Jak rozmwiać ??? :)

[karolina86k]

Zacznę od tego ,że wiem, że były podobne wątki, ale zastanawia mnie jedna sprawa. Jak rozmwiać z ludźmi, którzy mają depresję ??? Cały czas żartować i śmiać się, aby poprawiać im humor ? Porozmawaić z nimi o ich uczuciach i co ich dręczy? A może unikać tego tematu? Ja wiem, że każdy czlowiek jest inny i wszystko to indywidulana kwestia, ale może wypowiedziecie się na ten temat, jestem ciekawa waszego zdania Czasem taka zwykła 30 min rozmowa też pomoga, prawda

[ruda7816]

tak sie sklada ze ja mam ta przypadlosc...od kilku lat pracuje nad tym by z tego wyjsc.leczenie farmaceutyczne i psychoterapia.

i powiem na swoim przykladzie,ze nie lubie gdy w stanach nawrotu choroby,znajomi mnie rozsmieszaja,bo to mi nic nie daje,wrecz drazni.,nie lubie tez gdy ktos mnie wypytuje,uzala sie nade mna.
jesli odczuje potrzebe,to wyzalam sie do przyjaciol.
mysle,ze gdy ludzie zachowuja sie normalnie w stosunku do chorujacych na depresje,to to najlepsze wyjscie.
normalnie czyli tak jakby nic sie nie stalo.
bo gdy zamykalam sie w sobie,siedzialam w domu,nic i nikt nie byl w stanie mnie wyciagnac gdzies.nikogo nie chcialam widziec.
bylo mi dobrze w domu i sama musialam zrozumiec i wyjsc z dola.
ludzie wrecz mi przeszkadzali,wiec dzialalo to na niekorzysc moja i innych bo zamaist milego zachowania bylam jeszcze bardziej nieznosna.
nie wiem to tylko moje spostrzezenia,wiadomo,tak jak napisalas,kazdy jest indywidualista.

[Katiusia]

Napisane przez ruda7816

tak sie sklada ze ja mam ta przypadlosc...od kilku lat pracuje nad tym by z tego wyjsc.leczenie farmaceutyczne i psychoterapia.

i powiem na swoim przykladzie,ze nie lubie gdy w stanach nawrotu choroby,znajomi mnie rozsmieszaja,bo to mi nic nie daje,wrecz drazni.,nie lubie tez gdy ktos mnie wypytuje,uzala sie nade mna.
jesli odczuje potrzebe,to wyzalam sie do przyjaciol.
mysle,ze gdy ludzie zachowuja sie normalnie w stosunku do chorujacych na depresje,to to najlepsze wyjscie.
normalnie czyli tak jakby nic sie nie stalo.
bo gdy zamykalam sie w sobie,siedzialam w domu,nic i nikt nie byl w stanie mnie wyciagnac gdzies.nikogo nie chcialam widziec.
bylo mi dobrze w domu i sama musialam zrozumiec i wyjsc z dola.
ludzie wrecz mi przeszkadzali,wiec dzialalo to na niekorzysc moja i innych bo zamaist milego zachowania bylam jeszcze bardziej nieznosna.
nie wiem to tylko moje spostrzezenia,wiadomo,tak jak napisalas,kazdy jest indywidualista.

Zgadzm się z Rudą.
Chociaż nie mam depresji.
rozweselanie raczej nic nie daje, a czasami moze jeszcze bardziej drażnić. Na siłę wymuszać nic też nie mozna. Jeśli ta osoba będzie chciała, to sama zacznie mówić. Trzeba jej tylko okazać, ze jest się przy niej, żeby o tym wiedziała.
Podkreślam, ze to tylko moje osobiste przemyślenia.
Pozdrawiam

[baska201]

Hmm.. ja uważam, że takie osoby trzeba czymś zająć, żeby przestały myśleć o swojej chorobie, o tym, że jest im źle..
ja jedynie moge pisac na przykladzie tego co widzialam w szpitalu, nawet jesli taka osoba nie miala ochoty nic robic, to poprostu siadala z nami i "była"; slyszala jak rozmawiamy, smiejemy sie.. w koncu i ona sie przylacza i zapomina chocby na chwile o tym wszytskim.. takie jest moje zdanie

[anczysko1]

Też uważam że trzeba te osoby traktować normalnie przecież to normalnie ludzi tylko że w złej formie. Nie rozmieszać i nie zabawiać na siłe. Będą chciały porozmawiać przyjdą.

[karolina86k]

Nie do końca o to mi chodziło... Poznaję kogoś, długo rozmaiwamy, zauważam, że ma doła/depresję i co teraz .... Chciałabym w takim momencie coś powiedzieć, co by pomogo, ale sama nei wiem za bardzo co... Ktoś mi np mówi, ze myślał o samobójstwie ... I co ja w takim momenci mam zrobić?! Samo powiedzenie, idź do psychologa na nie wiele się zdaje ...

[natee]

Tak sie składa , ze wlasnie mam kolege , ktora ma taki problem ... Był u psychologa , dostał jakies leki ... było jeszcze gorzej ... teraz jest lepiej , czesto rozmawiamy , na początku bał sie ze mną o tym mówić , ale wkońcu sie przełamał , pytam go czesto o jego kondycje psychiczną , słucham uważnie , lepiej mu jak moze sie wygadać ... ostatnio izolował sie od ludzi (to chyba najgorszy błąd chorych na depresje) , ale przekonałam go , ze kontakt z ludzmi i zainteresowanie sprawami innych moze byc dla niego dobrą terapią.
Nie użalam sie nad nim, nie rozśmieszam na siłe , ale opowiadam mu dużo o sobie o innych , wtedy nie ma czasu myslec o swoich problemach i tak chyba jest lepiej ... wymyslam mu zajecia , staram sie zeby nie siedział w domu.
Twierdzi , ze mu pomagam ... i to mnie cieszy

[ruda7816]

tak natee zgadzam sie ze izolacja to nagorszy blad.
ale czasem tak jest ze nie ma sie ochoty na towrzystwo nikogo.

i tak jak jzu mowilam,nie ma co sie uzalac,rozapczac nad losem takeij osoby,tylko normalnie sie zachowywac.
tak jak to robisz ty.
i nie zwracac uwagi na to ze ta osoba jest zlosliwia,gburowata itp...
to znow moj przyklad.
to takich osob trzerba miec stoicka cierpliwosc.

karolina,no pewnie ze samo powiedzenie'idz na terapie'' nic nie daje.
jesli ktos mowi ze mysli o samobojstwie,czy tez zwierza sie ze swoich czarnych mysli,to mysle ze juz to jest duza ulga dla tej osoby,ze moze sie wygadac,ze ufa tobie...
co wtedy zrobic?
nie wiem,powiedziec,ze zycie jest zbyt wiele warte i wazne by zmarnowac je w jednej chwili,ze zawsze jest sytuacja z wyjsciem,pokazac tej osobie ze mozna sie cieszyc z drobiazgow...
po prostu pokazac szczescie.

mowie to na swoim przykladzie.

fakt ze terapia u mnie bardzo duzo daje i naprawde ,wsparcie bliskich osob rowniez.

[natee]

ruda7816 masz racje z tą izolacją , ale przede mna nie da sie schowac
cierpliwość tez mam wielką , zwłaszcza dla osób na których mi zależy i naprawde widze , ze mogę im pomóc.
a jak słysze od chorej osoby "pomagasz mi , przy Tobie czuje sie dobrze" to dostaje jeszcze wiekszego pałera by nie zostawiac tej osoby samej sobie.

tez miałam kiedyś depresje i z doświadczenia wiem ,ze dla mnie najwazniejsze było to by ktoś okazał mi oddanie ... bym poczuła sie potrzebna , to dla mnie najwspanialsze uczucie - czuć sie potrzebna!