Chcę się poużalać nad sobą

[Katia525]

Zacznę od tego, że nie mam dobrych relacji z ojcem, jest alkoholikiem już pare lat nie pije. Problem był w tym, że jak coś popsułam nieumyślnie potrafił mnie wyzywać od poj**ów i wiele innych epitetów. Teraz jest za granią, mieszkam w rodzinnym domu i nie czuje się jak u siebie, w dodatku wiem, że rodzice chcą go na mnie przepisać i boje się jak np. zepsuje się pralka to będzie się wściekał. Często mnie wyśmiewał jakiej ja muzyki słucham, że nosze nie tak włosy. Przez to mam problem w nawiązaniu relacji z innymi ludźmi. Gimnazjum to była dla mnie gehenna, moja klasa się ze mnie wyśmiewała, były komentarze, że jestem paszczurem (teraz wyglądam inaczej, inaczej się ubieram, jestem chudsza). Nie mogłam chodzić do szkoły, całe wakcje wychodziłam wtedy ze 3 razy i to tylko koło domu. Cięłam się, miałam częste melancholijne dni albo euforyczne, myśli samobójcze. Mama to zauważyła chodziłam do psychologa, ale tylko pogorszył sprawę. Po zmianie klasy było inaczej. Przeszło mi. Tyle lat ciszy. Ale ostatnio znowu czuję bezsilna. Nie mam ani jednej koleżanki, kolegi. Mam chłopaka, z którym jestem 4,5 roku. Kocham go, ale nie potrafie się z tego cieszyć, mam wahania nastrojów, ciągłe fochy sama nie wiem za co (wcześniej tak nie było). Dużo siedzę w domu i to jeszcze bardziej mnie dobija. Rzadko płacze, ale czuje ciągle smutek gdzieś tam w środku, i to zdarza mi się coraz częściej. Czuje się bezwartościowa. Chciałam to napisać tutaj, bo nie jestem tego w stanie powiedzieć nikomu w oczy.

Proszę moderatora o przeniesienie wątku do innego działu

[Adrianna_8]

Napisane przez Katia525

Zacznę od tego, że nie mam dobrych relacji z ojcem, jest alkoholikiem już pare lat nie pije. Problem był w tym, że jak coś popsułam nieumyślnie potrafił mnie wyzywać od poj**ów i wiele innych epitetów. Teraz jest za granią, mieszkam w rodzinnym domu i nie czuje się jak u siebie, w dodatku wiem, że rodzice chcą go na mnie przepisać i boje się jak np. zepsuje się pralka to będzie się wściekał. Często mnie wyśmiewał jakiej ja muzyki słucham, że nosze nie tak włosy. Przez to mam problem w nawiązaniu relacji z innymi ludźmi. Gimnazjum to była dla mnie gehenna, moja klasa się ze mnie wyśmiewała, były komentarze, że jestem paszczurem (teraz wyglądam inaczej, inaczej się ubieram, jestem chudsza). Nie mogłam chodzić do szkoły, całe wakcje wychodziłam wtedy ze 3 razy i to tylko koło domu. Cięłam się, miałam częste melancholijne dni albo euforyczne, myśli samobójcze. Mama to zauważyła chodziłam do psychologa, ale tylko pogorszył sprawę. Po zmianie klasy było inaczej. Przeszło mi. Tyle lat ciszy. Ale ostatnio znowu czuję bezsilna. Nie mam ani jednej koleżanki, kolegi. Mam chłopaka, z którym jestem 4,5 roku. Kocham go, ale nie potrafie się z tego cieszyć, mam wahania nastrojów, ciągłe fochy sama nie wiem za co (wcześniej tak nie było). Dużo siedzę w domu i to jeszcze bardziej mnie dobija. Rzadko płacze, ale czuje ciągle smutek gdzieś tam w środku, i to zdarza mi się coraz częściej. Czuje się bezwartościowa. Chciałam to napisać tutaj, bo nie jestem tego w stanie powiedzieć nikomu w oczy.

Proszę moderatora o przeniesienie wątku do innego działu

Myslalas o jakiejs terapii?

Wysłane z mojego HTC Desire 820 przy użyciu Tapatalka

[Henri1]

Napisane przez Katia525

Zacznę od tego, że nie mam dobrych relacji z ojcem, jest alkoholikiem już pare lat nie pije. Problem był w tym, że jak coś popsułam nieumyślnie potrafił mnie wyzywać od poj**ów i wiele innych epitetów. Teraz jest za granią, mieszkam w rodzinnym domu i nie czuje się jak u siebie, w dodatku wiem, że rodzice chcą go na mnie przepisać i boje się jak np. zepsuje się pralka to będzie się wściekał. Często mnie wyśmiewał jakiej ja muzyki słucham, że nosze nie tak włosy. Przez to mam problem w nawiązaniu relacji z innymi ludźmi. Gimnazjum to była dla mnie gehenna, moja klasa się ze mnie wyśmiewała, były komentarze, że jestem paszczurem (teraz wyglądam inaczej, inaczej się ubieram, jestem chudsza). Nie mogłam chodzić do szkoły, całe wakcje wychodziłam wtedy ze 3 razy i to tylko koło domu. Cięłam się, miałam częste melancholijne dni albo euforyczne, myśli samobójcze. Mama to zauważyła chodziłam do psychologa, ale tylko pogorszył sprawę. Po zmianie klasy było inaczej. Przeszło mi. Tyle lat ciszy. Ale ostatnio znowu czuję bezsilna. Nie mam ani jednej koleżanki, kolegi. Mam chłopaka, z którym jestem 4,5 roku. Kocham go, ale nie potrafie się z tego cieszyć, mam wahania nastrojów, ciągłe fochy sama nie wiem za co (wcześniej tak nie było). Dużo siedzę w domu i to jeszcze bardziej mnie dobija. Rzadko płacze, ale czuje ciągle smutek gdzieś tam w środku, i to zdarza mi się coraz częściej. Czuje się bezwartościowa. Chciałam to napisać tutaj, bo nie jestem tego w stanie powiedzieć nikomu w oczy.

Proszę moderatora o przeniesienie wątku do innego działu

Pomyśł, czym się różnisz od innych. Masz 3 nogi? Usta skośne? Nie! Jesteś taka jak inni, nic Ci nie brakuje. Twoje przeżycia dały Ci kolejny atut, gdyż dzięki nim jesteś silniejsza, co stawia Cię nawet wyżej. Popatrz na chłopaka. On Cię kocha, taką jaka jesteś i to właśnie Ciebie wybrał, bo dostrzegł w Tobie to coś. Ciesz się życiem i idź przez nie z podniesionym czołem

[Mojwa]

Zgodnie z prośbą wątek przeniosłam na intymne.

Mnie to prawdę mówiąc wygląda na depresję.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[201708160922]

Napisane przez Henri1

Pomyśł, czym się różnisz od innych. Masz 3 nogi? Usta skośne? Nie! Jesteś taka jak inni, nic Ci nie brakuje. Twoje przeżycia dały Ci kolejny atut, gdyż dzięki nim jesteś silniejsza, co stawia Cię nawet wyżej. Popatrz na chłopaka. On Cię kocha, taką jaka jesteś i to właśnie Ciebie wybrał, bo dostrzegł w Tobie to coś. Ciesz się życiem i idź przez nie z podniesionym czołem

Bullshit. Co nie zabije to wzmocni? No niekoniecznie. Czasem co nie zabije, to po prostu nie zabije.

[Henri1]

Napisane przez CzasKomety

Bullshit. Co nie zabije to wzmocni? No niekoniecznie. Czasem co nie zabije, to po prostu nie zabije.

Mnie wzmocniło, żydów wzmocniło, to czemu autorki nie wzmocni (czcem ją podnieść na duchu, psujesz wszystko ).

[201708160922]

Napisane przez Henri1

Mnie wzmocniło, żydów wzmocniło, to czemu autorki nie wzmocni (czcem ją podnieść na duchu, psujesz wszystko ).

Mnie uczyniło inwalidą na lata.

Autorce radziłabym terapię i wizytę u psychiatry, a nie doszukiwanie się trzeciej nogi.

[Fortuna1]

Też radzilabym psychologa oraz terapię DDA.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz