Pasja a umiejętności. Praca zarobkowa.

[Anorectic]

Postaram się jak najlepiej sformułować pytanie dotyczące tematu.

Załóżmy, że istnieje osoba, która bardzo lubi daną rzecz wykonywać (niech to będzie dla przykładu: czytanie książek, fotografia,fizyka,podróżo wanie).

I teraz pytanie. Czy samą pasją człowiek może wyrobić sobie umiejętności w tych rzeczach, które go interesują ? Chodzi o to, że jest ktoś, kto kocha fotografować i pasjonuje go to. Lecz czy swoją pasją stanie się dobrym fotografem i będzie mógł na przykład z tego zarabiać pieniądze ?

Chodzi mi o to jak duży wpływ na umiejętności ma miłość do danej rzeczy.

A co w przypadku, gdy ktoś coś kocha (a nie mówi tylko że "to jest moja pasja" dla szpanu) a w tym dobry nie jest ? Jak to wygląda wtedy z pogodzeniu z pracą zarobkową ?

No i jakie perspektywy ma osoba, która pomimo realnie występujących hobby nie jest w NICZYM dobra ? Jak ma wtedy rozwiązać problem związany z wyborem zawodu ?

Jeśli napisałam to zawile to z chęcią poprawię i przepraszam .

[yuy90]

Wydaje mi się, ze swoją prace zawodowa warto lubić. A pasje mieć pozazawodowa, żeby wypoczywać

To ze ktoś nie żyje jedynie praca, nie oznacza, ze nie jest w niej dobrym specjalista

[Margot45]

Gdyby mi płacili za czytanie książek, już dawno byłabym milionerką

[Anorectic]

Napisane przez yuy90

Wydaje mi się, ze swoją prace zawodowa warto lubić. A pasje mieć pozazawodowa, żeby wypoczywać

To ze ktoś nie żyje jedynie praca, nie oznacza, ze nie jest w niej dobrym specjalista

To teraz załóżmy, że ktoś pracuje fizycznie na produkcji. Co ma zrobić osoba, która tej pracy nie lubi bo po prostu nie lubi tego typu prac (nie chodzi o to, że jest leniem, ale to nie jest praca, która mu się marzyła) a przykładowo lubi....projektować grafikę komputerową i bardzo to kocha, ale przykładowo jest w tym słaba (o ile taka sytuacja może wystąpić jeśli ktoś coś NAPRAWDĘ kocha) ?

Inaczej - czy nasze predyspozycje genetyczne determinują naszą przyszłość zawodową (o, chyba o to mi chodziło!)

[201801161104]

Umiejętności wyrabiają się pracą, a nie pasją.
Nie na każdą pasję jest koniunktura (są wśród nas jakieś hetytolożki?).
Pogodzenie pasji z_inną pracą wygląda tak, że masz dwa dni wolne na siedem, więc możesz pić albo nie pić, wybór należy do Ciebie
Osoba, która nie jest w_NICZYM dobra, może wstąpić do zakonu albo do PiS-u.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[yuy90]

Napisane przez Anorectic

To teraz załóżmy, że ktoś pracuje fizycznie na produkcji. Co ma zrobić osoba, która tej pracy nie lubi bo po prostu nie lubi tego typu prac (nie chodzi o to, że jest leniem, ale to nie jest praca, która mu się marzyła) a przykładowo lubi....projektować grafikę komputerową i bardzo to kocha, ale przykładowo jest w tym słaba (o ile taka sytuacja może wystąpić jeśli ktoś coś NAPRAWDĘ kocha) ?

Inaczej - czy nasze predyspozycje genetyczne determinują naszą przyszłość zawodową (o, chyba o to mi chodziło!)

Może zmienić prace na biurowa. Niekoniecznie musi to być grafika. Grafika może zajmować się po godzinach. Może się kiedyś wyrobi na tyle, żeby próbować swoich sił zawodow, a może zostanie domowy ekspertem i będzie przerabiać zdjęcia rodziny i przyjaciół.
Może nowa praca tak się tej osobie spodoba, ze postanowi zostać z różnych względów, a nie będzie w niej robić niczego związanego z grafika.

[Anorectic]

Napisane przez turtlethere

Umiejętności wyrabiają się pracą, a nie pasją.
Nie na każdą pasję jest koniunktura (są wśród nas jakieś hetytolożki?).

O to to to ! właśnie mi chodziło !
O to czy nasz poziom umiejętności można wyrobić pasją czy jest uwarunkowany genetycznie.

A o tej koniunkturze to się zgodzę

[yuy90]

Napisane przez Anorectic

O to to to ! właśnie mi chodziło !
O to czy nasz poziom umiejętności można wyrobić pasją czy jest uwarunkowany genetycznie.

A o tej koniunkturze to się zgodzę

Nawet jeżeli ma się talent to trzeba dużo ćwiczyć.
A jednoczenie można wiele rzeczy wyćwiczyć bez talentu.

Co do grafiki to można się nauczyć technicznych rzeczy, ale chyba poczucie estetyki ciężej wyrobić

[Punchdrunk]

Napisane przez yuy90

Wydaje mi się, ze swoją prace zawodowa warto lubić. A pasje mieć pozazawodowa, żeby wypoczywać

To ze ktoś nie żyje jedynie praca, nie oznacza, ze nie jest w niej dobrym specjalista

Dobrze powiedziane. Np. mnie szczerze pasjonuje moje praca, ale pasją w ścisłym tego słowa znaczeniu jednak bym jej nie nazwala. Ot, mam pracę, zgodną z wykształceniem, jestem w niej całkiem dobra, choć wciąż mnóstwo szkolenia przede mną. Mam również pasje - jedną podróżniczo-sportową i drugą związaną ze zgłębianiem pewnego tematu, który mnie interesuje. I są to zupełnie dwie różne sfery mojego życia! Gdybym nie miala po pracy odskoczni w postaci moich pasji, pewnie znienawidziłabym szybko swój zawód. Uważam, że higiena umysłowa, tj. wyłączenie w wolnym czasie myśli o pracy, jest dla mnie niezbędna dla zachowania zdrowia psychicznego.

Zastanawiałam się kiedyś, czy mogłabym żyć z moich pasji? W wolnym czasie organizuję piesze wędrówki, które głównie obejmują chodzenie nocą po lasach i robię trochę zdjęć. Teoretycznie można o tym blogować, ale podróż dla zrobienia reportażu to już nie to samo. Nie wiem, chyba nie nadaję się do takiego trybu życia. Opcja praca plus urlop na podróż jest bardziej w moim stylu.

[yuy90]

Myśle, ze życie z pasji to tylko w idealnym świecie - bez terminów, podatków, problemów organizacyjnych

[201712071518]

Napisane przez Anorectic

Inaczej - czy nasze predyspozycje genetyczne determinują naszą przyszłość zawodową (o, chyba o to mi chodziło!)

a co ma genetyka do pasji?

Jak kogoś pasją jest lotnictwo, ale ma taką chorobę lokomocyjną, że rzyga zanim samochód ruszy, to pilotem nie zostanie, ale juz kontrolerem lotów np - może.

W przypadku życia z pasji - i tak 90% to ciężka praca a 10% to talent. Najlepszy przykład to sportowcy - bez pracy nad sobą zmarnował się niejeden talent z pasją, a nie brakuje też klepaczy i wyrobników, bez większego talentu którzy nie wyjdą ponad przeciętność

[robcia]

Ja po wielu latach hobbystycznego traktowania swojej pasji,zaczęłam traktować ją jako zawód. Z niej żyję ale...praca zabiła moją radość .Bo zusy,srusy ,opłaty ,kasy ,przepisy zmienne jak pogoda w kwietniu.Jestem w tym dobra,od dziecka miałam w tym kierunku talent i zawsze chciałam to robić. Perfekcjonizm się w moim przypadku nie sprawdza, ponieważ to złodziej czasu a czas jest kosztowny.Miasto , w którym pracuję generuje popyt na tanie ,szybkie usługi .Może w większym mieście byłoby inaczej?
Coraz częściej myślę ,żeby rzucić to w cholerę i niech pasja pozostanie tylko hobby.

[cranberry juice]

Napisane przez Anorectic

Inaczej - czy nasze predyspozycje genetyczne determinują naszą przyszłość zawodową (o, chyba o to mi chodziło!)

Ależ oczywiście, że nasz predyspozycje genetyczne determinują naszą przyszłość zawodową
Moją pasją na przykład jest bieganie. Biegam nawet w miarę szybko. No ale co tu dużo gadać, choćbym się zes*ała, w życiu nie będę zasuwać na tyle szybko, żeby się z tego utrzymać. Mogłabym pewnie zostać panią od w-fu - ale to raczej taka naciągana pasja by była

Miłość do danej rzeczy może mięc jedynie taki wpływ na umiejętności, że z większym zapałem nad tymi umiejętnościami pracujemy.

Jak ktoś nie jest w NICZYM jakoś wyjątkowo dobry - jak większość ludzi - to może po prostu wybrać - jak większość ludzi - jakiś "normalny" zawód, niewymagający bukwiejakich talentów, a pasje realizować w czasie wolnym.

A swoją drogą - fajne przykłady pasji w pierwszym poście. Czytanie, podróżowanie. Ilu ludzi lubi podróżowa, a ilu udaje się utrzymać z podróżowania?

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

Pasja nie wystarcza, żeby być w czymś dobrym.
Są ludzie, którzy całe życie kochają czytać najgorsze szmiry i wcale ich za mierną literaturę nie uważają. Czy ktoś taki zostanie np. krytykiem?

[Anorectic]

Napisane przez cranberry juice

A swoją drogą - fajne przykłady pasji w pierwszym poście. Czytanie, podróżowanie. Ilu ludzi lubi podróżowa, a ilu udaje się utrzymać z podróżowania?

Wybacz - wczesna godzina i związane z tym lekkie przymulenie spowodowały, że nie miałam pomysłu na inne przykłady .


Czytam odpowiedzi i postanowiłam napisać coś od siebie. Jestem osobą, która lubi robić bardzo dużo rzeczy w wolnym czasie: coś tam programować, coś pogrzebać w komputerze, porobić w telefonie więcej niż czytanie SMS/Fejsbuka/Snapa itp, próbować z grafiką. Ogólnie lubię robić czasem dla zabicia nudy drobne rzeczy. Do teraz jednak bardzo uwielbiam matematykę,fizykę oraz chemię z medycyną. I są to rzeczy, z którymi chcę wiązać przyszłość. Nie mam zamiaru wykonywać innych rzeczy niż to co (będę szczera) kocham, chyba że tymczasowo w charakterze pozyskania doświadczenia zawodowego.

Moje umiejętności ? Cóż. Zawsze byłam najlepsza w klasie z tych rzeczy, najszybciej przyswajałam wiedzę. Nigdy nie szłam na olimpiady czy konkursy bo nie radzę sobie z stresem a zadania widziałam i wiem, że musiałabym poświęcić dużo czasu na ich rozwiązanie a niektórych bym nawet nie rozwiązała.

I teraz pytanie. Otóż idę od września zaocznie robić maturalną (III LO) i samą maturę, którą chcę robić na rozszerzeniu z tych rzeczy, których lubię. Miałam przerwę w nauce z powodów zdrowotnych oraz kłopotów w domu rodzinnym. I teraz nie wiem, gdzie iść na studia - medycyna czy inżynierka ? I to i to bardzo lubię. Powiem, że mój poziom umiejętności nie był nigdy oceniany poza szkołą (no i poza gronem znajomych nieszkolnych, którym udzielałam korepetycji). Nie jestem pewna swoich umiejętności - czy jestem dobra czy nie jestem..... Druga sprawa - przedmioty inne niż ścisłe odpadają. Nienawidzę ich i zawsze w szkole miałam z innych same 2 lub 3

Drugim, dosyć silnym hobby z którym nie wiąże pracy zawodowej ale lubię też robić jest fotografia. Czy inwestować w sprzęt fotograficzny ? Zaznaczam, że nie interesuje mnie: "Kupię sprzęt i będę lansować się jakiego to mam super-hiper Canona do robienia selfie w lustrze" a robienie porządnych, bardzo dobrych zdjęć krajobrazowych, z uroczystości, wydarzeń, zdjęć rodzinnych.

[201712071518]

Napisane przez Anorectic

kocham, chyba że tymczasowo w charakterze pozyskania doświadczenia zawodowego.

Moje umiejętności ? Cóż. Zawsze byłam najlepsza w klasie z tych rzeczy, najszybciej przyswajałam wiedzę. Nigdy nie szłam na olimpiady czy konkursy bo nie radzę sobie z stresem a zadania widziałam i wiem, że musiałabym poświęcić dużo czasu na ich rozwiązanie a niektórych bym nawet nie rozwiązała.

I teraz pytanie. Otóż idę od września zaocznie robić maturalną (III LO) i samą maturę, którą chcę robić na rozszerzeniu z tych rzeczy, których lubię. Miałam przerwę w nauce z powodów zdrowotnych oraz kłopotów w domu rodzinnym. I teraz nie wiem, gdzie iść na studia - medycyna czy inżynierka ? I to i to bardzo lubię. Powiem, że mój poziom umiejętności nie był nigdy oceniany poza szkołą (no i poza gronem znajomych nieszkolnych, którym udzielałam korepetycji). Nie jestem pewna swoich umiejętności - czy jestem dobra czy nie jestem..... Druga sprawa - przedmioty inne niż ścisłe odpadają. Nienawidzę ich i zawsze w szkole miałam z innych same 2 lub 3

na medycynie masz duzo stresu i przedmiotów nie typowo ścisłych

[yuy90]

Napisane przez Anorectic

Wybacz - wczesna godzina i związane z tym lekkie przymulenie spowodowały, że nie miałam pomysłu na inne przykłady .


Czytam odpowiedzi i postanowiłam napisać coś od siebie. Jestem osobą, która lubi robić bardzo dużo rzeczy w wolnym czasie: coś tam programować, coś pogrzebać w komputerze, porobić w telefonie więcej niż czytanie SMS/Fejsbuka/Snapa itp, próbować z grafiką. Ogólnie lubię robić czasem dla zabicia nudy drobne rzeczy. Do teraz jednak bardzo uwielbiam matematykę,fizykę oraz chemię z medycyną. I są to rzeczy, z którymi chcę wiązać przyszłość. Nie mam zamiaru wykonywać innych rzeczy niż to co (będę szczera) kocham, chyba że tymczasowo w charakterze pozyskania doświadczenia zawodowego.

Moje umiejętności ? Cóż. Zawsze byłam najlepsza w klasie z tych rzeczy, najszybciej przyswajałam wiedzę. Nigdy nie szłam na olimpiady czy konkursy bo nie radzę sobie z stresem a zadania widziałam i wiem, że musiałabym poświęcić dużo czasu na ich rozwiązanie a niektórych bym nawet nie rozwiązała.

I teraz pytanie. Otóż idę od września zaocznie robić maturalną (III LO) i samą maturę, którą chcę robić na rozszerzeniu z tych rzeczy, których lubię. Miałam przerwę w nauce z powodów zdrowotnych oraz kłopotów w domu rodzinnym. I teraz nie wiem, gdzie iść na studia - medycyna czy inżynierka ? I to i to bardzo lubię. Powiem, że mój poziom umiejętności nie był nigdy oceniany poza szkołą (no i poza gronem znajomych nieszkolnych, którym udzielałam korepetycji). Nie jestem pewna swoich umiejętności - czy jestem dobra czy nie jestem..... Druga sprawa - przedmioty inne niż ścisłe odpadają. Nienawidzę ich i zawsze w szkole miałam z innych same 2 lub 3

Drugim, dosyć silnym hobby z którym nie wiąże pracy zawodowej ale lubię też robić jest fotografia. Czy inwestować w sprzęt fotograficzny ? Zaznaczam, że nie interesuje mnie: "Kupię sprzęt i będę lansować się jakiego to mam super-hiper Canona do robienia selfie w lustrze" a robienie porządnych, bardzo dobrych zdjęć krajobrazowych, z uroczystości, wydarzeń, zdjęć rodzinnych.

Obojętnie co będziesz studiować nie zapewni Ci automatycznie pracy. Nawet medycyna.

Po inżynierze możesz się szybciej uniezależnić, Jeśli będziesz dobra, zainteresowana i pracowita to i większe pieniądze są na start.

Prócz zainteresowania rzeczami związanymi z medycyna warto lubić prace z ludźmi. Chyba, ze byłabyś bardziej naukowcem w labie, a to w Polsce nie jest łatwe

[Anorectic]

Z tym stresem bardziej mi chodziło o sytuację, że jedziesz na jakiś konkurs/zawody/turnieje, gdzie reprezentujesz dana szkole i z tego tytułu masz presję wygranej. O taki stres mi chodziło.



A jeśli wybrałabym inzynierke to tylko lab bo praca z ludźmi to u mnie dramat

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

Napisane przez Anorectic

Wybacz - wczesna godzina i związane z tym lekkie przymulenie spowodowały, że nie miałam pomysłu na inne przykłady .


Czytam odpowiedzi i postanowiłam napisać coś od siebie. Jestem osobą, która lubi robić bardzo dużo rzeczy w wolnym czasie: coś tam programować, coś pogrzebać w komputerze, porobić w telefonie więcej niż czytanie SMS/Fejsbuka/Snapa itp, próbować z grafiką. Ogólnie lubię robić czasem dla zabicia nudy drobne rzeczy. Do teraz jednak bardzo uwielbiam matematykę,fizykę oraz chemię z medycyną. I są to rzeczy, z którymi chcę wiązać przyszłość. Nie mam zamiaru wykonywać innych rzeczy niż to co (będę szczera) kocham, chyba że tymczasowo w charakterze pozyskania doświadczenia zawodowego.

Moje umiejętności ? Cóż. Zawsze byłam najlepsza w klasie z tych rzeczy, najszybciej przyswajałam wiedzę. Nigdy nie szłam na olimpiady czy konkursy bo nie radzę sobie z stresem a zadania widziałam i wiem, że musiałabym poświęcić dużo czasu na ich rozwiązanie a niektórych bym nawet nie rozwiązała.

I teraz pytanie. Otóż idę od września zaocznie robić maturalną (III LO) i samą maturę, którą chcę robić na rozszerzeniu z tych rzeczy, których lubię. Miałam przerwę w nauce z powodów zdrowotnych oraz kłopotów w domu rodzinnym. I teraz nie wiem, gdzie iść na studia - medycyna czy inżynierka ? I to i to bardzo lubię. Powiem, że mój poziom umiejętności nie był nigdy oceniany poza szkołą (no i poza gronem znajomych nieszkolnych, którym udzielałam korepetycji). Nie jestem pewna swoich umiejętności - czy jestem dobra czy nie jestem..... Druga sprawa - przedmioty inne niż ścisłe odpadają. Nienawidzę ich i zawsze w szkole miałam z innych same 2 lub 3

Drugim, dosyć silnym hobby z którym nie wiąże pracy zawodowej ale lubię też robić jest fotografia. Czy inwestować w sprzęt fotograficzny ? Zaznaczam, że nie interesuje mnie: "Kupię sprzęt i będę lansować się jakiego to mam super-hiper Canona do robienia selfie w lustrze" a robienie porządnych, bardzo dobrych zdjęć krajobrazowych, z uroczystości, wydarzeń, zdjęć rodzinnych.

Bez obrazy, ale uczelnie są pełne miernych studentów, którzy w szkole mieli piątki.
Sama musisz wiedzieć, co chcesz robić i ile czasu chcesz poświęcić na zdobycie zawodu, kwalifikacji i dalszą naukę w ogóle.
Teraz każdy uważa się za fotografa i pasjonuje się fotografią. Jest wysyp takich pasjonatów.
Inżynierka to nie jest konkretny kierunek, doprecyzuj o co ci chodzi.

Zapisz

[yuy90]

Napisane przez Anorectic

Z tym stresem bardziej mi chodziło o sytuację, że jedziesz na jakiś konkurs/zawody/turnieje, gdzie reprezentujesz dana szkole i z tego tytułu masz presję wygranej. O taki stres mi chodziło.



A jeśli wybrałabym inzynierke to tylko lab bo praca z ludźmi to u mnie dramat

Na studiach i tak będziesz zmuszona z nimi pracowac - dużo projektów grupowych, od których zależą zaliczenia. No i w pracy tez to ważne.

Podkreśliłam to przy medycynie, bo jest się odpowiedzialnym za komunikacje z pacjentem

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

Napisane przez Anorectic

Z tym stresem bardziej mi chodziło o sytuację, że jedziesz na jakiś konkurs/zawody/turnieje, gdzie reprezentujesz dana szkole i z tego tytułu masz presję wygranej. O taki stres mi chodziło.



A jeśli wybrałabym inzynierke to tylko lab bo praca z ludźmi to u mnie dramat

A stres z powodu sesji i serii egzaminów ustnych?

Zapisz

[yuy90]

[1=ce453443562697063682673 4dc4cc81c1d23e519_62b0fbf 266bee;74116176]A stres z powodu sesji i serii egzaminów ustnych?

Zapisz

[/QUOTE]



A później w pracy, np. Odpowiedzialność za jakiś wyznaczony projekt?

Jednak bycie reprezentantem na olimpiadzie to chyba mniejszy stres. Generalnie innych uczniów to nieobchodzi, a nauczyciele są raczej wspierający.

[cranberry juice]

Przede wszystkim jeżeli nie radzisz sobie ze stresem, to będziesz miała naprawdę spore problemy w życiu zawodowym w KAŻDYM zawodzie. Konkursy i olimpiady mają tę wielką zaletę, że oswajają młodzież ze stresem - w wyjątkowo cieplarnianych warunkach, bo przecież jak nie wyjdzie, to nie stanie się absolutne, żadne, wielkie nic.
Zupełnie serio nie jestem w stanie mentalnie połączyć medycyny z licealistką, która ze stresu nie pójdzie na olimpiadę. Nie piszę tego złośliwie. To jest po prostu fakt.

Co do fotografii. Możesz inwestować w sprzęt, jeśli Cię to kręci. Ale raczej dla siebie, a nie z nastawieniem na jakieś wielkie zarobki i World Press Photo. Być może i to przyjdzie. Ale jak zrezygnujesz ze studiów ścisłych, żeby się skupić na fotografii, to możesz się ostro przejechać.
Zauważ swoją drogą, że fotograf raczej nie pracuje na etacie, tylko na własny rachunek - a to duży stres.

I swoją drogą - chyba nie ma badziej stresującego zawodu niż lekarz Praca wysokiego ryzyka, z ludźmi - przeważnie poddnerwowanymi, duże obciążenie pracą, długie godziny w pracy i tak dalej. Jeżeli nie radzisz sobie ze stresem, to ZUPEŁNIE tego nie widzę. Chyba że zostaniesz patomorfologiem w prosektorium

---------- Dopisano o 14:32 ---------- Poprzedni post napisano o 14:30 ----------

Napisane przez Anorectic

A jeśli wybrałabym inzynierke to tylko lab bo praca z ludźmi to u mnie dramat

To Ty chyba nie rozważasz tej medycyny (ani fotografii na imprezach rodzinnych) na poważnie?

[201712071518]

Napisane przez cranberry juice

I swoją drogą - chyba nie ma badziej stresującego zawodu niż lekarz Praca wysokiego ryzyka, z ludźmi - przeważnie poddnerwowanymi, duże obciążenie pracą, długie godziny w pracy i tak dalej. Jeżeli nie radzisz sobie ze stresem, to ZUPEŁNIE tego nie widzę. Chyba że zostaniesz patomorfologiem w prosektorium :brzydal:

---------- Dopisano o 14:32 ---------- Poprzedni post napisano o 14:30 ----------


To Ty chyba nie rozważasz tej medycyny (ani fotografii na imprezach rodzinnych) na poważnie?

albo tez lab lub działalnośc naukowa - ale tak czy inaczej w procesie studiów trzeba przejść każdą możliwą najgorszą nawet wersję pracy z ludźmi i to pod presją i w stresie

[Margot45]

Napisane przez cranberry juice

To Ty chyba nie rozważasz tej medycyny (ani fotografii na imprezach rodzinnych) na poważnie?

Przecież na medycynie to akurat chyba wymagana cecha - przynajmniej patrząc na stosunek do pacjentów większości lekarzy

[Anorectic]

Do matury został prawie rok także mam jeszcze czas na dokonanie wyboru a z stresem chce radzić sobie perfekcyjnie, gdyż wiem ze sporo trudności rodzi nieradzenie sobie z stresem, dlatego pracuje nad tym i powolutku widze tego efekty



Dzięki za porady.

[Ka-Mila]

Skoro masz tak dużo czasu to:
Popracuj jako wolontariusz w jakimś punkcie opieki zdrowotnej np. popracuj z osobami starszymi i sprawdź czy opieka nad ludźmi Ci odpowiada.
Kup sobie analoga - koszt jest niski a uczy fotografii lepiej niż jej cyforwa wersja.
Zagadaj to jakieś organizacji społecznej, że możesz robić im grafiki po o by się poduczyć. Zobaczysz czy praca nad nią sprawia Ci przyjemność.

[Pani_Mada]

Napisane przez Anorectic

To teraz załóżmy, że ktoś pracuje fizycznie na produkcji. Co ma zrobić osoba, która tej pracy nie lubi bo po prostu nie lubi tego typu prac (nie chodzi o to, że jest leniem, ale to nie jest praca, która mu się marzyła) a przykładowo lubi....projektować grafikę komputerową i bardzo to kocha, ale przykładowo jest w tym słaba (o ile taka sytuacja może wystąpić jeśli ktoś coś NAPRAWDĘ kocha) ?

Inaczej - czy nasze predyspozycje genetyczne determinują naszą przyszłość zawodową (o, chyba o to mi chodziło!)

umiejętności wyrabia się pracą. jeśli ktoś jest dobry w tej grafice komputerowej to nie dlatego że ją kocha, tylko dlatego że ciężką pracą wyrobił sobie te umiejętności. pewnie że niektórym będzie łatwiej i będzie musiał włożyć w to mniej pracy niż inni. można kochać śpiewać i nie umieć tego robić, a można mieć piękną barwę głosu i nie śpiewać nigdy. ale nie jest powiedziane, że osoba która tego głosu nie ma, śpiewać nie może. może. tylko będzie to od niej wymagało bardzo dużo pracy i wiele godzin spędzonych z nauką śpiewu.
kochanie czy niekochanie nie ma nic do rzeczy. nic. no może jedynie tyle że jak coś lubisz robić, to łatwiej będzie zmuszać się do ćwiczeń. i tyle


a co do przykładu. jak chcesz być grafikiem komputerowym, a nie zapierdzielać na produkcji, to zacznij coś robić w tym kierunku. zastanawianie się nad jakimiś wyższymi przyczynami, dlaczego jesteś w grafice kiepski są bezcelowe. jesteś kiepski bo widocznie nie poświęciłeś wystarczająco dużo czasu na naukę, ćwiczenia i utrwalanie

[201801161104]

Napisane przez Pani_Mada

a co do przykładu. jak chcesz być grafikiem komputerowym, a nie zapierdzielać na produkcji, to zacznij coś robić w tym kierunku. zastanawianie się nad jakimiś wyższymi przyczynami, dlaczego jesteś w grafice kiepski są bezcelowe. jesteś kiepski bo widocznie nie poświęciłeś wystarczająco dużo czasu na naukę, ćwiczenia i utrwalanie

Zależy o jaką grafikę chodzi, tłuc reklamy każdy się nauczy, ale do artystycznej trzeba mieć wyobraźnię i wrażliwość.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[Vairen]

Napisane przez Anorectic

Postaram się jak najlepiej sformułować pytanie dotyczące tematu.

Załóżmy, że istnieje osoba, która bardzo lubi daną rzecz wykonywać (niech to będzie dla przykładu: czytanie książek, fotografia,fizyka,podróżo wanie).

I teraz pytanie. Czy samą pasją człowiek może wyrobić sobie umiejętności w tych rzeczach, które go interesują ? Chodzi o to, że jest ktoś, kto kocha fotografować i pasjonuje go to. Lecz czy swoją pasją stanie się dobrym fotografem i będzie mógł na przykład z tego zarabiać pieniądze ?

Chodzi mi o to jak duży wpływ na umiejętności ma miłość do danej rzeczy.

A co w przypadku, gdy ktoś coś kocha (a nie mówi tylko że "to jest moja pasja" dla szpanu) a w tym dobry nie jest ? Jak to wygląda wtedy z pogodzeniu z pracą zarobkową ?

No i jakie perspektywy ma osoba, która pomimo realnie występujących hobby nie jest w NICZYM dobra ? Jak ma wtedy rozwiązać problem związany z wyborem zawodu ?

Jeśli napisałam to zawile to z chęcią poprawię i przepraszam .

Żeby być w czymś dobrym, to trzeba przede wszystkim poświęcić temu dużo czasu i pracy. Żeby chcieć poświęcić czemuś dużo czasu i pracy, to trzeba to lubić i tutaj pasja jest bardzo dobrą drogą. Żeby być w czymś mistrzem to już trzeba być pasjonatem. Pasja -> ciężka praca i czas -> bycie naprawdę dobrym w danej dziedzinie. Sama należę do tych szczęśliwców, którzy zarabiają na swojej pasji, co też nie znaczy, że uwielbiam wszystko w swojej pracy przez cały czas. Tak dobrze, to nie ma .