Wylewanie żali

[werkl]

Dlaczego to piszę? Nie wiem. Nie mam zielonego pojęcia. Dzisiaj dowiedziałem się, że osoba, która wydawała się być miłością mojego życia ma kogoś. Nasza znajomość była bardzo krótka, wspólna praca, później kilka bardzo miłych spotkań i wspólnych imprez. Po raz pierwszy w życiu wydawało mi się, że poznałem właśnie TĘ osobę. Kogoś, z kim mogę się wspólnie zestarzeć. Kogoś, z kim znajduje wspólny język. Kogoś, kto samą swoją obecnością dodaje sensu mojemu życiu. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyłem, a mam 27 lat. Dobrze mi się żyło jako singiel, wydawało mi się, że wcale nie potrzebuję drugiej osoby do szczęścia. Teraz przez te parę tygodni mój punkt widzenia zmienił się całkowicie. Odczuwam niesamowitą pustkę i nie mogę sobie znaleźć miejsca. Nie wiem jak mogę wrócić do życia jako singiel i to mnie przeraża.

Nie ważne, czy to było tylko chwilowe zauroczenie. Ale dla mnie to uczucie było i jest prawdziwe. Teraz siedzę i użalam się nad sobą. Wydaje mi się, że mając 27 lat przeznaczone mi jest umrzeć samemu i bierze mnie z tego powodu depresja. Skoro nie mogłem znaleźć nikogo w okresie, kiedy to było najprostsze, to jak teraz mam znaleźć kogoś, kiedy praktycznie każdy już kogoś ma.

Jak dobrze by było, jakbym nigdy jej nie poznał. Nie zaznał tego uczucia jak to jest martwić się o kogoś, a może nawet kochać. Żyłbym dalej jak żyłem, szczęśliwy będąc samemu...




Eh, przepraszam że zająłem Wasz czas tymi wypocinami. Po prostu chciałem to z siebie jakoś wylać, w anonimowe odmęty internetu. Troszeczkę lżej mi teraz, ale tylko troszeczkę. Najchętniej to poszedłbym płakać, ale przecież facetom nie wypada, więc na chwilę obecną wystarczy mi bezmyślne uderzanie głową o blat biurka...

[201607110949]

Napisane przez werkl

Dlaczego to piszę? Nie wiem. Nie mam zielonego pojęcia. Dzisiaj dowiedziałem się, że osoba, która wydawała się być miłością mojego życia ma kogoś. Nasza znajomość była bardzo krótka, wspólna praca, później kilka bardzo miłych spotkań i wspólnych imprez. Po raz pierwszy w życiu wydawało mi się, że poznałem właśnie TĘ osobę. Kogoś, z kim mogę się wspólnie zestarzeć. Kogoś, z kim znajduje wspólny język. Kogoś, kto samą swoją obecnością dodaje sensu mojemu życiu. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyłem, a mam 27 lat. Dobrze mi się żyło jako singiel, wydawało mi się, że wcale nie potrzebuję drugiej osoby do szczęścia. Teraz przez te parę tygodni mój punkt widzenia zmienił się całkowicie. Odczuwam niesamowitą pustkę i nie mogę sobie znaleźć miejsca. Nie wiem jak mogę wrócić do życia jako singiel i to mnie przeraża.

Nie ważne, czy to było tylko chwilowe zauroczenie. Ale dla mnie to uczucie było i jest prawdziwe. Teraz siedzę i użalam się nad sobą. Wydaje mi się, że mając 27 lat przeznaczone mi jest umrzeć samemu i bierze mnie z tego powodu depresja. Skoro nie mogłem znaleźć nikogo w okresie, kiedy to było najprostsze, to jak teraz mam znaleźć kogoś, kiedy praktycznie każdy już kogoś ma.

Jak dobrze by było, jakbym nigdy jej nie poznał. Nie zaznał tego uczucia jak to jest martwić się o kogoś, a może nawet kochać. Żyłbym dalej jak żyłem, szczęśliwy będąc samemu...




Eh, przepraszam że zająłem Wasz czas tymi wypocinami. Po prostu chciałem to z siebie jakoś wylać, w anonimowe odmęty internetu. Troszeczkę lżej mi teraz, ale tylko troszeczkę. Najchętniej to poszedłbym płakać, ale przecież facetom nie wypada, więc na chwilę obecną wystarczy mi bezmyślne uderzanie głową o blat biurka...

Trumnę już kupiłeś? Ja poznałam mojego męża gdy miał dokładnie 27 lat. To nie w wieku tkwi problem.

[Light25]

Pewnie zaraz wszyscy Cię wyśmieją mówiąc, że masz jeszcze całe życie przed sobą. Ale to nie sedno problemu.
Widzę to po sobie. Większość rówieśników już zaręczona, albo przynajmniej w długich związkach. Człowiek czuje, że tego mu brakuje. I nie zmieni tego ideowe gadanie "musisz najpierw zaakceptować siebie, nauczyć się żyć szczęśliwie sam ze sobą" itd.
Pieprzenie, że tak się wyrażę. Oczywiście, ktoś może mieć w głowie swoje życie jako singiel. Ale niektórzy chcą wyfrunąć z gniazda i założyć swoje własne. Owszem, nie jest określone, w jakim wieku się to zrobi. Ale wszyscy dookoła są na dobrej drodze do tego, znajomi się wykruszają, bo skupiają się na budowaniu rodziny, a ty siedzisz sam jak ten kołek.

A banały w stylu "nic na siłę, na miłość trzeba poczekać, jak przyjdzie odpowiedni czas to poznasz tę osobę" to wręcz okrutne bzdury. Nie ma żadnego przeznaczenia ani takiej zasady. Jakby tak było, to nie byłoby samotnych ludzi.

Dodatkowo człowieka zaczyna boleć brak doświadczenia. Bo mu już coraz bliżej 30tki, a w związkach praktycznie nie był, może jakiś szkolnych, krótkich. Gdy inni się tego uczyli, ty byłeś samotny.
A nawet gdzieś tu na wizażu były wypisane jakieś złote sygnały, że coś może być nie tak z gościem. I tam właśnie jako podany przykład, że nie był do tej pory w związkach.
Zalatuje już hipokryzją, zwłaszcza w porównaniu z odpowiedziami, które pewnie usłyszysz.

[umpapumpa]

Kurcze Salix miała rację, z takim podejściem jak wasze to tylko szukać trumny, przecież 25 lub 27 to starooość xD

[werkl]

@Light25 - dokładnie mam takie same wrażenie jak Ty. Problem w tym, że jeszcze parę tygodni temu, kiedy jej nie poznałem, wydawało mi się, że życie jako singiel jest spoko. Nie przeszkadzało mi to, że znajomi budują swoje rodziny, a główny temat rozmów to najczęściej dzieci. Teraz moja perspektywa zmieniła się o 180 stopni.

I tak, spodziewałem się odpowiedzi typu "całe życie przed Tobą". Niestety średnio pomagają.

[201707171132]

Co to za narzekania, jak można tak smęcić w wieku 20+ lat. W tym wieku jak tylko zachce się związku to jest szereg opcji, zawsze jacyś kandydaci, niektórzy lepsi niektórzy gorsi. Nie ma czegoś takiego jak brak możliwości.

[rabid]

Napisane przez werkl

Dlaczego to piszę? Nie wiem. Nie mam zielonego pojęcia. Dzisiaj dowiedziałem się, że osoba, która wydawała się być miłością mojego życia ma kogoś. Nasza znajomość była bardzo krótka, wspólna praca, później kilka bardzo miłych spotkań i wspólnych imprez. Po raz pierwszy w życiu wydawało mi się, że poznałem właśnie TĘ osobę. Kogoś, z kim mogę się wspólnie zestarzeć. Kogoś, z kim znajduje wspólny język. Kogoś, kto samą swoją obecnością dodaje sensu mojemu życiu. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyłem, a mam 27 lat. Dobrze mi się żyło jako singiel, wydawało mi się, że wcale nie potrzebuję drugiej osoby do szczęścia. Teraz przez te parę tygodni mój punkt widzenia zmienił się całkowicie. Odczuwam niesamowitą pustkę i nie mogę sobie znaleźć miejsca. Nie wiem jak mogę wrócić do życia jako singiel i to mnie przeraża.

Nie ważne, czy to było tylko chwilowe zauroczenie. Ale dla mnie to uczucie było i jest prawdziwe. Teraz siedzę i użalam się nad sobą. Wydaje mi się, że mając 27 lat przeznaczone mi jest umrzeć samemu i bierze mnie z tego powodu depresja. Skoro nie mogłem znaleźć nikogo w okresie, kiedy to było najprostsze, to jak teraz mam znaleźć kogoś, kiedy praktycznie każdy już kogoś ma.

Jak dobrze by było, jakbym nigdy jej nie poznał. Nie zaznał tego uczucia jak to jest martwić się o kogoś, a może nawet kochać. Żyłbym dalej jak żyłem, szczęśliwy będąc samemu...

To nie była miłość Twojego życia, ani jednorazowe objawienie. Po prostu nie wracaj do życia jako singiel, tylko próbuj dalej, to będziesz doświadczał tego samego jeszcze wiele razy, aż w końcu uda się coś z tego stworzyć.

[201707171132]

Przede wszystkim to jak można być takim pesymistą mając 20 parę lat, to jest naprawdę dziwne...

[Inesse]

Napisane przez werkl

Skoro nie mogłem znaleźć nikogo w okresie, kiedy to było najprostsze, to jak teraz mam znaleźć kogoś, kiedy praktycznie każdy już kogoś ma.

"Praktycznie każdy" nie oznacza "każdy". Znam całkiem sporo singli właśnie w okolicach 30-40.
Nie wiem, czy jest trudniej znaleźć - na pewno trzeba robić to bardziej świadomie i świadomie przeznaczać na to czas i siły. Z drugiej strony - dzięki temu człowiek musi określić czego chce i czego szuka.

Znam tylko jedną osobę, która - praktycznie nic nie robiąc - znalazła swoją drugą połówkę. Cała reszta moich znajomych (i ja) znajdowała kogoś coś robiąc - albo szukając, albo skupiając się na tych dziedzinach życia, które pozwalały poznawać nowych ludzi.

[mala19881]

Moj narzeczony mial 32 lata jak sie poznalismy. Teraz Ci jest ciezko to oczywiste ale spokojnie, jeszcze sobie kogos znajdziesz