czyja wina?

[handmade_with_love]

Witam,
postanowilam napisac gdyz juz sama nie wiem co robic. Mam konto na forum od dlugo czasu, ale po prostu wstyd i tyle.
Jestem w zwiazku od prawie 2 lat, moj chlopak - uroczy, czuly, kochajacy, rozwodnik z dwojgiem doroslych dzieci, oboje mieszkaja z nim, jedno idzie na studia za pare miesiecy, rozsadne, szanujace jego i mnie. drugie dzieko, 21 lat bez planow na zycie, nie szanuje ani ojca a tym bardziej i mnie.
Mieszkamy razem, moj chlopak chcial zebysmy zamieszkali razem juz po roku znajomosci, wydawalo mi sie ze to dosyc szybko, ale stwierdzilam ze skoro sie kochamy wszystko powinno byc ok. I bylo. Do czasu. Przez ostatnie kilka miesiecy nic innego nei ma, jak klotnie. Przynaje sie, czesc klotni ja prowokuje, ale nie moge zniesc faktu ze jego 'dzieci' dorosle a siedza w domu, leniwe, czekaja tylko az ktos im obiad ugutotuje, posprzata, najlepej zeby jeszcze dac pieniadze. Doszlo do momentu, ze ja juz im nie zwracam uwagi o nic, bo pozniej sa tylko klotnie. Moj chlopak na poczatku trzymal moja strone, zwracal im uwage, teraz juz to wszystko olewa, zwraca im uwage jak juz jest faktycznie zle. Uwaza, ze trzeba dac im czas, bo ich matka zostawila ich jak byli mali wiec teraz potrzebuja czasu zeby sie do wszystkiego przyzwyczaic. Ok, rozumiem, ale nie mozna zostawic ich na zasadzie, robcie co chcecie. Zbyt rozsadni to oni nie sa. jakiekolwiek zasady typu: zdejmij buty w domu, scisz tv albo gry po 22 nie dzialaja, trzeba im przypominac kilka razy w tygodniu o tych samych rzeczach.
Mielismy plany zeby sie przeprowadzic za kilka lat w inne miejsce, ale teraz pojawia sie problem jak sie przeprowadzic skoro jego mlodsze dziecko sobie nie poradzi w zyciu, on nawet nie potrafi sprzatnac po sobie.
Szczerze, nie czuje sie jakbym miala dom, to jest ich dom, nei moj, nie czuje sie swobodnie. moj TZ uwaza, ze to wszystko wymyslam, ze to moja wina ze nie czuje sie jak w domu. Trudno mieszkac w domu jesli wiesz ze nie jestes mile widziana, ze jego syn traktuje mnie jak powietrze. Czy ja faktycznie przesadzam? moze to normalne, ze jego synowie nie radza sobie w zyciu ze wzgledu na rozwod rodzicow. Ja mam wizje, ze wszyscy sie beda szanowac itd. ale to tylko moja wizja. Prawde mowiac nie moge sie doczekac kiedy jego dzieci sie wyprowadza z domu i my w reszcie bedziemy mogli byc sami. Dodam ze ja nie mam dzieci i nie planuje ich miec.
Nastepna kwestia, moj chlopak byl typem romantyka na poczatku naszej znajomosci, wiadomo jak to jest na poczatku. W pewnym momencie wszystko sie skonczylo. Wspomnialam mu pare razy w formie zartu, ze lubie kwiaty itd. ale nie zalapal. wczoraj podczas kolejnej klotni, wygarnelam wszystko. Powiedzial, ze faktycznie moze nie jest zbyt romantyczny ale taki jest i koniec.
Sama nie wiem, jest zbyt wiele do pisania, moglabym pisac i pisac. Jest mi przykro bo mam wrazenie ze on nie dba wogole. Jakiekolwiek rozmowy o zareczynach/slubie koncza sie klotnia, ze on juz raz byl zonaty i nie spieszy mu sie do slubu. Jak wy to widzicie? moze ja faktycznie nie widze czegos co jest oczywiste, moze faktycznie ja prowokuje czesc klotni i zachowan. Dodam ze jestem DDA, pracuje nad soba i nad pewnymi zachowaniami spowodowanymi faktem rozwodu moich rodzicow.

[201607110949]

Napisane przez handmade_with_love

Witam,
postanowilam napisac gdyz juz sama nie wiem co robic. Mam konto na forum od dlugo czasu, ale po prostu wstyd i tyle.
Jestem w zwiazku od prawie 2 lat, moj chlopak - uroczy, czuly, kochajacy, rozwodnik z dwojgiem doroslych dzieci, oboje mieszkaja z nim, jedno idzie na studia za pare miesiecy, rozsadne, szanujace jego i mnie. drugie dzieko, 21 lat bez planow na zycie, nie szanuje ani ojca a tym bardziej i mnie.
Mieszkamy razem, moj chlopak chcial zebysmy zamieszkali razem juz po roku znajomosci, wydawalo mi sie ze to dosyc szybko, ale stwierdzilam ze skoro sie kochamy wszystko powinno byc ok. I bylo. Do czasu. Przez ostatnie kilka miesiecy nic innego nei ma, jak klotnie. Przynaje sie, czesc klotni ja prowokuje, ale nie moge zniesc faktu ze jego 'dzieci' dorosle a siedza w domu, leniwe, czekaja tylko az ktos im obiad ugutotuje, posprzata, najlepej zeby jeszcze dac pieniadze. Doszlo do momentu, ze ja juz im nie zwracam uwagi o nic, bo pozniej sa tylko klotnie. Moj chlopak na poczatku trzymal moja strone, zwracal im uwage, teraz juz to wszystko olewa, zwraca im uwage jak juz jest faktycznie zle. Uwaza, ze trzeba dac im czas, bo ich matka zostawila ich jak byli mali wiec teraz potrzebuja czasu zeby sie do wszystkiego przyzwyczaic. Ok, rozumiem, ale nie mozna zostawic ich na zasadzie, robcie co chcecie. Zbyt rozsadni to oni nie sa. jakiekolwiek zasady typu: zdejmij buty w domu, scisz tv albo gry po 22 nie dzialaja, trzeba im przypominac kilka razy w tygodniu o tych samych rzeczach.
Mielismy plany zeby sie przeprowadzic za kilka lat w inne miejsce, ale teraz pojawia sie problem jak sie przeprowadzic skoro jego mlodsze dziecko sobie nie poradzi w zyciu, on nawet nie potrafi sprzatnac po sobie.
Szczerze, nie czuje sie jakbym miala dom, to jest ich dom, nei moj, nie czuje sie swobodnie. moj TZ uwaza, ze to wszystko wymyslam, ze to moja wina ze nie czuje sie jak w domu. Trudno mieszkac w domu jesli wiesz ze nie jestes mile widziana, ze jego syn traktuje mnie jak powietrze. Czy ja faktycznie przesadzam? moze to normalne, ze jego synowie nie radza sobie w zyciu ze wzgledu na rozwod rodzicow. Ja mam wizje, ze wszyscy sie beda szanowac itd. ale to tylko moja wizja. Prawde mowiac nie moge sie doczekac kiedy jego dzieci sie wyprowadza z domu i my w reszcie bedziemy mogli byc sami. Dodam ze ja nie mam dzieci i nie planuje ich miec.
Nastepna kwestia, moj chlopak byl typem romantyka na poczatku naszej znajomosci, wiadomo jak to jest na poczatku. W pewnym momencie wszystko sie skonczylo. Wspomnialam mu pare razy w formie zartu, ze lubie kwiaty itd. ale nie zalapal. wczoraj podczas kolejnej klotni, wygarnelam wszystko. Powiedzial, ze faktycznie moze nie jest zbyt romantyczny ale taki jest i koniec.
Sama nie wiem, jest zbyt wiele do pisania, moglabym pisac i pisac. Jest mi przykro bo mam wrazenie ze on nie dba wogole. Jakiekolwiek rozmowy o zareczynach/slubie koncza sie klotnia, ze on juz raz byl zonaty i nie spieszy mu sie do slubu. Jak wy to widzicie? moze ja faktycznie nie widze czegos co jest oczywiste, moze faktycznie ja prowokuje czesc klotni i zachowan. Dodam ze jestem DDA, pracuje nad soba i nad pewnymi zachowaniami spowodowanymi faktem rozwodu moich rodzicow.

Myślę, że z perspektywy synów wygląda to tak: wprowadziła się nagle jakaś baba i nie dość, że oczekuje szacunku i miłej atmosfery, to jeszcze wprowadza jakieś zasady. Całe życie ojciec olewał łażenie po domu w butach i ryczące TV o 23:00, więc ja to olewam i dostosowywać się nie będę, bo to mój dom. Odkąd u nas mieszka, ciągle tylko awantury i czepianie się pierdół! Ona nawet żoną nie jest i nie będzie mimo skomlenia o pierścionek, więc jak jej coś nie pasuje, niech wraca skąd przyszła.

Co do nieradzenia sobie w życiu - gdyby dostali na głowę kubeł zimnej wody, to by sobie poradzili. Na dzień dzisiejszy, po co mają się wysilać, skoro autorytet (ojciec) od nich nie wymaga? Mówienie, że ktoś nie potrafi po sobie posprzątać, gdy jest osobą w pełni sprawną fizycznie umysłowo i fizycznie jest hm.... oderwane od rzeczywistości? Potrafi, tylko nie chce. Może demonstracyjnie, Tobie na złość, albo olewał to całe życie, więc nie ma zamiaru się zmieniać. Inaczej by było, gdyby ojciec wymagał, ale że nie wymaga i nie zamierza stawać więcej po Twojej stronie, raczej nic nie zdziałasz. To nie są przedszkolaki, które się przyzwyczają, to dorosłe konie, ze swoimi charakterami i wykształconymi nawykami. Są na tyle duzi, że pewnie zauważają, że ojcu już nie bardzo się o Ciebie chce dbać, nie ma zamiaru robić Cię pełnoprawną panią domu, więc traktują jak tymczasowego, przymusowego lokatora, a nie kogoś, kogo należy naprawdę poważnie traktować. Myślę, że podstawową kwestią, którą powinnaś sobie przemyśleć, jest Twoja relacja z tym panem, bo to również on może coś zmienić w kontaktach z dziećmi, nikt inny.

[_Miyu]

Szczerze. Gdybym miała 21 lat i przyszła by mi do domu obca baba i próbowała ustawiać mnie po katach i narzucać swoje zasady, to jeszcze na zlosc bym jej robiła.

edit.

Byłam w takiej sytuacji. Tylko, że na miejscu tych chłopaków. Teraz na szczęście mam trochę więcej lat. Swój dom i rodzinę.

I szczerze doprowadzalo mnie to do szału kiedy moja macocha próbowała mną dyrygowac. Obca kobieta, która była dla mnie nikim po za baba mojego ojca. Nie miała prawa mi mówić co mam robić. Wszystko uzgadnialam tylko z moim tata. Ja olewalam. I jej glupkowate pomysły.

[cherry_flamme]

Rozumiem, że jesteś zła i jest Ci przykro, ale tych "dzieci" już nie zmienisz. Skoro przez tyle lat ich ojcu to nie przeszkadzało, to nagle nie zacznie.

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

Nie wysuwałabym tak daleko idących wniosków, że to młodsze dziecko sobie nie poradzi. Teraz jest wygodnie, ale może by się ogarnął, gdyby został sam. Dziwne jest dla mnie blokowanie przeprowadzki, "bo on po sobie nie sprząta".

[Djuno]

Oni są dokładnie tacy, jak ich ojciec wychował, a ty niestety jesteś nowa i nie poczujesz się jak u siebie.

A tak ogólnie, to kto w tym domu sprząta i gotuje? Ty czy twój ukochany?

BTW, wzrusza mnie ten podział na dobre i złe dziecko, takie sztampowe. A potem nagle jednak okazuje się, że obaj nie ogarniają.

[zlotniczanka]

Ja bym się wyprowadziła. Bo to oczywiste, że nie jesteś u siebie. I nie będziesz, dopóki synowie nie dostaną skrzydeł. A raczej nie dostaną, skoro im wygodnie w rodzinnym domu i nic nie muszą, tłumaczeni dziecięcą traumą (ile lat ta trauma już ma? dobija do pełnoletności?)
Poszukaj sobie kawalerki, zostaw chłopaka z tym bajzlem, tłumacząc mu dlaczego nie chcesz z nimi mieszkać i tyle.
I też mam pytanie - to chyba nie Ty tam sprzątasz i gotujesz? Bo jeśli tak, to natychmiast przestań.

[handmade_with_love]

Napisane przez Djuno

Oni są dokładnie tacy, jak ich ojciec wychował, a ty niestety jesteś nowa i nie poczujesz się jak u siebie.

A tak ogólnie, to kto w tym domu sprząta i gotuje? Ty czy twój ukochany?

BTW, wzrusza mnie ten podział na dobre i złe dziecko, takie sztampowe. A potem nagle jednak okazuje się, że obaj nie ogarniają.

sprzatam glownie ja, 90% sprzatania jest moje. Gotowaniem sie dzielimy, np. jak ja sprzatam to moj TZ gotuje, ale gotujemy razem albo tylko on. Wiec nie moge narzekac ze moj TZ nic nie robi. Problem jest, ze jego dzieci o nic nie dbaja, sa obojetne na wszystko. Ale to juz jak widze nei moj problem.

Z tego co mowicie, to widze, ze nie powinnam oczekiwac akceptacji i milosci ze strony jego dzieci. Z jednej strony to rozumiem, bo tez kiedys bylam w sytuacji ze moj ojczym probowal mna rzadzic itd.

Jak powinnam sie zachowac wzgledem jego dzieci? moj TZ sugeruje, zebym usunela sie z wszelkiego komentowania ich poczynan, zebym probowala byc mila itd.

[Djuno]

W ogóle, albo dzieciątka wysłać na studia do innego miasta, albo samemu się wyprowadzić.
Przestań sprzątać. Trochę to wygląda tak, jakby chłopak nalegał na wspólne mieszkanie, bo szukał kogoś, kto ogarnie bałagan. Albo po prostu nikomu z tej trójki bałagan nie przeszkadza i tylko chodzisz pomiędzy nimi i dupę trujesz.
Nie dziw się, że cię nie kochają, skoro nagle po wielu latach spokojnego pielęgnowania miru domowego zjawia się nowy mieszkaniec i straszy wszystkich odkurzaczem. Wyobraź sobie, że oni oczekują czegoś od ciebie, co totalnie cię nie interesuje i czego nigdy nie robiłaś, pielenia grządek, drylowania wiśni, i to nie od święta, a dwa razy w tygodniu.

Spróbuj proponować i pytać, zamiast trucia. Zamiast niepotrzebnego strzępienia języka, spytaj, kto w tym tygodniu odkurza i puszcza pranie i kiedy to zrobi, bo ty bierzesz na siebie łazienkę. No i najpierw obgadaj to z partnerem, żeby nie wchodzić pomiędzy nich.

[201607110949]

Napisane przez handmade_with_love

sprzatam glownie ja, 90% sprzatania jest moje. Gotowaniem sie dzielimy, np. jak ja sprzatam to moj TZ gotuje, ale gotujemy razem albo tylko on. Wiec nie moge narzekac ze moj TZ nic nie robi. Problem jest, ze jego dzieci o nic nie dbaja, sa obojetne na wszystko. Ale to juz jak widze nei moj problem.

Z tego co mowicie, to widze, ze nie powinnam oczekiwac akceptacji i milosci ze strony jego dzieci. Z jednej strony to rozumiem, bo tez kiedys bylam w sytuacji ze moj ojczym probowal mna rzadzic itd.

Jak powinnam sie zachowac wzgledem jego dzieci? moj TZ sugeruje, zebym usunela sie z wszelkiego komentowania ich poczynan, zebym probowala byc mila itd.

A z jakiej racji? Chłop Cię tam zatrudnił w charakterze sprzątaczki? Bo mam nadzieję, nie jest tak źle, że nie pracujesz, więc jesteś na jego łasce i jego synowie to widzą?
Przestań być nadgorliwa. Obowiązki domowe obgadajcie najpierw z facetem na osobności, jak on to w ogóle widzi. Potem z synami, razem. Szansa, że Cię polubią jest niewielka, ale też nie bardzo wiem, co Cię tak dziwi i śmieszy w propozycji TŻa? Bycie dla nich niemiłym i wtrącanie się w ich sprawy prędzej niż później skończy się wystawieniem Ci walizek za drzwi - dzieci prawie zawsze w takich sytuacjach wygrywają batalię.

[zlotniczanka]

A ja bym mimo wszystko poważnie przemyślała związek z facetem, który pozwala, by jego własne dzieci stawały się kaleczne. Bo jak rozumiem- ten 21latek nic nie robi w życiu? Jestem ciekawa, czy Twój chłopak ma świadomość, jaka światła kariera może czekać kogoś, kto niczego nie umie, niczego nie robi i rośnie mu dziura w CV? To tłumaczenie się traumą to dla mnie przejaw lenistwa i braku odpowiedzialności ze strony tż. O ile można przymknąć oko na niesprzątanie to jednak brak wymagań co do np pójścia do pracy czy dalszej nauki to już poważna sprawa.

Jeśli chodzi o prowadzenie domu, to pogadaj z partnerem i niech on zarządzi dyżury w sprzątaniu. Dzieciaki niech sprzątają jak umieją, nie komentuj i nie poprawiaj. Okres świąteczny to dobra okazja, jak sobie zrobią, takie będą miały święta.

[Djuno]

Napisane przez zlotniczanka

Jeśli chodzi o prowadzenie domu, to pogadaj z partnerem i niech on zarządzi dyżury w sprzątaniu. Dzieciaki niech sprzątają jak umieją, nie komentuj i nie poprawiaj.

I niech sami wybiorą, co chcą robić i dadzą jakiś termin wykonania, bo inaczej dostaną następny z serii rozkazów tatusia, których nigdy nie musieli wykonywać.

Ja nie wiem, na ile ten 21latek serio nic nie robi, a ja ile autorka się go czepia. Ja miałam pracę na 3/4 etatu i szkołę i nawet nie mieszkałam z partnerką ojca, a ta i tak miała do mnie pretensje, że nic nie robię, ani w kierunku własnej przyszłości, ani w ogóle.

Tłumaczenie dzieci traumą to mydlenie oczu, które partner autorki stosuje z powodzeniem od wielu lat, żeby nie przyjąć do wiadomości własnej niewydolności wychowawczej.

[handmade_with_love]

to nie jest tak, ze te dzieci nic nie robia, jak im powiesz, zeby cos zrobily/posprzataly to zrobia, fakt ze trzeba im powiedziec, nie zrobia sami z siebie. Starszy syn pracowal, teraz bedzie szedl na studia, wlasnie dostal prace na pol etatu, jest ok. Mlodszy tlumaczy sie trauma z dziecinstwa, pracuje na pol etatu, duzych pieniedzy z tego nie ma, chodzi tutaj o fakt, ze jak pojdzie na swoje to sie nie utrzyma, bo nie ma wystarczajaco pieniedzy, nie oszczedza i za bardzo nei zdaje sobie sprawy z tego jak zycie wyglada, ze jedzenie nie pochodzi z lodowki lecz ze sklepu itd. Ja sie przyznalam TZ ze faktycznie na poczatku oczekiwalam od nich zbyt duzo, teraz nie czepiam sie, bo szkoda mi zdrowia. Wiec przyznaje sie do winy, ze faktycznie zle to zaczelam.
Co do sprzatania, ja glownie sprzatam bo lubie porzadek, TZ sprzata i glownie gotuje. Synowie sprzataja swoje pokoje i lazienki. Jak sie im przypomni.
Moze ja sie faktycznie czepiam, ale ja w ich wieku po pierwsze nie mieszkalam juz z rodzicami, bylam na swoim i nikt mi nie musial przypominac 10 razy o czyms. Dlatego jest mi trudno zrozumiec takie a nie inne zachowanie.
Staram sie byc mila, ale mam wrazenie, ze teraz mlodszy syn odbierze to jako znac ze wygral i nadal bedzie tak jaki jest wobec mnie. Jak to powinnam rozegrac, zeby fakktycznie zmienic relacje ale zeby nie pokazac ze w jakis sposob jestem na przegranej pozycji?

[Djuno]

Skoro obaj pracują, uczą się (młodszy jeszcze nie ogarnia, ale nie on pierwszy) i wykonują obowiązki domowe (co prawda po przypomnieniu), to się ich czepiasz.

Skąd w ogóle poczucie, że musisz z nimi o coś rywalizować i wygrać? Biorąc pod uwagę obecną sytuację w kraju, to raczej ciężko się utrzymać z pierwszej czy drugiej pracy, nawet na cały etat, nie oni pierwsi są na utrzymaniu rodziców i nie mają perspektyw na samodzielność w najbliższym czasie.
Jeżeli oczekujesz, że ktoś nagle zacznie być dla ciebie miły, to stawiasz się z miejsca na przegranej pozycji - ani nie ma siły, która go do tego zmusi, sensu też w tym nie ma za wiele. Nie wiem też, co rozumiesz pod pojęciem szacunku - obraża cię, wyzywa? Odmawia pomocy, trzaska drzwiami? Wrzeszczy, że cię zniszczy?
Odpuść trochę, pozwól mu być naburmuszonym i spróbuj tego, czego sama oczekujesz - zaakceptuj go takim, jakim jest.

[Rainberry]

Napisane przez handmade_with_love

lJak to powinnam rozegrac, zeby fakktycznie zmienic relacje ale zeby nie pokazac ze w jakis sposob jestem na przegranej pozycji?

Ale Ty JESTEŚ na przegranej pozycji. Dzieciaki 19 i 21 to są dzieciaki w pełni wychowane, teraz już nic nie zmienisz. Ich ojciec wychował ich tak, jak wychował. Matka, czy brak matki - taka sytuacja teraz. Taka sytuacja od 20 lat, Ty jesteś elementem stosunkowo nowym. Zważ jeszcze na to - to jest męska jaskinia, 3 dorosłych chłopów ze swoimi nawykami, a Ty nie masz argumentów po swojej stronie, bo ani matką, ani żoną nie jesteś, chyba tylko szantaż/groźby/sabotaż zostaje. Tłumaczenie traumą są rzeczywiście głupie, w końcu nie przeżyły wojny tylko rozwód. Jak w tym wieku mają dalej "traumę" to już z niej nie wyjdą. To jest tylko kwestia woli całej trójki. Ja bym się wyprowadziła i zobaczyła czy sobie przemyśli priorytety.

[Djuno]

Napisane przez Rainberry

Ja bym się wyprowadziła i zobaczyła czy sobie przemyśli priorytety.

Ale jakie priorytety? Przecież oni wszystko robią tak, jak ona chce. Tyle, że młodszy jest niemiły, a obaj mało zarabiają.

[Rainberry]

Napisane przez Djuno

Ale jakie priorytety? Przecież oni wszystko robią tak, jak ona chce. Tyle, że młodszy jest niemiły, a obaj mało zarabiają.

Dobra, zostaw synów - napisała też, że jej TŻ zupełnie olewa te wszystkie kwasy, że się kłócą, zmienił się, nie stara się i ogólnie dziewczyna utknęła.
Wygląda na to, że im tam nie gra w tym domu, więc albo synowie musieliby się usamodzielnić, iść na studia do innego miasta, wyprowadzić, albo ona. Czyli albo facet już dzieciaczki wypuszcza z gniazda i skupia się na swoim związku, albo siedzą we trzech w tej jaskini i obcy element, dla którego nie ma miejsca się usuwa. Bo tak to wygląda na próby tworzenia nie tyle związku, co rodziny. A jej taka rodzina nie pasuje.

[Djuno]

No ale co ma robić, jak nie olać. Pewnie z jego perspektywy jest ok, bo tak obiektywnie rzecz biorąc chyba serio - jest ok. A autorka twierdzi, że jego synowie są leniwi, niezaradni, niesamodzielni i obojętni. Co on ma jej na to odpowiedzieć? Nie chce się z nią kłócić, synów też średnio chce z domu wyrzucać.

Mnie to wygląda, że autorka sama zwady szuka i kwasy powoduje, a jej partner jest baaaardzo cierpliwy, bo ma doświadczenie po bataliach z nastolatkami.

Ci synowie to w ogóle taki kozioł ofiarny, partner nie stara się, nie jest romantyczny, nie zależy mu, ale jest czuły, to te jego syny takie wstrętne i pasożytujące.

[201607110949]

Napisane przez handmade_with_love

to nie jest tak, ze te dzieci nic nie robia, jak im powiesz, zeby cos zrobily/posprzataly to zrobia, fakt ze trzeba im powiedziec, nie zrobia sami z siebie. Starszy syn pracowal, teraz bedzie szedl na studia, wlasnie dostal prace na pol etatu, jest ok. Mlodszy tlumaczy sie trauma z dziecinstwa, pracuje na pol etatu, duzych pieniedzy z tego nie ma, chodzi tutaj o fakt, ze jak pojdzie na swoje to sie nie utrzyma, bo nie ma wystarczajaco pieniedzy, nie oszczedza i za bardzo nei zdaje sobie sprawy z tego jak zycie wyglada, ze jedzenie nie pochodzi z lodowki lecz ze sklepu itd. Ja sie przyznalam TZ ze faktycznie na poczatku oczekiwalam od nich zbyt duzo, teraz nie czepiam sie, bo szkoda mi zdrowia. Wiec przyznaje sie do winy, ze faktycznie zle to zaczelam.
Co do sprzatania, ja glownie sprzatam bo lubie porzadek, TZ sprzata i glownie gotuje. Synowie sprzataja swoje pokoje i lazienki. Jak sie im przypomni.
Moze ja sie faktycznie czepiam, ale ja w ich wieku po pierwsze nie mieszkalam juz z rodzicami, bylam na swoim i nikt mi nie musial przypominac 10 razy o czyms. Dlatego jest mi trudno zrozumiec takie a nie inne zachowanie.
Staram sie byc mila, ale mam wrazenie, ze teraz mlodszy syn odbierze to jako znac ze wygral i nadal bedzie tak jaki jest wobec mnie. Jak to powinnam rozegrac, zeby fakktycznie zmienic relacje ale zeby nie pokazac ze w jakis sposob jestem na przegranej pozycji?

Halo, tu ziemia, młodszy ma dopiero 19 lat! Czego Ty od tych chłopaków wymagasz, bo nie bardzo ogarniam? Z wcześniejszych opisów można było się domyślać, że żyją tylko za tatusiowe i całymi dniami ciupą w Play Station. Czemu już snujesz wizje o tym, jak młodszy pójdzie "na swoje"? Jego ojciec ma obowiązek utrzymywać go do czasu skończenia studiów, nie pozbędziesz się z domu niewygodnych dzieci tak łatwo.
Współczuję tym chłopakom w tym momencie, bardzo.

[Rainberry]

Napisane przez Djuno

No ale co ma robić, jak nie olać. Pewnie z jego perspektywy jest ok, bo tak obiektywnie rzecz biorąc chyba serio - jest ok. A autorka twierdzi, że jego synowie są leniwi, niezaradni, niesamodzielni i obojętni. Co on ma jej na to odpowiedzieć? Nie chce się z nią kłócić, synów też średnio chce z domu wyrzucać.

Mnie to wygląda, że autorka sama zwady szuka i kwasy powoduje, a jej partner jest baaaardzo cierpliwy, bo ma doświadczenie po bataliach z nastolatkami.

Ci synowie to w ogóle taki kozioł ofiarny, partner nie stara się, nie jest romantyczny, nie zależy mu, ale jest czuły, to te jego syny takie wstrętne i pasożytujące.

Wiesz co, przeczytałam sobie tego pierwszego posta jeszcze raz i chyba masz rację. Po prostu. Myślę że to podsumowuje problem:

Prawde mowiac nie moge sie doczekac kiedy jego dzieci sie wyprowadza z domu i my w reszcie bedziemy mogli byc sami.

No nie można dzieci swojego partnera wyrzucać z ich domu i jeszcze jednocześnie narzekać, że się nie czuje u siebie w domu. Ani nagle przyjść i im wymyślać jakieś "zasady" a potem narzekać na brak szacunku. Myślę, że kiedy wchodzi się w związek z facetem po rozwodzie i z dwójką dzieci, to trzeba być świadomą wszystkiego, co się z tym wiąże.

[handmade_with_love]

Napisane przez Rainberry

Wiesz co, przeczytałam sobie tego pierwszego posta jeszcze raz i chyba masz rację. Po prostu. Myślę że to podsumowuje problem:

No nie można dzieci swojego partnera wyrzucać z ich domu i jeszcze jednocześnie narzekać, że się nie czuje u siebie w domu. Ani nagle przyjść i im wymyślać jakieś "zasady" a potem narzekać na brak szacunku. Myślę, że kiedy wchodzi się w związek z facetem po rozwodzie i z dwójką dzieci, to trzeba być świadomą wszystkiego, co się z tym wiąże.

pewnie masz racje.

---------- Dopisano o 22:34 ---------- Poprzedni post napisano o 22:32 ----------

Napisane przez SALIX

Halo, tu ziemia, młodszy ma dopiero 19 lat! Czego Ty od tych chłopaków wymagasz, bo nie bardzo ogarniam? Z wcześniejszych opisów można było się domyślać, że żyją tylko za tatusiowe i całymi dniami ciupą w Play Station. Czemu już snujesz wizje o tym, jak młodszy pójdzie "na swoje"? Jego ojciec ma obowiązek utrzymywać go do czasu skończenia studiów, nie pozbędziesz się z domu niewygodnych dzieci tak łatwo.
Współczuję tym chłopakom w tym momencie, bardzo.

nie mysle zebym pisala gdzies, ze mlodszy ma 19 lat. Mlodszy ma 21 lat, starszy 24. Dodam, ze sytuacja nie ma miejsca w Polsce, wiec zarobki sa inne i nie ma tutaj zadnego obowiazku o utrzymywaniu dziecka do momentu skonczenia studiow. (tym bardziej ze mlodszy ani mysli o nauce)

[201607110949]

Ja jeszcze dodam, że gdyby jakaś obca baba dyktowała mi, jaki mam mieć porządek w pokoju, to by mnie szlag na miejscu trafił.

[handmade_with_love]

Jesli ktos mi napisze, ze zle zrobilam itd. nadal zle robie, przyjmuje cala krytyke. Pisze tutaj o porade, gdyz doszlam do momentu, ze na prawde nie wiem co robic i jak to wszystko rozegrac, zeby jakos sie to trzymalo i ew. naprawilo.

---------- Dopisano o 22:38 ---------- Poprzedni post napisano o 22:37 ----------

Napisane przez SALIX

Ja jeszcze dodam, że gdyby jakaś obca baba dyktowała mi, jaki mam mieć porządek w pokoju, to by mnie szlag na miejscu trafił.

TZ i ja nie wnikamy w stan porzadku/balagan w ich pokojach. Aczkolwiek maja obowiazek sprzatac swoja lazienke.

[201607110949]

Napisane przez handmade_with_love

nie mysle zebym pisala gdzies, ze mlodszy ma 19 lat. Mlodszy ma 21 lat, starszy 24. Dodam, ze sytuacja nie ma miejsca w Polsce, wiec zarobki sa inne i nie ma tutaj zadnego obowiazku o utrzymywaniu dziecka do momentu skonczenia studiow. (tym bardziej ze mlodszy ani mysli o nauce)

W takim razie coś źle zrozumiałam. Tak czy siak, to ich dom, ich wewnętrzne ustalenia kto kiedy ma się wyprowadzić/na jakich warunkach tam żyje, a Ty siedzisz jak na szpilkach nie mogąc się doczekać kiedy w końcu się wyniosą, bo zwyczajnie Ci przeszkadzają. Najpierw przedstawiasz ich jako leni i nierobów, bo czym okazuje się, że obydwoje jednak sprzątają i pracują. Dziwisz się dalej, że Cię nie lubią?

Napisane przez handmade_with_love

TZ i ja nie wnikamy w stan porzadku/balagan w ich pokojach. Aczkolwiek maja obowiazek sprzatac swoja lazienke.

Napisałaś:
Synowie sprzataja swoje pokoje i lazienki. Jak sie im przypomni.

[handmade_with_love]

Napisane przez SALIX

W takim razie coś źle zrozumiałam. Tak czy siak, to ich dom, ich wewnętrzne ustalenia kto kiedy ma się wyprowadzić/na jakich warunkach tam żyje, a Ty siedzisz jak na szpilkach nie mogąc się doczekać kiedy w końcu się wyniosą, bo zwyczajnie Ci przeszkadzają. Najpierw przedstawiasz ich jako leni i nierobów, bo czym okazuje się, że obydwoje jednak sprzątają i pracują. Dziwisz się dalej, że Cię nie lubią?



Napisałaś:
Synowie sprzataja swoje pokoje i lazienki. Jak sie im przypomni.

TZ tez sie nie moze doczekac kiedy oboje synowie pojda na swoje. On byl na swoim juz na studiach, ja tak samo, wiec dla nas to dziwne, ze w wieku ponad 20 lat nie mozna sobie uzmyslowic jak zycie wyglada i oszczedzic pieniedzy. Przypominam, sytuacja ma miejsce poza Polska, wiec zarobki sa zupelnie inne i perspektywy zycia, duzo latwiejsze niz w Polsce.

I tak jak juz wspomnialam, nie rozumiem, ze trzeba komus przypominac caly czas o zrobieniu czegos. Bycie doroslym to jednak stan umyslu gdzie rozumiesz co nalezy do twoich obowiazkow bez potrzeby przypominania co chwile.

---------- Dopisano o 22:57 ---------- Poprzedni post napisano o 22:45 ----------

Napisane przez Djuno

No ale co ma robić, jak nie olać. Pewnie z jego perspektywy jest ok, bo tak obiektywnie rzecz biorąc chyba serio - jest ok. A autorka twierdzi, że jego synowie są leniwi, niezaradni, niesamodzielni i obojętni. Co on ma jej na to odpowiedzieć? Nie chce się z nią kłócić, synów też średnio chce z domu wyrzucać.

Mnie to wygląda, że autorka sama zwady szuka i kwasy powoduje, a jej partner jest baaaardzo cierpliwy, bo ma doświadczenie po bataliach z nastolatkami.

Ci synowie to w ogóle taki kozioł ofiarny, partner nie stara się, nie jest romantyczny, nie zależy mu, ale jest czuły, to te jego syny takie wstrętne i pasożytujące.

wiesz dla przykladu, skoro synowie pracuja, nie za wiele pieniedzy maja, ale mozna odlozyc troche, to dlaczego nie doloza sie do wydatkow, nie kupia zadnych owocow czy czegokolwiek do domu, chociazby najtanszego?

[Djuno]

Napisane przez handmade_with_love

Dodam, ze sytuacja nie ma miejsca w Polsce, wiec zarobki sa inne i nie ma tutaj zadnego obowiazku o utrzymywaniu dziecka do momentu skonczenia studiow. (tym bardziej ze mlodszy ani mysli o nauce)

Możesz napisać, który to kraj, bo myślałam, że w Europie to standard.

Ogólnie to problem jest jednak w tym, że to twój partner nie widzi żadnego powodu, żeby zacieśnić znajomość z tobą - zalegalizować związek, zacząć nowe życie bez synów, tylko z tobą, a ty szukasz winy w jego dzieciach, zamiast w nim. Ty ich do wyprowadzi nie zmusisz, wizaż tym bardziej wiele nie może. A synowie nieważne jak bardzo by się starali, to będą ci przeszkadzać, bo ty byłaś inna w ich wieku.

Napisane przez handmade_with_love

I tak jak juz wspomnialam, nie rozumiem, ze trzeba komus przypominac caly czas o zrobieniu czegos. Bycie doroslym to jednak stan umyslu gdzie rozumiesz co nalezy do twoich obowiazkow bez potrzeby przypominania co chwile.

No ale oni nie są dorośli, skoro mieszkają z ojcem i nie czują potrzeby pójścia na swoje. Do ich obowiązków wiele nie należy, bo są średnio za dom odpowiedzialni i nie poczuwają się. Ogólnie TAK MAJĄ i tego nie zmienisz, szczególnie przez powtarzanie, co powinni, a czego nie.

Napisane przez handmade_with_love

wiesz dla przykladu, skoro synowie pracuja, nie za wiele pieniedzy maja, ale mozna odlozyc troche, to dlaczego nie doloza sie do wydatkow, nie kupia zadnych owocow czy czegokolwiek do domu, chociazby najtanszego?

No to mają oszczędzać, czy dokładać się do wspólnego budżetu? Nie kupują, bo twój partner nigdy wcześniej tego nie wymagał, być może nawet teraz tego nie oczekuje, a ty wyciągasz problem znikąd. A jeśli oczekuje - niech im to powie, a nie szuka sprawiedliwości na wizażu.

[wiekanka]

Chyba jednak po roku znajomosci bym sie nie wprowadzila do mieszkania chlopaka z dwoma doroslymi jego synami,ktory nie ma w planach ozenic sie ze mna,bo oznaczaloby to,ze pan nie szuka dla siebie zony a dla synow macochy i mialabym juz te swiadomosc,ze nie moge sie czuc swobodnie ,bo moze tak byc,ze dzis jestem a jutro mnie nie ma. Wlasciwie to teraz dopiero tak naprawde sie poznajecie.Poza tym to ZAWSZE bedzie ich dom a nie Twoj.Jedyne wyjscie ,to wyprowadzka
Z tz laczy Cie jeszcze "cos" a z jego synami juz wogole nic,wiec traktuja Cie obco.Ktos kto pojawil sie u nich nagle i jeszcze cos mu nie pasi.
Sama przyznajesz,ze dla Ciebie samej zamieszkanie po roku znajomosci bylo szybkie,to co oni maja powiedziec?
Powinniscie w tym ukladzie usiasc i obgadac podzial obowiazkow a do synow nie wtracaj sie.
Jedynie,gdy beda Cie ewentualnie nie szanowac z miejsca wspolnie z tz reagowac.Jesli i w tym temacie zauwazysz ,ze jestes sama,to czas sie pakowac.

[cherry_flamme]

Napisane przez SALIX

Ja jeszcze dodam, że gdyby jakaś obca baba dyktowała mi, jaki mam mieć porządek w pokoju, to by mnie szlag na miejscu trafił.

Masz taką postawę, jakby Autorka przyszła z ulicy i szantażem wymusiła wspólne mieszkanie. Przecież jest partnerką ich ojca, a nie ''obcą babą'', więc jakieś prawa tam ma. Nie mówię o wychowywaniu dorosłych facetów, bo tu już się nic nie da zrobić, ale jakieś zdanie w domu powinna mieć.
Ja bym tych synów po prostu olała. Skoro do tej pory jakoś dawali sobie radę, to bez przypominań Autorki też dadzą.

[201607110949]

Napisane przez cherry_flamme

Masz taką postawę, jakby Autorka przyszła z ulicy i szantażem wymusiła wspólne mieszkanie. Przecież jest partnerką ich ojca, a nie ''obcą babą'', więc jakieś prawa tam ma. Nie mówię o wychowywaniu dorosłych facetów, bo tu już się nic nie da zrobić, ale jakieś zdanie w domu powinna mieć.
Ja bym tych synów po prostu olała. Skoro do tej pory jakoś dawali sobie radę, to bez przypominań Autorki też dadzą.

Dla nich jest obcą babą, której statusu (nawet po awanturach na ten temat) ojciec podnieść nie ma zamiaru. Na bank widzą, że między nimi zbyt dobrze się nie dzieje, więc nie traktują jej jako pewnika w swoim życiu, tylko opcję tymczasową. Tak to widzę.

[wiekanka]

Napisane przez SALIX

Dla nich jest obcą babą, której statusu (nawet po awanturach na ten temat) ojciec podnieść nie ma zamiaru. Na bank widzą, że między nimi zbyt dobrze się nie dzieje, więc nie traktują jej jako pewnika w swoim życiu, tylko opcję tymczasową. Tak to widzę.

Wiele par zyje bez slubu ale co innego, gdy sami a co innego z innymi czlonkami rodziny.I czy to beda np. rodzice partnera czy dorosle dzieci , nigdy nowa pojawiajaca sie osoba narzucajaca nowe reguly czy zmiany nawet ,zeby byly lepsze, nie beda od razu ochoczo akceptowane.
Calkiem mozliwe,ze nie jestes juz pierwsza co probuje im narzucic swoj styl.Poza tym do tego potrzeba wiele czasu,cierpliwosci i wyczucia a w momencie,kiedy co najwazniejsze miedzy wami nie ma spojnosci,to inwazyjne wkraczanie w ich swiat zawsze skonczy sie rozstaniem.
Osobiscie nie chcialabym miec"swiadkow" dzien po dniu watpliwego zwiazku z partnerem na jego "terenie".