Czy osoba chora ma prawo do normalnego życia?

[alfombra]

Od kilku lat mam chorobę psychiczną... Nie jest to depresja, ale jest to jedna z tych ciężkich, poważnych chorób( nie mówię że depresja należy do lekkich).
Chyba nigdy nie pogodzę się z tym, że mnie to spotkało.
Gdy czytałam na tym forum jakieś wątki, w których ktoś opisuje, czy związać się z osobą z problemami psychicznymi to każdy odradza, mówi, że życie z taką osobą jest trudne, że przejdzie przez piekło itd.
Jestem osobą młodą, mam marzenie mieć męża, dzieci, dom.
Po prostu rodzinę.
Ale często mam myśli, że nikt nie będzie potrafił być w związku z osobą chorą.
Na codzień funkcjonuję normalnie, pracuję, uczę się. Biorę leki, więc jest ok. Chciałabym być zdrowa, jednak tak się nie stanie, więc muszę zaakceptować to co mnie spotkało.
Bo tak naprawdę każdy może zachorować.

Tak bardzo chciałabym móc dzielić z kimś swoje życie. Być szczęśliwa, ale w głowie ciągle mam myśli, kto by chciał chorą dziewczynę, albo dzieci. Przecież mogą to odziedziczyć...
Proszę, wypowiedzcie się co myślicie na ten temat, czy taka osoba może mieć normalne życie, czy jest skazana na samotność?

[ratunku261]

Napisane przez alfombra

Od kilku lat mam chorobę psychiczną... Nie jest to depresja, ale jest to jedna z tych ciężkich, poważnych chorób( nie mówię że depresja należy do lekkich).
Chyba nigdy nie pogodzę się z tym, że mnie to spotkało.
Gdy czytałam na tym forum jakieś wątki, w których ktoś opisuje, czy związać się z osobą z problemami psychicznymi to każdy odradza, mówi, że życie z taką osobą jest trudne, że przejdzie przez piekło itd.
Jestem osobą młodą, mam marzenie mieć męża, dzieci, dom.
Po prostu rodzinę.
Ale często mam myśli, że nikt nie będzie potrafił być w związku z osobą chorą.
Na codzień funkcjonuję normalnie, pracuję, uczę się. Biorę leki, więc jest ok. Chciałabym być zdrowa, jednak tak się nie stanie, więc muszę zaakceptować to co mnie spotkało.
Bo tak naprawdę każdy może zachorować.

Tak bardzo chciałabym móc dzielić z kimś swoje życie. Być szczęśliwa, ale w głowie ciągle mam myśli, kto by chciał chorą dziewczynę, albo dzieci. Przecież mogą to odziedziczyć...
Proszę, wypowiedzcie się co myślicie na ten temat, czy taka osoba może mieć normalne życie, czy jest skazana na samotność?

Zalezy jaka choroba, bo sa choroby psychiczne mocno rzutujące na relacje. Jeśli się leczysz i funkcjonujesz normalnie to dla odpowiedniego czlowieka to nie bedzie przeszkodą.
W koncu kto jest zdrowy psychicznie w 100% Kazdy ma jakieś problemy . Malo napisałaś o chorobie, wiec tez odpisac mogę ogolnie.

[Candy_lips]

Gdyby nie było szans, byś była w udanym związku, to osoby chore psychicznie nie byłyby w związkach, a często są. Wiadomo, że ludzie mają obawy, ale jeżeli leczysz się, to nie powinno być dużego problemu. Przy braniu leków chyba i tak czasem możesz mieć atak choroby, ale to jak częsty, to już kwestia indywidualna. Tak naprawdę mogą to być rzadkie ataki. Większym problemem jest niebranie leków, alkoholizm, bo czasem osoby chore też w niego wpadają, ale jeżeli tu tego nie ma, to w porządku. Pracujesz nad sobą, żyjesz pewnie dość zwyczajnie, nie jest Ci lekko, ale na pewno sobie poradzisz Partnerowi musisz dość szybko powiedzieć, jeszcze przed byciem razem, ale na pewno nie każdy Cię odrzuci. Tylko musisz szczerze powiedzieć z czym wiąże się choroba, jak to u Ciebie wygląda, bo nie każdy wie i może mieć w głowie pewne stereotypy.

[alfombra]

Napisane przez ratunku261

Zalezy jaka choroba, bo sa choroby psychiczne mocno rzutujące na relacje. Jeśli się leczysz i funkcjonujesz normalnie to dla odpowiedniego czlowieka to nie bedzie przeszkodą.
W koncu kto jest zdrowy psychicznie w 100% Kazdy ma jakieś problemy . Malo napisałaś o chorobie, wiec tez odpisac mogę ogolnie.

Niestety schizofrenia... Lecz nie wiem, czy dobrze zdiagnozowana i czy to nie afektywna dwubiegunowa.

Dziękuję za odpowiedź i wsparcie

[ratunku261]

Napisane przez alfombra

Niestety schizofrenia... Lecz nie wiem, czy dobrze zdiagnozowana i czy to nie afektywna dwubiegunowa.

Dziękuję za odpowiedź i wsparcie

Nie Twoja wina Kazdy zasluguje na szczescie i milosc -zawsze pamietaj o tym.

[alfombra]

Napisane przez Candy_lips

Gdyby nie było szans, byś była w udanym związku, to osoby chore psychicznie nie byłyby w związkach, a często są. Wiadomo, że ludzie mają obawy, ale jeżeli leczysz się, to nie powinno być dużego problemu. Przy braniu leków chyba i tak czasem możesz mieć atak choroby, ale to jak częsty, to już kwestia indywidualna. Tak naprawdę mogą to być rzadkie ataki. Większym problemem jest niebranie leków, alkoholizm, bo czasem osoby chore też w niego wpadają, ale jeżeli tu tego nie ma, to w porządku. Pracujesz nad sobą, żyjesz pewnie dość zwyczajnie, nie jest Ci lekko, ale na pewno sobie poradzisz Partnerowi musisz dość szybko powiedzieć, jeszcze przed byciem razem, ale na pewno nie każdy Cię odrzuci. Tylko musisz szczerze powiedzieć z czym wiąże się choroba, jak to u Ciebie wygląda, bo nie każdy wie i może mieć w głowie pewne stereotypy.

Tak, biorę leki, ale atak jeszcze mi się nie zdarzył gdy mam taką dawkę, tylko gdy miałam zmniejszoną i dosyć niską, Teraz na tej dobrze funkcjonuję więc tak na razie zostanie.
A myślałam, (jeśli by ktoś był) żeby od razu właśnie nie mówić mu o chorobie, żeby nie wystraszyć, tylko później, bo jednak słowo schizofrenia może bardzo odstraszyć.

[Candy_lips]

Jeżeli nie masz pewności to idź jeszcze do innego specjalisty, to nigdy nie zaszkodzi. Ja pisząc posta też myślałam o tej chorobie, osoby ze schizofrenią też często mają partnerów.

[alfombra]

Napisane przez ratunku261

Nie Twoja wina Kazdy zasluguje na szczescie i milosc -zawsze pamietaj o tym.

Bardzo Ci dziękuję za te słowa

[Candy_lips]

Napisane przez alfombra

Tak, biorę leki, ale atak jeszcze mi się nie zdarzył gdy mam taką dawkę, tylko gdy miałam zmniejszoną i dosyć niską, Teraz na tej dobrze funkcjonuję więc tak na razie zostanie.
A myślałam, (jeśli by ktoś był) żeby od razu właśnie nie mówić mu o chorobie, żeby nie wystraszyć, tylko później, bo jednak słowo schizofrenia może bardzo odstraszyć.

Ok to dobrze Nie, nie mów na 1 randce, o takich osobistych sprawach i innych chorobach też nikt zazwyczaj nie mówi na 1 randce, tylko luźno rozmawia o różnych sprawach, by ogólnie poznać drugą osobę. Najpierw zobaczycie czy się sobie podobacie, czy macie podobne poglądy. No ale żeby powiedzieć nie jakoś późno i przed związkiem, bo potem może poczuć się oszukany. Sama pewnie poczujesz ten moment, czasem z kimś możesz być już w miarę blisko po tygodniu lub dwóch i lepiej powiedzieć, a czasem może to być i miesiąc, bo może relacja wolniej się rozwija. Wtedy będziecie rozmawiać o bardziej osobistych sprawach i najlepiej wtedy powiedzieć.

[Hanako]

Napisane przez alfombra

Tak bardzo chciałabym móc dzielić z kimś swoje życie. Być szczęśliwa, ale w głowie ciągle mam myśli, kto by chciał chorą dziewczynę, albo dzieci. Przecież mogą to odziedziczyć...
Proszę, wypowiedzcie się co myślicie na ten temat, czy taka osoba może mieć normalne życie, czy jest skazana na samotność?

Rozejrzyj się - mnóstwo ludzi chorych jest w związkach. Różnie chorych. Ludzie na wózkach, ludzie bez rąk, ludzie z astmą... Mniej chorzy, bardziej chorzy, psychicznie chorzy, fizycznie chorzy. Z pewnością jest im trochę trudniej znaleźć partnera, bo nie każdy się nadaje do życia z osobą chorą. Ale koniec końców - wiele z nich znajduje, czyli nie jest to aż tak nierealne.

Znam dziewczynę, która choruje przewlekle, jest po dwóch przeszczepach, dzień zaczyna od garści tabletek, kilka razy w tygodniu ma zabiegi, nie może uprawiać sportu, nie może dźwigać... Dwa lata temu wyszła za mąż. Jej mąż jest niesamowicie zakochany w swojej żonie.
Nie każdy może być takim mężem, nie każdy by chciał, ale tacy mężowie istnieją.

Więc myślę, że i ze schizofrenią się uda

[alfombra]

Napisane przez Candy_lips

Jeżeli nie masz pewności to idź jeszcze do innego specjalisty, to nigdy nie zaszkodzi. Ja pisząc posta też myślałam o tej chorobie, osoby ze schizofrenią też często mają partnerów.

Tylko, że zdiagnozowali to jak byłam w szpitalu i wtedy właśnie ''nie byłam sobą''. Pewnie się nie mylą, ale mam objawy z Chad, a trochę też ze schizofrenii i nie wiem. Może jeszcze porozmawiam z moją lekarką.
A czy znasz osobiście jakąś osobę z tą chorobą, która jest szczęśliwa z kimś?

[megamag]

Nie chcę się martwić, ale moja przyjaciółka ma ciocię z dwubiegunową i niestety nie jest tak różowo. Mąż to jeszcze, bo on jest dorosły, wie, co to choroba psychiczna. Ale dla dzieci to jest trauma. Poza tym weź pod uwagę, że podczas ciąży nie można brać większości leków, bo szkodzą na płód.

[Patryka]

Autorko, osób chorych na schizofrenię i funkcjonujących w społeczeństwie jest sporo, wbrew pozorom. Znam nawet anestezjologa z tą przypadłością, może nie jest to mój znajomy ale wiem kto to i wiem, że jest chory. Oczywiście pracuje.

Rozmawiałam też kiedyś z pewną kobietą, która opowiadała, że o chorobie swojej mamy-schizofreniczki dowiedziała się, kiedy już była dorosła. Jej mama musiała wtedy zmienić leki i pojawiły się u niej objawy choroby, a tak przez całe życie swojej córki była w remisji. Po ponownym dobraniu leków mama tej kobiety znowu wróciła do normalnego funkcjonowania.

Oczywiście, schizofrenia to ciężka choroba i rozumiem, że jest ci ciężko. Wydaje mi się jednak, ze najczęściej wielokrotne hospitalizacje i problemy z powrotem ostrej fazy choroby mają osoby, które nie biorą regularnie leków.

[Candy_lips]

Napisane przez alfombra

Tylko, że zdiagnozowali to jak byłam w szpitalu i wtedy właśnie ''nie byłam sobą''. Pewnie się nie mylą, ale mam objawy z Chad, a trochę też ze schizofrenii i nie wiem. Może jeszcze porozmawiam z moją lekarką.
A czy znasz osobiście jakąś osobę z tą chorobą, która jest szczęśliwa z kimś?

Rozumiem, dlatego warto jeszcze próbować się diagnozować. Nigdy nie zaszkodzi jeszcze opinia innego specjalisty. Osobiście nie znam, ale mam małe grono znajomych. Może jednak znam, ale o tym nie wiem, to osobista sprawa i nie każdy powie. No, ale są takie osoby.

[natash88]

Bardzo Ci współczuję. Bardzo dobrze, że korzystasz z farmakoterapii. Warto też dołączyć psychoterapię, żeby uczyć się, jak radzić sobie z problemami wynikającymi z choroby i świadomie działać wobec innych osób.
Życzę Ci znalezienia miłości.

Wpływ chorób psychicznych rodziców na dzieci jest jednak znaczny (tak samo jak wpływ nieprzepracowanego DDA, DDD albo innych dysfunkcyjnych wzorców relacji z dzieciństwa) - dzieci bym odradzała. Niestety nie zawsze życie to piękna układanka z serialu.


Jakie objawy CHAD i schizofrenii występują jednocześnie? Tzn. objawy wytwórcze (głosy, halucynacje) plus stany maniakalne i depresyjne? Hmmm... Z chorobami psychicznymi jest ten problem, że diagnoza łatwa nie jest - w większości opiera się na osądach pacjenta. Kontynuuj diagnostykę, żeby jak najbardziej zbliżyć się do diagnozy i odpowiedniej farmakoterapii.

[Patryka]

Natash88, a czy Ty masz pewność, że Twoje dzieci nie będą miały zwiększonej skłonności zachorowania na cokolwiek (wstaw jakąś chorobę)? Idąc tym tokiem rozumowania, cukrzycy nie powinni się mnożyć, osoby z przeszłością nowotworową też nie, otyli? Broń borze. Nie potraktuj tego jak atak, żeby nie było Chodzi mi tylko o to, że schizofrenia nie jest dziedziczona "wprost", dziecko schizofrenika ma po prostu większą skłonność zachorowania, niż reszta. Tyle jest jednak chorób, że niczego w życiu nie możemy być pewni. Dziecko zdrowych rodziców też może być przecież chore.

Popieram radę skorzystania z psychoterapii. Myślę, że pomogłoby to Autorko odnaleźć Ci się w rzeczywistości z chorobą.

[alfombra]

Napisane przez Patryka

Natash88, a czy Ty masz pewność, że Twoje dzieci nie będą miały zwiększonej skłonności zachorowania na cokolwiek (wstaw jakąś chorobę)? Idąc tym tokiem rozumowania, cukrzycy nie powinni się mnożyć, osoby z przeszłością nowotworową też nie, otyli? Broń borze. Nie potraktuj tego jak atak, żeby nie było Chodzi mi tylko o to, że schizofrenia nie jest dziedziczona "wprost", dziecko schizofrenika ma po prostu większą skłonność zachorowania, niż reszta. Tyle jest jednak chorób, że niczego w życiu nie możemy być pewni. Dziecko zdrowych rodziców też może być przecież chore.

Popieram radę skorzystania z psychoterapii. Myślę, że pomogłoby to Autorko odnaleźć Ci się w rzeczywistości z chorobą.

Moi rodzice np są zdrowi a ja zachorowałam.

[natash88]

Napisane przez Patryka

Natash88, a czy Ty masz pewność, że Twoje dzieci nie będą miały zwiększonej skłonności zachorowania na cokolwiek (wstaw jakąś chorobę)? Idąc tym tokiem rozumowania, cukrzycy nie powinni się mnożyć, osoby z przeszłością nowotworową też nie, otyli? Broń borze. Nie potraktuj tego jak atak, żeby nie było Chodzi mi tylko o to, że schizofrenia nie jest dziedziczona "wprost", dziecko schizofrenika ma po prostu większą skłonność zachorowania, niż reszta. Tyle jest jednak chorób, że niczego w życiu nie możemy być pewni. Dziecko zdrowych rodziców też może być przecież chore.

Popieram radę skorzystania z psychoterapii. Myślę, że pomogłoby to Autorko odnaleźć Ci się w rzeczywistości z chorobą.

Nie chodzi mi o genetykę i możliwość przekazania genów (tu raczej mówimy o podatności a nie dziedziczeniu wprost), raczej o codzienne życie z chorym psychicznie. No po prostu nie. Wystarczy, że połowa tego społeczeństwa żyje w rodzinach alkoholowych (to też choroba psychiczna), ryje banię równo dzieciakom. Alkoholicy i nadużywający też nie powinni sprowadzać na świat dzieci, no nie i kropka. *To moje osobiste zdanie

[Patryka]

Napisane przez natash88

Nie chodzi mi o genetykę i możliwość przekazania genów (tu raczej mówimy o podatności a nie dziedziczeniu wprost), raczej o codzienne życie z chorym psychicznie. No po prostu nie. Wystarczy, że połowa tego społeczeństwa żyje w rodzinach alkoholowych (to też choroba psychiczna), ryje banię równo dzieciakom. Alkoholicy i nadużywający też nie powinni sprowadzać na świat dzieci, no nie i kropka. *To moje osobiste zdanie

Ale leczona schizofrenia może być bez objawów, w remisji. Tak jak wcześniej podałam przykład kobitki, która dowiedziała się o chorobie matki dopiero, gdy ta zmieniła leki. Zakładam opcję, że autorka będzie się leczyć. Zaliczając przy okazji psychoterapię może być nawet lepszym rodzicem, niż statystyczny, zdrowy i niezdiagnozowany człowiek który wielu swoich problemów nie przepracował.

W sumie to jakby nie patrzeć, większość rodziców na swój sposób ryje banię swoim dzieciom

[201805170918]

Mam ChAD i nie uważam, że będę matką ryjącą banię dzieciom. To, co napisałaś Natash jest bardzo krzywdzące. Leczę się jak doktor przykazał i nie porównuj tego do piekła domu czynnego alkoholika.

---------- Dopisano o 01:19 ---------- Poprzedni post napisano o 01:18 ----------

Napisane przez Patryka

Zakładam opcję, że autorka będzie się leczyć. Zaliczając przy okazji psychoterapię może być nawet lepszym rodzicem, niż statystyczny, zdrowy i niezdiagnozowany człowiek który wielu swoich problemów nie przepracował.

Dokładnie!

[gryx82]

W swoim dotychczasowym życiu poznałem 3 kobiety chore na schizofrenię i gdybym się nie dowiedział, że chorują, sam nigdy bym na to nie wpadł (bardzo serdeczne i wrażliwe osoby, najzupełniej normalne wg wszelkich "norm społecznych"). Ludzie na dźwięk słowa "schizofrenia" wyobrażają sobie jakieś historie rodem z filmów Hitchcocka chyba

[natash88]

Wiem jak dziala schizofrenia i jak dziala CHAD i zdania nie zmienie - ryzyko jeat duze, ze dzieci to odczuja. Z racji zawodu znam wiele historii chorob psych. w rodzinie.
Autorko, jesli dzieci to Twoje marzenie, to w takim razie jesli szukasz milosci, znajdz odpowiedzialnego partnera, ktory moglby przejac obowiazki i wsparcie dziecka w czasie nawrotow choroby. Nie ukrywaj przed nim niczego i uczciwie rozmawiaj o wszytskich opcjach. Korzystaj z psychoterapii i farmakoterapii, badz zawsze pod kontrola lekarza.

Wiem, ze to niepopularne, bo kazdy ma prawo do szczescia etc., ale nie kazdy musi to szczescie realizowac za pomoca dzieci. Tak, choroby psychiczne rodzica moga byc obciazajace i nalezy w takiej sytuacji przemyslec posiadanie dzieci. Jesli sie na to zdecyduje to z calym wachlarzem srodkow zabezpieczajacych -
partnerem hiper-odpowiedzialnym, siecia wsparcia w rodzinie i przyjaciolach, przy ciaglej farmakoterapii i psychoterapii w chwilach takiej potrzeby.

Tak, osoby otyle tez powinny pomyslec czy to czas na dziecko, bo po pierwsze moga nie byc w stanie fizycznie zajmowac sie swoim dzieckiem, najczesciej przekazuja niezdrowe nawyki zywieniowe dziecku a tym samym sprzyjaja otylosci juz w mlodosci, oraz najprawdopodobniej maja duzy problem psychiczny lezacy pod otyloscia (ED to tez zaburzenie psychologiczne) - to odpowiadajac na wczesniejsze pytanie.
Ogolnie ludzie powinni wiecej myslec zanim podejma decyzje o posiadaniu dziecka, bo wydaje im sie to tak naturalnym instynktem, ze zapominaja o swoich ogromnych deficytach. Gabinety terapeutow sa pelne takich doroslych dzieci, i to nadal w czasach kiedy terapia jest malo popularna i wstydliwa.

[ajah]

Autorko twoje zycie nigdy nei będzie przecietne i nigdy nie będzie się toczyć wg jakiegoś utartego schematu. Wg mnie masz szansę na dobre, szczęśliwe zycie osobiste. Dobrze dobrane leki, terapia (w penych przypadkach), głeboka samoświadomość i już masz szanse na zminimalizowanie wpływu choroby na twoje życie.
O kwestiach związanych z posiadaniem dzieci i o tym jakie jest obciążenia ich chorobą najlepiej porozmawiać z lekarzami.

[dao]

Autorko, ja się wyłamię. Pomimo, że Ci współczuję, nie będę Ci ściemniał. Staram się unikać takich ludzi, bo są po prostu nieprzewidywalni i nigdy nie wiadomo co im "do łba strzeli".

Inni użytkownicy podają tu przykłady osób poważnie chorych, tylko nie biorą pod uwagę, że o ile medycyna rok w rok robi kolosalny postęp, to mózg jest i prawdopodobnie długo pozostanie najbardziej niezbadanym ludzkim organem. A co się z tym wiąże, nieprędko doczekamy się skutecznych sposobów leczenia takich dolegliwości. To po primo.
Secundo, leki psychotropowe, które bierze chory, robią spustoszenie w jego organizmie, czyli serce, wątroba, nerki i co tam jeszcze taka osoba po latach leczenia ma w opłakanym stanie.
Tertio - dziedziczenie, 20% to bardzo dużo, że dziecko "dostanie w spadku" po rodzicu jego chorobę.

Na pocieszenie napiszę, że miłość przenosi góry i mam nadzieję, że spotkasz na swojej ścieżce życia kogoś, kto pokocha Cię tak mocno, że zaakceptuje z całym inwentarzem. Czego Ci zresztą szczerze życzę.

[749d3470e67da5a340716cf11c99d98c9d41692a_5eab587331573]

Małgorzata Nowaczyk pisze tak:

Depresja, choroba dwubiegunowa i inne choroby afektywne lub lękowe (tak zwane neurozy) mają bardzo silne podłoże dziedziczne i bardzo często występują w rodzinach. .....

Po prawie 100 latach badań nad dziedziczeniem wiemy jedynie, że jest chorobą rodzinną, ..... . Schizofrenię, podobnie jak i depresje jedno- lub dwubiegunową dziedziczy się wieloczynnikowo. .....

http://www.drzewo-genealogiczne.pl/drzewo.html

[angellika]

Mam chad, mam mèża od 15 lat, 10 letniego syna, niestety nie jest zawsze rôżowo, wièc ja bym siè zastanowiła nad byciem z osobà chorà, môj màż czasem wymièka...


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[megamag]

Ej, mi wystarczyło, że miałam niestabilnego emocjonalnie, choć bez żadnej choroby i niby kochającego ojca, żeby mieć lekką traumę z dzieciństwa. Do dziś pamiętam, jak jako gówniarz chowałam się za fotelem i płakałam, bo nie mogłam zrozumieć, czemu tata przed chwilą był miły, a teraz się na mnie wydziera i co ja takiego złego zrobiłam.

To pewnie zależy w jakim kto jest stanie, ale wspomniałam o cioci mojej przyjaciółki z dwubiegunówką, która miała czasem takie zjazdy, że tylko leżała i nie chciała nikogo znać, nawet własnych dzieci. i wytłumacz teraz kilkulatkowi, że mama po prostu jest chora, a nie przestała cię kochać.

Druga kwestia to te nieszczęsne leki. dao ma rację, one niestety robią Ci z organizmu siekę. Tak poza kwestią dziedziczności słyszałaś o epigenetyce? Im bardziej niszczymy sobie organizm (palenie, narkotyki, leki), tym gorszy materiał genetyczny przekazujemy dzieciom. Ważna kwestia to też branie leków w ciąży. Co się stanie, jak dla dobra płodu będziesz musiała odstawić? Jesteś pewna, że nie odlecisz? Ciąża osłabia organizm nawet bez tego, często pogłębia stany chorobowe, bo dla organizmu to wysiłek. Mam znajome z cukrzycą, które bardzo ciężko przechodziły ciążę i twierdzą, że na drugie by się nie zdecydowały.

Dlatego powinnaś to dobrze na chłodno przemyśleć. Co innego związek z dorosłą osobą, która wie, na co się pisze, a co innego ciąże i niemowlaki. Jeśli na co dzień funkcjonujesz bardzo dobrze, to może jakimś wyjściem jest adopcja. Odpadają problemy z dziedziczeniem i lekami w ciąży.

[angellika]

Napisane przez megamag

Ej, mi wystarczyło, że miałam niestabilnego emocjonalnie, choć bez żadnej choroby i niby kochającego ojca, żeby mieć lekką traumę z dzieciństwa. Do dziś pamiętam, jak jako gówniarz chowałam się za fotelem i płakałam, bo nie mogłam zrozumieć, czemu tata przed chwilą był miły, a teraz się na mnie wydziera i co ja takiego złego zrobiłam.



To pewnie zależy w jakim kto jest stanie, ale wspomniałam o cioci mojej przyjaciółki z dwubiegunówką, która miała czasem takie zjazdy, że tylko leżała i nie chciała nikogo znać, nawet własnych dzieci. i wytłumacz teraz kilkulatkowi, że mama po prostu jest chora, a nie przestała cię kochać.



Druga kwestia to te nieszczęsne leki. dao ma rację, one niestety robią Ci z organizmu siekę. Tak poza kwestią dziedziczności słyszałaś o epigenetyce? Im bardziej niszczymy sobie organizm (palenie, narkotyki, leki), tym gorszy materiał genetyczny przekazujemy dzieciom. Ważna kwestia to też branie leków w ciąży. Co się stanie, jak dla dobra płodu będziesz musiała odstawić? Jesteś pewna, że nie odlecisz? Ciąża osłabia organizm nawet bez tego, często pogłębia stany chorobowe, bo dla organizmu to wysiłek. Mam znajome z cukrzycą, które bardzo ciężko przechodziły ciążę i twierdzą, że na drugie by się nie zdecydowały.



Dlatego powinnaś to dobrze na chłodno przemyśleć. Co innego związek z dorosłą osobą, która wie, na co się pisze, a co innego ciąże i niemowlaki. Jeśli na co dzień funkcjonujesz bardzo dobrze, to może jakimś wyjściem jest adopcja. Odpadają problemy z dziedziczeniem i lekami w ciąży.

Màdrze prawisz


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[natash88]

Napisane przez megamag

Ej, mi wystarczyło, że miałam niestabilnego emocjonalnie, choć bez żadnej choroby i niby kochającego ojca, żeby mieć lekką traumę z dzieciństwa. Do dziś pamiętam, jak jako gówniarz chowałam się za fotelem i płakałam, bo nie mogłam zrozumieć, czemu tata przed chwilą był miły, a teraz się na mnie wydziera i co ja takiego złego zrobiłam.

To pewnie zależy w jakim kto jest stanie, ale wspomniałam o cioci mojej przyjaciółki z dwubiegunówką, która miała czasem takie zjazdy, że tylko leżała i nie chciała nikogo znać, nawet własnych dzieci. i wytłumacz teraz kilkulatkowi, że mama po prostu jest chora, a nie przestała cię kochać.

Druga kwestia to te nieszczęsne leki. dao ma rację, one niestety robią Ci z organizmu siekę. Tak poza kwestią dziedziczności słyszałaś o epigenetyce? Im bardziej niszczymy sobie organizm (palenie, narkotyki, leki), tym gorszy materiał genetyczny przekazujemy dzieciom. Ważna kwestia to też branie leków w ciąży. Co się stanie, jak dla dobra płodu będziesz musiała odstawić? Jesteś pewna, że nie odlecisz? Ciąża osłabia organizm nawet bez tego, często pogłębia stany chorobowe, bo dla organizmu to wysiłek. Mam znajome z cukrzycą, które bardzo ciężko przechodziły ciążę i twierdzą, że na drugie by się nie zdecydowały.

Dlatego powinnaś to dobrze na chłodno przemyśleć. Co innego związek z dorosłą osobą, która wie, na co się pisze, a co innego ciąże i niemowlaki. Jeśli na co dzień funkcjonujesz bardzo dobrze, to może jakimś wyjściem jest adopcja. Odpadają problemy z dziedziczeniem i lekami w ciąży.

Nie jestem pewna czy w takiej sytuacji Autorki adopcja bylaby mozliwa z prawnego punktu widzenia.

[Tallan]

Napisane przez Mediterrania

Mam ChAD i nie uważam, że będę matką ryjącą banię dzieciom. To, co napisałaś Natash jest bardzo krzywdzące. Leczę się jak doktor przykazał i nie porównuj tego do piekła domu czynnego alkoholika.

A na czas ewentualnej ciąży nie będziesz musiała odstawić leków?
Głupie krople do nosa mają napisane, że nie wolno ich używać w ciąży, a leki psychiatryczne nie?