Mam 18 lat i nigdy nie miałam chłopaka. Co jest ze mną nie tak?

[lololuli]

Mój problem polega na tym, że jeszcze nie znalazłam nikogo odpowiedniego. Każdy chłopak, który próbował swoich sił u mnie to totalny nieudacznik i jeszcze nigdy nie było takiej sytuacji żeby ktoś sie jakoś wyjątkowo starał, za każdym razem to było coś w stylu "nie to nie, adios", a ja nie mam zamiaru być z kimś po to żeby tylko kogoś mieć tym bardziej, że kompletnie nic do tej osoby nie czuję. Jak wcześniej mi to kompletnie nie przeszkadzało, dobrze się czułam będąc samą, tak z czasem jest mi z tym coraz gorzej. A dlaczego tak się dzieje? Bo w ostatnim czasie miałam kilka takich sytuacji, kiedy naprawde mi zależało i skończyło się na przyjaźni i ja naprawdę nie mam pojęcia o co chodzi, co jest ze mną nie tak. Może jest mi dane bycie samą do końca życia?.. Już nie wiem co robić, nie mam pojęcia, w kazdym razie jest mi z tym coraz gorzej, czuję coraz większa pustkę. No błagam, powiedzcie mi, co sie ze mną dzieje, co może być ze mną nie tak? Jeżeli nie chodzi o wygląd, bo dostaję komplementy i właściwie sama sobie nie mam aż tak strasznie dużo do zarzucenia, jeżeli nie chodzi o charakter bo naprawdę staram się być wobec wszystkich w porządku, nikt nic do mnie nie ma, mam też przyjaciół.. to dlaczego przyciągam samych, za przeproszeniem, debili, a wszyscy fajni faceci jakoś w większym stopniu się mną nie interesują?..

[king_backspacer]

Masz 18 lat i panikujesz a kilka tematów niżej faceci mający 25 lat płaczą i dramatyzują, że nigdy żadnej dziewczyny za rękę nie trzymali. Ludzie dajcie spokój. Na każdego przyjdzie pora.
Sama mówisz o poszukiwaniu kogoś wartościowego a nie braniu pierwszego lepszego. To się ceni, nie warto iść na wielkie kompromisy i na siłę pchać się w związek.

[beznadziejny123]

A jak stoisz z urodą?

[201605300922]

Co jest z Tobą nie tak? Nie obraź się, ale to co opisujesz, wygląda na lekką histerię . Znam kupę osób, które mają po 20, 21 lat, nigdy z nikim nie były i nie drą szat, zadając pytania, czy im pisane być do końca życia samym... Osoba z mojej rodziny randkowała od 7 klasy podstawówki, miała ogromne powodzenie, co rusz nową sympatię - i nigdy nie wzięła ślubu, nie ma stałego partnera i już się to nie zmieni najprawdopodobniej, bo ma blisko 60 lat. A są też takie, jak moja mama, która pierwszą poważną znajomość zawarła mając lat 23 i już w niej została po dziś dzień. Im bardziej się nakręcasz = tym później kogoś sensownego znajdziesz.

Poza tym, piszesz, że przyciągasz ,,debili". Nie jest trochę tak, że oczekujesz nie wiadomo czego, a każdego normalnego chłopaka, który nie rzuca się dla Ciebie po nenufary (kto czytał ,,Noce i dnie" ten wie) traktujesz jako niegodnego pędraka, który śmiał Ci zawracać głowę?

Mnie zastanowił też ten fragment ,,nie to nie, adios" - to co, dajesz facetowi kosza, a on ma robić za wycieraczkę? Właśnie facet, który ma jaja, w takiej sytuacji odpuści, a nie będzie się płaszczył i stawał na rzęsach.

NO i niepokojące jest, że masz 18 lat i przy braku chłopa u boku odczuwasz wewnętrzną pustkę. Ja naprawdę doskonale rozumiem, że człowiek chce być kochany, szczęśliwy i w ogóle, że fajnie być w związku, ale też nie ma co wpadać w jakieś stany melancholijne. Jakbyś miała 28 lat i nigdy z nikim nie była - okej, to bym już mogła częściowo rozumieć przygnębienie.

Zajmij się, poimprezuj, może idź do jakiejś pracy, na jakieś zajęcia, zastanów się nad tym, co będziesz robiła później, jakie studia i gdzie. Im bardziej człowiek zajęty tym łatwiej ktoś się przytrafia, potwierdzone info Ale przede wszystkim buduj swoje poczucie własnej wartości na tym, jaką jesteś osobą, w czym jesteś dobra, a nie na tym, że ,,masz chłopaka".

[truskaweczka619]

Baw sie i szalej nie pytaj co dalej - kobito! Ja mam 23 lata , w wieku 19 lat chodzilam struta, bo mialam chlopaka i nigdzie nie moglam wyjsc bo on

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[Mijanou]

Nie panikuj. Ja zdecydowałam się na pierwszego chłopaka w wieku lat 20. Ci, którzy kręcili się koło mnie wcześniej nie interesowali mnie.

A niespełna miesiąc temu rozstałam się z moim drugim TŻ. Nie wszystko złoto, co się świeci jednak.

To dobrze, że nie bierzesz kogoś, kto Ci się nie podoba. Na siłę to nie ma sensu i to dwie strony muszą być zainteresowane. Lepiej być singlem niż mordowac się w nieudanym związku. A co Ci Pan Bóg przeznaczy to i tak Ci się na drodze rozkraczy, jak mawiała moja Babcia.

[SorbetMalinowy]

Mam 20 lat i znam nawet sporo dziewczyn - moich rówieśniczek (w prawdzie są to głownie takie "ciche myszki", ale nie zawsze), które nie miały w swoim życiu chłopaka, więc spokojnie nie jesteś sama.
Ważne, że masz poczucie własnej wartości i nie szukasz nikogo na siłę.

[doris0303]

Nic ? Mój pierwszy chłopak - miałam 21 lat. Wiesz jaki szczęśliwy jest ,że nikogo nie było przed nim ? Jesteśmy już trochę razem i niedługo ślub Uważam ,że chłopak w tak młodym wieku to strata czasu, jakiś ogon . W Twoim wieku to łaziłam gdzie chciałam, z kim chciałam i było cudownie Poza tym trzeba zająć się sobą , niestety teraz mam na to mniej czasu.

[ladyanabel]

Moj tez jest baaardzo szczesliwy, ze nikogo przed nim nie mialam Na poczatku tez sie zamartwialam ze juz wszystkie kolezanki maja a ja nie, jednak naprawde wolalam nie miec niz miec takich jak mialy kolezanki Swojego TŻ mam od roku, mam 19lat


))

[OceanSoul123]

Heh, ciężko mi napisać coś w stylu "masz dopiero 18 lat, przesadzasz, jesteś młoda, korzystaj z życia" itp, bo aż za dobrze pamiętam, jak sama tak się czułam w Twoim wieku

Aczkolwiek nic innego w tej sytuacji nie można napisać
Facet nie zapełni Ci tej wewnętrznej pustki, zresztą związki nie są od tego - sama musisz ją w sobie zapełnić hobby, przyjaciele, zainteresowania, cokolwiek co lubisz, pielęgnuj to

A facet przyplącze się w najmniej oczekiwanym momencie Też w to nie wierzyłam, bo wszyscy tak gadali a ja wiecznie samotna, aż w końcu mnie samą to trafiło i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że tak właśnie jest
A nic gorszego jak związki na siłę, troche z desperacji.

[MeredithGrey]

Hahaha, rozsmieszyl mnie tytul tego wątku!

Chore postrzeganie związków , świata i siebie...

[przytuLaska]

seriously?

Chłopak nie jest od tego, żeby go mieć. Bycie z kimś, to zobowiązanie, wzajemna troska. A nie stan, w którym musisz kogoś ,,mieć", bo liceum, bo studniówka, bo wszyscy kogoś ,,mają", bo status na fejsiku.

Zaczęłam randkować po maturze, a zaczęłam z kimś być w okolicach końca I/ początku II roku. W liceum strasznie chciałam ,,mieć chłopa", ale dałam sobie na wstrzymanie, bo wiedziałam, że moją jedyną motywacją jest to, że wszystkie koleżanki kogoś ,,mają", a ja nie mam z kim iść na studniówkę jak odrobinę dojrzałam, to zakochałam się i wiem, że to właśnie ,,ten". A pary, które pamiętam z liceum, generalnie nie przetrwały. Ludzie rozstawali się zaraz po naszej szmatławej studniówce

[margitta]

Piszesz o tych debilach, a tak szczerze mówiąc to jeśli wokół ciebie kręcą się chłopcy w twoim wieku to czego ty się spodziewasz? Dojrzałości? Zaangażowania? Starania się o ciebie? To ze świecą takich szukać. Ja w twoim wieku, owszem, miałam chłopaka, ale był starszy o 8 lat Rówieśnicy to był dla mnie dramat (oczywiście nie można generalizować, że wszyscy). I naprawdę lepiej nie być z nikim niż być z kimś tylko po to żeby być.

[blue houdini]

za kilka lat przeczytasz to, co napisałaś i będziesz się śmiała.

[ladyanabel]

Napisane przez margitta

Piszesz o tych debilach, a tak szczerze mówiąc to jeśli wokół ciebie kręcą się chłopcy w twoim wieku to czego ty się spodziewasz? Dojrzałości? Zaangażowania? Starania się o ciebie? To ze świecą takich szukać. Ja w twoim wieku, owszem, miałam chłopaka, ale był starszy o 8 lat Rówieśnicy to był dla mnie dramat (oczywiście nie można generalizować, że wszyscy). I naprawdę lepiej nie być z nikim niż być z kimś tylko po to żeby być.

Potwierdzam z tą dojrzaloscia, tez sobie znalazlam starszego i nie zaluje, rowiesnicy mu do piet niedorastaja w wiekosci spraw


))

[Karinio]

Sorka,ale przesadzasz. Masz dopiero,tak tak dopiero 18-lat.Może i nie jedna miłostka przed Tobą.Nie martw się starą panna w wieku 18 stu niejesteś i nie będziesz.

[chwast]

Jeśli reprezentujesz taki styl myślenia jak w tytule wątku to może warto gdzieś tam poszukać przyczyny...

[201607111028]

Napisane przez lololuli

Mój problem polega na tym, że jeszcze nie znalazłam nikogo odpowiedniego. Każdy chłopak, który próbował swoich sił u mnie to totalny nieudacznik i jeszcze nigdy nie było takiej sytuacji żeby ktoś sie jakoś wyjątkowo starał, za każdym razem to było coś w stylu "nie to nie, adios", a ja nie mam zamiaru być z kimś po to żeby tylko kogoś mieć tym bardziej, że kompletnie nic do tej osoby nie czuję. Jak wcześniej mi to kompletnie nie przeszkadzało, dobrze się czułam będąc samą, tak z czasem jest mi z tym coraz gorzej. A dlaczego tak się dzieje? Bo w ostatnim czasie miałam kilka takich sytuacji, kiedy naprawde mi zależało i skończyło się na przyjaźni i ja naprawdę nie mam pojęcia o co chodzi, co jest ze mną nie tak. Może jest mi dane bycie samą do końca życia?.. Już nie wiem co robić, nie mam pojęcia, w kazdym razie jest mi z tym coraz gorzej, czuję coraz większa pustkę. No błagam, powiedzcie mi, co sie ze mną dzieje, co może być ze mną nie tak? Jeżeli nie chodzi o wygląd, bo dostaję komplementy i właściwie sama sobie nie mam aż tak strasznie dużo do zarzucenia, jeżeli nie chodzi o charakter bo naprawdę staram się być wobec wszystkich w porządku, nikt nic do mnie nie ma, mam też przyjaciół.. to dlaczego przyciągam samych, za przeproszeniem, debili, a wszyscy fajni faceci jakoś w większym stopniu się mną nie interesują?..

Proszę Cię, dziewczyno. 18 lat i takie rozkminy?

[PannaCathy]

A ja rozumiem autorkę wątku, może dlatego, że sama mam 18 lat i również nie byłam nigdy w żadnym związku. I różnie się z tym czułam, miałam okresy totalnej załamki, braku wiary w siebie, braku wiary w ludzi, ale także były momenty i to całkiem częste, że wcale mi to nie przeszkadzało.
Tak to bywa, gdy jako dziecko słucha się bajek o kopciuszku, śnieżce czy małej syrence, potem ogląda się komedie romantyczne i w końcu zaczytuje się w książkach Austen, sióstr Bronte i innym autorek. I od maleńkości żyje się w przekonaniu, że pojawi się jakiś książę, oświadczy się, a przed 20-stymi urodzinami huczne weselisko i zaraz gromadka maluchów. I żyli dalej długo i szczęśliwie... Co poradzę na to, ze żyłam wedle tego "scenariusza" przez tak długi czas? I że w niego uwierzyłam? Nie było mi łatwo go wyrzucić do kosza!
Pewnie myślicie, że jestem jakąś nieżyciową, naiwną romantyczką, ale tak nie jest. Na pewno. Jestem nawet zbyt poważna na swój wiek, odpowiedzialna, rozważna. Po prostu mam głupie marzenie i co poradzę na to, że jest ono inne? Widziałam, ze radziłyście autorce wątku by oddała się pasjom, realizowała marzenia. Tyle, że każdy dąży do czegoś innego, a ja wiem już, że moim celem jest stworzyć szczęśliwą rodzinę. Tyle, ze to ja jestem zamknięta w wieży i czekanie trochę mi się już znudziło. I stąd u mnie właśnie to zniecierpliwienie i zniechęcenie.
Nie miałam zamiaru się rozpisywać, ale trudno, tak wyszło. Wiem, że należy czekać, że niczego nie da się przyśpieszyć i że żyjemy w XXI, a nie w XIX wieku, ale co poradzę, że tak już mam?

[201605300922]

Napisane przez PannaCathy

A ja rozumiem autorkę wątku, może dlatego, że sama mam 18 lat i również nie byłam nigdy w żadnym związku. I różnie się z tym czułam, miałam okresy totalnej załamki, braku wiary w siebie, braku wiary w ludzi, ale także były momenty i to całkiem częste, że wcale mi to nie przeszkadzało.
Tak to bywa, gdy jako dziecko słucha się bajek o kopciuszku, śnieżce czy małej syrence, potem ogląda się komedie romantyczne i w końcu zaczytuje się w książkach Austen, sióstr Bronte i innym autorek. I od maleńkości żyje się w przekonaniu, że pojawi się jakiś książę, oświadczy się, a przed 20-stymi urodzinami huczne weselisko i zaraz gromadka maluchów. I żyli dalej długo i szczęśliwie... Co poradzę na to, ze żyłam wedle tego "scenariusza" przez tak długi czas? I że w niego uwierzyłam? Nie było mi łatwo go wyrzucić do kosza!
Pewnie myślicie, że jestem jakąś nieżyciową, naiwną romantyczką, ale tak nie jest. Na pewno. Jestem nawet zbyt poważna na swój wiek, odpowiedzialna, rozważna. Po prostu mam głupie marzenie i co poradzę na to, że jest ono inne? Widziałam, ze radziłyście autorce wątku by oddała się pasjom, realizowała marzenia. Tyle, że każdy dąży do czegoś innego, a ja wiem już, że moim celem jest stworzyć szczęśliwą rodzinę. Tyle, ze to ja jestem zamknięta w wieży i czekanie trochę mi się już znudziło. I stąd u mnie właśnie to zniecierpliwienie i zniechęcenie.
Nie miałam zamiaru się rozpisywać, ale trudno, tak wyszło. Wiem, że należy czekać, że niczego nie da się przyśpieszyć i że żyjemy w XXI, a nie w XIX wieku, ale co poradzę, że tak już mam?

Akurat z książek Austen - dla mnie - wypływał zwykle nieco inny wniosek - wiecie, babska siła, prawa kobiet, a niekoniecznie presja na szybkie zamążpójście i widmo staropanieństwa w wieku lat 22... Dla mnie te książki wręcz trochę krytykowały te bale, gdzie dziewczyny się prezentowały jak krowy na targu, żeby tylko znaleźć najlepszą partię, ale możliwe, że to moje spaczenie i naiwna wiara.
Btw, czy ja wiem czy w XIX wieku było tak super, nie postudiowałabyś sobie za bardzo, z pracą też kiepsko, o jakimś własnym samorozwoju ciężko mówić.

Jak pisałam, rozumiem, że każdy chce być kochany, że chciałby mieć sympatuę, bo to naturalne. Ale dla mnie niedobre jest popadanie w jakieś dołki egzystencjalne z tego powodu, że się z nikim nie jest, zwłaszcza jeśli też nie jest tak, że się nie budzi żadnego zainteresowania.

[PrincessFarah]

Może odpowiedni faceci myślą , że nie mają u Ciebie szans ?
Czasem tak bywa.