czy życie grubaski ma jakikolwiek sens?

[jabba0]

Cześć.
Nie chcę opisywać całej swojej historii, ogólnie dość młodo zachorowałam endokrynologicznie, a lekarze długo mnie zbywali (mniej żryj). Od jakiegoś czasu się leczę, ale bez wielkich rezultatów.
Dotąd żyłam nadzieją, że uda mi się schudnąć i będę mogła jakoś żyć, ale dotąd chudnięcie, które mi się udało, to było 1000 kcal i 4h treningu dziennie, z końcem w szpitalu.
Więc już wiem, że zawsze będę obrzydliwym grubasem, albo najwyżej za parę lat coś się zmieni, jak będę już w wieku średnim i dalej będę obrzydliwa (zwisy skóry itd.).
Chciałabym jakoś żyć, a nie wegetować w domu, ale ludzie ciągle są dla mnie okrutni i w sumie mam poczucie winy, kiedy wychodzę na ulicę, że muszą na mnie patrzeć.
Czy da się jakoś funkcjonować normalnie, kiedy jest się grubaską? Tak poza tym, że jest się obleśną, tłustą kulą? Jak to zrobić? Jak wyjść z takim czymś, czym się jest, do ludzi? Pomocy

[Clarify]

Napisane przez jabba0

Cześć.
Nie chcę opisywać całej swojej historii, ogólnie dość młodo zachorowałam endokrynologicznie, a lekarze długo mnie zbywali (mniej żryj). Od jakiegoś czasu się leczę, ale bez wielkich rezultatów.
Dotąd żyłam nadzieją, że uda mi się schudnąć i będę mogła jakoś żyć, ale dotąd chudnięcie, które mi się udało, to było 1000 kcal i 4h treningu dziennie, z końcem w szpitalu.
Więc już wiem, że zawsze będę obrzydliwym grubasem, albo najwyżej za parę lat coś się zmieni, jak będę już w wieku średnim i dalej będę obrzydliwa (zwisy skóry itd.).
Chciałabym jakoś żyć, a nie wegetować w domu, ale ludzie ciągle są dla mnie okrutni i w sumie mam poczucie winy, kiedy wychodzę na ulicę, że muszą na mnie patrzeć.
Czy da się jakoś funkcjonować normalnie, kiedy jest się grubaską? Tak poza tym, że jest się obleśną, tłustą kulą? Jak to zrobić? Jak wyjść z takim czymś, czym się jest, do ludzi? Pomocy

Witaj.

Przykro mi było czytać Twoją wiadomość. Bardzo współczuję Ci takiego nastawienia do siebie i z głębi serca współczuję.
Jeżeli tak okropnie czujesz się w swojej skórze, a autorskie diety nie pomogły, wybierz się do dobrego dietetyka? On ustaliłby odpowiedni plan żywieniowy i w końcu zaczęłabyś zauważać efekty. Co powiesz na powolne gubienie kilogramów, rezygnując z kolejnych rzeczy (cukier, słodycze, smażone jedzenie) - powolutku, po troszeczku, ale wdrażając kolejne zdrowe, dobre nawyki?
Chciałabym też odnieść się do Twoich słów odnośnie "ludzi". Piszesz, że są dla Ciebie okrutni.
Ludzie w większości są okrutni i budują swoje ego na cudzym nieszczęściu. Dzięki temu, że po kimś "jadą" czują się ze sobą lepiej. To głupie, patetyczne, nieszczęśliwe istoty, które muszą w jakiś sposób siebie pocieszać, nierzadko wymyślając ku temu powód. Padło na Ciebie, bo masz nadprogramowe kilogramy, co KOMPLETNIE nie powinno ich obchodzić. Powinni zająć się swoim życiem, a kąśliwe uwagi pozostawić dla siebie.

[skazana_na_bluesa]

ile masz lat, ile ważysz i ile masz wzrostu? da się schudnąć, ale trzeba podejść do diety z głową.

[renifer10]

Walcz z tym, to decyduje o Twoim zyciu i to powinno być Twoją motywacją. Pamiętaj na poczatku ustal cel 2kg w dół. Jezeli Ci sie uda schudnąć 2 kg to poradzisz sobie ze wszystkim