Totalne rozbicie emocjonalne...

[zagubiona_ja_]

Chcę się poradzić bo sama nie wiem czy coś mi pomoże poza psychologiem.

Jestem na ostatnim roku studiów, zaliczenia i sesja coraz bliżej- ogarniam to jako tako. Pisanie licencjata także chociaż mój promotor robi dość spore problemy i nie wiem czy obronię się teraz czy za rok. Przez to zaczynam tracić wiarę czy ten kierunek jest dla mnie, totalnie mi zwisa już ta obrona i wszystko. Mam wywalone kompletnie i przeraża mnie to

Lubię to o czym się uczyłam ale poza paroma fajnymi przedmiotami były to dla mnie 3 lata spędzone bez większej refleksji. Wiem, że w realnej pracy to czego się uczyłam i tak nie znajdzie swojego miejsca.

Obecnie pracuję dorywczo ale to takie zajęcie typowo zarobkowe.

Mój problem jest chyba taki, że czuję pustkę, pisząc to płacze bo nie wiem czego chce. Sama wobec siebie jestem bezradna i bezsilna.

Nie chce mi się już nawet wstawać z łóżka ale to przecież nie depresja.

Znajomi? Odseparowałam się trochę od ludzi po tym jak osoba którą traktowałam jak rodzinę strasznie mnie zawiodła. Chciałabym mieć przyjaciół ale się boję powtórki z rozrywki.

Chciałabym być spełniona zawodowo ale nie wiem jak to osiągnąć, w jakiej dziedzinie. Może ten post to jeden wielki bełkot ale od paru miesięcy czuję taką nicość... Nie mam w sobie motywacji nawet żeby chodzić na basen i fitness na który mam karnet kupiony za ciężko zarobioną kasę

Dodatkowo moi rodzice i gadki matki, że jeśli poprzestanę na licencjacie to mam się wynosić z domu, ona wymaga ode mnie mgr a potem mogę robić co chce. Rozumiem, że to z troski ale mnie narazie najbardziej przejmuje ten brak pomysłu. Jak mam się uczyć do sesji z zapałem i chęcią skoro ja w tym nie widzę sensu? Boję się pójścia do pracy po tych studiach, boję się tego, że nie wiem kim chce być...

[StarFighter]

Musisz dokończyć te studia za wszelką cene licencjat a magistrat ma niewielkie znaczenie na rynku pracy wazne żeby studia ukonczyć, póki mieszkasz z rodzicami musisz sie z nimi liczyć, dlatego wazne abys studia ukonczyla i pomyslała o samodzielnosci bo inaczej sie nie wyrwiesz

[wwhateverr]

Nie jesteś jedyna
Wiele osób kończących studia ma takie odczucia (w tym ja i większość moich znajomych, czytałam, że to się nazywa kryzys 25-latka ). Też mam problemy z magisterką, nie mogę zabrać się za jej pisanie, chociaż mam na to bardzo dużo czasu, przez co będę musiała odłożyć obronę na jesień albo nawet następny rok. Po 5 latach stwierdziłam, że źle wybrałam kierunek i zmarnowałam te wszystkie lata. Przez to wszystko mam czasem gorsze dni (zwłaszcza całą zimę zmarnowałam na zamartwianie się), ale staram się nie załamywać
Mogę ci napisać to, co mówi mi moja mama: życiem rządzą przypadki. Nie da się wszystkiego zaplanować, trzeba być otwartym na otoczenie i różne propozycje. Kto wie, może dostaniesz niespodziewaną ofertę pracy (niekoniecznie związaną z twoim kierunkiem studiów), którą polubisz i poczujesz się w niej spełniona? Albo poznasz faceta, postanowisz się przeprowadzić i zaczniesz nowe życie w nowym miejscu? Może znajdziesz inny kierunek studiów, który okaże się strzałem w dziesiątkę? Nigdy nie wiadomo, co może się zdarzyć
Najgorzej mieć sztywne, z góry założone plany i ślepo do nich dążyć. Wtedy każda porażka zbija z tropu i jest bardzo bolesna.
Jeżeli chodzi o rodziców, to spróbuj im wytłumaczyć, że najważniejsze jest twoje szczęście. Po co masz robić mgr z kierunku, który ciebie nie interesuje, a potem pracować w zawodzie, którego nie lubisz? Lepiej "zmarnować" rok czy dwa, popracować w różnych miejscach, zobaczyć co ci się podoba, a co nie, a później podjąć świadomą decyzję co do przyszłości, bez żadnych nacisków itd.
Podsumowując: staraj się nie dopuszczać do siebie czarnych myśli, zacznij myśleć pozytywnie. Nie myśl o przyszłości jako o czymś strasznym, a jako o wielkiej podróży w nieznane, pełnej wielu przygód Wiem, że to może brzmieć głupio i dziecinnie, ale zaufaj mi, że optymistom jest w życiu o wiele łatwiej Ja niestety odkryłam to trochę późno, ale lepiej późno niż wcale.

[201607111028]

Też źle wybrałam. Już drugi raz.
Moja droga, to zabrzmi banalnie, ale życie takie jest, czasem bardzo brutalne. Ja naprawdę nie wiem, jak mogłabym Ci jeszcze pomóc. Wiele razy już Ci doradzałam, ale nic się nie zmienia...

[zlotniczanka]

Napisane przez zagubiona_ja_

Chcę się poradzić bo sama nie wiem czy coś mi pomoże poza psychologiem.

Jestem na ostatnim roku studiów, zaliczenia i sesja coraz bliżej- ogarniam to jako tako. Pisanie licencjata także chociaż mój promotor robi dość spore problemy i nie wiem czy obronię się teraz czy za rok. Przez to zaczynam tracić wiarę czy ten kierunek jest dla mnie, totalnie mi zwisa już ta obrona i wszystko. Mam wywalone kompletnie i przeraża mnie to

Lubię to o czym się uczyłam ale poza paroma fajnymi przedmiotami były to dla mnie 3 lata spędzone bez większej refleksji. Wiem, że w realnej pracy to czego się uczyłam i tak nie znajdzie swojego miejsca.

Obecnie pracuję dorywczo ale to takie zajęcie typowo zarobkowe.

Mój problem jest chyba taki, że czuję pustkę, pisząc to płacze bo nie wiem czego chce. Sama wobec siebie jestem bezradna i bezsilna.

Nie chce mi się już nawet wstawać z łóżka ale to przecież nie depresja.

Znajomi? Odseparowałam się trochę od ludzi po tym jak osoba którą traktowałam jak rodzinę strasznie mnie zawiodła. Chciałabym mieć przyjaciół ale się boję powtórki z rozrywki.

Chciałabym być spełniona zawodowo ale nie wiem jak to osiągnąć, w jakiej dziedzinie. Może ten post to jeden wielki bełkot ale od paru miesięcy czuję taką nicość... Nie mam w sobie motywacji nawet żeby chodzić na basen i fitness na który mam karnet kupiony za ciężko zarobioną kasę

Dodatkowo moi rodzice i gadki matki, że jeśli poprzestanę na licencjacie to mam się wynosić z domu, ona wymaga ode mnie mgr a potem mogę robić co chce. Rozumiem, że to z troski ale mnie narazie najbardziej przejmuje ten brak pomysłu. Jak mam się uczyć do sesji z zapałem i chęcią skoro ja w tym nie widzę sensu? Boję się pójścia do pracy po tych studiach, boję się tego, że nie wiem kim chce być...

Polecam wizytę. Poważnie. Obserwując Twoje wątki, to zastanawiam się, czy u Ciebie nie sprawdza się syndrom DDD - uczucie zagubienia, lęki, przerażenie życiowymi problemami to dość częsty u nich przypadek. A depresja to taka trochę siostra tego syndromu. Idź do psychologa, bardzo możliwe, że masz właśnie początki depresji. Zagubienie i zniechęcenie studiami swoją drogą, ale u Ciebie to długo trwa.

[StarFighter]

Też widzę że to kolejny wątek teraz, trzeba poszukać psychologa, ale najlepiej moim zdaniem jakiegoś profesora doswiadczonego który budzilby zaufanie i imponował wiedzą. Wizaż nie wiele pomoże trzeba pójść krok dalej