Braki w inteligencji i wiedzy - największy kompleks

[malangie]

Długo zastanawiałam się, czy założyć temat, ale ostatnio ktoś mi uświadomił, że moje zachowanie nie jest normalne... I może spojrzycie na to z boku, ocenicie, doradzicie.

Mam duży kompleks na punkcie swojej inteligencji i stanu wiedzy w sumie od zawsze, ale ostatnio to stało się moją obsesją. Ubzdurałam sobie, że mogę to zmienić i jakiś rok temu zaczęłam intensywnie nad tym pracować - czytałam różne artykuły, żeby wiedzieć, co się dzieje w polityce krajowej i w innych miejscach (wcześniej nie interesowałam się tym za bardzo). Zaczęłam regularniej uczyć się języka, którego naukę zaniedbałam wiele lat temu i jakoś zapełnić braki z jednego przedmiotu szkolnego, którego nigdy nie lubiłam i przeciętny gimnazjalista pewnie wie więcej ode mnie w tym temacie. Dodatkowo zgłębiam wiedzę w dziedzinie, która mnie zainteresowała, na przykład czytam różne publikacje naukowe na ten temat. Wymyśliłam sobie też, że czytanie dużej ilości książek dobrze wpłynie na mój zasób słownictwa i będzie gimnastyką dla wyobraźni/mózgu. Kiedy jestem zmęczona, z reguły oglądam sobie jakiś film dokumentalny o interesującym mnie temacie, staram się też więcej obcować ze sztuką, czytam o artystach, chodzę na wystawy, słucham utworów.

No i po pierwsze: to nic nie daje. Jak byłam głupia, tak jestem nadal . Jednak mam trochę więcej wiedzy, więc może to nie poszło na marne...
Po drugie: i tak nadal boję się odezwać między ludźmi. Mam wrażenie, że każdy wie więcej ode mnie, że moje wnioski są bez sensu lub tak oczywiste, że nie warto ich wypowiadać... No więc wstyd mi podejmować dyskusję, szczególnie jeśli rozmawiam z kimś lepiej wykształconym.
Po trzecie: to się powoli staje moją obsesją. Od kilku miesięcy czuję nieustanne wyrzuty sumienia gdy na przykład w wolny dzień wstanę parę godzin później niż planowałam, wyjdę gdzieś ze znajomymi lub zasiedzę się w internecie robiąc głupoty. Nie potrafię się zrelaksować, moim jedynym dozwolonym odpoczynkiem jest książka lub film dokumentalny (mogę czasami obejrzeć jakiś inny film, ale musi być po francusku, żeby "przypominać sobie język"). Mam też stale bałagan w mieszkaniu, bo zwyczajnie szkoda mi czasu na to wszystko. Rzuciłam sport, który lubiłam, bo miałam wyrzuty sumienia.

To jest okropne. Z jednej strony nie chcę pozostać głupia, a z drugiej boję się, że popadnę w skrajność. Co mi radzicie?

[Wesel]

Napisane przez malangie

Długo zastanawiałam się, czy założyć temat, ale ostatnio ktoś mi uświadomił, że moje zachowanie nie jest normalne... I może spojrzycie na to z boku, ocenicie, doradzicie.

Mam duży kompleks na punkcie swojej inteligencji i stanu wiedzy w sumie od zawsze, ale ostatnio to stało się moją obsesją. Ubzdurałam sobie, że mogę to zmienić i jakiś rok temu zaczęłam intensywnie nad tym pracować - czytałam różne artykuły, żeby wiedzieć, co się dzieje w polityce krajowej i w innych miejscach (wcześniej nie interesowałam się tym za bardzo). Zaczęłam regularniej uczyć się języka, którego naukę zaniedbałam wiele lat temu i jakoś zapełnić braki z jednego przedmiotu szkolnego, którego nigdy nie lubiłam i przeciętny gimnazjalista pewnie wie więcej ode mnie w tym temacie. Dodatkowo zgłębiam wiedzę w dziedzinie, która mnie zainteresowała, na przykład czytam różne publikacje naukowe na ten temat. Wymyśliłam sobie też, że czytanie dużej ilości książek dobrze wpłynie na mój zasób słownictwa i będzie gimnastyką dla wyobraźni/mózgu. Kiedy jestem zmęczona, z reguły oglądam sobie jakiś film dokumentalny o interesującym mnie temacie, staram się też więcej obcować ze sztuką, czytam o artystach, chodzę na wystawy, słucham utworów.

No i po pierwsze: to nic nie daje. Jak byłam głupia, tak jestem nadal . Jednak mam trochę więcej wiedzy, więc może to nie poszło na marne...
Po drugie: i tak nadal boję się odezwać między ludźmi. Mam wrażenie, że każdy wie więcej ode mnie, że moje wnioski są bez sensu lub tak oczywiste, że nie warto ich wypowiadać... No więc wstyd mi podejmować dyskusję, szczególnie jeśli rozmawiam z kimś lepiej wykształconym.
Po trzecie: to się powoli staje moją obsesją. Od kilku miesięcy czuję nieustanne wyrzuty sumienia gdy na przykład w wolny dzień wstanę parę godzin później niż planowałam, wyjdę gdzieś ze znajomymi lub zasiedzę się w internecie robiąc głupoty. Nie potrafię się zrelaksować, moim jedynym dozwolonym odpoczynkiem jest książka lub film dokumentalny (mogę czasami obejrzeć jakiś inny film, ale musi być po francusku, żeby "przypominać sobie język"). Mam też stale bałagan w mieszkaniu, bo zwyczajnie szkoda mi czasu na to wszystko. Rzuciłam sport, który lubiłam, bo miałam wyrzuty sumienia.

To jest okropne. Z jednej strony nie chcę pozostać głupia, a z drugiej boję się, że popadnę w skrajność. Co mi radzicie?

Popracować nad samooceną .

[Djuno]

Terapię <3

[AgaGiraffe]

Autorko, a czy poza tą 'obsesją' masz jakieś konkretne talenty, zainteresowania które rozwijasz? Coś, co NAPRAWDĘ LUBISZ robić i w czym dobrze się czujesz i jest to takie 'Twoje'??

[OldWorldBlues]

Napisane przez malangie

Długo zastanawiałam się, czy założyć temat, ale ostatnio ktoś mi uświadomił, że moje zachowanie nie jest normalne... I może spojrzycie na to z boku, ocenicie, doradzicie.

Mam duży kompleks na punkcie swojej inteligencji i stanu wiedzy w sumie od zawsze, ale ostatnio to stało się moją obsesją. Ubzdurałam sobie, że mogę to zmienić i jakiś rok temu zaczęłam intensywnie nad tym pracować - czytałam różne artykuły, żeby wiedzieć, co się dzieje w polityce krajowej i w innych miejscach (wcześniej nie interesowałam się tym za bardzo). Zaczęłam regularniej uczyć się języka, którego naukę zaniedbałam wiele lat temu i jakoś zapełnić braki z jednego przedmiotu szkolnego, którego nigdy nie lubiłam i przeciętny gimnazjalista pewnie wie więcej ode mnie w tym temacie. Dodatkowo zgłębiam wiedzę w dziedzinie, która mnie zainteresowała, na przykład czytam różne publikacje naukowe na ten temat. Wymyśliłam sobie też, że czytanie dużej ilości książek dobrze wpłynie na mój zasób słownictwa i będzie gimnastyką dla wyobraźni/mózgu. Kiedy jestem zmęczona, z reguły oglądam sobie jakiś film dokumentalny o interesującym mnie temacie, staram się też więcej obcować ze sztuką, czytam o artystach, chodzę na wystawy, słucham utworów.

No i po pierwsze: to nic nie daje. Jak byłam głupia, tak jestem nadal . Jednak mam trochę więcej wiedzy, więc może to nie poszło na marne...
Po drugie: i tak nadal boję się odezwać między ludźmi. Mam wrażenie, że każdy wie więcej ode mnie, że moje wnioski są bez sensu lub tak oczywiste, że nie warto ich wypowiadać... No więc wstyd mi podejmować dyskusję, szczególnie jeśli rozmawiam z kimś lepiej wykształconym.
Po trzecie: to się powoli staje moją obsesją. Od kilku miesięcy czuję nieustanne wyrzuty sumienia gdy na przykład w wolny dzień wstanę parę godzin później niż planowałam, wyjdę gdzieś ze znajomymi lub zasiedzę się w internecie robiąc głupoty. Nie potrafię się zrelaksować, moim jedynym dozwolonym odpoczynkiem jest książka lub film dokumentalny (mogę czasami obejrzeć jakiś inny film, ale musi być po francusku, żeby "przypominać sobie język"). Mam też stale bałagan w mieszkaniu, bo zwyczajnie szkoda mi czasu na to wszystko. Rzuciłam sport, który lubiłam, bo miałam wyrzuty sumienia.

To jest okropne. Z jednej strony nie chcę pozostać głupia, a z drugiej boję się, że popadnę w skrajność. Co mi radzicie?

Eee, nie jesteś ani nieinteligentna ani nie brakuje Ci wiedzy (z tego co piszesz). Uwierz, da się to określić na podstawie takiej nawet prostej rzeczy jak post tej długości. Wszystko jest na swoim miejscu - interpunkcja, brak błędów ortograficznych, czyta się dość lekko. Także głupia na pewno nie jesteś i tak - stwierdzam to tylko i wyłącznie po Twoim poście. Dla mnie umiejętność lekkiego i poprawnego pisania to nieodłączny element kojarzący się z osobą inteligentną.
Nie pomyślałaś może, że jesteś po prostu bardzo ambitna? Nie chcę napisać zbyt ambitna (bo takie pojęcie nawet nie istnieje, nie można być zbyt ambitnym), ale być może stawiasz sobie zbyt wysokie wymagania i dajesz zbyt mało czasu, oczekując w sobie jednocześnie zbyt radykalnej zmiany? (Prawdopodobnie nawet niepotrzebnej.)
Problem leży w Twojej samoocenie. Nie ma nic złego w poszerzaniu swojej wiedzy; w oglądaniu filmów dokumentalnych, czytaniu książek, nauki języka. Kontynuuj to co robisz, tylko nie poświęcaj kosztem tego innych rzeczy, uwierz siebie i nie traktuj wszystkich wokół jak laureatów nagrody Nobla.

[ViLLeMkA]

Poczytaj o syndromie oszusta! Mnóstwo kobiet (i nie tylko) to ma, jeśli mają wobec siebie wysokie oczekiwania

[BeHappyy]

Musisz sie pozbyc tego kompleksu. Nie pozbedziesz sie go uczac sie na sile i porzadkujac swoje zycie w inny sposob... chyba ze to po prostu lubisz to to rób Jesli jednak zmieniasz swoje życie tylko po to, by wygrac z tym co Cie tak męczy to jest to zla droga, bo nigdy nie dojdziesz do upragnionego punktu. Jedyne co w tej sytuacji mozesz zrobic to majac logike (jest zawsze z nami, bo nie cierpi tak jak emocje) ocenic, czy rzeczywiscie brak wiedzy Cie meczy czy moze boisz sie uczucia osmieszenia i tego co pomysla o Tobie inni.
Po prostu przestan walczyc o opine. Pogodz sie z tym, ze inni moga wiedziec od Ciebie wiecej lub ze poczujesz sie gorzej, ale to nie swiadczy o Tobie nic fatalnego i nie wierz tak bardzo swoim emocjom, tylko rob to na co masz ochote. Porzuć poczucie winy i badz cierpliwa na nowej drodze, aż Twoja emocjonalnosc polaczy sie z Tym co logicznie uwazasz za szczesliwa droge

[malangie]

Napisane przez AgaGiraffe

Autorko, a czy poza tą 'obsesją' masz jakieś konkretne talenty, zainteresowania które rozwijasz? Coś, co NAPRAWDĘ LUBISZ robić i w czym dobrze się czujesz i jest to takie 'Twoje'??

Mam . Jedna dziedzina jest związana z tym, co robię w życiu (i przede wszystkim staram się dowiadywać jak najwięcej w tym temacie), a druga bardzo mnie interesuje i traktuję zgłębianie jej jako hobby. No i inna sprawa - ja po prostu lubię się uczyć, nawet kiedy biorę sobie temat, który mnie w ogóle nie ciekawi, to i tak mam satysfakcję.

Napisane przez OldWorldBlues

Eee, nie jesteś ani nieinteligentna ani nie brakuje Ci wiedzy (z tego co piszesz). Uwierz, da się to określić na podstawie takiej nawet prostej rzeczy jak post tej długości. Wszystko jest na swoim miejscu - interpunkcja, brak błędów ortograficznych, czyta się dość lekko. Także głupia na pewno nie jesteś i tak - stwierdzam to tylko i wyłącznie po Twoim poście. Dla mnie umiejętność lekkiego i poprawnego pisania to nieodłączny element kojarzący się z osobą inteligentną.
Nie pomyślałaś może, że jesteś po prostu bardzo ambitna? Nie chcę napisać zbyt ambitna (bo takie pojęcie nawet nie istnieje, nie można być zbyt ambitnym), ale być może stawiasz sobie zbyt wysokie wymagania i dajesz zbyt mało czasu, oczekując w sobie jednocześnie zbyt radykalnej zmiany? (Prawdopodobnie nawet niepotrzebnej.)
Problem leży w Twojej samoocenie. Nie ma nic złego w poszerzaniu swojej wiedzy; w oglądaniu filmów dokumentalnych, czytaniu książek, nauki języka. Kontynuuj to co robisz, tylko nie poświęcaj kosztem tego innych rzeczy, uwierz siebie i nie traktuj wszystkich wokół jak laureatów nagrody Nobla.

Problem w tym, że ja chyba nie potrafię nie robić tego kosztem innych rzeczy... Mam wyrzuty sumienia, gdy zrobię coś dla przyjemności, a nie dla rozwoju.

Napisane przez ViLLeMkA

Poczytaj o syndromie oszusta! Mnóstwo kobiet (i nie tylko) to ma, jeśli mają wobec siebie wysokie oczekiwania

O, dziękuję, poczytałam trochę i w wolnej chwili jeszcze się zagłębię .

Napisane przez BeHappyy

Musisz sie pozbyc tego kompleksu. Nie pozbedziesz sie go uczac sie na sile i porzadkujac swoje zycie w inny sposob... chyba ze to po prostu lubisz to to rób Jesli jednak zmieniasz swoje życie tylko po to, by wygrac z tym co Cie tak męczy to jest to zla droga, bo nigdy nie dojdziesz do upragnionego punktu. Jedyne co w tej sytuacji mozesz zrobic to majac logike (jest zawsze z nami, bo nie cierpi tak jak emocje) ocenic, czy rzeczywiscie brak wiedzy Cie meczy czy moze boisz sie uczucia osmieszenia i tego co pomysla o Tobie inni.
Po prostu przestan walczyc o opine. Pogodz sie z tym, ze inni moga wiedziec od Ciebie wiecej lub ze poczujesz sie gorzej, ale to nie swiadczy o Tobie nic fatalnego i nie wierz tak bardzo swoim emocjom, tylko rob to na co masz ochote. Porzuć poczucie winy i badz cierpliwa na nowej drodze, aż Twoja emocjonalnosc polaczy sie z Tym co logicznie uwazasz za szczesliwa droge

Spróbuję to ocenić, dzięki .
Nie wiem, czy uda mi się odciąć od tego emocjonalnie i porzucić poczucie winy...


A myślicie, że te wszystkie czynności, które wykonuję, po pewnym czasie dadzą jakieś efekty? Czy to walka z wiatrakami i w tym wieku już jestem skazana na bycie tępakiem ?

[Wesel]

Napisane przez malangie

Mam wyrzuty sumienia, gdy zrobię coś dla przyjemności, a nie dla rozwoju.

Nie wiem, czy uda mi się odciąć od tego emocjonalnie i porzucić poczucie winy...

A myślicie, że te wszystkie czynności, które wykonuję, po pewnym czasie dadzą jakieś efekty? Czy to walka z wiatrakami i w tym wieku już jestem skazana na bycie tępakiem ?

Idź na terapię, jeśli tak myślisz, bo teraz to faktycznie jest walka z wiatrakami i nie da to żadnych efektów. Poprzeczkę ciągle będziesz sobie podnosić i nigdy nie będzie temu końca.

Poza tym - Twoim problemem nie jest bycie tępakiem, więc tym bardziej nie osiągniesz efektu, bo likwidujesz problem, którego nie ma.

[ViLLeMkA]

malangie, nie jesteś tępakiem, tylko myślisz, że jesteś tępakiem, a to różnica.

Na ogół ci ludzie, którzy mają najwięcej wątpliwości, w ogóle nie są głupi.

Może masz bardzo nierealne wyobrażenia poziomu inteligencji innych ludzi. Często ludzie sprawiają wrażenie mądrzejszych niż są, trochę udają, a sami mają sporo wątpliwości.