czy psychiatra mi pomoże?

[dorkub]

.

[kalincia]

Jesteś beznadziejna, bo nie ważysz 40 kilo? Kobieto, naprawdę sądzisz, że to od tych kilogramów zależy, czy się podobasz?
Tak, psychiatra ci pomoże.
Ważę 70 kilo, przy 162 cm wzrostu, to jaką szmatą musiałabym się czuć, myśląc, jak ty. A tymczasem nigdy nie cierpiałam na brak męskiego zainteresowania i na niedomiar atrakcyjności. Nie wierzysz, prawda? Bo na samą myśl o tych 70 kilogramach włos ci się jeży.
A tymczasem nie w kilogramach jest twój problem tylko w zjechanej samoocenie. Tak, psychiatra to dobry pomysł.

[Antilia]

Dobrze, że widzisz, że masz problem natury psychicznej. Tak, lekarz pomoże, byle dobry. Pamiętaj, że jeśli współpraca się nie będzie kleić to zawsze możesz zmienić lekarza, szukać takiego, który lepiej Cię zrozumie i pomoże - piszę to, bo moja przyjaciółka nie wyszła z takich problemów, bo nie dogadała się z lekarzem. Bardzo ważne jest, żeby to był ktoś komu będziesz mogła zaufać w kwestiach leczenia.

[katrina_k]

Ja polecam Ci też psychoterapię, sama uczęszczam i widzę jak to pozwala zmienić mechanizmy w myśleniu i odczuwaniu świata.

[Faxu]

Wydaje mi się, że bardziej pomocny będzie psycholog i terapia niż psychiatra i leki. Masz problem z samooceną i to musisz wypracować żeby było lepiej.
A czy obecnie przestrzegasz diety bezglutenowej? Bo to ważne przy celiakii i nieprzestrzeganie jej prowadzi do różnych problemów psychicznych też.

[la'Mbria]

Ja napiszę tylko tyle celiakia to żaden problem w życiu. Ja nie mając celiakii zdecydowałam się przejść na dietę bezglutenowa i bardzo sobie ją chwalę. Nie rób z tej diety demona bo to naprawdę lepsze żywienie. Na głowę tez pomaga

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez dorkub

Doszłam ostatnio do wniosku, że chyba jest źle ze mną i to całkiem bardzo.

Od zawsze mam celiakię (a mam prawie 20 lat) i muszę stosować dietę. Jednak z braku akceptacji znajomych i rodziny nie stosowałam się do niej i mam tego efekty - podupadłe zdrowie. Ale od zawsze czułam się z tego powodu gorsza, a w dodatku dobre oceny i łatwość przyswajania materiału powodowały, że inni nie dawali mi spokoju. Ale miałam dwie przyjaciółki, niby dzięki którym się czułam dobrze. Jednak nadeszły czasy dorastania, chłopaki i tym podobne. I zauważyłam, że ja nie mam żadnego powodzenia, za to one całkiem spore. Namawiały mnie na ciągle na jakieś spotkania, na których czułam się odrzucona, niechciana, nie miałam zamiaru pojawiać się na kolejnych, no ale cóż.... Po każdym takim spotkaniu płakałam, bo czułam się gorsza, niechciana, uważałam że już na zawsze zostanę sama. Facetów było paru, niby zainteresowanych, ale zawsze byłam odpychana na bok, a oni zajmowali się nimi. Postanowiłam schudnąć, myślałam że mi to pomoże. Ostra dieta (głodówka), masakryczne ćwiczenia - anoreksja. Waga 48 kg przy 167 cm i wzrosło zainteresowanie facetów, nagle okazało się że może i ja będę kogoś mieć. A wiecie jak to jest, kiedy nie miało się nikogo, a to takie coś? Jeszcze alkohol, i mógł mieć mnie każdy, byłam jak mały kot, co łasi się za odrobinę zainteresowania... Nie uprawiałam jednak seksu, jakaś resztka dumy nie pozwalała mi stracić wszystkiego, ale jednak raz zostałam prawie zgwałcona. To było 3 miesiące temu, od tamtej pory nie potrafię przebywać w towarzystwie, w szczególności męskim. Był pewien student, zainteresowany, ale ja go odrzuciłam pomimo własnych uczuć. Nie pozwalam ludziom zbliżać się do mnie, nie nawiązuję nowych kontaktów, przytyłam i przez te czuję się jak ostatnia szmata. To chyba był okres bulimii, grze w ciągu wieczora potrafiłam pochłonąć kilka tysięcy kilokalorii. Teraz znowu zaczęłam okres głodówek, ćwiczeń, chcę wyglądać jak wówczas, być w centrum zainteresowania...

Ale mam siebie dosyć, dosyć płaczów co wieczór, myśli że jestem beznadziejna, do niczego, myśli samobójczych (wiecie jak to jest, kiedy mając osiem lat błaga się Boga o śmierć? nie wysłuchał, dlatego ja go mam teraz gdzieś). Chcę być normalnym człowiekiem, funkcjonować jak inni, bez strachu przed ludźmi, ciągłego upokarzania siebie, wyrywania sobie włosów, robienia siniaków i innych krzywd. Nie mam zamiaru wracać do starych przyjaźni, sądzę że wolę być sama i szczęśliwa, niż znowu iść do nich i grać według ich zasad. Zawsze byłam dla nich kiedy potrzebowali pomocy, kiedy ja o nią prosiłam, mieli mnie gdzieś, nawet potrafili poniżyć, bo przecież perfekcyjni ludzie nie mogą mieć skaz, prawda?

nie psychiatra tylko psycholog lub psychoterapeuta.

[dorkub]

Napisane przez Faxu

Wydaje mi się, że bardziej pomocny będzie psycholog i terapia niż psychiatra i leki. Masz problem z samooceną i to musisz wypracować żeby było lepiej.
A czy obecnie przestrzegasz diety bezglutenowej? Bo to ważne przy celiakii i nieprzestrzeganie jej prowadzi do różnych problemów psychicznych też.

Teraz się staram, ale takie problemy były nawet gdy przestrzegałam dietę w 100% (potwierdzone badaniami).

Napisane przez la'Mbria

Ja napiszę tylko tyle celiakia to żaden problem w życiu. Ja nie mając celiakii zdecydowałam się przejść na dietę bezglutenowa i bardzo sobie ją chwalę. Nie rób z tej diety demona bo to naprawdę lepsze żywienie. Na głowę tez pomaga

Proszę Cię, ja nie widzę w niej problemu, ale inni tak. Moja pseudo przyjaciółka na moje stwierdzenie że nie mogę pić alkoholu stwierdziła "to może lepiej nie przychodź wcale".

[la'Mbria]

Napisane przez dorkub

Teraz się staram, ale takie problemy były nawet gdy przestrzegałam dietę w 100% (potwierdzone badaniami).





Proszę Cię, ja nie widzę w niej problemu, ale inni tak. Moja pseudo przyjaciółka na moje stwierdzenie że nie mogę pić alkoholu stwierdziła "to może lepiej nie przychodź wcale".

Wódka to destylat. Możesz pić bezpiecznie bo nie zawiera glutenu wina tak samo. Piwa nie wolno

[dorkub]

Napisane przez la'Mbria

Wódka to destylat. Możesz pić bezpiecznie bo nie zawiera glutenu wina tak samo. Piwa nie wolno

Znam dietę, wiem co mi wolno. Chodziło właśnie o piwo.

[Mona74_a]

Napisane przez dorkub

Doszłam ostatnio do wniosku, że chyba jest źle ze mną i to całkiem bardzo.

Od zawsze mam celiakię (a mam prawie 20 lat) i muszę stosować dietę. Jednak z braku akceptacji znajomych i rodziny nie stosowałam się do niej i mam tego efekty - podupadłe zdrowie. Nie mam zamiaru wracać do starych przyjaźni, sądzę że wolę być sama i szczęśliwa, niż znowu iść do nich i grać według ich zasad. Zawsze byłam dla nich kiedy potrzebowali pomocy, kiedy ja o nią prosiłam, mieli mnie gdzieś, nawet potrafili poniżyć, bo przecież perfekcyjni ludzie nie mogą mieć skaz, prawda?

Psycholog i prawdopodobnie równolegle praca w grupie, czym szybciej tym lepiej. Nie ma na co czekać. / Powodzenia

[dorkub]

A psychoterapia... da się to ominąć? Nie sądzę aby kontakt z innymi ludźmi mi w czymkolwiek pomógł, teraz raczej nie jestem nastawiona pozytwynie do ludzi, w szczególności nowo poznanych.

[zakonna]

psychoterapia to jest też kontakt z samym terapeutą. Nie wiem dlaczego ktoś ci sugerował, że od razu jakaś grupowa psychoterapia. Ja wręcz uważam, że potrzebujesz indywidualnej terapii. Co do psychiatry. To idź do psychiatry bo od niego dostaniesz diagnozę i skierowanie na terapię na NFZ.

[Hibiku]

Napisane przez dorkub

A psychoterapia... da się to ominąć? Nie sądzę aby kontakt z innymi ludźmi mi w czymkolwiek pomógł, teraz raczej nie jestem nastawiona pozytwynie do ludzi, w szczególności nowo poznanych.

I właśnie dlatego powinnaś na psychoterapię iść... to nie przeciwwskazania tylko podstawy do psychoterapii. Ćpanie samych leków da ci mniej niż nic, bo problem siedzi w głowie...

[dorkub]

Nie wiem sama czy jest sens iść, nie chcę żadnej terapii. A sama nie dam jakoś rady przez to.przebrnąć?

[zakonna]

nie dasz rady, możesz za to wpaść w pełną anoreksję lub inne zaburzenia odżywiania. Dlaczego nie chcesz terapii??

[Hibiku]

Napisane przez dorkub

Nie wiem sama czy jest sens iść, nie chcę żadnej terapii. A sama nie dam jakoś rady przez to.przebrnąć?

Nie dasz rady, zwłaszcza przy całym swoim podejściu i braku zrozumieniu własnego problemu. Ale to twój wybór - ważniejsza jest niechęć do terapii czy wola wyzdrowienia i bycia szczęśliwą.

[dorkub]

Jedyna myśl jaka mi przychodzi do głowy to to, że nie zasługuje na jakąkolwiek pomoc i to zbyt banalny problem żeby zawracać głowę i zabierać czas specjaliście. Przecież w tym czasie może pomóc komuś innemu.

[Hibiku]

Napisane przez dorkub

Jedyna myśl jaka mi przychodzi do głowy to to, że nie zasługuje na jakąkolwiek pomoc i to zbyt banalny problem żeby zawracać głowę i zabierać czas specjaliście. Przecież w tym czasie może pomóc komuś innemu.

Przez większość życia płacisz za ubezpieczenie zdrowotne - dlaczego tobie nie miałaby przysługiwać usługa za którą płacisz?

[Tolvaj]

Idz do psychiatry, da ci skierowanie na psychoterapie.
Nie, nie masz banalnego problemu, zdziwilabys sie, z czym ludzie ida do psychiatry.

[dorkub]

Nie wiem, mam wrażenie że mi to nie pomoże. Ciągle się wzbraniam żeby się zapisać do niego, ale jutro spróbuję..
A czy do psychiatry nie jest potrzebne skierowanie?

[katrina_k]

Napisane przez dorkub

Jedyna myśl jaka mi przychodzi do głowy to to, że nie zasługuje na jakąkolwiek pomoc i to zbyt banalny problem żeby zawracać głowę i zabierać czas specjaliście. Przecież w tym czasie może pomóc komuś innemu.

Też tak miałam, ale uwierz, że psychoterapia to naprawdę świetna sprawa, kiedy rozmawiasz o swoich bólach, bolączkach, a kompetentna osoba Ci pomaga wyciągać wszystko na wierzch, to co jest w tobie ukryte, wyparte czujesz się jakbyś zrzuciła z siebie wielki kamień.Dusząc w sobie to wszystko możesz doprowadzić się do powazniejszych problemów, rowniez zwiazanych ze zdrowiem fizycznym.

[dorkub]

Jutro mam wizytę, i czy któraś z was mogłaby mi powiedzieć jak to wygląda? Nie wiem czy mam to sama od razu powiedzieć (i jak?) czy on sam będzie o to wypytywał?
Szczerze mówiąc to boję się i jest mi głupio...

[zakonna]

Lekarz powinien zapytać z czym przyszłaś, jakie masz objawy i przeprowadzić porządny wywiad. Jeśli to jest dobry lekarz to pierwsza wizyta może trwać pół godziny albo i dłużej.
Ważne jest abyś niczego nie ukrywała i mówiła o wszystkim, nawet o tym co uznasz za wstydliwe bądź mało ważne.

[dorkub]

A co jeśli ja nie potrafię mówić otwarcie o swoich uczuciach? Mam ot tak wejść i powiedzieć wszystko co tu napisałam?

[zakonna]

lekarz będzie wiedział jakie pytania ci zadać i owszem, możesz powiedzieć to co tu napisałaś. Możesz sobie nawet wydrukować swój post i go przeczytać w gabinecie. Albo napisać inny tekst o tym co czujesz.

[dorkub]

dziękuję za informacje i życzcie mi powodzenia żebym nie zwiała zaraz na początku spotkania
nie wiem dlaczego, ale jestem o wiele bardziej spokojna