Czy da się zmienić swoją osobowość?

[Breakthrough]

Mam 23 lata i jestem bardzo niezadowolona z siebie i z tego jak wygląda moje życie. Od zawsze byłam osobą nieśmiałą, zamkniętą w sobie i dosyć sztywną. Jeśli miałabym określić swój typ osobowości, to jest to na pewno melancholik. Nigdy nie byłam pewna siebie, a moja samoocena jest bardzo niska. Jako nastolatka miałam nadzieję, że po prostu z tego wyrosnę. Byłam pewna, że wraz z nadejściem dorosłości moja samoocena się polepszy, a ja stanę się otwarta i wygadana. Oczywiście tak się nie stało. Wydaje mi się nawet, że te negatywne cechy charakteru jeszcze bardziej się u mnie pogłębiły. Nadal jestem nieśmiała i zamknięta w sobie, a teraz doszedł jeszcze strach przed dorosłym życiem. Wstydzę się swojej nieśmiałości, bo u nastolatki jest ona akceptowalna, może nawet uznawana za uroczą, a u dorosłej kobiety już nie. Wstydzę się też tego, jak daleko w tyle jestem za swoimi rówieśnikami.

Nigdy nie byłam w związku, bo nie jestem za bardzo urodziwa, no i jak widać nie nadrabiam tego świetną osobowością. Znajomych też mam niewielu, choć kilka zaufanych osób by się znalazło. Poza tym mieszkam nadal z rodzicami. Nie miałam też jeszcze normalnej pracy, a jedynie dorabiam sobie udzielając korepetycji. Niedługo skończę studia magisterskie i boję się tego, jak odnajdę się w "prawdziwym" dorosłym życiu. Nie mam siły przebicia i jestem dość słaba psychicznie, więc na pewno nie będzie mi łatwo.
Gdy patrzę na swoich rówieśników, którzy się zaręczają, zakładają rodziny, robią kariery, po prostu prowadzą normalne dorosłe życie, to czuję się jak ktoś opóźniony w rozwoju.

Tu się rodzi moje pytanie: czy da się zmienić swoją osobowość? Czy jeśli byłam strachliwym i zakompleksionym dzieckiem, a teraz jestem dorosłą osobą, która nadal boryka się z nieśmiałością i niską samooceną, to czy jest to już wpisane w moją osobowość? Czy jest jeszcze szansa, że nastąpi jakiś przełom i stanę się pewna siebie i odważna? Czy ktoś z Was miał podobne doświadczenia i udało Wam się zmienić?

[201712242137]

Napisane przez Breakthrough

Mam 23 lata i jestem bardzo niezadowolona z siebie i z tego jak wygląda moje życie. Od zawsze byłam osobą nieśmiałą, zamkniętą w sobie i dosyć sztywną. Jeśli miałabym określić swój typ osobowości, to jest to na pewno melancholik. Nigdy nie byłam pewna siebie, a moja samoocena jest bardzo niska. Jako nastolatka miałam nadzieję, że po prostu z tego wyrosnę. Byłam pewna, że wraz z nadejściem dorosłości moja samoocena się polepszy, a ja stanę się otwarta i wygadana. Oczywiście tak się nie stało. Wydaje mi się nawet, że te negatywne cechy charakteru jeszcze bardziej się u mnie pogłębiły. Nadal jestem nieśmiała i zamknięta w sobie, a teraz doszedł jeszcze strach przed dorosłym życiem. Wstydzę się swojej nieśmiałości, bo u nastolatki jest ona akceptowalna, może nawet uznawana za uroczą, a u dorosłej kobiety już nie. Wstydzę się też tego, jak daleko w tyle jestem za swoimi rówieśnikami.

Nigdy nie byłam w związku, bo nie jestem za bardzo urodziwa, no i jak widać nie nadrabiam tego świetną osobowością. Znajomych też mam niewielu, choć kilka zaufanych osób by się znalazło. Poza tym mieszkam nadal z rodzicami. Nie miałam też jeszcze normalnej pracy, a jedynie dorabiam sobie udzielając korepetycji. Niedługo skończę studia magisterskie i boję się tego, jak odnajdę się w "prawdziwym" dorosłym życiu. Nie mam siły przebicia i jestem dość słaba psychicznie, więc na pewno nie będzie mi łatwo.
Gdy patrzę na swoich rówieśników, którzy się zaręczają, zakładają rodziny, robią kariery, po prostu prowadzą normalne dorosłe życie, to czuję się jak ktoś opóźniony w rozwoju.

Tu się rodzi moje pytanie: czy da się zmienić swoją osobowość? Czy jeśli byłam strachliwym i zakompleksionym dzieckiem, a teraz jestem dorosłą osobą, która nadal boryka się z nieśmiałością i niską samooceną, to czy jest to już wpisane w moją osobowość? Czy jest jeszcze szansa, że nastąpi jakiś przełom i stanę się pewna siebie i odważna? Czy ktoś z Was miał podobne doświadczenia i udało Wam się zmienić?

Ja mogę ci tylko przybić piątkę i powiedzieć, że też chętnie poczytam odpowiedzi na zadane przez ciebie pytanie . Co prawda akurat z nieśmiałości jako takiej chyba wyrosłam i bardziej powiedziałabym, że jestem niepewna siebie i nieobyta w kontaktach z ludźmi/nie widząca potrzeby np. w grzecznościowym podtrzymywaniu rozmowy itp. niż nieśmiała, ale widzę, że i to utrudnia mi życie, tak jeśli chodzi o pracę, jak i zwyczajne kontakty poza nią. Moja wymarzona praca to byłaby taka, w której nie musiałabym mieć żadnego albo prawie żadnego kontaktu z ludźmi, ale na początku drogi zawodowej czy dorabiając sobie raczej niemożliwe coś takiego znaleźć, więc niestety każdy dzień pracy mnie stresuje. Wkurza mnie, że świat jest tak urządzony, że osobom z taką osobowością po prostu trudniej jest w życiu, i że jeśli nie jesteś charyzmatycznym ekstrawertykiem, którego wszędzie pełno i który ma ripostę na każdą okazję, to masz trochę przechlapane.
Na pewno trochę pomaga mimo wszystko jak najczęstsze spotykanie się z ludźmi, ze znajomymi i rozmawianie, ale chyba niewystarczająco.

[lidkowska]

Ja uważam, że da się) ale to wymaga czasu i wysiłku.
Sama kiedyś byłam bardzo cicha i nieśmiała. W liceum postanowiłam się zmienić i zaczęłam być wręcz nadaktywna, do stopnia, w którym niektórzy mnie wręcz za to nie lubili. Dzisiaj jestem już o wiele spokojniejsza, ale bez popadania w fobie społeczne ) Tak wiec, dziewczyny, do roboty, wybierzcie, co Wam się w sobie nie podoba i walczcie o siebie :d

[lolita96]

Wiem, ze niektórym może się to wydac głupie, ale ja bym wam polecila jakies zajecia u coacha czy inne warsztaty dla nieśmiałych itp.
Nigdy na takim czyms nie bylam, ale mysle , ze może to być fajna sprawa.
Szczególnie takie zajecia u coacha brzmią interesująco, ale to tez kosztuje swoje


Osobowosci nie da się zmienić, ale można nad nią pracować , żeby żyło się łatwiej

[Breakthrough]

Napisane przez lolita96

Wiem, ze niektórym może się to wydac głupie, ale ja bym wam polecila jakies zajecia u coacha czy inne warsztaty dla nieśmiałych itp.
Nigdy na takim czyms nie bylam, ale mysle , ze może to być fajna sprawa.
Szczególnie takie zajecia u coacha brzmią interesująco, ale to tez kosztuje swoje


Osobowosci nie da się zmienić, ale można nad nią pracować , żeby żyło się łatwiej

Dzięki za radę, ale akurat coaching mnie niespecjalnie przekonuje. O warsztatach dla nieśmiałych nawet nie słyszałam, muszę o nich poczytać w takim razie.


@karaba_la_sorciere No właśnie ja bardzo żałuję, że nie jestem ekstrawertykiem, bo byłoby mi na pewno łatwiej. Wiem, że przez moją osobowość wiele tracę w życiu i sama siebie zresztą o wszystko obwiniam. To gratuluję, że wyrosłaś z nieśmiałości. Mnie się póki co to nie udaje, mimo że przecież mam kontakt z ludźmi. Jak widać to nie wystarcza.

[thirky]

Spróbuj może zamiast na zmianie swojego charakteru skupiać się na tym co chcesz osiągnąć. Czyli nie "o nieeee, jestem taka niesmiala, muszę to zmienić natychmiast" załóż że "chcę poznać nowych znajomych". Zamiast "nigdy nie byłam w zwiazku jestem taka do niczego" postanów "w tym tygodniu zagadam do kogoś kto mi się podoba". Wydaje mi się że skupiając się na cechach charakteru które Ci się w sobie nie podobają wpadasz w błędne koło, bo nie da się ot tak ich wszystkich zmienić. A myślę że również nie trzeba, bo nieśmiałość, "sztywniactwo" to nie są złe cechy i można to w sobie polubić zastanów się co chcesz osiągnąć i próbuj, ale nie zadreczaj się myśląc jaka to "gorsza" czy "inna" jesteś i jak bardzo (według samej siebie) niby musisz się zmienić.

[lolita96]

Dlaczego idea coachingu Cię nie przekonuje? Pytam bo zastanawiam się czy sama by się nie zapisać

[201610130935]

Źle upatrujesz przyczyny problemu - musisz popracować nad samooceną i akceptacją siebie (co nie wyklucza równoczesnej pracy nad sobą) - niska samoocena pozbawia skrzydeł każdego, czy to jest ekstrawertykiem, czy introwertykiem.

[adult90]

Nie da się zmienić swojej osobowości.
Możesz jedynie bardziej panować nad niektórymi kwestiami, a także wzorować się na ludziach z którymi spędzasz czas. Dlatego tak ważne jest, z kim przebywasz na co dzień.

[Borys383838]

Częściowo tak, ale trzeba do tego dużo samozaparcia oraz szczęścia.
Opowiem ci jak to było w moim przypadku bo jest bardzo zbliżony do twojego. Jak kończyłem studia też byłem nieśmiały i bałem się dorosłego życia.

Po studiach tak się stało, że wylądowałem u ciotki. Miałem szukać pracy, ale głównie oglądałem telewizję i siedziałem w internecie. W końcu nie mogłem tego wytrzymać i zacząłem robić to co zawsze chciałem, a nie miałem odwagi robić. Były to podróże. Na początku autokarowe. Potem stopem, a raz nawet samolotem i promem. W końcu wylądowałem w górach. I to było to. Zmierzenie się z niebezpieczeństwem tam czychającym jakoś mnie zmieniło. Nie bałem się już patrzeć ludziom w oczy, co stanowiło dla mnie wcześniej wielki problem.

Po powrocie z gór zabrałem się w końcu za szukanie pracy. Robiłem to oczywiście dosyć niemrawo, ale i tak lepiej niż tuż po zakończeniu studiów.

W końcu udało mi się znaleźć pracę w Wawie. 300 km od domu oraz 500 km od miejsca gdzie studiowałem. Nie miałem tam nikogo, ale mimo to pojechałem. Znalazłem pokój i zacząłem pracować. Miałem szczęście. Trafiłem do ludzi, z którymi można było porozmawiać. Zacząłem z nimi wychodzić do klubów. Właściwie pierwszy raz w życiu bo wcześniej nie miałem takiej okazji. Ludzie ignorowali mnie, oceniali z góry i nie dawali szansy.

Mimo tego dalej czułem się źle. Dlatego poszedłem do coacha. Powiedziałem mu co mi leży na sercu. Stwierdził że nadaje się na terapię. Mimo tego chciał kontynuować coaching i zlecił mi zadanie, abym napisał co chciałbym robić w życiu. Mimo usilnych starań nie potrafiłem odpowiedź na to pytanie. Dlatego w końcu z wielkimi oporami wylądowałem na terapii. Ponadto zacząłem szukać szkoleń i warsztatów, które podwyższyłyby moją samoocenę. O dziwo zaczęło to skutkować. Udało mi się zmienić pracę. Chociaż była cięższa od poprzedniej jakoś udało mi się w niej wytrwać. I całe szczęście, bo poznałem w niej dziewczynę, która się we mnie zakochała i odmieniła moje życie. Starała się o moje uczucie, a ponadto obdarzyła mnie ogromnym kredytem zaufania. Przez to coś zaczęło we mnie pękać i stałem się bardziej otwarty. Ponadto związek zaczął wymuszać na mnie konkretne decyzje, które nie tylko podniosły jakość mojego życia, ale również zaczęły nadawać mu sens. W końcu zacząłem mieć jakieś cele, do których warto było dążyć.

I to właściwie tyle. Dlatego jeśli mam coś ci poradzić to wyjdź z domu i zacznij przebywać w miejscach gdzie są ludzie. Podejmij pracę choćby byle jaką. Zacznij uprawiać sport. Spróbuj terapii. Zmień środowisko. Bez podjęcia choćby jednej z tych rzeczy nic w twoim życiu się nie zmieni, a o to właśnie chodzi.

Poza tym módl się o poznanie bliskiej osoby, z którą mogłabyś stworzyć udany związek. Bo nic nie potrafi lepiej zmienić twojego życia niż głęboki i prawdziwy związek z osobą, która kocha cię i chce dla ciebie wszystko co najlepsze.

[201712242137]

Napisane przez Borys383838

Mimo tego chciał kontynuować coaching i zlecił mi zadanie, abym napisał co chciałbym robić w życiu. Mimo usilnych starań nie potrafiłem odpowiedź na to pytanie. Dlatego w końcu z wielkimi oporami wylądowałem na terapii.

Też bym nie potrafiła odpowiedzieć. Moim zdaniem mało młodych ludzi ma dokładną wizję tego, co chcieliby robić w życiu (może ma jakąś, ale życie i tak to potem weryfikuje i okazuje się, że to jednak nie dla nich), bo po prostu mało rzeczy próbowali, to skąd mają wiedzieć, co tak naprawdę im się podoba i do czego się nadają. Ludzie, którzy to wiedzą na studiach albo od razu po to moim zdaniem szczęściarze.

Napisane przez Borys383838

Poza tym módl się o poznanie bliskiej osoby, z którą mogłabyś stworzyć udany związek. Bo nic nie potrafi lepiej zmienić twojego życia niż głęboki i prawdziwy związek z osobą, która kocha cię i chce dla ciebie wszystko co najlepsze.

Już któryś raz to słyszę no i chyba idzie się załamać, bo związek to coś nieosiągalnego dla mnie :p.

Z podróżami (najlepiej w fajnym towarzystwie) się zgadzam - pozwalają się przekonać, jak różni są ludzie i jak różne mają podejście do świata, różne problemy, i że wcale nie jesteśmy jacyś gorsi od innych, tylko każdy jest wyjątkowy i ma za sobą unikalne doświadczenia. Tylko kiedy się dopiero zaczyna pracować i oszczędza (chyba mniej więcej taka jest sytuacja autorki, bo kończy studia i pewnie będzie chciała sobie coś znaleźć poza korepetycjami), to nie można sobie na nie zbyt często pozwolić.

[201610130935]

Ja byłam toksycznie emocjonalnym kanapowcem. Obecnie, jestem (w miarę) poukładaną, aktywnie sportową kobietą - weganką. Czy całkowicie da się zmienić osobowość? Nie wiem, ale naprawdę można DUŻO w sobie zmienić, żeby poczuć się lepiej w własnej skórze.

[An_04]

Jeszcze 2 lata temu byłam niepewna siebie, miałam problemy z otwartością na nowe znajomości. Wiesz, co sprawiło, że sporo w sobie zmieniłam? Pierwsza poważna praca. Pracowałam w policji. Trafiłam do świetnego wydziału, ponieważ każdy z każdym świetnie się rozumiał. Przyszłam jako szara myszka, a zakończyłam tam pracę jako zupełnie inna osoba.

[lolita96]

Napisane przez CzerwonaArcyksiezniczka

Ja byłam toksycznie emocjonalnym kanapowcem. Obecnie, jestem (w miarę) poukładaną, aktywnie sportową kobietą - weganką. Czy całkowicie da się zmienić osobowość? Nie wiem, ale naprawdę można DUŻO w sobie zmienić, żeby poczuć się lepiej w własnej skórze.

Zdradzisz tajemnicę jak to osiągnęłaś?

[cleopadra]

Zastanow sie jakie masz ukryte pasje,co lubisz robic,co ci sie podoba.
Czy cos ze sportu,malarstwo ,taniec,moze fotografia?
Zacznij tak dla siebie udkrywac to co lubisz,w kregu ludzi majacych te same zainteresowania nabierzesz dystansu do siebie.
Jak nie masz zadnych pomyslow to wiele fundacji potrzebuja wolnotariuszy,schroniska dla zwierzat albo hospicja.
Nie musisz niepotrzebnie wyrzucac pieniedzy na jakies kursy samooceny bo mozesz byc przydatna dla kogos poswiecajac swoj wolny czas.

[201803090921]

Napisane przez Breakthrough

Tu się rodzi moje pytanie: czy da się zmienić swoją osobowość? Czy jeśli byłam strachliwym i zakompleksionym dzieckiem, a teraz jestem dorosłą osobą, która nadal boryka się z nieśmiałością i niską samooceną, to czy jest to już wpisane w moją osobowość? Czy jest jeszcze szansa, że nastąpi jakiś przełom i stanę się pewna siebie i odważna? Czy ktoś z Was miał podobne doświadczenia i udało Wam się zmienić?

Na pewno coś możesz zmienić, nie mówię, że charakter o 180 stopni, ale w jakimś zakresie zawsze.
Byłam zakompleksioną, nieśmiałą i dręczoną przez rówieśników nastolatką do momentu, gdy poszłam na studia. Wtedy zaczęło mnie być "słychać i widać", zgromadziłam wokół grono świetnych ludzi i nabyłam sporo pewności siebie.
Podejrzewam, że przyczyniły się do tego dwie rzeczy: całkowita zmiana towarzystwa i różne wyzwania (oczywiście na zabawną, studencką skalę, np.grupka ludzi czai się przed dziekanatem, w którym siedzi wredna baba, stoję z nimi, aż znudzona macham ręką i wchodzę, raz kozie śmierć). Przekonałam się, że nikt mnie nie zje, nie wyśmieje, a nawet jeśli wyrazi jakąś niepochlebną opinię, to w sumie mi to wisi.
Po studiach zaczęłam pracować z klientami (handel) i wrednym szefem, to jeszcze bardziej utwardziło mi tyłek.

Moim zdaniem dobrze jest znaleźć miejsce, gdzie będziesz mogła pokazać się "od nowa", bez balastu w postaci znajomych, pamiętających Cię z gorszych czasów.

[kora777]

rozumiemCię doskonale, ale wychodzisz z błednego założenia że introwertyzm rujnuje Ci zycie... wbrew pozorom ma mnóstwo zalet, polecam książkę CISZEJ PROSZĘ, od razu docenisz swoje "wady".
nie powinnaś udawać ekstrawertyka ani szukać na siłę partnera. sztucznośc czuć na kilometr. fakt, że z wiekiem (po studiach) sieć znajomych naturalnie maleje, ale to nie koniec świata. kiedy wyfruniesz z domu i postawisz pierwszy samodzielny krok straszydła dorosłości zmaleją

[201610130935]

Napisane przez lolita96

Zdradzisz tajemnicę jak to osiągnęłaś?

Tu nie ma żadnej tajemnicy, recepty, ani niczego takiego. Zaczęło się od tego, że po studiach miałam dużo rzeczy dość - głównie siebie. Miałam nadwagę, wredną szefową, znajomi się porozchodzili, byłam samotna i mocno, mocno się o to obwiniałam. Któregoś dnia z przyjaciółką kupiłyśmy tani karnet na fitness, tak dla beki, bo nie za bardzo wierzyłyśmy, że coś to da..... i może to luźne podejście, bez spiny, sprawiło, że chodziłyśmy regularnie.

Nie schudłam, ale zmotywowało mnie to. Zaczęłam ćwiczyć, schudłam, powoli pracowałam nad zdrowszym żywieniem. Zajęło to dużo czasu i po drodze zaliczyłam sporo wpadek (kompulsywne obżarstwo). W stesie, dalej zdarza mi się za dużo zjeść, ale wtedy jem, ale dziś jem w stresie 3 banany, a nie chipsy, lody, ciastka i pepsi (potrafiłam tak jeść, co wieczór, codziennie). Rok temu, przeszłam na wegetarianizm, potem na weganizm i wreszcie odnalazłam, obok roweru, sport, który naprawdę lubię - balet. Warto, próbować nowych rzeczy - dzięki temu, uczymy się, co nam sprawia przyjemność.

Po drodze, zaliczyłam też terapię (rok), aby poukładać stare problemy. Czytałam też dużo różnych książek, czy innych poradników. Pewne problemy dalej mam, na przykład ciągle jestem wobec siebie zbyt wymagająca i łatwo się zniechęcam. Jednak widzę różnicę - inaczej przyjmuję porażki - potrafię je sobie wybaczyć i nie drążyć. Dawniej, nie dałabym sobie żyć. Myślę, że to też jest ważne, przy pracy nad sobą - móc powiedzieć czasami "I suck and it's ok".

Nie ma też sensu wychodzić z założenia "chcę sie całkowicie zmienić, mieć inną osobowość" - takie założenie wynika z niechęci do siebie, niskiej samooceny, złudy, że jeśli zmienimy się w wesołego ekstrawertyka, czy silnego introwertyka, nasze problemy znikną. Nie znikną, wiem, bo przerabiałam to Powinniśmy przede wszystkim zaakceptować siebie - wraz z taką akceptacją, wzroście nasza pewność siebie, to jakie wrażenie robimy na innych. Zmiany same przyjdą, i będziecie zaskoczone ich stopniem.

A i ważne jest zerwać toksyczne kontakty. Długo nie mogłam tego zrozumieć - to jest bardzo trudne, ale jeśli zadajemy się z ludźmi, którzy sprowadzają nas do parteru - naprawdę ciężko wzlecieć.

[Borys383838]

Napisane przez karaba_la_sorciere

Też bym nie potrafiła odpowiedzieć. Moim zdaniem mało młodych ludzi ma dokładną wizję tego, co chcieliby robić w życiu (może ma jakąś, ale życie i tak to potem weryfikuje i okazuje się, że to jednak nie dla nich), bo po prostu mało rzeczy próbowali, to skąd mają wiedzieć, co tak naprawdę im się podoba i do czego się nadają. Ludzie, którzy to wiedzą na studiach albo od razu po to moim zdaniem szczęściarze.


Już któryś raz to słyszę no i chyba idzie się załamać, bo związek to coś nieosiągalnego dla mnie :p.

Z podróżami (najlepiej w fajnym towarzystwie) się zgadzam - pozwalają się przekonać, jak różni są ludzie i jak różne mają podejście do świata, różne problemy, i że wcale nie jesteśmy jacyś gorsi od innych, tylko każdy jest wyjątkowy i ma za sobą unikalne doświadczenia. Tylko kiedy się dopiero zaczyna pracować i oszczędza (chyba mniej więcej taka jest sytuacja autorki, bo kończy studia i pewnie będzie chciała sobie coś znaleźć poza korepetycjami), to nie można sobie na nie zbyt często pozwolić.

Ja też myślałem że związek to coś nieosiągalnego dla mnie, zwłaszcza po tych wszystkich szybkich randkach i randkach internetowych, z których absolutnie nic nie wynikało. Do tej pory nie rozumiem dlaczego dziewczyny wybierają cię na szybkiej randce, a potem jak chcesz umówić się na konkretne spotkanie to nie odpowiadają na wiadomości? Podbudowują sobie samoocenę? Tylko dlaczego przy okazji muszą niszczyć samoocenę faceta?

Wracając do temu. Do mojej pracy przyszła nowa dziewczyna. Niby nic nadzwyczajnego, ale miała w sobie sobie to coś (zwłaszcza charakter, pomysłowość, tupet, czarne włosy). Oczywiście myślałem że nie mam
u niej szans. Nie wiedziałem wtedy, że ona myślała to samo. Po paru miesiącach podchodów zrobiła pierwszy krok (ja po wcześniejszych niepowodzeniach, nie ukrywając się, bałem się, podziekowania dla wszystkich kobiet, dla których wzór faceta zaczyna się od George Clooneya). I zaczęło się. Nie będę ukrywać, że na początku było ciężko, ale jakoś to przeżyliśmy i jesteśmy ze sobą już kilkanaście miesięcy. Niby nic, ale miny osób z mojej poprzedniej pracy, kiedy ostatnio ich odwiedziłem, mówiły wszystko. Zresztą to samo w rodzinie.

Dlatego nie ma czegoś takiego jak brak szans na związek. Jest tylko brak szczęścia, szczęścia i jeszcze raz szczęścia w spotkaniu odpowiedniej do tego osoby.

Jeśli chodzi o podróże to jest coś takiego jak bilet weekendowy PKP na pociagi tlk. Płacisz 80, 00 złotych i możesz od piątku od 19 do poniedziałku do 6 (jeżeli jest święto to się ono wlicza) jeździć wszystkimi pociągami tlk po całym kraju (pamiętaj o miejscówkach). Dużo nie wydasz, a zobaczyć możesz nie mało.

Jeśli chodzi o przyjaźnie nastawionych ludzi to dużo możesz ich spotkać w górach. Często słyszysz tam od nieznajomych dzień dobry lub cześć (raz pod Świnicą częstowali mnie herbatą). Ponadto spotyka się tam również samotnych wędrowców, którzy z przyjemnością będą ci towarzyszyć (pozdrowienia dla Andrzeja z którym zdobyłem Orlą Perć czy też Radka który towarzyszył mi w podróży przez spowitą we mgle Dolinę Gąsienicową).

Nie bez znaczenia są również wyjazdy na koncerty, takie jak woodstock. W pociągu do Kostrzynia też możesz spotkać ciekawe indywidua, które są otwarte na nowe znajomości.

[Breakthrough]

Dzięki za wszystkie wypowiedzi, dały mi do myślenia. Szczególnie Twoja historia, Borys, dała mi nadzieję, że jeszcze nie wszystko stracone. No i gratuluję tym, którym udało się przezwyciężyć nieśmiałość i brak pewności siebie. Myślę, że zacznę od terapii (bo niska samoocena naprawdę czasami nie daje mi żyć) i poszukania poważniejszej pracy. Z jednej strony cieszę się, że już kończę studia, bo to da mi impuls, żeby zacząć od nowa. Trzeba będzie się jakoś odnaleźć w tym dorosłym życiu. Tak jak mi pisaliście, chciałabym zmienić środowisko i mam nadzieję, że po studiach się to uda. Jeśli chodzi o związek, to często mi się wydaje, że raczej nikt się mną nie zainteresuje, no ale to jest też kwestia mojej niskiej samooceny. W życiu byłam na zaledwie dwóch randkach, które były dosyć nieudane.

[EdytkaEdytka71]

Całkowicie siebie ,swojej osobowści nie zmienisz ,ale możesz oczywiście popracować nad sobą ,pewne rzeczy zmniejszyć ,pewne uzewnętrznić.Jesteś już na dobrej drodze ,ponieważ rozumiesz swój problem Pewnośc siebie ,to najważniejsze, możesz skorzystać z terapii,bo zazwyczaj takie problemy wywodzą się z dzieciństwa .
Jeśli chodzi o związki ,to tak jak pisałąm możesz polepszyć siebie, jak to sie mowi ,ale nie zmieniaj się całkowicie .Bo przyjdzie czas ,że pokocha cie mężczyzna taka jaką jesteś.A jesteś na pewno skromną nieśmiałą dobrą dziewczyną.
Aha i nie ma brzydkich kobiet , sa tylko zaniedbane Piekno to także dusza, a ty to piękno masz, z czego widzę po tym co i jak piszesz.

---------- Dopisano o 08:17 ---------- Poprzedni post napisano o 08:15 ----------

Napisane przez Borys383838

Ja też myślałem że związek to coś nieosiągalnego dla mnie, zwłaszcza po tych wszystkich szybkich randkach i randkach internetowych, z których absolutnie nic nie wynikało. Do tej pory nie rozumiem dlaczego dziewczyny wybierają cię na szybkiej randce, a potem jak chcesz umówić się na konkretne spotkanie to nie odpowiadają na wiadomości? Podbudowują sobie samoocenę? Tylko dlaczego przy okazji muszą niszczyć samoocenę faceta?

Wracając do temu. Do mojej pracy przyszła nowa dziewczyna. Niby nic nadzwyczajnego, ale miała w sobie sobie to coś (zwłaszcza charakter, pomysłowość, tupet, czarne włosy). Oczywiście myślałem że nie mam
u niej szans. Nie wiedziałem wtedy, że ona myślała to samo. Po paru miesiącach podchodów zrobiła pierwszy krok (ja po wcześniejszych niepowodzeniach, nie ukrywając się, bałem się, podziekowania dla wszystkich kobiet, dla których wzór faceta zaczyna się od George Clooneya). I zaczęło się. Nie będę ukrywać, że na początku było ciężko, ale jakoś to przeżyliśmy i jesteśmy ze sobą już kilkanaście miesięcy. Niby nic, ale miny osób z mojej poprzedniej pracy, kiedy ostatnio ich odwiedziłem, mówiły wszystko. Zresztą to samo w rodzinie.

Dlatego nie ma czegoś takiego jak brak szans na związek. Jest tylko brak szczęścia, szczęścia i jeszcze raz szczęścia w spotkaniu odpowiedniej do tego osoby.

Jeśli chodzi o podróże to jest coś takiego jak bilet weekendowy PKP na pociagi tlk. Płacisz 80, 00 złotych i możesz od piątku od 19 do poniedziałku do 6 (jeżeli jest święto to się ono wlicza) jeździć wszystkimi pociągami tlk po całym kraju (pamiętaj o miejscówkach). Dużo nie wydasz, a zobaczyć możesz nie mało.

Jeśli chodzi o przyjaźnie nastawionych ludzi to dużo możesz ich spotkać w górach. Często słyszysz tam od nieznajomych dzień dobry lub cześć (raz pod Świnicą częstowali mnie herbatą). Ponadto spotyka się tam również samotnych wędrowców, którzy z przyjemnością będą ci towarzyszyć (pozdrowienia dla Andrzeja z którym zdobyłem Orlą Perć czy też Radka który towarzyszył mi w podróży przez spowitą we mgle Dolinę Gąsienicową).

Nie bez znaczenia są również wyjazdy na koncerty, takie jak woodstock. W pociągu do Kostrzynia też możesz spotkać ciekawe indywidua, które są otwarte na nowe znajomości.

Z tymi górami to także trzeba uważac .U nas w górach lata temu ,dziewczyna umówiła się z facetem ,poszli razem w góry i już nie wrociła .Zanim ją zabił to torturował przez 3 dni .Drugi przypadek ,tez kilka lat temu ,głośne to było oczywiście w górach .Szła dziewczyna .Z naprzeciwka szedł facet ,i ni stad ni z owąd podszedł do niej i zastrzelił nawet jej nie znając.Poprostu chciał zabić.Nie pamiętam czy ona była z chłopakiem czy nie ,ale mniejsza z tym.Może sie o tym głośno nie mówi ,ale jest dużo przypadków właśnie nieszcześć w górach .

[kora777]

Napisane przez Breakthrough

Jeśli chodzi o związek, to często mi się wydaje, że raczej nikt się mną nie zainteresuje, no ale to jest też kwestia mojej niskiej samooceny. W życiu byłam na zaledwie dwóch randkach, które były dosyć nieudane.

jak ktoś słusznie zauważył - nie ma brzydkich kobiet, wiekszość kompleksów jest tylko w twojej głowie
Co do randek, wymysliłam, żeby nie szukać partnera na konkretny wieczór (to nadmuchane słowo wprowadza niepotrzebne napięcie i oczekiwania). tylko towarzystwo w jakim czułam się swobodnie... Miejsce w którym mogłam się wypowiedzieć na wspólne tematy np. muzyki, w którym ludzie byli empatyczni i nie oceniali ze względu na wygląd czy zasób portfela np. wolontariusze. nie musisz iśc od razu sama na imprezę czy zaczepiać ludzi w restauracji. wystarczy dyskusyjny klub filmowy, fundacja lub schronisko dla zwierząt z wolontariuszami, kurs językowy, rajd weekendowy, zlot fanów zespołu czy serialu.
na początek wystarczy, wejście w grupę trwa kilka miesięcy i wymaga cierpliwości. nie musisz dążyć do kontaktu w cztery oczy, ale nie zamykaj się na ludzi. po prostu znajdź swoje środowisko, rób przy okazji coś pozytecznego i wesołego, reszta przyjdzie sama!

[testmirror]

Ciężko zmienić osobowość ze względu na jej wewnątrzosobową stałość. W przeciągu życia osobowość się trochę zmienia, ale raczej są to ilościowe zmiany niż jakościowe. To co możesz zrobić to zmienić swoje zachowanie z pomocą terapeuty. Jestem psychologiem naukowcem, ale jak chcesz mogę Ci kogoś polecić z branży terapeutycznej.

Zmiana zachowań jest bardzo trudna w pojedynkę.
Napisz na priv.