Związek na odległość - kryzys?

[adele90]

Cześć dziewczyny Zwracam się do Was z problemem.. nie mam kogo się poradzić, każdy odpowiada "oj, jakoś to będzie", "oj, nie przejmuj się", "wymyślasz" i nie chce się pochylić nad drugą osobą. Jestem z facetem od 4,5 roku, fajny, stabilny związek, kochamy się i przyjaźnimy, większych problemów nie mieliśmy, powoli zbliżamy się do zaręczyn. Przez pierwsze dwa lata mieszkaliśmy w jednym mieście, ja z rodzicami on wynajmował mieszkanie. Trzeci rok ja poszłam na studia 200 km dalej on został bo sam kończył studia, bałam się, że sobie nie poradzimy ale świetnie się dogadywaliśmy. Dbaliśmy o spotkania, raz ja przyjeżdżałam raz on, codziennie rozmawialiśmy. Czwarty rok niestety on wyjechał za granicę...2000 km dalej. Było ciężko przez pierwsze trzy miesiące, jakoś nie mogliśmy się przyzwyczaić do widywania się co dwa miesiące ale ostatecznie się uspokoiło i też dawaliśmy radę. Obydwoje bardzo się staraliśmy aż do maja tego roku. Nie mogę mu nic zarzucić ale ja zaczęłam się zmieniać. Tak jak na początku bardzo się emocjonowałam, dbałam o to żebyśmy się zobaczyli na Skype, kupowałam bilety, bardzo mi zależało tak teraz zrobiłam się jakaś zrezygnowana. Kocham go i obwiniam siebie o to, że coś się zmieniło. On zachowuje się cały czas tak samo, dba, rozmawia, zależy mu a ja odpuszczam.. Nie zawsze chce mi się rozmawiać, co najgorsze nie cieszę się tak bardzo z jego przyjazdów, bo zaraz mam w głowie myśl "ale on i tak zaraz wyjedzie i nie będziecie się widzieć 4 miesiące". Często jestem rozkojarzona jak z nim rozmawiam, nie do końca wysłuchuje, nie wiem, tracę cierpliwość do niego. Czuję taką rutynę..mam znajomych, mam swoje pasje i zainteresowania, mam wypełniony czas i nie nudzę się ale zaczynam się męczyć tym odliczaniem od spotkania do spotkania, od rozmowy do rozmowy. Nie wiem co to oznacza.. czy to jest początek końca? Czy może właśnie się przyzwyczaiłam do tej odległości i to tylko jakaś faza w związku. Rozmawiałam z przyjaciółką, stwierdziła, że to jest znak, że on powinien wrócić bo zaraz się nam rozjedzie wszystko. Bardzo proszę Was o zdanie, może któraś z autopsji zna taki problem. Dziękuję za przeczytanie

[lolita96]

ale macie jakies wspólne plany żeby zamieszkac niebawem razem czy długo jeszcze tak zamierzacie życ razem na skype?

[kawa_o]

Po prostu mėczysz sie w tym zwiazku...wiem dobrze jak sie czujesz,bo kiedys tez tak zylam,kazdy mi odradzal,bo ludzie widzieli,ze to na mnie zle wplywa. No ale i tak sie zakonczylo. A jakie macie plany? On ma zamiar wrocic,albo Ty do niego jechac? Bo jak nie,to wyobrszasz sobie takie zycie na odleglosc ciagle?

[adele90]

Napisane przez lolita96

ale macie jakies wspólne plany żeby zamieszkac niebawem razem czy długo jeszcze tak zamierzacie życ razem na skype?

Napisane przez kawa_o

Po prostu mėczysz sie w tym zwiazku...wiem dobrze jak sie czujesz,bo kiedys tez tak zylam,kazdy mi odradzal,bo ludzie widzieli,ze to na mnie zle wplywa. No ale i tak sie zakonczylo. A jakie macie plany? On ma zamiar wrocic,albo Ty do niego jechac? Bo jak nie,to wyobrszasz sobie takie zycie na odleglosc ciagle?

Powiedziałam mu o wszystkim, on sam od razu zauważył moją zmianę, jest związany umową w pracy do lipca 2017 roku, też nie chcę żeby rzucał wszystko dla mnie. Powiedział, że do lipca żebyśmy przetrzymali i wraca. Mamy plany kupić mieszkanie i żyć razem, początkowo planowaliśmy 3 lata na odległość przetrzymać, on by tam pracował ja w wakacje żeby odkładać i potem w Polsce żyć razem.

[kawa_o]

dobrze,ze sie okreslił i macie jakis plan. Rok to nie jest długo, ale zastanow sie czy jak wróci to bedziesz w stanie zyc z nim normalnie na codzien,skoro troche sie odzwyczajiliscie od tego? I czy on sie nie zmienil... Bo sa takie przypadki,ze ludzie na takich wyjazdach sie zmieniaja, a jak wracaja do kraju to nie potrafia tutaj juz zyc tak samo jak przed wyjazdem

[adult90]

Ja się nie dziwię, fizycznie jest to rozstanie, on tam, Ty tu. Trwacie sobie w takim jakby zawieszeniu, ułudzie. Podziwiam, że chce Ci się w to bawić.

[Nette]

Napisane przez kawa_o

dobrze,ze sie okreslił i macie jakis plan. Rok to nie jest długo, ale zastanow sie czy jak wróci to bedziesz w stanie zyc z nim normalnie na codzien,skoro troche sie odzwyczajiliscie od tego? I czy on sie nie zmienil... Bo sa takie przypadki,ze ludzie na takich wyjazdach sie zmieniaja, a jak wracaja do kraju to nie potrafia tutaj juz zyc tak samo jak przed wyjazdem

Oni przecież nigdy razem nie mieszkali, więc przeskok z widywania się raz na kilka miesięcy do wspólnego mieszkania i tak będzie spory.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez adele90

Cześć dziewczyny Zwracam się do Was z problemem.. nie mam kogo się poradzić, każdy odpowiada "oj, jakoś to będzie", "oj, nie przejmuj się", "wymyślasz" i nie chce się pochylić nad drugą osobą. Jestem z facetem od 4,5 roku, fajny, stabilny związek, kochamy się i przyjaźnimy, większych problemów nie mieliśmy, powoli zbliżamy się do zaręczyn. Przez pierwsze dwa lata mieszkaliśmy w jednym mieście, ja z rodzicami on wynajmował mieszkanie. Trzeci rok ja poszłam na studia 200 km dalej on został bo sam kończył studia, bałam się, że sobie nie poradzimy ale świetnie się dogadywaliśmy. Dbaliśmy o spotkania, raz ja przyjeżdżałam raz on, codziennie rozmawialiśmy. Czwarty rok niestety on wyjechał za granicę...2000 km dalej. Było ciężko przez pierwsze trzy miesiące, jakoś nie mogliśmy się przyzwyczaić do widywania się co dwa miesiące ale ostatecznie się uspokoiło i też dawaliśmy radę. Obydwoje bardzo się staraliśmy aż do maja tego roku. Nie mogę mu nic zarzucić ale ja zaczęłam się zmieniać. Tak jak na początku bardzo się emocjonowałam, dbałam o to żebyśmy się zobaczyli na Skype, kupowałam bilety, bardzo mi zależało tak teraz zrobiłam się jakaś zrezygnowana. Kocham go i obwiniam siebie o to, że coś się zmieniło. On zachowuje się cały czas tak samo, dba, rozmawia, zależy mu a ja odpuszczam.. Nie zawsze chce mi się rozmawiać, co najgorsze nie cieszę się tak bardzo z jego przyjazdów, bo zaraz mam w głowie myśl "ale on i tak zaraz wyjedzie i nie będziecie się widzieć 4 miesiące". Często jestem rozkojarzona jak z nim rozmawiam, nie do końca wysłuchuje, nie wiem, tracę cierpliwość do niego. Czuję taką rutynę..mam znajomych, mam swoje pasje i zainteresowania, mam wypełniony czas i nie nudzę się ale zaczynam się męczyć tym odliczaniem od spotkania do spotkania, od rozmowy do rozmowy. Nie wiem co to oznacza.. czy to jest początek końca? Czy może właśnie się przyzwyczaiłam do tej odległości i to tylko jakaś faza w związku. Rozmawiałam z przyjaciółką, stwierdziła, że to jest znak, że on powinien wrócić bo zaraz się nam rozjedzie wszystko. Bardzo proszę Was o zdanie, może któraś z autopsji zna taki problem. Dziękuję za przeczytanie

sorry za brutalność, ale do lipca 2017 to już nie będzie czego zbierać z tego związku. jak dla mnie to totalny bezsens, żeby tkwić w związku na odległość przez tyle lat.

[the cherry blossom girl]

A po ile macie lat? Może jednak uczucie wygasło i to trochę dziwne, ze nie czujesz ekscytacji już na samą myśl, że on przylatuje... W sumie nie można proponować wam przerwy od siebie, bo jesteście oddzielnie, więc ja nie wróżę specjalnie happy endu.
Po co się męczyć, skoro teraz już nie jest najlepiej

[kawa_o]

jesli sie rozpadnie taki zwiazek to najgorsze jest te ogromne poczucie straty czasu...

[fbf4f81e41525779832788cd71e9a6a506251643_6580de17ecce4]

Jeśli już teraz czujesz obojętność i ochłodzenie to za rok może być już za późno by to ratować. Potrzebujecie teraz jakiejś bliskości, bo za bardzo się oddalacie od siebie. A tylko bliskość może tutaj uratować związek w takiej sytuacji. A nie mogłaś wyjechać do niego na wakacje? Nie ma w tym kraju żadnej opcji pracy sezonowej dla młodych?

[adele90]

Napisane przez kawa_o

dobrze,ze sie okreslił i macie jakis plan. Rok to nie jest długo, ale zastanow sie czy jak wróci to bedziesz w stanie zyc z nim normalnie na codzien,skoro troche sie odzwyczajiliscie od tego? I czy on sie nie zmienil... Bo sa takie przypadki,ze ludzie na takich wyjazdach sie zmieniaja, a jak wracaja do kraju to nie potrafia tutaj juz zyc tak samo jak przed wyjazdem

Też często o tym myślę, fakt, że będzie to olbrzymia zmiana. Najgorsze jest to, że nauczyłam się funkcjonować sama. Byłam już u niego od czerwca do sierpnia pracować ale wróciłam ze względu na zobowiązania na studiach, przez te dwa miesiące jak mieszkaliśmy wszystko było w porządku, zachowywaliśmy się jak zakochani nastolatkowie Ale jak wróciłam to wróciło to zobojętnienie, zniechęcenie..

Napisane przez the cherry blossom girl

A po ile macie lat? Może jednak uczucie wygasło i to trochę dziwne, ze nie czujesz ekscytacji już na samą myśl, że on przylatuje... W sumie nie można proponować wam przerwy od siebie, bo jesteście oddzielnie, więc ja nie wróżę specjalnie happy endu.
Po co się męczyć, skoro teraz już nie jest najlepiej

Ja 22 lata on 26..

[1=fbf4f81e41525779832788c d71e9a6a506251643_6580de1 7ecce4;64641546]Jeśli już teraz czujesz obojętność i ochłodzenie to za rok może być już za późno by to ratować. Potrzebujecie teraz jakiejś bliskości, bo za bardzo się oddalacie od siebie. A tylko bliskość może tutaj uratować związek w takiej sytuacji. A nie mogłaś wyjechać do niego na wakacje? Nie ma w tym kraju żadnej opcji pracy sezonowej dla młodych?[/QUOTE]

Byłam u niego od czerwca do sierpnia też pracować ale teraz musiałam wrócić i od października studia. Niestety tej bliskości brakuje, intymności, kocham go i jak jestem z nim to wszystko ulatuje, ale jak on znowu wyjeżdża a ja zostaje to zaczyna się to samo, zaczynam myśleć, później odsuwam się od niego, obojętnieje na nasz związek.
Dziękuję Wizażanki za poświęcony czas

[201803290936]

Napisane przez skazana_na_bluesa

sorry za brutalność, ale do lipca 2017 to już nie będzie czego zbierać z tego związku. jak dla mnie to totalny bezsens, żeby tkwić w związku na odległość przez tyle lat.

Niestety, ale chyba rzeczywiście za rok to już będzie po ptokach. O ile już nie jest.

[fbf4f81e41525779832788cd71e9a6a506251643_6580de17ecce4]

Albo rzeczywiście to jest zobojetnienie spowodowane odzwyczajeniem od partnera albo tworzysz sobie w głowie taką barierę ochronną: odstawiasz na bok te emocje, żeby nie cierpieć z tęsknoty.

[liselotta]

[1=fbf4f81e41525779832788c d71e9a6a506251643_6580de1 7ecce4;64647021]Albo rzeczywiście to jest zobojetnienie spowodowane odzwyczajeniem od partnera albo tworzysz sobie w głowie taką barierę ochronną: odstawiasz na bok te emocje, żeby nie cierpieć z tęsknoty.[/QUOTE]

Bariera ochronna. Ciągle przezywanie intensywnej tęsknoty jest na dłuższa metę wyczerpujące. Stąd ta obojętność. Za rok nie będzie co zbierać, myślę. Radziłabym by twój partner wrócił.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[fbf4f81e41525779832788cd71e9a6a506251643_6580de17ecce4]

W sumie umowa o pracę to też nie jest takie byle co żeby to rzucać i zrywać termin. Zwłaszcza jeśli praca dobra. Jeśli chcecie ratować związek, to ja radzilabym raczej spróbować w drugą stronę: niech autorka bierze urlop dziekański i jedzie do niego na ten rok. Może tam sama także dorobić do tego ich wspólnego mieszkania. Nabierze masę cennego doświadczenia a potem może wrócić na studia. Bo jak kolejny rok będziecie na odległość, to relacja może być już nie do odratowania w takim stanie.

Poza tym Autorka jest młoda. Powinna trochę dłużej pobyć blisko chłopa, żeby w ogóle zobaczyli czy widzą się razem we wspólnej przyszłości. Bo jeśli na cały rok spędzają ze sobą tylko około 2 miesięcy łącznie, to ja się nie dziwię, że jest wtedy miłość jak u zakochanych nastolatków. Pytanie, czy taka byłaby też codzienność.

[meliandra]

Napisane przez adele90

Cześć dziewczyny Zwracam się do Was z problemem.. nie mam kogo się poradzić, każdy odpowiada "oj, jakoś to będzie", "oj, nie przejmuj się", "wymyślasz" i nie chce się pochylić nad drugą osobą. Jestem z facetem od 4,5 roku, fajny, stabilny związek, kochamy się i przyjaźnimy, większych problemów nie mieliśmy, powoli zbliżamy się do zaręczyn. Przez pierwsze dwa lata mieszkaliśmy w jednym mieście, ja z rodzicami on wynajmował mieszkanie.

Co to znaczy zbliżamy się do zaręczyn? Dla mnie to albo facet jest gotowy, kupuje pierścionek i się oświadcza albo oboje ustalamy, że robimy krok dalej i planujemy ślub. Nie jesteście razem 4,5 roku. Jesteście razem 2 lata, a od 2,5 roku ze sobą bywacie. Nie dziwie się, że Cię męczy taka sytuacja, ale to, że nie się nie cieszyć na jego przyjazd jest zastanawiające. Dlaczego on zdecydował się na wyjazd za granicę będąc w szczęśliwym związku? Ja też uważam, że za rok to nie będzie co zbierać. Albo weź dziekankę i tam wyjedź albo niech on wraca. Wolałabym mieć gorszą pracę i ukochaną osobę obok siebie niż dobrą pracę i samotność. Żyjesz w zawieszeniu. Teoretycznie masz chłopaka, a praktycznie wszystko musisz robić sama.