moje życie nie ma sensu

[matylda526]

Witam, założyłam ten wątek bo moje życie nie ma sensu, czuję, że się męczę w nim ale po kolei. Zawsze byłam osobą nieśmiałą i zakompleksioną, przeszkadzało mi to i nadal przeszkadza. Jednak odnoszę wrażenie, że z każdym kolejnym dniem jest coraz gorzej, kiedyś bardziej potrafiłam się cieszyć z życia i odnaleźć coś pozytywnego, zmotywować się do wyjścia z domu, zrobienia czegoś dla siebie. Obecnie w ogóle mi się nie chce, już nie pamietam kiedy wyszłam np. na spotkanie z przyjaciółmi, czy gdzieś wyjechałam. Czuję też, że martwię się o przyszłość bardziej niż kiedyś, boję się, że zmarnuję swoje życie, że nie będę mieć pracy (teraz studiuję), że nie jestem wystarczająco przebojowa i sobie nie poradzę w życiu.
Nie mam też jakiegoś celu w życiu tak jak inni ludzie. Tzn niby mam różne zainteresowania, ale nie robię nic, by je rozwijać (nie mam pomysłu jak je rozwijać).
Od roku mam chłopaka i "dzięki" temu rzadziej spotykam się ze znajomymi czy robię typowo rozrywkowe rzeczy, odnoszę wrażenie, że mniej we mnie radości niż kiedy byłam sama. Najgorsze jest to, że nie jestem w stu procentach zadowolona z tego związku, mam trochę inne wyobrażenie idealnego chłopaka
Naprawdę się już gubię w swoich wątpliwościach, wydaje mi się, że ja po prostu nie umiem żyć jak inni ludzie

[Antarees]

Napisane przez matylda526

Witam, założyłam ten wątek bo moje życie nie ma sensu, czuję, że się męczę w nim ale po kolei. Zawsze byłam osobą nieśmiałą i zakompleksioną, przeszkadzało mi to i nadal przeszkadza. Jednak odnoszę wrażenie, że z każdym kolejnym dniem jest coraz gorzej, kiedyś bardziej potrafiłam się cieszyć z życia i odnaleźć coś pozytywnego, zmotywować się do wyjścia z domu, zrobienia czegoś dla siebie. Obecnie w ogóle mi się nie chce, już nie pamietam kiedy wyszłam np. na spotkanie z przyjaciółmi, czy gdzieś wyjechałam. Czuję też, że martwię się o przyszłość bardziej niż kiedyś, boję się, że zmarnuję swoje życie, że nie będę mieć pracy (teraz studiuję), że nie jestem wystarczająco przebojowa i sobie nie poradzę w życiu.
Nie mam też jakiegoś celu w życiu tak jak inni ludzie. Tzn niby mam różne zainteresowania, ale nie robię nic, by je rozwijać (nie mam pomysłu jak je rozwijać).
Od roku mam chłopaka i "dzięki" temu rzadziej spotykam się ze znajomymi czy robię typowo rozrywkowe rzeczy, odnoszę wrażenie, że mniej we mnie radości niż kiedy byłam sama. Najgorsze jest to, że nie jestem w stu procentach zadowolona z tego związku, mam trochę inne wyobrażenie idealnego chłopaka
Naprawdę się już gubię w swoich wątpliwościach, wydaje mi się, że ja po prostu nie umiem żyć jak inni ludzie

Dziewczyno, ogarnij się i przestań chrzanić. Problem tkwi tylko i wyłącznie w tobie i jeśli nie zaczniesz się pozytywnie nastawiać sama, to nic z tego nie będzie. Nie widzę tutaj żadnych problemów, oprócz twojego pesymistycznego nastawienia na wszystko, nawet na własny związek (swoją drogą współczuję chłopakowi, że w taki sposób do tego podchodzisz). Ludzie są niepełnosprawni, nie mają pieniędzy na utrzymanie, mają patologięw domu, a ty się przejmujesz pierdołami. Ogarnij się i dorośnij...

[Cherry Blossom Girl]

Napisane przez matylda526

Witam, założyłam ten wątek bo moje życie nie ma sensu, czuję, że się męczę w nim ale po kolei. Zawsze byłam osobą nieśmiałą i zakompleksioną, przeszkadzało mi to i nadal przeszkadza. Jednak odnoszę wrażenie, że z każdym kolejnym dniem jest coraz gorzej, kiedyś bardziej potrafiłam się cieszyć z życia i odnaleźć coś pozytywnego, zmotywować się do wyjścia z domu, zrobienia czegoś dla siebie. Obecnie w ogóle mi się nie chce, już nie pamietam kiedy wyszłam np. na spotkanie z przyjaciółmi, czy gdzieś wyjechałam. Czuję też, że martwię się o przyszłość bardziej niż kiedyś, boję się, że zmarnuję swoje życie, że nie będę mieć pracy (teraz studiuję), że nie jestem wystarczająco przebojowa i sobie nie poradzę w życiu.
Nie mam też jakiegoś celu w życiu tak jak inni ludzie. Tzn niby mam różne zainteresowania, ale nie robię nic, by je rozwijać (nie mam pomysłu jak je rozwijać).
Od roku mam chłopaka i "dzięki" temu rzadziej spotykam się ze znajomymi czy robię typowo rozrywkowe rzeczy, odnoszę wrażenie, że mniej we mnie radości niż kiedy byłam sama. Najgorsze jest to, że nie jestem w stu procentach zadowolona z tego związku, mam trochę inne wyobrażenie idealnego chłopaka
Naprawdę się już gubię w swoich wątpliwościach, wydaje mi się, że ja po prostu nie umiem żyć jak inni ludzie

Zaciśnij zęby i zmień coś w swoim życiu, narzekaniem i marudzeniem nic nie zdziałasz.

[Ruwi]

Napisane przez Antarees

Dziewczyno, ogarnij się i przestań chrzanić. Problem tkwi tylko i wyłącznie w tobie i jeśli nie zaczniesz się pozytywnie nastawiać sama, to nic z tego nie będzie. Nie widzę tutaj żadnych problemów, oprócz twojego pesymistycznego nastawienia na wszystko, nawet na własny związek (swoją drogą współczuję chłopakowi, że w taki sposób do tego podchodzisz). Ludzie są niepełnosprawni, nie mają pieniędzy na utrzymanie, mają patologięw domu, a ty się przejmujesz pierdołami. Ogarnij się i dorośnij...

W tym momencie dla niej to są największe problemy bo innych doświadczyła (i dobrze!), więc nie wiem, jak nazywanie ich pierdołami miałoby pomóc. To, że inni mają gorzej, nie znaczy, że problemy autorki są nieważne albo nagle znikną. Ma prawo do przeżywania swoich uczuć.

Co do problemu, jak już było napisane warto popracować nad swoim nastawieniem. Poza tym próbować nowych rzeczy, może w końcu znajdziesz to, co cię w ciągnie, nie trzymać się utartego schematu. No i zastanowić się nad swoim związkiem, czy faktycznie chcesz w nim trwać, czy to taka zapchajdziura.

[matylda526]

Właśnie o to chodzi, że ja próbowałam zmienić coś w moim życiu kilka razy, ale zawsze po krótkim czasie wracałam do tej beznadziei Bo jak niby rozwijać zainteresowania kiedy nie mam kasy? Albo jak wyjeżdżać, spotykać się ze znajomymi kiedy oni nie mają czasu albo ochoty?
To nie jest takie łatwe, ostatnio uznałam, że cokolwiek zrobię to i tak nie ma sensu, siedzę w domu i przytyłam już 7 kg po prostu nie wiem skąd czerpać motywację na dłużej, nie mam żadnego celu w życiu.

[Pomika]

Napisane przez Antarees

Dziewczyno, ogarnij się i przestań chrzanić. Problem tkwi tylko i wyłącznie w tobie i jeśli nie zaczniesz się pozytywnie nastawiać sama, to nic z tego nie będzie. Nie widzę tutaj żadnych problemów, oprócz twojego pesymistycznego nastawienia na wszystko, nawet na własny związek (swoją drogą współczuję chłopakowi, że w taki sposób do tego podchodzisz). Ludzie są niepełnosprawni, nie mają pieniędzy na utrzymanie, mają patologięw domu, a ty się przejmujesz pierdołami. Ogarnij się i dorośnij...

Lol nie, no naprawdę super pomocna odpowiedź..


Autorko o napisz coś o swojej sytuacji ile masz lat,chodzisz do szkoły/pracujesz? Siedzenie w domu jest do niczego i człowiek wpada w taką beznadzieję. Nie każdy musi mieć super sprecyzowany cel w życiu. Na moje brakuje ci poprostu wyjść do ludzi, pracy, jakiś obowiązków. które by cię motywowały i dawały satysfakcję , że udało Ci się coś osiągnąć.Wpadłaś w stagnacje, ale przecież możesz z niej wyjść

[Ruwi]

Skoro przytyłaś i Ci to przeszkadza, to może za mały cel postaw sobie zrzucenie tych kilogramów? Poszukaj jakiejś dyscypliny sportu, która Cie kręci, od razu będzie powód do wyjścia z domu

[mancia9301]

Nie podoba Ci się to jak w życiu masz,te wątpliwości itp? To zmień to. Tylko nie na tydzień a się tego wszystkiego trzymaj. Piszesz hm tak jakbyś miała jakieś zaburzenia.Jeśli sama nie dajesz rady i wiesz że tych wątpliwości itp jest za dużo to może udaj się do psychologa?

[Elfir]

może masz depresję? To należy leczyć a nie żalić się na forum.

[201605300922]

Brak kasy, brak czasu, brak chęci. A najbardziej chyba to ostatnie...

Nie widzisz sensu w swoim życiu? To u licha go poszukaj. Ale nie na siłowni, w bibliotece czy w klubie ze znajomymi. Masz wakacje, siedzisz w domu i tyjesz? Idź do schroniska dla zwierzaków, pomóż przy nich, każda para rąk tam się przyda. Nie lubisz zwierzaków/masz alergię? To idź do hospicjum albo domu dla starszych osób. Zainteresuj się, czy fundacja prowadząca np. wakacyjne półkolonie dla dzieci nie potrzebuje wolontariuszy. Zrób coś dobrego dla innych, często takich, którzy mają poważniejsze, bardziej namacalne problemy. Nawet jeśli nie znajdziesz w pomaganiu pasji - bo nie jest to obligatoryjne - to przynajmniej przestaniesz być bezczynna. Nie kpię sobie z depresji - ale tam Chodakowska czy hobby też nie wyleczy, tylko lekarz, terapia, leki. A nieśmiało dodam, że terminem depresja szasta się ostatnio dość lekko, nazywając w ten sposób każde dłuższe przygnębienie czy dołek, które z prawdziwą depresją nie ma nic wspólnego. Kto przeżył albo miał w bliskim otoczeniu, zrozumie co mam na myśli.

Masz wybór. Możesz poszukać celu w życiu, sensu - a możesz siedzieć w domu i roztrząsać swoje stany emocjonalne, przejmować się, że zmarnowałaś życie i że Cię życie męczy, zamiast działać, by ten status zmienić.

[matylda526]

Dziekuję za rady Problem w tym, że próbowałam już sobie z tym poradzić, np. wolontariuszką w schronisku jestem od kilku lat! Więc to nie działa odnoszę nawet wrażenie, że mój problem się pogłębia, mam coraz większe ograniczenia i lęki. Kiedyś lepiej sobie radziłam, nie wiem czemu się to zmieniło na niekorzyść.

Mam 21 lat i studiuję, właśnie skończyłam 3 rok. Ale studia też mnie nie cieszą, chodzę na te zajęcia, na które muszę chodzić, a później wracam do domu albo idę do schroniska/coś załatwić. Tak to wygląda, jedna wielka rutyna i monotonia. Studia to jedynie moje kolejne zmartwienie bo w końcu zmarnowałam już 3 lata a przecież bez doświadczenia/aktywności nie dostanę później pracy

Boję się przyszłości, jestem totalnie niesamodzielna w życiu, wszystko od zawsze robili za mnie rodzice, to cud, że w ogóle przeprowadziłam się do innego miasta (studiuję 200 km od domu), ale i tak nie zaczełam tu żyć "na własny rachunek".
Nie wiem dlaczego tak utyłam, mam tak, że jem kiedy się nudzę

Chciałabym coś zmienić w życiu ale nie mam pojęcia jak.

[Elfir]

iśc na terapię.
Naprawdę są problemy, których nie da się rozwiązać siedząc w internecie. Potrzebna jest relacja w cztery oczy.