Wyjechać czy zostać?

[WafelekWaniliowy]

Jestem rozdarta, jednym słowem. Wyjechałam do UK, gdy byłam dzieckiem i odkąd pamiętam, nigdy nie lubiłam tego miejsca. Z drugiej strony jestem osobą sentymentalną, co bywa strasznie uciążliwe w życiu codziennym. Chciałam się usamodzielnić i wrócić do Polski, zamieszkać z koleżanką, zacząć żyć, bo przez fakt, że się przeprowadziliśmy stałam się strasznie smutna i nie pamiętam już co to znaczy radość. Myślałam, że mnie to uratuję, stanę się kontaktowa, znajdę paczkę znajomych, tak jak było wcześniej przed wyjazdem do UK, bo zawsze czułam, że w Polsce kwitnę, ale obecnie jestem u babci już któryś miesiąc pod Warszawą i nagle czuję się... źle. I teraz nie wiem, czy zostać czy wrócić. W Uk nie musiałam się martwić wydatkami, miałam swój pokój i się czułam jak u siebie, lecz zaraz mój nastrój psuł się, gdy tylko musiałam opuścić mieszkanie i iść choćby na zakupy. W dodatku moja mama pije, a tata nie interesuje się zupełnie nami i albo go nie ma albo się awanturuje. Wiele razy przez to płakałam, chciałam uciec, życzyłam sobie śmierci. Przez to wszystko rzucałam często prace i często byłam bezrobotna, ale fakt że nie musiałam wychodzić z domu sprawiał, że czułam się lepiej o dziwo. Mam fobię społeczną. W Polsce byłabym wolna od takich kłopotów, ale z drugiej strony boli mnie fakt, ile musiałabym wydawać i nic nie zaoszczędzić, w dodatku musiałabym założyć te dorosłe buty i po prostu pchnąć się do tego, co mnie przeraźliwie przeraża i sama myśl zniechęca.

Mam 22 lata i nie wiedziałam do wczoraj jak używa się bankomatu.

Jestem osobą bardzo nieporadną życiowo, czuję się jak dwunastolatka w ciele dorosłej. Nie wiem jak sobie z tym poradzić, już rok nie mam pracy, czuję się zakałą społeczeństwa, wiem że skończę pod mostem albo sprzątając klatki schodowe. Najgorszy jest fakt, że nie wiem teraz gdzie chcę mieszkać, nie mogę się na nic zdecydować, a przez to stoję w miejscu i nie mogę się ruszyć. Moi rodzice przyjeżdżają niebawem i wiem, że usłyszę kilka niewygodnych pytań, a na następne pytanie "Co ty w końcu zamierzasz?" nie chcę znowu odpowiadać "nie wiem".

[kennedy]

Napisane przez WafelekWaniliowy

Jestem rozdarta, jednym słowem. Wyjechałam do UK, gdy byłam dzieckiem i odkąd pamiętam, nigdy nie lubiłam tego miejsca. Z drugiej strony jestem osobą sentymentalną, co bywa strasznie uciążliwe w życiu codziennym. Chciałam się usamodzielnić i wrócić do Polski, zamieszkać z koleżanką, zacząć żyć, bo przez fakt, że się przeprowadziliśmy stałam się strasznie smutna i nie pamiętam już co to znaczy radość. Myślałam, że mnie to uratuję, stanę się kontaktowa, znajdę paczkę znajomych, tak jak było wcześniej przed wyjazdem do UK, bo zawsze czułam, że w Polsce kwitnę, ale obecnie jestem u babci już któryś miesiąc pod Warszawą i nagle czuję się... źle. I teraz nie wiem, czy zostać czy wrócić. W Uk nie musiałam się martwić wydatkami, miałam swój pokój i się czułam jak u siebie, lecz zaraz mój nastrój psuł się, gdy tylko musiałam opuścić mieszkanie i iść choćby na zakupy. W dodatku moja mama pije, a tata nie interesuje się zupełnie nami i albo go nie ma albo się awanturuje. Wiele razy przez to płakałam, chciałam uciec, życzyłam sobie śmierci. Przez to wszystko rzucałam często prace i często byłam bezrobotna, ale fakt że nie musiałam wychodzić z domu sprawiał, że czułam się lepiej o dziwo. Mam fobię społeczną. W Polsce byłabym wolna od takich kłopotów, ale z drugiej strony boli mnie fakt, ile musiałabym wydawać i nic nie zaoszczędzić, w dodatku musiałabym założyć te dorosłe buty i po prostu pchnąć się do tego, co mnie przeraźliwie przeraża i sama myśl zniechęca.

Mam 22 lata i nie wiedziałam do wczoraj jak używa się bankomatu.

Jestem osobą bardzo nieporadną życiowo, czuję się jak dwunastolatka w ciele dorosłej. Nie wiem jak sobie z tym poradzić, już rok nie mam pracy, czuję się zakałą społeczeństwa, wiem że skończę pod mostem albo sprzątając klatki schodowe. Najgorszy jest fakt, że nie wiem teraz gdzie chcę mieszkać, nie mogę się na nic zdecydować, a przez to stoję w miejscu i nie mogę się ruszyć. Moi rodzice przyjeżdżają niebawem i wiem, że usłyszę kilka niewygodnych pytań, a na następne pytanie "Co ty w końcu zamierzasz?" nie chcę znowu odpowiadać "nie wiem".

Kiedys trzeba zalozyc dorosle buty. Tak zyje wiekszosc mlodych ludzi- praca, wynajem i mieszkanie z lokatorami.

Moze wlasnie mieszkanie z ludzmi w twoim wieku ci pomoze?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz