Nie chce sie odchudzać a nie jem!

[Teje]

Zaczne od tego, że nigdy się nie odchudzałam. Nie było z czego, w mojej rodzienie jakoś na szczęście wszyscy szczuplutcy są. Teoretycznie mam jakąś niedowagę, ale jest ona od ponad dwudziestu lat stała i taka już chyba moja uroda.

Natomiast ostatnio zaczęłam się z jedzeniem męczyć. Tzn. jestem potwornie głodna, mam ochotę zamówić w knajpie czterodaniowy obiad, bo zjadłabym dosłownie konia z kopytami. Po czym dostaję piewrsze danie, zjadam jedną czwartą i koniec. Nie jestem w stanie wmusić w siebie ani widelca więcej. Po prostu puchnę nad tym jedzeniem.

Przynam, że nie bardzo rozumiem, co to może być... część objawów niby mi do anoreksji czy bulimii pasuje, ale to nie ma nic wspólnego z odchudzaniem, Ba, mnie by naprawdę nie przeszkadzało, gdybym ze 2-3 kg przytyła! No i na to zazwcyzaj chorują nastolatki, a nie starsze dziewczyny...

Na początku mi to nie przeszkadzało, ale widzę, że już np. mój mąż zaczął się tym bardzo denerwować. A moja mama, kiedy poszliśmy do rodziców na obiad wmusiła we mnie całą porcję z talerza, aż do momentu, kiedy zrobiło mi się niedobrze. Macie może pojęcie, co to może być?

[iza_wiosenna]

Napisane przez Teje

Zaczne od tego, że nigdy się nie odchudzałam. Nie było z czego, w mojej rodzienie jakoś na szczęście wszyscy szczuplutcy są. Teoretycznie mam jakąś niedowagę, ale jest ona od ponad dwudziestu lat stała i taka już chyba moja uroda.

Natomiast ostatnio zaczęłam się z jedzeniem męczyć. Tzn. jestem potwornie głodna, mam ochotę zamówić w knajpie czterodaniowy obiad, bo zjadłabym dosłownie konia z kopytami. Po czym dostaję piewrsze danie, zjadam jedną czwartą i koniec. Nie jestem w stanie wmusić w siebie ani widelca więcej. Po prostu puchnę nad tym jedzeniem.

Przynam, że nie bardzo rozumiem, co to może być... część objawów niby mi do anoreksji czy bulimii pasuje, ale to nie ma nic wspólnego z odchudzaniem, Ba, mnie by naprawdę nie przeszkadzało, gdybym ze 2-3 kg przytyła! No i na to zazwcyzaj chorują nastolatki, a nie starsze dziewczyny...

Na początku mi to nie przeszkadzało, ale widzę, że już np. mój mąż zaczął się tym bardzo denerwować. A moja mama, kiedy poszliśmy do rodziców na obiad wmusiła we mnie całą porcję z talerza, aż do momentu, kiedy zrobiło mi się niedobrze. Macie może pojęcie, co to może być?

zacznijmy od tego, że anoreksja czy bulimia to"choroby duszy", zależą od psychiki - Ty nie chcesz schudnąć, nie przejmujesz się wagą, co automatycznie wyklucza zaburzenia odżywiania (te związane z psychiką).

co do tych niepokojących objawów - powinnaś udać się do lekarza, ale nie psychologa, tylko zwykłego, opowiedzieć swą sytuację, a on zleci Ci zapewne jakieś badania. Acz niekoniecznie, bo możliwe, że to chwilowe.

aha i czemu piszesz, że "część objawów niby do anoreksji czy bulimii pasuje"? objadasz się a potem wymiotujesz? masz wyrzuty sumienia po jedzeniu? jeśli nie, jak mówiłam - o ed nie ma mowy.

poza tym to nie reguła, że te choroby dotykają tylko nastolatki... powinnaś chyba trochę poczytać o zaburzeniach odżywiania, zanim napiszesz coś takiego bo wiesz, trudno nam - forumowiczkom zdiagnozować chorobę, którą opisałaś w czterech zdaniach. ale o ed się nie podejrzewaj.

[Teje]

Hmm.. Przepraszam, że napisałam, że zaburzenia odżywiania dopadają głównie nastolatki - wiem, że tu tak naparwdę reguły nie ma i dopaśc to może każdego człowieka ( a już na pewno każdego wrażliwego człowieka). Sama mam po prostu 43 lata i się nie odchudzam. I to chiałąm powiedzieć

Objawy pasowały mi do anoreksji czy bulimii właśnie ze względu na to, że jestem niby potwornie głodna, nazamawiam się czy narobię jedzenia, a potem dziubię, bo już nie mogę. Nie ma tu wymiotowania czy wyrzutów, że coż zjadłam( To już czasem prędzej, że zamówiłam i nie zjadłam mam wyrzuty). No ale jednak mi się ten schemak troszkę z bulimią czy anoreksją kojarzy.

Czyli tak naprawdę do kogo iść? Internisty? Gastrologa?

[iza_wiosenna]

Napisane przez Teje

Hmm.. Przepraszam, że napisałam, że zaburzenia odżywiania dopadają głównie nastolatki - wiem, że tu tak naparwdę reguły nie ma i dopaśc to może każdego człowieka ( a już na pewno każdego wrażliwego człowieka). Sama mam po prostu 43 lata i się nie odchudzam. I to chiałąm powiedzieć

Objawy pasowały mi do anoreksji czy bulimii właśnie ze względu na to, że jestem niby potwornie głodna, nazamawiam się czy narobię jedzenia, a potem dziubię, bo już nie mogę. Nie ma tu wymiotowania czy wyrzutów, że coż zjadłam( To już czasem prędzej, że zamówiłam i nie zjadłam mam wyrzuty). No ale jednak mi się ten schemak troszkę z bulimią czy anoreksją kojarzy.

Czyli tak naprawdę do kogo iść? Internisty? Gastrologa?

już nie możesz nie psychicznie a fizycznie i dlatego nie jest to ani anoreksja, ani bulimia

co do lekarza, nie wiem, czy to konieczne - jak długo masz już takie objawy??

[Teje]

No już drugi miesiąc. Wcześniej się nie przejmowałam, ale teraz zaczynam się zastanawiać, czy na pewno wszystko jest w porządku...

[iza_wiosenna]

Napisane przez Teje

No już drugi miesiąc. Wcześniej się nie przejmowałam, ale teraz zaczynam się zastanawiać, czy na pewno wszystko jest w porządku...

idź więc do lekarza i opisz objawy. tu, na forum raczej Ci nie pomożemy, w końcu większość z nas ma naście lat i brak odpowiednich kwalifikacji do udzielania rad na takim poziomie.

[Teje]

Dziękuję!

[iza_wiosenna]

proszę bardzo i trzymam kciuki możesz dać znać, co jest i czy wszystko ok

[lemoorka]

Choc mam dopiero 24 lata, to Ci powiem,że to normalne.

Tez jestem chuda jak szkapa i nie chce schudnać, moja dalsza rodzina i dalsi kochani znajomi mysla, ze cierpie na anoreksje, bulimie, etc. Nie cierpie jak ktos wciska mi zarcie, szczegolnie na obiedzie- zupka, drugie, deserek bos chuda. Nie ejstem w stanie tego wcisnac na raz- powod?

Bardzo prosty nie da sie, bedac zdrowym człowiekiem siedzie ci pochłaniac iezliczonej ilosci jedzenia. kazdmeu pojawia sie glow i mysli,ze zje konia z kopytami, tez tak mam, dlatego pierwszy glos zaspokajam np zupa, za jakies pol godziny, godzine dopiero drugie danie. Wtedy zjem cale danie, a siasc i zjesc mega ilosc, po prostu sie nie da

[iza_wiosenna]

Napisane przez lemoorka

Choc mam dopiero 24 lata, to Ci powiem,że to normalne.

Tez jestem chuda jak szkapa i nie chce schudnać, moja dalsza rodzina i dalsi kochani znajomi mysla, ze cierpie na anoreksje, bulimie, etc. Nie cierpie jak ktos wciska mi zarcie, szczegolnie na obiedzie- zupka, drugie, deserek bos chuda. Nie ejstem w stanie tego wcisnac na raz- powod?

Bardzo prosty nie da sie, bedac zdrowym człowiekiem siedzie ci pochłaniac iezliczonej ilosci jedzenia. kazdmeu pojawia sie glow i mysli,ze zje konia z kopytami, tez tak mam, dlatego pierwszy glos zaspokajam np zupa, za jakies pol godziny, godzine dopiero drugie danie. Wtedy zjem cale danie, a siasc i zjesc mega ilosc, po prostu sie nie da

ale Teji chodziło o to, że kiedyś miała normalny apetyt a teraz mimo apetytu nie jest w stanie zjeśc zwykłego posiłku

[lemoorka]

Napisane przez iza_wiosenna

ale Teji chodziło o to, że kiedyś miała normalny apetyt a teraz mimo apetytu nie jest w stanie zjeśc zwykłego posiłku

Bo moze teraz zaczeła sie tym zamarwtiac i sobie cos wmawiac

Poza tym teraz jest wiosna i mamy troszke innny aptety, czasami mniejszy niz w zime i mamy ochote na cos innego

[Teje]

lemoorko, apetyt na wiosnę się zmienia i to jest normalne, ale to, że człowiek najada się trzema łyżeczkami jogurtu i więcej już nie może, chyba raczej nie - a w kazdym razie, za długo to trwa. Na czwartek umówiłam sie do lekarza i zobaczymy.

[Teje]

A to były... wrzody, nie ED. No, ale całe szczęście, że poszłam do lekarza.

[lemoorka]

Napisane przez Teje

A to były... wrzody, nie ED. No, ale całe szczęście, że poszłam do lekarza.

Nie bagatelizuj

Ja miałam mała nadzerke i da się to wyleczyć Wyleczyłam dietką

[Teje]

Nie bagatelizuję. No właśnie zobaczymy, czym ton się da zamknąć, czy lekami, czy dietą, mam nadzieję, że nie będzie trzeba zrobić tego chirurgicznie. Ale chyba nie, bo w miarę wcześnie wykryte.

[lemoorka]

Napisane przez Teje

Nie bagatelizuję. No właśnie zobaczymy, czym ton się da zamknąć, czy lekami, czy dietą, mam nadzieję, że nie będzie trzeba zrobić tego chirurgicznie. Ale chyba nie, bo w miarę wcześnie wykryte.

Spokojnie wczas wykryte daje 100% na wyleczenie, zapewne dostaniesz leki i będziesz musiał pić siemie lniane i jeść papeczki ja leków nie miałam miałam pić rumianek, jeść rano papeczki, by chronić zoładek i nie ma

Zycze szybkiego powrotu do zdrowia

[Teje]

Ja dostałam Losec i mam go jednak brać. a poza tym, mam odstawić na razie wszystkie produkty, które nie występują w tajskiej kuchni ( jestem z pochodzenia Azjatką i chyba kuchnia europejska nie ma dobrego wpływu na mój żoładek).

[alisza]

hej
miałam podobny problem jakiś czas temu. Nie powiem, od czasu do czasu stosuję jakieś diety, ale to w granicach rozsądku. Z dnia na dzień jadłam coraz mniej, nie miałam apetytu. Żołądek mi się tak skurczył, że po zjedzeniu kromki chleba myślałam, że pęknę. Nie zwaracałam na to szczególnie uwagi, do czasu gdy koleżanka zaczęła mi mówić, że za bardzo chudnę. Spodnie na mnie wisiały, brzuch przy kręgosłupie, boląca głowa. Mama bardzo się martwiła, później przeszło na mnie. Trochę w siebie wmuszałam jedzenie, ale ile można. W niecałe 2 tyg schudłam ponad 4 kilo. Na szczęście wszystko wróciło do normy, nie wiem nawet jak.
Może u Ciebie to chwilowe, ja czasami na pogodę tak reaguję. Jeśli będzie trwało to dłużej to powinnaś iść do lekarza. Bo to nie jest taka błaha sprawa..

[hotmaui]

Może to również być jadłowstręt, który leczy się farmakologicznie. Konieczna jest wizyta u lekarza.

[pepitka]

Niecałe cztery lata temu miałam cos podobnego. Zauważyłam, że niedojadam i najzupełniej moge przeżyć na trzech kanapkach dziennie lub ubiedzie mieszczącym się na talerzyku deserowym. Trwało to kilka miesięcy, ale przeszło. Schudłam wtedy 5-6 kilo z 60 kg przy wzroście 177cm do 55kg. Aż usłyszałam, że fajnie wyglądam, ale lepiej by było, żebym więcej nie chydła.

Z perspektywy czasu wydaje mi się, że powodem tej sytuacji był stres, bardzo nieprzyjemna atmosfera w domu itp. Gdy się wyprowadziłam i zmieniłam środowisko zaczęłam normalnie jeść i waga poszła do góry. Wczesniej moje myśli były zaprzątnięte tylko problemami, z którymi sobie nie radziłam i na których rozwiązanie nie miałam wpływu. Nie myślałam o jedzeniu i w końcu nie było mi bardzo potrzebne, bo jadłam tyle, żeby poczuć nasycenie (które przychodziło b. szybko), poza tym, nie potrafiłam się nim cieszyć. Jak z resztą prawie niczym wtedy. Zmiana sytuacji pomogła, mogłam się zdystansować, nie byłam juz zależna od tego, co dzieje się w domu i mogłam w końcu troszkę opmyśleć o sobie.