Czy mam jeszcze prawo do miłości?

[katarzynaww]

Cześć wszystkim. Nie przyszłam tutaj po pocieszenie. Moją sytuację już dawno przetrawiłam wraz z litrami łez co pozwoliło mi się pogodzić z moją sytuacją. Krótko mówiąc mam sparaliżowanego męża od 2 lat, który prawdopodobnie będzie w takim stanie do końca życia, chyba, że medycyna zdziała cuda na co się nie zanosi.

Jesteśmy młodym małżeństwem i najbardziej brakuje mi bliskości . Czy jako kobieta mam do niej prawo? Mężowi nie chcę o tym mówić, bo wiem, że by go zabolało. Z drugiej strony cierpie bez bliskości, brakuje mi tego co było przed wypadkiem, nie czuję się pożądana, bo mąż nie ma mi jak tego pokazać. Nie wiem czy jestem gotowa na wizję takiego życia . Co byście zrobiły na moim miejscu?

[ajah]

Napisane przez katarzynaww

Cześć wszystkim. Nie przyszłam tutaj po pocieszenie. Moją sytuację już dawno przetrawiłam wraz z litrami łez co pozwoliło mi się pogodzić z moją sytuacją. Krótko mówiąc mam sparaliżowanego męża od 2 lat, który prawdopodobnie będzie w takim stanie do końca życia, chyba, że medycyna zdziała cuda na co się nie zanosi.

Jesteśmy młodym małżeństwem i najbardziej brakuje mi bliskości . Czy jako kobieta mam do niej prawo? Mężowi nie chcę o tym mówić, bo wiem, że by go zabolało. Z drugiej strony cierpie bez bliskości, brakuje mi tego co było przed wypadkiem, nie czuję się pożądana, bo mąż nie ma mi jak tego pokazać. Nie wiem czy jestem gotowa na wizję takiego życia . Co byście zrobiły na moim miejscu?

Zaczelabym od rozmowy z mężem.
W jakim stopniu twój mąż jest sparaliżowany ?

[przylaszczka50]

Napisane przez katarzynaww

Cześć wszystkim. Nie przyszłam tutaj po pocieszenie. Moją sytuację już dawno przetrawiłam wraz z litrami łez co pozwoliło mi się pogodzić z moją sytuacją. Krótko mówiąc mam sparaliżowanego męża od 2 lat, który prawdopodobnie będzie w takim stanie do końca życia, chyba, że medycyna zdziała cuda na co się nie zanosi.

Jesteśmy młodym małżeństwem i najbardziej brakuje mi bliskości . Czy jako kobieta mam do niej prawo? Mężowi nie chcę o tym mówić, bo wiem, że by go zabolało. Z drugiej strony cierpie bez bliskości, brakuje mi tego co było przed wypadkiem, nie czuję się pożądana, bo mąż nie ma mi jak tego pokazać. Nie wiem czy jestem gotowa na wizję takiego życia . Co byście zrobiły na moim miejscu?

Współczuję tobie i mężowi.
Dla niego ta sytuacja jeszcze pewnie bardziej smutna niż dla ciebie.
W jakim stanie fizycznym jest mąż, jest sparaliżowany całkowicie?

[katarzynaww]

Napisane przez ajah

Zaczelabym od rozmowy z mężem.
W jakim stopniu twój mąż jest sparaliżowany ?

Złamanie kręgosłupa szyjnego. Paraliż od szyi w dół.

Będąc jeszcze zdrowym jasno mi dał do zrozumienia jakie ma zdanie na ten temat. Ja wtedy miałam takie samo zdanie. Co dzisiaj mógłby mi powiedzieć? Jeżeli nie to samo to tylko z poczucia bezradnośći , a nie ze szczerości. Co mam mu powiedzieć? Jak wyobrażasz sobie taką rozmowę? Mam własnemu mężowi powiedzieć, że potrzebuję seksu skoro on nie może kiwnąć palcem? Naprawdę myślisz, że w takiej sytuacji można o takich rzeczach rozmawiać?

[przylaszczka50]

Napisane przez katarzynaww

Złamanie kręgosłupa szyjnego. Paraliż od szyi w dół.

Będąc jeszcze zdrowym jasno mi dał do zrozumienia jakie ma zdanie na ten temat. Ja wtedy miałam takie samo zdanie. Co dzisiaj mógłby mi powiedzieć? Jeżeli nie to samo to tylko z poczucia bezradnośći , a nie ze szczerości. Co mam mu powiedzieć? Jak wyobrażasz sobie taką rozmowę? Mam własnemu mężowi powiedzieć, że potrzebuję seksu skoro on nie może kiwnąć palcem? Naprawdę myślisz, że w takiej sytuacji można o takich rzeczach rozmawiać?

Jeśli chodzi o zaspokojenie fizyczne to są wibratory i inne metody dla kobiet.

[ajah]

Napisane przez katarzynaww

Złamanie kręgosłupa szyjnego. Paraliż od szyi w dół.

Będąc jeszcze zdrowym jasno mi dał do zrozumienia jakie ma zdanie na ten temat. Ja wtedy miałam takie samo zdanie. Co dzisiaj mógłby mi powiedzieć? Jeżeli nie to samo to tylko z poczucia bezradnośći , a nie ze szczerości. Co mam mu powiedzieć? Jak wyobrażasz sobie taką rozmowę? Mam własnemu mężowi powiedzieć, że potrzebuję seksu skoro on nie może kiwnąć palcem? Naprawdę myślisz, że w takiej sytuacji można o takich rzeczach rozmawiać?

Myślę, że w takiej sytuacji trzeba o takich sprawach rozmawiać.
W końcu jesteście małżeństwem a nie sąsiadami.
To są sprawy trudne, powiedziałabym skrajnie trudne.
Nie ma scenariusza takich rozmów. Trochę się dziwię, że o tym nie rozmawiacie: o swoich potrzebach, potrzebach drugiej osoby.

A poza tą sferą okreslilabys ten związek jako satysfakcjonujacy i udany ?

[przylaszczka50]

Twój problem to nie tylko brak seksu z mężczyzną , z mężem lecz także całkowite podporządkowanie się do stanu w jakim jest mąż.
Omija cię mnóstwo doznań, które mają kobiety mające zdrowych mężów, partnerów i chodzi nie tylko o seks.
Ciężkie jest takie życie gdy trzeba być już tylko pielęgniarką i opiekunką męża. Gdy nie może być wspólnych wyjść, podróży czy choćby zakupów.
Powinnaś porozmawiać o tym z mężem. Aby przez następne wspólne lata można było dobrze funkcjonować musicie razem uzgodnić plan twojego ładowania baterii.

---------- Dopisano o 23:39 ---------- Poprzedni post napisano o 23:37 ----------

Masz chwile gdy chcesz odejść od niego?

---------- Dopisano o 23:47 ---------- Poprzedni post napisano o 23:39 ----------

Jak wygląda wasze życie codzienne? pracujesz? kto zajmuje się mężem gdy ciebie nie ma w domu? macie przyjaciół, odwiedzają was?

[201703061208]

Napisane przez przylaszczka50

Ciężkie jest takie życie gdy trzeba być już tylko pielęgniarką i opiekunką męża. Gdy nie może być wspólnych wyjść, podróży czy choćby zakupów.

takie życie jest ciężkie, ale wchodząc w związek należy też zdawać sobie sprawę, że los różnie się układa i każda kobieta może być postawiona w takiej sytuacji, że zostanie do końca życia opiekunką męża przez chorobę, wypadek, itp.
Są panie, które w tym momencie opuszczają dom i gdzieś przepadają, te bardziej odpowiedzialne przejmują obowiązki. Ja prawdopodobnie nie umiałabym zostawić bliskiej osoby w potrzebie, nieważne ile wysiłku by to ode mnie wymagało. Co do problemu Autorki-u mnie i biały związek nie jest żadnym problemem, więc wytrzymałabym bez pewnych rzeczy, jednak rozumiem jej rozterki i potrzeby.

[Outlanderka]

Nieszczęście Was spotkało. Współczuję.
Powinnaś zadać sobie pytanie czy kochasz swojego męża czy jest w Tobie jedynie współczucie , może nawet jedynie litość.
Związek i życie z osobą przykuta do łóżka jednocześnie Ciebie do tego łóżka przywiązuje.
A do tego dochodzi obawa jak inni Cię ocenią gdybyś oznajmiła , że masz dosyć takiego życia. Bo ja Cie rozumiem, że może już uczucie się wypaliło, energia opuściła po 2 latach opieki , nie widzisz przyszłości z tak ciężko chorym mężem, wiesz że nie dasz rady aż tak się dla niego poświęcić.
Przysięga małżeńska była lecz nikt nie przewidział, że przyjdzie jej słów dotrzymywać w tak dramatycznych okolicznościach.
Nie napisałaś tego , tak tylko się domyślam, że masz ochotę zapytać czy możesz sobie to życie umilić zaczynając flirt, romans w tajemnicy przed mężem, czy masz do tego prawo. O to chodziło gdy pisałaś tytuł wątku?

[IgnisDivine]

Bardzo trudna sytuacja was spotkała, nie ma dwóch zdań...
Nie mam bladego pojęcia jakbym się zachowała będąc na Twoim miejscu. Niestety bardzo możliwe, że w pewnym momencie by mnie to przerosło, bo nie oszukujmy się, opiekowanie się osobą niepełnosprawną to ciężki kawał chleba. Natomiast
istotne jest to, jak wyobrażasz sobie wspólną waszą przyszłość? Chcieliście mieć dzieci? Czy wyobrażasz sobie opiekę nad dziećmi i chorym mężem? Kochasz go, czy jesteś z nim tylko z poczucia obowiązku? Czy uważasz, że przez wasze wspólne życie przed wypadkiem, masz u niego jakiś 'dług' ? Czy wyobrażasz sobie opiekę nad mężem za trzydzieści lat, kiedy już nie będziesz miała ani tyle sił ani takiego zdrowia?
Ja wiem, że to może będzie bezduszne co napiszę, możecie mnie za to zlinczować, proszę bardzo, ale to właśnie moje zdanie.... Żadna z nas nie pisze się na taki los. Ale los ma to do siebie, że nie mamy na niego wpływu. Niektóre kobiety w takiej sytuacji jak Twoja, autorko, wchodzą w rolę opiekunek, matek Polek, cieszą się, że partner mimo całego nieszczęścia miał szczęście, że żyje, opiekują się nim w pocie czoła, często zatracając siebie. Ale są też kobiety, które nie mają na tyle sił. I takimi kobietami absolutnie nie można gardzić. Nie każdy jest w stanie na barkach udźwignąć tyle, ile fabryka dała. Opieka nad osobą niepełnosprawną to jest ciężka tyrka 24/7. I mimo, że można kochać tę osobę nad życie, można po prostu fizycznie i psychicznie tego nie wytrzymać.

[katarzynaww]

Napisane przez ajah

Myślę, że w takiej sytuacji trzeba o takich sprawach rozmawiać.
W końcu jesteście małżeństwem a nie sąsiadami.
To są sprawy trudne, powiedziałabym skrajnie trudne.
Nie ma scenariusza takich rozmów. Trochę się dziwię, że o tym nie rozmawiacie: o swoich potrzebach, potrzebach drugiej osoby.

A poza tą sferą okreslilabys ten związek jako satysfakcjonujacy i udany ?

Jak ja mogę mówić o tym czy mój związek jest udany? Mąż nie może się zupełnie poruszać, potrzebuje stałej opieki. Tego nie można chyba nazwać udanym związkiem, bo nigdy nie chcieliśmy aby tak wyglądał.

Napisane przez przylaszczka50

Twój problem to nie tylko brak seksu z mężczyzną , z mężem lecz także całkowite podporządkowanie się do stanu w jakim jest mąż.
Omija cię mnóstwo doznań, które mają kobiety mające zdrowych mężów, partnerów i chodzi nie tylko o seks.
Ciężkie jest takie życie gdy trzeba być już tylko pielęgniarką i opiekunką męża. Gdy nie może być wspólnych wyjść, podróży czy choćby zakupów.
Powinnaś porozmawiać o tym z mężem. Aby przez następne wspólne lata można było dobrze funkcjonować musicie razem uzgodnić plan twojego ładowania baterii.

---------- Dopisano o 23:39 ---------- Poprzedni post napisano o 23:37 ----------

Masz chwile gdy chcesz odejść od niego?

---------- Dopisano o 23:47 ---------- Poprzedni post napisano o 23:39 ----------

Jak wygląda wasze życie codzienne? pracujesz? kto zajmuje się mężem gdy ciebie nie ma w domu? macie przyjaciół, odwiedzają was?

Mam takie myśli, czasami mnie to przerasta.

Pracuję, teściowa lub opiekunka jest przy mężu, zależnie od czasu. Mamy dwójkę małych dzieci w wieku przedszkolnym.

Napisane przez Outlanderka

Nieszczęście Was spotkało. Współczuję.
Powinnaś zadać sobie pytanie czy kochasz swojego męża czy jest w Tobie jedynie współczucie , może nawet jedynie litość.
Związek i życie z osobą przykuta do łóżka jednocześnie Ciebie do tego łóżka przywiązuje.
A do tego dochodzi obawa jak inni Cię ocenią gdybyś oznajmiła , że masz dosyć takiego życia. Bo ja Cie rozumiem, że może już uczucie się wypaliło, energia opuściła po 2 latach opieki , nie widzisz przyszłości z tak ciężko chorym mężem, wiesz że nie dasz rady aż tak się dla niego poświęcić.
Przysięga małżeńska była lecz nikt nie przewidział, że przyjdzie jej słów dotrzymywać w tak dramatycznych okolicznościach.
Nie napisałaś tego , tak tylko się domyślam, że masz ochotę zapytać czy możesz sobie to życie umilić zaczynając flirt, romans w tajemnicy przed mężem, czy masz do tego prawo. O to chodziło gdy pisałaś tytuł wątku?

Gdybym musiała przyznać się sama przed sobą to zapewne po części też o to .

Napisane przez IgnisDivine

Bardzo trudna sytuacja was spotkała, nie ma dwóch zdań...
Nie mam bladego pojęcia jakbym się zachowała będąc na Twoim miejscu. Niestety bardzo możliwe, że w pewnym momencie by mnie to przerosło, bo nie oszukujmy się, opiekowanie się osobą niepełnosprawną to ciężki kawał chleba. Natomiast
istotne jest to, jak wyobrażasz sobie wspólną waszą przyszłość? Chcieliście mieć dzieci? Czy wyobrażasz sobie opiekę nad dziećmi i chorym mężem? Kochasz go, czy jesteś z nim tylko z poczucia obowiązku? Czy uważasz, że przez wasze wspólne życie przed wypadkiem, masz u niego jakiś 'dług' ? Czy wyobrażasz sobie opiekę nad mężem za trzydzieści lat, kiedy już nie będziesz miała ani tyle sił ani takiego zdrowia?
Ja wiem, że to może będzie bezduszne co napiszę, możecie mnie za to zlinczować, proszę bardzo, ale to właśnie moje zdanie.... Żadna z nas nie pisze się na taki los. Ale los ma to do siebie, że nie mamy na niego wpływu. Niektóre kobiety w takiej sytuacji jak Twoja, autorko, wchodzą w rolę opiekunek, matek Polek, cieszą się, że partner mimo całego nieszczęścia miał szczęście, że żyje, opiekują się nim w pocie czoła, często zatracając siebie. Ale są też kobiety, które nie mają na tyle sił. I takimi kobietami absolutnie nie można gardzić. Nie każdy jest w stanie na barkach udźwignąć tyle, ile fabryka dała. Opieka nad osobą niepełnosprawną to jest ciężka tyrka 24/7. I mimo, że można kochać tę osobę nad życie, można po prostu fizycznie i psychicznie tego nie wytrzymać.

Kochałam go i wydaje mi się, że go kocham, ale ta miłość jakby opadła. To nie jest to co kiedyś, nie mam poczucia bezpieczeństwa, nie mam u boku mężczyzny, który zawsze stanie po mojej stronie, bo po prostu nie może.

[przylaszczka50]

Obłożnie chory mąż, praca, dwójka małych dzieci.
Jak ty dziewczyno dajesz sobie z tym radę?

Fakt, że są dzieci ma duży wpływ na twoje decyzje dotyczące przyszłości.
Chyba nie bardzo możesz cokolwiek zmieniać, chyba musisz trwać i mieć siły na takie życie jak masz obecnie.
I starać się aby życie dzieci było jak najbliższe normalności, aby nie były ograniczane ze względu na chorobę, niepełnosprawność taty.
Okrutny los. Głęboko współczuję i jednocześnie podziwiam cię.

[ajah]

Napisane przez katarzynaww

Jak ja mogę mówić o tym czy mój związek jest udany? Mąż nie może się zupełnie poruszać, potrzebuje stałej opieki. Tego nie można chyba nazwać udanym związkiem, bo nigdy nie chcieliśmy aby tak wyglądał.


Mam takie myśli, czasami mnie to przerasta.

Pracuję, teściowa lub opiekunka jest przy mężu, zależnie od czasu. Mamy dwójkę małych dzieci w wieku przedszkolnym.


Gdybym musiała przyznać się sama przed sobą to zapewne po części też o to .


Kochałam go i wydaje mi się, że go kocham, ale ta miłość jakby opadła. To nie jest to co kiedyś, nie mam poczucia bezpieczeństwa, nie mam u boku mężczyzny, który zawsze stanie po mojej stronie, bo po prostu nie może.

Można mieć udany związek z imś mimo ograniczeń, niepełnosprawności i chorób. Związek to wiele spraw poza seksem. To prócz tego wspólne marzenia, plany, rozmowy, podejmowanie decyzji dotyczących np. dzieci.
Nie znam osób marzących o tragedii, chorobie; znam takich którzy w takich sytuacjach mają udane związki, relacje i satysfakcjonujące życie.


Myślę, że przydałby ci się kontat z ludźmi w podobnej sytuacji, jak też kontakt z psychologiem.
Rozumiem, że wasze życie wywróciło się do góry nogami nagle i bez ostrzeżenia.
Wszyscy potrzebujecie wsparcia: Ty, mąż i dzieci, by to wszystko ogarnąć.

[elvegirl]

Drogie Wizażanki, które posiadają na forum więcej niż jedno konto - owszem, klony karalne nie są, ale pisanie w jednym wątku z dwóch i więcej kont, jako dwie i więcej osoby, uważane jest przez Administrację i Moderację za trolling, a ten jak wiadomo skutkuje banem stałym na wszystkie konta. Radzę więc zaprzestać takich praktyk i zacząć udzielać się pod jednym nickiem.

[kennedy]

Polecam obejrzec *przelamujac fale* L von Triera. Ciekawe spojrzenie na podobnie trudny problem.

[NinaPetrova]

Bardzo mocno Ci współczuję
Powiem Ci szczerze, że ja szukałabym zaspokojenia swoich potrzeb poza związkiem.
Nie mówiłabym nic mężowi. Moze moja postawa nie spodoba się większości ale tak właśnie bym postępowała.

[skazana_na_bluesa]

miłość a seks to są dwie różne rzeczy, więc nie rozumiem pytania z tytułu.

[NinaPetrova]

Niektórzy łączą seks z miłością i jeśli idą z kimś do łóżka licza się z myślą, że może z tego wyjść coś więcej.

Napisane przez skazana_na_bluesa

miłość a seks to są dwie różne rzeczy, więc nie rozumiem pytania z tytułu.

[Hiyori]

Tzn, że on przebywa w domu? Może warto postarać się dla niego o miejsce w jakimś zolu chociażby i trochę odetchnąć.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez NinaPetrova

Niektórzy łączą seks z miłością i jeśli idą z kimś do łóżka licza się z myślą, że może z tego wyjść coś więcej.

tyle, że post na to nie wskazywał. był o fizyczności a nie miłości