Z moją psychiką dzieje się coś dziwnego

[Alona21]

Witam, wybaczcie, że wylewam tu swoje żale ale nie mam gdzie się udać Proszę o Wasze przemyślenia i porady

Od kilku miesięcy dzieje się ze mną coś złego. Nigdy nie byłam typem rozrywkowej, zabawnej, śmiałej dziewczyny ale to co teraz wyrabiam przechodzi moje pojęcie Do tej pory nie miałam jakichś wielkich kompleksów a teraz wiecznie obserwuje innych, porównuję się do nich i ogarnia mnie wielka zazdrość, że oni są ładniejsi, mają więcej sukcesów, mają lepsze oceny a ja mimo iż się staram jak mogę to nigdy im nie dorównam. Zaczęłam się przejmować wszystkim co mnie otacza (chociaż na zewnątrz jestem zdystansowana i obojętna), jedno słowo albo spojrzenie jest mnie w stanie wyprowadzić z równowagi na dłuższy czas, coraz bardziej zamykam się w świecie własnych frustracji i kompleksów. Jeszcze kilka lat temu byłam zupełnie inną osobą, zadowoloną, która niespecjalnie przejmowała się takimi rzeczami. Chyba po prostu na starość kompletnie głupieję.

Najgorsze w tym jest to, że ludzie, których spotykam, gratulują mi mojego życia, sukcesów, których ja nie widzę i wręcz mówią, że zazdroszczą mi wielu rzeczy. Tylko, że ja zupełnie nie rozumiem czego mi mogą zazdrościć, samotności, która pojawia się częściej niż bym chciała?

[artois]

Jesli wiek jest w Twoim nicku, to nie wiem o jakiej starości Ty mówisz

[kamilaaa3]

Napisane przez Alona21

Witam, wybaczcie, że wylewam tu swoje żale ale nie mam gdzie się udać Proszę o Wasze przemyślenia i porady

Od kilku miesięcy dzieje się ze mną coś złego. Nigdy nie byłam typem rozrywkowej, zabawnej, śmiałej dziewczyny ale to co teraz wyrabiam przechodzi moje pojęcie Do tej pory nie miałam jakichś wielkich kompleksów a teraz wiecznie obserwuje innych, porównuję się do nich i ogarnia mnie wielka zazdrość, że oni są ładniejsi, mają więcej sukcesów, mają lepsze oceny a ja mimo iż się staram jak mogę to nigdy im nie dorównam. Zaczęłam się przejmować wszystkim co mnie otacza (chociaż na zewnątrz jestem zdystansowana i obojętna), jedno słowo albo spojrzenie jest mnie w stanie wyprowadzić z równowagi na dłuższy czas, coraz bardziej zamykam się w świecie własnych frustracji i kompleksów. Jeszcze kilka lat temu byłam zupełnie inną osobą, zadowoloną, która niespecjalnie przejmowała się takimi rzeczami. Chyba po prostu na starość kompletnie głupieję.

Najgorsze w tym jest to, że ludzie, których spotykam, gratulują mi mojego życia, sukcesów, których ja nie widzę i wręcz mówią, że zazdroszczą mi wielu rzeczy. Tylko, że ja zupełnie nie rozumiem czego mi mogą zazdrościć, samotności, która pojawia się częściej niż bym chciała?

Myślę, że miałaś to samo co ja... Nic z twoją psychiką jest złego. Ty stworzyłaś sobie to sama. Wyjdź do ludzi poznawaj nowych, chodź na imprezy, bądź z siebie dumna (osiągnęłaś na pewno wiele, o czym inni mogliby pomarzyć) Nie przejmuj się niczym tak bardzo bo ludzie mają ciężko czasem ale nikt nie powiedział, że życie będzie łatwe...
Nie siedź w kącie i nie obwiniaj siebie bo to nie ma sensu...
To co teraz najważniejsze, to żebyś zaakceptowała siebie, nie jesteśmy idealni ale jak mówią kto chce to potrafi Wiec nie chowaj głowy w piasek tylko idź do przodu! Też jestem osobą nerwową, ale ostatnio się uspokoiłam bo wiem, jakie to stresujące dla mnie
I głowa do góry!

[86lola]

Tak to wyglada, ze chyba niedoceniasz tego co masz... Skoro inni ludzie dostrzegaja w Tobie I twoim zyciu plusy, to znaczy, ze sa, tylko czemu Ty ich niewidzisz? A moze Ty zbyt ambitna jestes? A samotny to nieraz kazdy sie czasem czuje, zwlaszcza jak jakies smutki w duszy sie pojawiaja...

[LanaFlo20]

Twoja sytuacja nie jest taka odosobniona. Znam wielu ludzi, którzy niby mają wszystko ale tak naprawdę czegoś im brakuje a czasami same te osoby nie potrafią nazwać po imieniu tej/tych rzeczy. Nie powinnaś bezustannie porównywać się do innych, niektórzy są dobrzy w innych rzeczach a Ty na pewno masz własne zalety i atuty, którymi możesz się pochwalić.

[smieszka86]

Napisane przez Alona21

Witam, wybaczcie, że wylewam tu swoje żale ale nie mam gdzie się udać Proszę o Wasze przemyślenia i porady

Od kilku miesięcy dzieje się ze mną coś złego. Nigdy nie byłam typem rozrywkowej, zabawnej, śmiałej dziewczyny ale to co teraz wyrabiam przechodzi moje pojęcie Do tej pory nie miałam jakichś wielkich kompleksów a teraz wiecznie obserwuje innych, porównuję się do nich i ogarnia mnie wielka zazdrość, że oni są ładniejsi, mają więcej sukcesów, mają lepsze oceny a ja mimo iż się staram jak mogę to nigdy im nie dorównam. Zaczęłam się przejmować wszystkim co mnie otacza (chociaż na zewnątrz jestem zdystansowana i obojętna), jedno słowo albo spojrzenie jest mnie w stanie wyprowadzić z równowagi na dłuższy czas, coraz bardziej zamykam się w świecie własnych frustracji i kompleksów. Jeszcze kilka lat temu byłam zupełnie inną osobą, zadowoloną, która niespecjalnie przejmowała się takimi rzeczami. Chyba po prostu na starość kompletnie głupieję.

Najgorsze w tym jest to, że ludzie, których spotykam, gratulują mi mojego życia, sukcesów, których ja nie widzę i wręcz mówią, że zazdroszczą mi wielu rzeczy. Tylko, że ja zupełnie nie rozumiem czego mi mogą zazdrościć, samotności, która pojawia się częściej niż bym chciała?

Witaj może popiszemy bedziesz mniej samotna ?