Kilka pytań o ciążę - duży przyrost wagi, chęć palenia i nerwy..

Anonymous0 · 2014-05-19, 21:08

Witajcie kochane,
jestem w 22 tygodniu ciąży, teraz już bliżej jak dalej i niestety coraz więcej pytań i nie wiem, do kogo się zwrócić...
Może ktoś będzie miał czas i chęć przeczytania wszystkiego

1. Strasznie dużo przytyłam. Zbliżam się do 20kg nadmiaru.. Przeraża mnie to, że prawdopodobnie przytyję jeszcze trochę...
Nigdy nie byłam chuda, ale od wielu lat trzymałam wagę w ryzach. Około 4-5 lat temu schudłam 35kg, z czego byłam bardzo dumna. Od tamtej pory odżywiałam się raczej zdrowo, zresztą sam fakt utrzymania efektów odchudzania o czymś świadczy. Chodziłam na siłownię, pracę miałam fizyczną. No i teraz... prawie wszystko wróciło

Nie jem za dużo, nawet nie mogę powiedzieć, żebym miała jakieś zachcianki (choć podobno najgorszy jest 8 m-c więc wszystko przede mną

), bardzo rzadko zjem coś słodkiego, bo po prostu zupełnie mi ten smak teraz nie podchodzi (częściej grzeszyłam słodkością przed ciążą, niż teraz).
Wszystkie wyniki badań mam bardzo dobre, w dolnych granicach normy. Miałam już 3 razy badaną krew i jak dotąd - wszystko książkowo. Ciśnienie w normie albo za niskie. Cukier, glukoza - wszystko okej.

Być może nie bez znaczenia jest fakt, że w wieku dziecięcym (w przedszkolu) miałam leczoną trzustkę. Z tego, co wiem - leczenie było przeprowadzone źle, miałam źle dobrane hormony starego typu i puchłam, a nie tyłam. Później byłam wiele lat pod opieką dietetyków i właściwie nic to nie dawało. Jak się usamodzielniłam postanowiłam odchudzić się na własną rękę i właśnie wtedy schudłam ponad 35kg i wagę trzymałam. Jak jeszcze latałam po lekarzach, to powiedziano mi za młodu, że skoro to kwestia hormonów, to wszystko się unormuje jak zacznę miesiączkować. Zaczęłam i jak można się domyślić - bez zmian.
Wtedy stwierdzono, że jak zajdę w ciążę, to wszystko wróci do normy. No i teraz nie wiem, o jaką normę chodziło.... Bo znowu zaczynam być przeraźliwie wielka

nawet nie liczę na to, że waga "sama ze mnie zejdzie" po porodzie. Wiem, że przede mną znowu wiele miesięcy, może lat odchudzania i ćwiczeń....
Może powinnam zrobić jakieś badania? Dla własnego spokoju planuję przebadać tarczycę, ale to po porodzie.

2. Palenie.
Przed zrobieniem testu ciążowego wypaliłam ostatniego całego papierosa. To było oczywiste, że rzucę palenie ze względu na dziecko. Mimo, że paliłam od wielu lat. Może nie było bardzo łatwo, ale się udało.
Problem w tym, że to właśnie teraz - od 2-3 tygodniu STRASZNIE chce mi się palić. Przyznaję - czasami wezmę 2-3 machy. Kilka razy spaliłam pół papierosa. Nie jestem z tego dumna, za każdym razem czuję ogromne wyrzuty sumienia. Nie są to duże ilości, ale ta chęć zapalenia staje się nie do zniesienia...
I niestety wiem, że wpływ na to mają nerwy...

3. Nerwy, bezsenność...
Niestety, wiem, że to najgorsze w ciąży - te nerwy właśnie. Ale nie mam na to dużego wpływu. Miałam kiedyś leczoną nerwicę i bezsenność i boję się, że znowu skończę na prochach.
Jestem w ciężkiej sytuacji - jako jedyna utrzymuję rodzinę. Jeszcze dwa tygodnie temu pracowałam (fizycznie), jako jedyna zarabiam na dom, rachunki... Mój "mężczyzna" od 9 miesięcy nie pracuje. Zresztą ten związek to absolutna fikcja. W grudniu chciałam się wyprowadzić i powiedzieć "koniec", ale okazało się, że jestem w ciąży... Więc postanowiłam nie odbierać dziecku szansy do posiadania ojca. Ale o żadnym związku nie ma mowy - mieszkamy w osobnych pokojach, łączy nas tylko wspólny dach nad głową. Jako-takie utrzymanie zapewniam ja sama, choć z tym jest coraz ciężej... Pracowałam na dwa etaty, potem musiałam ograniczyć się do jednego. Teraz dochodzi kompletowanie wyprawki dla dziecka i niestety już czasami nie wystarcza na chleb... Kosztuje mnie to wszystko masę nerwów. Nie wspomnę o tym, że o dom też muszę sama dbać, nikt mi nie pomoże pozmywać garów, umyć łazienki, czy odkurzyć.

Nie sypiam po nocach. Zasypiam nad ranem, o 5-6... czasami nawet później. Zdarza się, że nad ranem krew mi leci z nosa... Pewnie z wyczerpania...
Teraz to pół biedy. Mogę pospać do 12 i jakoś to jest... Ale problemy ze snem mam od zawsze. Nawet jak pracowałam po dwa etaty zdażało się, że spałam po 1,5-2 godziny i szłam na dwie zmiany...

No i koniec końców - martwię się o dziecko... Chciałabym, żeby było zdrowe. Na usg jest wszystko w porządku, badania też. Chciałam zrobić prenatalne, ale na razie nie mam jak odłożyć 200zł na badanie...

Chciałabym wyraźniej zobaczyć dzidzię, poznać płeć. Utrudnione jest to przez moją wagę... Po prostu głównie widać tłuszcz

4. Kopanie
Czuję oczywiście ruchy dziecka. Ale czasem są bardzo intensywne przez wiele godzin, a czasami w ciągu całego dnia poczuję ledwie kilka lekkich ruchów... Nie wiem, czy to normalne

Właściwie, to nie wiem, o jakie badania mogę poprosić.
Martwię się o dziecko...

Przepraszam za tak długi tekst. Nie mam się do kogo zwrócić, kogo zapytać...

Pozdrawiam i dziękuję za wszelką pomoc

Chatul · 2014-05-19, 21:18

Cytat:

Napisane przez Anonymous0

Jestem w ciężkiej sytuacji - jako jedyna utrzymuję rodzinę. Jeszcze dwa tygodnie temu pracowałam (fizycznie), jako jedyna zarabiam na dom, rachunki... Mój "mężczyzna" od 9 miesięcy nie pracuje. Zresztą ten związek to absolutna fikcja. W grudniu chciałam się wyprowadzić i powiedzieć "koniec", ale okazało się, że jestem w ciąży... Więc postanowiłam nie odbierać dziecku szansy do posiadania ojca. Ale o żadnym związku nie ma mowy - mieszkamy w osobnych pokojach, łączy nas tylko wspólny dach nad głową. Jako-takie utrzymanie zapewniam ja sama, choć z tym jest coraz ciężej... Pracowałam na dwa etaty, potem musiałam ograniczyć się do jednego. Teraz dochodzi kompletowanie wyprawki dla dziecka i niestety już czasami nie wystarcza na chleb... Kosztuje mnie to wszystko masę nerwów. Nie wspomnę o tym, że o dom też muszę sama dbać, nikt mi nie pomoże pozmywać garów, umyć łazienki, czy odkurzyć.

Przede wszystkim, nie musisz mieszkać z biologicznym ojcem dziecka i nie musisz go utrzymywać. Rozumiem, że chcesz, żeby dziecko znało ojca, ale jak ojciec się wyprowadzi, zacznie sam na siebie zarabiać, a dziecko odwiedzać, to dziecko ojca znać będzie, a Tobie będzie finansowo lżej.
Naprawdę, dobrze przemyśl, czy obecna sytuacja jest dla Ciebie i dziecka najlepsza. Moim zdaniem bardzo kiepskim pomysłem jest utrzymywanie faceta, który nie raczy nawet zająć się domem, jeśli nie pracuje

Zastanów się, czy takiego ojca chcesz pokazać swojemu dziecku. Czy właśnie taki model rodziny chcesz mu pokazać – mama pracuje na całą rodzinę, mama sprząta za całą rodzinę, a ojciec mieszka w pokoju obok i nie czuje się odpowiedzialny ani za dom, ani za finanse.

Moim zdaniem duża część Twoich problemów wynika z tego, że jesteś w kiepskim układzie z facetem, który nawet nie docenia tego, co robisz. Jak rozwiążesz tą sprawę, to przynajmniej część innych problemów powinna ustąpić.

Poza tym, pamiętaj, że jak coś Cię niepokoi w związku z ciążą, to możesz o tym powiedzieć swojemu lekarzowi prowadzącemu ciążę. Powinien Ci pomóc

Anonymous0 · 2014-05-19, 21:33

Cytat:

Napisane przez Chatul

Przede wszystkim, nie musisz mieszkać z biologicznym ojcem dziecka i nie musisz go utrzymywać. Rozumiem, że chcesz, żeby dziecko znało ojca, ale jak ojciec się wyprowadzi, zacznie sam na siebie zarabiać, a dziecko odwiedzać, to dziecko ojca znać będzie, a Tobie będzie finansowo lżej.
Naprawdę, dobrze przemyśl, czy obecna sytuacja jest dla Ciebie i dziecka najlepsza. Moim zdaniem bardzo kiepskim pomysłem jest utrzymywanie faceta, który nie raczy nawet zająć się domem, jeśli nie pracuje

Zastanów się, czy takiego ojca chcesz pokazać swojemu dziecku. Czy właśnie taki model rodziny chcesz mu pokazać – mama pracuje na całą rodzinę, mama sprząta za całą rodzinę, a ojciec mieszka w pokoju obok i nie czuje się odpowiedzialny ani za dom, ani za finanse.

Moim zdaniem duża część Twoich problemów wynika z tego, że jesteś w kiepskim układzie z facetem, który nawet nie docenia tego, co robisz. Jak rozwiążesz tą sprawę, to przynajmniej część innych problemów powinna ustąpić.

Poza tym, pamiętaj, że jak coś Cię niepokoi w związku z ciążą, to możesz o tym powiedzieć swojemu lekarzowi prowadzącemu ciążę. Powinien Ci pomóc

No cóż, nam po prostu, klasycznie nie wyszło. Jest w tym i moja wina - za mało go znałam jak zgodziłam się na wspólne mieszkanie. A później już poszło samo. Mimo wszystko, nie kłócimy się. Właściwie, to nawet ze sobą już nie rozmawiamy. Nic z tych rozmów nie wynikało, nic się nie zmieniało...

On w końcu będzie musiał iść do pracy, inaczej sobie tego nie wyobrażam, bo po prostu wylądujemy na ulicy. Nie chcę od niego kompletnie nic, o mnie nie musi się martwić, ani na mnie łożyć, ale coś w końcu dla swojego dziecka będzie musiał zrobić... Na razie tylko spłodził..
Wyprowadziłabym się chętnie, ale nie mam możliwości. Nie stać mnie już na wynajem. Musiałabym zapłacić kaucję, za mieszkanie z góry... Rodzina odpada, nie mam gdzie i do kogo się wynieść. Z wyprowadzką muszę poczekać kilka lat... Aż dziecko się urodzi, odchowam na tyle, żeby mój iść do pracy, no i zarobię jakkolwiek na jakiś byt dla mnie i dla dziecka... I ewentualną przyszłość.

Rozważałam dom samotnej matki. Ale to już chyba lepiej tutaj, na te dwa pokoje...
Przyznaję, że miewam też myśli, czy nie powinnam dziecka oddać... Nie powinnam nawet tak pisać. Ale czasem o tym myślę - tylko ze względu na jego dobro. Zawsze chciałam mieć dzieci, być matką... Zawsze miałam podejście do dzieci i marzyłam o rodzinie. Tymczasem, nie przewidziałam, że tak będzie ta moja ciąża wyglądać, że będę.. sama, z nerwami i bezsennością. Nie zrobię tego, bo je kocham... Chyba nie umiałabym oddać dziecka, serce by mi pękło. Ale mam wyrzuty sumienia, że nie zapewnię mu takiego startu w życie, na jakie zasłużyło.

Może z biegiem czasu jakoś się to ułoży, nawet nie chcę myśleć o tym, że będzie na tyle źle, że będę się martwić o dach nad głową z dzieckiem przy piersi... Tylko nie wiem, jak to ogarnąć.

tamlin111 · 2014-05-19, 21:37