Czy poświęcić swoje życie dla kogoś?

[marleee]

Mam taki problem, który nie daje mi żyć. Wyszłam za mąż stosunkowo młodo jak na dzisiejsze czasy (23 lata) za kogoś z kim byłam długo i... tak wypadało? Nie wyobrażałam sobie inaczej przyszłości, chociaż nie czułam już wtedy do męża tego co powinnam. Ale byliśmy i jesteśmy fajnymi kumplami, on kocha mnie bardzo i troszczy się o mnie. Niestety na takich podstawach ciężko zbudować coś na całe życie. Bo takie miałam ideały - małżeństwo na całe życie. Z mężem często się kłócę, ma on ciężki charakter, jest nerwowy, krzyczy na mnie o wszystko. Ale też wiem, że kocha mnie bardzo, opiekuje się mną i dałby mi wszystko. Byłam gotowa spędzić tak resztę życia, uznałam, że nic lepszego mnie w nim już nie czeka. Że może nawet kiedyś zdecyduję się na dziecko z tym człowiekiem? To jego wielkie marzenie. Chociaż odwlekam ten moment w nieskończoność. Trwa to już cztery lata. Wszyscy uważają nas za wspaniałą parę, idealne małżeństwo.

Tak i teraz standardowo. Pojawia się ktoś inny. Nie, nie zdradziłam męża, jeszcze. To mój niby przyjaciel - niby, bo oboje jesteśmy zakochani w sobie zupełnie nie przyjacielsko. I coś we mnie pękło. Dlaczego ja, jeszcze młoda osoba, mam tkwić u boku kogoś, kogo nie kocham? Z kim w ogóle nie sypiam, bo mnie nie pociąga i w dodatku ma libido bliskie zeru? Kto ochrzania mnie bez przerwy o wszystko?

Jednak on mnie kocha najbardziej na świecie, mówi mi to codziennie. Moje odejście byłoby dla niego strasznym ciosem, dla całej rodziny i znajomych też. Nigdzie na forach nie znalazłam historii odchodzenia od kochającego męża, jaki by nie był.

Wiem, że to moje życie, ale potrzebuję kubła zimnej wody na głowę.


EDIT: Dalszy ciąg na drugiej stronie

[PaulinciaKWC]

Napisane przez marleee

Mam taki problem, który nie daje mi żyć. Wyszłam za mąż stosunkowo młodo jak na dzisiejsze czasy (23 lata) za kogoś z kim byłam długo i... tak wypadało? Nie wyobrażałam sobie inaczej przyszłości, chociaż nie czułam już wtedy do męża tego co powinnam. Ale byliśmy i jesteśmy fajnymi kumplami, on kocha mnie bardzo i troszczy się o mnie. Niestety na takich podstawach ciężko zbudować coś na całe życie. Bo takie miałam ideały - małżeństwo na całe życie. Z mężem często się kłócę, ma on ciężki charakter, jest nerwowy, krzyczy na mnie o wszystko. Ale też wiem, że kocha mnie bardzo, opiekuje się mną i dałby mi wszystko. Byłam gotowa spędzić tak resztę życia, uznałam, że nic lepszego mnie w nim już nie czeka. Że może nawet kiedyś zdecyduję się na dziecko z tym człowiekiem? To jego wielkie marzenie. Chociaż odwlekam ten moment w nieskończoność. Trwa to już cztery lata. Wszyscy uważają nas za wspaniałą parę, idealne małżeństwo.

Tak i teraz standardowo. Pojawia się ktoś inny. Nie, nie zdradziłam męża, jeszcze. To mój niby przyjaciel - niby, bo oboje jesteśmy zakochani w sobie zupełnie nie przyjacielsko. I coś we mnie pękło. Dlaczego ja, jeszcze młoda osoba, mam tkwić u boku kogoś, kogo nie kocham? Z kim w ogóle nie sypiam, bo mnie nie pociąga i w dodatku ma libido bliskie zeru? Kto ochrzania mnie bez przerwy o wszystko?

Jednak on mnie kocha najbardziej na świecie, mówi mi to codziennie. Moje odejście byłoby dla niego strasznym ciosem, dla całej rodziny i znajomych też. Nigdzie na forach nie znalazłam historii odchodzenia od kochającego męża, jaki by nie był.

Wiem, że to moje życie, ale potrzebuję kubła zimnej wody na głowę.

Mąż nie jest kochający, ty meza nie kochasz, nie jestescie super parą, jestes nie fair i zdradzasz emocjonalnie, rozstancie sie. Tyle

[cyanide sun]

Napisane przez marleee

Mam taki problem, który nie daje mi żyć. Wyszłam za mąż stosunkowo młodo jak na dzisiejsze czasy (23 lata) za kogoś z kim byłam długo i... tak wypadało? Nie wyobrażałam sobie inaczej przyszłości, chociaż nie czułam już wtedy do męża tego co powinnam. Ale byliśmy i jesteśmy fajnymi kumplami, on kocha mnie bardzo i troszczy się o mnie. Niestety na takich podstawach ciężko zbudować coś na całe życie. Bo takie miałam ideały - małżeństwo na całe życie. Z mężem często się kłócę, ma on ciężki charakter, jest nerwowy, krzyczy na mnie o wszystko. Ale też wiem, że kocha mnie bardzo, opiekuje się mną i dałby mi wszystko. Byłam gotowa spędzić tak resztę życia, uznałam, że nic lepszego mnie w nim już nie czeka. Że może nawet kiedyś zdecyduję się na dziecko z tym człowiekiem? To jego wielkie marzenie. Chociaż odwlekam ten moment w nieskończoność. Trwa to już cztery lata. Wszyscy uważają nas za wspaniałą parę, idealne małżeństwo.

Tak i teraz standardowo. Pojawia się ktoś inny. Nie, nie zdradziłam męża, jeszcze. To mój niby przyjaciel - niby, bo oboje jesteśmy zakochani w sobie zupełnie nie przyjacielsko. I coś we mnie pękło. Dlaczego ja, jeszcze młoda osoba, mam tkwić u boku kogoś, kogo nie kocham? Z kim w ogóle nie sypiam, bo mnie nie pociąga i w dodatku ma libido bliskie zeru? Kto ochrzania mnie bez przerwy o wszystko?

Jednak on mnie kocha najbardziej na świecie, mówi mi to codziennie. Moje odejście byłoby dla niego strasznym ciosem, dla całej rodziny i znajomych też. Nigdzie na forach nie znalazłam historii odchodzenia od kochającego męża, jaki by nie był.

Wiem, że to moje życie, ale potrzebuję kubła zimnej wody na głowę.

taaaa, to sie mecz dla rodziny i znajomych.

[201607110949]

Napisane przez PaulinciaKWC

Mąż nie jest kochający, ty meza nie kochasz, nie jestescie super parą, jestes nie fair i zdradzasz emocjonalnie, rozstancie sie. Tyle

Dokładnie tak. No ale widać jakie autorka ma podejście i dam sobie rękę uciąć, że prędzej uwikła się w potajemną zdradę jedną, drugą i dziesiątą niż odważy się zrobić coś, czego przed rodziną nie wypada, czyli na rozwód.

[marleee]

Napisane przez SALIX

Dokładnie tak. No ale widać jakie autorka ma podejście i dam sobie rękę uciąć, że prędzej uwikła się w potajemną zdradę jedną, drugą i dziesiątą niż odważy się zrobić coś, czego przed rodziną nie wypada, czyli na rozwód.

Masz rację, że jestem życiowym tchórzem. I w dodatku nie potrafię nikogo krzywdzić. Ale właśnie usiłuję znaleźć w sobie tę siłę, żeby w imię swojego szczęścia, zrujnować komuś życie. To jest proste tylko jak się pisze...

[PaulinciaKWC]

Napisane przez marleee

Masz rację, że jestem życiowym tchórzem. I w dodatku nie potrafię nikogo krzywdzić. Ale właśnie usiłuję znaleźć w sobie tę siłę, żeby w imię swojego szczęścia, zrujnować komuś życie. To jest proste tylko jak się pisze...

Brzmisz jak swiateczny troll

[marleee]

Napisane przez PaulinciaKWC

Brzmisz jak swiateczny troll

niby dlaczego?

[Lunola]

Napisane przez marleee

Mam taki problem, który nie daje mi żyć. Wyszłam za mąż stosunkowo młodo jak na dzisiejsze czasy (23 lata) za kogoś z kim byłam długo i... tak wypadało? Nie wyobrażałam sobie inaczej przyszłości, chociaż nie czułam już wtedy do męża tego co powinnam. Ale byliśmy i jesteśmy fajnymi kumplami, on kocha mnie bardzo i troszczy się o mnie. Niestety na takich podstawach ciężko zbudować coś na całe życie. Bo takie miałam ideały - małżeństwo na całe życie. Z mężem często się kłócę, ma on ciężki charakter, jest nerwowy, krzyczy na mnie o wszystko. Ale też wiem, że kocha mnie bardzo, opiekuje się mną i dałby mi wszystko. Byłam gotowa spędzić tak resztę życia, uznałam, że nic lepszego mnie w nim już nie czeka. Że może nawet kiedyś zdecyduję się na dziecko z tym człowiekiem? To jego wielkie marzenie. Chociaż odwlekam ten moment w nieskończoność. Trwa to już cztery lata. Wszyscy uważają nas za wspaniałą parę, idealne małżeństwo.

Tak i teraz standardowo. Pojawia się ktoś inny. Nie, nie zdradziłam męża, jeszcze. To mój niby przyjaciel - niby, bo oboje jesteśmy zakochani w sobie zupełnie nie przyjacielsko. I coś we mnie pękło. Dlaczego ja, jeszcze młoda osoba, mam tkwić u boku kogoś, kogo nie kocham? Z kim w ogóle nie sypiam, bo mnie nie pociąga i w dodatku ma libido bliskie zeru? Kto ochrzania mnie bez przerwy o wszystko?

Jednak on mnie kocha najbardziej na świecie, mówi mi to codziennie. Moje odejście byłoby dla niego strasznym ciosem, dla całej rodziny i znajomych też. Nigdzie na forach nie znalazłam historii odchodzenia od kochającego męża, jaki by nie był.

Wiem, że to moje życie, ale potrzebuję kubła zimnej wody na głowę.

Domyślam się, że jest Ci trudno, ale potem będzie jeszcze trudniej. Za chwilę nowy rok może należy coś w nim zmienić? Wesołych spokojnych Świąt i dużo siły!!

[c640cdfa886255292692728c9c3f51a456c1754b_657ce90228a24]

Czy poświęcić swoje życie dla kogoś?

Poświęcić swoje życie to można dla niepełnosprawnego dziecka, które jest uzależnione od Twojej pomocy. A nie dla dorosłego chłopa. Nie, jestem na nie.

[PaulinciaKWC]

Napisane przez marleee

niby dlaczego?

Bo takie sa moje odczucia po przeczytaniu posta

[marleee]

Napisane przez Lunola

Domyślam się, że jest Ci trudno, ale potem będzie jeszcze trudniej. Za chwilę nowy rok może należy coś w nim zmienić? Wesołych spokojnych Świąt i dużo siły!!

bardzo dziękuję i nawzajem

Napisane przez PaulinciaKWC

Bo takie sa moje odczucia po przeczytaniu posta

zupełnie niesłusznie.


Dodam, że leczę się na depresję - lekami

[PaulinciaKWC]

a co maz na to? Na ten stan zawieszenia?

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

to moze najpierw sie wylecz a pozniej laduj w nowy zwiazek.
ja osobiscie bym odeszla bo z twojego postu jasno wynika ze meza nie kochasz i jestescie ze soba z przyzwyczajenia.
dzieci nie masz wiec nie bedzie to wielkim problemem.

[_Mia]

Napisane przez marleee

Moje odejście byłoby dla niego strasznym ciosem, dla całej rodziny i znajomych też.

Proszę? A co to, rodzina i znajomi żyją Waszym związkiem? Uwierz, że ludzie mają to gdzieś tak naprawdę. Rodzinie i znajomym zapewne zależy, abyś byłą szczęśliwa- ale w tym małżeństwie, jak widać nie jesteś, więc nie pitol głupot

---------- Dopisano o 20:54 ---------- Poprzedni post napisano o 20:53 ----------

Napisane przez PaulinciaKWC

Brzmisz jak swiateczny troll

Właśnie nie. Takie kobiety istnieją naprawdę

[MistrzyniDrugiegoPlanu]

Co za egoistyczne podejście. Wyszłaś za mąż ze strachu o własne sprawy. Rozważasz odejście również w kontekście: co mi się bardziej opłaca. Gdyby ci się nie trafił ten fajniejszy pan, i dalej by ci było wygodnie w tym udawanym związku, to nawet byś odejścia nie rozważała. Weź to zakończ, a nie trzęsiesz tyłkiem o swoją opinię.

[marleee]

Napisane przez PaulinciaKWC

a co maz na to? Na ten stan zawieszenia?

mąż niczego nie podejrzewa, bo przyzwyczaił się do mojego chłodnego sposobu bycia wobec niego. Poza tym rozmawiamy normalnie, jak to ludzie mieszkający ze sobą na co dzień. Nie wiem czy on jest się w stanie zorientować w ogóle, że coś jest nie tak. Chociaż od dwóch tygodni to już zakrawa na ignorowanie go, o co się tylko obraża, że jestem okropna...

[201607110949]

Napisane przez marleee

Masz rację, że jestem życiowym tchórzem. I w dodatku nie potrafię nikogo krzywdzić. Ale właśnie usiłuję znaleźć w sobie tę siłę, żeby w imię swojego szczęścia, zrujnować komuś życie. To jest proste tylko jak się pisze...

Masz o sobie NAZBYT dobre mniemanie. A życie z mężem, którego oszukujesz, że kochasz? Myślenie o zdradzie fizycznej, gdy emocjonalna już dawno na koncie?

[marleee]

Napisane przez MistrzyniDrugiegoPlanu

Co za egoistyczne podejście. Wyszłaś za mąż ze strachu o własne sprawy. Rozważasz odejście również w kontekście: co mi się bardziej opłaca. Gdyby ci się nie trafił ten fajniejszy pan, i dalej by ci było wygodnie w tym udawanym związku, to nawet byś odejścia nie rozważała. Weź to zakończ, a nie trzęsiesz tyłkiem o swoją opinię.

To nie tak. Wyszłam za mąż, bo myślałam, że tak wygląda dojrzała miłość. Bez zakochania, bez emocji, dobre porozumienie. Teraz też mi się to nie opłaca pod żadnym względem. Mam uporządkowane życie pod każdym względem. Tylko czemu mam depresję?

Napisane przez SALIX

Masz o sobie NAZBYT dobre mniemanie. A życie z mężem, którego oszukujesz, że kochasz? Myślenie o zdradzie fizycznej, gdy emocjonalna już dawno na koncie?

Właśnie tu mam dylemat moralny. Czy bardziej moralne jest zostać z kimś, kto uważa, że jestem tą jedyną (oby się mylił) czy odejść od niego i złamać mu serce?


Ale macie rację, moje małżeństwo to farsa.

[PaulinciaKWC]

Napisane przez marleee

mąż niczego nie podejrzewa, bo przyzwyczaił się do mojego chłodnego sposobu bycia wobec niego. Poza tym rozmawiamy normalnie, jak to ludzie mieszkający ze sobą na co dzień. Nie wiem czy on jest się w stanie zorientować w ogóle, że coś jest nie tak. Chociaż od dwóch tygodni to już zakrawa na ignorowanie go, o co się tylko obraża, że jestem okropna...

No chyba zartujesz. Maz ci zwisa, on na ciebie sie wydziera ale ogolnie to jest ok to brzmi komicznie

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

a moze go uwolnisz z tego malzenstwa bo opis jego zachowania nie wskazuje na wielka milosc z jego strony,mysle ze poprostu przyzwyczail sie ze jestes obok zawsze to jest do kogo buzie otworzyc ale raczej cie nie kocha
poza tym zostajac z nim z litosci czy nie wiem czego tam nie sprawisz ze bedzie on szczesliwy to i tak runie predzej czy pozniej

[zlotniczanka]

oczywiście, że powinnaś zostać z mężem! Człowiek, który Cię dołuje swoją obecnością, krzyczy na Ciebie, poniża, nie sypia z Tobą, bo Cię odstręcza fizycznie, wart jest lat leczenia depresji i każdego poświęcenia. Ale jak nie chcesz, to daj numer, na pewno jakaś tu chętnie przygarnie takiego złotego księcia.
W sumie to on może nie jest normalnie taki zły, ale jak widzi, jak wyglądają inne pary, to musi go krew zalewać, że w domu ma górę lodową i miss obojętności.
Krzywdzisz i siebie i jego.
A depresje masz z prostego powodu - nie słuchasz siebie i wypychasz z siebie swoje uczucia i emocje. Odstaw tableteczki i idź na porządną psychoterapię, dowiedz się jakie masz potrzeby i zacznij je realizować. Weź odpowiedzialność sama za siebie.
Albo jojcz kolejne dekady na forach i zdradzaj męża po kryjomu, to w sumie równie fajne, jak odpowiedzialne, dorosłe życie.

[201607110949]

Napisane przez marleee

Właśnie tu mam dylemat moralny. Czy bardziej moralne jest zostać z kimś, kto uważa, że jestem tą jedyną (oby się mylił) czy odejść od niego i złamać mu serce?


Ale macie rację, moje małżeństwo to farsa.

Być z kimś doprawiając mu na boku rogi? Być z kimś, kto nieustannie na Ciebie wrzeszczy? Już tu nie rób takiego melodramatu i nie wyobrażaj sobie jak bardzo go zranisz bo on Cię taaaaaaaaak kocha. Gdyby KOCHAŁ, zachowywałby się inaczej. Sama sobie tkasz tragedię w 3 aktach i widzę, że odnajdujesz się w niej z lubością. No konflikt tragiczny jak nic.

[marleee]

dzięki dziewczyny, mocne słowa, ale tego mi było chyba trzeba... Od stycznia mam już umówioną psychoterapię. Może to też mi pomoże podjąć decyzję. Może jestem sentymentalna, ale gdy tak siedzimy wieczorem, przygaszone światło, oglądamy jakiś film, mąż prosi żebym się przytuliła (czego nie robię), nasz piesek leży między nami. Tak, to wygląda jak szczęście rodzinne... Aż mi się chce walić głową w mur.

Lekarka powiedziała żebym porozmawiała z mężem, gdyż jego charakter może być przyczyną moich problemów z nerwicą. Powiedziałam mu o tym. Spytał czy mi też już odbiło (brzydszego słowa użył) i zamierzam znowu łykać jakieś leki jak jakaś nienormalna. Potem nagle uznał, że rozumie, że chce być wsparciem. Czasem jest za późno.

[201607110949]

Napisane przez marleee

dzięki dziewczyny, mocne słowa, ale tego mi było chyba trzeba... Od stycznia mam już umówioną psychoterapię. Może to też mi pomoże podjąć decyzję. Może jestem sentymentalna, ale gdy tak siedzimy wieczorem, przygaszone światło, oglądamy jakiś film, mąż prosi żebym się przytuliła (czego nie robię), nasz piesek leży między nami. Tak, to wygląda jak szczęście rodzinne... Aż mi się chce walić głową w mur.

Lekarka powiedziała żebym porozmawiała z mężem, gdyż jego charakter może być przyczyną moich problemów z nerwicą. Powiedziałam mu o tym. Spytał czy mi też już odbiło (brzydszego słowa użył) i zamierzam znowu łykać jakieś leki jak jakaś nienormalna. Potem nagle uznał, że rozumie, że chce być wsparciem. Czasem jest za późno.

Masz męża idiotę. Sorry. A, i chama, tak baj de łej.

[zlotniczanka]

wiesz, SALIX, ja bym wobec niego tak ostrych słów nie używała - jak musi się czuć facet, do którego WŁASNA żona nie chce się przytulić? Ja bym się czuła jak ostatni przychlast i też by mi pewnie ciśnienie skakało ostro, choć ja już dawno bym była spakowana i czniała wspólne oglądanie filmów z pieskiem na kanapie, to serio, kwintesencja życiowego spełnienia

[201607110949]

Napisane przez zlotniczanka

wiesz, SALIX, ja bym wobec niego tak ostrych słów nie używała - jak musi się czuć facet, do którego WŁASNA żona nie chce się przytulić? Ja bym się czuła jak ostatni przychlast i też by mi pewnie ciśnienie skakało ostro, choć ja już dawno bym była spakowana i czniała wspólne oglądanie filmów z pieskiem na kanapie, to serio, kwintesencja życiowego spełnienia

to według Ciebie naprawdę usprawiedliwia wrzaski, wyzwiska i wyśmiewanie się z problemu bo kochający mąż powinien chyba być oparciem, starać się zrozumieć, jak lekarka coś mówi to chociaż zainteresować się tematem zamiast nazywać ludzi, którzy chodzą do psychiatry nienormalnymi, którym &*@^* Więc ja się pytam: gdzie ta jego wielka miłość i wrażliwe serduszko, którego mu autorka tak bardzo nie chce złamać?

[KatarzynaAbelard]

Miałam bardzo podobną sytuację. Jestem 2,5 roku po ślubie i już w trakcie rozwodu. Z mężem byłam przed ślubem 4,5 roku, dobrze się znaliśmy, kochaliśmy, a jednak nie wyszło. Ja pół roku temu odeszłam, on bardzo mnie kochał, bardzo to przeżył, znienawidził mnie, chociaż mam jeszcze nadzieję, że kiedyś uda się załagodzić sytuację. U nas zabrakło seksu, traktowania się jak kobieta i mężczyzna, a nie jak przyjaciele. I dlatego rozstanie było takie trudno, bo było to rozstanie z kimś kogo nadal w jakiś sposób kocham, na czyim szczęściu mi zależy. Ale jednocześnie jak myślałam, że przyjdą dzieci, kredyt, to będzie pułapka, już się nie wykręcę, że teraz albo nigdy. Nie można powiedzieć, że byłam nieszczęśliwa, bo byłam, uwielbiałam spędzać z nim czas, oglądać filmy, przytulać się, kochać (z jego strony niestety baaaaardzo rzadko), ale czułam, że się rozmijamy, że to nie to. Tak jak u Ciebie pojawił się ktoś, też nie zdradziłam męża, ale po rozstaniu zaczęłam być z tym kimś. Nie będę Cię oszukiwać, było bardzo ciężko, przepłakane noce, ogromne poczucie winy, nawet tęsknota, ale zaczyna być już dobrze, uspokoiłam się emocjonalnie i nie żałuje, bo bez względu na to czy z nowym mężczyzną wyjdzie, to zrozumiałam ,że z mężem to nie było jednak to, mimo, że w dniu ślubu byłam o tym,że go kocham przekonana w 100%, więc miałam jeszcze trudniej niż Ty autorko.

[marleee]

Napisane przez KatarzynaAbelard

Miałam bardzo podobną sytuację. Jestem 2,5 roku po ślubie i już w trakcie rozwodu. Z mężem byłam przed ślubem 4,5 roku, dobrze się znaliśmy, kochaliśmy, a jednak nie wyszło. Ja pół roku temu odeszłam, on bardzo mnie kochał, bardzo to przeżył, znienawidził mnie, chociaż mam jeszcze nadzieję, że kiedyś uda się załagodzić sytuację. U nas zabrakło seksu, traktowania się jak kobieta i mężczyzna, a nie jak przyjaciele. I dlatego rozstanie było takie trudno, bo było to rozstanie z kimś kogo nadal w jakiś sposób kocham, na czyim szczęściu mi zależy. Ale jednocześnie jak myślałam, że przyjdą dzieci, kredyt, to będzie pułapka, już się nie wykręcę, że teraz albo nigdy. Nie można powiedzieć, że byłam nieszczęśliwa, bo byłam, uwielbiałam spędzać z nim czas, oglądać filmy, przytulać się, kochać (z jego strony niestety baaaaardzo rzadko), ale czułam, że się rozmijamy, że to nie to. Tak jak u Ciebie pojawił się ktoś, też nie zdradziłam męża, ale po rozstaniu zaczęłam być z tym kimś. Nie będę Cię oszukiwać, było bardzo ciężko, przepłakane noce, ogromne poczucie winy, nawet tęsknota, ale zaczyna być już dobrze, uspokoiłam się emocjonalnie i nie żałuje, bo bez względu na to czy z nowym mężczyzną wyjdzie, to zrozumiałam ,że z mężem to nie było jednak to, mimo, że w dniu ślubu byłam o tym,że go kocham przekonana w 100%, więc miałam jeszcze trudniej niż Ty autorko.

Dokładnie to samo czuję, dziękuję Ci Lubię swojego męża jako człowieka, ale nie jako mężczyznę, z którym mam spędzić resztę życia. Uderzyło mnie to, że od lat wmawiam mężowi, że nie lubię dzieci i nie wiem czy chcę je w ogóle mieć, raczej nie... A jak myślę o moim przyjacielu to z nim mogłabym mieć je choćby teraz i ta myśl sprawia mi radość (oczywiście to jest tylko mrzonka). Może coś nade mną jednak czuwa.

[KatarzynaAbelard]

Właśnie dobrze powiedziane jako człowieka, nie jako mężczyznę. Mój mąż niedawno zaczął się z kimś spotykać, a ja poczułam z tego faktu autentyczną radość, zero zazdrości, życzę mu jak najlepiej. Twój też na pewno kiedyś by się z tego otrząsnąl, a Ty jeśli naprawdę, czujesz, że to nie to, to powinnaś dać mu szansę na poznanie kogoś, kto go pokocha i da mu szczęście. Tylko nie nastawiaj się, że z przyjacielem coś wyjdzie, bo jak to będzie główny powód rozstania, to bardzo szybko możesz pożałować. Inni Cię tu trochę zjechali, że dopiero jak poznałaś kogoś innego to chcesz się rozstać, ale tak często jest, że ta nowa osoba jest impulsem do działania, takie życie.

[marleee]

Napisane przez KatarzynaAbelard

Tylko nie nastawiaj się, że z przyjacielem coś wyjdzie, bo jak to będzie główny powód rozstania, to bardzo szybko możesz pożałować. Inni Cię tu trochę zjechali, że dopiero jak poznałaś kogoś innego to chcesz się rozstać, ale tak często jest, że ta nowa osoba jest impulsem do działania, takie życie.

Nie zamierzam odchodzić prosto w ramiona przyjaciela. Traktuję te dwie sprawy zupełnie osobno. Ale to on otworzył mi oczy i to zupełnie nieświadomie.

Też bym bardzo chciała żeby mój mąż kogoś poznał i był szczęśliwy. Ale on wierzy w małżeństwo jako rzecz na całe życie (jest bardzo wierzący...). Podpisał umowę i teraz może się nie starać o moje uczucia, bo mu się należy. Taka prawda. Jeszcze ma pretensje, że to ja się nie staram o niego.