moje życie jest do dupy

[fly_over]

Na wstępie zaznaczę że nie jestem trollem

A więc tak... moje życie jest beznadziejne, coraz częściej mam myśli samobójcze. Przez pół nocy nie mogę zasnąć bo płaczę, tak bardzo się z tym wszystkim źle czuję. Będę musiała zostać rok w domu żeby poprawiać maturę - już mam 2 lata w plecy, bo rok temu musiałam przerwać studia ze względu na stan zdrowia (miałam wypadek). Kiedy ktoś mnie spyta jak tam studia to mam ochotę rozpłakać mu się w twarz, czuję się jak ostatni kretyn, który będzie siedział na dupie przez rok tylko dlatego, że zabrakło mu 1 pkt w rekrutacji. Mojej mamie też to nie na rękę bo nie może się w pracy pochwalić jakie to ma zdolne dziecko, w domu ciągłe awantury. Z jednej strony mam już dość tej kobiety, z drugiej - wiem że jestem skazana na mieszkanie z nią, bo ze względu na moją kondycję nie mogę iść do pracy, zresztą jeszcze będę miała czas na to żeby sobie do końca życia mieszkać w samotności. To zresztą też mnie dołuje, bo wiem że będę sama, więc dla kogo mam żyć? Dla matki która mnie wyzywa? Dla ojca dla którego nie istnieję? Nie mam nikogo innego. Nie widzę żadnego powodu dla którego miałabym żyć, już chyba zawsze będę nieszczęśliwa, więc to bez sensu. Nic mnie nie interesuje, mogłabym leżeć cały dzień w piżamie na łóżku, nawet zapominam o jedzeniu. I pewnie jeszcze z rok tak będę gnić, o ile mama mnie nie wywali na dworzec pkp...

Chyba niepotrzebnie to wszystko napisałam, bo tak naprawdę pytanie mam jedno - są na to jakieś leki? Żeby po prostu nic nie czuć, żebym mogła funkcjonować na tyle żeby codziennie nie płakać i nie myśleć o własnej śmierci. Tzn nie planuję samobójstwa, tylko po prostu nie widzę sensu mojego istnienia (trochę górnolotnie to zabrzmiało).

Pewnie większość odpowiedzi będzie prześmiewcza ale może chociaż jedna osoba doradzi. Z góry dzięki

[b82ed09e83d6cc96f3cec4b39c6008ed9e8c5acd_5dd330825eb9e]

A nie myślałaś o wyprowadzce? Czemu poprawiasz maturę, skoro studiowałaś? Chcesz zmienić kierunek? Jeszcze mnie ciekawi do jakiej pracy nie możesz iść? Powiedzmy no, że po wypadku nie możesz iść sprzątać, ale coś innego? Np. praca w sklepie. Nie poddawaj się, bo to nie jest sytuacja bez wyjścia.

[201607111028]

Napisane przez fly_over

Na wstępie zaznaczę że nie jestem trollem

A więc tak... moje życie jest beznadziejne, coraz częściej mam myśli samobójcze. Przez pół nocy nie mogę zasnąć bo płaczę, tak bardzo się z tym wszystkim źle czuję. Będę musiała zostać rok w domu żeby poprawiać maturę - już mam 2 lata w plecy, bo rok temu musiałam przerwać studia ze względu na stan zdrowia (miałam wypadek). Kiedy ktoś mnie spyta jak tam studia to mam ochotę rozpłakać mu się w twarz, czuję się jak ostatni kretyn, który będzie siedział na dupie przez rok tylko dlatego, że zabrakło mu 1 pkt w rekrutacji. Mojej mamie też to nie na rękę bo nie może się w pracy pochwalić jakie to ma zdolne dziecko, w domu ciągłe awantury. Z jednej strony mam już dość tej kobiety, z drugiej - wiem że jestem skazana na mieszkanie z nią, bo ze względu na moją kondycję nie mogę iść do pracy, zresztą jeszcze będę miała czas na to żeby sobie do końca życia mieszkać w samotności. To zresztą też mnie dołuje, bo wiem że będę sama, więc dla kogo mam żyć? Dla matki która mnie wyzywa? Dla ojca dla którego nie istnieję? Nie mam nikogo innego. Nie widzę żadnego powodu dla którego miałabym żyć, już chyba zawsze będę nieszczęśliwa, więc to bez sensu. Nic mnie nie interesuje, mogłabym leżeć cały dzień w piżamie na łóżku, nawet zapominam o jedzeniu. I pewnie jeszcze z rok tak będę gnić, o ile mama mnie nie wywali na dworzec pkp...

Chyba niepotrzebnie to wszystko napisałam, bo tak naprawdę pytanie mam jedno - są na to jakieś leki? Żeby po prostu nic nie czuć, żebym mogła funkcjonować na tyle żeby codziennie nie płakać i nie myśleć o własnej śmierci. Tzn nie planuję samobójstwa, tylko po prostu nie widzę sensu mojego istnienia (trochę górnolotnie to zabrzmiało).

Pewnie większość odpowiedzi będzie prześmiewcza ale może chociaż jedna osoba doradzi. Z góry dzięki

Nie wiem, czy to depresja, bo w temacie nie siedzę. Sądzę jednak, że psycholog się przyda. Zostaw sobie ten rok na to, żeby uporać się z życiem. Na razie idź do psychologa. Tak mi się wydaje. Myślę, że nikt Cię nie wyśmieje. Zapewne inne wizażanki (te bardziej zorientowane w temacie depresji) naprowadzą Cię na właściwą ścieżkę.

[Devojce]

Napisane przez fly_over

Na wstępie zaznaczę że nie jestem trollem

A więc tak... moje życie jest beznadziejne, coraz częściej mam myśli samobójcze. Przez pół nocy nie mogę zasnąć bo płaczę, tak bardzo się z tym wszystkim źle czuję. Będę musiała zostać rok w domu żeby poprawiać maturę - już mam 2 lata w plecy, bo rok temu musiałam przerwać studia ze względu na stan zdrowia (miałam wypadek). Kiedy ktoś mnie spyta jak tam studia to mam ochotę rozpłakać mu się w twarz, czuję się jak ostatni kretyn, który będzie siedział na dupie przez rok tylko dlatego, że zabrakło mu 1 pkt w rekrutacji. Mojej mamie też to nie na rękę bo nie może się w pracy pochwalić jakie to ma zdolne dziecko, w domu ciągłe awantury. Z jednej strony mam już dość tej kobiety, z drugiej - wiem że jestem skazana na mieszkanie z nią, bo ze względu na moją kondycję nie mogę iść do pracy, zresztą jeszcze będę miała czas na to żeby sobie do końca życia mieszkać w samotności. To zresztą też mnie dołuje, bo wiem że będę sama, więc dla kogo mam żyć? Dla matki która mnie wyzywa? Dla ojca dla którego nie istnieję? Nie mam nikogo innego. Nie widzę żadnego powodu dla którego miałabym żyć, już chyba zawsze będę nieszczęśliwa, więc to bez sensu. Nic mnie nie interesuje, mogłabym leżeć cały dzień w piżamie na łóżku, nawet zapominam o jedzeniu. I pewnie jeszcze z rok tak będę gnić, o ile mama mnie nie wywali na dworzec pkp...

Chyba niepotrzebnie to wszystko napisałam, bo tak naprawdę pytanie mam jedno - są na to jakieś leki? Żeby po prostu nic nie czuć, żebym mogła funkcjonować na tyle żeby codziennie nie płakać i nie myśleć o własnej śmierci. Tzn nie planuję samobójstwa, tylko po prostu nie widzę sensu mojego istnienia (trochę górnolotnie to zabrzmiało).

Pewnie większość odpowiedzi będzie prześmiewcza ale może chociaż jedna osoba doradzi. Z góry dzięki

Jeśli to był 1 pkt wystarczyło napisać odwołanie i byś była studentką ...
A tak zamast się użalać pomyśl co możesz zrobić przez ten rok dla siebie. Języki, sport, pasje ... jest tego cała masa.
No i jeśli już zostaniesz w domu: nie napisałaś na jaki kierunek idziesz, ale przemyśl swój wybór, czy kierunek w pełni Ci odpowiada, czy masz po nim jakieś perspektywy, żeby potem nie żałować wyboru.

[fly_over]

Napisane przez Devojce

Jeśli to był 1 pkt wystarczyło napisać odwołanie i byś była studentką ...
A tak zamast się użalać pomyśl co możesz zrobić przez ten rok dla siebie. Języki, sport, pasje ... jest tego cała masa.
No i jeśli już zostaniesz w domu: nie napisałaś na jaki kierunek idziesz, ale przemyśl swój wybór, czy kierunek w pełni Ci odpowiada, czy masz po nim jakieś perspektywy, żeby potem nie żałować wyboru.

idę na medycynę, odwołania nic nie dają tzn idę to za dużo powiedziane, boję się że nie uda mi się poprawić tej matury

---------- Dopisano o 16:18 ---------- Poprzedni post napisano o 16:17 ----------

[1=b82ed09e83d6cc96f3cec4b 39c6008ed9e8c5acd_5dd3308 25eb9e;48147757]A nie myślałaś o wyprowadzce? Czemu poprawiasz maturę, skoro studiowałaś? Chcesz zmienić kierunek? Jeszcze mnie ciekawi do jakiej pracy nie możesz iść? Powiedzmy no, że po wypadku nie możesz iść sprzątać, ale coś innego? Np. praca w sklepie. Nie poddawaj się, bo to nie jest sytuacja bez wyjścia.[/QUOTE]

praktycznie mogę tylko siedzieć mam duże problemy z chodzeniem

[Zelda87]

Ja bym w Twoim przypadku proponowała jakiegoś psychologa, psychoterapeutę. Tacy ludzie znają problemy innych i będą wiedzieć co Ci może pomóc. Weź się w garść. No i może warto powchodzić na jakieś damsko - męskie portale. Na pewno poznasz kogoś dzięki komu Twój świat będzie lepszy. Trzymaj się.

[SweetRevenge20]

Chciałaś dostać sie na medycynę? Bo zwykle tam 1 pkt robi straszebną różnicę.

[201607111028]

Napisane przez fly_over

idę na medycynę, odwołania nic nie dają

Moja Droga, chyba nie jesteś teraz gotowa, by studiować tak wymagający kierunek, więc może i dobrze się stało. Daj sobie czas na poukładanie życia. Moim zdaniem - naprawdę nie zaszkodzi wybrać się do psychologa, a także, jak piszą koleżanki powyżej, może znaleźć jakąś pasję, zająć się czymś, co mogłoby Cię cieszyć?

[Pika28]

Autorki,jesteś pewna ze tylko studiowanie medycyny Cie uszczęśliwi? Żaden inny kierunek nie wchodzi w gre? Czy w takim stanie emocjonalnym podolalabys presji,natlokowi obowiązków itp? A może to mama na kierowała Cie ze medycyna to kierunek którym mogłaby się pochwalić?
Psycholog na pewno by się przydał,ale myślę ze dużo pomógł by tez fakt wyprowadził z domu.Czy masz taka możliwość ?

[allmode]

Napisane przez fly_over

praktycznie mogę tylko siedzieć mam duże problemy z chodzeniem

A czy Twój stan zdrowia poprawia się? Przez rok dojdziesz do względnej sprawności?
Bo jakiekolwiek studia w takim stanie to raczej ciężka spraw.

Jeśli jesteś zdecydowana na medycynę i na pewno to jest właśnie to, co w życiu chcesz robić, to może podczas przygotowań do poprawki zadbasz też o siebie? Psycholog nie jest złym pomysłem. Możesz skorzystać z poradni w ramach NFZ.
Masz jakieś hobby, zajęcia dodatkowe? Przyjaciół? Jak wygląda Twój czas i rozkład zajęć?
No i czy próbowałaś rozmawiać spokojnie z mamą?

[fly_over]

Napisane przez Pika28

Autorki,jesteś pewna ze tylko studiowanie medycyny Cie uszczęśliwi? Żaden inny kierunek nie wchodzi w gre? Czy w takim stanie emocjonalnym podolalabys presji,natlokowi obowiązków itp? A może to mama na kierowała Cie ze medycyna to kierunek którym mogłaby się pochwalić?
Psycholog na pewno by się przydał,ale myślę ze dużo pomógł by tez fakt wyprowadził z domu.Czy masz taka możliwość ?

Chyba nie mam wyboru medycyna to chyba jedyny kierunek po którym ma się pewną pracę, ja z moim totalnym brakiem znajomości, totalnym brakiem przebojowosci nie mam szans na znalezienie innej pracy. Tym bardziej że np z matematyki, języków jestem noga. Niestety nie mam jak się wyprowadzić, zresztą sama jak palec też nie chcę być

---------- Dopisano o 16:58 ---------- Poprzedni post napisano o 16:54 ----------

Napisane przez allmode

A czy Twój stan zdrowia poprawia się? Przez rok dojdziesz do względnej sprawności?
Bo jakiekolwiek studia w takim stanie to raczej ciężka spraw.

Jeśli jesteś zdecydowana na medycynę i na pewno to jest właśnie to, co w życiu chcesz robić, to może podczas przygotowań do poprawki zadbasz też o siebie? Psycholog nie jest złym pomysłem. Możesz skorzystać z poradni w ramach NFZ.
Masz jakieś hobby, zajęcia dodatkowe? Przyjaciół? Jak wygląda Twój czas i rozkład zajęć?
No i czy próbowałaś rozmawiać spokojnie z mamą?

Powinno być lepiej ale juz zawsze będę niepełnosprawna.
Nie mam żadnego hobby, jak mówiłam nic mnie nie interesuje. Mam kilka koleżanek ale są to na tyle luźne znajomości, że one nawet nie wiedzą że mieszkam bez taty. Większość dnia leżę w łóżku, batdzo sporadycznie wychodzę z domu (i tylko na małe odległości). Z moja mamą nie da się rozmawiać, uważa że jestem nieudacznikiem (w sumie ma rację)

[love_wizaz]

w innym wątku już pisałas ze studiujesz medycyne, wiec nie rozumiem ?

[fly_over]

Napisane przez love_wizaz

w innym wątku już pisałas ze studiujesz medycyne, wiec nie rozumiem ?

Studiowałam, musiałam zrezygnować, w tym roku zabrakło mi 1 pkt (progi poszły do góry a wtedy dostałam się"na styk")

[Pika28]

[QUOTE=fly_over;48148353]Chyba nie mam wyboru medycyna to chyba jedyny kierunek po którym ma się pewną pracę, ja z moim totalnym brakiem znajomości, totalnym brakiem przebojowosci nie mam szans na znalezienie innej pracy. Tym bardziej że np z matematyki, języków jestem noga. Niestety nie mam jak się wyprowadzić, zresztą sama jak palec też nie chcę być[COLOR="Silver"]

Autorki oczywiście to Twoje życie i Twoje wybory ale argumenty których uzylas nie wroza ani spełnienia w zawodzie czy satysfakcji z pracy,jeśli uda Ci się skończyć tak trudny kierunek i dostać prace.Samo ukończenie studiów tego niestety nie gwarantuje.Moim zdaniem wybór jest zawsze tylko czasem go nie widzimy.Myślę ze rozmowa z psychologiem mogła by Ci pomoc w wielu aspektach.Wyprowadza z domu nie oznacza tez całkowitej samotności a może pozwoliła by na unormalizowanie relacji z rodzicami.Pytanie tylko czy Ty chcesz cos zmienić w swoim życiu czy pozwolisz trwać temu poczuciu beznadziei?

[Ilovemylife]

Czasami miewam podobne myśli do Twoich, bywało, że płakałam godzinami bez powodu, ale zbieram się, ze mną jest coraz lepiej, więc jeżeli mogę coś poradzić to :
Myślę, że powinnaś iść do psychologa. Może to być depresja, a psycholog (lub psychiatra jeżeli jestes gotowa na ewentualne przyjęcie leków), to zdiagnozuje.
Co do medycyny, to oczywiście sama musisz zdecydować, czy chcesz iść na tak wymagający kierunek. Wydaje mi się, że żeby studiować medycynę trzeba mieć do tego pewne powołanie i umieć sobie doskonale radzić ze stresem. Nie rób tego tylko po to, żeby mama była z Ciebie zadowolona. To Ty masz być szczęśliwa .
Zrób wszystko, żeby nie mieć za dużo czasu na myślenie. Jeżeli nie możesz wychodzić z domu to czytaj ksiązki, najlepiej znajdź prawdziwą pasję(chociaż sama wiem, że to nie takie proste).
A co do tego, że będziesz sama- nie myśl tak nigdy. Uwierz mi, jeśli o to chodzi to wszystko jest możliwe, zdarzają się prawdziwe cuda Ja z moją chorobą w życiu bym nie pomyślała, że ktoś może mnie pokochać-a jednak .
Powodzenia, nie załamuj się

[fly_over]

Napisane przez fly_over

Chyba nie mam wyboru medycyna to chyba jedyny kierunek po którym ma się pewną pracę, ja z moim totalnym brakiem znajomości, totalnym brakiem przebojowosci nie mam szans na znalezienie innej pracy. Tym bardziej że np z matematyki, języków jestem noga. Niestety nie mam jak się wyprowadzić, zresztą sama jak palec też nie chcę być[COLOR="Silver"]

Autorki oczywiście to Twoje życie i Twoje wybory ale argumenty których uzylas nie wroza ani spełnienia w zawodzie czy satysfakcji z pracy,jeśli uda Ci się skończyć tak trudny kierunek i dostać prace.Samo ukończenie studiów tego niestety nie gwarantuje.Moim zdaniem wybór jest zawsze tylko czasem go nie widzimy.Myślę ze rozmowa z psychologiem mogła by Ci pomoc w wielu aspektach.Wyprowadza z domu nie oznacza tez całkowitej samotności a może pozwoliła by na unormalizowanie relacji z rodzicami.Pytanie tylko czy Ty chcesz cos zmienić w swoim życiu czy pozwolisz trwać temu poczuciu beznadziei?

Jak się wyprowadzę to moja mama się do mnie juz nie odezwie. Sama mówi że tylko na to czeka żeby nie musieć na mnie patrzeć.
Uważam że po medycynie jest mimo wszystko większa szansa na znalezienie pracy. Lekarzy brakuje, a takich powiedzmy prawników jest pełno. Nie byłabym od nich na tyle lepsza żeby znaleźć pracę (wręcz przeciwnie)

Napisane przez Ilovemylife

Czasami miewam podobne myśli do Twoich, bywało, że płakałam godzinami bez powodu, ale zbieram się, ze mną jest coraz lepiej, więc jeżeli mogę coś poradzić to :
Myślę, że powinnaś iść do psychologa. Może to być depresja, a psycholog (lub psychiatra jeżeli jestes gotowa na ewentualne przyjęcie leków), to zdiagnozuje.
Co do medycyny, to oczywiście sama musisz zdecydować, czy chcesz iść na tak wymagający kierunek. Wydaje mi się, że żeby studiować medycynę trzeba mieć do tego pewne powołanie i umieć sobie doskonale radzić ze stresem. Nie rób tego tylko po to, żeby mama była z Ciebie zadowolona. To Ty masz być szczęśliwa .
Zrób wszystko, żeby nie mieć za dużo czasu na myślenie. Jeżeli nie możesz wychodzić z domu to czytaj ksiązki, najlepiej znajdź prawdziwą pasję(chociaż sama wiem, że to nie takie proste).
A co do tego, że będziesz sama- nie myśl tak nigdy. Uwierz mi, jeśli o to chodzi to wszystko jest możliwe, zdarzają się prawdziwe cuda Ja z moją chorobą w życiu bym nie pomyślała, że ktoś może mnie pokochać-a jednak .
Powodzenia, nie załamuj się

Szczerze? Nic mnie nie uszczęśliwi, najchętniej bym stąd zniknęła. A że nikt mnie nie pokocha to już pewne, nie dość że jestem niepełnosprawna to do tego wszystkiego jestem nudna i wyjątkowo noeatrakcyjna fizycznie :P
Czytam sporo ale wystarczy że trafi się jakaś romantyczna scema to znowu mam doła

[Ilovemylife]

Szczerze? Nic mnie nie uszczęśliwi, najchętniej bym stąd zniknęła. A że nikt mnie nie pokocha to już pewne, nie dość że jestem niepełnosprawna to do tego wszystkiego jestem nudna i wyjątkowo noeatrakcyjna fizycznie :P
Czytam sporo ale wystarczy że trafi się jakaś romantyczna scema to znowu mam doła[/QUOTE]

Ten fragment to jakbym siebie czytała jeszcze jakiś rok temu. Myślałam słowo w słowo identycznie. Dlatego wiem co mówię, nigdy nic nie wiadomo. Pewnie jak zaczniesz inaczej o sobie myśleć, to znajdzie się ktoś, kto będzie uważał, że jesteś ciekawa i atrakcyjna(wszystko to kwestia gustu, najważniejsze, żeby się samej sobie podobać).

[fly_over]

Sama sobie też się nie podobam, jestem zlepkiem samych nieatrakcyjnych cech, aż trudno uwierzyć żeby tyle nieszczescia spadło na jedną osobę :P

[Ilovemylife]

No po tym co piszesz, widać, że się sobie nie podobasz. Ale własnie może pora to zmienić ?
Zacznij dostrzegać swoje dobre strony, na pewno jakieś masz. A to pomaga

[fly_over]

No właśnie nie mam żadnych gdyvym miała to pewnie bym się komuś podobała, a moje powodzenie u płci przeciwnej jest równe 0

[VampIrzyca]

Autorko pamiętam Cię z Twojego poprzedniego dość "popularnego" wątku tutaj, chyba sprzed dwóch lat. Nic się nie zmieniło w kwestii Twojego wyglądu od tamtej pory, zmieniłaś coś w sobie? Próbowałaś chociaż? Tam pełno rad dostałaś. W tym, jak jesteś odbierana przez innych coś się zmieniło na lepsze (pamiętam, że to Ci najbardziej doskwierało)?
Już dwa lata temu radzono Ci, żebyś poszła do psychologa, wtedy nie chciałaś skorzystać. Teraz już chyba najwyższy czas na to.

[Silumin]

Przepraszam ale nie chciałabym spotkać takiego lekarza jak Ty, idziesz bo ci sie wydaje że bedzie praca.. A interesuje Cię to w ogóle? Czy tylko idziesz byle zdać, mieć papier i niech się dzieje co chce..

[201604181004]

1. Idz do psychologa
2. Ucz sie sama i zacznij uczyc udzielajac korkow
3. Zaloz sobie: jak sie dostane za rok to sie dostane a jak nie to idz na inny kierunek medyczny np pielegniarstwo. Rok czy dwa lata w plecy to norma ale trzy lata moga byc uciazliwe dla twoich rodzicow bo jestes dorosla. Zrob plan na zycie a i b i sie tego trzymaj.

---------- Dopisano o 19:16 ---------- Poprzedni post napisano o 19:14 ----------

Dopiero przeczytalam ze jestes niepelnosprawna. Nie kumam za grosz czemu nie wzielas urlopu zdrowotnego albo dziekanki. Ale skoro studiowalas rok temu i takicel sobie postawilas to sie tego trzymaj. A laski co pisza ze nie chcialyby takiego lekarza rozkladaja mnie na lopatki. Nie wazne jaka moyywacja w byciu lekarzem. Wazne jakim lekarzem bedziesz. W ogole nie wiem co wizazankom do tego.

[Pestka88]

Napisane przez drabineczka

Dopiero przeczytalam ze jestes niepelnosprawna. Nie kumam za grosz czemu nie wzielas urlopu zdrowotnego albo dziekanki. Ale skoro studiowalas rok temu i takicel sobie postawilas to sie tego trzymaj. A laski co pisza ze nie chcialyby takiego lekarza rozkladaja mnie na lopatki. Nie wazne jaka moyywacja w byciu lekarzem. Wazne jakim lekarzem bedziesz. W ogole nie wiem co wizazankom do tego.

Plus o ile jestem w stanie zrozumiec, że żeby być świetnym chirurgiem trzeba mieć mozną psyche i najlepiej określone cechy charakteru (i to wcale nie powołanie i nie empatia, tylko zdecydowanie, mocne nerwy, pewność siebie, szybkie zapominanie i porażkach (bo nie jeden pacjent umrze na stole)) to jak się jest dermatologiem, albo okulistą, to wystarczy być kompetentnym i douczonym.

[okapi]

Napisałam do Ciebie na pw

[201604181004]

Dokladnie >_>
A tu normalnie pseudopaychoterapie wizazanek. "Bedziesz zlym lekarzem bo idziesz na medycyne zeby miec prace" xD nie wiem nawet jak to skomentowac

[Silumin]

Napisane przez drabineczka

1. Idz do psychologa
2. Ucz sie sama i zacznij uczyc udzielajac korkow
3. Zaloz sobie: jak sie dostane za rok to sie dostane a jak nie to idz na inny kierunek medyczny np pielegniarstwo. Rok czy dwa lata w plecy to norma ale trzy lata moga byc uciazliwe dla twoich rodzicow bo jestes dorosla. Zrob plan na zycie a i b i sie tego trzymaj.

---------- Dopisano o 19:16 ---------- Poprzedni post napisano o 19:14 ----------

Dopiero przeczytalam ze jestes niepelnosprawna. Nie kumam za grosz czemu nie wzielas urlopu zdrowotnego albo dziekanki. Ale skoro studiowalas rok temu i takicel sobie postawilas to sie tego trzymaj. A laski co pisza ze nie chcialyby takiego lekarza rozkladaja mnie na lopatki. Nie wazne jaka moyywacja w byciu lekarzem. Wazne jakim lekarzem bedziesz. W ogole nie wiem co wizazankom do tego.

Bo nie myśli o tym co będzie dalej. Wybrała medycyne bo niby po tym więcej pracy, raczej jest to wymagający kierunek studiów i jeśli się nie przyłoży to nie zda a jeśli nie zda to kolejny rok czy dwa w plecy i znowu depresja.
Autorka zastanów się co chcesz w życiu robić, przemyśl czy to na pewno odpowiedni kierunek dla Ciebie, czy sobie poradzisz żeby nie wyszło tak że Cię to przerosło bo lata Ci lecą. Mogłaś pomyśleć o jakimś innym kierunku już w tym roku, na uczelniach jest bardzo duży wybór i na pewno znalazłabyś taki po którym pracę znajdziesz i studiować byś mogła już teraz. A tak to jest problem bo mama narzeka, bo matury może nie poprawisz i co wtedy? kolejny rok zwlekania? przecież to Cię jeszcze bardziej załamie.

[201604181004]

Czy ty nie przesazasz? Samo dostanie sie na medycyne to ogromng naprawde ogromny sukces a ona juz tam byla tylko miala wypadek. Klepiesz strasznie rywdzace rzeczy - gdybym latami przygotowywala sie do matury by dac z siebie wszystko i dostac sie na medycyne, a potem wypadek przez ktory stalabym sie niepelnosprawna zniszczyl wysilek i opoznil by studia to bym sie wsciekla. Dodaj do tego niefart ze ona juz na tych studiach byla. Przez zakichany wypadek zawalila rok a potem ponownie sie nie dostala BO MIALA PECHA. Swiety by oszalal i krol by sie zalamal. Ja sie i tak dziwie ze dziewczyna sie tak dobrze trzyma.

[Silumin]

Nie rozumiem tego że ona bierze tylko jedno kryterium podczas wyboru studiów. (owszem rynek pracy jest ważny, ale patrzenie tylko i wyłącznie na to?) Ja bym nie była taka pewna że jej to prace zagwarantuje, lekarzy jest mnóstwo i pracuja w kilku miejscach.

[201604181004]

Ale co za roznica co ona wybierze? Taki ma plan to taki ma plan nie kumam na wafla to podwazac. Halo. Tutaj mloda dziewczyna ktorej zawalilo sie zycie zdrowie i edukacja przez wypadek. To nie jest watek o wyborze studiow.