Ludzie się ode mnie odsunęli, bo zaczęłam skupiać się na sobie.

[karinamal]

Hej,
dlaczego jest tak, że kiedy zaczniesz robić swoje, przewertujesz swoich znajomych, znajomości - ludzie, z którymi się zadawałaś wcześniej dziwią się, że się z nimi nie kolegujesz?
Idiotyczne pytanie, ale może szybko powiem o co mi chodzi.
Nie uważam się oczywiście za alfę i omegę. Od dwóch lat miałam pewny problem z życiem, byłam bardzo spięta studiami, życiem prywatnym. Wpadłam na pomysł jakoś z 1.5 roku temu, że chciałabym robić coś innego niż moje studia- ale pozostać w branży.
Wcześniej znajomi wiedzieli, że jestem łagodna, miła, usłużna, trochę naiwna. Taka dobra, jeszcze studiująca dziewczynka Jakby nie znająca prawdziwego, hardkorowego życia.
Studiuję dość ciężki kierunek, większość czasu spędzałam przez ostatnie lata na uczelni, poznawałam tylko ludzi z uczelni, jeździłam na konferencje, warsztaty po Polsce i za granicą. Ale kręciłam się tylko w akademickim środowisku. Miałam staże, praktyki, ale żądnej pracy na etat nie, ponieważ przez studia i ich program po prostu nie miałam na to czasu, a w wakacje zwykle byłam tak wykończona ze znajomymi, że wyjeżdżałam, odpoczywałam.
Nie chcę też zbyt kolorować tych moich studiów, wiem, że inni moi znajomi zarywali większość nocek, zaliczali w 1 terminach i np pracowali po 2-3 dni w tygodniu. Ale w tym momencie są wrakami ludzi, są zmęczeni i w wieku 25 sfrustrowani życiem jakby mieli 40 lat.
Tak więc rok temu postanowiłam, że zacznę robić coś innego. Skłoniła mnie do tego też pewna sytuacja ze znajomym. Wpadłam w taki dziwny stan psychiczny, że musiałam jemu i sobie udowodnić, że jestem coś warta, że mogę osiągnąć to co chcę. Wynikło to trochę z mojej niskiej samooceny i ze złej percepcji całej sytuacji z zeszłego roku. Jednak nadal ciągnę to co chciałam robić.

W większości moi znajomi pokończyli studia i pracują już od kilku lat. Ja mam dłuższe studia i cały czas miałam wrażenie, że uważają mnie za jakąś idiotkę, małą dziewczynkę, która jeszcze nie ma stałej pracy, której należy się pomoc.
I tu nastąpił problem, bo ja zawsze robiłam wszystko w 100-200%. Nie jestem perfekcjonistką, ale na studiach dobrze mi idzie, na zleceniach też, odnalazłam się w tym nowym środowisku.
Kiedy byłam bardzo niepewna siebie i kiedy znajomi mówili mi dosłownie, że mam się ogarnąć, że muszę się wyprowadzić z domu, że powinnam już tyle i tyle zarabiać miałam wrażenie, że coś jest nie tak. Bardzo wzięłam to do siebie, bo wtedy nie udało mi się z jednym chłopakiem, byłam jakby nadwrażliwa i może też źle wszystko interpretowałam.
Jednak zawsze było tak, że oni nie mieli czasu bo pracowali, oni kilka lat temu pisali mi kiedy ja chciałam się spotykać, że nie mogą bo pracują 7 dni w tygodniu , po 12-13 h w biurze aby w przyszłości lepiej zarabiać. I to fakt.
A teraz, kiedy ja jestem na ich miejscu sprzed kilku lat oni się do mnie nie odzywają. Jest suche siema siema, nie jestem zapraszana na imprezy, bo nie rozmawiam często z nimi- nie mam czasu bo teraz ja robię sobie karierę.
I nie wiem co mam z tym zrobić.
Wtedy ja ciągle siedziałam przed komputerem, robiłam projekty, oni wiedzieli, że ja jestem dostępna, bo TYLKO studiuję. A oni już pracują, robią sobie kariery, poznają ludzi z własnych branż. Ale zawsze kiedy oni mieli czas to mogli się spotkać i ja przychodziłam, ja zawsze 'bywałam'.
Teraz kiedy ja jestem w tej samej sytuacji co oni kiedyś mam wrażenie, że coś mnie ominęło, nie jest tak jak dawniej, oni się do mnie sami z siebie nie odzywają. Bo zawsze to ja się odzywałam, bo miałam czas, ja zawsze byłam miła, sympatyczna, zwykle mogłam się spotkać A teraz jestem zajęta.

Co mam z tym zrobić?
Wiem, ze nie należy się przejmować, ale mnie to trochę boli i nurtuje. Nie lubię czegoś takiego.

Pozdrawiam,
KM

[mulan88]

Sądzę że po prostu trafiłaś na nieodpowiednich ludzi...


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[Lexie]

Czyli, w skrócie:
Kiedyś miałaś więcej czasu, bo gdy znajomi intensywnie pracowali, Ty studiowałaś. Teraz oni mają więcej czasu, a Ty masz mało, bo robisz karierę, więc nie rozmawiasz z nimi zbyt często.

Może zwyczajnie trochę się z nimi "rozjechałaś" etapami życia?
Wcześniej oni mieli mało czasu i pewnie się w tym nawzajem rozumieli, jak im się udało spotkać to fajnie, ale nikt do nikogo nie miał specjalnie pretensji jak się nie udało, bo wszyscy byli w podobnej sytuacji. Ty miałaś dużo czasu, to założyli, że możesz się łatwiej dopasować i przywykli, że tak jest.
Teraz, jak rozumiem, oni się już trochę "dorobili" i mają więcej czasu? Więc znów są na podobnym etapie i dynamika relacji się nieco zmieniła, teraz mają więcej czasu na te imprezy i spotkania. A Ty nagle nie masz czasu, nie rozmawiasz z nimi, a przyzwyczaili się, że jesteś dostępna. Może teraz ich inni znajomi mają czas i w tej sytuacji swoją uwagę kierują do nich, nie do Ciebie. Bo kontakt z Tobą podupadł i nie masz czasu na nich.

[I am Rock]

Zwyczajne życie. Więzi się rozluźniają, kontakty urywają, a czasami z konkretnymi osobami już nie masz o czym rozmawiać.
Nie znam ludzi, którzy mieliby tę samą paczkę znajomych przez całe życie.

[201803290936]

Wszystkie odpowiedzi wyżej są słuszne: inne etapy życia, czas pomyśleć o - brzydko mówiąc - wymianie znajomych.

[_madame_m_]

Napisane przez I am Rock

Zwyczajne życie. Więzi się rozluźniają, kontakty urywają, a czasami z konkretnymi osobami już nie masz o czym rozmawiać.
Nie znam ludzi, którzy mieliby tę samą paczkę znajomych przez całe życie.

_________________________ ________________________
Popieram, ludzie się zmieniają, każdy ma inne priorytety, a Ty musisz być trochę egoistką i patrzeć przez pryzmat - najpierw ja, a potem reszta. Wybrałaś taki priorytet jaki wybrałaś, w sumie nie wyczułam czytając to co napisałaś, że żałujesz wiec wybrałaś dla siebie słusznie. A ludzie? Ludzie jak ludzie jest ich mnóstwo dookoła, zmień towarzystwo na takie które zrozumie Twoje priorytety

[EdytkaEdytka71]

Każdy człowiek jest egoistą na swój sposób

[panistrusia]

Napisane przez Doris1981

Wszystkie odpowiedzi wyżej są słuszne: inne etapy życia, czas pomyśleć o - brzydko mówiąc - wymianie znajomych.

Plus nie ma co dramatyzować, drzeć szat i nazywać tego odsuwaniem się od Ciebie, bo za parę lat okoliczności mogą sprzyjać temu, że znów się do siebie zblizycie.

[201703060948]

W tym wieku przyjaźnie się rozpadają, bo ludzie zaczynają się skupiać na założeniu rodziny i mają inne priorytety. Niestety, takie życie.

[MsLizard]

Normalka, takie życie, ja przyjaźniłam się z pewną dziewczyną niemal od dziecka, mieszkałyśmy ze sobą przez rok na studiach, a mimo to przyjaźń się rozpadła. Każda poszła we własną stronę, kiedyś świetnie się dogadywaliśmy, a teraz nie ma wspólnych tematów. Ludzie z wiekiem się zmieniają, także nie ma się czym przejmować. Poza tym co to za znajomi, którzy prawią takie morały, ja bym nie wytrzymała i sama zerwała znajomość.