rodzice

[lepek]

Nie wiem czy powinnam tutaj o tym pisac ale odwaze sie i to zrobie.

Moi rodzice nie sa zgodnym malzenstwem, nigdy nie byli. Moj ojciec jest cholerykiem - nie ma tygodnia zeby nie bylo powaznej awantury. Awantura moze zaczac sie z powodu np. zostawionego brudnego kubka na stole.
Cale moje dziecinstwo przeplatane jest tego typu awanturami, skokami nastrojow, krzykami itp.
Moja matka nabyla przez ojca wiele podobnych zachowan - co prawda raczej sie z nia nie awanturuje jednak coraz czesciej sprzeczamy sie, stale dogryza mi, krytykuje moj wyglad a kilka sekund pozniej przychodzi smutna i mowi "jak zwykle wszystko przeze mnie... jak zwykle moja wina".
Sama jestem bardzo nerwowa, duzo rzeczy/zachowan innych mnie denerwuje, mam skoki nastrojow, jednak staram sie nie podnoscic na nikogo glosu, tlumie zlosc w sobie. Nie znosze siebie jako osoby.
Od jakiegos czasu jestem w zwiazku ze swietnym facetem. Zawsze mnie wspiera, bardzo go kocham. Spedzamy ze soba duzo czasu.
Jakos od maja mam mniej obowiazkow, pomieszkuje u niego - z dwa trzy dni. Czuje sie wtedy naprawde dobrze, nie mam awantur, nikt mnie nie krytykuje, czuje sie bezpiecznie.
Niedawno nocowalam u niego 5 dni, naprawde bylo swietnie. Wrocilam do swojego domu, usiadlam na lozku i od razu sie rozplakalam. Gdy tylko siedze u siebie wracaja wszystkie moje zmartwienia, mam naprawde zly humor - ciagle leze i placze, nie mam na nic sily.
Totalnie nie wiem co robic. Chce sie jakos ogarnac bo nie moge calymi dniami wegetowac w lozku - mojego chlopaka bardzo to martwi, on nie wie co ma robic w takiej sytuacji i wplywa to na przyjaznie ze znajomymi - bo nie mam ochoty nawet wyjsc na kawe.
Dobrze czuje sie tylko jak jestem gdzies z moim facetem na miescie/u niego w domu/i z bliska gromadka osob poza domem.
Jak mam pokonac ta niechec do wlasnego domu i rodziny?

[Littlejackie]

Napisane przez lepek

Nie wiem czy powinnam tutaj o tym pisac ale odwaze sie i to zrobie.

Moi rodzice nie sa zgodnym malzenstwem, nigdy nie byli. Moj ojciec jest cholerykiem - nie ma tygodnia zeby nie bylo powaznej awantury. Awantura moze zaczac sie z powodu np. zostawionego brudnego kubka na stole.
Cale moje dziecinstwo przeplatane jest tego typu awanturami, skokami nastrojow, krzykami itp.
Moja matka nabyla przez ojca wiele podobnych zachowan - co prawda raczej sie z nia nie awanturuje jednak coraz czesciej sprzeczamy sie, stale dogryza mi, krytykuje moj wyglad a kilka sekund pozniej przychodzi smutna i mowi "jak zwykle wszystko przeze mnie... jak zwykle moja wina".
Sama jestem bardzo nerwowa, duzo rzeczy/zachowan innych mnie denerwuje, mam skoki nastrojow, jednak staram sie nie podnoscic na nikogo glosu, tlumie zlosc w sobie. Nie znosze siebie jako osoby.
Od jakiegos czasu jestem w zwiazku ze swietnym facetem. Zawsze mnie wspiera, bardzo go kocham. Spedzamy ze soba duzo czasu.
Jakos od maja mam mniej obowiazkow, pomieszkuje u niego - z dwa trzy dni. Czuje sie wtedy naprawde dobrze, nie mam awantur, nikt mnie nie krytykuje, czuje sie bezpiecznie.
Niedawno nocowalam u niego 5 dni, naprawde bylo swietnie. Wrocilam do swojego domu, usiadlam na lozku i od razu sie rozplakalam. Gdy tylko siedze u siebie wracaja wszystkie moje zmartwienia, mam naprawde zly humor - ciagle leze i placze, nie mam na nic sily.
Totalnie nie wiem co robic. Chce sie jakos ogarnac bo nie moge calymi dniami wegetowac w lozku - mojego chlopaka bardzo to martwi, on nie wie co ma robic w takiej sytuacji i wplywa to na przyjaznie ze znajomymi - bo nie mam ochoty nawet wyjsc na kawe.
Dobrze czuje sie tylko jak jestem gdzies z moim facetem na miescie/u niego w domu/i z bliska gromadka osob poza domem.
Jak mam pokonac ta niechec do wlasnego domu i rodziny?

Znam to niestety.
Mój tata też ma taki charakter, odkąd pamiętam zawsze się wszystko na mnie skupiało. Awantury za kubek też się zdarzały, najczęściej zwracanie uwagi o bałagan stanowiło początek do większych ścięć. Czasem miałam wrażenie wręcz, że ojciec na mnie odreagowuje albo po prostu mu się nudzi, więc organizuje sobie "zajęcie" (najczęściej się wściekał jak siedział w domu, wtedy mu wszystko przeszkadzało). Moja mama też niestety nie pomagała, bo jest maniaczką porządku i o ile ona mimo czepiania nie zaczynała od wrzasków jak ojciec, ale też potrafiła działać na nerwy, np. te teksty "jak zwykle moja wina" to też niestety znam.

U mnie pomogła wyprowadzka, im mniej czasu spędzam z rodzicami tym jest znośniej, chociaż pewne cechy ich charakteru odcisnęły na mnie piętno. Z czasów szkolnych i początku studiów doskonale pamiętam to uczucie, że wszędzie jest fajniej i milej niż w domu.
Rozmowa czasem pomagała, ale na krótko bo im się nie dało nic przetłumaczyć, plus schematy - ojciec zły/zmęczony/znudzony bo siedzi na urlopie zawsze wracały do punktu wyjścia czyli np. coś go złości np. nie tak ustawione rzeczy/że się nie uczę tylko czytam ksiązkę itd.
Moja siostra mniej "obrywała" bo jak czuła, że idzie awantura to się nie wdawała w dyskusje tylko słuchała co gadają, robiła co mówią i miała spokój. Ja mam trochę inny charakter i np. jak ojciec mi robił 3tys awanturę w liceum, że np. nie uczę się (miałam spoko oceny, przedmioty na maturze pozdawałam na 80% i wyżej) albo że nie sprzątam (nie sprzątanie to np. było że rzeczy na biurku w moim pokoju nie stoją tak jak on chce) to wdawałam się w awantury i próbowałam mu udowadniać że gada głupoty, co skutkowało tylko eskalacją konfliktu.
Więc może taka pokora, żeby dali spokój coś da? A ogólnie to odczekać do momentu aż będziesz mogła się wyprowadzić.
Więcej nie pomogę bo sama mam ten problem (tzn. miałam) ale i tak czasem mnie na nich szlag trafia

[lepek]

Littlejackie - Teoretycznie moge sie wyprowadzic - jestem pelnoletnia, ale jak wiekszosc mlodych osob nie bede miec srodkow do zycia. Nie zarobie na siebie, mieszkanie i nie polacze tego z nauka - ktorej poza wakacjami mam naprawde duzo. Wiec do wyprowadzki niestety daleko...
A co do sposobow zalagodzenia sytuacji - probowalam juz wszystkiego - zachowywania sie tak jak oni/milczenia/ignorowania/wysluchiwania - nic. Wiem ze jedynie ograniczenie kontakow pomoze, no ale mieszkajac w jednym domu to niemozliwe...

[Barbarella05]

Też radze sie wyprowadzić.
Sama dobrze wiem o czym mówicie, miałam podobnie w domu.
Moim domem jest teraz moje mieszkanie i w nim czuje sie najlepiej.

---------- Dopisano o 15:34 ---------- Poprzedni post napisano o 15:32 ----------

Napisane przez lepek

Littlejackie - Teoretycznie moge sie wyprowadzic - jestem pelnoletnia, ale jak wiekszosc mlodych osob nie bede miec srodkow do zycia. Nie zarobie na siebie, mieszkanie i nie polacze tego z nauka - ktorej poza wakacjami mam naprawde duzo. Wiec do wyprowadzki niestety daleko...
A co do sposobow zalagodzenia sytuacji - probowalam juz wszystkiego - zachowywania sie tak jak oni/milczenia/ignorowania/wysluchiwania - nic. Wiem ze jedynie ograniczenie kontakow pomoze, no ale mieszkajac w jednym domu to niemozliwe...

A może zaproponuj rodzicom terapię rodzinną?A ty pójdz jeszcze na indywidualną, skoro piszesz,że przez zachowanie rodziców odbija się to na tobie,że zaczynasz równiez byc nerwowa i w domu tylko płaczesz - moze masz jakis stan przed depresyjny? Nie ignoruj tego, skoro narazie nie mozesz sie wyprowadzić.
Początki mogą być bardzo trudne, ale może to coś da?

[Littlejackie]

Napisane przez lepek

Littlejackie - Teoretycznie moge sie wyprowadzic - jestem pelnoletnia, ale jak wiekszosc mlodych osob nie bede miec srodkow do zycia. Nie zarobie na siebie, mieszkanie i nie polacze tego z nauka - ktorej poza wakacjami mam naprawde duzo. Wiec do wyprowadzki niestety daleko...
A co do sposobow zalagodzenia sytuacji - probowalam juz wszystkiego - zachowywania sie tak jak oni/milczenia/ignorowania/wysluchiwania - nic. Wiem ze jedynie ograniczenie kontakow pomoze, no ale mieszkajac w jednym domu to niemozliwe...

No więc na razie pozostaje Ci chyba po prostu jak najmniej być w domu, idą wakacje, jedź do chłopaka, umów się ze znajomymi. Organizuj sobie czas, jak już jesteś w domu to nie wchodź z nimi na wojenną ścieżkę, zajmij się nauką, lekturą, posłuchaj muzyki, poćwicz, staraj się żeby nie mieli Ci nic do zarzucenia, np. jeżeli robią Ci awantury o porządek, to miej ten porządek, coś tam im pomóż w domu i tyle. Znajdź sobie jakąś dorywczą pracę?
Masz rodzeństwo?

Możesz ewentualnie im szczerze powiedzieć, że czasem masz tak, że się nie czujesz jak w domu, że Ci źle, że nie lubisz z nimi przebywać, ale sądząc po tekstach Twojej mamy np. to ona to tak obróci na zasadzie "to moja wina/jak możesz tak mówić/jestem twoją matką itd". Ale kto wie? Może coś do nich trafi?

[lepek]

Kazda terapia kosztuje - nie jestem z biednej rodziny ale moi rodzice nie znajda pieniedzy na taki nagly dodatkowy koszt, poza tym wielokrotnie juz o tym rozmawialismy - nie chca, to ten typ ludzi. To ludzie w stylu "jestem zbyt zapracowany by marnowac czas i pieniadze na jakies ☠☠☠☠☠☠☠y".

Staram sie, mam swoje hobby, cwicze rowniez i doslownie zmuszam sie do tego by wyjsc z domu ze znajomymi. Jednak jestem typem osoby ktora lubi kilka dni sobie posiedziec we wlasnym pokoju, w dresie, bez makijazu i po prostu nacieszyc sie nic nie robieniem - co niestety aktualnie jest wrecz niemozliwe bo zamiast relaksowac sie jestem chodzaca beksa.
Chyba bede musiala zacisnac zeby i wytrzymac te kilka lat...

[watchout]

Napisane przez lepek

Wiem ze jedynie ograniczenie kontakow pomoze, no ale mieszkajac w jednym domu to niemozliwe...

U mnie się udało. Mieszkałam z rodziną i praktycznie zapomniałam, jak wyglądają. Też miałam koszmarną rodzinę. Zwariować z nimi można było, niereformowalni, żadne rozmowy, płacze, krzyki, prośby, groźby, nic. Na maksa toksyczni. Chciałam chociaż studia skończyć, a potem się wyprowadzić. Miałam dorywczą pracę, więc stać mnie było na jedzenie, kosmetyki itd. Nie rozmawiałam z nimi, wchodziłam bez słowa do mieszkania, zamykałam się w swoim pokoju, w którym przygotowywałam i jadłam posiłki. Kupiłam przenośną płytę indukcyjną, własny czajnik na herbatę, naczynia i egzystowałam tylko w swoim pokoju. Byłam o krok od tego, żeby własną lodówkę w pokoju wstawić. Normalnie cieszyłam się życiem, oczywiście, nigdy nie zapomniałam o ich obecności tam, to się unosi w powietrzu i nigdy nie czułam się do końca swobodnie dopóki się nie wyprowadziłam raz na zawsze. Miej ten cel wyprowadzki przed oczami i trzymaj się.

[what_if]

Postaraj się w takim razie zmuszać, by jak najmniej przebywać w domu rodzinnym i skupić się na tym hobby, o którym piszesz. Tak, byś mogła wracać później, np. jak rodzice już będą spać. A kiedy chcesz posiedzieć w domu - może warto, byś zamykała się w pokoju i odcinała nieco od toksycznych awantur (oglądanie filmów na słuchawkach, głośniejsze słuchanie muzyki itd.). Nie wiem, w jakich warunkach mieszkasz i czy w ogóle możesz się jakoś nie natykać za mocno na rodziców?

[Elfir]

Znajdź pracę na lato. Zacznij przygotowywać sobie środki na wyprowadzkę. Nawet jeśli ona ma nastąpić za rok. Ale łatwiej zaczynać z jakimiś oszczędnościami życie na własny rachunek.