Facet bez ambicji

[Celaena]

Cześć dziewczyny! Z moim chłopakiem spotykamy się ponad rok. Wszystko jest świetnie, jest dla mnie wyrozumiały, cierpliwy, kochany, rozumie mnie i ogólnie jest świetnym i dobrym człowiekiem. Bardzo go kocham. Ale jest jeden problem. Mój chłopak w ogóle nie ma ambicji. Mamy po 20 lat. Pod presją rodziców w tamtym roku poszedł na studia. Studiuje informatykę na naprawdę dobrej uczelni. Dostał się tam bez problemu bo matura poszła mu bardzo dobrze. Jest zdolny i szybko rozumie i przyswaja rzeczy, które ma na wykładach i ćwiczeniach. Jednak gdy przychodzi do zrobienia jakiś projekt, czy kolokwium do którego musi się trochę pouczyć, zaczyna się problem. W żaden sposób nie mogę przekonać go do tego, aby siadł i zrobił ten projekt/pouczył się. Nie działają żadne argumenty, a próbowałam już chyba wszystkiego. Mieszkamy w pewnej odległości od siebie i widujemy się głównie w weekendy i kilka razy udało mi się zmusić go do pouczenia się wraz ze mną. O dziwo dał się przekonać. Ale ostatnio i to nie działa.
Niedawno nawet zapytałam go, czy podobałoby mu się nasze wspólne, być może przyszłe życie, gdybym ja znalazła dobrą pracę po moim kierunku studiów a on pracowałby jako dostawca pizzy. Czy byłby szczęśliwy że większość funduszy w domu brałaby się z moich pieniędzy. Powiedział że przecież niektóre kobiety siedzą w domu i zajmują się domem i on też mógłby to robić. Niby okej, bo ja sama nie lubię prac typowo "domowych", ale zmuszenie go do sprzątania jest jeszcze trudniejsze niż do nauki, z gotowaniem podobnie, więc jakoś nie wierzę żeby sprawdził się jako "pani domu".
Powoli tracę wiarę że mogę mu w jakikolwiek sposób pomóc. Wykształcenie nie jest dla mnie najważniejsze, pieniądze też nie, ale wiem że on ma możliwości żeby mieć w przyszłości naprawdę dobrą pracę i jedyne czego mu trzeba, to chęci do skończenia studiów. Załamuję się gdy widzę, że nie robi nic, aby przezwyciężyć własne lenistwo i zacząć się uczyć. Dziewczyny... co mogę zrobić? Jak go zmotywować/ przekonać? Zależy mi na nim i nie chcę żeby zmarnował swoje życie przez lenistwo.

[nyana89]

Napisane przez Celaena

W żaden sposób nie mogę przekonać go do tego, aby siadł i zrobił ten projekt/pouczył się. Nie działają żadne argumenty, a próbowałam już chyba wszystkiego

A Ty co, jesteś jego matką albo stróżem, żeby nad nim wisieć i mu mówić 'odrób lekcje'? Źle robisz moim zdaniem.

[201803290936]

Napisane przez Celaena

Cześć dziewczyny! Z moim chłopakiem spotykamy się ponad rok. Wszystko jest świetnie, jest dla mnie wyrozumiały, cierpliwy, kochany, rozumie mnie i ogólnie jest świetnym i dobrym człowiekiem. Bardzo go kocham. Ale jest jeden problem. Mój chłopak w ogóle nie ma ambicji. Mamy po 20 lat. Pod presją rodziców w tamtym roku poszedł na studia. Studiuje informatykę na naprawdę dobrej uczelni. Dostał się tam bez problemu bo matura poszła mu bardzo dobrze. Jest zdolny i szybko rozumie i przyswaja rzeczy, które ma na wykładach i ćwiczeniach. Jednak gdy przychodzi do zrobienia jakiś projekt, czy kolokwium do którego musi się trochę pouczyć, zaczyna się problem. W żaden sposób nie mogę przekonać go do tego, aby siadł i zrobił ten projekt/pouczył się. Nie działają żadne argumenty, a próbowałam już chyba wszystkiego. Mieszkamy w pewnej odległości od siebie i widujemy się głównie w weekendy i kilka razy udało mi się zmusić go do pouczenia się wraz ze mną. O dziwo dał się przekonać. Ale ostatnio i to nie działa.
Niedawno nawet zapytałam go, czy podobałoby mu się nasze wspólne, być może przyszłe życie, gdybym ja znalazła dobrą pracę po moim kierunku studiów a on pracowałby jako dostawca pizzy. Czy byłby szczęśliwy że większość funduszy w domu brałaby się z moich pieniędzy. Powiedział że przecież niektóre kobiety siedzą w domu i zajmują się domem i on też mógłby to robić. Niby okej, bo ja sama nie lubię prac typowo "domowych", ale zmuszenie go do sprzątania jest jeszcze trudniejsze niż do nauki, z gotowaniem podobnie, więc jakoś nie wierzę żeby sprawdził się jako "pani domu".
Powoli tracę wiarę że mogę mu w jakikolwiek sposób pomóc. Wykształcenie nie jest dla mnie najważniejsze, pieniądze też nie, ale wiem że on ma możliwości żeby mieć w przyszłości naprawdę dobrą pracę i jedyne czego mu trzeba, to chęci do skończenia studiów. Załamuję się gdy widzę, że nie robi nic, aby przezwyciężyć własne lenistwo i zacząć się uczyć. Dziewczyny... co mogę zrobić? Jak go zmotywować/ przekonać? Zależy mi na nim i nie chcę żeby zmarnował swoje życie przez lenistwo.

No ale rok jakoś zaliczył. To po pierwsze. Miał dużo poprawek, problemów? Niczego takiego nie piszesz. Czepiasz się o sam fakt, że Twoim zdaniem za mało się uczy.

Po drugie czemu Ty się w jego mamusię bawisz? Zastanów się, czy nie zamieniasz się we własną matkę.

Po trzecie: informatyka to oczywiście to, co na studiach, ale też to, co poza nimi: staż, praca już w czasie studiów (aby nabyć doświadczenia). Martwiłabym się, gdyby będąc na 3-4 roku dalej niczego w tym kierunku nie robił. Na razie wygląda na to, że po prostu przesadzasz.

[niemanicka]

Napisane przez Celaena

Cześć dziewczyny! Z moim chłopakiem spotykamy się ponad rok. Wszystko jest świetnie, jest dla mnie wyrozumiały, cierpliwy, kochany, rozumie mnie i ogólnie jest świetnym i dobrym człowiekiem. Bardzo go kocham. Ale jest jeden problem. Mój chłopak w ogóle nie ma ambicji. Mamy po 20 lat. Pod presją rodziców w tamtym roku poszedł na studia. Studiuje informatykę na naprawdę dobrej uczelni. Dostał się tam bez problemu bo matura poszła mu bardzo dobrze. Jest zdolny i szybko rozumie i przyswaja rzeczy, które ma na wykładach i ćwiczeniach. Jednak gdy przychodzi do zrobienia jakiś projekt, czy kolokwium do którego musi się trochę pouczyć, zaczyna się problem. W żaden sposób nie mogę przekonać go do tego, aby siadł i zrobił ten projekt/pouczył się. Nie działają żadne argumenty, a próbowałam już chyba wszystkiego. Mieszkamy w pewnej odległości od siebie i widujemy się głównie w weekendy i kilka razy udało mi się zmusić go do pouczenia się wraz ze mną. O dziwo dał się przekonać. Ale ostatnio i to nie działa.
Niedawno nawet zapytałam go, czy podobałoby mu się nasze wspólne, być może przyszłe życie, gdybym ja znalazła dobrą pracę po moim kierunku studiów a on pracowałby jako dostawca pizzy. Czy byłby szczęśliwy że większość funduszy w domu brałaby się z moich pieniędzy. Powiedział że przecież niektóre kobiety siedzą w domu i zajmują się domem i on też mógłby to robić. Niby okej, bo ja sama nie lubię prac typowo "domowych", ale zmuszenie go do sprzątania jest jeszcze trudniejsze niż do nauki, z gotowaniem podobnie, więc jakoś nie wierzę żeby sprawdził się jako "pani domu".
Powoli tracę wiarę że mogę mu w jakikolwiek sposób pomóc. Wykształcenie nie jest dla mnie najważniejsze, pieniądze też nie, ale wiem że on ma możliwości żeby mieć w przyszłości naprawdę dobrą pracę i jedyne czego mu trzeba, to chęci do skończenia studiów. Załamuję się gdy widzę, że nie robi nic, aby przezwyciężyć własne lenistwo i zacząć się uczyć. Dziewczyny... co mogę zrobić? Jak go zmotywować/ przekonać? Zależy mi na nim i nie chcę żeby zmarnował swoje życie przez lenistwo.

facet BEZ AMBICJI? Studia, pięknie zdana matura, zdolny. Tylko nie robi tak jak ty chcesz? Czyli nie uczy się tyle czasu ile mu narzucasz, nie wtedy kiedy mu rozkazujesz?

Skoro wszystko łapie w mig to może wystarczy mu nauczyć się dzień przed i zda wszystko na 5? Nie każdy musi miesiącami zakuwać żeby zdać porządnie egzaminy. Jeśli jest zdolny, matura poszła mu gładko, dostał się na trudny kierunek na dobrej uczelni..to chyba nie ma się o co martwić? Jeszcze nie zawalił studiów więc może nie podcinaj mu skrzydeł a pozwól uczyć się tak jak jemu się najlepiej uczy? Każdy ma swój sposób na sukces. On chyba nie potrzebuje bata nad sobą żeby zdać egzaminy? Daj mu przestrzeń a się rozwinie, zobaczysz

[LovinLight]

Ale dlaczego miałby sobie zmarnować życie? pomijam fakt że znam sporo ludzi bez studiów ze świetną pracą gdzie wyciągają po 5 kawałków, jak i ludzi z 2 mgr i super stażami na studiach którzy mają beznadziejne prace po 1500 zł. To raz.

Druga kwestia piszesz że zdał mature bez problemu i dostał się na prestiżowe studia, zatem inteligencji odmówić mu nie można.

Jeśli faktycznie jest leniwy to wcale nie znaczy że nie jest ambitny czy inteligentny, te rzeczy się wzajemnie nie wykluczają.
Może po prostu nie musi się dużo uczyć? Znam ludzi którzy na płatnych, lajtowych studiach musieli ryć dzień i noc, znam też takich którzy na medycynie się "lenili", mało uczyli i sporo imprezowali a studia skonczyli i robią dobre specjalizacje.

Naprawdę, wyznacznikiem braku ambicji nie jest śleńczenie dzień i noc nad ksiązkami i musisz to zrozumieć a swoimi uwagami mozesz jedynie chłopakowi zanizyc (niepotrzebnie) samoocene i popsuć sobie zwiazek.

[niemanicka]

również mam kolegę który wyciąga ponad 5 kawałków a studiów nie skończył, działa oczywiście w informatyce jako samouk a ja kończę studia, ostatni rok, konferencje, koła naukowe, festiwale, stypendia rektora...i pracuję za 2 brutto oczywiście będę dążyć do zmiany ale jak koleżanka wyżej napisała studia same w sobie nie gwarantują wielkiego sukcesu

[7cd1d0bf3fc279e4e45587f61c3d7242fa9c0a30]

Dokładnie zgadzam się z przedmówczyniami. Takie matkowanie działa zwykle w odwrotną stronę i zrazi go. Nie wszyscy potrzebują dużo nauki, są osoby, które pamiętają do wykładów i nie muszą sobie tego powtarzać, a z tego co piszesz jest zdolny, szybko przyswaja wiedzę. Mimo, że informatyka to rozchwytywany zawód, niestety będzie musiał odbywać bezpłatne lub mało płatne staże, zdobyć doświadczenie zanim coś osiągnie, a twojej studia nie gwarantują, że będziesz miała dobrze płatną prace, jeśli w ogóle jakąś znajdziesz.

[201803290936]

Napisane przez niemanicka

również mam kolegę który wyciąga ponad 5 kawałków a studiów nie skończył, działa oczywiście w informatyce jako samouk a ja kończę studia, ostatni rok, konferencje, koła naukowe, festiwale, stypendia rektora...i pracuję za 2 brutto oczywiście będę dążyć do zmiany ale jak koleżanka wyżej napisała studia same w sobie nie gwarantują wielkiego sukcesu

Ale to są pojedyncze przypadki. Jednak jak patrzę na ogłoszenia, to szukają osób z doświadczeniem plus potwierdzonym wykształceniem. Co innego, gdyby facet Autorki był geniuszem w jakiejś dziedzinie (samouki to najczęściej programowanie), ale nie napisała niczego, co by na to wskazywało. Warto jest jednak wszystko wyważyć - nie przesadzać w żadną ze stron.

[Celaena]

Napisane przez Doris1981

No ale rok jakoś zaliczył. To po pierwsze. Miał dużo poprawek, problemów? Niczego takiego nie piszesz. Czepiasz się o sam fakt, że Twoim zdaniem za mało się uczy.

Po drugie czemu Ty się w jego mamusię bawisz? Zastanów się, czy nie zamieniasz się we własną matkę.

Po trzecie: informatyka to oczywiście to, co na studiach, ale też to, co poza nimi: staż, praca już w czasie studiów (aby nabyć doświadczenia). Martwiłabym się, gdyby będąc na 3-4 roku dalej niczego w tym kierunku nie robił. Na razie wygląda na to, że po prostu przesadzasz.

Nie zaliczył roku, to jego pierwszy semestr, na pierwszym roku.
Nie czepiam się że nie uczy się tyle ile ja bym chciała. Chodziło mi o to, że jeśli czegoś na np kolokwium nie umie, to nie robi nic, aby to zmienić. Jeśli ma na kolokwium np 4 działy a ogarnia tylko jeden to nawet nie zagląda do pozostałych działów bo uważa że i tak się ich nie nauczy i jest tego za dużo i mu się nie chce.
Na razie udawało mu się zdać kilka kolokwiów bo większość materiału rozumiał z zajęć, ale zawalił już 2 kolokwia bo uznał że nie ma sensu się uczyć bo i tak tego nie zrozumie. I nie poprawił ich z tego samego powodu. Ma też dwa zaległe już projekty i nawet nie myśli o tym, aby zacząć nad nimi pracować.

Ojciec załatwił mu staż w firmie, w której pracuje, w wakacje. Uznał że jego syn coś tam umie i poradzi sobie. Dostał do zrobienia projekt, który miał zadecydować, czy przyjmą go na staż. Zaczął go robić, ale po 5-6 linijkach kodu utknął z tym programem i nie zrobił nic, aby rozwiązać problem, więcej do tego programu nie zajrzał i nie dostał się na staż.

Może faktycznie przesadzam. Jestem z małej wsi i staram się zrobić wszystko, żeby się stamtąd wyrwać i nie musieć tam nigdy więcej wracać. I gdy widzę że w jego przypadku wystarczy dosłownie jeden dzień w tygodniu na zrobienie tego jednego projektu czy 20 min na ogarnięcie materiału, a on nigdy tego nie robi, to po prostu nie rozumiem dlaczego nie może się w sobie zebrać i to zrobić.

[ama4]

Różnie bywa. Kolega się przebranżowił, poszedł do innej pracy w IT, w międzyczasie dopiero zaczął studia. Nie narzekał nigdy na zarobki.

Natomiast co do słów Autorki - generalnie za niego nie zdasz, jak jemu się nie będzie chciało samemu, to niewiele jesteś w stanie zrobić. Może spróbuj odpuścić zupełnie i zobaczyć, jaki będzie efekt.

[Celaena]

[1=7cd1d0bf3fc279e4e45587f 61c3d7242fa9c0a30;6835949 1]Dokładnie zgadzam się z przedmówczyniami. Takie matkowanie działa zwykle w odwrotną stronę i zrazi go. Nie wszyscy potrzebują dużo nauki, są osoby, które pamiętają do wykładów i nie muszą sobie tego powtarzać, a z tego co piszesz jest zdolny, szybko przyswaja wiedzę. Mimo, że informatyka to rozchwytywany zawód, niestety będzie musiał odbywać bezpłatne lub mało płatne staże, zdobyć doświadczenie zanim coś osiągnie, a twojej studia nie gwarantują, że będziesz miała dobrze płatną prace, jeśli w ogóle jakąś znajdziesz.[/QUOTE]

Wiem, na jeden staż mógł się dostać, ale nie chciało mu się zrobić projektu, który był warunkiem aby przyjęli go na ten staż. Bo w pewnym momencie przy pisaniu kodu utknął i nie wiedział co dalej i poddał się. I gdy jest coś, czego nie rozumie, też od razu się poddaje. Nawet nie próbuje zrozumieć materiału, jeśli nie zrozumiał go na wykładzie/ćwiczeniach bo uważa że mu nie wyjdzie i po co tracić czas.

Wiem że moje studia nie gwarantują mi pracy, jednakże studiuję dość dobrze płatny kierunek i mam trochę znajomości, a to, nie oszukujmy się, może mi kiedyś pomóc przy szukaniu pracy.

[LovinLight]

Napisane przez Celaena

Nie zaliczył roku, to jego pierwszy semestr, na pierwszym roku.
Nie czepiam się że nie uczy się tyle ile ja bym chciała. Chodziło mi o to, że jeśli czegoś na np kolokwium nie umie, to nie robi nic, aby to zmienić. Jeśli ma na kolokwium np 4 działy a ogarnia tylko jeden to nawet nie zagląda do pozostałych działów bo uważa że i tak się ich nie nauczy i jest tego za dużo i mu się nie chce.
Na razie udawało mu się zdać kilka kolokwiów bo większość materiału rozumiał z zajęć, ale zawalił już 2 kolokwia bo uznał że nie ma sensu się uczyć bo i tak tego nie zrozumie. I nie poprawił ich z tego samego powodu. Ma też dwa zaległe już projekty i nawet nie myśli o tym, aby zacząć nad nimi pracować.

Ojciec załatwił mu staż w firmie, w której pracuje, w wakacje. Uznał że jego syn coś tam umie i poradzi sobie. Dostał do zrobienia projekt, który miał zadecydować, czy przyjmą go na staż. Zaczął go robić, ale po 5-6 linijkach kodu utknął z tym programem i nie zrobił nic, aby rozwiązać problem, więcej do tego programu nie zajrzał i nie dostał się na staż.

Może faktycznie przesadzam. Jestem z małej wsi i staram się zrobić wszystko, żeby się stamtąd wyrwać i nie musieć tam nigdy więcej wracać. I gdy widzę że w jego przypadku wystarczy dosłownie jeden dzień w tygodniu na zrobienie tego jednego projektu czy 20 min na ogarnięcie materiału, a on nigdy tego nie robi, to po prostu nie rozumiem dlaczego nie może się w sobie zebrać i to zrobić.

a może jego zwyczajnie to nie kręci? poszedł na studia bo mu rodzice cisneli że ma na nie iść, wiec dla świetego spokoju poszedł, ale że to nie jego konik, to ma w te studia wywalone, podobnie w przypadku stażu który chciał mu załatwić ojciec..

może niech lepiej sie zastanowi co chce robic? jakby to było cos o czym marzy i co czuje ze jest mu pisane to gwarantuje ze zrobiłby duzo zeby dostać ten staż...

[201803290936]

Napisane przez Celaena

(...)
Ojciec załatwił mu staż w firmie, w której pracuje, w wakacje. Uznał że jego syn coś tam umie i poradzi sobie. Dostał do zrobienia projekt, który miał zadecydować, czy przyjmą go na staż. Zaczął go robić, ale po 5-6 linijkach kodu utknął z tym programem i nie zrobił nic, aby rozwiązać problem, więcej do tego programu nie zajrzał i nie dostał się na staż.
(...)

Cóż, może to jeszcze nie był na takim poziomie, aby to zrobić. Możliwe też, że on po prostu nie ma do tego smykałki. I pasji. Informatyka w rozumieniu praca ze sprzętem i kodem (programowanie, szukanie rozwiązań, radzenie sobie z problemami, doczytywanie o nowinkach itp.) to coś, do czego naprawdę trzeba mieć serce.

---------- Dopisano o 12:55 ---------- Poprzedni post napisano o 12:54 ----------

Napisane przez LovinLight

a może jego zwyczajnie to nie kręci? poszedł na studia bo mu rodzice cisneli że ma na nie iść, wiec dla świetego spokoju poszedł, ale że to nie jego konik, to ma w te studia wywalone, podobnie w przypadku stażu który chciał mu załatwić ojciec..

może niech lepiej sie zastanowi co chce robic? jakby to było cos o czym marzy i co czuje ze jest mu pisane to gwarantuje ze zrobiłby duzo zeby dostać ten staż...

Dokładnie. Lepiej zastanowić się teraz, niż za 5 lat obudzić z ręką w nocniku, jako informatyk z małymi kwalifikacjami.

[samotny_t]

[1=7cd1d0bf3fc279e4e45587f 61c3d7242fa9c0a30;6835949 1]Mimo, że informatyka to rozchwytywany zawód, niestety będzie musiał odbywać bezpłatne lub mało płatne staże[/QUOTE]
Jak ktoś idzie na bezpłatny staż w IT to jest frajerem roku

[Azhaar]

Może chłopak nie jest nieambitny, ale nie ma pomysłu na siebie?

Każde studia będą iść źle jeśli robi się je z przymusu. Oczywiście, na każdym kierunku znajdą się przedmioty trudniejsze i / lub bezsensowne, ale zasadniczo jeżeli ciągnie nas do ogólnej tematyki studiów, no to zaciskamy zęby i jakoś te mniej fajne elementy też ogarniamy.

Z opisu wynika, że chłopak poszedł na te studia z braku laku, więc myślę, że taka jest przyczyna.

A co było zanim rodzice namówili go na studiach? Rozmawialiście w ogóle jakie ma plany na przyszłość? Nie chodzi o jakieś konkretne deklaracje, no ale zazwyczaj człowiek po maturze wie własnie przynajmniej czy w ogóle chce iśc na studia a jak nie, to co robić.

A może on ma faktycznie taki plan, że chce być na utrzymaniu kobiety, a sam zajmować się domem. Trochę nietypowe, ale nikt mu nie zabroni. Więc może faktycznie lepiej wyjaśnić to teraz?

[Wesel]

Napisane przez Azhaar

Może chłopak nie jest nieambitny, ale nie ma pomysłu na siebie?

Każde studia będą iść źle jeśli robi się je z przymusu. Oczywiście, na każdym kierunku znajdą się przedmioty trudniejsze i / lub bezsensowne, ale zasadniczo jeżeli ciągnie nas do ogólnej tematyki studiów, no to zaciskamy zęby i jakoś te mniej fajne elementy też ogarniamy.

Z opisu wynika, że chłopak poszedł na te studia z braku laku, więc myślę, że taka jest przyczyna.

A co było zanim rodzice namówili go na studiach? Rozmawialiście w ogóle jakie ma plany na przyszłość? Nie chodzi o jakieś konkretne deklaracje, no ale zazwyczaj człowiek po maturze wie własnie przynajmniej czy w ogóle chce iśc na studia a jak nie, to co robić.

A może on ma faktycznie taki plan, że chce być na utrzymaniu kobiety, a sam zajmować się domem. Trochę nietypowe, ale nikt mu nie zabroni. Więc może faktycznie lepiej wyjaśnić to teraz?

Mnie też mama powtarzała, że jestem nie ambitna, bo nie chcę skończyć studiów, a nigdy się za nieambitną nie uważałam. Poszłam po prostu na studia z braku laku, nie widziałam w nich sensu.

Ambicja to stawianie sobie poprzeczki, ale ma sens tylko wtedy, gdy robimy to, co lubimy i chcemy w danej dziedzinie osiągać coraz więcej. Jeśli Twój chłopak studiuje bez przekonania, to raczej nie będzie w tym zakresie ambitny.

A może faktycznie Twój chłopak nie jest ambitny? Nie potrzebuje wiele i to, co ma mu wystarczy?

[ama4]

Pod presją rodziców w tamtym roku poszedł na studia.

Jakoś umknęło mi wcześniej to zdanie.

Tzn. jaki Twój chłopak miał plan na siebie? Może skoro olewa wszystko, to chce pokazać rodzicom, że jednak nie da się go wtłoczyć w ramy na siłę? Może bez sensu było go zmuszać?

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

Napisane przez Celaena

Cześć dziewczyny! Z moim chłopakiem spotykamy się ponad rok. Wszystko jest świetnie, jest dla mnie wyrozumiały, cierpliwy, kochany, rozumie mnie i ogólnie jest świetnym i dobrym człowiekiem. Bardzo go kocham. Ale jest jeden problem. Mój chłopak w ogóle nie ma ambicji. Mamy po 20 lat. Pod presją rodziców w tamtym roku poszedł na studia. Studiuje informatykę na naprawdę dobrej uczelni. Dostał się tam bez problemu bo matura poszła mu bardzo dobrze. Jest zdolny i szybko rozumie i przyswaja rzeczy, które ma na wykładach i ćwiczeniach. Jednak gdy przychodzi do zrobienia jakiś projekt, czy kolokwium do którego musi się trochę pouczyć, zaczyna się problem. W żaden sposób nie mogę przekonać go do tego, aby siadł i zrobił ten projekt/pouczył się. Nie działają żadne argumenty, a próbowałam już chyba wszystkiego. Mieszkamy w pewnej odległości od siebie i widujemy się głównie w weekendy i kilka razy udało mi się zmusić go do pouczenia się wraz ze mną. O dziwo dał się przekonać. Ale ostatnio i to nie działa.
Niedawno nawet zapytałam go, czy podobałoby mu się nasze wspólne, być może przyszłe życie, gdybym ja znalazła dobrą pracę po moim kierunku studiów a on pracowałby jako dostawca pizzy. Czy byłby szczęśliwy że większość funduszy w domu brałaby się z moich pieniędzy. Powiedział że przecież niektóre kobiety siedzą w domu i zajmują się domem i on też mógłby to robić. Niby okej, bo ja sama nie lubię prac typowo "domowych", ale zmuszenie go do sprzątania jest jeszcze trudniejsze niż do nauki, z gotowaniem podobnie, więc jakoś nie wierzę żeby sprawdził się jako "pani domu".
Powoli tracę wiarę że mogę mu w jakikolwiek sposób pomóc. Wykształcenie nie jest dla mnie najważniejsze, pieniądze też nie, ale wiem że on ma możliwości żeby mieć w przyszłości naprawdę dobrą pracę i jedyne czego mu trzeba, to chęci do skończenia studiów. Załamuję się gdy widzę, że nie robi nic, aby przezwyciężyć własne lenistwo i zacząć się uczyć. Dziewczyny... co mogę zrobić? Jak go zmotywować/ przekonać? Zależy mi na nim i nie chcę żeby zmarnował swoje życie przez lenistwo.

Adoptowałaś go?
Masz problem ze sobą, a nie z chłopakiem. Próbujesz go kontrolować, ustawiać według swoich wytycznych, wymagasz od niego, zmuszasz go do robienia tego, co ty uważasz za ważne.

Popracuj nad sobą.

[lubiekielbase]

Napisane przez Celaena

Cześć dziewczyny! Z moim chłopakiem spotykamy się ponad rok. Wszystko jest świetnie, jest dla mnie wyrozumiały, cierpliwy, kochany, rozumie mnie i ogólnie jest świetnym i dobrym człowiekiem. Bardzo go kocham. Ale jest jeden problem. Mój chłopak w ogóle nie ma ambicji. Mamy po 20 lat. Pod presją rodziców w tamtym roku poszedł na studia. Studiuje informatykę na naprawdę dobrej uczelni. Dostał się tam bez problemu bo matura poszła mu bardzo dobrze. Jest zdolny i szybko rozumie i przyswaja rzeczy, które ma na wykładach i ćwiczeniach. Jednak gdy przychodzi do zrobienia jakiś projekt, czy kolokwium do którego musi się trochę pouczyć, zaczyna się problem. W żaden sposób nie mogę przekonać go do tego, aby siadł i zrobił ten projekt/pouczył się. Nie działają żadne argumenty, a próbowałam już chyba wszystkiego. Mieszkamy w pewnej odległości od siebie i widujemy się głównie w weekendy i kilka razy udało mi się zmusić go do pouczenia się wraz ze mną. O dziwo dał się przekonać. Ale ostatnio i to nie działa.
Niedawno nawet zapytałam go, czy podobałoby mu się nasze wspólne, być może przyszłe życie, gdybym ja znalazła dobrą pracę po moim kierunku studiów a on pracowałby jako dostawca pizzy. Czy byłby szczęśliwy że większość funduszy w domu brałaby się z moich pieniędzy. Powiedział że przecież niektóre kobiety siedzą w domu i zajmują się domem i on też mógłby to robić. Niby okej, bo ja sama nie lubię prac typowo "domowych", ale zmuszenie go do sprzątania jest jeszcze trudniejsze niż do nauki, z gotowaniem podobnie, więc jakoś nie wierzę żeby sprawdził się jako "pani domu".
Powoli tracę wiarę że mogę mu w jakikolwiek sposób pomóc. Wykształcenie nie jest dla mnie najważniejsze, pieniądze też nie, ale wiem że on ma możliwości żeby mieć w przyszłości naprawdę dobrą pracę i jedyne czego mu trzeba, to chęci do skończenia studiów. Załamuję się gdy widzę, że nie robi nic, aby przezwyciężyć własne lenistwo i zacząć się uczyć. Dziewczyny... co mogę zrobić? Jak go zmotywować/ przekonać? Zależy mi na nim i nie chcę żeby zmarnował swoje życie przez lenistwo.

Widujecie się w weekendy i zamiast spędzić miło czas zmuszasz go do nauki? Ja bym na jego miejscu wiała...

Autorko, on ma 20 lat, ma czas na ogarnięcie się. Maturę zdał dobrze, może nie musi uczyć się tyle co ty. Może projekt robi w 2 h, a nie w 6. Może nie uczy się, bo zna już te rzeczy/programy/kody? Może jest leniwy, ale na razie mu to wystarcza.

A ty wyskakujesz z tym, że to ty będziesz więcej zarabiać, w weekend zamiast odpocząć od uczelni zmuszasz go do nauki. Jedyne do czego go tym zachęcasz to do zerwania z Tobą.

[_vixen_]

Dziwne, informatycy to sa zazwyczaj pasjonaci, wołami ich trzeba od komputera osiągnąć. Jeżeli nie ma pasji w tym zawodzie, to mitycznych zarobków programisty na pewno nie osiągnie
Ale to on ma chcieć, a nie autorka wątku czy rodzice.
Ciekawa jestem tez, jak wyobraża sobie zycie za pensje dostawcy pizzy.

[cava]

Może on tego nie lubi zwyczajnie? Rodzice kazali iść na informatykę, to się niestety dostał.
Ale jak siada i widzi te flaki z olejem, to mu gorzej zwyczajnie.
Ja tam rozumiem, na samą myśl o pisaniu jakichś kodów tak mi gorzej, ze by wolała w stajni gnój z pod koni wywalać. IMO- ciekawsze zajęcie i przede wszystkim bardziej znośne długoterminowo.

[201803290936]

Napisane przez _vixen_

Dziwne, informatycy to sa zazwyczaj pasjonaci, wołami ich trzeba od komputera osiągnąć. Jeżeli nie ma pasji w tym zawodzie, to mitycznych zarobków programisty na pewno nie osiągnie
Ale to on ma chcieć, a nie autorka wątku czy rodzice.
Ciekawa jestem tez, jak wyobraża sobie zycie za pensje dostawcy pizzy.

Szczególnie, że nie każdy informatyk to programista (w sensie pisania kodów od podstaw).

[aidam11]

Napisane przez niemanicka

również mam kolegę który wyciąga ponad 5 kawałków a studiów nie skończył, działa oczywiście w informatyce jako samouk a ja kończę studia, ostatni rok, konferencje, koła naukowe, festiwale, stypendia rektora...i pracuję za 2 brutto oczywiście będę dążyć do zmiany ale jak koleżanka wyżej napisała studia same w sobie nie gwarantują wielkiego sukcesu

Za duże pieniądze duże firmy zatrudniają programistów prawie tylko i wyłącznie jeśli mają duże doświadczenie i co najmniej wyższe wykształcenie. Dobry papierek ze studiami drugiego stopnia to prawie jest niezbędny przy rekrutacji na te wyższe stanowiska.

[ama4]

Napisane przez aidam11

Za duże pieniądze duże firmy zatrudniają programistów prawie tylko i wyłącznie jeśli mają duże doświadczenie i co najmniej wyższe wykształcenie. Dobry papierek ze studiami drugiego stopnia to prawie jest niezbędny przy rekrutacji na te wyższe stanowiska.

Nie wiem czy piszesz o jakimś konkretnym mieście/państwie, czy tak ogólnie, ale to już nie do końca tak wygląda. Przynajmniej w niektórych miastach to już tak nie wygląda.

[aidam11]

Napisane przez ama4

Nie wiem czy piszesz o jakimś konkretnym mieście/państwie, czy tak ogólnie, ale to już nie do końca tak wygląda. Przynajmniej w niektórych miastach to już tak nie wygląda.

Piszę o stolicy i o dużych firmach zatrudniających więcej niż 20 programistów do obsługi. Nie piszę o typowych firmach informatycznych bo wielu programistów nie lubi pracy tego typu w stresie i ciągłych terminach końców projektów. Takich firm jest w stolicy coś około 20, to głównie banki, firmy ubezpieczeniowe i telekomunikacyjne.

[skwaruszek]

Napisane przez ama4

Nie wiem czy piszesz o jakimś konkretnym mieście/państwie, czy tak ogólnie, ale to już nie do końca tak wygląda. Przynajmniej w niektórych miastach to już tak nie wygląda.

Z tego co słyszałam, to w wielu miejscach tak wygląda. Muszą być wyższe. Ale nie musi być to magister z informatyki, jakiekolwiek wyższe.
Kiedyś przy rozmowie o pracę (po poleceniu przez innego pracownika) znajomy usłyszał "Ale Pan bez wyższego? Nie ma opcji - u nas bez studiów jest tylko sprzątaczka." Po co zamykać sobie drzwi na jakąś opcję? W dzisiejszych czasach zrobić studia to nie jest wielkie osiągnięcie.

Jak chłopak nie lubi programować to niech się lepiej zmieni branżę na coś, co lubi. Przy każdej rozmowie o pracę sprawdzają umiejętności. Pogadaj z nim jak widzi swoją przyszłość, przecież go nie zmusisz do uczenia.

[Wesel]

Napisane przez _vixen_

Dziwne, informatycy to sa zazwyczaj pasjonaci, wołami ich trzeba od komputera osiągnąć. Jeżeli nie ma pasji w tym zawodzie, to mitycznych zarobków programisty na pewno nie osiągnie
Ale to on ma chcieć, a nie autorka wątku czy rodzice.
Ciekawa jestem tez, jak wyobraża sobie zycie za pensje dostawcy pizzy.

Ale on nie jest informatykiem . Poszedł na studia, bo rodzice mu kazali, a nie z pasji.

[samotny_t]

Napisane przez skwaruszek

Z tego co słyszałam, to w wielu miejscach tak wygląda. Muszą być wyższe. Ale nie musi być to magister z informatyki, jakiekolwiek wyższe.

Kretynizm w czystej postaci Olewanie wykształcenia kandydata lub żądanie wyższego kierunkowego to dwie strategie, o prymat między nimi można się spierać. Natomiast żądanie "dowolnego wyższego" to zwykła głupota.

[skwaruszek]

Napisane przez samotny_t

Kretynizm w czystej postaci Olewanie wykształcenia kandydata lub żądanie wyższego kierunkowego to dwie strategie, o prymat między nimi można się spierać. Natomiast żądanie "dowolnego wyższego" to zwykła głupota.

Wiesz, wiele osób nie pracuje w branży. Bardziej liczy się dla pracodawcy doświadczenie. Czyli jest skłonny zatrudnić pracownika z doświadczeniem w informatyce po pedagogice, niż takiego po informatyce co wypadł gorzej na testach
Ale wyższe musi być

[Vairen]

Napisane przez Celaena

Cześć dziewczyny! Z moim chłopakiem spotykamy się ponad rok. Wszystko jest świetnie, jest dla mnie wyrozumiały, cierpliwy, kochany, rozumie mnie i ogólnie jest świetnym i dobrym człowiekiem. Bardzo go kocham. Ale jest jeden problem. Mój chłopak w ogóle nie ma ambicji. Mamy po 20 lat. Pod presją rodziców w tamtym roku poszedł na studia. Studiuje informatykę na naprawdę dobrej uczelni. Dostał się tam bez problemu bo matura poszła mu bardzo dobrze. Jest zdolny i szybko rozumie i przyswaja rzeczy, które ma na wykładach i ćwiczeniach. Jednak gdy przychodzi do zrobienia jakiś projekt, czy kolokwium do którego musi się trochę pouczyć, zaczyna się problem. W żaden sposób nie mogę przekonać go do tego, aby siadł i zrobił ten projekt/pouczył się. Nie działają żadne argumenty, a próbowałam już chyba wszystkiego. Mieszkamy w pewnej odległości od siebie i widujemy się głównie w weekendy i kilka razy udało mi się zmusić go do pouczenia się wraz ze mną. O dziwo dał się przekonać. Ale ostatnio i to nie działa.
Niedawno nawet zapytałam go, czy podobałoby mu się nasze wspólne, być może przyszłe życie, gdybym ja znalazła dobrą pracę po moim kierunku studiów a on pracowałby jako dostawca pizzy. Czy byłby szczęśliwy że większość funduszy w domu brałaby się z moich pieniędzy. Powiedział że przecież niektóre kobiety siedzą w domu i zajmują się domem i on też mógłby to robić. Niby okej, bo ja sama nie lubię prac typowo "domowych", ale zmuszenie go do sprzątania jest jeszcze trudniejsze niż do nauki, z gotowaniem podobnie, więc jakoś nie wierzę żeby sprawdził się jako "pani domu".
Powoli tracę wiarę że mogę mu w jakikolwiek sposób pomóc. Wykształcenie nie jest dla mnie najważniejsze, pieniądze też nie, ale wiem że on ma możliwości żeby mieć w przyszłości naprawdę dobrą pracę i jedyne czego mu trzeba, to chęci do skończenia studiów. Załamuję się gdy widzę, że nie robi nic, aby przezwyciężyć własne lenistwo i zacząć się uczyć. Dziewczyny... co mogę zrobić? Jak go zmotywować/ przekonać? Zależy mi na nim i nie chcę żeby zmarnował swoje życie przez lenistwo.

Najpierw go rodzice wypchnęli na studia, a teraz dziewczyna zmusza do nauki. Współczuję mu. Prawda jest taka, że ambicje to on musi mieć w sobie, a nie w Tobie autorko. Daj mu przestrzeń, żeby mogły się one narodzić. Nie naciskaj, nie baw się w jego mamusię. Jeśli stwierdzisz, że nie ma takich ambicji, które chcesz widzieć u swojego faceta, to go nie zmieniaj na siłę, tylko zostaw i poszukaj innego.