Upływajace lata i ..strach przed dojrzałością

[kaska3010]

Mam 22 lata i czuje ,że marnuje młodośc. Czasami podczas zartow z rodzina wychodzi, ze mysla ze moze sie wyjde za maz za rok dwa,( mam chlopaka 2 laat) kiedys powiedzilalam mamie ze za 4 lata najwczesniej, to powiedziala ze juz bede stara.Bardzo sie tym zdenerwowałam.Poczulam sie jakby zostalo mi malo mlodosci.Najgorsze ze przez wiekszosc tych lat bylam w depresji, zawalilam mature, nie poprowadzilam swojego zycia jakos fajnie , czy tak jakbym chciala.Nie robilam zbyt wiele, malo tego ze malo robilam pozytcznych i waznych rzeczy to w ogole nie imprezowałam ,nie spedzalam zycia na na przyjemnosciach,.Raczej an martwieniu sie i przezd kompem .. malo mam przyjaciol takich prawdziwych ..jestem dość kontaktowa miec znajomych jakis tam mam, ale takich do wychodzenia mało..I daleko.Wiec nie spotykamy sie czesto.Chlopaka tez mam troche na odleglosc.Wiec moje zycie to pustynia.Chcialabym sie spelnic.Cos zrobic ze swoim zyciem wreszcie , jakos go odmienic.Ale czuje sie w marnym punkcie.Studiuje dziennie ale tak od niechcenia,"na odwal byle zaliczyc' pracowalam czasem dorywczo ale chcialabym juz cos w zawodzie.jakies pasje zdobyc..Nie wiem ale czuje , ze usycham.. z kazdym rokiem czuje wiekszy zal.Nie chcialabym zaczynac nowego etapu (za kilka lat) maz dzieci...kiedy nie wyszumialam sie.czuje sie wychowujac dziecko bym byla bardziej jego siostra niz matka.Czuje sie jak niespelniona nastolatka..Potrzebuje jakiejs odmiany..bo wszystkie neispelnione obietnice sprawiaja ze pograzam sie w glebszej depresji..Nie wiem moze to glupie co mowie.Wiem ze dzieci/ maz nie przekreslaja zabawy , hobby i czasu wolnego jak sie potrafii czasem dysponowac.I szcesliwa rodzina to tez szcescie i motywacja.Ale to juz zawsze odpowiedzialnosc.A teraz chcialabym pozyc dla siebie ...Nowy rok..NOwe obietnice ale nie chce Nowego rozczarowania.Czy ktos wie o czym mowie?Czasu sie nei wkrzesic a zmarnowalam juz wiele lat na siedzenie bezcyznne w domu...i czasem ktos mi przypomni ze to tylko ja sie zatrzymalam...a czas ucieka.Zlosc zal...jak to zmienic?czy naprawde czlowiek w wieku 22 lat powinien byc tak dojrzaly?wydaje mi sie wiekszosc znajomych nie jest..I wkurza mnei to myslenie schamtyczne u niektorych zwalszcza straszych ludzi.Studia trzeba miec -nie wazne czy bedzie praca.po studiach-maż musi byc nie wazne jaki. ..itd Jakby kazdy byl tak sam, tak samo dojrzewal , myslal tak samo.

[asiuulkaa]

Spróbuj każdego dnia zrobić jakąś rzecz dla siebie lub innych. Nawet malutka. Tak żebyś wiedziala,że nie stoisz w miejscu tylko w jakiś sposób się rozwijasz. Ciekawa książka,ćwiczenia sportowe, muzyka, nauka czegoś nowego,poznanie innych osób,spacer. Każda aktywność będzie dobra spróbuj poszukac jakiś zajęć w Twojej okolicy np. Wolontariat, taniec jakieś kółka zainteresowań.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[Ja4000]

ja też tak mam. Życie przeciekło mi przez palce i się dalej nie obudziłam, a jestem w podobnym wieku. Chciałabym się naprawde wyszaleć, ale własciwie nie wiem jak. Boję się, że skończę z jakimś statecznym facetem i 3 dzieci i nawet nie zaznam szaleństw, zabawy. Choć zawsze coś robię, rozwijam się, mam znajomych - to mam wrażenie, że to nie to. Chciałabym zrobić coś trudnego, spektakularnego, ciekawego zanim przyjdzie mi siedziec na tyłku do końca zycia. Ale równoczesnie nie wiem co bym chciała zrobić ani jak bym chciała to zrobić. ;-) *** Mam w głowie że 30 lat to taka granica i boję się tego, że za kilka lat 30 i co ??? Koniec??? Będę już starsza, słabsza, znudzona życiem, zgasnie ta iskra, ciekawość świata, przyjdzie zniechęcenie i rutyna. Masakra. chciałabym mieć 15 lat i mnóstwo czasu do wykorzystania. Wiem wiem, że 30 nic nie znaczy, ale dla ludzi z wenętrzną siłą i iskrą, radością. Ja taka nie jestem, i boję się, że tego w sobie nie odnajde po prostu, a to żal tyle stracić ;-(

[Chatul]

Napisane przez kaska3010

Mam 22 lata i czuje ,że marnuje młodośc. Czasami podczas zartow z rodzina wychodzi, ze mysla ze moze sie wyjde za maz za rok dwa,( mam chlopaka 2 laat) kiedys powiedzilalam mamie ze za 4 lata najwczesniej, to powiedziala ze juz bede stara.Bardzo sie tym zdenerwowałam.Poczulam sie jakby zostalo mi malo mlodosci.Najgorsze ze przez wiekszosc tych lat bylam w depresji, zawalilam mature, nie poprowadzilam swojego zycia jakos fajnie , czy tak jakbym chciala.Nie robilam zbyt wiele, malo tego ze malo robilam pozytcznych i waznych rzeczy to w ogole nie imprezowałam ,nie spedzalam zycia na na przyjemnosciach,.Raczej an martwieniu sie i przezd kompem .. malo mam przyjaciol takich prawdziwych ..jestem dość kontaktowa miec znajomych jakis tam mam, ale takich do wychodzenia mało..I daleko.Wiec nie spotykamy sie czesto.Chlopaka tez mam troche na odleglosc.Wiec moje zycie to pustynia.Chcialabym sie spelnic.Cos zrobic ze swoim zyciem wreszcie , jakos go odmienic.Ale czuje sie w marnym punkcie.Studiuje dziennie ale tak od niechcenia,"na odwal byle zaliczyc' pracowalam czasem dorywczo ale chcialabym juz cos w zawodzie.jakies pasje zdobyc..Nie wiem ale czuje , ze usycham.. z kazdym rokiem czuje wiekszy zal.Nie chcialabym zaczynac nowego etapu (za kilka lat) maz dzieci...kiedy nie wyszumialam sie.czuje sie wychowujac dziecko bym byla bardziej jego siostra niz matka.Czuje sie jak niespelniona nastolatka..Potrzebuje jakiejs odmiany..bo wszystkie neispelnione obietnice sprawiaja ze pograzam sie w glebszej depresji..Nie wiem moze to glupie co mowie.Wiem ze dzieci/ maz nie przekreslaja zabawy , hobby i czasu wolnego jak sie potrafii czasem dysponowac.I szcesliwa rodzina to tez szcescie i motywacja.Ale to juz zawsze odpowiedzialnosc.A teraz chcialabym pozyc dla siebie ...Nowy rok..NOwe obietnice ale nie chce Nowego rozczarowania.Czy ktos wie o czym mowie?Czasu sie nei wkrzesic a zmarnowalam juz wiele lat na siedzenie bezcyznne w domu...i czasem ktos mi przypomni ze to tylko ja sie zatrzymalam...a czas ucieka.Zlosc zal...jak to zmienic?czy naprawde czlowiek w wieku 22 lat powinien byc tak dojrzaly?wydaje mi sie wiekszosc znajomych nie jest..I wkurza mnei to myslenie schamtyczne u niektorych zwalszcza straszych ludzi.Studia trzeba miec -nie wazne czy bedzie praca.po studiach-maż musi byc nie wazne jaki. ..itd Jakby kazdy byl tak sam, tak samo dojrzewal , myslal tak samo.

Ja jestem zdania, że 22-latek powinien się zdrowym rozsądkiem wykazywać (a między innymi to rozumiem pod hasłem „dojrzały”). Ale nie znaczy to, że musi mieć małżonka, dzieci itp.. Tego, moim zdaniem, nie musi ani 22-latek, ani 32-latek, ani nawet 200-latek, jeśli nie chce. Posiadanie męża/żony i dzieci nie jest żadnym wyznacznikiem dojrzałości. Jeśli ktoś z jakiegokolwiek powodu nie ma ochoty na ślub i potomstwo, to niech się na to nie decyduje, jego prawo.
Jeśli Ty czujesz, że tego nie chcesz i masz inne plany przynajmniej na najbliższe lata swojego życia, to śmiało, rób po swojemu A 22 lata to naprawdę nie jest dużo, możesz spokojnie czekać na zamążpójście i dzieci. A możesz nawet nigdy się na taki model życia nie zdecydować.

[Stokrotek90]

W takim razie nie przejmuj się gadaniem innych i żyj jak chcesz. Zrób mały remanent w życiu - może poszukaj czegoś, co sprawia Ci przyjemność... Z hobby nigdy nie poczujesz, że życie Ci przelewa się przez palce. Tylko no... musisz wziąć sprawy w swoje ręce, nikt za Ciebie tego nie zrobi. Ja też wylądowałam na studiach "z przypadku", ale pokochałam to, co robię i znalazłam multum innych fajnych rzeczy obok, czuję że swój czas wykorzystuję dobrze i słusznie, mówię Ci - znajdź hobby.

[nikita343]

Mam tak samo tylko, że mam 23 lata rocznikowo 24.
Nie chce miec urodzin ostatnio czuje,że im starsza kobieta to ma gorzej a facet wręcz przeciwnie z wiekiem nabiera dojrzałości nie śpieszy sie do niczego.Chciałabym sie usamodzielnic, ale nie mam pracy przez to czuje ze sie cofam w rozwoju.
Od nowego roku mam doła, jestem załamana większosc w moim otoczeniu bierze sluby, ma dzieci. Ja sie czuje staro . Z tż jest wszystko ok chcemy wspólnie życ, ale te finanse. Albo wyjedziemy albo nie wiem co dalej bo chyba nigdy sie nie usamodzielnie.

[kaska3010]

No kobieta ma gorzej z czasem niz facet-racja.Ale tak naprawde teraz jest najlepszy czas na rozwój, hobby , ciekawe doswiadczenia, na błędy które jest jeszcze czas naprawić.Taka jest mlodosc.Ja mam wrażenie ,ze za dużo robie by dopasowac sie do jakiegos modelu narzucanego przez ogól niż dla siebie, ze za bardzo przejmuje sie tym co inni powiedza.Z drugiej strony kiedy w koncu chce isc np na dyskoteke okazuje sie kolezanki nie moga albo cos...a samej mi sie nie chce nigdzie chodzic.Chcialabym nauczyc sie wielu rzeczy: wiecej czytac, gotowac, grac na instrumencie,uprawiac jakies sporty.Uczyc sie języków.Ale jakos brak mi zapału/Chcialabym zeby ktos mi pomogl wyjsc z tego błędnego koło.Zeby ktos mnie wyciagal siła nawet na taniec czy koncert.Zeby gdzies wychodzic...popróbowac roznych rzeczy.A czesto nei mam z kim.
Z tym hobby to wiem ze warto...i daje to duzo zapału, to musze chyba o tyym pomysleć.Przeciez pomijajac dziecinstwo nie jest tak duzo stracone.Chcialabym kiedys dziecko , męza ale jak juz spełnie sie.bo ciezko ogarnac dzieci jak sie wlasnego zycia nei ogarnia...Mysle ze blizej 30-stki. A teraz chce zmienic to zycie...zeby za rok , dwa ...nei pluć sobie w brode jak w tym roku , ze nic sie nie zmienilo.A nawet sie cofam.

[eildrien]

Napisane przez kaska3010

No kobieta ma gorzej z czasem niz facet-racja.Ale tak naprawde teraz jest najlepszy czas na rozwój, hobby , ciekawe doswiadczenia, na błędy które jest jeszcze czas naprawić.Taka jest mlodosc.Ja mam wrażenie ,ze za dużo robie by dopasowac sie do jakiegos modelu narzucanego przez ogól niż dla siebie, ze za bardzo przejmuje sie tym co inni powiedza.Z drugiej strony kiedy w koncu chce isc np na dyskoteke okazuje sie kolezanki nie moga albo cos...a samej mi sie nie chce nigdzie chodzic.Chcialabym nauczyc sie wielu rzeczy: wiecej czytac, gotowac, grac na instrumencie,uprawiac jakies sporty.Uczyc sie języków.Ale jakos brak mi zapału/Chcialabym zeby ktos mi pomogl wyjsc z tego błędnego koło.Zeby ktos mnie wyciagal siła nawet na taniec czy koncert.Zeby gdzies wychodzic...popróbowac roznych rzeczy.A czesto nei mam z kim.
Z tym hobby to wiem ze warto...i daje to duzo zapału, to musze chyba o tyym pomysleć.Przeciez pomijajac dziecinstwo nie jest tak duzo stracone.Chcialabym kiedys dziecko , męza ale jak juz spełnie sie.bo ciezko ogarnac dzieci jak sie wlasnego zycia nei ogarnia...Mysle ze blizej 30-stki. A teraz chce zmienic to zycie...zeby za rok , dwa ...nei pluć sobie w brode jak w tym roku , ze nic sie nie zmienilo.A nawet sie cofam.

Hej wszystkim, jestem tu nowa i zaciekawil mnie temat o uplywajacym i niewykorzystanym czasie. Jestem w podobnej sytuacji, mam 28 lat i dopiero teraz zdalam sobie sprawe, ze odpychalam od siebie pewne potrzeby, ktorych nie zaspokoilam bedac nastolatka i tym barziej boli, ze uswiadomilam to sobie bedac obecnie w zwiazku z niezmiernie kochajacym mnie mezczyzna.

kaska3010 - jak poradzilas sobie z opiswanymi przez Ciebie problemami? To, co wlasnie przeczytalam, dzialo sie 2 lata temu i teraz pewnie jest juz inaczej. Czy Twoje zycie sie zmienilo? Pozdrawiam.