzymywania, bo straciliśmy pracę...

[201609102148]

Napisane przez SOCKI

A studia to kiedy planujesz zrobić?

I to jest bardzo dobre pytanie.
Bo tu się nasuwają takie opcje:
1. Rezygnacja z pracy, by móc studiować i zajmować się dzieckiem- rodzice pomagają finansowo.
2. Kontynuacja studiów i praca- rodzice pomagają przy dziecku.
3. Porzucenie studiów, pójście na pełen etat i opieka nad dzieckiem- no to już co kto lubi, ale nie wiem, czy bez wyuczonego zawodu to jakiejkolwiek 19latce wyjdzie na zdrowie... Bo nie łudź się, że "dziecko odchowam, odstawię do przedszkola i skończę studia". Nie skończysz. Jak raz rzucisz i poświęcisz się dla rodziny, to nigdy ich nie skończysz.

[Ilse_]

Napisane przez SOCKI

A studia to kiedy planujesz zrobić?

Jeśli mi się noga na studiach nie powinie, to spokojnie zdążę zrobić licencjat.

[tyene]

U mnie w liceum była dziewczyna, która twierdziła, że zaplanowała ciążę. Nie wiem, na ile to prawda, ale po paru latach dziewczyna jest szczęśliwą mężatką, spełnia się, jej praca zawodowa związana jest z dziećmi. Nie wiem, na ile ona faktycznie to zaplanowała, na ile wpadła, ale chciała odpowiadać inaczej niż "wpadłam", ale na pewno duże znaczenie w tym, że jej się udało ma to, że jej rodzice byli wspierającymi ludźmi, w dodatku zamożnymi, liceum również było b. wspierające i skończyła je bardzo dobrze.

Osobiście uważam, że warto mieć pewne zaplecze finansowe oraz emocjonalne (stabilna relacja, małżeństwo, dojrzałość) przed zaplanowaniem dziecka. Ale to zależy od wielu rzeczy. Czym innym jest 25letnia mężatką z 35letnim mężem, który nie jest tuż po studiach i ma ugruntowaną pozycję w pracy, czym innym para 20latków na studiach. Każda sytuacja jest indywidualna.

Ja mam trochę znajomych, które urodziły przed 25 rokiem życia, nawet 2 dzieci przed 25 rokiem życia, ale wszystkie były już mężatkami, chociaż niektóre miały wsparcie rodziców jeszcze (ale częściowe, nie byli całkowicie na utrzymaniu).

A nie, przepraszam, moja znajoma ma przyjaciółkę, która wyszła za mąż, urodziła, a żywicielem rodziny nadal jest jej ojciec, bo jej mąż był nawet młodszy od niej, tuż po liceum, kiedy się pobrali. IMHO lepiej byłoby poczekać.

[chwast]

Nie widzę w tym nic dziwnego jeśli mam na to spojrzeć mocno ogólnie. Bo kilka takich 20 latek mocno dojrzalych (z lekkim przegięciem nawet) znam, dwie z nich własnie zdecydowały się na założenie rodziny i żyje im się dobrze, prowadzą życie jak każda inna, normalna rodzina
Aczkolwiek doskonale wiem, że w takim wieku ma się tzw. zachcianki jeśli chodzi o dziecko, ciążę i dużo 18-20 latek może temu ulec i wtedy nie będzie fajnie ;p

[a34]

Nie lepiej spokojnie skończyć studia, pobyć trochę tylko we dwoje bez ponoszenia odpowiedzialności za 3 osobę niż rozrywać się między pracę, dziecko, naukę? Nie rozumiem, po co świadomie skazywać się na coś takiego, wszak nie ma zegara biologicznego na karku.

[Black Rainbow]

Dla mnie to pomysł do bani. Jesteś młoda, masz przed sobą mnóstwo czasu i mnóstwo "atrakcji", m.in. studia. Skąd wiesz, że nie poznasz jeszcze człowieka, w którym zakochasz się bardziej niż w obecnym narzeczonym? Że dopiero za 2,3 lata nie spotkasz przyszłego męża?

Nigdy bym się nie pakowała w ślub i dziecko mając 19 lat Swojego męża poznałam, gdy miałam lat 17, jednak nawet po 3 latach związku miałam na tyle oleju w głowie, by wiedzieć, że mimo uczucia jakim siebie darzymy - wszystko może się zmienić. Nie zmieniło się, a ja przez ten czas dorosłam i znacznie zmądrzałam, choć zupełnie głupia nie byłam Teraz z perspektywy czasu widzę, że mając te naście/dzieścia lat człowiek mimo wymądrzania się wie naprawdę niewiele i o życiu i o sobie samym. Naprawdę mocno się zmieniłam przez te lata i jestem szczęśliwa, że decyzję o ślubie podjęliśmy po 8 letnim związku, mimo, iż nie mieliśmy problemów, rozstań, zdrad czy niedopasowania w najważniejszych kwestiach życiowych (jak pieniądze czy dzieci)

[201607111040]

Macie swoje mieszkanie czy wynajmujecie? Kto się zajmie dzieckiem jak ty pójdziesz na uczelnie/pracy? Macie oszczędności?

Jak dla mnie decydowanie się na dziecko w wieku 20 lat jest fanaberią.

[Ilse_]

Napisane przez LusiaPlotkara

Macie swoje mieszkanie czy wynajmujecie? Kto się zajmie dzieckiem jak ty pójdziesz na uczelnie/pracy? Macie oszczędności?

Jak dla mnie decydowanie się na dziecko w wieku 20 lat jest fanaberią.

Mieszkanie jest moje, oszczędności też mamy - wystarczająco, żeby się pobrać i nie wydać wszystkiego na ślub i przyjęcie weselne, ale przed zdecydowaniem się na dziecko chcielibyśmy jeszcze trochę zaoszczędzić.

[201607111040]

Napisane przez Ilse_

Mieszkanie jest moje, oszczędności też mamy - wystarczająco, żeby się pobrać i nie wydać wszystkiego na ślub i przyjęcie weselne, ale przed zdecydowaniem się na dziecko chcielibyśmy jeszcze trochę zaoszczędzić.

A kto będzie zajmował się dzieckiem?

[a34]

Napisane przez Ilse_

Mieszkanie jest moje, oszczędności też mamy - wystarczająco, żeby się pobrać i nie wydać wszystkiego na ślub i przyjęcie weselne, ale przed zdecydowaniem się na dziecko chcielibyśmy jeszcze trochę zaoszczędzić.

Mieszkacie razem? Długo się znacie? Chcielibyście od razu po ślubie starać się o dziecko, tak?

[c640cdfa886255292692728c9c3f51a456c1754b_657ce90228a24]

Jeśli ktoś kończy technikum, zawodówkę, w ostateczności LO, zaczyna normalne dorosłe życie, usamodzielnia się i idzie do pracy - ok. W innym przypadku - jestem na nie.

[mary_poppins]

Trudno oceniać czy ktoś jest psychicznie gotowy na dziecko w tym, czy innym wieku - ja mam 20 lat i w życiu nie chciałabym być teraz matką, ale znam osoby, które jak najbardziej czują się gotowe w tych "okolicach". Warto zastanowić się nad tym, co to dziecko ma dać, jaki jest powód tego że się chce w tak młodym wieku już rodzić i wychowywać - czy to kwestia posiadania słodkiego dzidziusia, wypełniacza czasu, czy się chce być młodym rodzicem, czy dziecko ma scalić związek itd.

Generalnie na minus jest tutaj dla mnie sytuacja materialna. Fajnie, że chłopak ma pracę na etat, ale trzeba się zastanowić czy na tym etapie będzie łatwo Tobie autorko wrócić do pracy i nauki - dziecko może iść do żłobka czy zostać z opiekunką, ale małe dzieci (i nawet starsze, w wieku przedszkolnym) zwykle dużo chorują i dobrze jest wtedy mieć pracę na etat lub pracować zdalnie, żeby móc skorzystać ze zwolnienia na dziecko albo zająć się nim pracując w domu. Do tego trochę mnie mierzi podejście na zasadzie "możemy liczyć na rodziców" - oczywiście to zawsze jest w cenie, ale trudno i głupio jest na dłuższą metę korzystać ze wsparcia materialnego i każdego innego od ludzi, którzy nie mają w sumie żadnych obowiązków, dopóki rodzice mogą sami wziąć sprawy w swoje ręce. Decydowanie się na dzieci z myślą, że rodzice podźwigną dwoje dorosłych koni tworzących rodzinę, jest niezbyt dojrzałe.

Generalnie to Wasz wybór i nikt Wam jednoznacznie nie odpowie, bo każdy inaczej kieruje swoim życiem i inaczej postrzega to minimum które trzeba dziecku zapewnić. Wydaje mi się, że jak osiągniecie etap względnej stabilizacji, tak żeby móc liczyć głównie na siebie i żeby mieć jakieś zabezpieczenie na przyszłość, to decyzja o dziecku będzie ok. Ale to temat do długiego i porządnego przemyślenia, bez "jakoś to będzie".

[Ilse_]

Napisane przez LusiaPlotkara

A kto będzie zajmował się dzieckiem?

Kwestia nierozstrzygnięta i do przemyślenia, zaplanowania. Ja w tej chwili pracuję zdalnie, możliwe, że to się nie zmieni też po studiach. Jest wiele małżeństw, gdzie rodzice pracują i nie rezygnują przez to z zakładania rodziny, więc można to pogodzić.
A jeśli na tę chwilę miałabym to zaplanować, to ja zajmowałabym się dzieckiem i dopóki nie byłoby wystarczająco duże, żeby zostawić je pod opiekę opiekunki / dziadków na kilka godzin, to nie szukałabym pracy nawet na pół etatu.

Napisane przez a34

Mieszkacie razem? Długo się znacie? Chcielibyście od razu po ślubie starać się o dziecko, tak?

Znamy się od 4 lat i od prawie 4 lat jesteśmy razem. Pozostałe pytania: tak, tak, tak.

[mary_poppins]

Napisane przez Black Rainbow

Dla mnie to pomysł do bani. Jesteś młoda, masz przed sobą mnóstwo czasu i mnóstwo "atrakcji", m.in. studia. Skąd wiesz, że nie poznasz jeszcze człowieka, w którym zakochasz się bardziej niż w obecnym narzeczonym? Że dopiero za 2,3 lata nie spotkasz przyszłego męża?

Głupie myślenie. Równie dobrze w wieku 23 lat wychodząc za mąż można myśleć, że ojej, na pewno po 30 zmieni się moje podejście do życia i spotkam kogoś innego. 2-3 lata nic nie zmieniają pod tym względem, ZAWSZE możemy spotkać kogoś innego i się zakochać.

[ajah]

Jestem na nie jeśli chodzi o planowanie dziecka w tak młodym wieku, które mówią:

mielibyśmy wsparcie rodziców - finansowe i przy dziecku...

Gdyby dziecko moje w przyszłości miało taki plan jak ty i rzuciło powyższym argumentem to bym zwyczajnie zrobiła tak
a później tak

i zastanowiłabym się gdzie nawaliłam jako matka.




Dziewczyno dziecko to nie jest zabawka. To jest drugi człowiek. Chcąc świadomie zaprosić je na ten świat miej choćby rzekonanie, ze będziesz w stanie zapewnić mu godziwy byt, czas uwagę, zaangażowanie w jego wychowanie i rozwój.

[Ilse_]

Napisane przez ajah

Jestem na nie jeśli chodzi o planowanie dziecka w tak młodym wieku, które mówią:



Gdyby dziecko moje w przyszłości miało taki plan jak ty i rzuciło powyższym argumentem to bym zwyczajnie zrobiła tak
a później tak

i zastanowiłabym się gdzie nawaliłam jako matka.




Dziewczyno dziecko to nie jest zabawka. To jest drugi człowiek. Chcąc świadomie zaprosić je na ten świat miej choćby rzekonanie, ze będziesz w stanie zapewnić mu godziwy byt, czas uwagę, zaangażowanie w jego wychowanie i rozwój.

Dzięki za piękną ocenę bez czytania ze zrozumieniem. Napisałam przecież, że nasza sytuacja finansowa jest stabilna. On pracuje, ja pracuję. Mieszkamy na swoim. Zarabiamy na tyle dobrze, że poza kosztami utrzymania stać nas było na odłożenie odpowiedniej sumy pieniędzy pokrywającej ślub i przyjęcie weselne i nie obciążymy kieszeni rodziców nawet o grosz w tej kwestii. Że chcemy odłożyć więcej pieniędzy przed zdecydowaniem się na dziecko, bo nawet i nasz ślub może pochłonąć więcej pieniędzy niż planujemy i oszczędności mogą się skończyć. I że jeśli cokolwiek się zmieni w naszej sytuacji - w związku czy finansowej - to na dziecko się nie zdecydujemy. A Ty twierdzisz, że napisałam "chcę dzidziusia bo jest słodki, mamo tato utrzymujcie mi go, bo mnie nie stać nawet na utrzymanie siebie"...

Napisałam to, bo w życiu są różne sytuacje, być może zdarzy się coś niespodziewanego i w takiej chwili nie zostaniemy na lodzie, będziemy mieli wsparcie. To moim zdaniem ważne.

[Chatul]

Napisane przez Ilse_

To nie zachcianka. Być może inaczej na to patrzę, od dwóch lat nie mieszkam z rodzicami, odkąd wyprowadziłam się na studia nie ciągnę od nich pieniędzy na czynsz i jedzenie, utrzymujemy się sami z chłopakiem. Mamy oszczędności pozwalające nam planować ślub, a jeśli chodzi o dziecko, to jest to plan odłożony o co najmniej rok - w tej chwili jest nam dobrze i stabilnie finansowo, ale po pierwsze: oszczędności w takim przypadku nie zaszkodzą, po drugie - wszystko się może zmienić i nie chcemy, żeby to była pochopna decyzja, a później "przyniesiemy" dziecko dziadkom do utrzymywania, bo straciliśmy pracę...

Jeśli macie warunki na dziecko, to ja tu problemu nie widzę.

Napisane przez Ilse_

Kwestia nierozstrzygnięta i do przemyślenia, zaplanowania. Ja w tej chwili pracuję zdalnie, możliwe, że to się nie zmieni też po studiach. Jest wiele małżeństw, gdzie rodzice pracują i nie rezygnują przez to z zakładania rodziny, więc można to pogodzić.
A jeśli na tę chwilę miałabym to zaplanować, to ja zajmowałabym się dzieckiem i dopóki nie byłoby wystarczająco duże, żeby zostawić je pod opiekę opiekunki / dziadków na kilka godzin, to nie szukałabym pracy nawet na pół etatu.

To tą kwestię zdecydowanie przemyślcie i ustalcie. Małe dziecko potrzebuje częstego kontaktu z obojgiem rodziców, więc dobrze byłoby tak ułożyć swoje obowiązki, by dużo czasu spędzać z dzieckiem. Szkoda, żebyś np. Ty miała być z dzieckiem niemalże 24/7, a z kolei ojciec studiował, pracował, brał nadgodziny i w efekcie nie spędzał z dzieckiem za dużo czasu.
Zastanów się też, czy dasz radę pogodzić studia z opieką nad małym dzieckiem. Praca zdalna to bardzo fajna sprawa i pewnie dałabyś radę tak pracować z domu, ale ze studiami może być gorzej. Chociaż urlop dziekański pewnie byś dostała, teraz kwestia tego, czy pasuje Ci takie rozwiązanie.

[a34]

Napisane przez ajah

Dziewczyno dziecko to nie jest zabawka. To jest drugi człowiek. Chcąc świadomie zaprosić je na ten świat miej choćby rzekonanie, ze będziesz w stanie zapewnić mu godziwy byt, czas uwagę, zaangażowanie w jego wychowanie i rozwój.

Zgadzam się

[ajah]

Napisane przez Ilse_

Dzięki za piękną ocenę bez czytania ze zrozumieniem. Napisałam przecież, że nasza sytuacja finansowa jest stabilna. On pracuje, ja pracuję. Mieszkamy na swoim. Zarabiamy na tyle dobrze, że poza kosztami utrzymania stać nas było na odłożenie odpowiedniej sumy pieniędzy pokrywającej ślub i przyjęcie weselne i nie obciążymy kieszeni rodziców nawet o grosz w tej kwestii. Że chcemy odłożyć więcej pieniędzy przed zdecydowaniem się na dziecko, bo nawet i nasz ślub może pochłonąć więcej pieniędzy niż planujemy i oszczędności mogą się skończyć. I że jeśli cokolwiek się zmieni w naszej sytuacji - w związku czy finansowej - to na dziecko się nie zdecydujemy. A Ty twierdzisz, że napisałam "chcę dzidziusia bo jest słodki, mamo tato utrzymujcie mi go, bo mnie nie stać nawet na utrzymanie siebie"...

Napisałam to, bo w życiu są różne sytuacje, być może zdarzy się coś niespodziewanego i w takiej chwili nie zostaniemy na lodzie, będziemy mieli wsparcie. To moim zdaniem ważne.

Czas też będziesz miała?

To załóż, ze nie będziesz miała wsparcia. I nie, nie jestem złośliwa, ale analizując sytuację takie podejscie może byc da was korzystniejsze.
Pieniądze to nie jest zresztą wg mnie jedyna kwestia ( i wiadomo, e na wszystko się nie przygotujesz). Potrzebujesz poświęcić dziecku czas- to może mieć wpływ na każdą sferę Twojego zycia- od towarzyskiej, przez zawodową po rodzinną.
Jeśli to nie ma dla ciebie znaczenia, w sensie takim, ze uważasz, że sobie poradzicie to spoko.


Ja wiem jedno- nie decydowałabym się na dziecko w tak młodym wieku.

[la_boheme]

Cóż, ja bym się nie zdecydowała na waszym miejscu. Uważam, że warto mieć już pewną pracę, odłożone pieniądze i być chociaż w jakimś stopniu pewnym jutra.

Od rodziców nigdy nie lubiłam brać pieniędzy, na studiach mnie utrzymywali (i dalej mnie wspierają), ale jakoś mnie to trochę męczyło, więc dążyłam szybko do usamodzielnienia się.

Wszystko zależy tak naprawdę od was i waszych rodziców. Jeśli zarówno Ty, jak i Twój chłopak chcecie już zakładać rodzinę, wasi rodzice chcą was wspomóc i jesteś pewna, że będą wspierać przez cały ten czas to nie sugeruj się innymi ludźmi tylko żyj tak jak chcesz