O moim aniołku

[koraliki1981]

Witam wszystkie mamusie te oczekujace i te ktore juz nimi zostaly.

Postanowilam opisac swoja historie po czesci by nawiazac kontakt z mamusiami ktore utracily swoje dzieci a po czesci by jesli to mozliwe pomoc tym mamom ktore przezywaja ciezką chorobę swojego dzidziusia i walcza o jego zycie, badz czekaja na najgorsze....

Wszystko zaczeło sie w 20 tygodniu ciazy, wowczas zauwazono na badaniu usg nieprawidlowosci w rozwoju kosci udowej mojej coreczki. Mianowicie byla ona krotsza niz powinna (3,4 tygodnie do tylu ).... Wtedy lekarz zlecil mi wykonanie usg w szpitalu bardziej precyzyjne ( ciaza prowadzona byla w irlandii).

W szpitalu okazalo sie ze i raczki i klatka piersiowa sa takze za male.....wszystkie kosci dlugie byly opoznione o kilka tyg....zrobiono mi amniopunkcje by wykluczyc zespól downa....przezylam koszmar czekajac na wyniki 3 tygodnie...okazalo sie ze jest wszystko ok...ale nadal problem kosci pozostal....

Na nastepnej wizycie (6 tyg od amnipunkcji) lekarz ogladajac liwie na usg stwierdzil ze kosci przestaly rosnac a dziecko cierpi na dysplaje tanatoforyczna badz letalna dysplazje szkieletowa . (obie choroby sa smiertelne )....koszmar nie wierzylam myslalam ze snie ....mnostwo lez i pytan dlaczego??????? Najgorsze ze nawet sam lekarz nie potrafil odpowiedziec mi dlaczego tak sie dzieje.... I dlaczego wystapil ten problem u mnie


nie czekajac dlugo wsiadlam w 32 tyg ciazy w samolot i polecialam do polski ratowac mala...znalazlam sie w klinice na polnej w poznaniu tam niestety diagnoza irlandczyka sie potwierdzila.....jednak mimo tego nie tracilam wiary, wierzylam w cud , wierzylam w blad lekarzy myslalam ze wiem lepiej i jestem madrzejsza od specjalistow .


Urodzilam mala w 37 tyg prze cesarskie ciecie uslyszalam ja tylko raz jak zamruczala bo potem byla juz tylko respirowana i przewieziona na oddzial intensywnej terapii.

Na oddziale spedzila cale swoje krotkie zycie podlaczona do masy rurek ktore nie pozwolily mi uslyszec jej placzu czy mruczenia. Bylam z nia kazdego dnia , sleczalam przy inkubatorze godzinami to plakalam to sie smialam....mialam wrazenie ze zachowywalam sie czasem jak niezrownowazona psychicznie patrylam w jej oczy i widzialam taka chec zycia i radosc

kazdy jej usmiech ziewanie, bąbelek wypuszczony z malutkich usteczek byl dla mnie czyms wyjatkowym co czynilo mnie tak strasznie szczesliwa....ale zaraz przychodzil smutek wracala rzeczywistosc

korzystalam z kazdej sekundy bralam ja na rece by poczula matczyne serce oddech by czula sie szczesliwa i kochana i wiedziala ze jest ktos kto oddalby zycie za nia.. I nadszedl ten dzien

odeszla .........na koniec zdązyla spojrzec na mnie po czym jej oczy zamknely sie na zawsze bylam pelna bolu zlosci bezradnosci serce mi pekalo i peka do dzis nigdy sie nie pogodze z jej strata nigdy nigdy nigdy

prosze piszcie mamusie aniolków wiele mi pewnie umknelo w tym moim watku ale nie jestem jescze w stanie pisac o tym wszystkim spokojnie łzy nie pozwalaja


pozdrawiam
karolina

[edytcia]

Karolinko bardzo dobrze, że założyłaś wątek
Czytam to i ryczę , bo nie wyobrażam sobie, albo nawet nie chcę myśleć co by było...
Mam nadzieję, że znajdziesz tutaj jakieś inne mamusie Aniołków i będziecie dla siebie wsparciem.

Pozdrawiam

[czekoladka21]

Karolinko to jest chyba najgorsze co moze byc , kiedy matka traci swoje dziecko i to nie ma znaczenia czy narodzone czy nie. Jesteś silna kobietą, pomimo tego,że wiedziałas o chorobie małej, miałas nadzieje i nie poddałas sie do konca.
Tutaj na wątku jest duzo mam , ktore stracily swoje aniołki, chociażby nasza mama lipcowo-sierpniowa , ktora stracila swoje nienarodzone bliźniaczki!

Mam nadzieje, że znajdziesz bratnia duszę i będziesz częstym gosciem na wątku.
Napewno bedziesz miala jeszcze dzidziusia - zdrowego i ślicznego , za co mocno trzymam kciuki i czego życze z calego serduszka!!!

Sama jestem w ciąży i czytajac to tak sie poryczalam, bo nie moge sobie wyobrazic jakby mi sie cos takiego przytraflo........

[koraliki1981]

nie wyobrazaj nawet ....bo to straszne wszystko ....najgorszemu wrogowi nie zycze

pa

[Kamilanet]

brak mi słów - popłakałam się...

[aniulek87]

przykro mi Napewno urodzisz jeszcze zdrowe dzieciątko. Trzymaj się choć niewyobrażam sobie jak musi Ci być ciężko

[dafreen]

tulę Cię mocno Karolinko...

[madziaraw4]

Witaj Karolinko mocno cie przytulam rowniez stracilam dzieciato tylko ze w 21 tygodniu ciazy i caly czas zastanawialam sie dlaczego az przyszedl ten dzien i sie dowiedzialam ze moje malenstwo moj aniol poprostu zasnal byl zdrowym duzym chlopcem sekscja zwlok nie wykazala zadnej choroby genetycznej zadnych infekcji po prostu bylo wszystko ok a on mnie tak poprostu zostawil wiem co przezywasz i bardzo ci wspolczuje bo choc minelo od tego strasznego dnia 8tygodni nadal nie umiem pozbierac sie w kupe ciagle o tym mysle tak strasznie to boli... wierze ze przyjdzie lepsze jutro...

[rita77]

Lacze sie z Wami w smutku, serce peka z zalu ...

[koraliki1981]

staram sie byc silna ale ta tesknota jest tak silna ze nie pozwala nie uronic łez...tak chcialabym wiedziec czy jest teraz szczęsliwa czekam az przyjdzie do mnie i powie mamusiu nie martw się jest mi tu bardzo dobrze

wspólczuje Tobie również bo wiem co czujesz , tym bardziej ze nie było u Ciebie jasnej klarownej przyczyny utraty maleństwa. \koszmarne to wszystko i takie tajemnicze

usciski

karola

Napisane przez madziaraw4

Witaj Karolinko mocno cie przytulam rowniez stracilam dzieciato tylko ze w 21 tygodniu ciazy i caly czas zastanawialam sie dlaczego az przyszedl ten dzien i sie dowiedzialam ze moje malenstwo moj aniol poprostu zasnal byl zdrowym duzym chlopcem sekscja zwlok nie wykazala zadnej choroby genetycznej zadnych infekcji po prostu bylo wszystko ok a on mnie tak poprostu zostawil wiem co przezywasz i bardzo ci wspolczuje bo choc minelo od tego strasznego dnia 8tygodni nadal nie umiem pozbierac sie w kupe ciagle o tym mysle tak strasznie to boli... wierze ze przyjdzie lepsze jutro...

[koraliki1981]

i dziekuje Wam kochane za te słowa wspólczucia i tulanki .....jest ich tak wiele

[agag22]

[B]Karolinko[B] strasznie ci współczuję i podziwiam jaka jesteś dzielna... Popłakałam się czytając Waszą historię. Mam nadzieję, że kiedyś Twój ból i rozpacz choć trochę się zmniejszą...

[Patrilla]

ja tez mogę Cie tylko wirtualnie przytulić i powiedzieć ze musi być dobrze ostatnio straciłam kilku bardzo bliskich a przede wszystkim cudownych ludzi i myślę ze będą mieli oko na Twoja córeczkę ...
może niedługo Twoje serce znów poczuje radość tego Ci życzę

[katakumba]

nie znamy sie. ale bol matki jest mi znajomy, choc czesciowo. tule cie karolino, badz dzielna, pamietaj ze twojej dzieciowince jest teraz dobrze.

[SabinaLG]

Kochana napisalam do Ciebie na PW

[magflieg]

tak głupio mi pisać posta o tym, że płaczę czytając to ale nie mogę po prostu opuścić tego wątku...życzę Ci tak dużo wiary nadziei i siły ile potrafię Ci życzyć...

[poiglot91]

Lzy naplynemi mi do oczu..
naprawde podziwiam Cie ze jestes silna ze dajesz sobie rade..
twoj aniolek jest przy Tobie i patrzy na ciebie z gory...
musisz byc silna
trzymaj sie kochana, buziaczki

[Sweet_21]

Mocno Cię ściskam
Aż się popłakałam

[Hepe]

Kochana, tak bardzo Ci wspołczuje... ja tez mam swojego aniołka. Poroniłam w pierwszej ciazy w 12tc (dla niektorych, to moze byc tylko embrion, ale moj dzidzius mial juz wszystko, mini raczki i nozki, dawno juz biło jego małe serduszko, to było moje dziecko ehh...), wiem, ze to nie to samo, ale cierpiałam bardzo, wiec sobie nawet nie wyobrazam Twojej straty... Jedno jest pewne, nasze aniołki są teraz w lepszym swiecie, i juz za chwilę spotkaja swoje mamusie (bo czym jest długosc naszego zycia w stosunku do niebiańskiej wiecznosci ) Wiem, ze to oklepane, ale tez prawdziwe, czas naprawdę leczy rany... Przytulam mocno

[koraliki1981]

nie placzcie juz kochane wystarczy ze ja sie wypłakalam i płakac mi sie chce jak Was czytam....

cały czas o niej myśle i myślami z nią jestem, przywołuje momenty w których sie smiala, płakała....i to sprawia ze czuje ją blisko.....szukam jej wszedzie jako aniołka w snach i na jawie

[koraliki1981]

Dla Ciebie Aniołku, może gdzieś jesteś obok i wiesz....... mama


If I could hold you one more time
like in the days when you where mine
I'd look at you 'till I was blind
so you would stay

I'd say a prayer each time you'd smile
Cradle the moments like a child
I'd stop the world if only I
Could hold you one more time

[schoolcraft]

Karolinko, bardzo bardzo Ci wspolczuje utraty malenstwa. Trzymaj sie cieplutko i badz silna. Przesylam Ci gorace usciski
Chce zacytowac dla Ciebie wiersz, ale jest w jezyku angielskim. Wyzej wklejalas tez wiersz w jezyku angielskim, wiec mysle, ze zrozumiesz - szczegolnie jak sie kilka razy przeczyta.

I'll lend you, for a little while,
a child of mine," He said.
For you to love while he lives,
and mourn when he is dead.
It may be six or seven years,
or twenty-two, or three,
But will you, till I call him back,
take care of him for me?

He'll bring his charms to gladden you,
And shall his stay be brief,
You'll have his lovely memories
as solace for your grief.
I cannot promise he will stay,
as all from earth return,
But there are lessons taught down there
I want this child to learn.

I've looked the wide world over
in my search for teachers true,
And from the throngs that crowd life's lanes,
I have selected you.
Now will you give her all your love -
Not think the labor vain,
Nor hate me when I come to call
to take her back again.

I fancied that I heard them say,
"Dear Lord, thy will be done."
For all the joy this child shall bring,
the risk of grief we'll run.
We'll shower her with tenderness
And love her while we may,
And for the happiness we've known,
Forever grateful stay.

And should the angels call for her
much sooner than we planned.
We'll brave the bitter grief that comes,
And try to understand.


Edgar A. Guest, 1881-1959

[natka294]

mimo iż sama jeszcze nie jestem mamą chciałam powiedzieć ,że sama płakałam czytając Twój post i innych dziewczyn..jak moje poprzedniczki całuję i ściskam bardzo mocno..

Może do końca nie wiem jak to jest..ale 18 lat temu straciłam braciszka..a moja mama synka.. widziałam jej oczy pełne łez..jej ból rozdzierający serce.. do tej pory nie może pogodzić się z jego stratą i być może dlatego więcej miłośći przelewa na mojego 19 letniego brata(kiedyś się o to wściekłam dopiero nie dawno zrozumiałam dlaczego tak robi)

Wiem tylko ,że mój mały barciszek udusił się pępowiną przy porodzie.. gdyż był dwa razy owinięty..więcej nie wiem..bo nigdy o to nie pytałam mamy. mam nadzieję ,że kiedyś poznam całą prawdę ..ale wiem ,że to trudny temat.. ;(;( mimo ,że go nawet nie widziałam nie znałam nie raz płakałam że go Bozia nam zabrała..

zawsze jak widzę napis ,,aniołek,, lub,,śpij aniołku,, - przypomina mi się mój braciszek..


Przepraszam ,ale musialam to napisać....bo to znów wróciło i znów serce pęka.. a najgorsze ,że nie wiemy dlaczego tak jest...

łącze się z TOBĄ w smutku i bólu. Życzę CI dużo siły,wiary i nadziei...

[koraliki1981]

Sliczne to co napisalaś...mam nadzieje ze pozwoli mi zrozumiec i wybaczyc...

Napisane przez schoolcraft

Karolinko, bardzo bardzo Ci wspolczuje utraty malenstwa. Trzymaj sie cieplutko i badz silna. Przesylam Ci gorace usciski
Chce zacytowac dla Ciebie wiersz, ale jest w jezyku angielskim. Wyzej wklejalas tez wiersz w jezyku angielskim, wiec mysle, ze zrozumiesz - szczegolnie jak sie kilka razy przeczyta.

I'll lend you, for a little while,
a child of mine," He said.
For you to love while he lives,
and mourn when he is dead.
It may be six or seven years,
or twenty-two, or three,
But will you, till I call him back,
take care of him for me?

He'll bring his charms to gladden you,
And shall his stay be brief,
You'll have his lovely memories
as solace for your grief.
I cannot promise he will stay,
as all from earth return,
But there are lessons taught down there
I want this child to learn.

I've looked the wide world over
in my search for teachers true,
And from the throngs that crowd life's lanes,
I have selected you.
Now will you give her all your love -
Not think the labor vain,
Nor hate me when I come to call
to take her back again.

I fancied that I heard them say,
"Dear Lord, thy will be done."
For all the joy this child shall bring,
the risk of grief we'll run.
We'll shower her with tenderness
And love her while we may,
And for the happiness we've known,
Forever grateful stay.

And should the angels call for her
much sooner than we planned.
We'll brave the bitter grief that comes,
And try to understand.


Edgar A. Guest, 1881-1959

[agabil1]

życzę Ci dużo siły trzymam kciuki byś odzyskała spokój duszy i znalazła szczęście




może nie straciłam dziecka w taki sposób jak Ty ale staram się o maleństwo od prawie 5 lat, mam za sobą trzy poronienia i serce posklejane w trudach... ale wierzę że kiedyś będzie dobrze

[koraliki1981]

Każda strata boli....jesteś odważna a do odważnych ponoc świat należy trzymam kciuki za Ciebie ....nie poddawaj się o dzieci warto walczyc i cierpiec tez.............


pozdrawiam

Napisane przez agabil1

życzę Ci dużo siły trzymam kciuki byś odzyskała spokój duszy i znalazła szczęście




może nie straciłam dziecka w taki sposób jak Ty ale staram się o maleństwo od prawie 5 lat, mam za sobą trzy poronienia i serce posklejane w trudach... ale wierzę że kiedyś będzie dobrze

nie przepraszaj nie ma za co....i pozdrów mame ode mnie

pozdrawiam

Napisane przez natka294

mimo iż sama jeszcze nie jestem mamą chciałam powiedzieć ,że sama płakałam czytając Twój post i innych dziewczyn..jak moje poprzedniczki całuję i ściskam bardzo mocno..

Może do końca nie wiem jak to jest..ale 18 lat temu straciłam braciszka..a moja mama synka.. widziałam jej oczy pełne łez..jej ból rozdzierający serce.. do tej pory nie może pogodzić się z jego stratą i być może dlatego więcej miłośći przelewa na mojego 19 letniego brata(kiedyś się o to wściekłam dopiero nie dawno zrozumiałam dlaczego tak robi)

Wiem tylko ,że mój mały barciszek udusił się pępowiną przy porodzie.. gdyż był dwa razy owinięty..więcej nie wiem..bo nigdy o to nie pytałam mamy. mam nadzieję ,że kiedyś poznam całą prawdę ..ale wiem ,że to trudny temat.. ;(;( mimo ,że go nawet nie widziałam nie znałam nie raz płakałam że go Bozia nam zabrała..

zawsze jak widzę napis ,,aniołek,, lub,,śpij aniołku,, - przypomina mi się mój braciszek..


Przepraszam ,ale musialam to napisać....bo to znów wróciło i znów serce pęka.. a najgorsze ,że nie wiemy dlaczego tak jest...

łącze się z TOBĄ w smutku i bólu. Życzę CI dużo siły,wiary i nadziei...

[taka sobie]

nie będę oryginalna jeśli napiszę ze poryczałam sie czytając co napisałaś. Za kazdym razem jak czytam takie historie serce mi pęka na samą myśl ze coś mogłoby sie stać mojej córeczce i powiem Ci ze nie wyobrazam sobie jak musisz sie czuć. Głęboko wierzę ze los jeszcze obdarzy Cie wielkim szczęściem jakim jest dziecko i choć trochę złagodzi Twój ból, nie wiem co napisać bo nie ma takich słów które by pasowały ale chcę zebyś wiedziała ze z całego serca zyczę Ci jak najlepiej. Trzymaj sie cieplutko


pięknie o niej piszesz....mój aniołek

edit.
dobrze pamiętałam Cie z watku Nabuko, miałam nadzieje ze jednak lekarze sie mylili

[HAMALIELKA]

Napisane przez koraliki1981

Witam wszystkie mamusie te oczekujace i te ktore juz nimi zostaly.

Postanowilam opisac swoja historie po czesci by nawiazac kontakt z mamusiami ktore utracily swoje dzieci a po czesci by jesli to mozliwe pomoc tym mamom ktore przezywaja ciezką chorobę swojego dzidziusia i walcza o jego zycie, badz czekaja na najgorsze....

Wszystko zaczeło sie w 20 tygodniu ciazy, wowczas zauwazono na badaniu usg nieprawidlowosci w rozwoju kosci udowej mojej coreczki. Mianowicie byla ona krotsza niz powinna (3,4 tygodnie do tylu ).... Wtedy lekarz zlecil mi wykonanie usg w szpitalu bardziej precyzyjne ( ciaza prowadzona byla w irlandii).

W szpitalu okazalo sie ze i raczki i klatka piersiowa sa takze za male.....wszystkie kosci dlugie byly opoznione o kilka tyg....zrobiono mi amniopunkcje by wykluczyc zespól downa....przezylam koszmar czekajac na wyniki 3 tygodnie...okazalo sie ze jest wszystko ok...ale nadal problem kosci pozostal....

Na nastepnej wizycie (6 tyg od amnipunkcji) lekarz ogladajac liwie na usg stwierdzil ze kosci przestaly rosnac a dziecko cierpi na dysplaje tanatoforyczna badz letalna dysplazje szkieletowa . (obie choroby sa smiertelne )....koszmar nie wierzylam myslalam ze snie ....mnostwo lez i pytan dlaczego??????? Najgorsze ze nawet sam lekarz nie potrafil odpowiedziec mi dlaczego tak sie dzieje.... I dlaczego wystapil ten problem u mnie


nie czekajac dlugo wsiadlam w 32 tyg ciazy w samolot i polecialam do polski ratowac mala...znalazlam sie w klinice na polnej w poznaniu tam niestety diagnoza irlandczyka sie potwierdzila.....jednak mimo tego nie tracilam wiary, wierzylam w cud , wierzylam w blad lekarzy myslalam ze wiem lepiej i jestem madrzejsza od specjalistow .


Urodzilam mala w 37 tyg prze cesarskie ciecie uslyszalam ja tylko raz jak zamruczala bo potem byla juz tylko respirowana i przewieziona na oddzial intensywnej terapii.

Na oddziale spedzila cale swoje krotkie zycie podlaczona do masy rurek ktore nie pozwolily mi uslyszec jej placzu czy mruczenia. Bylam z nia kazdego dnia , sleczalam przy inkubatorze godzinami to plakalam to sie smialam....mialam wrazenie ze zachowywalam sie czasem jak niezrownowazona psychicznie patrylam w jej oczy i widzialam taka chec zycia i radosc

kazdy jej usmiech ziewanie, bąbelek wypuszczony z malutkich usteczek byl dla mnie czyms wyjatkowym co czynilo mnie tak strasznie szczesliwa....ale zaraz przychodzil smutek wracala rzeczywistosc

korzystalam z kazdej sekundy bralam ja na rece by poczula matczyne serce oddech by czula sie szczesliwa i kochana i wiedziala ze jest ktos kto oddalby zycie za nia.. I nadszedl ten dzien

odeszla .........na koniec zdązyla spojrzec na mnie po czym jej oczy zamknely sie na zawsze bylam pelna bolu zlosci bezradnosci serce mi pekalo i peka do dzis nigdy sie nie pogodze z jej strata nigdy nigdy nigdy

prosze piszcie mamusie aniolków wiele mi pewnie umknelo w tym moim watku ale nie jestem jescze w stanie pisac o tym wszystkim spokojnie łzy nie pozwalaja


pozdrawiam
karolina

Nie przezyłam niegdy czegos takiego , nawet nie byłam jeszcze w ciązy ale w przyszlosci napewno. Pisze tylko dlatego,ze bardzo poruszyła mnie Twoją historia, ściska za serce.Podziwiam Cie za odwage, ze o tym mówisz i obys nigdy nie musiala przeżywac tego ponownie.Powodzenia

[koraliki1981]

Pięknie o Niej pisze bo to najlepsze co mogło spotkac mnie w zyciu mimo ze odeszła ode mnie...... takich istotek się nie zapomina na zawsze pozostaja w sercu i są najbardziej kochane...chyba nie ma mocniejszego uczucia ....cięzko je nawet opisac słowami

najgorsza jest ta tesknota i swiadomosc ze tu na Ziemi juz nigdy jej nie spotkam chocbym nie wiem jak szukala przeszła kilometry zajrzala w kazdy zakatek swiata ....jej juz tu nie ma poprostu nie ma

znajduje ja w snach i tym musze zyc

kocham Cie mój babelku....wiesz o tym .........wiem ze wiesz mama

tez mialam nadzieje ze sie mylili jednak okazalo sie ze po cos te studia skonczyli .....


dlatego mysle teraz z perspektywy czasu ze warto ich czasem słuchac i nie starac sie byc mądrzejszym od wszsytkich....... zwłaszcza od lekarzy..........czasem nasza wiara i nadzieja gubi nas...................... ......................... ......................... ......................... ......................... .......

Napisane przez taka sobie

nie będę oryginalna jeśli napiszę ze poryczałam sie czytając co napisałaś. Za kazdym razem jak czytam takie historie serce mi pęka na samą myśl ze coś mogłoby sie stać mojej córeczce i powiem Ci ze nie wyobrazam sobie jak musisz sie czuć. Głęboko wierzę ze los jeszcze obdarzy Cie wielkim szczęściem jakim jest dziecko i choć trochę złagodzi Twój ból, nie wiem co napisać bo nie ma takich słów które by pasowały ale chcę zebyś wiedziała ze z całego serca zyczę Ci jak najlepiej. Trzymaj sie cieplutko


pięknie o niej piszesz....mój aniołek

edit.
dobrze pamiętałam Cie z watku Nabuko, miałam nadzieje ze jednak lekarze sie mylili

[Ag_nes]

Ja straciłam niespełna rocznego synka.
Mija teraz 7 miesiąc od kiedy ja jestem tu a on tam. Jest takie forum w internecie dla rodziców po stracie, gdzie można poczytać masę wzruszających historii, i poczuć że nie jesteśmy same w tym okrutnym świecie. Na pogrzeb mojego synka przyjechały takie mamy jak ja- i tak naprawdę dzięki nim sie podniosłam
Jak bedziesz chciała adres to napisz na prv.