Przyjaźń - czy warto, kiedy pojawia się zazdrość.

[201605161428]

Z x przyjaźnimy się od podstawówki. Obecnie ja jestem na magistrze, ona na trzecim roku inżyniera, choć jesteśmy w tym samym wieku. Problem zaczął się jakiś rok temu. X którą znałam latami była niezwykle inteligentna, czytała masę książek, chodziła na koła naukowe i wolontariat, miała swoje pasje. Zawsze było o czym gadać. Jakiś rok temu x poszła za radą swojej matki do NH, znanego centrum odchudzania. I się zaczęło. Od przeszło roku wszystko poszło w odstawkę. Książki nie ważne, studia obojętne, siłownia dwa razy dziennie, żadnych nadprogramowych posiłków broń boże. Mam wrażenie, że to odchudzanie stało się obsesją jej życia. Każdy, ale to każdy temat schodzi finalnie do tego jaki rozmiar nosi i jakie to sobie nowe ciuchy nie kupiła.
Przykład? Zaprosiłam ją ostatnio na konferencje na której będę odczytywać referat i co słyszę? Nie zapyta jaki temat, o czym będę mówić etc., jedyny komentarz był: super, wreszcie będę mogła założyć tą czarną koronkową sukienkę! Wiesz, kupiłam ją na takiej promocji, za ledwie 180zł i nawet był mój rozmiar, bo ja już 32 noszę!
Czasem myślę sobie, że to ja jestem tą wstrętną, zazdrosną stroną, która nie potrafi się cieszyć jej szczęściem. A czasem dochodzę na ten skraj, kiedy mam ochotę powiedzieć jej prosto w oczy, że zamiast się rozwijać, cofa się na poziom ameby. Nie pojmuję jak z dziewczyny, z którą mogłeś pogadać o wszystkim, stała się dziewczyną zainteresowaną tylko szmatkami i rozmiarami.
Więc stwierdziłam, że zapytam na forum o obiektywne opinie. Czy to ja przesadzam, czy mam prawo być rozdrażnioną i rozczarowaną? Jak w delikatny sposób z nią o tym porozmawiać, bez wygarniania i oskarżeń?

[verumka]

Napisane przez TheUnlike

Z x przyjaźnimy się od podstawówki. Obecnie ja jestem na magistrze, ona na trzecim roku inżyniera, choć jesteśmy w tym samym wieku. Problem zaczął się jakiś rok temu. X którą znałam latami była niezwykle inteligentna, czytała masę książek, chodziła na koła naukowe i wolontariat, miała swoje pasje. Zawsze było o czym gadać. Jakiś rok temu x poszła za radą swojej matki do NH, znanego centrum odchudzania. I się zaczęło. Od przeszło roku wszystko poszło w odstawkę. Książki nie ważne, studia obojętne, siłownia dwa razy dziennie, żadnych nadprogramowych posiłków broń boże. Mam wrażenie, że to odchudzanie stało się obsesją jej życia. Każdy, ale to każdy temat schodzi finalnie do tego jaki rozmiar nosi i jakie to sobie nowe ciuchy nie kupiła.
Przykład? Zaprosiłam ją ostatnio na konferencje na której będę odczytywać referat i co słyszę? Nie zapyta jaki temat, o czym będę mówić etc., jedyny komentarz był: super, wreszcie będę mogła założyć tą czarną koronkową sukienkę! Wiesz, kupiłam ją na takiej promocji, za ledwie 180zł i nawet był mój rozmiar, bo ja już 32 noszę!
Czasem myślę sobie, że to ja jestem tą wstrętną, zazdrosną stroną, która nie potrafi się cieszyć jej szczęściem. A czasem dochodzę na ten skraj, kiedy mam ochotę powiedzieć jej prosto w oczy, że zamiast się rozwijać, cofa się na poziom ameby. Nie pojmuję jak z dziewczyny, z którą mogłeś pogadać o wszystkim, stała się dziewczyną zainteresowaną tylko szmatkami i rozmiarami.
Więc stwierdziłam, że zapytam na forum o obiektywne opinie. Czy to ja przesadzam, czy mam prawo być rozdrażnioną i rozczarowaną? Jak w delikatny sposób z nią o tym porozmawiać, bez wygarniania i oskarżeń?

Ja przede wszystkim zaczęłabym się o przyjaciółkę martwić, bo rozmiar 32 dla dorosłej kobiety to już niebezpiecznie się zaczyna...

[201605161428]

Napisane przez verumka

Ja przede wszystkim zaczęłabym się o przyjaciółkę martwić, bo rozmiar 32 dla dorosłej kobiety to już niebezpiecznie się zaczyna...

.

[spaghettii]

Napisane przez verumka

Ja przede wszystkim zaczęłabym się o przyjaciółkę martwić, bo rozmiar 32 dla dorosłej kobiety to już niebezpiecznie się zaczyna...

Bez przesady.. Dla mnie rozmiar 32 czasem bywa za duzy, a nic ze mna nie jest nie tak ale sam fakt, ze ciagle mysli o odchudzaniu, malo je itp moze swiadczyc o poczatkach anoreksji.. A wiesz moze dlaczego sie to zaczelo?

[Niebieskooka arystokratka]

Też noszę rozmiar 32, a nie mdleję z głodu tylko tak już mam. Jej problem jest raczej to, że wygląd stał się jej obsesją i wszystko kręci się wokół tego. Twoja koleżanka bardzo się zmieniła i pytanie czy masz z nią jeszcze o czym rozmawiać. Z czasem ludzie tak się zmieniają, że nie warto ciągnąć dalej niektórych znajomości.

[201605161428]

Napisane przez spaghettii

Bez przesady.. Dla mnie rozmiar 32 czasem bywa za duzy, a nic ze mna nie jest nie tak ale sam fakt, ze ciagle mysli o odchudzaniu, malo je itp moze swiadczyc o poczatkach anoreksji.. A wiesz moze dlaczego sie to zaczelo?

Wlasnie nie moge tego zrozumiec, czemu sie tak nagle zafiksowala. To byl rok kiedy, nie poszlo jej na studiach i oblala rok, moze to bylo jakims poczatkiem?

[spaghettii]

Napisane przez TheUnlike

Wlasnie nie moge tego zrozumiec, czemu sie tak nagle zafiksowala. To byl rok kiedy, nie poszlo jej na studiach i oblala rok, moze to bylo jakims poczatkiem?

A miala wczesniej nadwage? Czemu matka ja tam zabrala, moze to jej matka wlasnie jej wmawiala, ze jest gruba czy cos. Skoro teraz nie widzi u corki prpblemu.

[skazana_na_bluesa]

powiem tak - zaburzenia odżywiania to dosyć delikatny temat i niezależnie co powiesz- koleżanka odbierze to jako atak na siebie. próbowałaś przemówić jej do rozsądku, nie wyszło. na twoim miejscu bym ochłodziła znajomość i tyle.

[201605161428]

Napisane przez spaghettii

A miala wczesniej nadwage? Czemu matka ja tam zabrala, moze to jej matka wlasnie jej wmawiala, ze jest gruba czy cos. Skoro teraz nie widzi u corki prpblemu.

38 rozmiar nosila, bmi poprawne, pod gorna granica ale nikt nigdy by o niej nie powiedzial, ze jest gruba czy ma nadwage. Wage miala normalna.

[kaledonia]

Napisane przez TheUnlike

Z x przyjaźnimy się od podstawówki. Obecnie ja jestem na magistrze, ona na trzecim roku inżyniera, choć jesteśmy w tym samym wieku. Problem zaczął się jakiś rok temu. X którą znałam latami była niezwykle inteligentna, czytała masę książek, chodziła na koła naukowe i wolontariat, miała swoje pasje. Zawsze było o czym gadać. Jakiś rok temu x poszła za radą swojej matki do NH, znanego centrum odchudzania. I się zaczęło. Od przeszło roku wszystko poszło w odstawkę. Książki nie ważne, studia obojętne, siłownia dwa razy dziennie, żadnych nadprogramowych posiłków broń boże. Mam wrażenie, że to odchudzanie stało się obsesją jej życia. Każdy, ale to każdy temat schodzi finalnie do tego jaki rozmiar nosi i jakie to sobie nowe ciuchy nie kupiła.
Przykład? Zaprosiłam ją ostatnio na konferencje na której będę odczytywać referat i co słyszę? Nie zapyta jaki temat, o czym będę mówić etc., jedyny komentarz był: super, wreszcie będę mogła założyć tą czarną koronkową sukienkę! Wiesz, kupiłam ją na takiej promocji, za ledwie 180zł i nawet był mój rozmiar, bo ja już 32 noszę!
Czasem myślę sobie, że to ja jestem tą wstrętną, zazdrosną stroną, która nie potrafi się cieszyć jej szczęściem. A czasem dochodzę na ten skraj, kiedy mam ochotę powiedzieć jej prosto w oczy, że zamiast się rozwijać, cofa się na poziom ameby. Nie pojmuję jak z dziewczyny, z którą mogłeś pogadać o wszystkim, stała się dziewczyną zainteresowaną tylko szmatkami i rozmiarami.
Więc stwierdziłam, że zapytam na forum o obiektywne opinie. Czy to ja przesadzam, czy mam prawo być rozdrażnioną i rozczarowaną? Jak w delikatny sposób z nią o tym porozmawiać, bez wygarniania i oskarżeń?

Jeśli byłyście/jesteście naprawdę blisko to walczyłabym o nią,o Twoją starą przyjaciółkę,bo złe rzeczy się z nią dzieją. Może się w końcu opamięta z tym odchudzaniem. Ćwiczenia to dobra rzecz,ale trzeba znać we wszystkim umiar. To zachowanie przypomina mi osoby z sekt,które poza swoim guru świata nie widzą.
Podsunęłabym jej kogoś do pomocy, pogadania,ale nie na siłę i tak zobowiązująco. Dobrze by była to osoba neutralna, niejako z boku, która spojrzy na trzeźwo na tą sytuację. Aby ona Ciebie nie posądzała,że jej zazdrościsz itp.

Napisane przez TheUnlike

Wlasnie nie moge tego zrozumiec, czemu sie tak nagle zafiksowala. To byl rok kiedy, nie poszlo jej na studiach i oblala rok, moze to bylo jakims poczatkiem?

Takie zawirowania na studiach niestety mogą mieć negatywny wpływ na postrzeganie siebie i swoich możliwości,zwłaszcza jeśli to osoba ambitna,albo pokładano w niej duże oczekiwania (rodzice!).
Piszesz, iż jej mama nie widzi w tym nic złego i to by się zgadzało. Matka chce się córką chwalić, studiami nie może,bo zawaliła, to przynajmniej sylwetką córeczki i jej "osiągnięciami".

[xenon88]

A czy Twoja koleżanka (przyjaciółka) miała wcześniej kompleksy na punkcie swojego wyglądu? Bo wiesz, to że ona przed odchudzaniem nie miała nadwagi nie oznacza, że nie miała problemów z samooceną. No chyba, że tak jej się spodobał ten tryb życia, że uważa to za swą misję. Jeśli jednak laska ma jakieś zaburzenia miesiączkowania i jedzie na tabletkach zamiast się zdrowo odżywiać, to chyba nie wszystko jest w porząsiu. No, ale w takiej sytuacji to ona musi zrozumieć, że ma problem.

Przykre, że ona tak się zafiksowała na punkcie własnego wyglądu, a Twoje sprawy ma jakby w tyle. Nie wiem jednak, co Ci doradzić, bo przyjaźń (o ile to Was łączy) to bardzo duże słowo i niesie ze sobą wiele przywilejów, ale i obowiązków dla obu stron.

[spaghettii]

Napisane przez TheUnlike

38 rozmiar nosila, bmi poprawne, pod gorna granica ale nikt nigdy by o niej nie powiedzial, ze jest gruba czy ma nadwage. Wage miala normalna.

To sporo schudla.. Jesli dalej sie bedzie tak odchudzac to zle to sie moze skonczyc..

[201607040946]

No sporo, sporo, jest zaślepiona radością, a wiadomo, że nadmierne odchudzanie powoduje tępotę. Nie wiem, jak odżywia się twoja koleżanka, ale wiadomo, że osoby, które się głodzą, głupieją.