Strach przed kobietami.

[Wrbl]

Jak w tytule.
Odczuwam strach przed kobietami. Nie mówię tu o wszystkich tylko o takich z którymi mógłbym coś stworzyć.

Nie zapraszam na randki ponieważ nie wierzę, że zaproszona osoba mogłaby się dobrze bawić. Jestem małomówny. Mam ogólne/powierzchowne zainteresowania. Nie ma nic co przyciąga mnie na dłużej.

Nie mam i nie miałem nigdy koleżanek. Zawsze tylko znajomi mężczyźni.
Byłem w swoim życiu na randkach ale wyszło gorzej niż źle.
Ja nie potrafię być interesujący. Nie jestem. Nie wiem jak się takim stać.

Nie lubię się narzucać, dopytywać, stwarzać komuś problemy, konieczność działania.

Kompletnie nie wiem jak się zachować przy kobietach. Skupiam się tylko na kontrolowaniu siebie. Nie wiem co mam robić.

Jednocześnie nie jestem takim zdecydowanym facetem.



Całe życie rodzina mówiła, że na związki będzie czas jak będę dorosły. Jestem już od dawna, ale nie zmienia się nic. Ja nie wiem jak mam postępować. Co lubią, myślą, oczekują kobiety. Nie wiem.

Nie potrafię odczytywać ich sygnałów w ogóle.

Moje pierwsze kontakty z kobietami - czyt. randki to wiek 25 lat. Za późno na cokolwiek.



Na dodatek nie mam ani fajnego charakteru, ani fajnego wyglądu. Brak mi inteligencji emocjonalnej i wszytko staram się kontrolować rozumowo. Dodam że w moim domu często były awantury. Rodzice chyba się nie kochają a żyją z sobą. Nie mają znajomych prócz rodziny, nie mają pasji/zainteresowań. Wegetują z ja razem z nimi.



Jak zmienić całe swoje życie wraz z przeszłością?

[y@kor]

Dlaczego ma Cię pokochać ktoś inny skoro sam się nie kochasz i nie akceptujesz? Zacznij od siebie - polub siebie i czuj się dobrze sam ze sobą a zobaczysz jak bardzo zmieni się Twoje życie. I pamiętaj - większość z nas jest właśnie taka jak Ty, nie wyróżnia się niczym szczególnym, nie widzi w sobie nic nadzwyczajnego - nie ma takiej potrzeby, bo superbohaterowie występują tylko w filmach i komiksach. Pozwól sobie na bycie "przeciętnym" bo często dla kobiety to największy atut

[Edixon]

To ja analogicznie opiszę swój przypadek. Mam 3 dychy na karku i też jeszcze niczego nie zacząłem... dosłownie wszystko co można sobie wyobrazić w relacjach z paniami na gruncie innym niż rodzinnym, od pocałunków po grubsze sprawy, także mój zawód to prawilny bezzwiązkowiec. Dodam że zawodowo w ogóle nie obracam się w towarzystwie pań jak prywatnie, poza w/w rodzinnym, a po pracy wracam do domu i tak siedzę z rodzicami, bo mieszkam razem z nimi.

Inna sprawa że w ogóle nie chce mi się dążyć do związku, bo nie czuje się samotny, nawet nie odczuwam takiej potrzeby, wygląda na to mam jakieś zaburzenia hormonalne (aseksualizm), do tego dochodzi jeszcze niezoperowana wada intymna, a możliwe że mogę być nawet bezpłodny tylko tego jeszcze nie wiem, także gdyby kiedyś nagle cudownie zachciało mi się coś tam budować to i tak nie mógłbym niczego zacząć.

Ja nie jestem w stanie zrozumieć dlaczego bycie w związku jest takie dobre i co w tym takiego nadzwyczajnego. Nie wykazuje również żadnych innych zachowań świadczących o potrzebie bliskości, natomiast stosunek który zdarzyło mi się przez chwilę w TV zobaczyć jest dla mojej psychiki zbyt wulgarny i wywołuje we mnie obrzydzenie. Dziwie się że w ogóle tak można, ale rozumiem że w inny sposób nie da się spłodzić dzieci.



Zastanawiam się czy ja mam coś w ogóle zmieniać czy nie i czy w ogóle się da hmmm

[mrytka]

Napisane przez Wrbl

Jak w tytule.
Odczuwam strach przed kobietami. Nie mówię tu o wszystkich tylko o takich z którymi mógłbym coś stworzyć.

Nie zapraszam na randki ponieważ nie wierzę, że zaproszona osoba mogłaby się dobrze bawić. Jestem małomówny. Mam ogólne/powierzchowne zainteresowania. Nie ma nic co przyciąga mnie na dłużej.

Nie mam i nie miałem nigdy koleżanek. Zawsze tylko znajomi mężczyźni.
Byłem w swoim życiu na randkach ale wyszło gorzej niż źle.
Ja nie potrafię być interesujący. Nie jestem. Nie wiem jak się takim stać.

Nie lubię się narzucać, dopytywać, stwarzać komuś problemy, konieczność działania.

Kompletnie nie wiem jak się zachować przy kobietach. Skupiam się tylko na kontrolowaniu siebie. Nie wiem co mam robić.

Jednocześnie nie jestem takim zdecydowanym facetem.



Całe życie rodzina mówiła, że na związki będzie czas jak będę dorosły. Jestem już od dawna, ale nie zmienia się nic. Ja nie wiem jak mam postępować. Co lubią, myślą, oczekują kobiety. Nie wiem.

Nie potrafię odczytywać ich sygnałów w ogóle.

Moje pierwsze kontakty z kobietami - czyt. randki to wiek 25 lat. Za późno na cokolwiek.



Na dodatek nie mam ani fajnego charakteru, ani fajnego wyglądu. Brak mi inteligencji emocjonalnej i wszytko staram się kontrolować rozumowo. Dodam że w moim domu często były awantury. Rodzice chyba się nie kochają a żyją z sobą. Nie mają znajomych prócz rodziny, nie mają pasji/zainteresowań. Wegetują z ja razem z nimi.



Jak zmienić całe swoje życie wraz z przeszłością?

Nikt Cię nie pokocha, bo Ty nie kochasz sam siebie. Zacznij od siebie, znajdź sobie jakąś pasję, coś co będzie sprawiało Ci przyjemność. Wyjdź do ludzi. Np. zacznij jeździć na rolkach, idź do parku i może akurat poznasz tam dziewczynę, która też będzie fanką rolek. Zaczniecie rozmawiać o tym i reszta sama się potoczy bez zbędnego zastanawiania się co powinieneś powiedzieć i jak powinieneś się zachować. Ktoś kto zastanawia się jak zachować się naturalnie, zachowuje się sztucznie. Tu nie ma nad czym się zastanawiać, po prostu bądź sobą.
Wieczorami zamiast siedzieć z rodzicami szukaj sobie czegoś co Cię zaciekawi. W większych miastach jest mnóstwo możliwości. Rolki, turnieje gier planszowych, wyprowadzanie psów ze schroniska, robienie zdjęć. Jak znajdziesz pasję, to bez problemu znajdziesz grupę ludzi, która też lubi to co Ty i tam prawdopodobnie będą dziewczyny, z którymi będziesz mógł porozmawiać właśnie o swoich pasjach.

Nie zastanawiaj się nad swoją inteligencją emocjonalną. Rozmowy się nie kleją, bo o czym rozmawiać z kimś kto mówi, że nie ma żadnych zainteresowań?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz