Dzieciece zauroczenie czy cos wiecej?

[Marta_98]

Cześć wszystkim! Mam problem. Bardzo głupi problem, wręcz żałosny. W sumie nawet nie wiem czy to problem czy chwilowe załamanie i chęć wygadania się. Mam 18 lat i hormony buzują, to pewnie dlatego. Ale do sedna, chodzi o przyjaciela, w sumie byłego przyjaciela. Przyjaźniliśmy się jako dzieci (o ile można stwierdzić, że nie jesteśmy nimi nadal), chodziliśmy razem do podstawówki, to właśnie On był takim moim pierwszym chłopakiem, te pierwsze całusy w policzek, czerwienienie się na każdym kroku - wszystko to przeżyłam z Nim. Byliśmy naprawdę nierozłączni, ale ile lat temu to było. Potem przyszedł czas na gimnazjum, poszliśmy do różnych szkół i niestety albo i stety kontakt się urwał i bardzo to przeżyłam (do teraz przeżywam), był na mnie bardzo zły, że nie poszłam do tej szkoły co On, bo On do mojej się nie dostał. Warto wspomnieć, że dzielilismy wspólna pasję - taniec, kilka lat tańczyliśmy razem w parze, potem trafiliśmy do innych grup, w końcu ja zrezygnowałam ze względu na zbyt wiele obowiązków. Znalazłam wtedy nowych przyjaciół, zapomniałam o Nim. Kiedy wróciłam po 2-letniej przerwie spotykaliśmy się w klubie, kontakt się odnowił, nie to złe słowo, my po prostu zaczęliśmy rozmawiać od czasu do czasu, a ja na nowo zaczęłam przeżywać, że nie wybrałam tej szkoły co On, że go zostawiłam, zaczęłam się zastanawiać co by było gdybym jednak zrezygnowała z lepszej szkoły dla mojego kochanego przyjaciela, z którym przyrzekalismy sobie, ze bedziemy razem do końca życia... No ale długo to nie potrwalo, bo nagle On zrezygnował z treningów i kontakt z bardzo ograniczonego znów sprowadził się do zera. Co prawda potem od czasu do czasu pisaliśmy przez internet, nawet planowaliśmy spotkania, ale nigdy nie wyszło. Tak to wszystko się działo, kiedy mieliśmy po 15 lat, potem zapomniałam. Teraz mamy po 18 i niedawno spotkałam Go przypadkiem, kiedy odbierał siostrę z przedszkola obok mojego domu. Byłam w ogromnym szoku, gdyby mnie pierwszy nie zawołał to w życiu bym Go nie poznała. Tak się ucieszyłam, kiedy Go zobaczyłam... Gadaliśmy chwilę, nie widzieliśmy się tyle lat, a rozmawialiśmy tak jakby w ogóle nie było tej przerwy, dowiedziałam się, że pracuje jako animator - bardzo mi tym zaimponowal. No ale niestety nie mieliśmy czasu na dłuższe pogaduchy, więc On z siostrą poszli w swoją stronę, a ja w swoją. To było miesiąc temu, a mi to nie daje spokoju nadal. Odżyło we mnie wszystko, dawna sympatia do Niego, to okropne poczucie winy i myśl, że może gdybym inaczej postąpiła... Głupie, wiem. Przejmuję się jakimś głupim dziecięcym zauroczeniem, a przecież jestem już podobno dorosła, ale ja mam wrażenie, że to nie było tylko jakieś dziecięce zauroczenie, między nami zawsze było coś więcej, takiej więzi nie miał nikt z naszego otoczenia. Pamiętam jak nauczycielki w podstawówce mówiły nam, że pewnie będziemy ich kiedyś odwiedzać jako małżeństwo... Nie wiem co mam teraz robić, myśleć, niczego nie wiem. Mam ochotę do Niego napisać, pogadać, ale nie chce się mu pakować z buciorami do życia, narzucać ani nic takiego, ale jak tak siedzę bezczynnie i liczę na to, że mi przejdzie to mam wrażenie, że szaleję... Tak, teraz jest mi lepiej, musiałam się wygadać... Jeśli dotarłeś aż tutaj to jesteś naprawdę wytrwałą osobą... Dziękuję, że poświęciłeś dla mnie swój czas, jeśli wiesz jak mi pomóc, jak ja sama sobie mogę pomóc to podziel się tym ze mną, proszę.
Przepraszam za wszystkie błędy ortograficzne czy skladniowe, ale pisze to i łzy spływają mi po policzkach...

[d3cf6193653186a4c77432cb2a71eec9d8d01e8d_63b3705ea84bc]

Napisz do niego, zaproś na kawę czy piwo... co Ci szkodzi? Albo się umówicie (czyli plus bo: albo będzie dobrze i będziesz szczęśliwa albo będzie drętwo ale przynajmniej wiedziałaś, że spróbowałaś) albo odmówi (ale to też plus, bo będziesz miała odpowiedź,że nie chce).

[AlaZala]

Napisz do niego, umówcie się, porozmawiajcie. Trudno przewidzieć, co będzie dalej. Skoro jednak dobrze rozmawiało się Wam w czasie tego przypadkowego spotkania, jest duża szansa, że nadal łączy Was nić porozumienia.

[bluebluesky]

Zawsze mozna sprobowac!