Przewrażliwiona? Prosze o radę

Blue_Pixie · 2015-06-04, 14:01

Cześć kobietki

Zakładam nowy wątek, żeby poznać Wasze zdanie na temat sytuacji w jakiej się znajduję i mojego zachowania.
Dawno, dawno temu miałam bardzo trudny okres w życiu, odsunęłam się od rodziny, nie chciałam utrzymywać czy nawiązywać żadnych relacji. Byłam znerwicowana, może to były już początki depresji... Byłam wrakiem człowieka, jednocześnie nie chciałam przyjąć żadnej pomocy, było coraz gorzej. W tamtym czasie jedyną osobą, której w jakiś niewytłumaczalny sposób udało się w minimalnym stopniu do mnie dotrzeć, którą do siebie dopuściłam, był mój brat. Powoli zaczynałam się przed nim otwierać, z czasem jako jedyny poznał przyczynę mojego stanu i zachowania. Spędzaliśmy ze sobą sporo czasu w ciągu dnia, wspólne wyjścia, wyjazdy, dłuuugie rozmowy bardzo mi pomogły w uporaniu się z problemami. Strasznie się do siebie zbliżyliśmy, a może to tylko ja się do niego przywiązałam. I tu właśnie zaczyna się cały wic. Otóż rok temu B. poznał dziewczynę, z dnia na dzień nasz kontakt się urwał. Z codziennych 3-4 h rozmów/spędzania wspólnie czasu zostało pół godzinki gdzieś w przelocie raz na ruski rok, bo nie miał czasu. Na początku było mi strasznie przykro, że ot tak zostałam zepchnięta na dalszy plan, a gdy potrzebowałam pomocy, porady, czy zwykłej rozmowy to nigdy nie miał czasu. Wiem, że kobieta powinna być dla swojego faceta najważniejsza, że na początku związku chce się spędzać z sobą jak najwięcej czasu, nie można się od siebie odkleić itd.

Kiedy w końcu udało nam się pogadać i opowiadał mi o niej, myślałam sobie, że fajnie że kogoś sobie znalazł, że taka jest kolej rzeczy i już nie będzie między nami tak jak dawniej, ale nie chciałam pozwolić, żeby nasza relacja się rozpadła, dlatego chciałam się z ową dziewczyną jakoś zaprzyjaźnić, poznać ją

Kiedy doszło do naszego pierwszego spotkania, przyszli do mnie do pracy, O. w ogóle się nie odzywała, nawet na mnie nie patrzyła, uciekała wzrokiem, aż w końcu uciekła do stolika O.o, a B. został przy barze i chwilę jeszcze rozmawialiśmy. Kiedy wieczorem wróciłam do domu, zapytałam B. o co tej jego lasce chodzi, otóż O. jest ponoć takim wstydzioszkiem, bała się ze mną spotkać, bo wie, że ja i B. jesteśmy ze sobą zżyci. Myślę sobie, że oki doki, może faktycznie mój braciak jakiś dziwnych historii jej naopowiadał, ze się dziewczę zestresowało

, więc spróbujmy jeszcze raz.
Następne spotkania posunęły się o krok do przodu, bo usłyszałam głos O. niestety jeśli już się odzywała to TYLKO do B. mnie traktowała jak powietrze, wtf

. To już mi się nie spodobało, bo jeśli kilka spotkań ja w jakikolwiek sposób próbuje z tą laską nawiązać kontakt, zagaduję, próbuję ją jakoś rozluźnić opowiadając suchary, skoro tak się mnie boi, no jednym słowem jakoś rozpogodzić moją osobę w jej oczach, a z jej strony jedna wielka olewka, to ja dziękuję bardzo za taka znajomość. W tym czasie B. zaczął coraz rzadziej spędzac czas w domu, do mnie odzywał się tylko jak coś potrzebował, więc przestałam wychodzić z jakąkolwiek inicjatywą, strzeliłam focha, który trwał jakies 3-4 miechy, mojego braciaka to nie ruszyło, stwierdził, ze jeśli nie chce się odzywać to ja mam jakiś problem i tyle

. Po raz kolejny czułam się zraniona, zwyczajnie odrzucona, do tej pory nie wiem czy tylko ja się w tą naszą relacje zaangażowałam, czy tylko to on był mi bliski, czy podchodzę do tego wszystkiego zbyt emocjonalnie?
Teraz jesteśmy na etapie cześć, cześć i tyle. Z tą dziewczyną nie mam o czym rozmawiać, jest zupełnym przeciwieństwem mnie, taka blondyneczka#słodka#dziew czynka#zachwycająca#się# kwiatuszkami# Teraz brzmię jak zazdrośnica, ale uwierzcie mi, że widząc o jak się zachowuje u mnie w domu, słysząc jej rozmowy, to po prostu ręce mi opadają, w życiu codziennym z takimi osobami po prostu nie mam o czym rozmawiać, brak wspólnych tematów, nic, zero, nuuul... Najlepsze jest to, że chyba chcąc się zrehabilitować zaczęła przynosić mi kwiatki, skądś tam O.o, tylko, że była taka super uśmiechnięta, słodko pierdząca wręczając mi je kiedy ktoś patrzył, w momencie gdy zostawałyśmy same, entuzjazm automatycznie pryskał. Może przykład sytuacji wyjęty z tyłka, ale powtarzający się kilkukrotnie, co tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że jest to osoba lekko fałszywa i wspólnego języka nie znajdziemy

Tu jest moje pytanie, czy skoro po tak długim czasie przestało mi zależeć, na jakiejkolwiek relacji z B i jego dziewczyną, jeśli przepracowałam swój problem z całą sytuacją i nie widzę potrzeby w utrzymywaniu jakiegokolwiek kontaktu z nimi, nie żebym tego unikała, po prostu na dzień dzisiejszy ani mnie to ziębi ani grzeje, to czy tak jak twierdzi moja rodzina, powinnam na siłe budować relacje z O. bo co jesli kiedys oni sie pobiara i zostaniemi jedna wielka rodzina. Czy mam obowiązek ją lubić

. Zauważe jeszcze, że NIGDY nie powiedziałam jej niczego przykrego, jasne, mam cięty język, dlatego po zapoznaniu sie z tematem wolalam w ogole sie nie odzywac niz powiedziec cos czego moglabym zalowac, lub co mogłoby być mi wypomianen przez B. O. czy moją rodzine
Przepraszam za ten wywód, ale chciałabym poznać Wasze zdanie, Wasz punkt widzenia, czy liczy się dla Was utrzymywanie bliższych relacji z rodziną Tżtów?

skazana_na_bluesa · 2015-06-04, 14:14

Cytat:

Napisane przez Blue_Pixie