Jak pracować nad swoim wnętrzem

[utracona11]

Do założenia tego wątku zainspirował mnie temat o atrakcyjności/ fizyczności - że to to jest w życiu sprawą pierwszorzędną, dającą sukces praktycznie w każdej dziedzinie życia. Owszem wygląd pomaga, jednak nie jest najważniejszy. Liczą się wartości, wnętrze jak większość z Was (i ja) zauważyła. Stąd mój temat.
Ostatnimi czasy czuję się jak na rozstaju dróg, idzie wiosna to chciałabym się coś zmienić w swoim życiu. Zawód miłosny, mało rozwojowa praca (ale którą bardzo lubię), problemy rodzinne, przemęczenie sprawiły, że czuję się wyjałowiona, pusta w środku, że zgubiłam gdzieś po drodze sama siebie i nie potrafię odnaleźć. Nie wiem w co "ręce włożyć" by stać się bardziej wartościową osobą, mającą szeroki wachlarz tematów do rozmów. Mam wrażenie, że utraciłam zainteresowania, że zwyczajnie jestem nudna, powierzchowna i....głupia.

Co dla Was znaczy pracować nad własnym wnętrzem? Jak być bardziej wartościowym, interesującym człowiekiem? Co dla Was jest w życiu ważne, priorytetowe?
Pewnie wiele z Was kiedyś zadawało sobie takie pytanie, podajcie jakąś receptę na to (choćby z własnych doświadczeń), nie tylko dla mnie, wiele osób zapewne potrzebuje jakiś wskazówek/kopa motywacji.

[sevia]

Ciężko mi coś doradzać bo post jakbym go sama napisała
Ja zaczęłam czytać kiedy tylko mogę i co tylko mogę + jakieś ciekawe programy. Chciałam czasem wyskoczyć na jakieś tematyczne eventy ale ten temat jeszcze nie zrealizowałam.

[daf502bc9430c04b8cbdbd94f51a8624bed02f84_61e0bd2ac4d4e]

Moim zdaniem to przede wszystkim nie powinno się udawać kogoś, kim się nie jest i interesować się czymś na siłę - ja wiem, że są pewne kręgi, w których powinno się jeździć konno, podróżować stopem po Tanzanii, chodzić do opery i doskonale znać dzieła wszystkich prerafaelitów (skądinąd piękne ), bo inaczej jesteś uznana za plebs, ale to nie o to tu chodzi.

Nic na siłę, na pewno jest sporo rzeczy, nawet dziwnych, które Cię w jakiś sposób ciekawią, interesują, obojętne co by to nie było - szukaj, czytaj, oglądaj, googluj, wyszukuj nowe informacje, w internecie jest ich masa, do tego książki, filmy, dokumenty, gry, seriale - co tylko chcesz, z każdej z tych rzeczy można dużo wynieść, a sam proces jest przyjemny. Obojętne czy interesują Cię pierwotniaki, rządy Ludwika XIV, motoryzacja czy zgłębianie składów kosmetyków - jeżeli coś Cię naprawdę interesuje i masz na ten temat coś ciekawego do powiedzenia to jest to fajne.

Jak być bardziej wartościowym, interesującym człowiekiem?

Myślę, że kimś takim nie można się "stać" - albo się kimś takim jest, albo nie (inna sprawa, że ciekawy, czy wartościowy, dla każdego oznaczają coś innego). Wiadomo, że można się doskonalić, ale jak, dla przykładu, pan X jest prostym sebixem spod monopolowego, który tylko ogląda TV, żłopie piwsko i co jakiś czas bije swoją 'karynę' coby jej za dobrze nie było, to już raczej wartościowym i interesującym człowiekiem nie zostanie, choćby zaczął całymi dniami czytywać literaturę naukową.

[estate_]

A może nauka nowego języka obcego? Zawsze się przydaje Fotografia? Poza tym, muzyka potrafi poprawić nastrój, wiec może warto poszukać nowych, ciekawych artystów? Te odkrycia mogą służyć jako temat do rozmowy, a i przy okazji można chodzić na koncerty/do filharmonii, etc. - poznawać nowych ludzi Rozwijaj się w tym kierunku, który Cię interesuje - najważniejsze są chęci

[EvaIo]

Możesz przebudować całe swoje życie. Za pół roku może w niczym nie przypominać życia, które masz obecnie.
Jest tyle fascynujących tematów, w które można wniknąć. Moją pasją (od ładnych paru lat) jest ludzka moralność. Mogę o tym dyskutować godzinami, spędziłam nad tym tysiące godzin i w sumie nic mnie chyba w tej materii nie zaskoczy. Na początku uważałam, że istnieją pewne zasady obowiązujące powszechnie, typu "nie zabijaj rodziców by mieć 5 zł na piwo" a dzisiaj już jestem pewna, że ludzka moralność jest urojeniem przerośniętego mózgu, a dobro i zło to iluzja: ale może kiedyś ktoś udowodni, że jest inaczej). Poza tym co roku zgłębiam zupełnie nowy - nieznany dotąd - obszar wiedzy, czytam rzetelne publikacje, słucham wykładów, robię masę notatek, które potem miesiącami powtarzam.

W zeszłym roku była to historia Rzymu, w tym roku - ludzki mózg, a na 2017 mam zaplanowane przeczytanie wszystkich dzieł Hume'a w oryginale i poznanie szczegółowe jego życia.

Naprawdę polecam co roku, czy 2x do roku wchodzić na maksa w zupełnie nowy obszar. To niesamowicie porusza umysł. Plus możesz np. zmienić sposób słuchania muzyki - zamiast słuchać przygodnie tego, co ci wpadnie w oko, przesłuchuj całe albumy, poznawaj zupełnie nowych wykonawców (np. śpiewających po chińsku albo w jakichś innych, zupełnie nieznanych językach).

Ale generalnie dobrze jest zrobić remanent swojego życia. Przyjrzeć się, na czym tracisz czas, co cię wyjaławia, pomyśleć o diecie, bardziej zadbać o zdrowie. I nie rozwalać sobie psychiki oglądaniem wiadomości, nie jeść (ani nie oglądać) syfu. Czyli: podstawą jest higiena umysłowa i fizyczna, a dopiero od tego można zacząć budować nowe życie.

---------- Dopisano o 20:14 ---------- Poprzedni post napisano o 20:09 ----------

Napisane przez estate_

A może nauka nowego języka obcego? Zawsze się przydaje

Akurat języków nie polecam. To babranie się przez całe lata, olbrzymie koszty czasowe i często finansowe, a jak człowiek nie ma wyraźnego celu, to najczęściej sfrustrowany odpuści po miesiącu, albo nauczy się do poziomu średnio-zaawansowanego, i odłoży język na półkę, gdzie ulegnie on zapomnieniu. Poza tym nauka języka nie należy do rzeczy najprzyjemniejszych, to wysiłek - chyba ze ktoś to naprawdę uwielbia.

[utracona11]

Tassarinian
Dzięki! Jesteś jedną z popularnych forumowych osób, od których chciałam przeczytać tutaj odpowiedź

estate_
Próbuję zabrać się za języki właśnie, jednak nie przychodzi mi to łatwo, nigdy nie miałam do tego daru, jednak wiem, że w pracy bardzo mi się to przyda, ale jestem dobrej myśli. Choć z drugiej strony sam język to za mało, bo co z tego, że będę go znać, jak nie będę miała tematów do rozmów...

EvaIo
O, a to ciekawe, a można wiedzieć jak zaczynałaś swoją "przygodę" z tym jakże rozległym i chyba trudnym tematem jakim jest moralność? Bo dla każdego może być czymś innym, ile osób tyle opinii, w internecie często pewnie będą subiektywne opinie na ten temat.
Wezmę sobie Twoje rady do serca, jutro pędzę po jakąś lekturkę do czytania, na początek coś lekkiego, co może się przydać w codziennym życiu a o czym nie miałam do tej pory większego pojęcia.

[EvaIo]

Napisane przez utracona11

Próbuję zabrać się za języki właśnie, jednak nie przychodzi mi to łatwo, nigdy nie miałam do tego daru, jednak wiem, że w pracy bardzo mi się to przyda, ale jestem dobrej myśli. Choć z drugiej strony sam język to za mało, bo co z tego, że będę go znać, jak nie będę miała tematów do rozmów...

To nie jest tak, że nie masz daru do języków. Dar do języków to inteligencja - tzn. wystarczy, że ktoś jest chociaż przeciętnie inteligentny, na tyle że potrafi skończyć gimnazjum, i już ma wystarczając "dar". Z tym, że trzeba się uczyć u boku nauczyciela, najlepiej na prywatnych konwersacjach-korepetycjach, bo samemu to można się najwyżej zniechęcić i wypalić. No i trzeba się wziąc za to porządnie, poświęcić chociaż godzinę dziennie na rzetelną naukę z książką (oglądanie filmów, słuchanie radia czy konwersowanie się nie zalicza do nauki).

Napisane przez utracona11

O, a to ciekawe, a można wiedzieć jak zaczynałaś swoją "przygodę" z tym jakże rozległym i chyba trudnym tematem jakim jest moralność?
Bo dla każdego może być czymś innym, ile osób tyle opinii, w internecie często pewnie będą subiektywne opinie na ten temat.

Na początku przeczytałam Platona (absolutna podstawa), potem podręczniki etyczne (Jacek Hołówka), Kołakowski też dużo pisał o moralności, Wittgenstein (Traktat logiczno-filozoficzny - chociaż tam o moralności jest tylko kilka zdań, są absolutnie genialne), Wolniewicz, potem już ewolucjonizm, książki wydane przez Copernicus Center (np. "Małpa w każdym z nas"), Kant, Hume... nie ma chyba filozofa, który nie zajmowałby się moralnością. Ale książki to tylko materiał do przemyśleń, najważniejsze to wyrobić sobie własne poglądy.

Ale generalnie temat jest prosty: albo istnieją obiektywne zasady moralne, których po prostu NALEŻY przestrzegać, albo te zasady istnieją tylko subiektywnie, w naszych prywatnych sądach. Platon uważał, że zasady moralne istnieją tak samo, jak istnieją drzewa i budynki (w dodatku samoistnie). Mamy wbudowany zmysł dobra i zła, i potrafimy stwierdzić, że coś jest obiektywnie dobre, albo złe. Moralności nie da się racjonalnie uzasadnić, nie da się kogoś przekonać, że np. zabijanie jest złe, jeśli sumienie tej osoby nie przemówi samo. Żeby kogoś przekonać do jakichś rozwiązań etycznych, np. do weganizmu, to ta osoba musi mieć pewne wspólne założenia wyjściowe, co my. Musi wierzyć, że krzywdzenie istot jest czymś złym, itp.

Z kolei dzisiaj już raczej się myśli, że moralność to wytwór ewolucji, który służy przetrwaniu - stąd bycie dobrym nie ma obiektywnie absolutnie żadnej wartości (nawiasem mówiąc: nic nie ma wartości. Książki czy filmy - nawet jeśli wg. ciebie są genialne, obiektywnie nie są nic warte: bo wartości w świecie nie ma, świat składa się tylko z rzeczy [a wartość to nie rzecz]). Jeśli uważasz, że są jakieś zasady, które nas obowiązują - to warto się zastanowić skąd one się wzięły, kto decyduje o tym, czy są słuszne, czemu mam się przejmować innymi ludźmi, itp.

Nauka nie może się wypowiadać na temat tego, co jest moralne, podobnie jak żadne komisje bioetyczne nie są tutaj żadnymi autorytetami. To tak w skrócie.

Napisane przez utracona11

Wezmę sobie Twoje rady do serca, jutro pędzę po jakąś lekturkę do czytania, na początek coś lekkiego, co może się przydać w codziennym życiu a o czym nie miałam do tej pory większego pojęcia.

Im lżejsza tym lepiej, czytanie to ma być zabawa i frajda.
Polecam "Historię wewnętrzną" - genialnie napisana książka o jelitach. Ale warto się przejść do księgarni i popatrzeć co nas zaciekawi, są naprawdę ogromne zasoby.

[kozik262]

Jedź na rekolekcje Ignacjańskie, zbliż się do Boga to zobaczysz, że problemy znikną.

[Szybkobiegacz]

[1=daf502bc9430c04b8cbdbd9 4f51a8624bed02f84_61e0bd2 ac4d4e;58150686]wiem, że są pewne kręgi, w których powinno się jeździć konno, podróżować stopem po Tanzanii, chodzić do opery i doskonale znać dzieła wszystkich prerafaelitów (skądinąd piękne ), bo inaczej jesteś uznana za plebs, ale to nie o to tu chodzi.[/QUOTE]

Masz rację, ale z drugiej strony - czy nie jest tak, że inteligentny człowiek powinien przynajmniej orientować się w sprawach, które go nie interesują? Nie interesuje mnie polityka, ale z drugiej strony przerażałoby mnie bycie głąbem, który nie ma przynajmniej podstawowej wiedzy na ten temat.

EvaIo - zgłębianie różnych tematów ma sens. Jestem słaby z matematyki i fizyki, ale zabrałem się nawet za te dziedziny, starając zrozumieć, o co w tym chodzi.

I tu może dobra rada - warto czytać, z różnych dziedzin, dużo. Zapisać się do biblioteki i żeglować, wyszukiwać, przeglądać. Telewizja czy internet dają bardzo powierzchowną wiedzę i bardzo powierzchowny obraz zjawisk. Nic nie zastąpi książek.

[Nevena]

Bylam kiedys w podobnej sytuacji, na podobnym etapie i zdecydowalam sie pojsc w strone filozofii wschodu. Odkrylam medytacje, buddyzm, ksiazki Eckharta Tolle, Antony'ego de Mello, Osho itp. Dlatego moge to polecic ze swojej strony, aczkolwiek to na pewno nie wszystko, czym moglabys sie zajac.

[EvaIo]

Napisane przez Szybkobiegacz

Masz rację, ale z drugiej strony - czy nie jest tak, że inteligentny człowiek powinien przynajmniej orientować się w sprawach, które go nie interesują? Nie interesuje mnie polityka, ale z drugiej strony przerażałoby mnie bycie głąbem, który nie ma przynajmniej podstawowej wiedzy na ten temat.

To nie ma sensu. Przede wszystkim życie jest za krótkie, żeby marnować je na uczenie się czegoś, co nas nie interesuje. Wszystko bierze się z wygórowanych wymagań... bo właściwie czemu ci głupio, że nie wiesz podstawowych rzeczy np. w polityce? Nikt cię nie będzie egzaminował. Chyba że sam się nad sobą znęcasz I ciągle wypominasz sobie braki.

[Szybkobiegacz]

Napisane przez EvaIo

To nie ma sensu. Przede wszystkim życie jest za krótkie, żeby marnować je na uczenie się czegoś, co nas nie interesuje. Wszystko bierze się z wygórowanych wymagań... bo właściwie czemu ci głupio, że nie wiesz podstawowych rzeczy np. w polityce? Nikt cię nie będzie egzaminował. Chyba że sam się nad sobą znęcasz I ciągle wypominasz sobie braki.

Mnie interesuje wszystko, to raz Dwa, że czułbym się ograniczony, gdybym był kompletnym głąbem z jakiejś dziedziny. A trzy, że im szersza wiedza, tym większe rozumienie świata. Filozofowie, w których się zaczytujesz, interesowali się wszystkimi zjawiskami, a wiele poglądów danej epoki to pochodna ówczesnej wiedzy z dziedziny fizyki/chemii/astronomii. Fajnie to wiedzieć, znać. Choć może zabrzmieć to dziwnie na pierwszy rzut oka, brak szerokiej ogólnej wiedzy wpływa na zrozumienie wąskiej dziedziny.

Poza tym mam przekonanie, że szeroka wiedza ogólnie wzbogaca. I jeśli facet Ci powie, że jesteś dla niego prosta jak asymptota, od razu załapiesz, o co chodzi ; )

[kahoko hino]

Napisane przez utracona11

Do założenia tego wątku zainspirował mnie temat o atrakcyjności/ fizyczności - że to to jest w życiu sprawą pierwszorzędną, dającą sukces praktycznie w każdej dziedzinie życia. Owszem wygląd pomaga, jednak nie jest najważniejszy. Liczą się wartości, wnętrze jak większość z Was (i ja) zauważyła. Stąd mój temat.
Ostatnimi czasy czuję się jak na rozstaju dróg, idzie wiosna to chciałabym się coś zmienić w swoim życiu. Zawód miłosny, mało rozwojowa praca (ale którą bardzo lubię), problemy rodzinne, przemęczenie sprawiły, że czuję się wyjałowiona, pusta w środku, że zgubiłam gdzieś po drodze sama siebie i nie potrafię odnaleźć. Nie wiem w co "ręce włożyć" by stać się bardziej wartościową osobą, mającą szeroki wachlarz tematów do rozmów. Mam wrażenie, że utraciłam zainteresowania, że zwyczajnie jestem nudna, powierzchowna i....głupia.

Co dla Was znaczy pracować nad własnym wnętrzem? Jak być bardziej wartościowym, interesującym człowiekiem? Co dla Was jest w życiu ważne, priorytetowe?
Pewnie wiele z Was kiedyś zadawało sobie takie pytanie, podajcie jakąś receptę na to (choćby z własnych doświadczeń), nie tylko dla mnie, wiele osób zapewne potrzebuje jakiś wskazówek/kopa motywacji.

jest masa możliwości, jednak podstawą jest dobrze się za to zabrać. przede wszystkim nie rób 10-ciu rzeczy na raz. wybierz jeden, duży cel, który chcesz zrealizować i rozbij go na etapy. im mniejsze, tym lepsze, bo osiągnąć wynik w miesiąc jest trudniej, niż w dzień (nie starcza motywacji po pierwszych 2-óch tygodniach). przykładowo ten język (ale to serio może być cokolwiek, czy wchodzenie po schodach zamiast wjeżdżanie windą, przysiady, sprzątanie w domu, regularne posiłki - co chcesz).
kup książkę / znajdź stronę z kursem językowym. na pewno są tam jakieś działy, rozdziały, moduły. przejrzyj książkę/ część teoretyczną i ćwiczenia - ile taki moduł by Ci zajął czasu do opanowania? ustaw sobie 'mały cel' - np. 1 moduł w tydzień. modułów jest 10, więc wydrukuj sobie tabelkę z 10-ma rzędami, datami i miejscem na komentarz. tytuł 'DO <data> ZROBIĘ POZIOM W JĘZYKU XY>. po tygodniu sprawdź, czy zrobiłaś ten moduł - może to było za trudne? jeśli przyszło Ci to z łatwością, tak trzymaj, jeszcze nie przyspieszaj - wiedza się będzie kumulować, na początku jest łatwiej. określ cel na następny tydzień i znów cały cykl. byłaś chora przez tydzień? wpisz to, zaktualizuj plan, przesuń cel. patrz realnie. a może w następnym tygodniu będziesz się czuła lepiej i nieco 'nadrobisz'? super, bądź z siebie dumna, ale nie goń siebie samej dla samego wyniku. liczy się przede wszystkim frajda, jaką z tego czerpiesz.

gdy już wdrożysz ten program nauki języka na tyle, że będzie Ci z tym naturalnie (ok. 3 tygodni), zabierz się za następny projekt

Napisane przez Nevena

Bylam kiedys w podobnej sytuacji, na podobnym etapie i zdecydowalam sie pojsc w strone filozofii wschodu. Odkrylam medytacje, buddyzm, ksiazki Eckharta Tolle, Antony'ego de Mello, Osho itp. Dlatego moge to polecic ze swojej strony, aczkolwiek to na pewno nie wszystko, czym moglabys sie zajac.

Osho bardzo lubię polecam też afirmacje Louise Hay, medytację, jogę, pracę twórczą (malarstwo, rzeźba w glinie, wyszywanie, sklejanie modeli, pieczenie ciast), nieco minimalizmu (wywalenie starych rzeczy niesamowicie oczyszcza umysł), pisanie (pamiętnik, dziennik, ja ostatnio zaczęłam pisać listy do przyjaciół, takie papierowe - meega frajda!), śpiew, taniec. tp wszystko możesz robić w domu, nie potrzeba wielkich nakładów finansowych

---------- Dopisano o 14:41 ---------- Poprzedni post napisano o 14:39 ----------

Napisane przez Szybkobiegacz

Mnie interesuje wszystko, to raz Dwa, że czułbym się ograniczony, gdybym był kompletnym głąbem z jakiejś dziedziny. A trzy, że im szersza wiedza, tym większe rozumienie świata. Filozofowie, w których się zaczytujesz, interesowali się wszystkimi zjawiskami, a wiele poglądów danej epoki to pochodna ówczesnej wiedzy z dziedziny fizyki/chemii/astronomii. Fajnie to wiedzieć, znać. Choć może zabrzmieć to dziwnie na pierwszy rzut oka, brak szerokiej ogólnej wiedzy wpływa na zrozumienie wąskiej dziedziny.

Poza tym mam przekonanie, że szeroka wiedza ogólnie wzbogaca. I jeśli facet Ci powie, że jesteś dla niego prosta jak asymptota, od razu załapiesz, o co chodzi ; )

brzmi jak kompleksy.

jakby mi powiedział, że jestem prosta jak asymptota, to bym się na niego popatrzyła dziwnie. prostą jest każda prosta, a wrzucenie asymptoty do porównania sugerowałoby, że nigdy nie osiągnie tego, co ja (?) niezbyt mi się podoba taka wizja.

[3a032fcd5bcbee239629acde3cc1a01c42f8ddce_607622724de4b]

Nie próbuj na siłę robić z siebie człowieka renesansu, bo w dzisiejszych czasach ogarnięcie wszystkiego i znanie się na wszystkim jest niemożliwe. No chyba, że jest się człowiekiem, który seryjnie wygrywa w "Jeden z dziesięciu" bez potknięcia.

Jeśli szukasz tematów do rozmów i pasji - najprostszy sposób to poznawanie nowych ludzi. Słuchaj, co oni mają do powiedzenia - i zadawaj im pytania. To dziś spory problem, umieć kogoś słuchać i zadawać mu pytania, by nie wydawało mu się, że mówi do ściany. "Ja". "Ja byłam...", "Ja widziałam...".

[Szybkobiegacz]

Napisane przez kahoko hino

brzmi jak kompleksy.

jakby mi powiedział, że jestem prosta jak asymptota, to bym się na niego popatrzyła dziwnie. prostą jest każda prosta, a wrzucenie asymptoty do porównania sugerowałoby, że nigdy nie osiągnie tego, co ja (?) niezbyt mi się podoba taka wizja.

Kahoko, wiele razy słyszałem w życiu, że jestem za bardzo przekonany o własnej wartości, a nigdy o tym, że mam kompleksy Co złego jest w tym, że ma się ambicje bycia lepszym i mądrzejszym? Miał to Newton, Kopernik i Einstein, i trudno powiedzieć, że mieli kompleksy. Takie naginanie psychologicznych teorii odczytałbym jako mocno ironiczne... W sporcie każdy chce być lepszym niż jest i nie są to kompleksy. Masakra!

A propos wszechstronnych zainteresowań, polecam książki Richarda Feynmana, który był fizykiem-noblista, a poza tym miał masę pobocznych zainteresowań, w tym humanistycznych. Od otwierania sejfów po eksperymenty z hipnozą.

Co do asymptoty - może pan chciałby Ci w ten sposób powiedzieć, że linie waszego życia nigdy się nie przetną, nawet jeśli bardzo zbliżą?

[kahoko hino]

Napisane przez Szybkobiegacz

Kahoko, wiele razy słyszałem w życiu, że jestem za bardzo przekonany o własnej wartości, a nigdy o tym, że mam kompleksy Co złego jest w tym, że ma się ambicje bycia lepszym i mądrzejszym? Miał to Newton, Kopernik i Einstein, i trudno powiedzieć, że mieli kompleksy. Takie naginanie psychologicznych teorii odczytałbym jako mocno ironiczne... W sporcie każdy chce być lepszym niż jest i nie są to kompleksy. Masakra!

dobrze, rozwinę.

dokładnie napisałeś tak:

Napisane przez Szybkobiegacz

czułbym się ograniczony, gdybym był kompletnym głąbem z jakiejś dziedziny.

zawsze jest jakaś dziedzina, o której nic nie wiesz. zawsze. jednak Ty korelujesz z tym negatywne odczucia 'ograniczenia'. wygląda, jakbyś miał kompleks tego, że nie wiesz wystarczająco dużo, że boisz się, że gdzieś jest coś, czego nie wiesz, że nie możesz się pochwalić zaliczeniem na maksa. ktoś miał wobec Ciebie wysokie wymagania?

i to, co wcześniej napisałeś, nie ma nic wspólnego z ambicją bycia lepszym i mądrzejszym.

inna sprawa, że wymienieni naukowcy nie mieli tej ambicji, jako motoru działań. oni nie chcieli być mądrzejsi, mieć wyższego wyniku, a nawet najwyższego. oni byli cholernie ciekawi, o co w czymś chodzi, i dłubali w tym tak długo, aż zrozumieli.

w sporcie chodzi o przekraczanie własnych ograniczeń w jednej, konkretnej dziedzinie a nie próbie bycia supermanem i encyklopedią.

fakt, masakra, że to wypierasz.

Napisane przez Szybkobiegacz

Co do asymptoty - może pan chciałby Ci w ten sposób powiedzieć, że linie waszego życia nigdy się nie przetną, nawet jeśli bardzo zbliżą?

to tym bardziej niech spada na bambus.

[Szybkobiegacz]

Kahoko - ale bierzesz pod uwag, że możesz nadinterpretować? Zarówno moje słowa, wyrwane z kontekstu, jak i motywację innych ludzi, w tym wymienionych naukowców. Rozumiem dobre intencje i że każdy ma żyć w zgodzie z sobą, ale też nie przesadzajmy z psychologią. Podążając twoim tokiem myślenia, można stwierdzić, że cały wątek jest bez sensu, bo każda próba wzbogacenia siebie to wyraz jakichś kompleksów. Może nawet nakładanie makijażu na twarz to wyraz kompleksu brzydoty. Całe nasze życie to jeden wielki kompleks

Jeżeli chodzi o mnie, to ja po prostu lubię wiedzieć dużo, lubię ciągle poszerzać swoją wiedzę. Spotykając się z ludźmi, lubię mieć wiele tematów do rozmowy. Możemy tu nawiązać do tych wszystkich opisów randek z innych tematów, gdzie kobiety narzekają, że na spotkaniu mężczyzna okazuje się totalnym głąbem i nie ma niczego do powiedzenia. Jeśli nie ma do powiedzenia - baran. A jeśli nie chce być baranem i lubi wiedzieć więcej - wyraz kompleksów. Nie widzisz absurdu w tym toku myślenia?

[kahoko hino]

Napisane przez Szybkobiegacz

Kahoko - ale bierzesz pod uwag, że możesz nadinterpretować? Zarówno moje słowa, wyrwane z kontekstu, jak i motywację innych ludzi, w tym wymienionych naukowców. Rozumiem dobre intencje i że każdy ma żyć w zgodzie z sobą, ale też nie przesadzajmy z psychologią. Podążając twoim tokiem myślenia, można stwierdzić, że cały wątek jest bez sensu, bo każda próba wzbogacenia siebie to wyraz jakichś kompleksów. Może nawet nakładanie makijażu na twarz to wyraz kompleksu brzydoty. Całe nasze życie to jeden wielki kompleks

Jeżeli chodzi o mnie, to ja po prostu lubię wiedzieć dużo, lubię ciągle poszerzać swoją wiedzę. Spotykając się z ludźmi, lubię mieć wiele tematów do rozmowy. Możemy tu nawiązać do tych wszystkich opisów randek z innych tematów, gdzie kobiety narzekają, że na spotkaniu mężczyzna okazuje się totalnym głąbem i nie ma niczego do powiedzenia. Jeśli nie ma do powiedzenia - baran. A jeśli nie chce być baranem i lubi wiedzieć więcej - wyraz kompleksów. Nie widzisz absurdu w tym toku myślenia?

a Ty nie widzisz absurdu w tym, że wiedzę ogólną oraz charyzmę (bo można być profesorem habilitowanym fizyki jądrowej, a na randce milczeć jak buc i baran) z Twoją potrzebą wiedzenia, bo jeśli nie wiesz, to zuo?

zaklinaj rzeczywistość dalej

nigdzie nie powiedziałam, że chęć samodoskonalenia wynika tylko z kompleksów, nawet nie powiedziałam, że ma cokolwiek wspólnego z kompleksami. mówiłam tylko i wyłącznie o Twoim racjonalizowaniu tego, że nie wiedząc wszystkiego nie czujesz się wystarczająco dobry.

[EvaIo]

Napisane przez kahoko hino

nigdzie nie powiedziałam, że chęć samodoskonalenia wynika tylko z kompleksów, nawet nie powiedziałam, że ma cokolwiek wspólnego z kompleksami. mówiłam tylko i wyłącznie o Twoim racjonalizowaniu tego, że nie wiedząc wszystkiego nie czujesz się wystarczająco dobry.

Dokładnie. Wyraźnie napisał, że źle czuje się z tym, że czegoś nie wie, tzn. jego samoocena cierpi na brakach w wiedzy. Pęd do wiedzy jest wspaniały, ale problem zaczyna się wtedy, kiedy ktoś np. wyśmieje cię, że nie wiesz jaka jest stolica Azerbejdżanu i zaczyna się w tobie wątpienie we własną wartość i możliwości. Mimo, że i tak wiesz dużo, zaczynasz się źle czuć.

[kahoko hino]

Napisane przez EvaIo

Dokładnie. Wyraźnie napisał, że źle czuje się z tym, że czegoś nie wie, tzn. jego samoocena cierpi na brakach w wiedzy. Pęd do wiedzy jest wspaniały, ale problem zaczyna się wtedy, kiedy ktoś np. wyśmieje cię, że nie wiesz jaka jest stolica Azerbejdżanu i zaczyna się w tobie wątpienie we własną wartość i możliwości. Mimo, że i tak wiesz dużo, zaczynasz się źle czuć.

ja myślę, że tu bliżej do sytuacji:

kolega szybkobiegacza: a wiesz, że <xyz>
szybkobiegacz w myślach: ojesu, nie wiedziałem! jestem gorszy od niego. muszę się doszkolić i nadgonić różnicę punktową.

[Szybkobiegacz]

Dziewczyny, zaczynam rozumieć, jak się czują niektóre bohaterki wątków, którym wmawia się sprawy nieistniejące. Na forum niezawodnie można odkryć, że ma się w sobie kompleksy, choćby było to kompletnie oderwane od rzeczywistości. I to jedynie na podstawie dwóch słów, które wy - i tylko wy - zinterpretowałyście po waszemu. Pamiętajcie, że każde słowo może mieć nieco inne zabarwienie emocjonalne dla odczytującego. To tylko internet, słowo pisane bywa zawodne i mylne - i mówię to z perspektywy człowieka, który zawodowo zajmuje się słowem pisanym. Problem polega na tym, że nie jesteście skłonne do zmiany zdania, gdy już coś sobie wmówicie i brnięcie dalej.

Napisane przez EvaIo

Wyraźnie napisał, że źle czuje się z tym, że czegoś nie wie, tzn. jego samoocena cierpi na brakach w wiedzy

Napisane przez kahoko hino

mówiłam tylko i wyłącznie o Twoim racjonalizowaniu tego, że nie wiedząc wszystkiego nie czujesz się wystarczająco dobry

To jest wprost przepiękna nadinterpretacja, wybaczcie, ale nie mogę powstrzymać się od uśmiechu (bez urazy). Naprawdę nie dopuszczacie do siebie myśli, że moja samoocena może być wysoka, mogę czuć się dobrze i wystarczająco dobry, a równocześnie lubić wiedzieć więcej i mieć w sobie wieczny głód wiedzy? Podobnie jak od wielu lat uprawiam sport, jestem w tym niezły, a równocześnie chcę być cały czas lepszy i nie lubię przegrywać. Autorka wątku pyta, jak się rozwijać wewnętrznie, a to jest mój sposób na rozwój. Jeśli czegoś nie wiem, nie powoduje to u mnie poczucia winy, jak usiłujecie mi wmówić, ale ciekawość i chęć dowiedzenia się więcej.

[kahoko hino]

dobrze, to jeszcze raz:

Napisane przez Szybkobiegacz

czułbym się ograniczony, gdybym był kompletnym głąbem z jakiejś dziedziny.

Napisane przez Szybkobiegacz

z drugiej strony przerażałoby mnie bycie głąbem, który nie ma przynajmniej podstawowej wiedzy na ten temat.

pięknie to wszystko racjonalizujesz i wypierasz swoim uśmiechem i opowieściami. przyjmij może do wiadomości, że czasem najciemniej jest pod latarnią i coś, co dla Ciebie jest niewidoczne, ja widzę od razu.

[Szybkobiegacz]

Kahoko, pokażę Ci błąd twojego myślenia na prostym przykładzie. Może na zasadzie projekcji wmawiasz mi kompleksy, bo sama masz ich wiele i poprzez wmówienie ich mnie, czujesz się lepiej? Jak byś się czuła, gdybym zaczął to drążyć w kolejnych postach? Dokładnie tak ja się czuję, gdy zamiast dopytać, co mam na myśli, rozkładasz moje słowa na czynniki pierwsze, ignorując wyjaśnienia.

Osoba przede mną napisała, że według niej nie warto zgłębiać dziedzin, które nas nie interesują. Do pewnego stopnia się z tym zgadzam, ale równocześnie wyraziłem zdanie częściowo odrębne. Uważam, że np. humanista, interesujący się filozofią, powinien posiadać przynajmniej ogólną wiedzę z innych dziedzin, w tym nauk przyrodniczych. Wielu humanistów usprawiedliwia swoją niewiedzę właśnie tym, że "jestem humanistą". Dla mnie taka osoba nie jest kompletna i trudno uważać mi ją za inteligentną czy wykształconą.

I teraz, wychodząc z tego poglądu, w tym konkretnym kontekście, czułbym się głąbem, gdybym np. nie interesując się polityką mimo wszystko nie wiedział, kto jest prezydentem czy premierem mojego kraju, jakie istnieją partie polityczne i jakie mają z grubsza poglądy. Czułbym się ograniczony, gdybym nie interesując się astronomią, nie wiedział mimo wszystko, ile jest planet w Układzie Słonecznym, że jest coś takiego jak prędkość kosmiczna czy prędkość światła. Uważałbym się za barana, gdybym nie ogarniał podstawowych zasad zachowania się przy stole, mimo że nie jestem lordem ani dyplomatą. Przeraża mnie myśl, że ktoś, kto uważa się za inteligentnego i bogatego wewnętrznie, może mieć elementarne braki w wiedzy z dziedziny matematyki, fizyki, biologii czy chemii, takie na poziomie szkoły podstawowej. I piszę to z punktu widzenia stuprocentowego humanisty.

To jest jednak tylko moja opinia, rozumiem, że mogą być inne i równocześnie oceniam swoją wiedze ogólną jako niezłą, chcę ją poszerzać i poszerzam, nie czuję, żebym miał jakiekolwiek kompleksy. Lubię siebie i lubię innych. Czy teraz się rozumiemy?

[kahoko hino]

Napisane przez Szybkobiegacz

Kahoko, pokażę Ci błąd twojego myślenia na prostym przykładzie. Może na zasadzie projekcji wmawiasz mi kompleksy, bo sama masz ich wiele i poprzez wmówienie ich mnie, czujesz się lepiej? Jak byś się czuła, gdybym zaczął to drążyć w kolejnych postach? Dokładnie tak ja się czuję, gdy zamiast dopytać, co mam na myśli, rozkładasz moje słowa na czynniki pierwsze, ignorując wyjaśnienia.

Osoba przede mną napisała, że według niej nie warto zgłębiać dziedzin, które nas nie interesują. Do pewnego stopnia się z tym zgadzam, ale równocześnie wyraziłem zdanie częściowo odrębne. Uważam, że np. humanista, interesujący się filozofią, powinien posiadać przynajmniej ogólną wiedzę z innych dziedzin, w tym nauk przyrodniczych. Wielu humanistów usprawiedliwia swoją niewiedzę właśnie tym, że "jestem humanistą". Dla mnie taka osoba nie jest kompletna i trudno uważać mi ją za inteligentną czy wykształconą.

I teraz, wychodząc z tego poglądu, w tym konkretnym kontekście, czułbym się głąbem, gdybym np. nie interesując się polityką mimo wszystko nie wiedział, kto jest prezydentem czy premierem mojego kraju, jakie istnieją partie polityczne i jakie mają z grubsza poglądy. Czułbym się ograniczony, gdybym nie interesując się astronomią, nie wiedział mimo wszystko, ile jest planet w Układzie Słonecznym, że jest coś takiego jak prędkość kosmiczna czy prędkość światła. Uważałbym się za barana, gdybym nie ogarniał podstawowych zasad zachowania się przy stole, mimo że nie jestem lordem ani dyplomatą. Przeraża mnie myśl, że ktoś, kto uważa się za inteligentnego i bogatego wewnętrznie, może mieć elementarne braki w wiedzy z dziedziny matematyki, fizyki, biologii czy chemii, takie na poziomie szkoły podstawowej. I piszę to z punktu widzenia stuprocentowego humanisty.

To jest jednak tylko moja opinia, rozumiem, że mogą być inne i równocześnie oceniam swoją wiedze ogólną jako niezłą, chcę ją poszerzać i poszerzam, nie czuję, żebym miał jakiekolwiek kompleksy. Lubię siebie i lubię innych. Czy teraz się rozumiemy?

rozumiemy się świetnie - pięknie maskujesz swoje kompleksy

[deep_blue]

Mamy wszystkowiedząca użytkowniczkę z profilowe syrenką. Gratuluję Pani szczerze poziomu wiedzy pozwalającego diagnozować na odległość po kilku zdaniach także umiejętności czytania w myślach. Jakaż to osobistość kryje się pod tym nickiem. Mogę wiedzieć gdzie robiła Pani habilitacje z psychologii/psychiatrii? Możliwość widzenia tego czego nie widzą inni musiała doprowadzić Panią do wielkich sukcesów.

[kahoko hino]

Napisane przez deep_blue

Mamy wszystkowiedząca użytkowniczkę z profilowe syrenką. Gratuluję Pani szczerze poziomu wiedzy pozwalającego diagnozować na odległość po kilku zdaniach także umiejętności czytania w myślach. Jakaż to osobistość kryje się pod tym nickiem. Mogę wiedzieć gdzie robiła Pani habilitacje z psychologii/psychiatrii? Możliwość widzenia tego czego nie widzą inni musiała doprowadzić Panią do wielkich sukcesów.

dziękuję gratulacji sukcesy są, nie bój żaby. wykształcenie też.

[Szybkobiegacz]

Napisane przez kahoko hino

rozumiemy się świetnie - pięknie maskujesz swoje kompleksy

Wiesz co... Przyznaj, że robisz to po prostu z przekory, żeby sprawdzić granice mojej cierpliwości. To jestem w stanie zrozumieć. Do dzieci mam nieskończoną cierpliwość.

Żaden szanujący się psycholog nie podejmuje się jakiejkolwiek diagnozy na odległość. To robią tylko laicy lub osoby niedouczone. Gratuluję dobrego samopoczucia. Generalnie nie chce mi się z Tobą dalej rozmawiać. Szkoda mi czasu na dziecinne przekomarzanie się.

Pozdrawiam.

[kahoko hino]

Napisane przez Szybkobiegacz

Wiesz co... Przyznaj, że robisz to po prostu z przekory, żeby sprawdzić granice mojej cierpliwości. To jestem w stanie zrozumieć. Do dzieci mam nieskończoną cierpliwość.

Żaden szanujący się psycholog nie podejmuje się jakiejkolwiek diagnozy na odległość. To robią tylko laicy lub osoby niedouczone. Gratuluję dobrego samopoczucia. Generalnie nie chce mi się z Tobą dalej rozmawiać. Szkoda mi czasu na dziecinne przekomarzanie się.

Pozdrawiam.

nie, nie z przekory. i nie wystawiłam diagnozy

powodzenia w pracy nad sobą życzę.

[EvaIo]

Napisane przez Szybkobiegacz

Przeraża mnie myśl, że ktoś, kto uważa się za inteligentnego i bogatego wewnętrznie, może mieć elementarne braki w wiedzy z dziedziny matematyki, fizyki, biologii czy chemii, takie na poziomie szkoły podstawowej. I piszę to z punktu widzenia stuprocentowego humanisty.

W zasadzie masz trochę racji. Ale potrafiłbyś teraz zdać podstawową maturę z fizyki, chemii, biologii, matematyki, bez zaglądania do książek?

[Szybkobiegacz]

Napisane przez EvaIo

W zasadzie masz trochę racji. Ale potrafiłbyś teraz zdać podstawową maturę z fizyki, chemii, biologii, matematyki, bez zaglądania do książek?

Prawie na pewno nie. Ale to nie kwestia wiedzy, tylko np. umiejętność rozwiązywania zadań plus wykucie wzorów. Polska matura nie jest zbyt sensowna i nawet w czasach szkolnych miałem z tym problem. To jest ironia losu, że na poziomie popularnonaukowym mógłbym np. porozmawiać o teorii strun, ale nie rozwiązałbym prostego zadania z fizyki nawet nie na poziomie licealnym, ale pewnie podstawówki. Lubię książki o fizyce, ale zadania z fizyki to dla mnie rzecz nie do przejścia.

Swoją drogą, ostatnio, 17 lat po ukończeniu liceum, śniło mi się, że nie mogę zaliczyć matematyki Wstałem w fatalnym humorze i dopiero po chwili uświadomiłem sobie, że już nic nie muszę. Polska szkoła to trauma ; )