Boicie sie samotności?Pozostania bez partnera?

[ratunku261]

Boicie sie samotnosci? Pozostania bez partnera ? Wiem, ze samotnym mozna zostac niezaleznie czy sie wzielo slub czy zylo w luznych zwiazkach. Rozstania sa wpisane w zycie jako tako. Czy konczac zwiazki mieliscie obawy, ze bedziecie kilka lat...3, 5 , 10 lat same? Wiadomo jak sie ma 18 lat czy 20 to malo prawdopodobne, ale z wiekiem znalezienie partnera jest trudniejsze. Nie uważam ze to obowiazek miec kogos, ale wiekszosc osob potrzebuje do szczescia drugiej polowki. Tak sie zyje latwiej i przyjemniej. Czy przejmowalybyscie sie tym, ze np. ktos nazwie Was stara panna albo taka ktorej nie wyszlo? Niektorzy twierdza ,ze lepiej brzmi rozwodka niz kobieta 40 plus bez partnera, bylego męża juz lepiej byc samotna matka wg konwenansow niz stara panna itd. Wiem,ze to malo istotne. Ale jak wazne jest dla Was bycie w zwiazku? Czy czulybyscie sie gorzej same albo w spoleczenstwie bez partnera? Wiekszosc osob ma kogos...te spotkania w parach, imprezy gdzie trzeba kogos przyprowadzić. Jak mocno by Was bolalo jakby obecny partner Was dzis zostawil? I czy uwazacie,ze znalezienie partnera jest trudne?

[_Supernova_]

Jestem juz sama dlugo, przyzwyczailam sie.Czasami brakuje kogos bliskiego,ale nie chce sie zwiazac z kims kto mi nie pasuje,na sile.Szukam dobrego zwiazku,faceta ktory mi odpowiada, a z tym jest ciezko.Moze kiedys,jak urosna moje dzieci.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[DaisyDuck23]

Boje sie samotnosci bardziej niz ciezkiej choroby. Zapewne przez sytuację rodzinną. Mysle, ze czasami samotnosc to jest choroba trawiąca naszą duszę... Ja nic w zyciu bardziej nie potrzebuje niz bliskich mi osob a szczegolnie tej jednej bliskiej.

[elvegirl]

Nigdy nie bałam się bycia singlem, nie ma we mnie strachu przed samotnością. W związku żyje mi się fajnie, na pewno lżej pod wieloma względami, ale bycie singlem też ma swoje plusy i zawsze je doceniałam, skupiałam się właśnie na nich, a nie na tym co ludzie powiedzo.

Jeśli mam wybór - życie singla, albo życie w związku nie dającym szczęścia, to wolę być sama. Samotność we dwoje daje w kuper zdecydowanie bardziej niż życie singla.

[Czarna2000]

Boję się samotności, ale staram się skupiać na zaletach bycia singlem.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[f6ce7c3ca500955a4c7e3c56259edd7b2c023af2]

bardzo się tego boję
gdybym w domu rodzinnym znalazła miłość i zrozumienie może byłoby inaczej
ludzie myślą, że wszystkie singielki mają bogate życie towarzystkie, wiele kolezanek, masę randek...

tak to u mnie nie wygląda, brakuje mi prawdziwej bliskości i partnerstwa. jednak nie szukam na siłe.

[yoona]

Kończąc związek zawsze się bałam,że będę sama. I zawsze ktoś się znajdowal. Kończąc ostatni beznadziejny związek wiedziałam,że to niemożliwe nie znaleźć nikogo przez następne 30 lat. I ta pewność znacznie ułatwila mi decyzję. No i si znalazł.strach nie jest dobrym doradcą.
Akurat tak się złożyło że żadna z moich przyjaciółek nie na męża,ja będę pierwsza. Większość nie ma nikogo,jest po 30. Nikt nikogo nie piętnuje i nie patrzy dziwnie

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[niepewny123]

tak to u mnie nie wygląda, brakuje mi prawdziwej bliskości i partnerstwa. jednak nie szukam na siłe.

Mam dokładnie tak samo. Mimo, że kiedyś myślałem, że mnie to nie dotyczy. Byłem przekonany, że przecież nie potrzebuję bliskiej osoby, partnerki. Myślałem, bo po co?

Stawiałem naukę na pierwszym miejscu. Dziś widzę, że to się nie sprawdziło, myliłem się. Mój problem polega na tym, że całe dnie siedzę w pracy/ na uczelnie, a tam nie spotkam żadnej dziewczyny, IT.

Odpowiadając zwięźle na pytanie postawione w wątku:
Samotności się nie boję, mam jeszcze dużo czasu, ale chciałbym mieć partnerkę.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Trudno mi odpowiedzieć na pytanie autorki, ale na pewno mając do wyboru samotność i ujowy związek, nie wybrałabym trwania w tym związku. Myślę, że o to chodzi naprawdę w tym wątku biorąc pod uwagę tematykę poruszaną przez autorkę od kilku miesięcy na forum.

[Magianelka]

Napisane przez DaisyDuck23

Boje sie samotnosci bardziej niz ciezkiej choroby. Zapewne przez sytuację rodzinną. Mysle, ze czasami samotnosc to jest choroba trawiąca naszą duszę... Ja nic w zyciu bardziej nie potrzebuje niz bliskich mi osob a szczegolnie tej jednej bliskiej.

Pięknie to ujęłaś, że samotność, to choroba trawiąca duszę. Tak, samotność jest straszna, ale można też być w związku i czuć się bardzo samotnym.
Ja zawsze wychodziłam z założenia, że lepiej być samej, niż z byle kim (byle ktoś = byle jakie życie). Życie jest krótkie, więc po co tracić czas na bylejakość, a prawdziwa szczęśliwa miłość jest bezcenna. Potrafi bardzo wiele wnieść w życie "barw", aniżeli wszystkie pieniądze i inne dobra materialne tego świata razem wzięte.

[57d469676eb95e4afe06d5c46bd77df5270daf8d_6584d1a317847]

Bałam się samotności jak rozstawałam się z pierwszym chłopakiem w wieku 21/22 lata ;P To chyba było pewnego rodzaju panikowanie młodości. Przy drugim rozstaniu nie miałam takich rozkmin. Dobrze mi było samej, z TŻtem jest mi cudownie. Wolę być sama niż w kiepskim zwiazku. Gdybyśmy się rozstali to oczywiście bym przez jakiś czas cierpiała, ale nie boję się samotności. Gadania rodziny tym bardziej się nie boję, a wśród znajomych mam zarówno pary jak i singli, więc nie czułabym się jak kosmitka

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[drasunia]

Czasami mam taką obawę, że nie znajdę osoby, która mi odpowiada i nie założę rodziny. Jak o tym myślę czuję nieco niepokój. Jestem osobą, która pragnie wziąć ślub, mieć dzieci. Mimo tego, że mam dopiero 19 lat to martwię się o swoją przyszłość. Wiem, że jeśli nie założę rodziny to będę miała poczucie, że nie wykonałam swojego "zadania" w moim życiu. Oczywiście złapania męża i rodzenie dzieci to nie jest mój jedyny cel życiowy, ale no nie ukrywam, że jednak to jest dla mnie ważne. Nie mam problemu z powodzeniem, ale właśnie najtrudniej znaleźć tą bratnią duszę i obawiam się, że w przyszłości nikt taki się nie pojawi w moim życiu. Lepiej być już samotnym niż z byle kim, byle by z kim być. Tak uważam.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

N8gdy nie bałam się samotności
Mimo że mam 2 dzieci nigdy nie mialam problemu ze znalezieniem kogos zainteresowanego
Myślę że nawet teraz bym kogos znalazła gdybym chciała;-)

[MAGDA_MK]

Ja byłam z partnerem (mężem) prawe 10 lat i byłam bardzo samotna, potem był związek, prawie 5 letni, ale z czasem też zaczęłam odczuwać samotność. Mam dwoje dzieci, on też ma. Nie wyszło. On żył przeszłością, ja chciałam iść do przodu. Obecnie spotykam się z kimś, ale nic na siłę. Mimo tego nie boję się samotności. Jeżeli coś z tego wyjdzie to OK, jak nie, to trudno. Mam czas na siebie, realizowanie swoich marzeń, nie jestem od nikogo zależna. Nie muszę myśleć czy to na co mam w tej chwili ochotę pasuje drugiej osobie. Miło być z kimś, ale nie za wszelką cenę. Cenię sobie bardzo niezależność i podporządkowywanie życia komuś nie jest tym, czego pragnę.

[linaya]

Na dłuższą metę nie jest to miłe, samotność może, ale nie musi być dołująca. Ale znacznie gorsza wydaje mi się samotność we dwoje, tkwienie w nieudanym, źle rokującym związku, w którym ludzie są ze sobą z rozpędu, z przyzwyczajenia i z właśnie lęku przed samotnością.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Ja w pierwszy (i nadal trwający) związek weszłam dopiero w wieku 23 lat, trudno było mi kogoś znaleźć, wiec gdyby mi nie wyszło z obecnym chlopakiem to pewnie byłoby tak samo i znowu byłabym długo sama - także trochę sie tego boję. Nie że względu na ludzi, bo zdanie obcych mnie nie interesuje, ale przez to, że wiem, że nie lubię i nie chce być sama, potrzebuje kogoś obok.
Także podsumowujac owszem, dla mnie znalezienie partnera jest trudne i gdybym znowu została singielka to nie czulabym się z tym dobrze.
Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Cindy28]

Mam za sobą sporo związków.
Aktualnie jestem sama i nie planuję tego zmieniać.
Skupiam się na sobie i realizacji planów (po prawdzie na chwilę obecną nie miałabym czasu na i dla partnera).
90% moich Przyjaciółek ma meżów, których nigdy im nie zazdrościłam.
Najlepsze wesele to to, na które poszłam sama.
Doceniam bardzo singielstwo, a najgorsze co może być to samotność w związku i tkwienie w kiepskiej relacji.
Mam wysokie poczucie własnej wartości, lubię siebie i nigdy męskie portki nie były dla mnie wyznacznikiem szczęścia.
Gdyby zostawił mnie partner z pewnością byłoby mi na początku trudno, ale to nie koniec świata.
Znalezienie partera jest proste. Dobrego partnera, który odpowiada moim potrzebom - zdecydowanie trudniejsze.
Samotności nigdy się nie bałam i nie boję.

[karolowanka]

nie boję się
zakończyłam niedawno zwiazek, jestem szczęśliwą singielką, która skupia się na realizacji planów, celów i marzeń.
Lubię być sama przez wolność i niezależność, które są dla mnie ważne. Inna sprawa, że nigdy nie będę "samotna" - mam cudowną rodzinę, z którą widuję się/rozmawiam dosyć często i psa, któego kocham nad życie i drepcze za mną wszędzie

Inna sprawa, że chodzę na randki, bo lubię poznawać nowych ludzi, mam powodzenie u facetów, wiec wiem, że gdyby mi się odwidziało, to mogłabym kogoś znaleźć. Ale po prostu nie chcę

[d169664e00d109aa737daf198b1aecbf032d7859]

Bycie samą a samotną to dwie różne rzeczy. Można nie być w związku, ale nie być samotną bo przyjaciele, rodzina itp.

Boję się czasem samotności, ale nie w wymiarze braku partnera, a braku bliskich osób.

[ruda_beksa]

Wolałabym być sama niż z kimś, kto wywiera na mnie presję i nie zgadza się ze mną w podstawowych kwestiach.

[f60400d832b72deb5c42f716e834e5f0a0698277_6206f895c87a0]

Samotność a singiel to zupełnie inne sprawy.
Samotnym mozna być wsród bliskich. Moze być samotnym mając partnera.


Ja nie boje sie być sama bez faceta.
Samotności sie boje.

---------- Dopisano o 14:31 ---------- Poprzedni post napisano o 14:28 ----------

Napisane przez dmuchawcelatawce

Bycie samą a samotną to dwie różne rzeczy. Można nie być w związku, ale nie być samotną bo przyjaciele, rodzina itp.



Boję się czasem samotności, ale nie w wymiarze braku partnera, a braku bliskich osób.

O dokładnie. Napisałam mój komentarz zaraz jak zobaczyłam
Wpis o samotności.

Ludzie myla pojęcia

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

Tak boje sie samotnosci.ale nie boje sie zycia bez faceta.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[chwast]

Nie.
Boje sie pozostania bez przyjaciół.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez chwast

Nie.
Boje sie pozostania bez przyjaciół.

O, to też, rzeczywiście. Dla mnie to jeszcze gorsze.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Mijanou]

Nie, nie boję się być singlem. Potrzebuję i tak wiele swobody. Teraz jestem w związku ale gdyby w końcu miał on się okazać pomyłką (różnie bywa) to uznałabym, że lepiej być singlem, niż w związku, ktory się nie układa.

W sumie to nigdy sama z sobą się nie nudzę

[mybeau]

Mnie to nie przeraża, wręcz zdaję sobie sprawę, że lepiej będzie dla mnie jeśli w nic nie będę się angażowała, bo to bez sensu przy moim obecnym postrzeganiu siebie i świata, tylko środowisko ma z tym jakiś problem i wywiera na mnie presję, że powinnam już kogoś mieć, powinnam chcieć założyć rodzinę, co bardzo mnie frustruje, bo nie czuję takiej potrzeby, to nie będzie dla mnie dobre i nikt nawet nie próbuje tego zrozumieć. Nikogo nie interesują moje osiągnięcia, zawsze pierwsze pytanie, to czy mam wreszcie narzeczonego, babcia się okrutnie mnie obraziła kiedy powiedziałam, że z mojej strony na wnuki i wesele nie ma co liczyć. Według jej filozofii życia, to celem kobiety jest posiadanie męża, stanie przy garach i zmienianie pieluch i naprawdę byłoby mi to obojętne gdyby nie usiłowała mi "uzmysławiać", że jestem "nienormalna", bo mam inne zdanie. Czasem się zastanawiam, czy moi rodzice też tak o mnie myślą, ale mi tego nie mówią.

Reasumując, nie boję się być bez faceta. Boję się jedynie, że kiedyś pęknie mi serce przez to, że z tego względu część mojej rodziny będzie mnie uważała za czarną owcę i bez względu na to, co osiągnę i jaka będę w ich oczach pozostanę jedynie wielkim rozczarowaniem.

[Karolina_zie]

Boję się. Naprawdę się boję. Nie potrafię być długo sama. A jeśli jestem to panicznie szukam kogoś "na siłę".
Podobno problem może leżeć w tym, że wychowywała mnie wyłącznie mama, nie miała czasu dla mnie, bo bardzo ciężko pracowała i bardzo dużo czasu jako dziecko spędzałam sama. To powoduje, że nie potrafię długo być sama i przeraźliwie się boję osamotnienia.

[drugastronaoblicza]

Napisane przez Karolina_zie

Boję się. Naprawdę się boję. Nie potrafię być długo sama. A jeśli jestem to panicznie szukam kogoś "na siłę".
Podobno problem może leżeć w tym, że wychowywała mnie wyłącznie mama, nie miała czasu dla mnie, bo bardzo ciężko pracowała i bardzo dużo czasu jako dziecko spędzałam sama. To powoduje, że nie potrafię długo być sama i przeraźliwie się boję osamotnienia.

Mam tak samo, no a że jestem już sam prawie 10l to idzie... Szału dostać także rozumiem

Wysłane z mojego SHIELD Tablet przy użyciu Tapatalka

[daf502bc9430c04b8cbdbd94f51a8624bed02f84_61e0bd2ac4d4e]

Tak, bardzo. Bycie singlem ma oczywiście swoje plusy i nie rozpaczam, ale ja jednak lepiej czuję się w związku. Odkąd prawie dwa lata temu zostawił mnie facet, czuję się strasznie samotna (mimo, że mam parę przyjaciółek i kochającą rodzinę, z którą spędzam dużo czasu, gdyby nie oni to chyba bym zwariowała), nawet na randce nigdy nie byłam (eks mnie nie zabierał, a ani potem, ani przedtem się z nikim nie umawiałam), posucha kompletna. Czasem zastanawiam się, co jest ze mną nie tak, bo odnoszę wrażenie, że mało kto w moim otoczeniu ma taką suszę związkowo-randkową jak ja Zawsze chciałam dość wcześnie wyjść za mąż, zostać matką, założenie szczęśliwej rodziny zawsze było i jest dla mnie ważne, a tutaj na razie się nie zapowiada na nic i strasznie mnie to gryzie. Tym bardziej, że wiadomo, takie rzeczy też się rozkładają w czasie, bo zanim się kogoś pozna, zanim się zamieszka razem, zanim się ślub weźmie, zanim dziecko... Strasznie to dla mnie przykre. A z drugiej strony nie jestem osobą, która na siłę, czy z desperacji się będzie z kimś umawiać, czy wchodzić w związek, więc jest jak jest. Trochę mi pomaga to, że z natury jestem raczej optymistką, ale nawet u mnie pokłady spokoju i optymizmu w końcu się wyczerpią.

[Hanako]

Boję się, że mój mąż umrze lub odejdzie, kiedy będziemy mieć już dzieci. Boję się że będę miała połowę dochodów (choć wiem, że istnieją renty rodzinne i alimenty, ale to nie to samo), że będę miała dla nich za mało czasu, siły, uwagi. Boję się też że nie będziemy mieć dzieci - wtedy przy śmierci lub odejściu męża zostałabym sama, nie mam nawet rodzeństwa, z kuzynostwem nie utrzymuję bliskich kontaktów. Starość bez możliwości odezwania się do kogokolwiek jest straszna, odwiedzam takie osoby i jest to szokująca, przejmująca samotność.

Nie boję się za to zwykłego rozstania, bo mój obecny związek tak mocno pozwolił mi uwierzyć w siebie, że jestem przeświadczona że sobie poradzę. Mam wielu przyjaciół, naprawdę dobrych, i wiele szans w życiu.

A przynajmniej muszę sobie tak wmawiać, bo jeśli mąż ode mnie odejdzie, to będę sama aż do jego lub mojej śmierci