Co jest w życiu ważne?

[AshaL]

Hej dziewczyny,

do założenia tego wątku skłoniły mnie moje ostatnie osobiste przemyślenia. Mianowicie przez tyle lat wiedziałam czego dokładnie chcę od życia i realizowałam swoje cele, można powiedzieć, że z sukcesem. Właściwie to wszystko potoczyło się po mojej myśli.

Jednak jestem teraz w takim momencie życia, w którym zdałam sobie sprawę, że to wszystko co osiągnęłam wcale nie daje mi szczęścia. Kosztowało mnie to bardzo dużo wysiłku i niestety zdrowia psychicznego. Jestem zmęczona życiem a mam dopiero 28 lat.

Ukończyłam ambitne studia, wyjechałam do Anglii, znalazłam pracę w pokrewnym zawodzie. Jako, że pochodzę z biednej rodziny, myślałam, że pieniądze dadzą mi szczęście, jednak widzę teraz, że to nie prawda ...

Jedyna decyzja, z której się tak naprawdę cieszę to jest to, że wybrałam sobie naprawdę wspaniałego partnera i to jest jedyny mój wybór, którego bym na chwilę obecną nie zakwestionowała.

Po tych kilku latach na emigracji czuję, że potrzebuję wrócić do kraju, miejsca, w którym czułam się szczęśliwa. Miejsca, w którym doceniałam przyrodę, ludzi. Miejsca, w którym przede wszystkim czułam się wolna. Ale tutaj też nachodzą mnie duże wątpliwości, gdyż boję się, że jak wrócę to nic się nie zmieni. Bo skoro pomyliłam się już kilka razy (kierunek studiów, ścieżka zawodowa i miejsce zamieszkania) to czy nie mylę się i tym razem? Nie wiem już sama czy to kraj jest tak depresyjny czy po prostu dopadła mnie proza życia.

Wracając do tematu wątku. Chciałabym się dowiedzieć czy Wy znalazłyście swoje szczęście w życiu? Czy możecie z ręką na sercu stwierdzić, że to co chciałyście, osiągnęłyście i sprawia Wam to satysfakcję? A może życie nie potoczyło się początkowo obraną ścieżka a uczucie szczęścia Wam mimo wszystko towarzyszy? Co Wam sprawia radość i jak ją znalazłyście?

[201704060907]

Moje życie jest całkowicie inne od tego, co planowałam.
Potoczyło się po gorszych torach, i w sumie już chyba nie da się tego odnowić.

W przypływie szczerości powiem, że w tym momencie życia jakim jestem planowałam - mieć już dziecko, męża i stałą pracę od 4 lat - niestety nic z tego się nie trafiło i nic się nie udało, do tej pory nie wiem, co jest w życiu ważne.

Właściwie moje życie kręciło się w koło szkoły/studiów i domu.
Ja nawet nie mam hobby.

[travis]

Ja podobnie
Myślałam że w wieku 30 będę ustabilizowana, niestety nie mam ani dziecka ani mieszkania /domu swojego.
Prace mam nienajgorzej płatna ale nie nawidze jej całym sercem😂

Wysłane z mojego E5823 przy użyciu Tapatalka

[Liara_Tsoni]

Udało mi się osiągnąć sporo, jednak moje zycie wygląda zupełnie inaczej niż sobie planowałam za młodych lat. Ba, wygląda inaczej niż sobie jeszcze 4 lata temu wyobrażałam.
Co jest dla mnie w tej chwili ważne? Dobra praca i utrzymanie się w niej, w dalszej perspektywie założenie rodziny, choć teraz nie mam już na to takiego ciśnienia.

[nyana89]

Napisane przez AshaL

Czy możecie z ręką na sercu stwierdzić, że to co chciałyście, osiągnęłyście i sprawia Wam to satysfakcję

Takie rzeczy to ja mogę stwierdzić za 50 lat, a nie mając 25

[shaylla]

Napisane przez nyana89

Takie rzeczy to ja mogę stwierdzić za 50 lat, a nie mając 25

Heh, wyjęłaś mi to z ust.

Aż mi się ciśnie jeszcze - If You want to make God laugh tell him about Your plans.
Nie ma co się spinać, nie wiadomo ile planować. Bo życie zaskakuje. Ja 10 lat temu kończąc studia też miałam jakieś plany. Wyszło zupełnie inaczej, ale jestem szcześliwa i wdzięczna za to, co mam. Czy spełniona? To chyba faktycznioe pytanie godne łoża śmierci

[lightangel]

Moje życie również bardzo różni się od tego co sobie wyobrażałam i planowałam, nie mam perspektyw na realizację planów. W pewnym momencie dotarło do mnie że żyję z dnia na dzień i tak naprawdę niewiele mnie cieszy. Jak się tak porządnie zastanowić to chyba nawet nie wiem jak wygląda prawdziwe szczęście. Niby jakieś tam człowiek ma wyobrażenia, ale ja chyba najzwyczajniej nigdy nie doświadczyłam tego uczucia i nie wiem jak miałoby wyglądać u mnie.

Obserwując znajomych i innych ludzi wokół mnie mam wrażenie że nie jestem w tym temacie odosobniona. Wydaje mi się że wiele osób jest zbyt mocno przytłoczonych codziennością żeby zaprzątać sobie głowę pogonią za mitycznym szczęściem. Mimo wszystko mam nadzieję że się mylę i jednak wiele osób potrafi znaleźć w życiu coś co ich uszczęśliwi.

[201712242137]

Ja osobiscie w ogole nie jestem zadowolona ze swojego zycia, no ale mnie sie nie uklada ani w sferze zawodowej, ani prywatnej, wiec to nic dziwnego. Dlatego czytanie, ze ktos ulozyl sobie zycie wg planu i niby wszystko powinno byc super, a mimo to i tak ta osoba nie czuje sie spelniona, przygnebia mnie jeszcze bardziej i utwierdza w przeswiadczeniu, ktore mam od jakiegos czasu, ze i tak nie warto sie starac.

[ViLLeMkA]

Napisane przez AshaL

Wracając do tematu wątku. Chciałabym się dowiedzieć czy Wy znalazłyście swoje szczęście w życiu? Czy możecie z ręką na sercu stwierdzić, że to co chciałyście, osiągnęłyście i sprawia Wam to satysfakcję? A może życie nie potoczyło się początkowo obraną ścieżka a uczucie szczęścia Wam mimo wszystko towarzyszy? Co Wam sprawia radość i jak ją znalazłyście?

Czuję się szczęśliwa. Mam wrażenie, że moje życie do tej pory potoczyło się nawet lepiej niż chciałam (taki najlepszy możliwy scenariusz).

Ale ważne jest żeby skupiać się na pozytywnych aspektach. Nigdy nie jest idealnie. Dużo daje optymistyczne nastawienie i docenianie nawet drobiazgów, bo życie się z nich składa

Dobry związek i przyzwoite zarobki - myślę, że to całkiem sporo powodów do zadowolenia.

[mabi27]

W wieku 34/35 lat czyli aktualnie, dokonalam i dokonuje kolosalnych zmian w życiu, i tak naprawdę nigdy bym siebie nie podejrzewała o to, że się odważę. A już miałam pewien rodzaj stabilizacji.
Teraz już nie robię dalekosiężnych planów. Najwyżej na dwa miesiące. Potem i tak wszystko wywraca się do góry nogami.

[mogg]

Ja mam 30 lat. Myslalam ze bede miala piekny dom, meza i dzieci oraz prace marzen i wakacje za granica. Po prostu ze bede szczesliwa.

A co mam ?
Mam mieszkanie ale wlasnie zakupilusmy nowe ktore sie buduje. Wyszlam za maz 2 lata temu. Dzieci nie mamy bo nue czuje jeszcze checi rezygnacji z pracy, a prace ktora wykonuje kocham.
Wyjezdzamy ba wajacje raz w roku moze nie sa to wakacje takue full wypas ale ja sie ciesze ze sa )
Tak jestem zadowolona z tego hak wyglada moje zycie

Wysłane z mojego SM-G920F przy użyciu Tapatalka

[201704240947]

He he absolutnie nie, zaczęłam studiowalam ekonomię a teraz zamarzylo mi się konstruowanie statków kosmicznych i programowanie i znów wybieram się na studia doceniam to gdzie jestem ale to absolutnie nie jest koniec zmian, dopiero początek

[8d52f060ff4e0f29af012b7e97262db95239fded_5f04fe7261fa4]

Chyba nigdy życie nie układa się w 100% tak jak zaplanujemy... czasami jednak miło nas zaskoczy W wieku 25 jest jeszcze za wcześnie na takie podsumowania.

[drazetkaa]

Mi się poprzestawiało w głowie jak mój ojciec zaczął chorować na raka. Nagle zdałam sobie sprawę, że tyle fajnych rzeczy jest w życiu, które mogą się szybko skończyć - picie dobrej kawy, lody z bitą śmietaną i wiele innych. I jak to sobie uświadomiłam to zaczęłam się z nich cieszyć i doceniać to, że cały czas mogę je robić.

[AshaL]

Napisane przez drazetkaa

Mi się poprzestawiało w głowie jak mój ojciec zaczął chorować na raka. Nagle zdałam sobie sprawę, że tyle fajnych rzeczy jest w życiu, które mogą się szybko skończyć - picie dobrej kawy, lody z bitą śmietaną i wiele innych. I jak to sobie uświadomiłam to zaczęłam się z nich cieszyć i doceniać to, że cały czas mogę je robić.

To jest smutne, że czasami potrzeba tak silnego impulsu, żeby zacząć doceniać życie. Współczuję i mam nadzieję, że z tatą wszystko idzie w dobrą stronę.

Dla mnie kiedyś takim impulsem (błahym, co prawda)było zakończenie związku, który mi bardzo ciążył. A miałam wrażenie, że wszyscy ode mnie wymagali ciągnięcie tego... i po zakończeniu odżyłam jak nigdy no i niestety gdzieś to znowu zatraciłam .

I wiele z Was ma racje, że wszystko jest kwestią podejścia, ale ja tego pozytywizmu nie mogę nijak znaleźć.

I też nie zgadzam się, że podsumowanie robi się w wieku 50 czy 60lat, bo jeśli zakładamy sobie, że pewne rzeczy osiągniemy do jakiegoś wieku, to jak ten wiek mija to jest to właśnie czas na podsumowanie... co poszło nie tak, co mogłam zrobić inaczej i czy sprawiło to, że czuję się szczęśliwa.

[weronisha]

Mam 33 lata, moje życie wygląda zupełnie inaczej - mam męża i dzieci, a zawsze widziałam się jako niezależną babkę podróżującą po świecie.
Ale jestem szczęśliwa, bo nauczyłam się cieszyć z drobnostek (np.przespanej nocy) i tego, że pieniądze nie są aż tak ważne. Moglibyśmy zarabiać więcej, ale za bardzo cenimy wolny czas, który przeznaczamy na hobby, na siebie.

[papciekapcie]

Kurczę, tak sobie myślę... Co teraz powiedzą na to wszystko coache życia?
Dziewczyny planują, docierają tam gdzie chcą, a nadal nie są szczęśliwe. Albo planują, a nie są tam gdzie powinny.

A podobno przepis na szczęście jest taki łatwy o.O

[911814027737b2fb37208075fbc353dc82d7d123_64640b1bca2a5]

Odnośnie Twoich przemyśleń o powrocie do Polski Autorko, to na pewno warto miec świadomość tego ze bardzo Polskę wyidealizowalas będąc daleko od domu. Polska to dla Ciebie ten beztroski kraj gdzie zylas wolniej, łatwiej, szczęśliwej (byc moze nie musiałaś wtedy jeszcze martwić sie o własne koszty utrzymania, załatwiania formalności). Natomiast dla Ciebie Anglia to był kraj ciężkiej pracy, obciążenia psychicznego, wyczerpania na trudnych studiach, z których i tak nie byłaś zadowolona. Z drugiej strony dla innych jest odwrotnie - zle doświadczenia życiowe z Polski sprawiają, ze dopiero na emigracji wypracowali sobie swoje małe szczescie i to wlasnie ten nowy kraj uważają za swoj dom.

Co do szczęścia to warto na chwile popatrzeć z dystansem na swoje zycie. Czy to co robie sprawia mi radość? Czy sa rzeczy ktore robie z rozpędu, bo inni do tego dążą, bo wszyscy robią tak i taka jest naturalna kolej rzeczy? Czy mi to odpowiada, czy żyje z automatu?

Wycieczka, nawet bardzo skromna, nawet spacer w ładny dzien, chwila spokoju rano zeby niespiesznie zaparzyć sobie dobrej kawy... To sa takie codziennie małe szczęścia. Plany "pięcioletnie" sa dobre dla niektórych, ale nie dla wszystkich. Czasem kiedy człowiek odkryje ze woli spontanicznośc, jest otwarty na swiat i ludzi i to co kolejny dzien ze sobą przyniesie... To wtedy łatwiej jest dostrzec szczescie. Lepiej tak niz zawsze miec to idealne szczescie "odroczone" o kilka lat, bo tak zakłada życiowy plan.

Oczywiscie nie mowie to o pracy zarobkowej, zdaje sobie sprawę z tego ze człowiek z czegos żyć musi i nie zawsze moze grymasic w kwestiach zatrudnienia.

[201704240947]

Napisane przez papciekapcie

Kurczę, tak sobie myślę... Co teraz powiedzą na to wszystko coache życia?
Dziewczyny planują, docierają tam gdzie chcą, a nadal nie są szczęśliwe. Albo planują, a nie są tam gdzie powinny.

A podobno przepis na szczęście jest taki łatwy o.O

wez nie przypominaj mi, mam takiego samozwanczego pseudo coacha w rodzinie... wg. tej osoby wlasnie wszstko jest proste i jasne a najlepiej dziala codzienne selfie z talerzem czegos "zdrowego" i z silowni, ubieranie Nike ew. Adidas i duzo zdjec z urlopow w jakichs fancy miejscach.
normalnie najlepsza recepta na wszystkie problemy
czasem nie da sie tych bzdur czytac i ogladac

[4nk4]

Co to jest sukces?

To śmiać się często i dużo;

To zdobyć szacunek inteligentnych ludzi
I sympatię dzieci;

To zasłużyć na uznanie szczerych krytyków
I znieść zdradę fałszywych przyjaciół;

To docenić piękno;
Znaleźć to co najlepsze w innych;

To pozostawić świat trochę lepszym, czy to przez
zdrowe dziecko, grządkę w ogródku,
czy poratowanie tych w potrzebie;

To wiedzieć, że choćby jedno życie oddychało
lżej bo ty żyłeś;

To właśnie oznacza odnieść sukces.

Ralph Waldo Emerson

[AshaL]

4nk4 ładny cytat, aż się łezka w oku kręci.

Dobrava wiem, że idealizuję Polskę, ten temat pomógł mi to dostrzec. Nie spodziewałam się takiej szczerości. Dlatego mam duże wątpliwości, ponieważ jak w Polsce będę się czuła tak samo jak tu to nie wiem czy to zniosę. Ale muszę wrócić, bo gdzieś tam w sercu czuję, że to właśnie tęsknota za krajem powoduje u mnie tę depresję, że to jest ta brakująca cegiełka w moim życiu. Z drugiej strony to nie jest też tak, że chcę wrócić do Polski z niczym. Buduję cały czas fundamenty pod powrót. Studia akurat kończyłam w Polsce i był to ciężki etap w moim życiu ale mogę stwierdzić, że jeden z najlepszych.

Tu w Anglii pracowałam ciężko na początku, to fakt. Teraz już nie. Praca łatwa, przyjemna. Bardziej mnie dobija fałszywość ludzi, wywyższanie się itp. Ale chyba jak coś w życiu przychodzi za łatwo to człowiek tego nie docenia i już.

[1=911814027737b2fb3720807 5fbc353dc82d7d123_64640b1 bca2a5;72391072]Co do szczęścia to warto na chwile popatrzeć z dystansem na swoje zycie. Czy to co robie sprawia mi radość? Czy sa rzeczy ktore robie z rozpędu, bo inni do tego dążą, bo wszyscy robią tak i taka jest naturalna kolej rzeczy? Czy mi to odpowiada, czy żyje z automatu?[/QUOTE]

I tu jest całe sedno sprawy, bo uwierz mi, ja na chwilę dzisiejszą jestem w takim stanie, że najchętniej spakowałabym jedną walizkę, wsiadła w samolot i wróciła. ALE mam cały czas w głowie to co powiedzą inni. Bo co jak nie znajdę pracy w zawodzie? Osobiście to mogłabym pójść pracować na kasie, do pracy fizycznej czy gdziekolwiek, ale co powiedzą inni? A przecież wiem, że pełnie szczęścia to osiągnęłam wtedy, gdy miałam całkowicie gdzieś to co inni myślą o moich decyzjach i czynach. Tak było, ja to doskonale pamiętam ale nie potrafię zawrócić mózgu na ten tor.

Więc szczęście to może jest dążenie do osiągnięcia celu w danej dziedzinie, ale celu, który podejmuje się świadomie, nie dlatego, że inni tak robią, czy, że inni go od Ciebie oczekują, ale dlatego, że Ty właśnie czujesz, że to jest najlepsza dla Ciebie droga?

[papciekapcie]

Napisane przez 4nk4

Co to jest sukces?

To śmiać się często i dużo;

To zdobyć szacunek inteligentnych ludzi
I sympatię dzieci;

To zasłużyć na uznanie szczerych krytyków
I znieść zdradę fałszywych przyjaciół;

To docenić piękno;
Znaleźć to co najlepsze w innych;

To pozostawić świat trochę lepszym, czy to przez
zdrowe dziecko, grządkę w ogródku,
czy poratowanie tych w potrzebie;

To wiedzieć, że choćby jedno życie oddychało
lżej bo ty żyłeś;

To właśnie oznacza odnieść sukces.

Ralph Waldo Emerson

Przyczepię na ścianie :P

[911814027737b2fb37208075fbc353dc82d7d123_64640b1bca2a5]

AshaL , rozumiem Cię bo tez jestem emigrantka. Jesli dobrze rozumiem to jestescie sami z partnerem, nie macie dzieci ani siatki bliskich znajomych tam gdzie mieszkacie. Dlatego warto podjąć ten krok i po prostu spróbować. Nic Was nie powstrzymuje. Raz zaczęłaś od poczatku w UK, wiec i drugi raz uda sie tak samo. Zwłaszcza ze juz wiecie co i jak. Pomieszkacie jakis czas w Polsce, zdecydujecie. Moze odzyskacie siły, dobrze traficie z praca, z ludźmi... A moze zdecydujecie ze to nie to? Moze pojedziecie na wyprawę do jeszcze innego kraju i to wlasnie tam poczujecie sie dobrze? Trzeba dac sobie szanse spróbować jesli tylko macie taka możliwość.

A przede wszystkim trzeba przestać sie przejmować zdaniem innych ludzi. Oni za Ciebie zycia nie przeżyją. Wiem, ze to łatwo powiedziec, ale trzeba nad tym pracowac. Jak juz człowiek sie pomalutku nauczy nie przejmować zdaniem innych, to dopiero wtedy zaczyna robic to, co sprawia mu prawdziwa przyjemność i jest naprawde "dla niego", nie dla zadowolenia wszystkich wokół czy jakiegos wpasowania sie w społeczeństwo

[57d469676eb95e4afe06d5c46bd77df5270daf8d_6584d1a317847]

Ja mam 27 lat i chyba nadal szukam swojej drogi. W ciągu ostatnich 2 lat 5 razy się przeprowadzałam i pracuję w 3 z kolei miejscu. A teraz bardzo poważnie rozważam ponowną przeprowadzkę i wywrócenie życia do góry nogami
Dlaczego? Sama nie wiem. Mam wrażenie, że jak 'proza życia' do mnie dociera, to próbuję je sobie urozmaicić drastycznymi zmianami. Chyba szukam jakieś mitycznego 'mojego miejsca na świecie' łudząc się, że ono gdzieś po prostu czeka, zamiast przyjąć do wiadomości, że takie miejsce w pewnym sensie trzeba sobie stworzyć.
Praca zależnie od dnia jest źródłem małych radości lub frustracji. Staram się oddzielać ją grubą kreską od życia prywatnego, ale to nie takie łatwe. Bywa, że nie mogę spać, rozmyślając o niektórych przypadkach. Pracuję też nocami, w niedziele i święta. Jestem przemęczona i boję się wypalenia zawodowego - a pracuję dopiero 2 lata!
Ze względu na system zmianowy ciężko mi się zapisać na jakiekolwiek zajęcia zorganizowane, co utrudnia realizowanie hobby, choć oczywiście nie wszystkich. Tutaj z pewnością odczuwam niedosyt.
Od kilku miesięcy mam partnera i chyba po raz pierwszy w życiu czuję się naprawdę zakochana. Podobnie jak u Ciebie autorko to jedyny aspekt, którego jestem w tym momencie pewna, jakkolwiek dziwnie to nie brzmi, biorąc pod uwagę staż związku zwłaszcza, że zawsze byłam raczej rozważna niż romantyczna.
W ogólnych zarysach moje życie wygląda mniej więcej tak, jak na ten jego etap planowałam. Jestem dumna, że udało mi się usamodzielnić, osiągnąć postawione sobie w przeszłości cele. Staram się cieszyć z małych rzeczy. Ale choć generalnie można by powiedzieć, że jestem zadowolona, to jednak czegoś mi brak i czegoś szukam.

[AshaL]

Dobrava, tak jesteśmy tu sami. Mamy znajomych, których bardzo lubię i w pewnych kwestiach mogę na nich liczyć, ale skoro jesteś emigrantką to sama wiesz, że jest tu pewne ograniczenie jeśli chodzi o znajomości. Mam namyśli to, że niekoniecznie z tymi samymi ludźmi utrzymywałabyś w Polsce tak bliskie kontakty. Ja się powoli od części z nich odseparowuję, bo mają na mnie negatywny wpływ.

Ja mam teraz dużo czasu na przemyślenia i powoli dociera do mnie to co niby jest oczywiste, ale ja nie dopuszczałam tych myśli do siebie. I naprawdę w tym momencie widzę, że wyjazd z kraju był podyktowanym jakimś sztucznym pragnieniem zdobycia dużych pieniędzy, których ja nie potrzebuje (w sensie dużych pieniędzy nie potrzebuje za coś jeść trzeba) i nigdy nie miałam takiego pragnienia, bo ja nie mam dużych potrzeb. Studia... teraz wiem, no niby od zawsze wiedziałam, że chciałabym robić coś twórczego a nie jakieś oznaczenia nudne laboratoryjne. Po prostu postawiłam sobie cele w życiu, które nie były moimi pragnieniami i się dziwić teraz, że nie czuję się spełniona i mam doła .

Zimowa Zawierucha gdybyś Ty wiedziała po jak "długiej" znajomości ja zdecydowałam się wyjechać ze swoim TŻ do Anglii to byś się w głowę popukała . Czasami się po prostu wie, że to ten.

A ci coache motywacyjni to mogą niektórych ludzi w kompleksy wprowadzić, bo mam wrażenie, że to oni kreują taką potrzebę posiadania hobby, osiągania sukcesu na każdym polu, bo teraz to takie modne.

[201712242137]

[1=57d469676eb95e4afe06d5c 46bd77df5270daf8d_6584d1a 317847;72404527]Bywa, że nie mogę spać, rozmyślając o niektórych przypadkach. Pracuję też nocami, w niedziele i święta. Jestem przemęczona i boję się wypalenia zawodowego - a pracuję dopiero 2 lata!
Ze względu na system zmianowy ciężko mi się zapisać na jakiekolwiek zajęcia zorganizowane, co utrudnia realizowanie hobby, choć oczywiście nie wszystkich. Tutaj z pewnością odczuwam niedosyt.
[/QUOTE]
Ja ci się wcale nie dziwię i podziwiam, że tyle wytrzymałaś :P. Mam taki sam tryb pracy, tylko że nie pracuję w nocy (nigdy bym się na to nie zdecydowała) i po niecałym pół roku pracowania w ten sposób już mam dosyć. Kiedy cały tydzień jestem na rannej zmianie, zaczynam o 6.00 i nieważne, jak wcześnie kładę się spać, nieważne, ile śpię - cały taki tydzień chodzę zmęczona. Wieczorna zmiana to z kolei całe popołudnie i wieczór w pracy. Jeśli coś sobie zaplanuję, to najczęściej nie wyjdzie, bo: będę zbyt zmęczona/nie wystaczy mi czasu/zmieni się planning. Także naprawdę, zazdroszczę, że udaje ci się w ogóle mimo wszystko czerpać satysfakcję z życia w podobny sposób.
Obecnie mam widoki na pracę też na zmiany, ale w normalniejszych godzinach i ze stałymi dniami wolnymi - mam nadzieję, że się uda.

[57d469676eb95e4afe06d5c46bd77df5270daf8d_6584d1a317847]

Napisane przez karaba_la_sorciere

Ja ci się wcale nie dziwię i podziwiam, że tyle wytrzymałaś :P. Mam taki sam tryb pracy, tylko że nie pracuję w nocy (nigdy bym się na to nie zdecydowała) i po niecałym pół roku pracowania w ten sposób już mam dosyć. Kiedy cały tydzień jestem na rannej zmianie, zaczynam o 6.00 i nieważne, jak wcześnie kładę się spać, nieważne, ile śpię - cały taki tydzień chodzę zmęczona. Wieczorna zmiana to z kolei całe popołudnie i wieczór w pracy. Jeśli coś sobie zaplanuję, to najczęściej nie wyjdzie, bo: będę zbyt zmęczona/nie wystaczy mi czasu/zmieni się planning. Także naprawdę, zazdroszczę, że udaje ci się w ogóle mimo wszystko czerpać satysfakcję z życia w podobny sposób.
Obecnie mam widoki na pracę też na zmiany, ale w normalniejszych godzinach i ze stałymi dniami wolnymi - mam nadzieję, że się uda.

Trzymam kciuki!
Z dwojga złego wolę zmianę poranną, na początku chodzę jak zombie, ale po powrocie przynajmniej coś pożytecznego jestem w stanie zrobić, no i mam więcej czasu dla partnera
Ale masz rację, na dłuższą metę tak się nie da funkcjonować, dlatego rozglądam się za innym miejscem i tym razem już zdecydowanie bez nocek

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

Inaczej wyobrażałam sobie moje życie 5 lat temu, rok temu i w sumie 3 miesiące temu, a inaczej jest.
Niczego specjalnego nie osiągnęłam.
I nie jestem szczęśliwa.

[480d4edc1e815c56c16fabf08724cc948bdba6da]

Treść usunięta

[Dorotti666]

Napisane przez drazetkaa

Mi się poprzestawiało w głowie jak mój ojciec zaczął chorować na raka. Nagle zdałam sobie sprawę, że tyle fajnych rzeczy jest w życiu, które mogą się szybko skończyć - picie dobrej kawy, lody z bitą śmietaną i wiele innych. I jak to sobie uświadomiłam to zaczęłam się z nich cieszyć i doceniać to, że cały czas mogę je robić.

U mnie pewne sprawy w życiu (zdrowotne, rodzinne) sprawiły, że moje życie się przewartościowało i to bardzo. Zaczęłam doceniać każdą chwilę i każdy dzień. Doceniam to co mam i nie wymagam od życia zbyt wiele. Chociaż wiele z moich marzeń się spełniło i to w najmniej oczekiwanym momencie.
Kiedyś mogłam powiedzieć, że do szczęścia brakuje mi pieniędzy.
Teraz tak nie jest,bo najważniejsze są dla mnie zdrowie i bezpieczeństwo mojej rodziny. Bez tego nawet miliony na koncie nie pomogą.
I śmiało mogę powiedzieć, że jestem szczęśliwa.
Zwłaszcza, że dotarło do mnie co tak naprawdę chcę w życiu robić.