Problem z mężem

[kattja8]

Hej dziewczyny! Mam ostatnio problem z mężem i potrzebuję, aby ktoś spojrzał na całą sytuację obiektywnym okiem. Będzie trochę przydługawo, ale mam nadzieję, że ktoś przez to przebrnie.
Jesteśmy razem kilkanaście lat, od niedawna po ślubie. Na początku naszej znajomości mój mąż był cudowny i kochający, bardzo się o mnie troszczył na każdym kroku i czułam się wspaniale. Niestety z czasem mu to przeszło i ostatnio nie czuję się kochana. Nie pamiętam, kiedy ostatnio powiedział mi coś miłego. Nie jest jakiś okropny, tylko po prostu bardziej obojętny. Ostatnio zaczął sobie urządzać wieczorne pogaduszki smsowe z koleżanką z pracy. Niby OK, ale podczas ostatniej takiej rozmowy, gdy musiał pójść do łazienki i zostawić telefon ze mną, był bardzo zdenerwowany. Pewnie bał się, że przeczytam wiadomości – czyli miał coś na sumieniu. Ostatecznie wyciszył telefon i obrócił go ekranem do dołu. Nie mam w zwyczaju czytać cudzej korespondencji, więc nie sprawdziłam mu telefonu, jednak cała sytuacja wydała mi się podejrzana. Gdy go o to zapytałam, zbył mnie, twierdząc, że to zwykła rozmowa z koleżanką i dał mi do zrozumienia, że przesadzam. Następnego dnia wróciłam do tematu, powiedziałam mu, że boli mnie to wszystko, bo czuję się niekochana i zaniedbywana. Usłyszałam, że to moja wina, bo mam depresję i ciągle jestem smutna. Gdy przychodzi do domu z pracy i widzi mnie tak posępną, wszystkiego mu się odechciewa. W skrócie dołuje go moja depresja, której jego zdaniem dorobiłam się na własne życzenie, gdyż nie mam żadnych koleżanek i siedzę ciągle w domu. Nic to, że moja zniżka samopoczucia wynika z tego jak mnie traktuje. Oczekuje ode mnie, że poza własną pracą zawodową zajmę się domem, ugotuję mu obiad, posprzątam, zadbam o jego dobre samopoczucie i rozrywki, a na koniec jeszcze zapewnię dobry seks. Nie wiem, może faktycznie problem leży po mojej stronie... Czekam na Wasze opinie.

[201803290936]

Napisane przez kattja8

Hej dziewczyny! Mam ostatnio problem z mężem i potrzebuję, aby ktoś spojrzał na całą sytuację obiektywnym okiem. Będzie trochę przydługawo, ale mam nadzieję, że ktoś przez to przebrnie.
Jesteśmy razem kilkanaście lat, od niedawna po ślubie. Na początku naszej znajomości mój mąż był cudowny i kochający, bardzo się o mnie troszczył na każdym kroku i czułam się wspaniale. Niestety z czasem mu to przeszło i ostatnio nie czuję się kochana. Nie pamiętam, kiedy ostatnio powiedział mi coś miłego. Nie jest jakiś okropny, tylko po prostu bardziej obojętny. Ostatnio zaczął sobie urządzać wieczorne pogaduszki smsowe z koleżanką z pracy. Niby OK, ale podczas ostatniej takiej rozmowy, gdy musiał pójść do łazienki i zostawić telefon ze mną, był bardzo zdenerwowany. Pewnie bał się, że przeczytam wiadomości – czyli miał coś na sumieniu. Ostatecznie wyciszył telefon i obrócił go ekranem do dołu. Nie mam w zwyczaju czytać cudzej korespondencji, więc nie sprawdziłam mu telefonu, jednak cała sytuacja wydała mi się podejrzana. Gdy go o to zapytałam, zbył mnie, twierdząc, że to zwykła rozmowa z koleżanką i dał mi do zrozumienia, że przesadzam. Następnego dnia wróciłam do tematu, powiedziałam mu, że boli mnie to wszystko, bo czuję się niekochana i zaniedbywana. Usłyszałam, że to moja wina, bo mam depresję i ciągle jestem smutna. Gdy przychodzi do domu z pracy i widzi mnie tak posępną, wszystkiego mu się odechciewa. W skrócie dołuje go moja depresja, której jego zdaniem dorobiłam się na własne życzenie, gdyż nie mam żadnych koleżanek i siedzę ciągle w domu. Nic to, że moja zniżka samopoczucia wynika z tego jak mnie traktuje. Oczekuje ode mnie, że poza własną pracą zawodową zajmę się domem, ugotuję mu obiad, posprzątam, zadbam o jego dobre samopoczucie i rozrywki, a na koniec jeszcze zapewnię dobry seks. Nie wiem, może faktycznie problem leży po mojej stronie... Czekam na Wasze opinie.

Kiedy mu "przeszło" okazywanie Ci czułości, troski? Po roku związku? Rok temu? W połowie związku? Jak dbaliście (oboje) o jakość Waszego związku, o intymność, czułość?

Piszesz, że mąż "oczekuje" od Ciebie różnych rzeczy. Nagle teraz zaczął, czy po prostu dopiero teraz otworzyłaś na to oczy? Co mu na te jego oczekiwania odpowiadasz? O czym i jak rozmawiacie?

[ajah]

Napisane przez kattja8

Hej dziewczyny! Mam ostatnio problem z mężem i potrzebuję, aby ktoś spojrzał na całą sytuację obiektywnym okiem. Będzie trochę przydługawo, ale mam nadzieję, że ktoś przez to przebrnie.
Jesteśmy razem kilkanaście lat, od niedawna po ślubie. Na początku naszej znajomości mój mąż był cudowny i kochający, bardzo się o mnie troszczył na każdym kroku i czułam się wspaniale. Niestety z czasem mu to przeszło i ostatnio nie czuję się kochana. Nie pamiętam, kiedy ostatnio powiedział mi coś miłego. Nie jest jakiś okropny, tylko po prostu bardziej obojętny. Ostatnio zaczął sobie urządzać wieczorne pogaduszki smsowe z koleżanką z pracy. Niby OK, ale podczas ostatniej takiej rozmowy, gdy musiał pójść do łazienki i zostawić telefon ze mną, był bardzo zdenerwowany. Pewnie bał się, że przeczytam wiadomości – czyli miał coś na sumieniu. Ostatecznie wyciszył telefon i obrócił go ekranem do dołu. Nie mam w zwyczaju czytać cudzej korespondencji, więc nie sprawdziłam mu telefonu, jednak cała sytuacja wydała mi się podejrzana. Gdy go o to zapytałam, zbył mnie, twierdząc, że to zwykła rozmowa z koleżanką i dał mi do zrozumienia, że przesadzam. Następnego dnia wróciłam do tematu, powiedziałam mu, że boli mnie to wszystko, bo czuję się niekochana i zaniedbywana. Usłyszałam, że to moja wina, bo mam depresję i ciągle jestem smutna. Gdy przychodzi do domu z pracy i widzi mnie tak posępną, wszystkiego mu się odechciewa. W skrócie dołuje go moja depresja, której jego zdaniem dorobiłam się na własne życzenie, gdyż nie mam żadnych koleżanek i siedzę ciągle w domu. Nic to, że moja zniżka samopoczucia wynika z tego jak mnie traktuje. Oczekuje ode mnie, że poza własną pracą zawodową zajmę się domem, ugotuję mu obiad, posprzątam, zadbam o jego dobre samopoczucie i rozrywki, a na koniec jeszcze zapewnię dobry seks. Nie wiem, może faktycznie problem leży po mojej stronie... Czekam na Wasze opinie.

Gdyby depresji można było zapobiec czy ją leczyć wyjściem na kawę z koleżankami, to świat byłby piękny.

Od kiedy mąż się zmienił z tego troskliwego, kochanego faceta w buraka bez emaptii, w dodatku z wielkimi oczekiwaniami?

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez kattja8

Usłyszałam, że to moja wina, bo mam depresję i ciągle jestem smutna. Gdy przychodzi do domu z pracy i widzi mnie tak posępną, wszystkiego mu się odechciewa. W skrócie dołuje go moja depresja, której jego zdaniem dorobiłam się na własne życzenie, gdyż nie mam żadnych koleżanek i siedzę ciągle w domu. Nic to, że moja zniżka samopoczucia wynika z tego jak mnie traktuje.

Depresję masz zdiagnozowaną i on postanowił się na tobie wyżywać z tego powodu? Czy to jego 'diagnoza' i ludowe mądrości o przyczynach i źródle tej choroby?

Oczekuje ode mnie, że poza własną pracą zawodową zajmę się domem, ugotuję mu obiad, posprzątam, zadbam o jego dobre samopoczucie i rozrywki, a na koniec jeszcze zapewnię dobry seks.

Co to znaczy, że oczekuje i co z tego wynika? Nie masz obowiązku zapewniać mu rozrywek, a za całą resztę jesteście odpowiedzialni razem w tym samym stopniu, a nie tylko ty. Dlatego jeśli ty te jego oczekiwania naprawdę spełniasz, to jest to co najmniej dziwne.

[Hultaj]

Oczekuje ode mnie, że poza własną pracą zawodową zajmę się domem, ugotuję mu obiad, posprzątam, zadbam o jego dobre samopoczucie i rozrywki, a na koniec jeszcze zapewnię dobry seks.

to cudownie.
A Ty oczekuj że facet ci zapewni milion dolarów miesięcznie, orgazm 4 razy każdego wieczoru, czułość gdy jej potrzebujesz, adrenalinę, gdy ci się nudzi i jest za dobrze.


jak wygląda podział obowiązków w twoim związku?
dlaczego ty po powrocie z pracy musisz odwalać sama nudne obowiązki, a on po powrocie z pracy w ramach walki z nudą pitoli słodkie kocopoły z koleżanką ??

za romansowanie z koleżaneczkami dostałabym szału, nie mniejszego niż za ordynarne chamskie próby robienia ze mnie własnej gosposi.

---------- Dopisano o 13:57 ---------- Poprzedni post napisano o 13:54 ----------

Nic to, że moja zniżka samopoczucia wynika z tego jak mnie traktuje.

a to jest cholernie duży błąd uzależniać własną samoocenę wyłącznie od buractwa własnego męża.

gdyż nie mam żadnych koleżanek i siedzę ciągle w domu.

a tak szczerze, musisz siedzieć ciągle w domu, nie mieć koleżanek, i nie mieć życia poza mężem ?

[mellitus]

Masz zdiagnozowaną depresję? Leczysz ją? Czy to przygnębienie, które nazywasz depresją?
Reasumując- Ty nie spełniasz oczekiwań męża a on Twoich. Z Twojego opisu wynika, że dałaś z siebie zrobić kucharkę, sprzątaczkę, nie masz własnego życia, zainteresowań, znajomych. Może warto podzielić obowiązki domowego i zacząć organizować sobie życie, tak żebyś miała coś poza małżeństwem?

[Limonka2738]

Nie masz obowiązku robić wszystkiego w domu dodatkowo do pracy zawodowej, być błaznem królewskim i kochanką jednocześnie.

Dołączam się do pytania dziewczyn- kiedy zaszła transformacja?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kattja8]

Napisane przez ajah

Gdyby depresji można było zapobiec czy ją leczyć wyjściem na kawę z koleżankami, to świat byłby piękny.

Od kiedy mąż się zmienił z tego troskliwego, kochanego faceta w buraka bez emaptii, w dodatku z wielkimi oczekiwaniami?

Może nie do końca w buraka, ale stał się bardziej obojętny i oziębły. Pierwsze trzy lata naszego związku były bardzo fajne. Potem na zmianę było kiepsko i fajnie. Teraz coraz częściej jest tylko kiepsko. Jeszcze do niedawna obowiązkami domowymi dzieliliśmy się po połowie. Jednak trzy lata temu mąż zmienił pracę na bardziej wymagającą, a ja, głupia jak but, chciałam go trochę odciążyć i na własne życzenie przejęłam wszystkie obowiązki. No i tak zostało

---------- Dopisano o 14:57 ---------- Poprzedni post napisano o 14:54 ----------

[1=18d73f41c1c01aef8fdf04b 5e3282c14752c25f5_62181c6 d1d29a;78168366]Depresję masz zdiagnozowaną i on postanowił się na tobie wyżywać z tego powodu? Czy to jego 'diagnoza' i ludowe mądrości o przyczynach i źródle tej choroby?
Co to znaczy, że oczekuje i co z tego wynika? Nie masz obowiązku zapewniać mu rozrywek, a za całą resztę jesteście odpowiedzialni razem w tym samym stopniu, a nie tylko ty. Dlatego jeśli ty te jego oczekiwania naprawdę spełniasz, to jest to co najmniej dziwne.[/QUOTE]
Trzy lata temu miałam zdiagnozowaną nerwicę lękową z zaburzeniami depresyjnymi. Obecnie nie przyjmuję leków, gdyż nie mogę po nich pracować ani prowadzić samochodu. Więc jest jak jest...

Niestety mam wrażenie, że nie spełniam najważniejszego z jego oczekiwań - mam tu na myśli seks. Przez kiepski nastrój, a teraz historię z tą koleżanką w ogóle nie mam ochoty na zbliżenia. Więc dużo w tym wszystkim mojej winy

---------- Dopisano o 14:59 ---------- Poprzedni post napisano o 14:57 ----------

Napisane przez Hultaj

[/COLOR] a to jest cholernie duży błąd uzależniać własną samoocenę wyłącznie od buractwa własnego męża.

a tak szczerze, musisz siedzieć ciągle w domu, nie mieć koleżanek, i nie mieć życia poza mężem ?

Właśnie chciałabym to zmienić i wyjść trochę do ludzi, bo obecnie poza mężem, rodzeństwem i rodzicami nie mam do kogo w realu gęby otworzyć. Tylko że to trudne, bo jestem introwertyczką i ciężko nawiązuję nowe znajomości, a stare, z okresu studiów dawno się urwały. A ponieważ pracuję zdalnie, w domu, nie mam okazji poznać nowych ludzi...

---------- Dopisano o 15:00 ---------- Poprzedni post napisano o 14:59 ----------

Napisane przez mellitus

Może warto podzielić obowiązki domowego i zacząć organizować sobie życie, tak żebyś miała coś poza małżeństwem?

Chciałabym tego, ale nie wiem, jak się do tego zabrać. Stara już jestem, więc mi jeszcze trudniej...

[Mad_Max]

No, 3 lata kiepskiego pożycia i emocjonalnych huśtawek żony niejednego faceta doprowadziłyby na skraj wytrzymałości.

Swoją drogą, zastanawiam się dlaczego tak wiele piszących tu Kobiet przedkłada porządki domowe nad życie erotyczne. Co jest fajniejsze: seks czy mycie podłogi? ;-)
Wiem, wiem... to tylko taka wymówka.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez kattja8

Może nie do końca w buraka, ale stał się bardziej obojętny i oziębły. Pierwsze trzy lata naszego związku były bardzo fajne. Potem na zmianę było kiepsko i fajnie. Teraz coraz częściej jest tylko kiepsko. Jeszcze do niedawna obowiązkami domowymi dzieliliśmy się po połowie. Jednak trzy lata temu mąż zmienił pracę na bardziej wymagającą, a ja, głupia jak but, chciałam go trochę odciążyć i na własne życzenie przejęłam wszystkie obowiązki. No i tak zostało

Nie czegoś takiego, że "tak zostało". To nie jest stan, który się utrzymuje sam z siebie, bo musisz aktywnie działać, żeby to trwało. Skoro w jedną stronę mogło się zmienić, to może też w drugą. Tak jak wtedy przejęłaś obowiązki, tak teraz je oddaj.

Trzy lata temu miałam zdiagnozowaną nerwicę lękową z zaburzeniami depresyjnymi. Obecnie nie przyjmuję leków, gdyż nie mogę po nich pracować ani prowadzić samochodu. Więc jest jak jest...

Czyli w ogóle się nie leczysz? Nie usprawiedliwia to idiotycznych tekstów twojego męża, ale jednak wypadałoby coś zrobić z chorobą.

Niestety mam wrażenie, że nie spełniam najważniejszego z jego oczekiwań - mam tu na myśli seks. Przez kiepski nastrój, a teraz historię z tą koleżanką w ogóle nie mam ochoty na zbliżenia. Więc dużo w tym wszystkim mojej winy

Jakiej winy? Od kiedy libido jest kwestią winy? Nie decydujesz o tym, żeby ci nagle magicznie przyszła ochota na seks i nie masz obowiązku spełniać jego zachcianek. On twoje oczekiwania spełnia czy tylko w sobie postanowiłaś szukać przyczyny?

[Hultaj]

Tylko że to trudne, bo jestem introwertyczką i ciężko nawiązuję nowe znajomości,

czyli klasyk gatunku, nie pokonujesz własnych słabości, miesiąc po miesiącu doprowadzasz się do stanu gdy tylko facet i rodzina stają się całym światem.
praca zdalna w domu sprawy nie ułatwia.

skutek jest taki że wisisz na facecie, nie masz zycia poza nim, jego to męczy i się nie dziwię.
łatwo jest powiedzieć że facet jest burakiem podczas gdy dorosły partner chce równorzędnego partnera a nie robić za niankę dla współmałżonka.

[Mad_Max]

[1=18d73f41c1c01aef8fdf04b 5e3282c14752c25f5_62181c6 d1d29a;78171266]
Jakiej winy? Od kiedy libido jest kwestią winy? Nie decydujesz o tym, żeby ci nagle magicznie przyszła ochota na seks i nie masz obowiązku spełniać jego zachcianek.[/QUOTE]

Ale można zadecydować o tym, żeby aktywnie ze spadkiem libido walczyć. Siedzenie na tyłku jeszcze nie uratowało żadnego małżeństwa.

[Hultaj]

Więc dużo w tym wszystkim mojej winy

jak prawie każdy człowiek traktujesz poczucie winy jako wymówkę i znakomite usprawiedliwienie.

Ty nie masz się biczować tylko próbować coś zmienić.
2. Inni za ciebie zmiany nie dokonają. to twoja bajka.

ok, przejęłaś obowiązki.
to nie powód by nie powiedzieć mężowi że chcesz zmiany sytuacji i powrotu do innej proporcji zajmowania się domem.

Chciałabym tego, ale nie wiem, jak się do tego zabrać.

no ja też nie wiem.
nikt tego nie wie.

tytuł wątku problem z mężem, a problem głównie faktycznie może być w tobie.

jeśli masz depresję czy nerwicę, to je lecz.
może inne leki ?
bardzo ci to prowadzenie auta jest potrzebne? to kwestia konieczności czy wygody?

Stara już jestem, więc mi jeszcze trudniej...

poważnie?
to ile masz lat, 80 ?
młodsza nie będziesz nigdy na pewno. zakładam ze jesteś młodą kobietą koło 30,40tki. skoro nie umiesz szukać pomocy dla siebie, myśleć o sobie, że są rzeczy których warto się uczyć, poznawać, to kiedy chcesz do tego dorosnąć, po 50, 60? będzie jeszcze trudniej jeśli marnujesz młodść na takie bzdury.

[kattja8]

Dzięki za wszystkie odpowiedzi. Wynika z nich jasno, że zachowanie mojego męża jest w pełni usprawiedliwione.

[kalor]

Napisane przez kattja8

Dzięki za wszystkie odpowiedzi. Wynika z nich jasno, że zachowanie mojego męża jest w pełni usprawiedliwione.

Ale dramatyzujesz, moze przeczytaj te wypowiedzi jeszcze raz? Bo widzę tu sensowne odpowiedzi, cześć osób stoi po twojej stronie, cześć po męża, a cześć widzi winę po obu stronach. Ale jak zwykle bywa, ktoś się wypowie niepochlebnie, to autor tematu ślepnie na wszystkie inne wypowiedzi i wielce obrazony się zawija. No to spoko, papa, nie zmieniaj nic w swoim życiu, nam to obojętne.

[201710231141]

Napisane przez kattja8

Dzięki za wszystkie odpowiedzi. Wynika z nich jasno, że zachowanie mojego męża jest w pełni usprawiedliwione.

Jeśli tak uważasz. Pewnie masz rację. Powodzenia

[kattja8]

Napisane przez kalor

Ale dramatyzujesz, moze przeczytaj te wypowiedzi jeszcze raz? Bo widzę tu sensowne odpowiedzi, cześć osób stoi po twojej stronie, cześć po męża, a cześć widzi winę po obu stronach. Ale jak zwykle bywa, ktoś się wypowie niepochlebnie, to autor tematu ślepnie na wszystkie inne wypowiedzi i wielce obrazony się zawija. No to spoko, papa, nie zmieniaj nic w swoim życiu, nam to obojętne.

Nie dramatyzuję i nie zwijam się obrażona. Niepochlebne dla mnie wypowiedzi otworzyły mi oczy na to, że życie ze mną może być bardzo trudne dla mojego męża, przez co jestem w stanie lepiej zrozumieć jego zachowanie. Ma prawo tak się zachowywać (no poza brakiem podziału obowiązków i flirtem z koleżanką). Właśnie po to napisałam na tym forum, by osoby, które nas zupełnie nie znają, wypowiedziały się, po czyjej stronie jest wina. Bo do tej pory wydawało mi się, że jestem ofiarą, tą najbardziej poszkodowaną stroną, ale najwyraźniej tak nie jest. I nie bój się, mimo że jest Ci to obojętne, podejmę próbę zmiany swojego życia.

[ajah]

Napisane przez kattja8

Dzięki za wszystkie odpowiedzi. Wynika z nich jasno, że zachowanie mojego męża jest w pełni usprawiedliwione.

Nie jest.
Jednak nic sie w waszej relacji nie zmieni jesli nie będziecie że sobą sensownie rozmawiac.
Widzę duży problem tym, że facet zupełnie nie ogarnia kwestii problemów psychicznych, a Ty się nie leczysz.
Rozumiem, że skutki uboczne leków są istotne. Psychiatra może zaproponować inne. Możesz również rozpocząć terapie.
Poza tym, możesz sama dbać o swoje zdrowie psychiczne.


Co do tekstów o tym, że człowiek chce mieć partnera a nie niszczyć chorego. Cóż, bywa że ktoś choruje i partnerstwo jest niemożliwe. Nie trzeba w takiej relacji trwac. Można zostawić chorego i isc szukać szczęścia.

Sent from my SM-G935F using Tapatalk

[kalor]

Napisane przez kattja8

Nie dramatyzuję i nie zwijam się obrażona. Niepochlebne dla mnie wypowiedzi otworzyły mi oczy na to, że życie ze mną może być bardzo trudne dla mojego męża, przez co jestem w stanie lepiej zrozumieć jego zachowanie. Ma prawo tak się zachowywać (no poza brakiem podziału obowiązków i flirtem z koleżanką). Właśnie po to napisałam na tym forum, by osoby, które nas zupełnie nie znają, wypowiedziały się, po czyjej stronie jest wina. Bo do tej pory wydawało mi się, że jestem ofiarą, tą najbardziej poszkodowaną stroną, ale najwyraźniej tak nie jest. I nie bój się, mimo że jest Ci to obojętne, podejmę próbę zmiany swojego życia.

Oj tak? Świetnie, bo tak bardzo się bałam! Nie mogłam spac w nocy

To jego zachowanie jest w pełni usprawiedliwione, czy jednak nie do końca? Bo skoro jest, to co się czepiasz tego podziału obowiązków i flirtu?

Twierdze, ze dramatyzujesz, bo co to ma znaczyć, ze jest W PEŁNI usprawiedliwione? Nie, nie jest, i nikt ci tak nie napisał.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez kattja8

Nie dramatyzuję i nie zwijam się obrażona. Niepochlebne dla mnie wypowiedzi otworzyły mi oczy na to, że życie ze mną może być bardzo trudne dla mojego męża, przez co jestem w stanie lepiej zrozumieć jego zachowanie. Ma prawo tak się zachowywać (no poza brakiem podziału obowiązków i flirtem z koleżanką). Właśnie po to napisałam na tym forum, by osoby, które nas zupełnie nie znają, wypowiedziały się, po czyjej stronie jest wina. Bo do tej pory wydawało mi się, że jestem ofiarą, tą najbardziej poszkodowaną stroną, ale najwyraźniej tak nie jest. I nie bój się, mimo że jest Ci to obojętne, podejmę próbę zmiany swojego życia.

Flirtować i nie dzielić obowiązków też ma prawo. Albo coś ustalacie i oboje się wywiązujecie, albo nie ustaleń nie ma i każdy sobie robi jak chce.

Napisane przez kattja8

Dzięki za wszystkie odpowiedzi. Wynika z nich jasno, że zachowanie mojego męża jest w pełni usprawiedliwione.

Nie wiem skąd ten wniosek.

[zakonna]

Leki można swobodnie zmienić na takie, które nie wpływają na codziennie fukncjonowanie. Plus ktoś powyżej słusznie wspomniał o terapii. Przy zaburzeniach lekowych jest niezbędna.


wysłane telepatycznie

[mariamalaria]

Napisane przez Hultaj

to cudownie.
A Ty oczekuj że facet ci zapewni milion dolarów miesięcznie, orgazm 4 razy każdego wieczoru, czułość gdy jej potrzebujesz, adrenalinę, gdy ci się nudzi i jest za dobrze.


jak wygląda podział obowiązków w twoim związku?
dlaczego ty po powrocie z pracy musisz odwalać sama nudne obowiązki, a on po powrocie z pracy w ramach walki z nudą pitoli słodkie kocopoły z koleżanką ??

za romansowanie z koleżaneczkami dostałabym szału, nie mniejszego niż za ordynarne chamskie próby robienia ze mnie własnej gosposi.

---------- Dopisano o 13:57 ---------- Poprzedni post napisano o 13:54 ----------

a to jest cholernie duży błąd uzależniać własną samoocenę wyłącznie od buractwa własnego męża.

a tak szczerze, musisz siedzieć ciągle w domu, nie mieć koleżanek, i nie mieć życia poza mężem ?

Autorko, przeczytaj to jeszcze raz.

[bluebluesky]

Sluchaj, to jast jak kula sniegowa, ty coraz gorzej sie czujesz, on razem z toba, problemy narastaja. Przede wszystkim, leki mozesz zmienic, a bez terapii nic nie zmienisz w swoim zyciu.

Najwazniejsze, zebys przestala robic za niego wszystko w domu, on tez tam mieszka. Albo placicie komus, zeby przyszedl raz w tygodniu i pomogl. W kazdym razie, nie rob za sluzaca.

A wychodzenie do ludzi jest rowniez wazne, zawsze mozesz zapisac sie na zajecia sportowe po pracy, albo napisac do dawno nie widzianej kumpeli.

[fristi]

Ja tam raczej staram się wierzyć w ludzi, więc nie ma co już wieszać psów na autorce, bo po pierwszych postach chyba zrozumiała, że nie jest ofiarą, a jest odpowiedzialna za sytuację w swoim małżeństwie. Nie rozumiem po co ironizować i podkreślać jak bardzo się jej nie wierzy.

Ja bym na Twoim miejscu autorko podjęła się po pierwsze leczenia, bo jak dziewczyny wyżej napisały nic się nie zmieni jeśli Ty nie podejmiesz jakiś kroków w tym kierunku. Terapia naprawdę może pomóc (jeśli chcesz) a leki można dobrać tak żeby nie przeszkadzały w życiu codziennym.

Mąż być może jest już zmęczony stanem rzeczy i faktycznie angażuje się w relacje z koleżanką z pracy. To smutne i przykre, szczególnie jak się myśli o sobie cały czas jako o ofierze, ale jeśli chcesz ratować sytuację musisz wziąć się w garść i zacząć działać. Najlepiej zacznij od rozmowy z mężem, ustal sobie wcześniej plan działania i mu o nim opowiedz. Tylko ważne jest żebyś po takiej rozmowie naprawdę podjęła te kroki bo inaczej wyjdziesz na kłamczuchę.

Obwiniasz się i to chyba od dawna, stąd Twoje myślenie o sobie jako o bardziej poszkodowanej niż mąż. Oczywiście jest za co się obwiniać, ale teraz ważne jest abyś zrozumiała, że nie możesz żyć w cieniu tego uczucia bo ono paraliżuje Cię i zamiast działać, zaczynasz się nad sobą użalać. A to do nikąd Cię nie zaprowadzi, dlatego przestań się samobiczować, pogadaj z mężem i zacznij działać. Głowa do góry

[kattja8]

Napisane przez fristi

Ja tam raczej staram się wierzyć w ludzi, więc nie ma co już wieszać psów na autorce, bo po pierwszych postach chyba zrozumiała, że nie jest ofiarą, a jest odpowiedzialna za sytuację w swoim małżeństwie. Nie rozumiem po co ironizować i podkreślać jak bardzo się jej nie wierzy.

Ja bym na Twoim miejscu autorko podjęła się po pierwsze leczenia, bo jak dziewczyny wyżej napisały nic się nie zmieni jeśli Ty nie podejmiesz jakiś kroków w tym kierunku. Terapia naprawdę może pomóc (jeśli chcesz) a leki można dobrać tak żeby nie przeszkadzały w życiu codziennym.

Mąż być może jest już zmęczony stanem rzeczy i faktycznie angażuje się w relacje z koleżanką z pracy. To smutne i przykre, szczególnie jak się myśli o sobie cały czas jako o ofierze, ale jeśli chcesz ratować sytuację musisz wziąć się w garść i zacząć działać. Najlepiej zacznij od rozmowy z mężem, ustal sobie wcześniej plan działania i mu o nim opowiedz. Tylko ważne jest żebyś po takiej rozmowie naprawdę podjęła te kroki bo inaczej wyjdziesz na kłamczuchę.

Obwiniasz się i to chyba od dawna, stąd Twoje myślenie o sobie jako o bardziej poszkodowanej niż mąż. Oczywiście jest za co się obwiniać, ale teraz ważne jest abyś zrozumiała, że nie możesz żyć w cieniu tego uczucia bo ono paraliżuje Cię i zamiast działać, zaczynasz się nad sobą użalać. A to do nikąd Cię nie zaprowadzi, dlatego przestań się samobiczować, pogadaj z mężem i zacznij działać. Głowa do góry

dzięki za te słowa wezmę je sobie do serca!

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 22:08 ---------- Poprzedni post napisano o 22:06 ----------

Napisane przez bluebluesky

Sluchaj, to jast jak kula sniegowa, ty coraz gorzej sie czujesz, on razem z toba, problemy narastaja. Przede wszystkim, leki mozesz zmienic, a bez terapii nic nie zmienisz w swoim zyciu.

Najwazniejsze, zebys przestala robic za niego wszystko w domu, on tez tam mieszka. Albo placicie komus, zeby przyszedl raz w tygodniu i pomogl. W kazdym razie, nie rob za sluzaca.

A wychodzenie do ludzi jest rowniez wazne, zawsze mozesz zapisac sie na zajecia sportowe po pracy, albo napisac do dawno nie widzianej kumpeli.

wiem, zaczynam sobie zdawać z tego sprawę. Bedę próbować

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[drirrpl]

Praca w domu i brak znajomych wykańcza ciebie jak i męża, musisz na spokojnie wyjść do ludzi, jesteś introwertyczka, ale i tak tego kontaktu potrzebujesz do dobrego samopoczucia, oraz musisz zadbać o wysiłek fizyczny, najlepiej codziennie, po wysiłku czlowiek czuje się szczęśliwy, bardzo pomoże to w twojej depresji oraz odciąży twojego męża, on tez potrzebuje czasu dla siebie bez ciebie. Jak ty zaczniesz być szczęśliwa to masz szanse na odzyskanie partnera, jak dalej bedziesz ciągnąć dotychczasowy tryb życia to skończy sie to rozstaniem, chociaż jak juz jawnie czatuje przy tobie z koleżanką to pewnie już razem w łóżku wylądowali, z tym ze szansę dalej masz na odzyskanie męża.
Poszukaj w okolicy siłowni, zwykle przy tych lepszych są tez organizowane ćwiczenia grupowe, zapisz się na kilka, na poczatku bedzie ciężko, ale efekty zobaczysz juz po kilku wizytach, a na wyraźną poprawę samopoczucia możesz liczyc już po miesiącu jeśli się przyłożysz i bedziesz tam chodzić co najmniej co drugi dzień. Nie mozesz się na siłowni obijać, ma się z ciebie pot lać strumieniami, nie musisz wykonywać skomplikowanych ćwiczeń, na początek wystarczy orbitrek i bieżnia, bo musisz poprawić kardio do takiego stanu gdzie bez problemu bedziesz w stanie na bieżni wytrzymać godzinę. Obserwuj jak ludzie ćwiczą na innych maszynach, testuj je, jak czegoś nie wiesz to się pytaj jakiegokolwiek faceta na sali, kazdy z chęcią pomoże.
Dlaczego piszę "takie bzdury"? Bo tez jestem introwertykiem i też dużo pracuję z domu, z tym że miałem to szczęście i trafiłem na fajnego psychologa który od razu znalazł problem na pierwszej wizycie i polecił wysiłek fizyczny, a potem na fajnego partnera do ćwiczeń z którym spędziłem dwa lata na siłowni, znalazłem sobie różne dodatkowe hobby i jest ok.

Nawet jesli twój partner odejdzie od ciebie, to sie się przejmuj, to normalna kolej rzeczy w takich sytuacjach, wysilek fizyczny tobie pomoże, "naprawi" i znajdziesz sobie nowego lepszego partnera, lecz jesli znowu poddasz się depresji, to go stracisz, zycie jest brutalne pod tym względem.
Powodzenia życzę, i się nie obwiniaj, obwiniać możesz tych lekarzy którzy nie dali tobie najprostszego rozwiazania, i zarazem najbardziej skutecznego.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[megamag]

Jesteś chora, masz to zdiagnozowane. Dobry mąż powinien Cię wspierać w walce z chorobą, a nie jeszcze zostawiać Ci swoje brudne skarpetki. A poza tym człowiek, który ma choć minimalną wiedzę o świecie, powinien czaić, że choroby psychiczne nie są na własne życzenie. Do dupy taki mąż moim zdaniem. Gdyby mój mąż chorował na nerwicę pierwsza bym z nim stała w kolejce do lekarza, a nie pisała do kolegów z pracy.

[kattja8]

Napisane przez megamag

Jesteś chora, masz to zdiagnozowane. Dobry mąż powinien Cię wspierać w walce z chorobą, a nie jeszcze zostawiać Ci swoje brudne skarpetki. A poza tym człowiek, który ma choć minimalną wiedzę o świecie, powinien czaić, że choroby psychiczne nie są na własne życzenie. Do dupy taki mąż moim zdaniem. Gdyby mój mąż chorował na nerwicę pierwsza bym z nim stała w kolejce do lekarza, a nie pisała do kolegów z pracy.

Też tak myślałam, ale potem czytam te wypowiedzi usprawiedliwiające męża, bo przecież ma prawo tak się zachowywać skoro ma niestabilną emocjonalnie żonę... Prawdę mówiąc, zawsze odnosiłam wrażenie, że to ja się bardziej staram o ten związek, robiłam wszystko, żeby mężowi niczego nie brakowało. Nawet zmuszałam się do seksu, ale teraz po prostu nie mam już na to siły... Swego czasu mąż długo nie miał pracy i jakoś specjalnie jej nie szukał. Pracowałam wtedy ponad siły, by niczego nam nie brakowało. A on jeszcze potrafił mieć do mnie pretensje, że nigdzie nie wychodzimy. Tylko że ja byłam już tak wykończona, że nie miałam na nic siły...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 12:49 ---------- Poprzedni post napisano o 12:44 ----------

Napisane przez drirrpl

Praca w domu i brak znajomych wykańcza ciebie jak i męża, musisz na spokojnie wyjść do ludzi, jesteś introwertyczka, ale i tak tego kontaktu potrzebujesz do dobrego samopoczucia, oraz musisz zadbać o wysiłek fizyczny, najlepiej codziennie, po wysiłku czlowiek czuje się szczęśliwy, bardzo pomoże to w twojej depresji oraz odciąży twojego męża, on tez potrzebuje czasu dla siebie bez ciebie. Jak ty zaczniesz być szczęśliwa to masz szanse na odzyskanie partnera, jak dalej bedziesz ciągnąć dotychczasowy tryb życia to skończy sie to rozstaniem, chociaż jak juz jawnie czatuje przy tobie z koleżanką to pewnie już razem w łóżku wylądowali, z tym ze szansę dalej masz na odzyskanie męża.
Poszukaj w okolicy siłowni, zwykle przy tych lepszych są tez organizowane ćwiczenia grupowe, zapisz się na kilka, na poczatku bedzie ciężko, ale efekty zobaczysz juz po kilku wizytach, a na wyraźną poprawę samopoczucia możesz liczyc już po miesiącu jeśli się przyłożysz i bedziesz tam chodzić co najmniej co drugi dzień. Nie mozesz się na siłowni obijać, ma się z ciebie pot lać strumieniami, nie musisz wykonywać skomplikowanych ćwiczeń, na początek wystarczy orbitrek i bieżnia, bo musisz poprawić kardio do takiego stanu gdzie bez problemu bedziesz w stanie na bieżni wytrzymać godzinę. Obserwuj jak ludzie ćwiczą na innych maszynach, testuj je, jak czegoś nie wiesz to się pytaj jakiegokolwiek faceta na sali, kazdy z chęcią pomoże.
Dlaczego piszę "takie bzdury"? Bo tez jestem introwertykiem i też dużo pracuję z domu, z tym że miałem to szczęście i trafiłem na fajnego psychologa który od razu znalazł problem na pierwszej wizycie i polecił wysiłek fizyczny, a potem na fajnego partnera do ćwiczeń z którym spędziłem dwa lata na siłowni, znalazłem sobie różne dodatkowe hobby i jest ok.

Nawet jesli twój partner odejdzie od ciebie, to sie się przejmuj, to normalna kolej rzeczy w takich sytuacjach, wysilek fizyczny tobie pomoże, "naprawi" i znajdziesz sobie nowego lepszego partnera, lecz jesli znowu poddasz się depresji, to go stracisz, zycie jest brutalne pod tym względem.
Powodzenia życzę, i się nie obwiniaj, obwiniać możesz tych lekarzy którzy nie dali tobie najprostszego rozwiazania, i zarazem najbardziej skutecznego.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Dzięki za ten wpis Jeśli chodzi o wysiłek fizyczny, to ćwiczę od dawna, bo mam skłonność do tycia. Ćwiczę siłowo wolnymi ciężarami i biegam. Fakt, ćwiczę w domu, ale w zeszłym roku chodziłam przez kilka miesięcy na siłownię. Jednak zrezygnowałam, bo nie podobała mi się panująca tam atmosfera... Mam pewien pomysł, w jaki sposób wyjść bardziej do ludzi i tego spróbuję. A jeśli mój mąż wylądował już w łóżku ze swoją koleżanką, to nie ma czego ratować... Zdrada to dla mnie koniec, nawet jeśli może mu się i innym zresztą wydawać, że była usprawiedliwiona...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[megamag]

Napisane przez kattja8

Też tak myślałam, ale potem czytam te wypowiedzi usprawiedliwiające męża, bo przecież ma prawo tak się zachowywać skoro ma niestabilną emocjonalnie żonę...

Może mam staromodne poglądy, ale dla mnie małżeństwo jest na dobre i na złe, w zdrowiu i w chorobie. A zakładanie, że się będzie zdrowym zawsze, jest dość naiwne. Tu pojawiła się choroba psychiczna, a mogła na przykład nowotworowa. W każdym z tych przypadków, moim zdaniem, ta zdrowa strona powinna zacisnąć zęby i pomagać tej chorej w leczeniu.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez kattja8

Też tak myślałam, ale potem czytam te wypowiedzi usprawiedliwiające męża, bo przecież ma prawo tak się zachowywać skoro ma niestabilną emocjonalnie żonę... Prawdę mówiąc, zawsze odnosiłam wrażenie, że to ja się bardziej staram o ten związek, robiłam wszystko, żeby mężowi niczego nie brakowało. Nawet zmuszałam się do seksu, ale teraz po prostu nie mam już na to siły... Swego czasu mąż długo nie miał pracy i jakoś specjalnie jej nie szukał. Pracowałam wtedy ponad siły, by niczego nam nie brakowało. A on jeszcze potrafił mieć do mnie pretensje, że nigdzie nie wychodzimy. Tylko że ja byłam już tak wykończona, że nie miałam na nic siły...

On w ogóle wie, że się zmuszałaś i nie miałaś/nie masz siły?