Wyprowadzka z domu - ogromna tęsknota

[skarbek2012]

Nadszedł wreszcie ten dzień kiedy przyszło mi wyprowadzić się na stałe z rodzinnego domu. Nie dość że sama wyprowadzka to dla mnie duże przeżycie to jeszcze przyszło mi się przeprowadzić 220km od rodzinnych stron. Co prawda podczas studiów mieszkałam już poza domem ale każdy weekend, święta, dni wolne, ferie, wakacje były spędzane w domu. Zresztą życie w akademiku traktowałam jako takie przejściowe ale wciąż miałam świadomość że tak na prawdę moje miejsce w domu rodzinnym. Po studiach wzięłam ślub i z mężem przez dwa lata mieszkaliśmy u moich rodziców. Uwielbiałam tę rodzinną i domową atmosferę. Zawsze wesoło i gwarno. Zawsze było z kim pogadać i człowiek nawet jak miał jakiś problem to w domu zawsze jakoś tak robiło się od razu lżej. Jestem strasznie sentymentalną i wrażliwą osobą i obecna sytuacja mnie zwyczajnie przerasta. Powinnam się cieszyć bo nareszcie mieszkamy sami, zawsze marzyłam o mieszkaniu w dużym mieście ale tak na prawdę to chce mi się płakać. Tęsknię okropnie za rodzicami, rodzeństwem, domem, przyjaciółmi, ulubionymi miejscami. Staram się zajmować sobie czas ale nic nie pomaga. Najgorsze są wieczory kiedy mąż ma drugą zmianę, po prostu wariuję, Wiem że te 220km to nie koniec świata jednak sama świadomość że jestem jednak daleko i nie mogę w dowolnej chwili spotkać się z rodzicami, bratem czy przyjaciółką zwyczajnie mnie dobija

[onomatopejka]

Czułam to samo, gdy wyprowadziłan się za granicę. Ogromna tęsknota towarzyszyła mi na każdym kroku. Też mieszkałam na studiach poza domem, ale to całkiem co innego gdy wiesz, że nie masz możliwości wrócić tak często jak byś chciała. Nie wiem czy Cię to pocieszy, ale to nadal ten sam kraj - bilety nie są tak strasznie drogie i co dwa lub nawet co tydzień możesz być w domu. Ja nie mam takiej możliwości. Odwiedziny wiążą się z kosztem, trzeba brać urlop itd. Poza tym dużo dzwoń do rodziny, rozmawiajcie używając kamerki. A z czasem po prostu się przyzwyczaisz.

[201712242137]

Dla mnie taki problem to jakaś abstrakcja, ale ja z rodzicami więzi nie mam prawie żadnej, więc i tęsknoty nie czuję. Przynajmniej masz męża, więc kogoś bliskiego obok. Ja sobie mogę tylko o tym pomarzyć xd. Za to pocieszam się tym, że z przyjaciółkami planujemy wszystkie próbować życia w tym samym mieście, więc najprawdopodobniej wkrótce będziemy razem.

[dorris23]

Napisane przez skarbek2012

Nadszedł wreszcie ten dzień kiedy przyszło mi wyprowadzić się na stałe z rodzinnego domu. Nie dość że sama wyprowadzka to dla mnie duże przeżycie to jeszcze przyszło mi się przeprowadzić 220km od rodzinnych stron. Co prawda podczas studiów mieszkałam już poza domem ale każdy weekend, święta, dni wolne, ferie, wakacje były spędzane w domu. Zresztą życie w akademiku traktowałam jako takie przejściowe ale wciąż miałam świadomość że tak na prawdę moje miejsce w domu rodzinnym. Po studiach wzięłam ślub i z mężem przez dwa lata mieszkaliśmy u moich rodziców. Uwielbiałam tę rodzinną i domową atmosferę. Zawsze wesoło i gwarno. Zawsze było z kim pogadać i człowiek nawet jak miał jakiś problem to w domu zawsze jakoś tak robiło się od razu lżej. Jestem strasznie sentymentalną i wrażliwą osobą i obecna sytuacja mnie zwyczajnie przerasta. Powinnam się cieszyć bo nareszcie mieszkamy sami, zawsze marzyłam o mieszkaniu w dużym mieście ale tak na prawdę to chce mi się płakać. Tęsknię okropnie za rodzicami, rodzeństwem, domem, przyjaciółmi, ulubionymi miejscami. Staram się zajmować sobie czas ale nic nie pomaga. Najgorsze są wieczory kiedy mąż ma drugą zmianę, po prostu wariuję, Wiem że te 220km to nie koniec świata jednak sama świadomość że jestem jednak daleko i nie mogę w dowolnej chwili spotkać się z rodzicami, bratem czy przyjaciółką zwyczajnie mnie dobija

Ja w pazdzierniku 2014 wyprowadzilam się z mieszkania, w ktorym mieszkalam z mamą, na przeciw mieszka moja siostra a w cąłym tym mieście moja rodzina. Mama moja zmarła 5 lat temu.Ale mam straszny sentyment do tamtego miejsca, tam zostało całe moje życie łącznie z rodziną, znajomymi jak i wspomnieniami. Wyprowadziliśmy się do teściów, mamy góre domku dla siebie z osobna kuchnia i lazienka. Mieszka sie super, tesciowie sa wspanialymi ludzmi. Ale jednak brakuje mi bardzo tamtego miejsca. Mojego miejsca na ziemi. Poza tym teraz mieszkam w malej wiosce, moje rodzinne miasto do najmniejszych nie należało. I wiem, że zawsze mogę tam pojechać, odwiedzić ale to nie jest to samo. Tu nie mam znajomych, większość to ludzie dużo starsi ode mnie. I mimo męża naprawdę bardzo fajnej rodziny czuje się tu samotna.

[skarbek2012]

Wiem że to niby tylko 220km, samochodem to 2,5h drogi jednak finansowo też nie będzie łatwo z częstymi odwiedzinami. Jedna wizyta w domu to 150zł - paliwo + autostrada, pociągiem czy autokarem podobne koszty przy dwóch osobach. Wiem też że jeżdżąc do domu np. co weekend nigdy tak na prawdę nie stworzę własnego domu bo będę tylko żyła tymi weekendami. Dużo łatwiej jest kiedy mieszka się blisko, do rodziców można wpaść kiedy się chce ale ma się swój własny kąt i tam się mieszka.

[Lenaaa321]

Przeżywałam kiedyś to samo tym bardziej, że mam liczną rodzinę. Trzeba przede wszystkim dać sobie czas, kiedyś znajdziesz w nowym miejscu swoje ulubione miejsca, znajomych, interesujące miejsca, sklepy itp. Na tęsknotę nie ma innej rady.
Możesz obejrzeć film "Brooklyn", tam jest moim zdaniem bardzo trafnie poruszony właśnie problem tęsknoty za domem.

[adult90]

Ta tęsknota minie, przyzwyczaisz się pod warunkiem, że znajdziesz sobie znajomych/przyjaciół.
A z rodziną utrzymuj regularny kontakt, zarówno do nich jeździj jak i dzwoń, rozmawiaj przez kamerę, ogólnie dbaj o relacje

Życzę powodzenia i dobrych ludzi wkoło, abyś mogła zawrzeć bliskie znajomości z otoczeniem

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez skarbek2012

Wiem że to niby tylko 220km, samochodem to 2,5h drogi jednak finansowo też nie będzie łatwo z częstymi odwiedzinami. Jedna wizyta w domu to 150zł - paliwo + autostrada, pociągiem czy autokarem podobne koszty przy dwóch osobach. Wiem też że jeżdżąc do domu np. co weekend nigdy tak na prawdę nie stworzę własnego domu bo będę tylko żyła tymi weekendami. Dużo łatwiej jest kiedy mieszka się blisko, do rodziców można wpaść kiedy się chce ale ma się swój własny kąt i tam się mieszka.

dużo łatwiej jak się odcina pępowinę stopniowo.
rozumiem, że można mieć super kontakt z rodziną, ale dla mnie jeżdżenie w każdy weekend do domu to jakaś abstrakcja. musiałaś mieszkać bardzo blisko, skoro ci się chciało.
nie możesz sama pojechać czasem do rodziców? oni nie mogą przyjeżdżać? może z blablacar będzie taniej?

[Jamajka007]

Napisane przez skarbek2012

Wiem że to niby tylko 220km, samochodem to 2,5h drogi jednak finansowo też nie będzie łatwo z częstymi odwiedzinami. Jedna wizyta w domu to 150zł - paliwo + autostrada, pociągiem czy autokarem podobne koszty przy dwóch osobach. Wiem też że jeżdżąc do domu np. co weekend nigdy tak na prawdę nie stworzę własnego domu bo będę tylko żyła tymi weekendami. Dużo łatwiej jest kiedy mieszka się blisko, do rodziców można wpaść kiedy się chce ale ma się swój własny kąt i tam się mieszka.

Masz rację. I dobrze, że to widzisz
Jeżdżenie co weekend nie jest dobrym pomysłem, bo taka podróż jednak jest męcząca, nie mówiąc już o wymienionych przez Ciebie kosztach.

Podejrzewam, że Twoja rodzina ma dostęp do internetu? Możecie umawiać się przecież na rozmowy parę razy w tygodniu, np na skype Nie mówiąc już o telefonach, które pewnie zawsze nagrzewacie do czerwoności.

[Paprotka_]

Doskonale Cię rozumiem. U mnie odległość jest mniejsza, ale tęsknota ta sama. Wyprowadziłam się z rodzinnego miasta 9 lat temu. Było koszmarnie.W tej chwili nie jest lepiej bo ani tu gdzie mieszkam nie czuję się u siebie, ani tam gdzie się wychowałam nie do końca jestem u siebie. Staram się nie dzielić tych dwóch światów, (żeby właśnie nie mieć problemów z wyczekiwaniem na weekendy i decydowanie gdzie jest "prawdziwe życie") lecz je łączyć. Bardzo pomaga mi w tym skype. Niemal codziennie rozmawiamy z rodzicami co tam u kogo słychać (taka forma opieki nad nimi dzięki temu orientuję się w ich problemach i w razie czego mogę reagować, a oni nie czują się wyrzuceni poza nawias mojego życia- jestem jedynaczką) staram się uczestniczyć w rodzinnych imprezach typu imieniny cioci czy wujka i przynajmniej raz w miesiącu wpadać do rodziców. Jest mi ciężko, bo jestem zżyta z rodziną i czuję się trochę odseparowana, ale z drugiej strony tłumaczę sobie, że przecież nie przestałam być częścią rodziny. Grunt to znaleźć dla nich czas i sposobność na podtrzymanie więzi,

[victorion]

Może pora przeciąć pępowinę zamiast szukać sposobu na jej utrzymanie? Masz mieszkanie i męża, ale chcesz zawsze być dzieckiem swoich rodziców.

[Sondra]

Ja z domu rodzinnego wyprowadzilam sie 7 lat temu. I chocisz mam rodzicow blisko (15-20) minut samochodem to i tak tesknie. Mam wlasny dom i rodzinę ale to w domu rodzinnym czuje sie najbardziej w swoim miejscu na ziemi. Nie wiem czy to sie kiedykolwiek zmieni.

[Mojwa]

Napisane przez victorion

Może pora przeciąć pępowinę zamiast szukać sposobu na jej utrzymanie? Masz mieszkanie i męża, ale chcesz zawsze być dzieckiem swoich rodziców.

Dokładnie... Kobieta po ślubie, a rozkmina jak nastolatki, która wysłali do szkoły z internatem.

Skup się na mężu, bo w sumie to jakoś go pomijasz w tym wszystkim.

[MistrzyniDrugiegoPlanu]

Napisane przez skarbek2012

Nadszedł wreszcie ten dzień kiedy przyszło mi wyprowadzić się na stałe z rodzinnego domu. Nie dość że sama wyprowadzka to dla mnie duże przeżycie to jeszcze przyszło mi się przeprowadzić 220km od rodzinnych stron. Co prawda podczas studiów mieszkałam już poza domem ale każdy weekend, święta, dni wolne, ferie, wakacje były spędzane w domu. Zresztą życie w akademiku traktowałam jako takie przejściowe ale wciąż miałam świadomość że tak na prawdę moje miejsce w domu rodzinnym. Po studiach wzięłam ślub i z mężem przez dwa lata mieszkaliśmy u moich rodziców. Uwielbiałam tę rodzinną i domową atmosferę. Zawsze wesoło i gwarno. Zawsze było z kim pogadać i człowiek nawet jak miał jakiś problem to w domu zawsze jakoś tak robiło się od razu lżej. Jestem strasznie sentymentalną i wrażliwą osobą i obecna sytuacja mnie zwyczajnie przerasta. Powinnam się cieszyć bo nareszcie mieszkamy sami, zawsze marzyłam o mieszkaniu w dużym mieście ale tak na prawdę to chce mi się płakać. Tęsknię okropnie za rodzicami, rodzeństwem, domem, przyjaciółmi, ulubionymi miejscami. Staram się zajmować sobie czas ale nic nie pomaga. Najgorsze są wieczory kiedy mąż ma drugą zmianę, po prostu wariuję, Wiem że te 220km to nie koniec świata jednak sama świadomość że jestem jednak daleko i nie mogę w dowolnej chwili spotkać się z rodzicami, bratem czy przyjaciółką zwyczajnie mnie dobija

Moim zdaniem to kwestia nastawienia. Nie bardzo też rozumiem takie przeżywanie Otwórz się na nowe możliwości. Po co tak kurczowo trzymasz się tej JEDNEJ rzeczy? W życiu jest tyle do doświadczenia, a ty... trzymasz się spódnicy mamusi Więcej pozytywnego nastawienia, więcej optymizmu. Nieznajomi to przyjaciele, których jeszcze nie poznaliśmy, nowy dom to miejsce, do którego też kiedyś będziesz mieć sentyment.

[8c9538aac29bb5fbc2d31b2aac28a8f9b62d5c74_6584d267571b8]

Napisane przez Mojwa

Dokładnie... Kobieta po ślubie, a rozkmina jak nastolatki, która wysłali do szkoły z internatem.

Skup się na mężu, bo w sumie to jakoś go pomijasz w tym wszystkim.

Mam takie samo spostrzeżenie


Tak źle patrzy się na maminsynków, tak się krytykuje, a dorosłą kobietę głaszcze po głowie? Ludzie no, przecież trzeba w pewnym momencie założyć nową rodzinę i zająć się sobą. Całymi latami rozmyślać o domu rodzinnym? Ja rozumiem, że ktoś może nie lubić zmian i przeprowadzek, ale po długim czasie nadal ze smutkiem wspominać kącik u mamusi i tatusia? Jak w takim wypadku zakładać własną rodzinę? Dla mnie moim domem nie jest dom rodziców, a miejsce gdzie jestem ja i mój mężczyzna, czyli najważniejsza osoba w moim życiu.

[Mojwa]

O to to. Jak facet to maminsynek do posłania w diabły, ale u kobiety nie ma nic złego w tym, że będąc dwa lata po ślubie nie umie pogodzić się z wyprowadzke z domu.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez Sondra

Ja z domu rodzinnego wyprowadzilam sie 7 lat temu. I chocisz mam rodzicow blisko (15-20) minut samochodem to i tak tesknie. Mam wlasny dom i rodzinę ale to w domu rodzinnym czuje sie najbardziej w swoim miejscu na ziemi. Nie wiem czy to sie kiedykolwiek zmieni.

to może czas stworzyć taki dom u siebie?

[December12]

Myślę, że to kwestia po prostu zżycia z rodziną. Są kraje gdzie mieszkanie w domach wielopokoleniowych i bardzo bliskie kontakty z członkami rodziny są normalne: Grecja, Turcja, Włochy. U nas jest to trochę zróżnicowane, ale są ludzie, szczególnie na wsiach gdzie są do tego warunki, którzy mieszkają z rodzicami i czasem też rodzeństwem w tym samym domu. Sama mam wszystkich sąsiadów żyjących w ten sposób i sama wychowywałam się w domu z dziadkami. Trudno powiedzieć, który styl jest lepszy. Jeśli autorka jest bardzo zżyta z rodziną, niech utrzymuje z nimi częsty kontakt, nie wiem czy jest to coś złego. Tym bardziej, że czasem rodzice też potrzebują pomocy, szczególnie np. na starość. Sama mieszkam 300km z dala od domu rodzinnego i nie planuję powrotu, mimo iż miałabym warunki, bo byśmy się tam pozabijali Ale mam z nimi w miarę częsty kontakt i nie widzę w tym nic złego.

[misscaramel]

Kochana, idealnie Cię rozumiem, to wprost jakbym czytała własne myśli. Ale spokojnie, przywykniesz do tego, jestem niemalże pewna Początki zawsze są trudne, ale dzwoń najczęściej jak się da do domu i od razu będzie Ci lżej. Poza tym, będziesz przecież nadal odwiedzała rodzinę głowa do góry, to kwestia "przyzwyczajenia"

[Sondra]

Dom zalozylam szczesliwy, sama nie rozumiem czemu mam taki sentyment do domu rodzinnego.

[skazana_na_bluesa]

sentyment to jedno, a twoje czucie się lepiej w domu rodziców niż własnym to inna kwestia.

[Jamajka007]

Napisane przez December12

Myślę, że to kwestia po prostu zżycia z rodziną. Są kraje gdzie mieszkanie w domach wielopokoleniowych i bardzo bliskie kontakty z członkami rodziny są normalne: Grecja, Turcja, Włochy. U nas jest to trochę zróżnicowane, ale są ludzie, szczególnie na wsiach gdzie są do tego warunki, którzy mieszkają z rodzicami i czasem też rodzeństwem w tym samym domu. Sama mam wszystkich sąsiadów żyjących w ten sposób i sama wychowywałam się w domu z dziadkami. Trudno powiedzieć, który styl jest lepszy. Jeśli autorka jest bardzo zżyta z rodziną, niech utrzymuje z nimi częsty kontakt, nie wiem czy jest to coś złego. Tym bardziej, że czasem rodzice też potrzebują pomocy, szczególnie np. na starość. Sama mieszkam 300km z dala od domu rodzinnego i nie planuję powrotu, mimo iż miałabym warunki, bo byśmy się tam pozabijali Ale mam z nimi w miarę częsty kontakt i nie widzę w tym nic złego.

Tu nie chodzi o to, czy autorka jest 'normalna', bo tęskni za rodzicami Nikt nie kazał jej wyjeżdżać aż tak daleko od domu Jest dorosła i podjęła dorosłą decyzję o wyprowadzce.

[Flashdance]

OK. Ja rozumiem że ktoś jest związany z rodziną i chce z nimi utrzymywać stały i częsty kontakt. Rozumiem że jak się wyprowadza to można tęsknić za domem rodzinnym, bo wspomnienia, bo sentyment itp. No ale bez przesady.

Dorosła kobieta zdecydowała się wyjść za mąż (czyli uznała że jest na tyle dojrzała że chce założyć swoją rodzinę). Dorosła kobieta zdecydowała się przeprowadzić te 220 km. od miejsca zamieszkania rodziców. A teraz płacz bo mama i tata daleko, bo tu jest obco i źle.

Jeśli masz potrzebę kontaktu z rodziną to się z nimi kontaktuj. Są telefony, internet, kamerki itp. W obecnych czasach to nie problem. Ale siedząc w miejscu i rozpamiętując jak Ci źle z dala od domu nie poprawisz sobie samopoczucia. Radzę Ci żebyś skupiła się na sobie, swoim mężu i na waszym nowym wspólnym życiu.

Jeśli czujesz się samotna w nowym miejscu zamieszkania to spróbuj kogoś poznać. Jeśli pracujesz to zakumpluj się z kimś z pracy. Jak nie pracujesz to może zaproście do siebie kogoś z pracy męża. Wyjdź na miasto na fitness, taniec, cokolwiek tam tez poznaje się ludzi. Poszukaj na lokalnych forach internetowych, może uda Ci się znaleźć kogoś ciekawego.

Jeśli czujesz się obco w nowym miejscu, to trochę o nim poczytaj. Popatrz co chciałbyś w nim zobaczyć, poznaj. Poszwędaj się po nim trochę, szukając miejsc które Cię urzekną. Wyjdźcie z mężem na kolacje, poszukajcie fajnych miejsc na "randki".

Jeśli tęsknisz za gwarnym i ciepłym domem, postaraj się żeby wasz taki był.

Jesteś dorosła, masz męża. To jest teraz twoja najbliższa rodzina. Staraj się stworzyć razem z nim przytulne miejsce, które będzie waszym domem. Dobry kontakt z rodzinnym domem nie przeszkadza aby żyć swoim życiem. Miłość (i tęsknota) do rodziców nie powinna przeszkadzać w samodzielnym, szczęśliwym życiu.

[monika1304]

Mnie czeka to za pół roku - wyprowadzka...
Dla mnie masakra, opuścić dom i rodzinę... całkiem niedaleko 15km do teściów, z którymi dogaduję się wspaniele, jednak to nie MOI RODZICE.

Tata jest po przejściach zdrowotnych i przytłacza mnie fakt,że gdy bedą mnie potrzebować, mnie nie będzie.
Nikomu o tym jednak nie mówię, oprócz przyszłego meża oczywiscie...
Mowi,że bd okej, ale co on może wiedziec, to ja bd w takiej sytuacji..

[201803090921]

[1=8c9538aac29bb5fbc2d31b2 aac28a8f9b62d5c74_6584d26 7571b8;58485041]Mam takie samo spostrzeżenie


Tak źle patrzy się na maminsynków, tak się krytykuje, a dorosłą kobietę głaszcze po głowie? Ludzie no, przecież trzeba w pewnym momencie założyć nową rodzinę i zająć się sobą. Całymi latami rozmyślać o domu rodzinnym? Ja rozumiem, że ktoś może nie lubić zmian i przeprowadzek, ale po długim czasie nadal ze smutkiem wspominać kącik u mamusi i tatusia? Jak w takim wypadku zakładać własną rodzinę? Dla mnie moim domem nie jest dom rodziców, a miejsce gdzie jestem ja i mój mężczyzna, czyli najważniejsza osoba w moim życiu.[/QUOTE]

Otóż to

Ja mam do moich rodziców jakieś 15 minut autobusem, mam fajne kontakty z bliskimi, ale nie żadne z nas nie czuje potrzeby spotykania się co tydzień, czy wiszenia na telefonie. Rozumiem, że takie rzeczy to kwestia wychowania, ale TERAZ Autorka tworzy rodzinę przede wszystkim z mężem i to z nim powinna lubić i chcieć spędzać czas, a miejsce zamieszkania "oswoić" tak, żeby to ono stało się najlepszym domem dla tej nowej rodziny.

[Rena]

Wydaje mi sie, ze czujesz sie po prostu samotna. Moze sprobuj poznac ludzi w nowym miejscu, wiecej wychodzic z domu, miec bardziej aktywne zycie towarzyskie.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez monika1304

Mnie czeka to za pół roku - wyprowadzka...
Dla mnie masakra, opuścić dom i rodzinę... całkiem niedaleko 15km do teściów, z którymi dogaduję się wspaniele, jednak to nie MOI RODZICE.

Tata jest po przejściach zdrowotnych i przytłacza mnie fakt,że gdy bedą mnie potrzebować, mnie nie będzie.
Nikomu o tym jednak nie mówię, oprócz przyszłego meża oczywiscie...
Mowi,że bd okej, ale co on może wiedziec, to ja bd w takiej sytuacji..

brzmisz jak dzieciak, który się przeprowadza do drugich rodziców.
no tak, bo 15 km to taaaaaaaaaaaaka odległość. jak się uprzeć to można śmignąć rowerem nawet.

[201803080934]

jakby mój - od dwóch lat mąż - jojczał, że tęskni za mamusią i tatusiem, to nie wiem co bym zrobiła

poważnie chyba by mnie zatkało i musiałabym się w język ugryźć, żeby nie popłynąć zbyt ostro z odpowiedzią.

[Mojwa]

Napisane przez monika1304

Mnie czeka to za pół roku - wyprowadzka...
Dla mnie masakra, opuścić dom i rodzinę... całkiem niedaleko 15km do teściów, z którymi dogaduję się wspaniele, jednak to nie MOI RODZICE.

Tata jest po przejściach zdrowotnych i przytłacza mnie fakt,że gdy bedą mnie potrzebować, mnie nie będzie.
Nikomu o tym jednak nie mówię, oprócz przyszłego meża oczywiscie...
Mowi,że bd okej, ale co on może wiedziec, to ja bd w takiej sytuacji..

Może warto dojrzeć do samodzielności i wtedy zakładać rodzinę, a nie przechodzić spod skrzydeł jednych rodziców do drugich.

[monika1304]

Napisane przez Mojwa

Może warto dojrzeć do samodzielności i wtedy zakładać rodzinę, a nie przechodzić spod skrzydeł jednych rodziców do drugich.

Nie, nie o to chodzi...
Mysle,ze wypowiedzi tych z Was, ktore twierdzą,ze takie zachowanie jest dziecinne, jest spodowane tym,ze albo kontakt z rodzicami byl niezbyt dobry,albo poprostu malo przezylyscie strachu o swoich bliskich, ja przezylam go dwukrotnie i tym jest spowodowana moja niechec do przeprowadzki. Tym,ze gdy tym razem cos sie stanie, mnie nie bedzie blisko w tym momencie.