Zerwanie kontaktu z przyjacielem

[Venaa]

Tak jak w temacie. Jakiś czas temu zerwałam kontakt z przyjacielem. Pewnego razu wyznał mi że on nie potrafi już się ot tak ze mną przyjaźnić i nie chce odgrywać roli tzw. "pocieszacza". Mówiąc szczerze to bardzo mnie zaskoczył i nie miałam pojęcia że w taki sposób właśnie mnie traktuje (jest między nami 7 lat różnicy, ma siostrę w moim wieku-20 lat). Uznałam że lepiej będzie jak zerwiemy kontakt z resztą on ma akurat swój honor więc wątpię że po takim czymś dalej by się chciał ze mną przyjaźnić z resztą wspominał że on już nie umie ot tak tego oddzielić. Problem w tym że ja chyba się przestraszyłam i działałam pod napływem emocji. Teraz jak nie utrzymujemy kontaktu to brakuje mi go, naszych wspólnych rozmów i spędzania z nim czasu, być może mój błąd był w tym że był taki okres w którym sporo czasu spędzaliśmy razem a on przecież też ma swoje życie, sprawy. Wszystko to zrozumiałam po czasie, jak zwykle. Chyba najbardziej przestraszyła mnie ta różnica wieku bo dla mnie akurat 7 lat to całkiem sporo i mam świadomość tego że jesteśmy na zupełnie innych etapach. Bałam się też tego że jednak relacja przyjacielska różni się od bycia z kimś w związku i czułabym się w jakiś sposób skrępowana, ja młoda dziewczyna wchodząca w dorosłe życie a on już facet z krwi i kości z jakimś własnym dorobkiem. Przerażały mnie też myśli typu że on jest w takim wieku że powoli zaczyna lub zaraz zacznie myśleć o ślubie, dzieciach. Nie wiem być może jest to kwestia przyzwyczajenia, on dalej próbuje się ze mną w jakiś sposób skontaktować, wiem że czasami bywa w tych miejscach co ja właśnie ze względu na mnie a ja głupia nawet tego faktu nie potrafię wykorzystać. Boję się że straciłam "swoją szansę" bo jest w porządku i raczej nie jest typem który chciałby mnie skrzywdzić.
Jak myślicie, dobrze zrobiłam czy popełniłam błąd i powinnam z nim porozmawiać?

[Adrianna_8]

Napisane przez Venaa

Tak jak w temacie. Jakiś czas temu zerwałam kontakt z przyjacielem. Pewnego razu wyznał mi że on nie potrafi już się ot tak ze mną przyjaźnić i nie chce odgrywać roli tzw. "pocieszacza". Mówiąc szczerze to bardzo mnie zaskoczył i nie miałam pojęcia że w taki sposób właśnie mnie traktuje (jest między nami 7 lat różnicy, ma siostrę w moim wieku-20 lat). Uznałam że lepiej będzie jak zerwiemy kontakt z resztą on ma akurat swój honor więc wątpię że po takim czymś dalej by się chciał ze mną przyjaźnić z resztą wspominał że on już nie umie ot tak tego oddzielić. Problem w tym że ja chyba się przestraszyłam i działałam pod napływem emocji. Teraz jak nie utrzymujemy kontaktu to brakuje mi go, naszych wspólnych rozmów i spędzania z nim czasu, być może mój błąd był w tym że był taki okres w którym sporo czasu spędzaliśmy razem a on przecież też ma swoje życie, sprawy. Wszystko to zrozumiałam po czasie, jak zwykle. Chyba najbardziej przestraszyła mnie ta różnica wieku bo dla mnie akurat 7 lat to całkiem sporo i mam świadomość tego że jesteśmy na zupełnie innych etapach. Bałam się też tego że jednak relacja przyjacielska różni się od bycia z kimś w związku i czułabym się w jakiś sposób skrępowana, ja młoda dziewczyna wchodząca w dorosłe życie a on już facet z krwi i kości z jakimś własnym dorobkiem. Przerażały mnie też myśli typu że on jest w takim wieku że powoli zaczyna lub zaraz zacznie myśleć o ślubie, dzieciach. Nie wiem być może jest to kwestia przyzwyczajenia, on dalej próbuje się ze mną w jakiś sposób skontaktować, wiem że czasami bywa w tych miejscach co ja właśnie ze względu na mnie a ja głupia nawet tego faktu nie potrafię wykorzystać. Boję się że straciłam "swoją szansę" bo jest w porządku i raczej nie jest typem który chciałby mnie skrzywdzić.
Jak myślicie, dobrze zrobiłam czy popełniłam błąd i powinnam z nim porozmawiać?

Czyli on chciał związku, tak?

Cóż, bardzo możliwe, że teraz za nim tęsknisz i wydaje Ci się, że mogłabyś z nim być, a tak naprawdę nie żywisz do niego większych uczuć. Zastanów się czego chcesz.

Jeśli faktycznie wasze oczekiwania się rozmijają, to niestety tak to się musi skończyć... Każdy idzie w swoją stronę.

[I am Rock]

Jeśli facet jest w tobie zakochany, to nie będzie się z tobą przyjaźnił.
Tobie przeszkadza różnica wieku i już na zapas założyłaś, że on będzie myślał o ślubie i dzieciach.
Rozmijacie się.

[Venaa]

Napisane przez I am Rock

Jeśli facet jest w tobie zakochany, to nie będzie się z tobą przyjaźnił.
Tobie przeszkadza różnica wieku i już na zapas założyłaś, że on będzie myślał o ślubie i dzieciach.
Rozmijacie się.

A co w tym wieku nie zaczyna się powoli myśleć o jakieś stabilizacji? To akurat nie jest typ tzw. "wyzwolonego singla".

[I am Rock]

Zaczęłam spotykać się z moim mężem, gdy miałam 22 lata. On był starszy więcej niż 7 lat. I żadne z nas nie myślało o małżeństwie i dzieciach. Ja nawet średnio w ten nasz związek wierzyłam, po prostu fajnie było się spotykać i koniec. Żadnych rozmyślań o przyszłości. Z czasem to się zmieniło, ale bez żadnych nacisków z jego strony i parcia na cokolwiek. Oczywiście, każdy jest inny, ale czy faceci naprawdę tak zaraz chcą się żenić?

[Venaa]

Napisane przez I am Rock

Zaczęłam spotykać się z moim mężem, gdy miałam 22 lata. On był starszy więcej niż 7 lat. I żadne z nas nie myślało o małżeństwie i dzieciach. Ja nawet średnio w ten nasz związek wierzyłam, po prostu fajnie było się spotykać i koniec. Żadnych rozmyślań o przyszłości. Z czasem to się zmieniło, ale bez żadnych nacisków z jego strony i parcia na cokolwiek. Oczywiście, każdy jest inny, ale czy faceci naprawdę tak zaraz chcą się żenić?

Wiesz jak pisałam to był mój przyjaciel więc można powiedzieć że coś więcej wiem na jego temat. On już raczej zachłysnął się tą wolnością i chciałby pewnej stabilizacji.

[I am Rock]

Napisane przez Venaa

Wiesz jak pisałam to był mój przyjaciel więc można powiedzieć że coś więcej wiem na jego temat. On już raczej zachłysnął się tą wolnością i chciałby pewnej stabilizacji.

Tak czy inaczej nie jest powiedziane, że zaraz zechce zaciągnąć cię do ołtarza. Ale skoro nie jesteś nim zainteresowana jako facetem do związku, to po co nad tym się zastanawiać?

[Venaa]

Napisane przez I am Rock

Tak czy inaczej nie jest powiedziane, że zaraz zechce zaciągnąć cię do ołtarza. Ale skoro nie jesteś nim zainteresowana jako facetem do związku, to po co nad tym się zastanawiać?

Przecież napisałam że się przestraszyłam i mi go brakuje. Napisałam też że on cały czas próbuje jakoś nawiązać ze mną kontakt więc się zastanawiam czy z nim nie porozmawiać. Nie twierdzę że zaraz zaciągnął by mnie do ołtarza ale jak napisałam chciałby pewnej stabilizacji więc też myśli o takich rzeczach.

[ellen72]

No ale jestes nim zainteresowana jak facetem czy nie?

[Venaa]

Napisane przez ellen72

No ale jestes nim zainteresowana jak facetem czy nie?

Podoba mi się ale też mam sporo wątpliwości o których już tutaj pisałam.

[201703060948]

Odpuść go sobie.

Jest taki gatunek mężczyzn, co czują się wykorzystani kiedy kobieta nie widzi w nim materiału na partnera/ nie chce seksu. Jakby miała obowiązek chcieć iść z nim do łóżka tylko dlatego, że jest dla niej miły albo udzielił jej wsparcia psychicznego. Całe to pieprzenie o "friend zone", itp.

Ten facet brzmi jakby właśnie taki był.

Gdyby próbował przenieść Waszą znajomość na grunt związku w inny, bardziej elegancki sposób - na przykład powiedział, że jesteś dla niego ważna i spytał, czy chcesz się z nim spotykać - moja odpowiedź byłaby zupełnie inna. Ale on zarzucił Ci quasi, że go wykorzystujesz (nie chce już spełniać roli "pocieszacza"). Kiepsko to brzmi.

[Venaa]

Napisane przez Osterhase

Odpuść go sobie.

Jest taki gatunek mężczyzn, co czują się wykorzystani kiedy kobieta nie widzi w nim materiału na partnera/ nie chce seksu. Jakby miała obowiązek chcieć iść z nim do łóżka tylko dlatego, że jest dla niej miły albo udzielił jej wsparcia psychicznego. Całe to pieprzenie o "friend zone", itp.

Ten facet brzmi jakby właśnie taki był.

Gdyby próbował przenieść Waszą znajomość na grunt związku w inny, bardziej elegancki sposób moja odpowiedź byłaby zupełnie inna.

Ale on nie chciał ode mnie seksu a chciał być ze mną w związku. Raczej nie chciałby mnie wykorzystać z resztą on zna mój punkt widzenia na pewne sprawy i wie że nie kręcą mnie żadne seks przygody.

Ok być może z boku to jakoś inaczej wygląda a ja jestem jakaś "zaślepiona" nie wiem.

[201703060948]

Napisane przez Venaa

Ale on nie chciał ode mnie seksu a chciał być ze mną w związku. Raczej nie chciałby mnie wykorzystać z resztą on zna mój punkt widzenia na pewne sprawy i wie że nie kręcą mnie żadne seks przygody.

To nie odgrywa żadnej roli. Seks jest chyba dla was elementem związku?

Przeżyłam kilkukrotnie podobne historie. Facet - "przyjaciel", z którym pozostawaliśmy w intensywnym kontakcie, ale bez cienia flirtu z mojej strony, raczej rozmowy o duperelach, również z nudy. Dzielenie się przeżyciami, czasami, kiedy miałam akurat cięższy okres wypłakiwanie się, ale przy jego nie tylko zgodzie, ale nawet zachęcaniu do kontaktu i moim upewnianiu się w bezpośredniej rozmowie, że to nie problem. Kontakty w miarę symetryczne, inicjowane przez niego i przeze mnie. I potem nagle jego aluzje, że czuje się wykorzystywany, że jesteśmy tylko przyjaciółmi i niczym więcej.

To seksizm i tyle.

Możliwe oczywiście, że błędnie zrozumiałam sytuację, którą opisujesz.

[Venaa]

Napisane przez Osterhase

To nie odgrywa żadnej roli. Seks jest chyba dla was elementem związku?

Przeżyłam kilkukrotnie podobne historie. Facet - "przyjaciel", z którym pozostawaliśmy w intensywnym kontakcie, ale bez cienia flirtu z mojej strony, raczej rozmowy o duperelach, również z nudy. Dzielenie się przeżyciami, czasami, kiedy miałam akurat cięższy okres wypłakiwanie się, ale przy jego nie tylko zgodzie, ale nawet zachęcaniu do kontaktu i moim upewnianiu się w bezpośredniej rozmowie, że to nie problem. Kontakty w miarę symetryczne, inicjowane przez niego i przeze mnie. I potem nagle jego aluzje, że czuje się wykorzystywany, że jesteśmy tylko przyjaciółmi i niczym więcej.

To seksizm i tyle.

Możliwe oczywiście, że błędnie zrozumiałam sytuację, którą opisujesz.

Wiesz tak jak pisałam sporo spędzaliśmy ze sobą czasu, wiedziałam że mogłam na niego liczyć. On mi nie powiedział że czuje się wykorzystywany a że chciałby czegoś więcej bo nie umie ot tak się ze mną już przyjaźnić. A mówiąc słowo "pocieszacz" miał chyba na myśli to że często wypłakiwałam mu się w rękaw przez jakiś facetów ale też nie tylko. W sumie to mam mały mętlik w głowie i mam już dość tego stanu w którym aktualnie jestem.

[AlaZala]

Napisane przez Osterhase

Przeżyłam kilkukrotnie podobne historie. Facet - "przyjaciel", z którym pozostawaliśmy w intensywnym kontakcie, ale bez cienia flirtu z mojej strony, raczej rozmowy o duperelach, również z nudy. Dzielenie się przeżyciami, czasami, kiedy miałam akurat cięższy okres wypłakiwanie się, ale przy jego nie tylko zgodzie, ale nawet zachęcaniu do kontaktu i moim upewnianiu się w bezpośredniej rozmowie, że to nie problem. Kontakty w miarę symetryczne, inicjowane przez niego i przeze mnie. I potem nagle jego aluzje, że czuje się wykorzystywany, że jesteśmy tylko przyjaciółmi i niczym więcej.

To seksizm i tyle.

To przykra sytuacja. Mnie na szczęście jeszcze nic takiego nie spotkało ze strony żadnego z moich kolegów. Ale wyobrażam sobie, że czułabym się okropnie. To Ty powinnaś czuć się w takiej sytuacji oszukana i wykorzystana, bo przecież uznałaś za przyjaciela kogoś, kto tym przyjacielem nie zamierzał wcale być.

Nie nazwałabym tego seksizmem, ale jakimś zaślepieniem hormonalnym lub świadomym oszustwem.

[I am Rock]

Napisane przez Venaa

Wiesz tak jak pisałam sporo spędzaliśmy ze sobą czasu, wiedziałam że mogłam na niego liczyć. On mi nie powiedział że czuje się wykorzystywany a że chciałby czegoś więcej bo nie umie ot tak się ze mną już przyjaźnić. A mówiąc słowo "pocieszacz" miał chyba na myśli to że często wypłakiwałam mu się w rękaw przez jakiś facetów ale też nie tylko. W sumie to mam mały mętlik w głowie i mam już dość tego stanu w którym aktualnie jestem.

Nie rozumiesz prostych rzeczy.
1. Gdybyś była zainteresowana nim, jako partnerem, to nie wystraszyłabyś się tego, że on chce stabilizacji. Zakochał się i chce być z tobą. To proste. Do ślubu i dzieci droga daleka.
2. Boli go, że dziewczyna z która chciałby być, wypłakuje się na jego ramieniu z powodu innych facetów. Boli albo wkurza, bo masz jego pod ręką, a nie widzisz w nim nic innego, jak tylko rękaw do wypłakania się.
3. Ja rozumiem, że nie chcesz stabilizacji, ale zastanowiłaś się, czy chciałabyś, by ten facet dotykał cię i całował? Jeżeli w tym momencie czujesz niechęć, to rozumiem, że się wystraszyłaś. Bo jeśli nie masz chęci na żadne intymne kontakty z nim, to nie chodzi tu o niechęć do stabilizacji. Tylko o to, że facet jako taki w ogóle cię nie pociąga.

[Venaa]

Napisane przez I am Rock

Nie rozumiesz prostych rzeczy.
1. Gdybyś była zainteresowana nim, jako partnerem, to nie wystraszyłabyś się tego, że on chce stabilizacji. Zakochał się i chce być z tobą. To proste. Do ślubu i dzieci droga daleka.
2. Boli go, że dziewczyna z która chciałby być, wypłakuje się na jego ramieniu z powodu innych facetów. Boli albo wkurza, bo masz jego pod ręką, a nie widzisz w nim nic innego, jak tylko rękaw do wypłakania się.
3. Ja rozumiem, że nie chcesz stabilizacji, ale zastanowiłaś się, czy chciałabyś, by ten facet dotykał cię i całował? Jeżeli w tym momencie czujesz niechęć, to rozumiem, że się wystraszyłaś. Bo jeśli nie masz chęci na żadne intymne kontakty z nim, to nie chodzi tu o niechęć do stabilizacji. Tylko o to, że facet jako taki w ogóle cię nie pociąga.

Mam dopiero 20 lat więc chyba mogłam przestraszyć się tej stabilizacji. Jeżeli chodzi o bliższy kontakt z nim to wyobrażam sobie to bo wizualnie też mi się podoba. Jak pisałam najbardziej przestraszyłam się tej wiekowej różnicy bo zastanawiam się jak taki związek będzie funkcjonował i czy aż tak bardzo dużo będzie różnic wynikających z racji wieku. Dobrze czuję się w jego towarzystwie, miło spędzaliśmy ze sobą czas ale jednak przyjaźń różni się od bycia z kimś w związku. Wiem że jak nie zaryzykuję to się nie przekonam, zawsze jest jakieś ryzyko. Mimo wszystko staram się jakoś rozsądnie myśleć i zastanawiam się czy taki związek w ogóle ma szansę przetrwać. Ja już w tym wszystkim nie wspominam nawet o swoich rodzicach bo od nich raczej akceptacji na ten związek nie uzyskam a oni mimo że już wyprowadziłam się z domu to że tak to nazwę bardzo interesują się moim losem bo jestem ich jedynym dzieckiem.

[201607111028]

"Tak albo nie. No nie wiem. Tyle wątpliwości."
Nie rób mu wody z mózgu i daj mu spokój

[AlaZala]

Napisane przez carolina662

"Tak albo nie. No nie wiem. Tyle wątpliwości."
Nie rób mu wody z mózgu i daj mu spokój

To on zrobił Autorce wodę z mózgu.
Mógł się z nią przyjaźnić, mógł, aż nagle przestał móc...

[201607111028]

Napisane przez AlaZala

To on zrobił Autorce wodę z mózgu.
Mógł się z nią przyjaźnić, mógł, aż nagle przestał móc...

Gdzie twierdzę, że nie zrobił? Tylko że teraz autorka rozważa, czy nie zrobić czegoś podobnego

[AlaZala]

Napisane przez carolina662

Gdzie twierdzę, że nie zrobił? Tylko że teraz autorka rozważa, czy nie zrobić czegoś podobnego

Może to niedobre, ale ja jestem zwolenniczką stosowania zasady wzajemności w relacjach międzyludzkich.

[201607111028]

Napisane przez AlaZala

Może to niedobre, ale ja jestem zwolenniczką stosowania zasady wzajemności w relacjach międzyludzkich.

Aha. No to ja niekoniecznie. Nie w tak drażliwych i istotnych kwestiach, jak zakochanie, uczucia

[zdradzo]

Skoro nie jesteś pewna, Autorko, to daj sobie spokój. Znasz go tak dobrze, a jednak wystraszyłaś się różnicy wieku. Co ona ma do rzeczy? Nie kumam. Z góry coś założyłaś, zamiast z nim porozmawiać. Ech...

[I am Rock]

Napisane przez Venaa

Mam dopiero 20 lat więc chyba mogłam przestraszyć się tej stabilizacji. Jeżeli chodzi o bliższy kontakt z nim to wyobrażam sobie to bo wizualnie też mi się podoba. Jak pisałam najbardziej przestraszyłam się tej wiekowej różnicy bo zastanawiam się jak taki związek będzie funkcjonował i czy aż tak bardzo dużo będzie różnic wynikających z racji wieku. Dobrze czuję się w jego towarzystwie, miło spędzaliśmy ze sobą czas ale jednak przyjaźń różni się od bycia z kimś w związku. Wiem że jak nie zaryzykuję to się nie przekonam, zawsze jest jakieś ryzyko. Mimo wszystko staram się jakoś rozsądnie myśleć i zastanawiam się czy taki związek w ogóle ma szansę przetrwać. Ja już w tym wszystkim nie wspominam nawet o swoich rodzicach bo od nich raczej akceptacji na ten związek nie uzyskam a oni mimo że już wyprowadziłam się z domu to że tak to nazwę bardzo interesują się moim losem bo jestem ich jedynym dzieckiem.

Do tej pory się dogadywaliście, aż naraz różnica wieku zaczęła ci przeszkadzać? Co niby teraz miałoby się zmienić? Masz jakiś dziwny obraz związku, przecież bycie z kimś nie przewraca życia do góry nogami. Ok, 20 lat to nie wiek na jakieś poważne deklaracje. Wiadomo, nie jesteś w stanie przewidzieć, czy chcesz być z kimś na wieki. Życie wszystko weryfikuje. Tak samo może nie przetrwać związek z równolatkiem. A rodzice za ciebie życia nie przeżyją.
Wiesz, sama tworzysz przeszkody. Ja chciałam być z facetem i ani różnica wieku, ani sprzeciw rodziców mi w tym nie przeszkodziły. Ale ja c h c i a ł a m.
Ty najchętniej przyjaźniłabyś się z nim dalej. Ale nie da rady, bo facet się zakochał. I albo będzie żył złudzeniami, że jednak między wami się ułoży, albo odsunie się od ciebie. Faceci w pewnym wieku już nie chcą się przyjaźnić, tylko szukają partnerki. Prędzej czy później dotrze do niego, że traci czas na wzdychanie do ciebie.

[Venaa]

Napisane przez I am Rock

Do tej pory się dogadywaliście, aż naraz różnica wieku zaczęła ci przeszkadzać? Co niby teraz miałoby się zmienić? Masz jakiś dziwny obraz związku, przecież bycie z kimś nie przewraca życia do góry nogami. Ok, 20 lat to nie wiek na jakieś poważne deklaracje. Wiadomo, nie jesteś w stanie przewidzieć, czy chcesz być z kimś na wieki. Życie wszystko weryfikuje. Tak samo może nie przetrwać związek z równolatkiem. A rodzice za ciebie życia nie przeżyją.
Wiesz, sama tworzysz przeszkody. Ja chciałam być z facetem i ani różnica wieku, ani sprzeciw rodziców mi w tym nie przeszkodziły. Ale ja c h c i a ł a m.
Ty najchętniej przyjaźniłabyś się z nim dalej. Ale nie da rady, bo facet się zakochał. I albo będzie żył złudzeniami, że jednak między wami się ułoży, albo odsunie się od ciebie. Faceci w pewnym wieku już nie chcą się przyjaźnić, tylko szukają partnerki. Prędzej czy później dotrze do niego, że traci czas na wzdychanie do ciebie.

To nie jest tak że mi przeszkadza ale jak pisałam jesteśmy na zupełnie innych etapach i z pewnością będą jakieś różnice, inne spojrzenie na pewne sprawy. Rodzice to akurat najmniejszy problem w tym sensie że może samego związku nie zaakceptują ale uszanują moją decyzję. Czy coś złego jest w tym że najzwyczajniej w świecie boję się? Ja nie jestem typem ryzykantki, boję się ryzyka. A co do szukania przeszkód to mam tendencje do takiego analizowania, widać taka już jestem. Ja lubię mieć takie w miarę poukładane życie, nie przepadam za jakimiś zawirowaniami, spontaniczna też raczej nie jestem. A jeżeli chodzi o przyjaciela to ja nie mam zamiaru się narzucać to on nie chce ot tak tego wszystkiego zakończyć, może komuś wreszcie na mnie zależy. Jeżeli zdecyduje że nie warto na mnie czekać czy też się starać to nie będę go zatrzymywać, uszanuję jego decyzję. Ponoć jeżeli komuś na kimś zależy to liczy się dobro tej drugiej osoby a ja chcę żeby było dobrze, był szczęśliwy czy to ze mną czy z kimś innym.

[201607111028]

Napisane przez Venaa

Czy coś złego jest w tym że najzwyczajniej w świecie boję się?

Lek jest niewspolmierny do zagrozenia

[Venaa]

Mój temat ot tak w sumie ucichł, zapomniałam podziękować za rady jakie tutaj uzyskałam, okazały się bardzo cenne. Co do mojej sytuacji to zaryzykowałam, jesteśmy w związku Dużo osób pisało tutaj żebym odpuściła, ja jednak zaryzykowałam i cieszę się że mam obok siebie takiego fajnego faceta

Dzięki dziewczyny