Problem z rodzicami TŻ

[tenthala]

Cześć dziewczyny
Od dłuższego czasu we wspólnym życiu moim i mojego TŻ jest jeden problem - jego rodzice. Brak mi na to sił, nie mam pojęcia co z tym zrobić, bo ja nie mogę zrobić NIC. Najpierw opiszę problem. Chodzi o to, że oni próbują mojemu chłopakowi ułożyć życie po swojemu. Nie pozwalają mu na własne decyzje. Oboje mamy po 19 lat (no ja za parę msc) i w tym roku zaczynamy studiować. Oboje na politechnice, jednak jego kierunku nie ma w pobliżu. TŻ chciał wyjechać do innego miasta na studia, między innymi po to, żeby się odciąć od rodziców, ale też dlatego, że był tam kierunek, który bardzo go interesuje. Jego rodzice stwierdzili jednak, że niech sobie wyjeżdża, ale nie pomogą mu w żaden sposób w jego utrzymaniu i że będą mu pomagać tylko jeśli zostanie (!). Wiadomo, że i tak poszedłby tam do pracy, jednak sam nie da rady się utrzymać na początku. Druga sprawa jest taka, że każą mu wracać o konkretnej godzinie, jak razem pojechaliśmy na działkę do znajomych to do niego wydzwaniają i każą wracać jak najszybciej. Zaznaczam, że mamy wakacje już od ponad miesiąca. Ogólnie problem sprowadza się do tego, że oni każą mu robić to co chcą oni, iść na studia, które chcą oni, ogólnie z tego co wiem to mają do mnie pretensje o to wszystko, że niby przeze mnie on się ich nie słucha (sami mi tego nie powiedzieli) i jakoś nie mogą zrozumieć, że on niedługo będzie miał lat 20 i nie jest 12-latkiem, który potrzebuje ciągłej kontroli. Mówią mu, że jest bezczelny itd itp, bo się nie zgadza na ciągłe przesiadywanie u siebie w domu, chce wychodzić i nie chce całych wakacji spędzić tak, a nie inaczej, bo rodzice tak wolą. Nie wiem co robić, bo ja już straciłam ochotę przychodzić do niego do domu, bo wiem, że sympatia z ich strony jest udawana w momencie kiedy usłyszałam co o mnie mówią. TŻ chodzi cały czas sfrustrowany i zły co odbija się również na moim samopoczuciu. Nie wiem po prostu co zrobić z całą tą sytuacją i mam nadzieję, że mi trochę pomożecie.

[Tutli]

Biorąc pod uwagę, jak rozwijają się historie tego typu, to poszukałabym chłopaka z normalnymi rodzicami, serio. Takie relacje nie pozostają bez wpływu na chłopaka. Już piszesz, że jego rodzice źle o Tobie mówią, wymuszają na synu różne decyzje. Ponieważ zostaje u nich na okres studiów, będą regularnie sączyli jad i w końcu uwierzy, że jesteś taka, jak oni mówią. To jest temat, który regularnie pojawia się w tym wątku i zwykle kończy się bardzo, bardzo smutno.
Moim zdaniem nie warto marnować czasu i zdrowia wchodząc w tak toksyczne środowisko.

[paulazuza]

Miałam podobny problem i w pełni popieram post powyżej. Telefony i wiadomości do moich rodziców jak to niszczę ich syna, sprowadzam na zla droge wykonczyly mnie. Rozstalismy sie, bo oni tak kazali. I nigdy więcej nie wpakuję się w taki związek.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[Ilsa Lund]

Rodzice mogą się odgrażać ale póki on się uczy to mają obowiązek wspierać go finansowo i to w takim stopniu żeby żył na takiej stopie jak dotychczas ! Nie ma takiej opcji że odetną go od pieniędzy skoro się uczy i ma 19 lat

[Kucias]

Twój chłopak jest jedynym, który może cokolwiek zrobić...
Jeżeli sam nie postanowi czegoś, nic nie poradzisz na jego zależność od nich . Jeżeli porozmawiasz z nim o tym szczerze, a z czasem nic się nie zmieni, pozostanie Ci tylko albo zaakceptować taka relacje, albo no cóż.. Wiadomo.

[201803290936]

Wszystko zależy od Twojego faceta i tego jak bardzo chce naprawdę się odciąć od rodziców. Rodziców, którzy z jakiegoś powodu Cię nie lubią (nie ma się co łudzić, że jest inaczej) i z jakiegoś powodu nie akceptują tego związku (może i nie akceptowali by żadnego związku syna? a może by akceptowali, gdyby tworzył go z kimś innym - tego nie wiemy). I albo ich wpływ zostanie przez chłopaka zminimalizowany, czy wręcz ucięty, albo to się pewnie w końcu rozlezie, umrze śmiercią naturalną. Tylko wracając do początku wywodu: wszystko zależy od niego.

[Minna]

To chora sytuacja. Rodziciele uciekają się do szantażu, by wyegzekwować od dorosłego syna zachowania, które im odpowiadają. Szkoda, że nie myślą o planach i uczuciach własnego dziecka.

Są dwa rozwiązania dla Ciebie albo to zaakceptujesz, albo zerwiesz. Jednak sytuację rozwiązać może tak naprawdę tylko Twój facet. Od niego zależy, czy zdecyduje się przeciwstawić rodzicom. Oni nie mogą mu odmówić utrzymania, ma do niego prawo, ma 19 lat i się uczy, należy mu się, jak psu buda.

Zastanów się, czy warto wchodzić w taką rodzinę. To piekło na całe życie chyba, że się całkowicie odetniecie, co często jest niemożliwe.
Ciekawe skąd bierze się niechęć rodziców, czy chodzi tu o Ciebie, czy o chęć całkowitej kontroli syna.

[201604181004]

szczerze mówiąc też by mi się nie widziało, gdybym mieszkała w warszawie, fantazja dziecka pt "wyjeżdżam na studia do poznania, bo bo bo bo..." bo w zasadzie tylko po to ze chcialby się pobawić.

[tenthala]

On właśnie próbuje coś robić. Starał się z nimi rozmawiać chyba w każdy możliwy sposób. Zerwanie nie wchodzi w grę, jesteśmy razem 2,5 roku, naprawdę bardzo się kochamy. Jego rodzice zaczęli takie akcje robić mniej więcej jak się zaczął nasz maturalny rok. Podejrzewam, że to może być spowodowane między innymi tym, że on jest ich najstarszym synem i takie sytuacje są dla nich nowością, jednak mimo wszystko nie uważam, żeby to usprawiedliwiało ich zachowanie. TŻ na szczęście nie wykazuję objawów jakoby miał zacząć się z nimi zgadzać, że jestem zła i wgl be Wręcz odwrotnie, mówi, że ma to w dupie i niech sobie gadają, jak chcą sobie filmy wkręcać na siłę. On już próbował zmienić ich podejście, ale niestety się nie udało. Zdecydowanie też nie chce jechać do Poznania, żeby się zabawić. Jak napisałam jest tam kierunek, który go interesuje + dodatkowa korzyść w postaci odcięcia się od rodziców. Nie mieszkamy w Warszawie Żeby nie było to też nie wygląda tak, że on wraca na każde ich zawołanie! On się sprzeciwia, mówi żeby nie traktowali go jak 5-latka i robi po swojemu. Myślałam raczej nad rozwiązaniem, jak ewentualnie przemówić do jego rodziców właśnie, zastanawiałam się czy szczera rozmowa między nimi, a mną i TŻ coś by zmieniła...

[cholernarejestracja]

Napisane przez drabineczka

szczerze mówiąc też by mi się nie widziało, gdybym mieszkała w warszawie, fantazja dziecka pt "wyjeżdżam na studia do poznania, bo bo bo bo..." bo w zasadzie tylko po to ze chcialby się pobawić.

Ale w sumie czemu? Ja się wyprowadziłam do mojego miasta studenckiego bo bardzo chciałam, nie miałam żadnych innych argumentów. Owszem, znalazłam tu uczelnie które mnie interesowały, złożyłam papiery na kilka kierunków, ale głównie po prostu od zawsze chciałam mieszkać w Krakowie, bo to cudowne miasto w którym się zakochałam podczas wycieczek i odwiedzin. Nie miałam ŻADNYCH innych argumentów

[201604181004]

Napisane przez cholernarejestracja

Ale w sumie czemu? Ja się wyprowadziłam do mojego miasta studenckiego bo bardzo chciałam, nie miałam żadnych innych argumentów. Owszem, znalazłam tu uczelnie które mnie interesowały, złożyłam papiery na kilka kierunków, ale głównie po prostu od zawsze chciałam mieszkać w Krakowie, bo to cudowne miasto w którym się zakochałam podczas wycieczek i odwiedzin. Nie miałam ŻADNYCH innych argumentów

cholerka zależy skąd byłaś?

bo dla mnie wyprowadzka z jednego miasta do drugiego na kierunek który możnaby studiować (taki bądź podobny) w rodzinnym domu, to tylko i wyłącznie kaprys.

[cholernarejestracja]

Napisane przez drabineczka

cholerka zależy skąd byłaś?

bo dla mnie wyprowadzka z jednego miasta do drugiego na kierunek który możnaby studiować (taki bądź podobny) w rodzinnym domu, to tylko i wyłącznie kaprys.

Ze Śląska, i pewnie mogłabym studiować np. gdzieś w Katowicach psychologię, ale ja jednak chciałam w Krakowie, na UJ. I teraz mogę to argumentować tym, że UJ ma większy prestiż i blabla, ale wtedy byłam młoda, głupia i wcale o tym nie myślałam - po prostu chciałam do Krakowa

Dodam jeszcze, że jako pierwszy kierunek w ogóle wybrałam japonistykę z której później zrezygnowałam, i w drugiej rekrutacji znów składałam tylko do Krakowa...

[201604181004]

Napisane przez cholernarejestracja

Ze Śląska, i pewnie mogłabym studiować np. gdzieś w Katowicach psychologię, ale ja jednak chciałam w Krakowie, na UJ. I teraz mogę to argumentować tym, że UJ ma większy prestiż i blabla, ale wtedy byłam młoda, głupia i wcale o tym nie myślałam - po prostu chciałam do Krakowa

Dodam jeszcze, że jako pierwszy kierunek w ogóle wybrałam japonistykę z której później zrezygnowałam, i w drugiej rekrutacji znów składałam tylko do Krakowa...

ale nie nie, czy mieszkałaś w katowicach? :P
bo wyprowadzić się na studia to jedno, a wyprowadzić się na studia gdy pod nosem masz dobrą uczelnie, to co innego.
japonistyka to ewenement, tak jak arabistyka, no ale ja mówie, nie byłabym takim wyrozumiałabym rodzicem, gdybym mieszkała w gdańsku, choć mieszkam a dziecko wymarzyłoby sobie np poznań "bo tak"

[cholernarejestracja]

Napisane przez drabineczka

ale nie nie, czy mieszkałaś w katowicach? :P
bo wyprowadzić się na studia to jedno, a wyprowadzić się na studia gdy pod nosem masz dobrą uczelnie, to co innego.
japonistyka to ewenement, tak jak arabistyka, no ale ja mówie, nie byłabym takim wyrozumiałabym rodzicem, gdybym mieszkała w gdańsku, choć mieszkam a dziecko wymarzyłoby sobie np poznań "bo tak"

Nie, nie chcę pisać dokładnie gdzie mieszkałam po prostu ale mieszkałam na tyle blisko, że mogłabym spokojnie dojeżdżać do Katowic (samochodem jakieś 20 minut, autobusem jakieś 40 minut, czyli tyle ile czasami jechałam w Krakowie jak były korki ). Natomiast moi rodzice są zdecydowanymi zwolennikami wyfruwania z gniazda żeby się nauczyć samodzielności, nawet jeżeli to wciąż są finansowe skrzydła rodziców

[201604181004]

to można pozazdrościć postawy rodziców, moi w zasadzie myślą podobnie ale ja bym to uznała za kaprys.

[Jeannee]

Skoro rodzice są tacy beznadziejni to wyprowadzka do innego miasta, studia zaoczne i tyle. Bo inaczej się to nigdy nie zmieni. Chcą szantażem ugrać wszystko i zachowują się gorzej jak dzieciaki.

[cholernarejestracja]

Napisane przez drabineczka

to można pozazdrościć postawy rodziców, moi w zasadzie myślą podobnie ale ja bym to uznała za kaprys.

No bo to był kaprys w sumie, po prostu uważali, że nie ma powodów, żebym sama nie zdecydowała o tym, gdzie chcę mieszkać. Wyszło mi to na dobre. Uważam, że jeżeli rodzice mają możliwość folgować takim kaprysom to nie ma powodu, żeby tego nie robić w imię zasady "bo to tylko kaprys więc nie".

[201701300929]

no nie wiem ja nie widze jakiejs targedii w Twoim poscie

rodzice maja prawo nie byc zachwyceni wyjazdem syna do innego miasta na studia i nie chciec mu tego finansowac- owszem maja obowiazek go utrzymywac ale koszty mieszkania w domu, gdzie wlasciwie jedynym kosztem sa media i wyzywienie a wynajmu gdzie dochodzi i wynajem, i studia zaoczne(soro chce szukac pracy) i ''wyprawka'' do nowego mieszkania a czasem tez jakies meble, sa nieporownywalne- moze to jest ich powod.
Z drugiej strony rodzice moga sobie gadac a chlopak jest dorosly - ja tez sie wynioslam na zaoczne mgr do innego miasta, mimo, ze rodzice nie byli zachwyceni a ich ''pomoc'' byla znikoma, czy tez smboliczna i tylko slyszlaam,ze wroce z placzem do domu - takze niech juz zaczyna sie rozgladac po stronach rekrutacyjnych i moze znajdzie cos do jesieni

[kas0]

Ty nic nie zrobisz, to jest problem w relacji między twoim chłopakiem a jego rodzicami. Wiadomo, ze to na Ciebie oddziałuje, ale niestety nie masz na to wpływu. Jedyne co możesz zrobić to wspierać go, zbytnie angażowanie się i wtrącanie przyniesie tylko problemy. Po za tym co Ty byś chciała zrobić? Poważna rozmowa jest świetnym pomysłem ale Ty tam w ogóle nie pasujesz. To twój chłopak powinien załatwić sprawę w jakiś sposób, starać się polepszyć sytuację. Nie wiem dokładnie jak to wygląda, ale może powinien pokazać, że jest osobą godną zaufania i odpowiedzialną?
Co do studiów to też nie byłabym za wyprowadzką do innego miasta na miejscu jego rodziców, jeżeli studiować można w rodzinnym mieście

[chwast]

Napisane przez drabineczka

to można pozazdrościć postawy rodziców, moi w zasadzie myślą podobnie ale ja bym to uznała za kaprys.

ale nawet jeśli taka przeprowadzka to kaprys to czemu nie? Na tym etapie zaczyna się kształtowanie życia jakieś więc jeśli ktoś stwierdza ; chcę jechać do X no to czemu ma sobie nie pojechać na czas studiów?

Co do sytuacji to niewyobrażalne i żenujące, w sumie wszystko zależy od niego. Jak jest twardy chłop i widzi, że to cholernie smutne i nienormalne to pewnie zaciśnie pięści i zrobi wszystko by się usamodzielnić. A jak nie no to cóż, zmieniłabym chłopaka chyba... :p;

spytaj go jak on to widzi.