Relacja ojciec - córka

[kate1222]

Niedługo są urodziny mojego ojca i znalazłam prezent, który bardzo by mu się spodobał, ale w ostatniej chwili zrezygnowałam z zakupu, bo uświadomiłam sobie, że tylko raz jak byłam mała coś mi kupił. Tak to nigdy nie było słodyczy jak byłam dzieckiem, prezentów na urodziny, dzień dziecka itp. Wszystkim zajmowała się matka. Mój ojciec jest DDA, ale ogólnie oboje są toksyczni. Nie mieszkam z nimi i to nie jest wątek o tym jak radzić sobie z toksycznymi rodzicami. Po prostu jestem ciekawa jak wyglądają zdrowe relacje z ojcem. Mój ojciec nigdy mnie nie pochwalił, jest wobec mnie złośliwy, nie rozmawiamy o moich sprawach, jest zazdrosny o matkę, bo ona jest wobec mnie nadopiekuńcza itp. Ogólniej jestem ciekawa jak wygląda zdrowa relacja córka-ojciec.

[Niemapomyslu]

Też chętnie się dowiem jak wyglądają normalne relacja dorosłej córki ( w moim przypadku za chwilę 22 lata ) z ojcem. Ogólnie tata dla wszytkich jest super zabawny, miły, pomocny. Każdy ma go za super fajnego faceta co to rzuci często żartem lub pomoże w potrzebie. Jednak w stosunku do mnie jest inaczej. Bardzo lubi ośmieszać mnie przy innych, krytykować każdy mój wybór. Chyba w życiu nie usłyszałam od niego jakiejś pochwały lub wsparcia, że podjęłam dobrą decyzję. Czasem nawet widzę jego wzrok jaki jest ze mnie wiecznie niezadowolony, widzę czasem wzrok totalnej pogardy wobec mojej osoby. Czasami mam wrażenie, że on mnie po prostu nie lubi. Nie składała mi życzeń, oprócz przy dzieleniu się opłatkiem. Prezentów od niego bezpośrednio nie dostałam, zawsze mama daje mi i mówi: to ode mnie i taty. Nawet gdy odeszłam po 5 latach od chłopaka, który traktował mnie źle, uslyszalam cos czego mysle, że nie powinien mowic ojciec córce. Fakt faktem tata mie wiedzial jak traktowal mnie moj były, nie byłam na tyle podła i nie chciałam oczerniać go swoim rodzicom, lecz powiedziałam, że źle mnie traktował, że padały wyzwiska nie zaglebiajać się w szczególy. Wydaje mi sie, że nawet jesli po prostu bym odeszla i widzial ile to mnie to kosztowalo, ile sily mi to zabralo to powienien mnie wesprzec, a zamiast tego uslyszalam : "I dobrze, w koncu będzie mial spokoj od Ciebie i Twojego gadania. Odpocznie chlopak". Ogólnie rzecz biorać skonczylam szkole, obecnie studiuje na 3 roku. Mam chłopaka, który mnie kocha z którym jestem najszczęśliwsza na swiecie, on równiez studiuje. Wyglądam jak normalna przeciętna dziewczyna, dbam o siebie, nie stwarzam jakiś problemów okropnych, potrafię się zachować. A jednak mam wrażenie, że wszystko co robię dla niego jest śmieszne, godne pogardy, że nic nie potrafię zrobić. Mam czasem wrażenie, że w jego oczach jestem nikim, dosłownie nikim.

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

Mam dobre relacje z tatą, ale i tak nie wygląda to raczej tak, jak prawilnie powinno. Mój tata pracuje za granicą na stałe odkąd pamiętam. Przyjeżdża do Polski kilka razy w roku, kontakt utrzymujemy głównie przez telefon, kiedyś przez listy.
Tata zawsze mnie wspierał, nie ważne jak odjechane moje plany i pomysły nie były. Zawsze we mnie wierzył. Tylko on mnie pocieszał po rozstaniu z eks. Zawsze mnie bronił, gdy tego potrzebowałam. Mamy trochę podobne charaktery i nas oboje interesują różne rzeczy, więc gdy zjeżdża do Polski dyskutujemy czasem do nocy. Zresztą przez telefon też zawsze długo gadamy.

[Mijanou]

Niestety, mój Tato już odszedł. Nie udało nam się wytworzyć super-bliskich relacji, ponieważ, podobnie jak Tato Noane, mój przez wiekszość roku pracowal za granicą. Jednak zawsze mnie wspierał, gdy zwróciłam się o pomoc. Był jak latarnia morska- niby daleko ale jednak zawsze widać jej światło. Pomarudził, pokrytykował ale gdy było źle to do niego się zawsze zwracałam.

Bardzo za nim tęsknię. W sumie nie zdążyłam mu powiedzieć, jak bardzo go kocham i jak bardzo mu za wszystko dziękuję. Mam nadzieję, ze on wie. I że nadal tam z góry mi jakoś pomaga.

Ok, bo zaraz się rozryczę.

[e60e5454b131baabfef11f4156e093bc04f95d5e_5ebdcd725ac57]

Mnie też zawsze ciekawiło jak to jest mieć tatę. Mój zmarł jak miałam 2 latka i do dziś brakuje mi wzorca pełnej rodziny.

[kate1222]

Zazdroszczę takiej relacji, w której ojciec jest opiekunem, można na nim polegać, mieć w nim wsparcie. Mi tego właśnie brakuje, nie mam za bardzo wzorców mężczyzn w rodzinie, tylko jeden z moich dziadków (nie ten który był alkoholikiem oczywiście) był taką właśnie ostoją, odpowiedzialnym człowiekiem, ale zmarł dość szybko, nie zdążyłam jeszcze dorosnąć żeby zrozumieć wiele rzeczy i docenić. Trochę czuję się zagubiona w relacjach z mężczyznami, myślę, że przez relacje z ojcem.

---------- Dopisano o 21:54 ---------- Poprzedni post napisano o 21:52 ----------

Napisane przez Mijanou

Niestety, mój Tato już odszedł. Nie udało nam się wytworzyć super-bliskich relacji, ponieważ, podobnie jak Tato Noane, mój przez wiekszość roku pracowal za granicą. Jednak zawsze mnie wspierał, gdy zwróciłam się o pomoc. Był jak latarnia morska- niby daleko ale jednak zawsze widać jej światło. Pomarudził, pokrytykował ale gdy było źle to do niego się zawsze zwracałam.

Bardzo za nim tęsknię. W sumie nie zdążyłam mu powiedzieć, jak bardzo go kocham i jak bardzo mu za wszystko dziękuję. Mam nadzieję, ze on wie. I że nadal tam z góry mi jakoś pomaga.

Ok, bo zaraz się rozryczę.

Mi też łza w oku się zakręciła jak przeczytałam Twój post.

[nyana89]

W sumie ciekawy temat, też bym chciała się tego dowiedzieć. Ja normalne relacje z ojcem pamiętam jak przez mgłę, bo zaczął pić i się odsuwać jak miałam 9 lat. Dzisiaj osobiście nie przepadam przebywać z nim sama w domu, tak jak np teraz na weekend, kiedy mama będzie przygotowywała z ekipą imprezy okolicznościowe. Więź między mną a nim jest praktycznie żadna.

[Gwiazdeczka223]

Moje relacje z tatą są wspaniałe.
Jest moim najlepszym przyjacielem, zawsze był dla mnie oparciem, zawsze potrafił mi dobrze doradzić, wspierał moje decyzje, czasem skrytykował gdy widział że robię głupoty, rozmawia ze mną jak równy z równym, pomaga mi. W ostatnią sobotę rozchorowałam się i nie miałam jak dostać się do lekarza, zadzwoniłam i mimo że miał plany to przyjechał po mnie i zawiózł mnie do lekarza. Nie mieszkamy razem ale przynajmniej raz w tygodniu chodzimy razem na obiad. Mamy bardzo podobne charaktery przez co dobrze się dogadujemy, 3 lata temu jak on nie miał jeszcze narzeczonej a ja też byłam sama polecieliśmy nawet razem na wakacje na tydzień Znajomi mówili mi że to chore, ale ja naprawdę dobrze się bawiłam.

W naszej relacji był tylko jeden poważniejszy zgrzyt, kiedy zawaliłam rok na studiach, nie odzywał się do mnie przez miesiąc, ale przeszło mu i szybko wszystko wróciło do normy

Naprawdę współczuję wszystkim którzy nie mają dobrego kontaktu z rodzicami, ja mogę powiedzieć że na pewno w dużej mierze to jaka teraz jestem zawdzięczam moim rodzicom.

[e60e5454b131baabfef11f4156e093bc04f95d5e_5ebdcd725ac57]

Fajnie się to czyta, mogę sobie tylko wyobrazić. Na szczęście mam brata, który również nie raz mi tyłek uratował, zawsze mogłam i mogę na niego liczyć, nawet jak byłam daleko, mogłam zadzwonić i przyjeżdżał mi pomóc.

[Adrianna_8]

Moj kontakt z tata jest poprawny. Porozmawiamy, posmiejemy sie, ale moj tato nie byl nigdy wylewny w uczuciach. Mimo to widze, jak stara sie dla mnie i brata, by bylo nam jak najlepiej. Cenie go za wszystko, co osiagnal w zyciu i co osigaac bedzie mimo swojego wieku. Na tate moge tez liczyc jak np. cos mi sie zepsuje. Internet, laptop, itp. Itd. Chyba tak po prostu wyraza milosc .

Wysłane z mojego HTC Desire 820 przy użyciu Tapatalka

[spodkoldry]

Napisane przez Mijanou

Niestety, mój Tato już odszedł. Nie udało nam się wytworzyć super-bliskich relacji, ponieważ, podobnie jak Tato Noane, mój przez wiekszość roku pracowal za granicą. Jednak zawsze mnie wspierał, gdy zwróciłam się o pomoc. Był jak latarnia morska- niby daleko ale jednak zawsze widać jej światło. Pomarudził, pokrytykował ale gdy było źle to do niego się zawsze zwracałam.

Bardzo za nim tęsknię. W sumie nie zdążyłam mu powiedzieć, jak bardzo go kocham i jak bardzo mu za wszystko dziękuję. Mam nadzieję, ze on wie. I że nadal tam z góry mi jakoś pomaga.

Ok, bo zaraz się rozryczę.

Pogrubione - bo właśnie na tym polega relacja ojciec-córka. Na zbudowaniu takiej pewności siebie i poczucia własnej wartości, że jesteś dla kogoś najważniejsza, że jesteś czyjąś małą królewną, która jest warta ochrony i wsparcia, i nawet jak zrobisz głupotę - tata jest i Cię uratuje.


Ponoć matka odpowiada za rozbudzenie poczucia bezpieczeństwa u dziecka, a ojciec za poczucie własnej wartości. O ile poczucie bezpieczeństwa można sobie substytuować jak jest zachwiane, tak poczucie własnej wartości już dużo trudniej zbudować niezależnie od rodziców.


Dla mnie jest już za późno, ale bardzo bym chciała wybrać takiego ojca, jak Twój Mijanou, na ojca moich dzieci. Bardzo Cię współczuję i ściskam, ale pomyśl sobie że tego, co dał Ci Twój tato nikt już Ci nie odbierze.

[zakonna]

Napisane przez spodkoldry

Pogrubione - bo właśnie na tym polega relacja ojciec-córka. Na zbudowaniu takiej pewności siebie i poczucia własnej wartości, że jesteś dla kogoś najważniejsza, że jesteś czyjąś małą królewną, która jest warta ochrony i wsparcia, i nawet jak zrobisz głupotę - tata jest i Cię uratuje.


Ponoć matka odpowiada za rozbudzenie poczucia bezpieczeństwa u dziecka, a ojciec za poczucie własnej wartości. O ile poczucie bezpieczeństwa można sobie substytuować jak jest zachwiane, tak poczucie własnej wartości już dużo trudniej zbudować niezależnie od rodziców.


Dla mnie jest już za późno, ale bardzo bym chciała wybrać takiego ojca, jak Twój Mijanou, na ojca moich dzieci. Bardzo Cię współczuję i ściskam, ale pomyśl sobie że tego, co dał Ci Twój tato nikt już Ci nie odbierze.

ładny post.
I dlatego ja mam skopaną psychikę, bo ani jeden rodzic ani drugi nie sprawdził się w swojej roli.
Z ojcem nie utrzymuję kontaktów od kilku lat. Z jednej strony wyszło mi to na dobre. Z drugiej, nie ma co ukrywać, jest to obciążające psychicznie.

[wika82]

Napisane przez Gwiazdeczka223

Moje relacje z tatą są wspaniałe.
Jest moim najlepszym przyjacielem, zawsze był dla mnie oparciem, zawsze potrafił mi dobrze doradzić, wspierał moje decyzje, czasem skrytykował gdy widział że robię głupoty, rozmawia ze mną jak równy z równym, pomaga mi. W ostatnią sobotę rozchorowałam się i nie miałam jak dostać się do lekarza, zadzwoniłam i mimo że miał plany to przyjechał po mnie i zawiózł mnie do lekarza. Nie mieszkamy razem ale przynajmniej raz w tygodniu chodzimy razem na obiad. Mamy bardzo podobne charaktery przez co dobrze się dogadujemy, 3 lata temu jak on nie miał jeszcze narzeczonej a ja też byłam sama polecieliśmy nawet razem na wakacje na tydzień Znajomi mówili mi że to chore, ale ja naprawdę dobrze się bawiłam.

W naszej relacji był tylko jeden poważniejszy zgrzyt, kiedy zawaliłam rok na studiach, nie odzywał się do mnie przez miesiąc, ale przeszło mu i szybko wszystko wróciło do normy

Naprawdę współczuję wszystkim którzy nie mają dobrego kontaktu z rodzicami, ja mogę powiedzieć że na pewno w dużej mierze to jaka teraz jestem zawdzięczam moim rodzicom.

Też tak mam.
I identyczne relacje z mamą.

Uważam się za prawdziwą szczesciarę.

[Linka25]

Mój tata jest w porządku. Wiem, że mi pomoże gdy będę potrzebowała. Wiem, że jest ze mnie dumny. Ze uważa, że jestem mądra, ładna, rozsądna. Wiem, ze przepada za moja córką. Ze bardzo lubi i szanuje mojego męża.
Mieszkamy w różnych miastach, widujemy się raz na miesiąc mniej więcej, rozmawiamy z raz na tydzień.
Nie zawsze było tak dobrze, ale z wiekiem wiele do niego dotarło i teraz widać, że bardzo się stara.
Mój mąż jest świetnym ojcem, moja córka to ma szczęście. Takiego ojca ze świecą szukać
.