nieudany związek,nieudane zaręczyny, nieudane wszystko.

[franka90]

Cześć,

chyba muszę się wygadać,a samo pisanie do pamiętnika bez odzewu nie przynosi ulgi... domyślam się,że zaraz część z Was mnie zjedzie, że sama się wpakowałam to mam na co zasłużylam i pewnie sama czytając to sama bym tak pomyślała...

Jestem w dziwnym związku od 1,5 roku, po ok 2 miesiącach mój facet zaczął przeginać z wrednymi tekstami w moim kierunku, nie podobało mi się to, płakałam, prosiłam, czasami na chwilę się uspokajał, ale ogólnie nie przynosiło to efektów. Potem przez kilka następnych miesiecy często się kłóciliśmy, miałam dość słuchania, że mam chory łeb przy każdej sprzeczce, że nikt ze mną nie wytrzyma i powinnam docenić, że on wytrzymuje, że wszystko robię źle, jestem nieudcznikiem życiowym (bo np. nie przyjmę pracy po znajomości, bo źle bym się z tym czuła), moja rodzina jest chora, relacja z mamą też, koleżanki też mam nienormalne... ogólnie zero plusów. Mimo tych scen po awanturach mój chłopak wrzeszczał, że się wyprowadza (mieszkamy u mnie), ale jakoś nigdy nie spakował się i nie poszedł, mimo że nie powstrzymywałam go, płakałam, ale nie powstrzymywałam... po każdej awanturze następnego dnia udawanie z jego strony, że nic się nie stało, a jak próbowałam wracać do tematu to słyszałam znów, że jestem nienormalna, czepiam się i wytrzymać ze mną nie może... więc zero szans na wyjaśnienie, postanowienie jakichś zmian, czy cokolwiek.. do tego doszedł problem z alkoholem - na początku związku często piliśmy coś razem wieczorem, jako dodatek do wspólnego wieczoru,ale z czasem doszło do tego, że on praktycznie 3 dni nie trzeźwiał całkiem... zaczęłam się o to czepiać, ale oczywiście odpowiedź była, że ja też herbatki nie pije, z czasem zaczął wracać po pracy z piwem, któe praktycznie w progu otwierał. Mi wyglądał na wstawionego, czuć było od niego, ale mi wmawiał, że to to piwo, które pije przy mnie i że mam zwidy i urojenia. I przez jakiś czas faktycznie myślałam, że przesadzam (Mój ex był alkoholikiem), ale znalazłam kilka razy paragony, na te piwa które pił przy mnie + 0,2L wódki i colę w puszce... ale on uważa, że ma prawo się napić jak lubi, pracy przecież nie zawala, mam się odczepić. Pod koniec roku okazało się, że mimo diagnozy,że naturalnie w ciążę nie zajdę, że zaszłam. I bardzo szybko usłyszałam, że jestem nienormalna i normalnego dziecka nie wychowam, że on ze mną nie wytrzyma i zaraz wyjdzie i nie wróci i zobaczę tylko pismo od prawnika o alimenty, jakie będę mu płacić itd... Leczę się od lat z powodu depresji i nerwicy, ale w ciąży musiałam zakończyć terapię w której uczestniczyłam i już nie daję rady psychicznie... Powiedziałam niedawno mojej mamie, jak wygląda moja sytuacja z facetem, mama powiedziała, że jeśli zdecyduje się z nim rozstać to pomoże mi się zająć dzieckiem, ale teraz mega załuję, ze cokolwiek powiedziałam, pownieważ moja mama od początku średnio go lubiła ( on nie obija w bawełnę, czasem chamsko komentuje różne rzeczy, zdarzyło się że nazwał mnie przy mojej rodzinie idotką, ale dopóki nie powiedziałam jak na codzień to wygląda to mama go akceptowała, bo myślała, że mnie traktuje w miarę ok i że z nim nie zginę w życiu - w sensie, że on umie wszystko załatwić, nie daje się ludziom). Odkąd mama wie jak jest mniędzy nami jest ciągle skrzywiona, jak o nim mówie albo jak przyjdę do niej z nim, bo ona już do nas nie przychodzi. Z jednej strony ją rozumiem, ale z drugiej żałuję, bo dokłada mi zmartwień... ale wracając do sedna - jak tylko okazało się, że jestemw ciązy, w jednej z awantur mój facet powiedział, że gdyby nie ciąża to miałby spokój i byśmy się rozstali, wydawało mi się że to między nami jasne, że tylko to nas trzyma ( on przed swoją rodziną udaje, że wszytsko ok u nas, przed moją mamą zresztą też,bo nie wie, że się jej zwierzyłam). Mimo tego co już padło na codzień żyjemy mniej-więcej jak para, on często mówi, że go nie kocham, bo się nie przytulam, nie całuje, nie uprawiamy praktycznie sexu, a ja żeby nie wszczynać awantury zaprzeczam, bo jakbyśmy mieli żyć jednym mieszkaniu, jako wrogowie? bo normalnego rozstania w zgodzie i z szacunkiem nie przewiduję...

Kilka dni temu oświadczył mi się. Rano wracając od rodziców (nocował tam, bo miał sporo spraw do załatwienia a mieszkamy 60 km od nich, u mnie) miał mnie obudzić i mielismy pojechać na zakupy do marketu. Zadzwonil chwilę przed południem, bo zapomniał, że się umówiliśmy rano, więc na zakupy dotarliśmy po 13:00. Wysiadając z samochodu zauważyłam coś różówego/fioletowego wystającego ze schowka i zapytałam co to. Nie chciał mi tego pokazać ani powiedzieć co to, więc powiedziałam, że nie wyjde z samochodu ( znam go i wiem,że później byśmy do tematu nie wrócili). Po chwili przyszedł od mojej strony do samochodu otworzył pudełko z pierścionkiem i zapytał, czy za niego wyjdę... w pierwszej chwili uznałam to za wygłup i wrzuciłam pierśiocnek razem z pudełkiem do schowka i zapytałam, czy idziemy na te zakupy czy wracamy do domu, bo to nieśmieszny żart... ale on najpierw się oburzył co ja robie, a potem jeszcze raz wziął ten pierśionek i powiedział, że nie odpowiedziałam, więc wyciągnęłam rękę zeby założył pierścionek, on jeszcze powiedzial, że nie słyszał, czy się zgodziłam, wiec powiedziałam że tak i poszliśmy na zakupy. Podczas zakupów już padło 'bo zaraz oddasz pierśionek'... wracając i potem w domu zaczął dopytywać, czemu się nie cieszę... pokłóciliśmy się, bo wynika że ja zepsulam zaręczny... a ja jestem mega rozczarowana... nie tak to powinno wygląać, powinien zadbać o to żebym nie znalazła pierściona, a kiedy już zobaczyłam coś różowego to mógł przynajmniej próbować cokolwiek wymyśleć, żeby i go wczoraj nie dawać a nie od razu wyjąć pod sklepem... nie padło nawet zwykłe 'kocham Cie', a w domu dołożył do pieca tekstem, że chyba wolałabym mieć nazwisko jak nasze dziecko a nie inne... później jeszcze test, że dla niďťżgo pierścionek oznacza wyznanie miłości i ewentualny ślub, ale nie taki właściwy z weselem tylko cywilny.... nie rozumiem już zupełnie po co mi w ogole dał ten pierśionek...beznadzieja totalna...

do tego dochodzi moja mama, do której zadzwoniłam tego samego dnia i zdałam relacje z tych 'oświadczyn'. fakt - nie zadzowniłam w skowronkach, powiedziałam,że nie wiem (Bo jeszcze wtedy z facetem nie rozmawiałam o tym) czemu mi dał ten pierścionek i że nawet się nie wysilił, żeby to jakoś wyglądało... następnego dnia mama była u mnie kilka razy po jakąś bzdurę, ale nawet nie zapytała ani o pierśionek, ani czy rozmawialiśmy o tym, nic. Jestem rozczarowana, myślałam, ze chociaż skojrzy na pierścionek, zapyta o cokolwiek Mojemu bratu urodziła się 3 miesiące temu córka i mama żyje teraz nią i bratową ( bratowa praktycznie codziennie jest u mojej mamy, bo jak sama mówi, przynajmniej ktoś inny za nią ponosi dziecko) i dzień po tych 'zaręczynach' też bratowa była u mamy, więc rozumiem że mama miała głowę gdzie indziej, ale dalej cisza. nie ma tematu :/

Nie mam już nawet motywacji, żeby myć zęby, wstawać z łóżka, mam ochotę wyć, wstaję tylko ze względu na dziecko, inaczej bym spała całe dnie. oszaleję..

[mel95]

W tym przypadku nie przejmowałabym się nieudanymi zaręczynami - masz problemy o wiele poważniejsze. Uciekaj od niego, dziewczyno, całe szczęście że nie jesteś związana z nim jeszcze tym ślubem...

[franka90]

Napisane przez mel95

W tym przypadku nie przejmowałabym się nieudanymi zaręczynami - masz problemy o wiele poważniejsze. Uciekaj od niego, dziewczyno, całe szczęście że nie jesteś związana z nim jeszcze tym ślubem...

wiem o tym, ale już od jakiegoś czasu jakby pogodziłam się z tym, że do porodu muszę jakoś wytrzymać a po porodzie okaże się, czy do mojego faceta coś dotrze i chociaż ze względu na dziecko będzie mnie traktował normalnie ( pewnie niepotrzebne złudzenia), a te 'zaręczyny' i zachowanie mamy mnie dobiły do tego stopnia, że siedzę i ryczę kolejny dzień (ale nie nad zaręczynami, nad całokształtem mojego życia).

nie potrafię wystawić mu walizek i powiedzieć KONIEC, boję się jego rekacji, nie raz w kłótni wypominał mi leczenie się u psychiatry i psychoterapie ( jako powód do odebrania mi dziecka) oraz jego rodziny z którą nie mam praktycznie kontaktu (obiad rodzinny raz na jakis czas, ale tam nie porusza się niewygodnych tematów, więc nie wiedzą o niczym). Boje się, że zrobi ze mnie wariatkę, naopowiada w sądzie bzdur bez mrugnięcia okiem, on wie że ja jestem w takim temacie trochę nieporadna ( mam zawsze złudzenia, że sprawiedliwość istnieje itp.). I przeraża mnie to, że po ewentualnym rozstaniu i tak będę musiała mieć z im kontakt ze względu na dziecko, gdybym mogła zniknąć i więcej go nie widzieć to mega by mi ulżyło,a le to nierealne..

[ChanLee]

Napisane przez franka90

Cześć,

chyba muszę się wygadać,a samo pisanie do pamiętnika bez odzewu nie przynosi ulgi... domyślam się,że zaraz część z Was mnie zjedzie, że sama się wpakowałam to mam na co zasłużylam i pewnie sama czytając to sama bym tak pomyślała...

Jestem w dziwnym związku od 1,5 roku, po ok 2 miesiącach mój facet zaczął przeginać z wrednymi tekstami w moim kierunku, nie podobało mi się to, płakałam, prosiłam, czasami na chwilę się uspokajał, ale ogólnie nie przynosiło to efektów. Potem przez kilka następnych miesiecy często się kłóciliśmy, miałam dość słuchania, że mam chory łeb przy każdej sprzeczce, że nikt ze mną nie wytrzyma i powinnam docenić, że on wytrzymuje, że wszystko robię źle, jestem nieudcznikiem życiowym (bo np. nie przyjmę pracy po znajomości, bo źle bym się z tym czuła), moja rodzina jest chora, relacja z mamą też, koleżanki też mam nienormalne... ogólnie zero plusów. Mimo tych scen po awanturach mój chłopak wrzeszczał, że się wyprowadza (mieszkamy u mnie), ale jakoś nigdy nie spakował się i nie poszedł, mimo że nie powstrzymywałam go, płakałam, ale nie powstrzymywałam... po każdej awanturze następnego dnia udawanie z jego strony, że nic się nie stało, a jak próbowałam wracać do tematu to słyszałam znów, że jestem nienormalna, czepiam się i wytrzymać ze mną nie może... więc zero szans na wyjaśnienie, postanowienie jakichś zmian, czy cokolwiek.. do tego doszedł problem z alkoholem - na początku związku często piliśmy coś razem wieczorem, jako dodatek do wspólnego wieczoru,ale z czasem doszło do tego, że on praktycznie 3 dni nie trzeźwiał całkiem... zaczęłam się o to czepiać, ale oczywiście odpowiedź była, że ja też herbatki nie pije, z czasem zaczął wracać po pracy z piwem, któe praktycznie w progu otwierał. Mi wyglądał na wstawionego, czuć było od niego, ale mi wmawiał, że to to piwo, które pije przy mnie i że mam zwidy i urojenia. I przez jakiś czas faktycznie myślałam, że przesadzam (Mój ex był alkoholikiem), ale znalazłam kilka razy paragony, na te piwa które pił przy mnie + 0,2L wódki i colę w puszce... ale on uważa, że ma prawo się napić jak lubi, pracy przecież nie zawala, mam się odczepić. Pod koniec roku okazało się, że mimo diagnozy,że naturalnie w ciążę nie zajdę, że zaszłam. I bardzo szybko usłyszałam, że jestem nienormalna i normalnego dziecka nie wychowam, że on ze mną nie wytrzyma i zaraz wyjdzie i nie wróci i zobaczę tylko pismo od prawnika o alimenty, jakie będę mu płacić itd... Leczę się od lat z powodu depresji i nerwicy, ale w ciąży musiałam zakończyć terapię w której uczestniczyłam i już nie daję rady psychicznie... Powiedziałam niedawno mojej mamie, jak wygląda moja sytuacja z facetem, mama powiedziała, że jeśli zdecyduje się z nim rozstać to pomoże mi się zająć dzieckiem, ale teraz mega załuję, ze cokolwiek powiedziałam, pownieważ moja mama od początku średnio go lubiła ( on nie obija w bawełnę, czasem chamsko komentuje różne rzeczy, zdarzyło się że nazwał mnie przy mojej rodzinie idotką, ale dopóki nie powiedziałam jak na codzień to wygląda to mama go akceptowała, bo myślała, że mnie traktuje w miarę ok i że z nim nie zginę w życiu - w sensie, że on umie wszystko załatwić, nie daje się ludziom). Odkąd mama wie jak jest mniędzy nami jest ciągle skrzywiona, jak o nim mówie albo jak przyjdę do niej z nim, bo ona już do nas nie przychodzi. Z jednej strony ją rozumiem, ale z drugiej żałuję, bo dokłada mi zmartwień... ale wracając do sedna - jak tylko okazało się, że jestemw ciązy, w jednej z awantur mój facet powiedział, że gdyby nie ciąża to miałby spokój i byśmy się rozstali, wydawało mi się że to między nami jasne, że tylko to nas trzyma ( on przed swoją rodziną udaje, że wszytsko ok u nas, przed moją mamą zresztą też,bo nie wie, że się jej zwierzyłam). Mimo tego co już padło na codzień żyjemy mniej-więcej jak para, on często mówi, że go nie kocham, bo się nie przytulam, nie całuje, nie uprawiamy praktycznie sexu, a ja żeby nie wszczynać awantury zaprzeczam, bo jakbyśmy mieli żyć jednym mieszkaniu, jako wrogowie? bo normalnego rozstania w zgodzie i z szacunkiem nie przewiduję...

Kilka dni temu oświadczył mi się. Rano wracając od rodziców (nocował tam, bo miał sporo spraw do załatwienia a mieszkamy 60 km od nich, u mnie) miał mnie obudzić i mielismy pojechać na zakupy do marketu. Zadzwonil chwilę przed południem, bo zapomniał, że się umówiliśmy rano, więc na zakupy dotarliśmy po 13:00. Wysiadając z samochodu zauważyłam coś różówego/fioletowego wystającego ze schowka i zapytałam co to. Nie chciał mi tego pokazać ani powiedzieć co to, więc powiedziałam, że nie wyjde z samochodu ( znam go i wiem,że później byśmy do tematu nie wrócili). Po chwili przyszedł od mojej strony do samochodu otworzył pudełko z pierścionkiem i zapytał, czy za niego wyjdę... w pierwszej chwili uznałam to za wygłup i wrzuciłam pierśiocnek razem z pudełkiem do schowka i zapytałam, czy idziemy na te zakupy czy wracamy do domu, bo to nieśmieszny żart... ale on najpierw się oburzył co ja robie, a potem jeszcze raz wziął ten pierśionek i powiedział, że nie odpowiedziałam, więc wyciągnęłam rękę zeby założył pierścionek, on jeszcze powiedzial, że nie słyszał, czy się zgodziłam, wiec powiedziałam że tak i poszliśmy na zakupy. Podczas zakupów już padło 'bo zaraz oddasz pierśionek'... wracając i potem w domu zaczął dopytywać, czemu się nie cieszę... pokłóciliśmy się, bo wynika że ja zepsulam zaręczny... a ja jestem mega rozczarowana... nie tak to powinno wygląać, powinien zadbać o to żebym nie znalazła pierściona, a kiedy już zobaczyłam coś różowego to mógł przynajmniej próbować cokolwiek wymyśleć, żeby i go wczoraj nie dawać a nie od razu wyjąć pod sklepem... nie padło nawet zwykłe 'kocham Cie', a w domu dołożył do pieca tekstem, że chyba wolałabym mieć nazwisko jak nasze dziecko a nie inne... później jeszcze test, że dla nigo pierścionek oznacza wyznanie miłości i ewentualny ślub, ale nie taki właściwy z weselem tylko cywilny.... nie rozumiem już zupełnie po co mi w ogole dał ten pierśionek...beznadzieja totalna...

do tego dochodzi moja mama, do której zadzwoniłam tego samego dnia i zdałam relacje z tych 'oświadczyn'. fakt - nie zadzowniłam w skowronkach, powiedziałam,że nie wiem (Bo jeszcze wtedy z facetem nie rozmawiałam o tym) czemu mi dał ten pierścionek i że nawet się nie wysilił, żeby to jakoś wyglądało... następnego dnia mama była u mnie kilka razy po jakąś bzdurę, ale nawet nie zapytała ani o pierśionek, ani czy rozmawialiśmy o tym, nic. Jestem rozczarowana, myślałam, ze chociaż skojrzy na pierścionek, zapyta o cokolwiek Mojemu bratu urodziła się 3 miesiące temu córka i mama żyje teraz nią i bratową ( bratowa praktycznie codziennie jest u mojej mamy, bo jak sama mówi, przynajmniej ktoś inny za nią ponosi dziecko) i dzień po tych 'zaręczynach' też bratowa była u mamy, więc rozumiem że mama miała głowę gdzie indziej, ale dalej cisza. nie ma tematu :/

Nie mam już nawet motywacji, żeby myć zęby, wstawać z łóżka, mam ochotę wyć, wstaję tylko ze względu na dziecko, inaczej bym spała całe dnie. oszaleję..

Dla ciebie taki związek, który od początku zaczynał się od wyzwisk oraz przekleństw w twoją stronę był okey?! I jeszcze twój poprzedni ex był alkoholikiem, a dalej wypierałaś problem alkoholizmu u obecnego faceta? Dałaś sobie nawet zrobić dzieciaka facetowi, który już przy twojej rodzinie nazywa cię od idiotek. Brawo, nawarzyłaś sobie piwa na własne życzenie.



Czy ty w ogóle leczysz depresję? Jak bardzo musisz mieć spartolone poczucie własnej godności i wartości, że pozwalasz się tak traktować? Nie miałabym ochoty na seks z facetem dla którego jestem idiotką. Już dawno powinnaś go puścić w diabły, a nie przejmować się tym, że mamusia źle o nim gada.

Jak bardzo mi żal tego dziecka. Ojciec cham i prostak nie szanujący swojej jeszcze nie żony, matka niestabilna psychicznie i emocjonalnie. Jeśli to dziewczynka to gwarantuję, jak tylko podrośnie to przez WAS wpadnie w takie szambo jakim ty teraz toniesz. Wyjdzie za jakiegoś chama, zrobi sobie dzieciaka i będzie umierała w środeczku jak ty teraz. A jeśli to chłopiec... poogląda jak ojciec traktuje mamusię i sam będzie wyzywał swoją babę od idiotek.

Głupia jesteś po prostu, że zamiast pogonić chłopa w cztery wiatry, masz żal do matki iż twojego pierścioneczka nie obejrzała. Boże, co to za priorytety. Dla kawałka metalu i szkiełka dać się tak upodlić - ja nie mogę.

[franka90]

Napisane przez ChanLee

Dla ciebie taki związek, który od początku zaczynał się od wyzwisk oraz przekleństw w twoją stronę był okey?! I jeszcze twój poprzedni ex był alkoholikiem, a dalej wypierałaś problem alkoholizmu u obecnego faceta? Dałaś sobie nawet zrobić dzieciaka facetowi, który już przy twojej rodzinie nazywa cię od idiotek. Brawo, nawarzyłaś sobie piwa na własne życzenie.



Czy ty w ogóle leczysz depresję? Jak bardzo musisz mieć spartolone poczucie własnej godności i wartości, że pozwalasz się tak traktować? Nie miałabym ochoty na seks z facetem dla którego jestem idiotką. Już dawno powinnaś go puścić w diabły, a nie przejmować się tym, że mamusia źle o nim gada.

Jak bardzo mi żal tego dziecka. Ojciec cham i prostak nie szanujący swojej jeszcze nie żony, matka niestabilna psychicznie i emocjonalnie. Jeśli to dziewczynka to gwarantuję, jak tylko podrośnie to przez WAS wpadnie w takie szambo jakim ty teraz toniesz. Wyjdzie za jakiegoś chama, zrobi sobie dzieciaka i będzie umierała w środeczku jak ty teraz. A jeśli to chłopiec... poogląda jak ojciec traktuje mamusię i sam będzie wyzywał swoją babę od idiotek.

Głupia jesteś po prostu, że zamiast pogonić chłopa w cztery wiatry, masz żal do matki iż twojego pierścioneczka nie obejrzała. Boże, co to za priorytety. Dla kawałka metalu i szkiełka dać się tak upodlić - ja nie mogę.

jeśli po porodzie on nadal nie zacznie mnie traktować jak należy to nie będę czekać aż dziecko zacznie rozumieć, ale chcę dać mu tą szansę. Dla mojego spokoju sumienia, że nie spisałam możliwości pełnej rodziny pod jednym dachem na straty.

upadlać się dla kawałka metalu? w ogóle mi nie potrzebny do niczego jakikolwiek przerścionek, nie wiem skąd wniosek, że się o niego prosiłąm, czekałam na niego, czy cokolwiek.

[PoPoo]

Znamy tylko jedna stronę medalu. Jesteś niezrownowaxona i nie panujesz nad sobą. Myśle ze z drugiej strony jakbyśmy posłuchali relacji ludzi żyjących z tobą to by się okazało ze wcale nie jesteś Taka ofiara na jaka się kreujesz ..

Dobrze wiem jak bardzo niemożliwe do życia mogą być osoby z zaburzeniami psychicznymi

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez franka90

jeśli po porodzie on nadal nie zacznie mnie traktować jak należy to nie będę czekać aż dziecko zacznie rozumieć, ale chcę dać mu tą szansę. Dla mojego spokoju sumienia, że nie spisałam możliwości pełnej rodziny pod jednym dachem na straty.

upadlać się dla kawałka metalu? w ogóle mi nie potrzebny do niczego jakikolwiek przerścionek, nie wiem skąd wniosek, że się o niego prosiłąm, czekałam na niego, czy cokolwiek.

Taa, nieważne, że facet jest bucem, ważna "pełna" rodzinka, nawet ch*jowa.
On się nie zmieni, a po urodzeniu się dziecka pewnie nawet będzie jeszcze gorzej. Pomysl chociaż o dziecku i oszczędź mu oglądania tej patoli.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[PoPoo]

I oczywiście cały świat jest winny ich nieszczęść .

[ChanLee]

Napisane przez franka90

jeśli po porodzie on nadal nie zacznie mnie traktować jak należy to nie będę czekać aż dziecko zacznie rozumieć, ale chcę dać mu tą szansę. Dla mojego spokoju sumienia, że nie spisałam możliwości pełnej rodziny pod jednym dachem na straty.

upadlać się dla kawałka metalu? w ogóle mi nie potrzebny do niczego jakikolwiek przerścionek, nie wiem skąd wniosek, że się o niego prosiłąm, czekałam na niego, czy cokolwiek.

To twoje parcie na otoczkę jak powinny wyglądać zaręczyny, żal że mamusia nie oglądała twojego pierścionka i nawet nie zaczęła tematu o tym. Ja tutaj widzę typowe: chłop byle jaki, ważniejszy pierścionek z brylantem.
Twoim priorytetem jest mieć ślub, pełną rodzinę i błyskotki na palcu. I ciul z tym, że dziecko nie planowane i to do tego z facetem-chamem, który nie rokuje na przyszły stabilny i szczęśliwy związek. Byleby mieć chłopa, byleby nie pokazywali sąsiedzi paluchami i jeszcze wyzywali od starych panien. Desperacja...
Twój brat widocznie ma NORMALNEGO partnera, a nie prostaka którego ciągnie do wódy i wyzywa cię szmat i idiotek. Całkiem inne podejście do życia, całkiem inne poczucie szczęścia i całkiem inna atmosfera. Nic dziwnego, że twoją matkę ciągnie do jego rodziny. Ileż można taplać się w bagnie nieszczęścia, bezsilności i narastającej frustracji. Od ludzi, których nic innego nie potrafią jak pociągnąć cię w dół po prostu się ucieka i taka jest prawda. Pomóc można, ale skoro nie widać szans na poprawę - szkoda własnego samopoczucia.

Na wszystko co teraz masz sobie sama zapracowałaś, bo nikt ci nie kazał ciągnąć tego związku skoro już po dwóch miesiącach ten facet okazywał jawne oznaki braku szacunku do ciebie i akceptacji twojej choroby. A ty dalej za nim biegałaś i dawałaś kolejne szanse. Zastanawiam się: po jaką cholerę. Masz jak masz i teraz płacz, bo nic innego z twoim podejściem ci nie zostaje.

[franka90]

Napisane przez PoPoo

Znamy tylko jedna stronę medalu. Jesteś niezrownowaxona i nie panujesz nad sobą. Myśle ze z drugiej strony jakbyśmy posłuchali relacji ludzi żyjących z tobą to by się okazało ze wcale nie jesteś Taka ofiara na jaka się kreujesz ..

Dobrze wiem jak bardzo niemożliwe do życia mogą być osoby z zaburzeniami psychicznymi

zdaję sobie sprawę, że nie jestem idealna, ale nikogo nie gnoję, liczę się z uczuciami innych i kiedy trzeba staram się dopasować/wypracować kompromis(Jeśli to możliwe) i to może aż za bardzo i w tym problem.

---------- Dopisano o 16:36 ---------- Poprzedni post napisano o 16:32 ----------

Napisane przez ChanLee

To twoje parcie na otoczkę jak powinny wyglądać zaręczyny, żal że mamusia nie oglądała twojego pierścionka i nawet nie zaczęła tematu o tym. Ja tutaj widzę typowe: chłop byle jaki, ważniejszy pierścionek na palcu.
Twoim priorytetem jest mieć ślub, pełną rodzinę i błyskotki na palcu. I ciul z tym, że dziecko nie planowane i to do tego z facetem-chamem, który nie rokuje na przyszły stabilny i szczęśliwy związek. Byleby mieć chłopa, byleby nie pokazywali sąsiedzi paluchami i jeszcze wyzywali od starych panien. Desperacja...
Twój brat widocznie ma NORMALNEGO partnera, a nie prostaka którego ciągnie do wódy i wyzywa cię szmat i idiotek. Całkiem inne podejście do życia, całkiem inne poczucie szczęścia i całkiem inna atmosfera. Nic dziwnego, że twoją matkę ciągnie do jego rodziny. Ileż można taplać się w bagnie nieszczęścia, bezsilności i narastającej frustracji. Od ludzi, których nic innego nie potrafią jak pociągnąć cię w dół po prostu się ucieka i taka jest prawda. Pomóc można, ale skoro nie widać szans na poprawę - szkoda własnego samopoczucia.

Na wszystko co teraz masz sobie sama zapracowałaś, bo nikt ci nie kazał ciągnąć tego związku skoro już po dwóch miesiącach ten facet okazywał jawne oznaki braku szacunku do ciebie i akceptacji twojej choroby. A ty dalej za nim biegałaś i dawałaś kolejne szanse. Zastanawiam się: po jaką cholerę. Masz jak masz i teraz płacz, bo nic innego z twoim podejściem ci nie zostaje.

nie wiem skąd wniosek, ze mam parcie na ślub! jestem niewierząca, papierka z urzędu też nie potrzebuję,a wręcz nie chce. i uważam że skoro już wyskoczył z zaręczynami to powinen się wysilić skoro na codzień nie potrafi nawet być miły.. jeżeli to on zechciał się oświadczyć to powien się wysilić a nie oczekiwać, że będę mu stopy całować z radości i wdzięczności,że mnie taki zaszczyt spotkał, jak bycie jego narzeczoną!

[3d23842983a6357ec11121c0b2dc0194ed81d40b_604ff51fe6891]

A gdybyś była matką, która musi patrzeć, jak patus przemocowiec poniewiera jej córką na wszystkie strony, to cieszyłabyś się, że się z nim jeszcze zaręczyła?

[franka90]

[1=3d23842983a6357ec11121c 0b2dc0194ed81d40b_604ff51 fe6891;86711992]A gdybyś była matką, która musi patrzeć, jak patus przemocowiec poniewiera jej córką na wszystkie strony, to cieszyłabyś się, że się z nim jeszcze zaręczyła?[/QUOTE]

napisałam, że w pewnym sensie rozumiem moją mamę w tej sytuacji, ale nie zmienia to faktu że mi przykro, że jedyne oparcie (chociaż wiem że ogromne) mam w tym, że zaoferowała pomoc przy dziecku.
chociaż nie wiem,czy po urodzeniu bratanicy się to nie zmieniło, bo to padło przed jej narodzinami.

[3d23842983a6357ec11121c0b2dc0194ed81d40b_604ff51fe6891]

Napisane przez franka90

napisałam, że w pewnym sensie rozumiem moją mamę w tej sytuacji, ale nie zmienia to faktu że mi przykro, że jedyne oparcie (chociaż wiem że ogromne) mam w tym, że zaoferowała pomoc przy dziecku.
chociaż nie wiem,czy po urodzeniu bratanicy się to nie zmieniło, bo to padło przed jej narodzinami.

No ja rozumiem, ale te zaręczyny to jest kolejny gwóźdź do trumny, kolejny znak że zapadasz się coraz głębiej w tę chorą relację. Gdyby mama cię w tym wspierała i oglądała pierścionki, to by było tak jakby ktoś z dumą poszedł wspierać alkoholika w kupowaniu wódki.

[ChanLee]

Napisane przez franka90

zdaję sobie sprawę, że nie jestem idealna, ale nikogo nie gnoję, liczę się z uczuciami innych i kiedy trzeba staram się dopasować/wypracować kompromis(Jeśli to możliwe) i to może aż za bardzo i w tym problem.

---------- Dopisano o 16:36 ---------- Poprzedni post napisano o 16:32 ----------



nie wiem skąd wniosek, ze mam parcie na ślub! jestem niewierząca, papierka z urzędu też nie potrzebuję,a wręcz nie chce. i uważam że skoro już wyskoczył z zaręczynami to powinen się wysilić skoro na codzień nie potrafi nawet być miły.. jeżeli to on zechciał się oświadczyć to powien się wysilić a nie oczekiwać, że będę mu stopy całować z radości i wdzięczności,że mnie taki zaszczyt spotkał, jak bycie jego narzeczoną!

Ale co to niby za różnica? Skoro ciebie nie obchodzi ani ślub, ani fakt bycia narzeczoną to skąd to parcie na to "wysilanie" się faceta przy zaręczynach? Może jego akurat ta kwestia nie obchodzi, bo on od początku cię nie szanuje i po urodzeniu dziecka to się nie zmieni. A ty dalej ślepa i głupia próbujesz sobie wmówić, że on niby jest dobrym człowiekiem. I masz do wszystkich pretensje, że twoje życie to jedno wielkie gówno. Trzeba było nie przyjmować pierścionka, odrzucić zaręczyny i poczekać aż się dziecko urodzi. Ale zakupy okazały się ważniejsze niż tak istotna kwestia jak: czy ten facet sprawia, że jestem szczęśliwa i chcę z nim spędzić życie?
Ty się go po prostu boisz i to jest kurła chore.

[franka90]

[1=3d23842983a6357ec11121c 0b2dc0194ed81d40b_604ff51 fe6891;86712036]No ja rozumiem, ale te zaręczyny to jest kolejny gwóźdź do trumny, kolejny znak że zapadasz się coraz głębiej w tę chorą relację. Gdyby mama cię w tym wspierała i oglądała pierścionki, to by było tak jakby ktoś z dumą poszedł wspierać alkoholika w kupowaniu wódki.[/QUOTE]

napewno nie weźmiemy ślubu i moja mama wie o tym, wie jaka jest sytuacja i że przyjęłam ten pierścionek tylko dla spokoju, bo jak żyć w jednym domu, jakbym odmówiła... może faktycznie nie powinnam oczekiwać zainteresowania pierścionkiem, bo w sumie on zupełnie nic nie oznacza.

---------- Dopisano o 17:19 ---------- Poprzedni post napisano o 17:00 ----------

Napisane przez ChanLee

Ale co to niby za różnica? Skoro ciebie nie obchodzi ani ślub, ani fakt bycia narzeczoną to skąd to parcie na to "wysilanie" się faceta przy zaręczynach? Może jego akurat ta kwestia nie obchodzi, bo on od początku cię nie szanuje i po urodzeniu dziecka to się nie zmieni. A ty dalej ślepa i głupia próbujesz sobie wmówić, że on niby jest dobrym człowiekiem. I masz do wszystkich pretensje, że twoje życie to jedno wielkie gówno. Trzeba było nie przyjmować pierścionka, odrzucić zaręczyny i poczekać aż się dziecko urodzi. Ale zakupy okazały się ważniejsze niż tak istotna kwestia jak: czy ten facet sprawia, że jestem szczęśliwa i chcę z nim spędzić życie?
Ty się go po prostu boisz i to jest kurła chore.

tak, boję się jego i jego reakcji a najbardziej tego do czego jest zdolny, żeby osiągnąć swój cel..

[thirky]

autorko po urodzeniu dziecka też znajdziesz kolejną wymówkę, dlaczego by się od niego nie uwolnić. myślę że jesteś współuzależniona i od dawna jesteś ofiarą okropnej przemocy psychicznej, dlatego jesteś do niego tak przywiązana, ale to toksyczna więź. Uwierz że każda trzeźwo osoba patrząca z boku powie Ci że ten związek to czysta przemoc i tam nie ma czego ratować (i nigdy nie było). Po urodzeniu dziecka nic się nie zmieni/ zmieni się na lepsze na miesiąc / zmieni się na o wiele gorsze i dojdzie też przemoc fizyczna. Nie łudź się, masz zero procent szans że on się poprawi. Zero, nic.
to co on robi to jakiś koszmar i nie słuchaj NIKOGO kto mówi Ci że jest w tym Twoja wina. Nikt nie zasługuje na coś takiego. To że Twoja mama jest po Twojej stronie to świetnie, poproś ją o konkretną pomoc JUŻ I TERAZ. Dla dobra Twojego i Twojego dziecka. Powiedz jej szczerze że nie radzisz sobie i nie potrafisz wyjść z tej sytuacji i że potrzebujesz pomocy zeby się uwolnić od niego. Macie jakiegoś mężczyzne w rodzinie lub wsrod znajomych który mógłby pilnowac, by nic Ci nie zrobił podczas wyprowadzki?
Ty potrzebujesz terapii, spokoju i bezpieczeństwa. Nie tego gnoja. Uciekaj, zdrowie psychiczne już niemal całkiem straciłaś, ratuj jego resztki, swoje ciało i swoje dziecko. Masz szansę na spokojne i szczęśliwe życie i ta szansa to odejście od tego śmiecia jak najszybciej

[tinkerver2]

Napisane przez franka90

nie wiem skąd wniosek, ze mam parcie na ślub! jestem niewierząca, papierka z urzędu też nie potrzebuję,a wręcz nie chce.

No to co znaczyl fragment, że "ślub oczywiście cywilny, a nie TEN WŁAŚCIWY Z WESELEM"
No to albo jesteś niewierząca, albo chcesz ślub kościelny.

[franka90]

Napisane przez tinkerver2

No to co znaczyl fragment, że "ślub oczywiście cywilny, a nie TEN WŁAŚCIWY Z WESELEM"
No to albo jesteś niewierząca, albo chcesz ślub kościelny.

to był cytat z wypowiedzi mojego faceta, nie mojej.

---------- Dopisano o 17:38 ---------- Poprzedni post napisano o 17:36 ----------

Napisane przez thirky

autorko po urodzeniu dziecka też znajdziesz kolejną wymówkę, dlaczego by się od niego nie uwolnić. myślę że jesteś współuzależniona i od dawna jesteś ofiarą okropnej przemocy psychicznej, dlatego jesteś do niego tak przywiązana, ale to toksyczna więź. Uwierz że każda trzeźwo osoba patrząca z boku powie Ci że ten związek to czysta przemoc i tam nie ma czego ratować (i nigdy nie było). Po urodzeniu dziecka nic się nie zmieni/ zmieni się na lepsze na miesiąc / zmieni się na o wiele gorsze i dojdzie też przemoc fizyczna. Nie łudź się, masz zero procent szans że on się poprawi. Zero, nic.
to co on robi to jakiś koszmar i nie słuchaj NIKOGO kto mówi Ci że jest w tym Twoja wina. Nikt nie zasługuje na coś takiego. To że Twoja mama jest po Twojej stronie to świetnie, poproś ją o konkretną pomoc JUŻ I TERAZ. Dla dobra Twojego i Twojego dziecka. Powiedz jej szczerze że nie radzisz sobie i nie potrafisz wyjść z tej sytuacji i że potrzebujesz pomocy zeby się uwolnić od niego. Macie jakiegoś mężczyzne w rodzinie lub wsrod znajomych który mógłby pilnowac, by nic Ci nie zrobił podczas wyprowadzki?
Ty potrzebujesz terapii, spokoju i bezpieczeństwa. Nie tego gnoja. Uciekaj, zdrowie psychiczne już niemal całkiem straciłaś, ratuj jego resztki, swoje ciało i swoje dziecko. Masz szansę na spokojne i szczęśliwe życie i ta szansa to odejście od tego śmiecia jak najszybciej

boję się,że nikt nie uwierzy jak on mnie niszczy psychicznie a to jeszcze bardziej pogorszy nasze relacje,a będę musiała się z nim kontaktować. na terapie wrócę, jak tylko będę mogła zostawić z kimś dziecko. czuję się winna temu wszytskiemu, pozwoliłam mu na to a teraz nie da się 'anulować' pozwolenia i zacząć zyć z szacunkiem... jak normlani ludzie..

[Paprotka_]

Bardzo bym chciała abyś była nudzącym się w domu trollem.
Jeśli jednak nie jesteś to przykro, że pchasz się w piekło na własne życzenie. Absolutnie niewybaczalne jest to, że chcesz takie życie zafundować swojemu dziecku. Po jego narodzinach, owszem może się coś zmienić, ale zapewniam że na gorsze. Drań pozostanie draniem, a nowe obowiązki sprawią, że będzie Cię gnoił jeszcze bardziej. A odejść będzie trudniej niż teraz.

Psychoterapia nie jest powodem aby odebrać Ci dziecko, przeciwnie - na Twoją korzyść działa że nie zamiatasz problemu pod dywan, tylko próbujesz coś z tym zrobić.

Ratuj to dziecko.

[ChanLee]

Napisane przez franka90

to był cytat z wypowiedzi mojego faceta, nie mojej.

---------- Dopisano o 17:38 ---------- Poprzedni post napisano o 17:36 ----------



boję się,że nikt nie uwierzy jak on mnie niszczy psychicznie a to jeszcze bardziej pogorszy nasze relacje,a będę musiała się z nim kontaktować. na terapie wrócę, jak tylko będę mogła zostawić z kimś dziecko. czuję się winna temu wszytskiemu, pozwoliłam mu na to a teraz nie da się 'anulować' pozwolenia i zacząć zyć z szacunkiem... jak normlani ludzie..

Da się, masz nawet wsparcie w matce i jeśli masz dobry kontakt z bratem - nie wątpię by również ci pomógł. Po prostu ze strachu szukasz wymówek. Jeśli chcesz być odpowiedzialną matką i kochasz to dziecko to powinnaś zacząć działać już teraz, a nie czekać na wieczne nigdy.

[cava]

Mieszkasz w swoim mieszkaniu. Bierzesz matkę, brata, brat kolegę albo ze 2 i w tym towarzystwie mówicie panu ze ma się wyprowadzić natychmiast. Jak zacznie awanturę, to dzwonicie na policję.

On się po porodzie nie zmieni. Będzie tylko gorzej.
Nie czekaj. Tylko tracisz czas i zdrowie i nie tylko swoje, ale i dziecka.

[skazana_na_bluesa]

Nieźle zjechane priorytety masz. Bardziej się przejmujesz nieudanymi zareczynami i tym, że matka nie zachwycała się pierścionkiem niż tym, że facet traktuje cię jak g.wno.
Siebie ratować nie musisz, ale nie skasuj dziecka na życie w takiej patoli. I nie rozumiem, dlaczego przerwałaś terapię. Leków brać nie musisz/Nie możesz, ale spotkania z terapeutą byłyby bardzo wskazane.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Elfir]

Może oddaj komuś na wychowanie to dziecko? Nie niszcz go.

[Limonka2738]

Jeśli nie troll, to nie rozumiem problemu.


Skoro wszystko nieudane, to po co się nad tym rozwodzić?

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

Nie potrafisz mu powiedzieć pa, to dalej żyj sobie w swoim nieudanym życiu i patoli. To że wyjesz,użalasz się nie poprawi Twojej sytuacji, zresztą Ciebie nawet nie szkoda, ale dziecko zmarnujesz, a miałoby szanse na normalne życie.

[Karena 73]

Napisane przez franka90

napewno nie weźmiemy ślubu i moja mama wie o tym, wie jaka jest sytuacja i że przyjęłam ten pierścionek tylko dla spokoju, bo jak żyć w jednym domu, jakbym odmówiła... może faktycznie nie powinnam oczekiwać zainteresowania pierścionkiem, bo w sumie on zupełnie nic nie oznacza.

No to dlaczego się dziwisz, że nie komentuje tego w żaden sposób? Już widzę swoją radość z zaręczyn mojej córki z jakimś patolem.

Napisane przez franka90

tak, boję się jego i jego reakcji a najbardziej tego do czego jest zdolny, żeby osiągnąć swój cel..

Ty się lepiej bój swoich pomysłów i podejmowanych decyzji, bo Ty sama szkodzisz sobie najbardziej.
Nie wiem jak można oczekiwać, że ktoś zmieni się po narodzinach dziecka, skoro od zawsze jest chamem. Widocznie takie życie Ci pasuje. Trudno o inne wnioski w tej sytuacji.

[White_Dove]

Straszne... Autorko powinnaś iść na terapię już po tamtym związku. Byłaś z alkoholikiem czyli z kimś dla kogo było coś ważniejszego niż Ty. Teraz jesteś z typem który cię gnoił do tego uprawiasz z nim seks i zaszliscie. :facepalm:

Idealny przyklad jak schrzanic sobie życie.

Zajść z dupkiem. Serio masz ochotę na seks z kimś kto jest chamem i traktuje się okropnie? Zaręczyny były na odwal bo właśnie tak cię traktuje. Nie musi się starać bo i tak z nim jestes. Nawet jak cię gnoi i traktuje jak nic. Jaki związek takie zaręczyny. Jesteś przykładem kobiety o której gadają faceci że jest z byle kim, co ją gnoi a ona z nim jest i uprawia seks a typ traktuje ją bez szacunku a " miłych facetów" ma w dupie. Mnie też by to wkurzało gdybym była facetem który zachowuje się w porządku ale taki dupek i cham byłby w związku. Dlatego potem się słyszy że kobiety nie postępują rozsądnie ani logicznie. Logicznym byłoby kopnięcie typa w tyłek a nie zachodzenie z nim w ciążę.

[Misiulki]

Zaręczyny na tle tego wszystkiego to jest nic. Ktoś Cię dręczy, a Ty się przejmujesz, że mama się nie zainteresowała pierścionkiem?

[SaszetkaPL]

Autorko, wytlumacz mi prosze - co cie w ogole trzyma w tym zwiazku od samego początku? Bo nie uwierzę w odpowiedź że potrzeba posiadania drugiej połówki, twój facet ma z nia niewiele wspolnego.

[franka90]

Napisane przez Misiulki

Zaręczyny na tle tego wszystkiego to jest nic. Ktoś Cię dręczy, a Ty się przejmujesz, że mama się nie zainteresowała pierścionkiem?

przejmuję się tym, że nie mam w nikim wsparcia psychicznego. wiem, że nie ma się moja mama z czego cieszyć, ale tak czy inaczej to część mojego życia i liczyłam na dobre słowo chociażby. sama nie wiem na co i po co liczyłam. jestem tak rozwalona psychicznie, że już sama nie wiem o co mi chodzi i co robić.( chociaż racjonalnie wiem co powinnam to zbyt się tego boję, żeby podjać w tej chwili kroki),

---------- Dopisano o 13:48 ---------- Poprzedni post napisano o 13:46 ----------

Napisane przez SaszetkaPL

Autorko, wytlumacz mi prosze - co cie w ogole trzyma w tym zwiazku od samego początku? Bo nie uwierzę w odpowiedź że potrzeba posiadania drugiej połówki, twój facet ma z nia niewiele wspolnego.

rzymało mnie od początku jakieś złudzenie, że u na mnie zależy. kiedy a terapii dotarło do mnie, że ten związek się nie zmieni i nie ma sensu ciągnąć to okazało się, że jestemw ciąży,a z terapii mnie wypisali ze względu na zbyt duży stres podczas sesji terapeutycznych.. i krąg się zamknął..